Εγκύκλιος Δεκαπενταυγούστου

Εγκύκλιο Γράμμα του Αρχιεπισκόπου κ. Γρηγορίου προς το Χριστεπώνυμο Πλήρωμα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας με την ευκαιρία της ιεράς και χαρμόσυνης Περιόδου του Δεκαπενταυγούστου.

Αγαπητοί μας εν Κυρίω

Εν ταις ζάλαις, εφεύρον σε λιμένα˙ εν ταις λύπαις, χαράν και ευφροσύνην, και εν ταις νόσοις ταχινήν βοήθειαν˙ και εν τοις κινδύνοις, ρύστιν και προστάτιν εν τοις πειρατηρίοις.

Με την είσοδό μας στο μήνα Αύγουστο, κατά παράδοση η Ορθόδοξη Εκκλησία μας ψάλλει στους Ναούς κάθε βράδυ, τους κατανυκτικούς Παρακλητικούς Κανόνες προς την Παναγία Θεοτόκο και Μητέρα του Θεού ημών. Θα ψάλλουμε και φέτος τα θαυμάσια αυτά και εμπνευσμένα Τραγούδια, τους ύμνους που φωτισμένοι υμνογράφοι πριν από πολλούς αιώνες συνέγραψαν και έκτοτε χιλιοτραγούδησαν μυριάδες Ορθοδόξων Χριστιανών για να τιμήσουν την Μάνα του Χριστού και να διακηρύξουν την αγιοπαράδοτη διδασκαλία και πίστη της Εκκλησίας στο πρόσωπο Της. Οι Ακολουθίες αυτές τελούνται τις πρώτες μέρες του Αυγούστου σαν ιερή προσφορά των πιστών προς την Παναγία, Μάνα του Χριστού, η οποία δέχθηκε στα σπλάχνα της τον Σωτήρα του Γένους ημών Θεάνθρωπον Χριστό. Οι ύμνοι γράφτηκαν και ψάλλονται σ’ αυτήν την περίοδο του Δεκαπενταυγούστου που οι Χριστιανοί γιορτάζουμε την Κοίμηση της Παναγίας, την αποχώρηση της δηλαδή από την σκηνή τούτου του κόσμου και την άνοδό της στους ουρανούς για να ενωθεί για πάντα με τον Μονογενή Υιό Της Χριστόν. Όπως κάθε πλάσμα που έρχεται σε τούτον τον κόσμο πεθαίνει και «επιστρέφει εις την γήν εξ ης ελήφθη», έτσι και η Παναγία δέχθηκε το κεντρί του θανάτου και αυτό ακριβώς το γεγονός γιορτάζουμε θεωρώντας το ως ορόσημο στην ιστορία και την ζωή της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, της οποίας Κεφαλή και Κύριος είναι ο Χριστός. Ο ίδιος ο Χριστός γεύτηκε το κεντρί του θανάτου για να ολοκληρώσει την παγκόσμια αποστολή Του για την σωτηρία του ανθρώπου και την επιστροφή Του «πάλιν εις τον Παράδεισον».

Δεν είναι βεβαια τυχαίον ότι εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, που είμαστε οι Χριστιανοί της Αναστάσεως, γιορτάζουμε κατά τρόπον μεγαλόπρεπο και χαρμόσυνο την Κοίμηση της Παναγίας και την γιορτή αυτή την θεωρούμε σαν το Πάσχα του καλοκαιριού. Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί για δεκαπέντε μέρες γιορτάζουμε και κάθε βράδυ ψάλλουμε στις Εκκλησίες και τα σπίτια μας την Μικρή και την Μεγάλη Παράκληση της Παναγίας και μαζί με τον εστεμμένον ποιητήν επαναλαμβάνομεν «Των λυπηρών επαγωγαί χειμάζουσι την ταπεινήν μου ψυχήν και συμφορών νέφη την εμήν καλύπτουσι, καρδίαν Θεονύμφευτε».

Δεν μένει λοιπόν ασυγκίνητη η προσευχομένη, και στρατευομένη Εκκλησία, μπροστά στον πόνο και τον θάνατον, μπροστά στις πολυποίκιλες δοκιμασίες και συμφορές, τις αρρώστειες, τους πολέμους, τις αιχμαλωσίες και όλα τα λυπηρά που μαστίζουν καθημερινά την κοινωνία. Οι ύμνοι της Ιεράς Παρακλήσεως είναι γεμάτοι ανθρωπιά, δίνουν παρηγορίαν και θάρρος στον πονεμένο και ανήσυχον από τις μέριμνες του βίου άνθρωπο. Ξυπνούν μέσα του την μακαρίαν ελπίδα και το πνεύμα της ειρήνης και καλωσύνης του Θεού που πρέπει να πρυτανεύει στην ζωή του, την προσωπική και την δημόσια. Η λέξη ‘παράκληση’ κρύβει μέσα της ένα πνευματικό, ουράνιο αγγελικό κόσμο και υπενθυμίζει ικετευτικά την μυστική σχέση μας με τον Θεό, και την αγάπη και το φώς τα οποία είναι ποτισμένα από την χάριν και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Το Άγιον Πνεύμα μαλακώνει τους πόνους και αναπτερώνει τις χαμένες ελπίδες, διώχνει τον φόβον του θανάτου και ανυψώνει την ψυχή μας στον ουρανό, σκορπίζει τα μίση, και τα αμαρτωλά πάθη που φωλιάζουν στα βάθη του είναι μας. Όπως χαρακτηριστικά λέγει ο θείος Παύλος «Το Πνεύμα υπερεντυγχάνει υπερ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις» (Ρωμ. Κεφ. 8, 26) για την δική μας παρηγορία και ψυχική γαλήνη και σωτηρία.

Να τρέξουμε λοιπόν στις Εκκλησίες και να ενώσουμε τις προσευχές μας με εκείνες της Παναγίας και εκείνες των Αγίων και όλων των Πιστών του Κόσμου. Να γονατίσουμε με ευλάβεια μπροστά στο εικόνισμα της Θεοτόκου και να ζητήσουμε τις μεσιτείες της για την οικογένειά μας, για τους φίλους και για τους εχθρούς μας, για τους Άρχοντες της Ελλάδος, της Κύπρου, της Μεγάλης Βρετανίας και όλης της Οικουμένης, στα χέρια των οποίων ευρίσκεται η τύχη και η πρόοδος των λαών. Μην λησμονούμε ότι η πίστη στο Θεό όπως και η προσευχή είναι ανίκητα όπλα στον αγώνα μας για την την ειρήνη και την ευημερία του Σύμπαντος Κόσμου. Εναποθέτουμε τον εαυτό μας στην πρόνοια του εν Τριάδι δεδοξασμένου Θεού και λαμπροφανώς γιορτάζουμε την Κοίμηση της Κυρίας Θεοτόκου και μαζί με τον υμνωδόν επαναλαμβάνουμε: «Δέσποινα και μήτηρ του Λυτρωτού, δέξαι παρακλήσεις αναξίων σων ικετών, ίνα μεσιτεύσης προς τον εκ σου τεχθέντα˙ ω Δέσποινα του κόσμου, γενού μεσίτρια».

Με τις πρεσβείες Κύριε, της Παναγίας Μάνας σου, ελέησε και σώσε τον Κόσμον Σου ως μόνος αγαθός και φιλάνθρωπος και ελεήμων Θεός. Αμήν.

Λονδίνο, Αύγουστος 2011

Ο Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας Γρηγόριος

Σονέτα του Σαίξπηρ

Τί θα λέγατε, φίλοι μου, αν σήμερα δημοσιεύαμε κάποια σονέτα από την ομώνυμη και βέβαια εξαίρετη συλλογή (Sonnets, 1609) του μεγάλου Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (William Shakespeare). Πόσο φτωχά θα ήταν πράγματι τα περιγραφικά λόγια μπροστά σε αυτή τη σπουδαία δημιουργία. Έτσι, τα αποφεύγω τελείως και σας καλώ απλά να τα απολαύσουμε:


Ι.

Τα όμορφα πλάσματα ποθούμε να πληθαίνουν,

να μένει πάντα η καλλονή τους θαλερή,

ώστε βορά του χρόνου όταν πεθαίνουν,

ν' αφήνουν διάδοχο, τη μνήμη να φρουρεί.

Μα εσύ, στα μάτια σου τα ηλιόλουστα πιστός,

το φως ξοδεύοντας δεν σκέφτεσαι το βράδυ.

Κι όμως, μετά την πλησμονή ξεσπά ο λιμός,

κι η φλόγα πένεται μόλις σωθεί το λάδι.

Τι κι αν του κόσμου είσαι το εφήμερο στολίδι,

ο πρώτος άγγελος μιας άνοιξης γλυκιάς,

όταν στο άνθος σου το σπόρο θάβεις ήδη

κι έτσι φιλάργυρος την έρημο γεννάς;

Του κόσμου ανάλγητος χρεώστης μη φανείς:

δώσε του εκείνου τον ανθό, κι όχι της γης.

ΙΙ.

Στα μάτια, στη μορφή, στο μέτωπό σου

θα σκάψει όρυγμα βαθύ ο χειμώνας,

το χρόνο έχεις δυνάστη και σκοπό σου,

ο Άδης είναι ο μόνος σου αρραβώνας.

Κι αν έρθουν και σε βρουν απορημένοι

της λάμψης σου τι απόγινε ο χρυσός,

τα μάτια σου που σβήσαν, ποια ειμαρμένη

ανήλεη τα σάρωσε και πώς,

μια λέξη σου θ' αρκούσε ν' ακυρώσει

ό,τι μια τόση αμαύρωσε ομορφιά:

"Ζωή σε τούτο το παιδί έχω δώσει,

στην άνοιξή του ανθώ κι εγώ ξανά.

"Κι έτσι θα 'ναι το σώμα σου,

παρότι θα γερνά,

ποτέ του γερασμένο.

Αλλού θα σφύζει το αίμα σου ζεστό,

κι ας τρίζει εδώ,

μες στις δικές σου φλέβες, παγωμένο.

III.

Δες στον καθρέφτη. Στο είδωλό σου πες:

"Καιρός έν' άλλο είδωλο να δώσεις".

Μιας μάνας μην προδώσεις τις ευχές,

το νόημα της ζωής μην αλλοιώσεις.

Χέρσα να μείνει ποια θα προτιμούσε

αντί να γεωργήσεις τον αγρό της;

Ποιος απ' τη γη να δρέψει θα ποθούσε

τον τάφο μόνο, κι όχι τον καρπό της;

Της μάνας σου ο καθρέφτης είσαι συ:

την άνοιξή της στην ακμή σου βλέπει.

Όταν το φως σου το αυγινό χαθεί,

ποιος ουρανός καινούργιος θα σε σκέπει;

Μα αν είναι η λήθη πράγματι ο σκοπός σου:

μονήρης πέθανε. Με το είδωλό σoυ.

ΧVIII.

Να σε συγκρίνω με μια μέρα θερινή;

Πιο αίθρια έχεις τη μορφή, πιο αγαπημένη·

σκορπούν τα μαγιολούλουδα οι ανέμοι,

τα καλοκαίρια έχουν θητεία μικρή.

Κάποτε καίει χρυσό το μάτι τ' ουρανού

κι άλλοτε καταχνιά πυκνή το σκοτεινιάζει.

Τ' ωραίο του ωραίου πεθαίνει: θύμα του καιρού

ή άθυρμα της τύχης που όλο αλλάζει.

Αλλά ο δικός σου ο ήλιος δεν θα δύσει,

δεν θα γνωρίσει η άνοιξή σου το χαμό,

την ομορφιά σου Άδης θρασύς δεν θα συλήσει,

παντοτινά θ' ανθείς, σ' αυτά τα λόγια εδώ.

Όσο έχουν μάτια οι άνθρωποι, όσο έχουνε πνοή,

τόσο θα ζουν κι αυτά και θα σου δίνουνε ζωή.

LV.

Μνημεία πριγκίπων από μάρμαρο ή χρυσό

αυτές τις λέξεις δεν μπορούν να επισκιάσουν.

Πάντα στιλπνός θα ζεις σ' εκείνων την ηχώ,

ενώ κι οι πέτρες με τα χρόνια θα χλωμιάσουν.

Κι αν αύριο ο Άρης τα οχυρά αποκαθηλώσει

κι όλα τ' αγάλματα τα δώσει της σκουριάς,

κανένας πόλεμος ποτέ δεν θα οξειδώσει

τούτο το ενέχυρο της πρώτης σου ομορφιάς.

Πέρ' απ' τη λήθη και της έριδας τη ρώμη

θα φτερουγίζει η φήμη σου πάντοτε εμπρός,

στα μάτια αυτών που ζουν ή όσων θα 'ρθούν ακόμη

μέχρι να πάψει αυτού του κόσμου ο σφυγμός.

Μα ώσπου να φτάσει η Μέρα εκείνη κι εγερθείς,

σ' αυτούς τους στίχους ανεξίτηλος θα ζεις.

LVII.

Αφού είμαι σκλάβος σου, τι πια μου μένει

τις προσταγές σου απ' το να προσδοκώ;

Γερνά η στιγμή κι η μέρα μου πεθαίνει

που στο δικό σου δεν με βρει πλευρό.

Κι όμως, ποτέ την καρτερία δεν χάνω

με τον νωθρό καιρό που δεν περνά

ή τη ζωή την αλγεινή που κάνω,

αν μου 'πες προτού φύγεις "έχε γεια".

Κι ούτε ποτέ, κι ας καίγομαι, ρωτάω

πού βρίσκεσαι, τι κάνεις, με ποιους να 'σαι·

μα ξεχασμένος μένω να κοιτάω

πόση χαρά σκορπάς σ' όσους θυμάσαι.

Έτσι τρελή 'ναι η αγάπη· ό,τι κι αν γίνει,

στο νου της το κακό δεν βάζει εκείνη.

LXV.

Αφού ώς κι η πέτρα κι ο χαλκός, η θάλασσα κι η γη

πάντα υποτάσσονται στο πένθος του θανάτου,

της ομορφιάς πώς γίνεται ο βλαστός ν' αντισταθεί

που από λουλούδι είναι πιο εύθραυστη η δροσιά του;

Πώς οι μελίπνοοες στιγμές του θέρους ν' αμυνθούν

εμπρός στ' ολέθριο το μένος του χειμώνα,

όταν και βράχοι απόρθητοι στο τέλος δεν κρατούν,

πύλες χαλύβδινες λυγίζουν με τα χρόνια;

Σε ποιο ερμάρι μυστικό κι ανέγγιχτο ο καιρός

το πιο ακριβό του τιμαλφές θα προστατεύσει;

Στο βήμα του τ' ορμητικό ποιος θα σταθεί φραγμός,

την αρπαγή της ομορφιάς ν' απαγορεύσει;

Κανείς, αλίμονο, κανείς. Εκτός κι ένας θεός

στάξει μες στο μελάνι μου το ανέκκλητό σου φως.

ΧC.

Αν θες να με μισήσεις, κάν' το τώρα·

τώρα, όσο ο κόσμος όλος με σταυρώνει,

τη μοίρα σύντρεξε που με σαρώνει,

μην ψάχνεις ν' αναβάλεις γι' άλλη ώρα.

Και μη ζητήσεις την πληγή ν' ανοίξεις,

άμα 'χει πρώτα λυτρωθεί η καρδιά μου.

Μην πας να παρατείνεις τα δεινά μου

κι από τ' αγιάζι στη βροχή με ρίξεις.

Αν να μ' αφήσεις θες, μην περιμένεις

απ' τους μικρούς καημούς μου να γλιτώσω,

μα χτύπα πρώτα εσύ: μεμιάς να νιώσω

τον πιο βαρύ λαχνό της ειμαρμένης.

Αφού όσα τώρα μοιάζουν τυραννία,

αν φύγεις θα φαντάζουν τόσο αστεία.

XC.

Aν θες να με ξεκάνεις, μη διστάζεις:

τώρα που όλοι με χτυπούν, χτύπα και συ.

Πεσμένο εμπρός σου μ' έχεις, τι δειλιάζεις;

φύγε, και δώσ' μου τη στερνή βολή.

Και μη μ' αφήνεις μήτε ν' ανασάνω

μήτε στιγμή σε ησυχία να κάτσω:

τώρα που σέρνομαι στο ριγκ απάνω,

δώσε μου μια, να πάω στο καναβάτσο.

Φύγε λοιπόν, ξεπούλα με όσο όσο,

μην περιμένεις ν' αναλάβω πάλι.

Συμπόνια θα μου δείξεις πιο μεγάλη,

νοκ-άουτ στα χεράκια σου αν τελειώσω.

Αφού το ξέρω: στα ρηχά πνιγμένος,

έτσι και σ' έχω χάσει, πάω χαμένος.

CXXX.

Τα μάτια της δεν μοιάζουν με ηλιαχτίδα

κι είναι τα χείλη της χλωμά μπρος στο κοράλλι.

Άμα το χιόνι είναι λευκό, έχει τα στήθη ωχρά·

μαύρα, συρμάτινα μαλλιά έχει στο κεφάλι.

Τριαντάφυλλα έχω δει ολοπόρφυρα,

μα τέτοια δεν θα βρω στα μάγουλά της.

Γεύθηκα αρώματα πολύ τερπνότερα

από τα μύρα που ανασαίνω στα φιλιά της.

Ευφραίνομαι όταν μου μιλάει κι ας ξέρω

πόσο γλυκύτερη είναι η μουσική.

Ποτέ μου δεν αντίκρισα θεά να περπατά,

μα αυτή βαδίζοντας πατάει στη γη.

Τόσο όμως στη ζωή μου βασιλεύει,

που κάθε σύγκριση άλλη περιττεύει.

Τόσο όμως τη ζωή μου κυβερνά,

που ανούσια τ' άλλα μοιάζουν. Και κενά.

Πρώτη δημοσίευση: περ. ΠΟΙΗΣΗ, τχ. 18, Φθινόπωρο-Χειμώνας 2001
© Κώστας Κουτσουρέλης - http://www.koutsourelis.gr

H Ομογενειακή Εκπαίδευση σε κρίση

Μια νέα αναστάτωση έφερε στη ζωή της Ομογένειας Μεγ. Βρετανίας, αλλά και γενικώτερα, η νέα απόφαση του Υπουργείου Παιδείας της Μητέρας Πατρίδας Ελλάδας να αναστείλει τις αποσπάσεις «Ελλήνων Εκπαιδευτικών στα Παροικιακά Σχολεία του Ηνωμένου Βασιλείου για το σχολικό έτος 2011-2012». Η απόφαση αυτή μας κοινοποιήθηκε ανήμερα της Εορτής του Αγίου Παντελεήμονος (27η Ιουλίου 2011) και μετρίασε έτσι τη μεγάλη εκκλησιαστική και πνευματική χαρά της εορταστικής ατμόσφαιρας της ημέρας αυτής.

Αυτό βέβαια δεν μπορεί να πει κανείς ότι ήλθε ως κεραυνός εν αιθρία, αφού όποιος παρακολουθεί τις εξελίξεις στην Πατρίδα μας το τελευταίο διάστημα, γνωρίζει πολύ καλά ότι ανάλογες περικοπές γίνονται σε όλα τα Υπουργεία και σε πολλές Υπηρεσίες του Δημόσιου Τομέα.

Η Κυπριακή Δημοκρατία βρίσκεται επίσης σε μια τέτοια κατάσταση αυτή την εποχή, που δεν δύναται να καλύψει τα κενά που θα αφήσει η απουσία των εξ Ελλάδος Εκπαιδευτικών. Ευτυχώς, όπως έχουμε διαβεβαιώσεις από τον Προϊστάμενο της Κυπριακής Εκπαιδευτικής Αποστολής, δεν θα μειωθεί τουλάχιστον ο αριθμός των Ελληνοκυπρίων Εκπαιδευτικών που αποστέλλονται στα Σχολεία της Ομογένειας Μεγ. Βρετανίας.

Το δυσάρεστο αυτό γεγονός, της απόσυρσης των Ελλαδιτών Εκπαιδευτικών από τα Ελληνικά Σχολεία της Μεγ. Βρετανίας, αποτελεί οπωσδήποτε μια ιδιαίτερα αρνητική εξέλιξη αλλά και μια τεράστια πρόκληση για τη φιλογενή Ομογένειά μας, που κατοικεί και δραστηριοποιείται επαγγελματικά και επιστημονικά στη Γηραιά Αλβιώνα για πάρα πολλές δεκαετίες. Η αγγλική γλώσσα και κουλτούρα είναι -ως γνωστόν- εξαιρετικά αφομοιωτικές. Έτσι, υπάρχει ορατότατος κίνδυνος η Ομογένεια και ειδικότερα οι νέοι μας να χάσουν την επαφή και τη σχέση τους με την Πατρίδα, τη γλώσσα και τον πολιτισμό μας.

Εδώ έρχεται τώρα και πάλι, όπως και παλαιότερα, στα χρόνια της τουρκοκρατίας, αλλά και σε άλλες εποχές κρίσεων, να αναδειχθεί ο ρόλος της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, η οποία (σε συνεργασία και με άλλους παράγοντες, εκπαιδευτικούς φορείς και ενδιαφερόμενα άτομα), θα εξασφαλίσει, όπως έκανε πάντα, τη διατήρηση, καλλιέργεια και διαιώνιση της αθάνατης ελληνικής γλώσσας μας και του ελληνο-χριστιανικού πολιτισμού μας.

Όμως οι απαιτήσεις της εποχής μας είναι μεγάλες και ιδιαίτερες. Δεν αρκούν απλά μέσα. Χρειαζόμαστε υποδομές, όπως, κτήρια, εποπτικό υλικό, ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ειδικευμένους εκπαιδευτικούς, ομάδες υποστήριξης και μεγάλους χορηγούς. Ας ελπίσουμε ότι η νέα αυτή εθνική αναγκαιότητα θα μας ενώσει και πάλι όλους και θα κάνουμε πάλι όλοι μαζί το άλμα του εθνικού και πατριωτικού θαύματος, το οποίο θα εξασφαλίσει τη μεταλαμπάδευση στις νεώτερες γενεές των Αποδήμων Ελλήνων των πολιτιστικών και πνευματικών αξιών, των εθνικών ιδανικών της φυλής μας και της ολυμπιακής φλόγας, την οποία εμείς οι Έλληνες έχουμε και κρατούμε πάντα υπό τη φροντίδα και την προστασία μας.

Ετοιμαζόμαστε για το 2012

Η Αγγλία, και ειδικά η πόλη του Λονδίνου, βρίσκονται σε εντατικές προετοιμασίες εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012. Για τον σκοπό αυτό κυκλοφόρησαν χθες μια νέα σειρά δέκα γραμματοσήμων (1st Class stamps), για να επισημάνουν το ότι σε ένα χρόνο ακριβώς (στις 27 Ιουλίου 2012, ημέρα της Εορτής του Αγίου Παντελεήμονα) θα ξεκινήσουν οι Ολυμπιακοί και Παρολυμπιακοί Αγώνες.

Ο τίτλος της σειράς είναι «Get ready for 2012» - «Ετοιμάσου για το 2012». Τα γραμματόσημα απεικονίζουν γνωστά και κλασσικά αθλήματα, όπως αθλήματα στίβου και γυμναστική, αλλά απεικονίζουν επίσης και νεώτερα αθλήματα, όπως τρίαθλο, handball και rugby με αναπηρικό καροτσάκι.

Θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι τα αγγλικά γραμματόσημα έχουν συνήθως επίκαιρο χαρακτήρα, αλλά αποτελούν πάντοτε και σπουδαίες καλλιτεχνικές δημιουργίες, τις οποίες με χαρά και υπερηφάνεια αποθησαυρίζουμε στην προσωπική μας συλλογή.

Απολυτίκιο του Αγ. Παντελεήμονος

Εορτή του Αγίου Ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος του Ιαματικού σήμερα, Προστάτου Ιατρών και ασθενών! Εορτάζει και πανηγυρίζει η θεοφιλής Ελληνορθόδοξη Κοινότητα Harrow και Περιχώρων στο ΒΔ Λονδίνο.

Ένας νεαρός μαθητής του Ελληνικού Κολεγίου της Κοινότητας, ο Αλέξανδρος Χαραλάμπους, ψάλλει με την αθώα και γλυκιά φωνούλα του το Απολυτίκιο του Αγ. Παντελεήμονος. Ο Άγιος ας είναι σε όλους μας βοηθός!

Παροιμίες για το μήνα Ιούλιο

Ο Ιούλιος, δεύτερος μήνας του καλοκαιριού, λέγεται αλλιώς και Αλωνάρης, επειδή τότε είναι η περίοδος αλωνίσματος των δημητριακών.

- Τον Αλωνάρη έβρεχε στον ποτισμένο τόπο.

- Της Αγιάς Μαρίνας ρούγα και του Άη Λιά σταφύλι και του Αγιού Παντελεήμονα γιομάτο το κοφίνι.

- Της Αγιά Μαρίνας ρώγα και του Άη -Λιός σταφύλι.

- Ο Άη Λιάς κόβει σταφύλια και η αγία Μαρίνα σύκα.

- Χιόνισε μέσα στο Γενάρη, να οι χαρές του Αλωνάρη.

- Τον Αλωνάρη δούλευε καλό χειμώνα να έχεις.

- Πρωτόλη (Ιούνιε), Δευτερόλη (Ιούλιε) μου, φτωχολογιάς ελπίδα.

- Έτσι το ‘χει το λινάρι να ανθεί τον Αλωνάρη.

- Που μοχθεί το χειμώνα χαίρεται τον Αλωνάρη.

- Στο κακορίζικο χωριό τον Αλωνάρη βρέχει.

- Το τραγούδι του Θεριστή, η χαρά του Αλωνιστή.

- Κάτσε κότα το Γενάρη και παπί τον Αλωνάρη.

- Κότα, χήνα το Γενάρη και παπί τον Αλωνάρη.

- Όρνιθα το Γενάρη, κέφαλος τον Αλωνάρη.

- Γαμπρός αλωναριάτικος, κακό χειμώνα βγάνει.

- Την ημέρα τ' άη -Λιός παίρνει ο καιρός αλλιώς.

- Αλωνάρη με τα' αλώνια και με τα χρυσά πεπόνια.

- Έτσι το ’χει το λινάρι να ανθεί τον Αλωνάρη.

- Κάλλιο λόγια στο χωράφι , παρά ντράβαλα (φασαρίες) στ' αλώνι.

- Μικρό - μικρό τ' αλώνι μου, και να ’ναι μοναχικό μου.

- Η καλή αμυγδαλιά ανθίζει το Γενάρη και βαστάει τ' αμύγδαλα όλο τον Αλωνάρη.

- Τ’ Αλωναριού τα κάματα (δυνατή ζέστη), τ' Αυγούστου τα λιοβόρια (ζεστός δυνατός ανατολικός άνεμος).

Τῆς ξενιτιᾶς οἱ μνῆμες κι οἱ καημοί

(Βιώματα προσωπικά κοιταγμένα μέ ποιμαντική προοπτική)

Γεννήθηκα καί μεγάλωσα σ᾿ ἔνα μικρό νησιωτικό χωριό, πού βρίσκεται ἀρκετά μακριά ἀπό τή θάλασσα. Οἱ λιγοστοί κάτοικοί του ἦταν κυρίως ἀγρότες καί ἐλάχιστοι ἀπ᾿ αὐτούς ναυτικοί.

Ἐπειδή ἡ φτώχεια καί ἡ ἀνέχεια ἦταν μεγάλη καί μέ δυσκολία ζοῦσαν τότε οἱ ἄνθρωποι, γι᾿ αὐτό σιγά-σιγά οἱ ἄντρες ἄρχισαν νά ἐγκαταλείπουν τό χωριό καί νά ξενιτεύονται, πηγαίνοντας οἱ περισσότεροι στήν Ἀμερική, κάποιοι στήν Αὐστραλία καί ἀρκετοί νά ἐργάζονται στά ποντοπόρα πλοῖα.

Ἔτσι τά πράγματα στό χωριό ἄρχισαν σιγά-σιγά νά διαμορφώνονται σύμφωνα μέ τίς νέες συνθῆκες πού ἐπέβαλλε ἡ ἀπουσία τῶν ἀντρῶν. Οἰ γυναῖκες λοιπόν ἀνέλαβαν τή φροντίδα τοῦ σπιτιοῦ καί τήν καλλιέργεια τῶν κτημάτων, ἀλλά καί τό μεγάλωμα τῶν παιδιῶν. Εἶναι δέ βέβαιο, πώς πολλές ἀπ᾿ αὐτές στάθηκαν, σέ χρόνια δύσκολα, ὅρθιες στίς ἐπάλξεις τοῦ καθήκοντος καί μέ ἰδιαίτερη προσοχή, γιατί στίς μικρές τίς κοινωνίες, ἰδιαίτερα στίς κοινωνίες τῶν ἀρχῶν τοῦ 20ου αἰώνα, μέχρι καί τά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1960, ἦταν φοβερά ἐπώδυνο νά εἶναι μιά νέα γυναῖκα μόνη. Γι᾿ αὐτό στίς περιπτώσεις αὐτές, μεγάλο στήριγμα σ᾿ ἐκεῖνες τίς γυναῖκες τῶν ξενιτεμένων στάθηκαν οἱ γονεῖς τους, οἱ ὁποῖοι ὡστόσο ὕψωναν γύρω τους κάποια τείχη, γιατί πάντοτε ὑπῆρχε τό ἐνδεχόμενο νά σταλοῦν στόν μετανάστη σύζυγο πληροφορίες ὄχι καί τόσο εὐχάριστες. Ἔτσι, ποτέ δέν πήγαιναν σέ κοινωνικές ἐκδηλώσεις, γάμους, βαφτίσεις, ἀρραβῶνες, γιορτές, μόνες τους, ἀλλά συνοδευμένες καί γιά ἐλάχιστο χρονικό διάστημα, μέ τή δέουσα προσοχή καί συστολή, γιατί οἱ κακές οἱ γλῶσσες ἄλλο πού δέ περίμεναν.

Οἱ γυναῖκες αὐτές λοιπόν ἔβγαιναν ἀπό τήν ἀπομόνωσή τους, ὅταν στά πέντε, στά ἐφτά χρόνια ἐρχότανε ὁ ἄντρας τους ἀπό τά ξένα, ὁπότε εἴχανε τή δυνατότητα νά πᾶνε σέ κάποιες ἐκδηλώσεις, πάντα ὅμως μέ τήν ίδια συστολή καί προσοχή, γιατί τυχόν ἀλλαγή τῆς συμπεριφορᾶς τους μποροῦσε νά ἐκληφθεῖ ὡς ἔκφραση τοῦ μή σεβασμοῦ στό πρόσωπο τοῦ ξενιτεμένου, μέ ὅλα τά ἑπόμενα...

Γι᾿ αὐτό κάθε ἀναχώρηση ἀπό τή μικρή τήν κοινωνία τοῦ χωριοῦ γιά τήν ξενιτιά ἦταν συνοδευμένη μέ τήν κατήφεια, τή θλίψη, τόν πόνο καί τά δάκρυα. Ἐπειδή κάθε ἀναχώρηση ἦταν μιά ἀπουσία, πού στήν πιό τραγική της διάσταση θύμιζε κάτι ἀπό τό θάνατο. Γιατί μέσα στό περιβάλλον πού ζοῦσε ὁ μέλλων μετανάστης ὅλα πιά ἄλλαζαν, ἐνῶ κανείς δέ γνώριζε, ἄν τό ἴδιο αὐτό πρόσωπο θά μποροῦσε νά προσαρμοστεῖ στά νέα δεδομένα, ἤ θά χαθεῖ μέσα στή βαθειά χοάνη τῆς πικρῆς τῆς ξενιτιᾶς, πού θυμίζει τόν βύθιο δράκοντα τῶν μεταβυζαντινῶν τοιχογραφιῶν. Κι ἐδῶ θυμᾶμαι, πώς ἀρκετά πρόσωπα ἄφησαν τή στερνή τους πνοή στή ξένη γῆς καί τό μόνο πού ἔφτασε στούς οἰκείους του ἦταν τό θλιβερό μαντάτο, κάποια ροῦχα του κι ἴσως κάποιες στερνές φωτογραφίες ἀπό τή νεκρώσιμη τελετή. Προσωπικά ἔζησα στό Λουτράκι, τό ἐπίνειο τῶν χωριῶν Γλῶσσα καί Κλῆμα, ἀρκετούς ἀποχωρισμούς δικῶν μου προσώπων, σέ χρόνια πολύ δύσκολα, γιατί οἱ συγκοινωνίες ἦταν ἀραιές καί ἡ ἀπουσία ἄλλου μέσου, ἐκτός ἀπό τήν ἀλληλογραφία, γιά νά λάβουν εἰδήσεις τοῦ ξενιτεμένου, δέν ὑπῆρχε. Κι αὐτή ἐρχόταν ἀραιά καί ποῦ. Γι᾿ αὐτό κι ἀπόμεινε ἡ εὐχή "καλές εἰδήσεις" τό ἐλπιδοφόρο μήνυμα μέσα στίς μικρές συνάξεις τῶν γυναικῶν τῆς γειτονιᾶς. Κι ἄς μήν ἔφταναν, κάποτε, ποτέ αὐτές οἱ καλές εἰδήσεις...

Πάντως μέ τή φυγή τῶν ὄσων ἐπρόκειτο νά ξενιτευτοῦν ἔχουν μείνει δεμένα ἀρρηκτα στήν ψυχή κάποια ἀπό τά τραγούδια τῆς ἐποχῆς, ὅπως ἐκεῖνο τό πολύ συγκινητικό "Πέλαγο θά σκίσω μακρυνό / θάλασσα θά βλέπω κι οὐρανό / ...πάντα ὁ νοῦς μου θἄναι στό νησί", ἤ τό "Θά φύγω μανούλα μήν κλάψεις γιά μένα...", "Μή μέ στέλνεις μάνα στήν Ἀμερική / γιατί θά μαραζώσω καί θά πεθάνω ἐκεῖ", "Τό πλοῖο θά σαλπάρει γιά λιμάνια ξένα / μαζί του θά σέ πάρει ἀγάπη μου καί σένα, μακριά ἀπό μένα..." κ.ἄ. Τραγούδια πού οἱ λέξεις τους δέν εἶναι ἁπλῶς κάποιοι στίχοι πού εἰπώθηκαν γιά νά "γυρίσουν" τό δίσκο, ἀλλά γίνανε βιώματα, μαρτυρίες ἀδιάψευστες στεναγμῶν ἀλαλήτων, ἐκφράσεις τῶν βαθύτερων καϋμῶν τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων. Ὅσοι δέ ἔχουμε γευτεῖ αὐτό τό μαρτύριο τῆς ξενιτιᾶς, γνωρίζουμε πόσο εὐεργετικό ἦταν νά ξεσπάει ἡ κάθε μάνα, ἡ κάθε γυναῖκα, ἡ κάθε ἀδελφή, τήν ἀναμονή καί τήν ἀγωνία της σέ δυό περιστάσεις: στό ἄναμμα τῶν καντηλιῶν τῶν μακρινῶν ἐξωκκλησιῶν καί στό τραγούδι τήν ὥρα πού κένταγε...

Ὅμως, ὅπως ἡ κάθε ἀναχώρηση εἶχε τή σκληρή καί φαρμακωμένη πλευρά της, πού ἦταν ἡ μιά ὅψη τοῦ νομίσματος τῆς ζωῆς, ὁ ἐρχομός τοῦ κάθε ξενιτεμένου ἔφερνε στόν τόπο μιά νέα πνοή χαρᾶς, χωρίς ὡστόσο νά μήν παρατηρεῖται καί μιά ἀλλαγή νοοτροπίας καί συμπεριφορῶν. Γιατί ὁ μετανάστης ἔχοντας σωρεύσει μέσα του μεγάλη πίκρα καί ὑπομονή προσπαθοῦσε νά ξεφύγει λίγο ἀπό κείνη τή μιζέρια, στήν ὁποία θά ἐπέστρεφε συχνά κάνοντας ἐπίδειξη, δικαιολογημένη ἐπίδειξη, γιατί ἤθελε, ἔστω καί στόν τόπο του, νά διακριθεῖ, ἀφοῦ στήν ξενιτιά ἦταν τελείως ἄγνωστος. Ἔτσι ἔβλεπες νά ἐμφανίζεται στήν ἐκκλησία καί στό καφενεῖο μέ τά καλά του τά ροῦχα, νά ρίχνει στό δίσκο δολλάριο ἤ νά κερνάει τούς συγχωριανούς του πληρώνοντας πάντα σέ δολλάρια. Παράλληλα πρόσφερε ἀκριβὰ ἀμερικάνικα τσιγάρα, τά ὁποῖα ἄναβε μέ καλόν ἀναπτήρα κι όχι μέ τό «τσκμάκ’» καί γενικά συμπεριφερόταν ὡς τὸ πρόσωπο ποὺ ὅλοι τὸ θεωροῦν ἐπιτυχημένο, ξεχωριστό. Κι ἄς κρύβονταν πίσω ἀπ᾿ ὅλ᾿ αὐτὰ πολλὰ δάκρυα, σκληρὴ καὶ ἀπρόσωπη μοναξιὰ καὶ ὀδύνη, ἐξαντλητικὲς ὧρες δουλειᾶς -φαρμακωμένες ὦρες, μέρες, μῆνες χρόνια...

Σήμερα τὰ πράγματα ἔχουν διαφοροποιηθεῖ, καθὼς ἄλλαξαν πολλά. Οἱ μετανάστες, ποὺ εἶναι ἐλάχιστοι δὲν διαφέρουν σὲ πολλὰ ἀπό τοὺς θερινοὺς ἐπισκέπτες, τοὺς τουρίστες, ποὺ κάθε χρόνο ἤ σχεδὸν κάθε χρόνο, ἐπισκέπτονται τὸ νησί. Μόνο οἱ μνῆμες ἀπομένουν μαζὶ μὲ κάποια παλιὰ φθαρμένα ροῦχα καὶ καπέλα, ἀλλὰ καὶ ρολόγια ἤ κοσμήματα, γιὰ νὰ θυμίζουν. Μόνο νὰ θυμίζουν.

π. Κων. Ν. Καλλιανός

ΘΕΡΑΠΕΙΑΝ ΠΡΟΣΑΓΟΝΤΕΣ

Εισαγωγή στην ποιμαντική διακονία στον χώρο της Υγείας

Αυτός ο τόμος είναι ο πρώτος μιας σειράς που θα ασχοληθεί με την ποιμαντική διακονία στον χώρο της Υγείας. Αφορμή για την έκδοση του τόμου, η δημιουργία του "Δικτύου του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την Ποιμαντική Διακονία στον Χώρο της Υγείας", που έχει αναλάβει και την έκδοσή του. Σκοπός του Πατριαρχικού Δικτύου και της έκδοσης του βιβλίου, είναι να συνεισφέρει στο διάλογο και ενημέρωση όσων υπηρετούν στο χώρο της Υγείας, προσφέροντας έτσι μία αναβάθμιση των υπηρεσιών που παρέχονται στον ασθενή, μία αρτιότερη και υψηλότερη ποιότητα στον χώρο της ποιμαντικής. Μέσα από το συντονιστικό ρόλο που χαρακτηρίζει τον Οικουμενικό Θρόνο, το Δίκτυο αυτό προσφέρει την δυνατότητα να συνεργασθούν και να αλληλοβοηθηθούν οι τοπικές Εκκλησίες μεταξύ τους στον τομέα της ποιμαντικής τής Υγείας.

Τα κείμενα που συμπεριλαμβάνονται στο βιβλίο αποτελούνται κυρίως από τις εισηγήσεις που εκφωνήθηκαν στο 1ο Διεθνές Συνέδριο Ποιμαντικής Διακονίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου στον Χώρο της Υγείας, που πραγματοποιήθηκε στην Ρόδο το 2008. Περιέχεται επίσης παράρτημα με πατερικά κείμενα που αναφέρονται στην φιλανθρωπία και στην διακονία του ασθενούς, καθώς και μια κατάσταση των φιλανθρωπικών καταστημάτων (ιδρύματα) που υπήρχαν στην Κωνσταντινούπολη στο Βυζάντιο. Σε ένα πιο προσωπικό τόνο, είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που μετέχω κι εγώ με κείμενό μου στον εν λόγω τόμο (έχοντας βέβαια συμμετάσχει και στο Συνέδριο), του οποίου τόμου είμαι και ο «ανάδοχος», αφού πρότεινα τον τελικό τίτλο.

Ο τόμος αυτός έρχεται αρωγός και βοηθός σε όσους προσφέρουν αγάπη και φροντίδα στον συνάνθρωπο, κληρικοί, ιατροί, νοσηλευτές, κοινωνικοί λειτουργοί και άλλοι που διακονούν τον ευαίσθητο τομέα της Υγείας. Αποτελεί ένα βασικό εγχειρίδιο για όσους επιθυμούν να επιμορφωθούν στους τομείς της ποιμαντικής και της Υγείας. Εκφράζει το βαθύ πιστεύω και την πεποίθηση του Οικουμενικού Θρόνου ότι η Εκκλησία «είτε πάσχει εν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη, είτε δοξάζεται εν μέλος συγχαίρει πάντα τα μέλη».

Τα θέματα που αναλύονται στον παρόντα τόμο είναι τα εξής:

- Διακονία και Υγεία, Αρχ. Δοσίθεος Κανέλλος
- Φιλανθρωπία ή Ακτιβισμός, Αθανάσιος Ν. Παπαθανασίου
- Προσεγγίζοντας τον εαυτό μας και τον Συνάνθρωπό μας μέσα από τη Φιλανθρωπία, π. Σταύρος Κοφινάς
- Η Πόλη της φιλανθρωπίας και της εγκατάλειψης, π. Δοσίθεος Αναγνωστόπουλος
- Σωματικό και ψυχικό άλγος, Χρήστος Γιανναράς
- Ίαση και Θεραπεία, π. Λάμπρος Καμπερίδης
- Ποιμαντική προσέγγιση στις προκλήσεις της Βιοηθικής, Ανέστης Κεσελόπουλος
- Οι σημερινές ανάγκες για ποιμαντική εκπαίδευση στο Χώρο της Υγείας, π. Αδαμάντιος Αυγουστίδης
- Η Διακονία του ιερέα στο Νοσοκομείο, π. Σταύρος Κοφινάς
- Περιγραφή της διακονίας στα Νοσοκομεία στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Θυατείρων & Μεγ. Βρετανίας, Πρωτοπρ. Αναστάσιος Σαλαπάτας
- Η εκκλησία ως φορέας αγάπης προς την τοπική κοινωνία - Η μέριμνα της Εκκλησίας σε μία επαρχία της Κρήτης, π. Αντώνιος Αρετάκης
- Ο Γιατρός και ο Ποιμένας, Tanya Spirtos
- Το Φαινόμενο της επαγγελματικής Εξουθένωσης στους λειτουργούς στο χώρο της Υγείας, Σεβ. Μητροπολίτης Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως κ. Αθηναγόρας.
- Ο καρκίνος και η Γυναίκα, Λυδία Ιωαννίδου - Μουζάκα
- Οι νευρολογικές παθήσεις σήμερα - ψυχολογικές και πνευματικές παράμετροι, Αλέξανδρος Παπαδημητρίου
- Το παιδί που αρρωσταίνει, Δανάη Παπαδάτου
- Φροντίδα της Τρίτης ηλικίας, Ηλίας Θώδης
- Η Τρίτη Ηλικία στις ΗΠΑ, Θεοφ. Επίσκοπος Μωκισσού κ. Δημήτριος

ISBN: 978-960-527-654-6
Σελίδες: 408, τιμή: €20,00

Κεντρική Διάθεση: Εκδόσεις Αρμός
Αθήνα: Μαυροκορδάτου 11, 106 78, τηλ. 210 3830604, fax: 210 3819439
Θεσσαλονίκη: Πρασακάκη 5, 546 22, τηλ. 2310 220992, fax: 2310 220910

Δελφικά Παραγγέλματα

Tα Δελφικά Παραγγέλματα είναι οι εντολές που άφησαν στους Έλληνες οι σοφοί της Αρχαίας Ελλάδας. Μια πολύτιμη κληρονομιά γνώσης και σοφίας για τις επερχόμενες γενεές.

Οι αρχαίοι Έλληνες ιερείς δεν έδιναν συμβουλές ούτε άκουγαν τις εξομολογήσεις των πιστών, αλλά ασχολούνταν μόνο με την τέλεση των θυσιών και των άλλων ιεροτελεστιών. Η ηθική εκπαίδευση και καθοδήγηση των πολιτών ξεκινούσε μεν από τους παιδαγωγούς και παιδοτρίβες της νεαρής ηλικίας, αλλά συνεχιζόταν αργότερα στα μαντεία, τα οποία, εκτός από τις χρησμοδοτήσεις τους για τα μελλούμενα και τις θελήσεις των θεών, έδιναν και ένα πλήθος ηθικών παραγγελμάτων και προτροπών συμβουλευτικού χαρακτήρα για τα προβλήματα της καθημερινής ζωής.

Περίoπτη θέση βέβαια, κατείχε σε όλα αυτά ,το διάσημο σε όλο τον κόσμο Μαντείο των Δελφών, του οποίου τα ομώνυμα ηθικά παραγγέλματα είχαν καταγραφεί στους τοίχους του Προνάου του Ναού του Απόλλωνος, στο υπέρθυρο ή ακόμα και σε διάφορες στήλες που είχαν τοποθετηθεί περιμετρικά στις πλευρές του ναού. Τα 147 Δελφικά Παραγγέλματα ή Πυθίας Γράμματα, ήταν λιτά αποφθέγματα ελαχίστων λέξεων και ανήκαν στους 7 σοφούς της αρχαιότητας: Τον Θαλή τον Μιλήσιο, τον Πιττακό τον Μυτιληναίο, τον Βία τον Πρηνεύ, τον Σόλωνα τον Αθηναίο, τον Κλεόβουλο τον Ρόδιο, τον Περίανδρο τον Κορίνθιο και τον Χίλωνα τον Λακεδαιμόνιο.

Στο αέτωμα του ναού δέσποζαν τα τρία σπουδαιότερα Δελφικά Παραγγέλματα, τα οποία εύκολα μπορούσε να διακρίνει ο πλησιάζων επισκέπτης:

· Κάτω αριστερά το ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ (να γνωρίσεις τον εαυτό σου).
· Κάτω δεξιά το ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ (να κάνεις τα πάντα με μέτρο, αποφεύγοντας την υπερβολή).
· Ανάμεσά τους, στη κορυφή, το περίφημο «ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ Ε» (ή ΕΙ), για το οποίο ο ιερέας των Δελφών Πλούταρχος έγραψε ολόκληρη πραγματεία («Περί τού έν Δελφοίς Ε»), προσπαθώντας να ερμηνεύσει την απωλεσθείσα σημασία του.
Ο θαυμασμός των αρχαίων Ελλήνων για τα ανηρτημένα αυτά αποφθέγματα στο Μαντείο των Δελφών ήταν τόσο μεγάλος, ώστε ο λυρικός ποιητής Πίνδαρος (522 π.Χ.) θεωρούσε τους επτά σοφούς, γιους του Ήλιου, που με την ακτινοβολία τους φώτιζαν και καθοδηγούσαν τον άνθρωπο στην οδό της αρετής. Αυτά τα σοφά παραγγέλματα χρησιμοποιήθηκαν στην συνέχεια και απο άλλους λαούς ,που τα παρουσίασαν σαν "θρησκευτικές εντολές".

Παραθέτουμε παρακάτω τα παραγγέλματα αυτά, όπως οι επισκέπτες της αρχαιότητας αντίκριζαν στους Δελφούς.
"Εν δέ τώ προνάω τά έν Δελφοίς γεγραμμένα, έστιν ώφελήματα άνθρώποις" (Παυσανίας)

· Έπου θεώ. Ακολούθα τον θεό.
· Νόμω πείθου. Να πειθαρχείς στο Νόμο.
· Θεούς σέβου. Να σέβεσαι τους θεούς.
· Γονείς αίδου. Να σέβεσαι τους γονείς σου.
· Ηττώ υπέρ δικαίου. Να καταβάλεσαι για το δίκαιο.
· Γνώθι μαθών. Γνώρισε αφού μάθεις.
· Ακούσας νόει. Κατανόησε αφού ακούσεις.
· Σαυτόν ίσθι. Γνώρισε τον εαυτό σου.
· Εστίαν τίμα. Να τιμάς την εστία σου.
· Άρχε σεαυτού. Να κυριαρχείς τον εαυτό σου.
· Φίλους βοήθει. Να βοηθάς τους φίλους.
· Θυμού κράτε. Να συγκρατείς το θυμό σου.
· Όρκω μη χρω. Να μην ορκίζεσαι.
· Φιλίαν αγάπα. Να αγαπάς τη φιλία.
· Παιδείας αντέχου. Να προσηλώνεσαι στην εκπαίδευσή σου.
· Σοφίαν ζήτει. Να αναζητάς τη σοφία.
· Ψέγε μηδένα. Να μην κατηγορείς κανένα.
· Επαίνει αρετήν. Να επαινείς την αρετή.
· Πράττε δίκαια. Να πράττεις δίκαια.
· Φίλοις ευνόει. Να ευνοείς τους φίλους.
· Εχθρούς αμύνου. Να προφυλάσσεσαι από τους εχθρούς.
· Ευγένειαν άσκει. Να είσαι ευγενής.
· Κακίας απέχου. Να απέχεις από την κακία.
· Εύφημος ίσθι. Να έχεις καλή φήμη.
· Άκουε πάντα. Να ακούς τα πάντα.
· Μηδέν άγαν. Να μην υπερβάλλεις.
· Χρόνου φείδου. Να μη σπαταλάς το χρόνο.
· Ύβριν μίσει. Να μισείς την ύβρη.
· Ικέτας αίδου. Να σέβεσαι τους ικέτες.
· Υιούς παίδευε. Να εκπαιδεύεις τους γιους σου.
· Έχων χαρίζου. Όταν έχεις, να χαρίζεις.
· Δόλον φοβού. Να φοβάσαι το δόλο.
· Ευλόγει πάντας. Να λες καλά λόγια για όλους.
· Φιλόσοφος γίνου. Να γίνεις φιλόσοφος.
· Όσια κρίνε. Να κρίνεις τα όσια.
· Γνους πράττε. Να πράττεις με επίγνωση.
· Φόνου απέχου. Να μη φονεύεις.
· Σοφοίς χρω. Να συναναστρέφεσαι με σοφούς.
· Ήθος δοκίμαζε. Να επιδοκιμάζεις το ήθος.
· Υφορώ μηδένα. Να μην είσαι καχύποπτος.
· Τέχνη χρω. Να ασκείς την Τέχνη.
· Ευεργεσίας τίμα. Να τιμάς τις ευεργεσίες.
· Φθόνει μηδενί. Να μη φθονείς κανένα.
· Ελπίδα αίνει. Να δοξάζεις την ελπίδα.
· Διαβολήν μίσει. Να μισείς τη διαβολή.
· Δικαίως κτω. Να αποκτάς δίκαια.
· Αγαθούς τίμα. Να τιμάς τους αγαθούς.
· Αισχύνην σέβου. Να σέβεσαι την εντροπή.
· Ευτυχίαν εύχου. Να εύχεσαι ευτυχία.
· Εργάσου κτητά. Να κοπιάζεις για πράγματα άξια κτήσης.
· Έριν μίσει. Να μισείς την έριδα.
· Όνειδος έχθαιρε. Να εχθρεύεσαι τον χλευασμό.
· Γλώσσαν ίσχε. Να συγκρατείς τη γλώσσα σου.
· Ύβριν αμύνου. Να προφυλάσσεσαι από την ύβρη.
· Κρίνε δίκαια. Να κρίνεις δίκαια.
· Λέγε ειδώς. Να λες γνωρίζοντας.
· Βίας μη έχου. Να μην έχεις βία.
· Ομίλει πράως. Να ομιλείς με πραότητα.
· Φιλοφρόνει πάσιν. Να είσαι φιλικός με όλους.
· Γλώττης άρχε. Να κυριαρχείς τη γλώσσα σου.
· Σεαυτόν ευ ποίει. Να ευεργετείς τον εαυτό σου.
· Ευπροσήγορος γίνου. Να είσαι ευπροσήγορος.
· Αποκρίνου εν καιρώ. Να αποκρίνεσαι στον κατάλληλο καιρό.
· Πόνει μετά δικαίου. Να κοπιάζεις δίκαια.
· Πράττε αμετανοήτως. Να πράττεις με σιγουριά.
· Αμαρτάνων μετανόει. Όταν σφάλλεις, να μετανοείς.
· Οφθαλμού κράτει. Να κυριαρχείς των οφθαλμών σου.
· Βουλεύου χρήσιμα. Να σκέπτεσαι τα χρήσιμα.
· Φιλίαν φύλασσε. Να φυλάττεις τη φιλία.
· Ευγνώμων γίνου. Να είσαι ευγνώμων.
· Ομόνοιαν δίωκε. Να επιδιώκεις την ομόνοια.
· Άρρητα μη λέγε. Να μην λες τα άρρητα.
· Έχθρας διάλυε. Να διαλύεις τις έχθρες.
· Γήρας προσδέχου. Να αποδέχεσαι το γήρας.
· Επί ρώμη μη καυχώ. Να μην καυχιέσαι για τη δύναμή σου.
· Ευφημίαν άσκει. Να επιδιώκεις καλή φήμη.
· Απέχθειαν φεύγε. Να αποφεύγεις την απέχθεια.
· Πλούτει δικαίως. Να πλουτίζεις δίκαια.
· Κακίαν μίσει. Να μισείς την κακία.
· Μανθάνων μη κάμνε. Να μην κουράζεσαι να μαθαίνεις.
· Ους τρέφεις αγάπα. Να αγαπάς αυτούς που τρέφεις.
· Απόντι μη μάχου. Να μην μάχεσαι αυτόν που είναι απών.
· Πρεσβύτερον αιδού. Να σέβεσαι τους μεγαλύτερους.
· Νεώτερον δίδασκε. Να διδάσκεις τους νεότερους.
· Πλούτω απόστει. Να αποστασιοποιείσαι από τον πλούτο.
· Σεαυτόν αιδού. Να σέβεσαι τον εαυτό σου.
· Μη άρχε υβρίζων. Να μην κυριαρχείς με αλαζονεία.
· Προγόνους στεφάνου. Να στεφανώνεις τους προγόνους σου.
· Θνήσκε υπέρ πατρίδος. Να πεθάνεις για την πατρίδα σου.
· Επί νεκρώ μη γέλα. Να μην περιγελάς τους νεκρούς.
· Ατυχούντι συνάχθου. Να συμπάσχεις με το δυστυχή.
· Τύχη μη πίστευε. Να μην πιστεύεις την τύχη.
· Τελεύτα άλυπος. Να πεθαίνεις χωρίς λύπη.

«Η Τραγωδία και η Ιδέα του Μοντερνισμού»

Το Τμήμα των Ελληνικών και Λατινικών Σπουδών του σπουδαίου Πανεπιστημιακού Ιδρύματος του Λονδίνου, με την επωνυμία University College London (Gordon House, 29 Gordon Square, London WC1H 0PP), οργανώνει για σήμερα Συνέδριο, με τον παραπάνω τίτλο.

Υπεύθυνοι του Συνεδρίου είναι: Joshua Billings (Oxford), Miriam Leonard (UCL). Ομιλητές δε, θα είναι οι εξής: Josh Billings (Oxford), Katie Fleming (Queen Mary, UL), Simon Goldhill (Cambridge), Rüdiger Görner (Queen Mary, UL), Constanze Güthenke (Princeton), Edith Hall (Royal Holloway, UL), Katherine Ibbett (UCL), Miriam Leonard (UCL), Michael Lurie (Edinburgh), Jim Porter (UC, Irvine) και Martin Ruehl (Cambridge).

Η φιλοσοφία και ο σκοπός του Συνεδρίου έχουν ως εξής:

Around 1800, particularly in Germany, the question of tragedy becomes linked to modernity’s self-definition. Within this tradition, Greek tragedy becomes a privileged medium for grappling with the antiquity of the ancient and the modernity of the modern - an issue which will continue to exercise the later philosophies of Nietzsche, Freud and Heidegger. Hegel’s, Hölderlin’s, and Nietzsche’s writings about tragedy have arguably had a more profound influence on the modern understanding of the genre than any individual work of classical scholarship or any single theatrical performance, but their writings have failed to gain the attention of scholars of tragedy. By exploring the interplay between tragedy and modernity, the conference aims to understand and question the place of ancient tragedy today.

Η ζουζούνα κι ο... κλαψιάρης

Ο τίτλος της παρούσας ανάρτησης ακούγεται κάπως σαν θέμα παραμυθιού. Όμως δεν είναι παραμύθι, αλλά πραγματική ιστορία που την έγραψε και τη συνεχίζει η ίδια η ζωή. H ιστορία αυτή ξεκίνησε στην Κρήτη, συνεχίστηκε στην Αθήνα και εξελίχθηκε τον τελευταίο μήνα στο Βασιλικό και Εθνικό Ορθοπεδικό Νοσοκομείο του Λονδίνου, που είναι αφιερωμένο «for the cure of crippled children» (στη θεραπεία των ανάπηρων παιδιών). Όπως είχαμε αναφέρει και σε δύο προηγούμενες αναρτήσεις η μικρή Μαρίνα διεγνώσθη πριν από λίγους μήνες, στην τρυφερή ηλικία των 5 ετών, με καρκίνο των οστών. Τότε ξεκίνησε ο προσωπικός της και βέβαια και ο οικογενειακός γολγοθάς. Ίσως να μην χρειάζονται πολλές και αναλυτικές λεπτομέρειες της περιπέτειας αυτής. Πάντως ο Θεός μας την έστειλε κοντά μας στο τοπικό μας Νοσοκομείο, στο ΒΔ Λονδίνο. Νοσηλεία, χειρουργική επέμβαση, μετεγχειρητικό στάδιο, φυσιοθεραπεία...

Η προσωπικότητα της μικρής Κρητικοπούλας, με τη λιονταρήσια ψυχή, τη δύναμη, το χιούμορ, την πηγαία εξυπνάδα, μας μαγνήτισε όλους και μας έκανε να παρακολουθούμε στενά την πορεία της όλες αυτές τις τελευταίες εβδομάδες. Το επικοινωνικό τάλαντό της και η σπιρτάδα του πνεύματός της μας έκαναν όλους να την κοιτάμε στα μάτια και να περιμένουμε με αγωνία την επόμενη... ατάκα της! Επιτυχημένος ο χαρακτηρισμός «ζουζούνα» από την άξια και στοργική μητέρα της, που ήταν όλο αυτό το διάστημα πάντα στο πλευρό της μικρής πληγωμένης κόρης.

Χθες το μεσημέρι ολοκλήρωσε τον παρόντα κύκλο της εν Λονδίνω νοσηλείας της. Έτσι την παραλάβαμε από το νοσοκομείο και την οδηγήσαμε μαζί με τη μητέρα της στο αεροδρόμιο, για να πάρει το αεροπλάνο για την Πατρίδα. Στο δρόμο τη ρώτησα αν αποχαιρέτησε τις αδελφές νοσοκόμες, κι εκείνη μου απάντησε πως τις αποχαιρέτησε, τις φίλησε και τους χάρισε μια ζωγραφιά της με ψαράκια. Τότε της είπα πως παραπόνεψα γιατί σε μένα δεν έδωσε μια ανάλογη ζωγραφιά. Κι εκείνη, με καταπληκτική ετοιμολογία μου απάντησε αμέσως: «Πάψε κλαψιάρη, θα σου κάνω κι εσένα»!!!

Εκείνο που έχω μονάχα να πω είναι πως τέτοια άτομα, τέτοιες χαριτωμένες ψυχές, νικάνε όχι μόνο το ανήμερο θεριό που ακούει στο όνομα «καρκίνος», αλλά και τον ίδιο τον εωσφόρο! Άλλωστε και σύμφωνα με το ρητό του σπουδαίου Άγγλου ποιητή William Blake (1757-1827), το οποίο είναι και το λογότυπο του νοσοκομείου στο οποίο νοσηλεύθηκε το τελευταίο διάστημα η Μαρίνα: «Where mercy, love and pity dwell, there God is dwelling too»!

«Η Γυναίκα της Ζάκυνθος»

Το Θεατρικό Φυτώριο Αίγινας παρουσιάζει από σήμερα (στα ελληνικά με αγγλικούς υποτίτλους) μέχρι και το ερχόμενο Σάββατο, στις 7.30 μ.μ. κάθε βράδυ, στο Θέατρο Τέχνης Λονδίνου (26 Crowndale Road, London NW1 1TT), το θεατρικό έργο του μεγάλου Εθνικού μας Ποιητή Διονυσίου Σολωμού «Η Γυναίκα της Ζάκυνθος».

Στο εν λόγω έργο παρουσιάζεται ανατομία ψυχισμού γυναίκας (αρχόντισας) της Ζακύνθου, στα χρόνια της πολιορκίας του Μεσολογγίου. Διαταραγμένος ψυχισμός,πλήρης αρνητικών συναισθημάτων, που την οδηγούν τελικά στην αυτοκτονία: «Κι εσηκώθηκα και επήα οπίσω από τον καθρέφτη και είδα τη γυναίκα της Ζάκυθος που εκρεμότουνα και εκυμάτιζε».

Το έργο έχει επιμεληθεί ο Νίκος Καλαμό, ηθοποιός και σκηνοθέτης, ο οποίος «έχει αφοσιωθεί για χρόνια στο έργο αυτό, με μια εμμονή που ξεπερνάει τα όρια του θεάτρου και αποκτά διάσταση αποστολής· μια ερμηνεία που κάνει το κείμενο να λάμπει...» (Λουΐζα Αρκουμανέα, εφημ. «ΤΟ ΒΗΜΑ», Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010).

Ο Κ. Βάρναλης, αναφερόμενος στη «Γυναίκα της Ζάκυνθος», μιλάει για ένα έργο ρεαλιστικό, που «σατιρίζει τους κακούς πατριώτες», συγκεκριμένα μιαν αριστοκράτισσα «και κοντά σ’ αυτήν και τις άλλες αριστοκράτισσες της Ζάκυνθος». Πρόκειται χωρίς αμφιβολία, παρατηρεί ο Στ. Αλεξίου, για την Ιερά Συμμαχία, που επεδίωκε τη διαιώνιση του παλιού καθεστώτος στις κοινωνίες της Ευρώπης και αντιδρούσε σε κάθε φιλελεύθερο κίνημα.

Το πρώτο Κεφάλαιο του σημαντικού αυτού έργου έχει ως εξής:

1. Εγώ, Διονύσιος Ιερομόναχος, εγκάτοικος στο ξωκλήσι του Αγίου Λύπιου, για να περιγράψω ό,τι στοχάζουμαι, λέγω:

2. Ότι εγύριζα από το μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου, όπου είχα πάει για να μιλήσω με ένα καλόγερο για κάτι υπόθεσες ψυχικές,

3. και ήταν η ώρα οπού θολώνουνε τα νερά, και είχα φθάσει στα Τρία Πηγάδια, και ήταν εκεί τριγύρου η γη όλο νερά, γιατί πάνε οι γυναίκες και συχνοβγάνουνε.

4. Εσταμάτησα σε ένα από τα Τρία Πηγάδια, και απιθώνοντας τα χέρια μου στο φιλιατρό του πηγαδιού, έσκυψα να ιδώ αν ήτουν πολύ νερό·

5. και το είδα σκεδόν γιομάτο, και είπα: Δόξα σοι ο Θεός·

6. γλυκιά η δροσιά που στέρνει για τα σπλάχνα του ανθρώπου το καλοκαίρι, μεγάλα τα έργα Του, και μεγάλη η αφχαριστία του ανθρώπου.

7. Και οι δίκαιοι κατά την Θεία Γραφή πόσοι είναι; Και συλλογίζοντας αυτό, επέσανε τα μάτια μου στα χέρια μου οπού ήτανε απιθωμένα στο φιλιατρό.

8. Και θέλοντας να μετρήσω με τα δάχτυλα τους δίκαιους, ασήκωσα από το φιλιατρό το χέρι μου το ζερβί, και κοιτώντας τα δάχτυλα του δεξιού είπα: Τάχα να είναι πολλά;

9. Και αρχίνησα και εσύγκρενα τον αριθμό των δικαίων οπού εγνώριζα, με αυτά τα πέντε δάχτυλα, και βρίσκοντας πως ετούτα επερισσεύανε, ελιγόστεψα το δάχτυλο το λιανό, κρύβοντάς το ανάμεσα στο φιλιατρό και στην απαλάμη μου·

10. και έστεκα και εθεωρούσα τα τέσσερα δάχτυλα για πολληώρα, και αιστάνθηκα μεγάλη λαχτάρα, γιατί είδα πως ήμουνα στενεμένος να λιγοστέψω, και κοντά στο λιανό μου δάχτυλο έβαλα το σιμοτινό του στην ίδια θέση.

11. Εμνέσκανε το λοιπόν αποκάτου από τα μάτια μου τα τρία δάχτυλα μοναχά, και τα εχτυπούσα ανήσυχα απάνου στο φιλιατρό, για να βοηθήσω το νου μου να εύρει κάνε τρεις δίκαιους.

12. Αλλά επειδή αρχινήσανε τα σωθικά μου να τρέμουνε σαν τη θάλασσα που δεν ησυχάζει ποτέ,

13. ασήκωσα τα τρία μου έρμα, και έκαμα το σταυρό μου.

14. Έπειτα, θέλοντας να αριθμήσω τους άδικους, έχωσα το ένα χέρι μες στην τζέπη του ράσου μου, και το άλλο ανάμεσα στο ζωνάρι μου, γιατί εκατάλαβα, αλίμονον!, πως τα δάχτυλα δεν εχρειαζόντανε ολότελα.

15. Και [ο] νους μου εζαλίστηκε από το μεγάλον αριθμό· όμως με παρηγορούσε το να βλέπω πως καθένας κάτι καλό είχε απάνου του.

16. Και μου ήρθε στο νου μου περσότερο από όλους αυτούς η Γυναίκα της Ζάκυθος, η οποία πολεμάει να βλάφτει τους άλλους με τη γλώσσα και με τα έργατα·

17. και γυρεύοντας να ιδώ εάν μέσα σε αυτή την ψυχή, εις την οποίαν αναβράζει η κακία του Σατανά, αν έπεσε ποτέ η απεθύμια του παραμικρού καλού,

18. έπειτα που εστάθηκα να συλλογιστώ καλά, ύψωσα το κεφάλι μου και τα χέρια μου στον ουρανό και εφώναξα: Θε' μου, καταλαβαίνω πως γυρεύω ένα κλωνί αλάτι μες στο θερμό.

19. Και είδα πως ελάμπανε αποπάνου μου όλα τ' άστρα, και εξάνοιξα την Αλετροπόδα οπού με ευφραίνει πολύ.

20. Και εβιάστηκα να κινήσω για το ξωκλήσι του Αγίου Λύπιου γιατί είδα πως εχασομέρησα. Και ήθελα να φθάσω για να περιγράψω τη Γυναίκα της Ζάκυθος.

21. Και ιδού καμία δωδεκαρία ψωρόσκυλα που ηθέλανε να μου εμποδίσουνε το δρόμο.

22. Και μη θέλοντας εγώ να τα κλωτζοβολήσω, για να μην εγγίξω την ψώρα και τα αίματα πού 'χανε, εστοχαστήκανε πως τα σκιάζουμαι,

23. και ήρθανε βαβίζοντας σιμότερά μου· όμως εγώ εκαμώθηκα πως σκύφτω να πάρω πέτρα

24. και έφυγαν όλα και εξεθύμαιναν τα κακορίζικα ψωριασμένα τη λύσσα τους, το ένα δαγκώνοντας το άλλο.

25. Αλλά ένας οπού εδιαφέντευε κάποια από τα ψωρόσκυλα, επήρε και αυτός μία πέτρα

26. και βάνοντας ο άθεος για σημάδι το κεφάλι εμέ του Διονύσιου του Ιερομόναχου, δεν το πίτυχε· γιατί από τη βία τη μεγάλη με την οποίαν ετίναξε την πέτρα, εστραβοπάτησε, και έπεσε.

27. Έτζι εγώ έφθασα στο κελί του Αγίου Λύπιου παρηγορημένος από τες μυρωδίες του κάμπου, από τα γλυκότρεχα νερά, και από τον αστρόβολον ουρανό, ο οποίος εφαινότουνα αποπάνου από το κεφάλι μου μία Ανάσταση.

Ιουλιανά σύκα

Ο τρέχων μήνας είναι μάλλον από τους χειρότερους «καλοκαιρινούς» μήνες που έχουμε βιώσει ποτέ στην Αγγλία!!!

Βροχές (κατά περιόδους καταρρακτώδεις), κρύο αρκετό, καλοριφέρ αναμμένο (!!!), χειμωνιάτικα ρούχα (!!!) και μια καθημερινότητα ίδια κι απαράλλακτη με την εποχή του χιονιού.

Όμως η φύση έχει τους δικούς της απαράβατους νόμους και κανόνες! Τα λουλούδια ανθίζουν, τα φυτά ανασταίνονται, οι καρποί ευδοκιμούν, σύμφωνα με το εσωτερικό τους ρολόϊ.

Δεν υπάρχει βέβαια η ίδια καρποφορία όπως άλλες χρονιές, όταν ο καιρός ήταν ηλιόλουστος και ζεστός. Όμως τα σύκα της... γειτονιάς «ψήθηκαν», έστω και χωρίς τον ήλιο, κι έχουν και πολύ καλή γεύση! Άντε και του χρόνου καλύτερα!

Ἡ πλατεία καὶ οἱ ἄνθρωποι, κάποτε...

Στὸν Π.Β. Πάσχο, τὸν ἔντιμο Δάσκαλο καὶ φίλο

Γυρεύεις ἀκόμα τὸ δρόμο ποὺ ἀνέβαινε σιωπηλὸς στὴν πλατεία. Τὴν εὐρύχωρη, πλακοστρωμένη καὶ ἀρχοντικὴ πλατεία, ποὺ τὴν ἔδεναν δέντρα, ἄνθρωποι καὶ σπίτια, λὲς κι ἥθελαν ὅλοι αὐτοὶ νὰ τὴν κρατήσουν ζωντανὴ, δικιά τους ἐντελῶς, κάτι σὰν προέκταση τῆς ζωῆς τους, νὰ ποῦμε, καὶ τῆς κατοικίας τους.

Κι ἐκεῖ σιμὰ τὸ μικρὸ τὸ πάρκο, μὲ τὶς μουριὲς νὰ σκιάζουν τὶς κούνιες τῶν παιδιῶν καὶ τὶς τραμπάλες- βλέπεις, εἶχε πιὰ ξημερώσει καλοκαίρι. Καλοκαίρι, λoιπόν, κι ἡ πλατεία χωνεμένη μέσα τὸ θερινὸ τὸ φῶς, ἄνθιζε ζωή μιὰ καὶ κάθονταν στὰ ξύλινα τὰ παγκάκια, τὰ γδαρμένα ἀπ᾿ τὸν ἥλιο καὶ τὴ βροχὴ, ὅλοι σχεδὸν οἱ γείτονες καὶ οἱ φίλοι, νὰ ποῦν δυὸ λόγια, νὰ ρεμβάσουν, νὰ πιοῦν τὴ λεμονάδα ἤ τὸν καφὲ ἀπ᾿ τ᾿ ἀπέναντι καφενεῖο, νὰ χαροῦν τὴν πλατεία τους. Νὰ τὴ χαροῦν, τώρα ποὺ καλοκαίριασε, ἰδίως τ᾿ ἀπόβραδα, ἐκεῖνα τὰ δροσερὰ καὶ τρυφερὰ ἀπόβραδα, ὄταν μάλιστα ἄρχισε ν᾿ ἀνεβαίνει σιωπηλὸ τὸ φεγγάρι καὶ ν᾿ ἀνταγωνίζεται τὰ ἡλεκτρικὰ τὰ φῶτα ποὺ κύκλωναν τὸν τόπο.

Μόνο ποὺ αὐτὲς οἱ στιγμὲς ἔρχεται καιρὸς νὰ παλιώσουν, ὅπως παλιώνουν τὰ ροῦχα, τὰ ἔπιπλα, τὰ βιβλία, ἀκόμα κι αὐτοὶ οἱ ἴδιοι οί ἄνθρωποι. Ἔτσι βεβαιώνεται τὸ κάθε τέλος, συντάσσεται ἡ ληξιαρχικὴ, ἄς ποῦμε, πράξη θανάτου τῆς κάθε, δίχως ἐπιστροφή, ὀμορφιᾶς καὶ ἀνθρώπινης κοινωνίας, ποὺ δὲν τὸ ἐπιδιώκουν οἱ ἴδιοι οἱ ἁπλοϊκοὶ καὶ ἥσυχοι ἄνθρωποι τοῦ μόχθου καὶ τῆς καθημερινότητας: κάποιοι ἄλλοι τὸ ἐπιβάλλουν καὶ μάλιστα μὲ βάναυσο, διακατοχικὸ τρόπο, λὲς κι εἶναι δικό τους χωράφι αὐτὸ ποὺ ἔχουν κατὰ νοῦ νὰ ἀλώσουν, νὰ χαντακώσουν, νὰ τοῦ ἀφανίσουν τὸ ἀνθρώπινο περίγραμμα, αὐτὸ δηλαδὴ ποὺ τὰ κρατάει σὲ ἀρμονία καὶ φιλοτιμία μὲ τὸν πολίτη / κάτοικο αὐτῆς τῆς κοινότητας τῶν ἀνθρώπων. Γιατὶ κάποια μέρα, ὄταν ὅλοι ἐκεῖ ζοῦσαν μὲ τοὺς νόμους τῆς καθημερινότητας ἐκείνης τῆς κοινωνίας, ἄρχισαν νὰ ἐμφανίζονται οἱ μηχανές, αὐτοὶ οἱ ψυχροὶ δεῖχτες τῆς κατάλυσης κάθε προοπτικῆς γιὰ εἰρηνικὴ συνύπαρξη. Οἱ μηχανὲς ποὺ μαρσάρανε ξερνώντας χνῶτο θανάτου καὶ ἄγριες οἰμωγὲς θρασύτητας. Καὶ πάνω τους νέα παιδιὰ δίχως ὄραμα, δίχως καλωσύνη, μονάχα μὲ ψεύτικο ἐνθουσιασμὸ καὶ μιὰ μαγκιὰ ποὺ τὴ χόρταιναν τόσο! Γιατὶ προκαλοῦσαν μὲ τὸ θόρυβο ποὺ κάνανε, γιατὶ γίνονταν μέρα τὴ μέρα οἱ «οἰκιστὲς» ἑνὸς χώρου ποὺ ἀνήκει σὲ ὅλους, ἀρκεῖ μονάχα νὰ μὴν ἀνακατώνεται ἡ ἐλευθερία μὲ τὴν ἀσυδοσία. Τὴν ἀσυδοσία ποὺ ἔδειχναν αὐτὰ τὰ παιδιά. Δυστυχῶς...

Μέχρι ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἀγανάκτησαν, χάθηκε σιγὰ-σιγὰ ἡ εὐλογία τῆς συνάντησης στὴν πλατεία, πέτρωσε ἡ ἀναμονὴ τοῦ καφὲ ἤ τῆς λεμονάδας στοὺς ἠλικιωμένους, ποὺ παραμυθητικὰ τὰ ἀνάμεναν, κι ὕστερα βυθίστηκαν ὅλα μέσα σὲ μιὰ θάλασσα. Τρικυμισμένη θάλασσα, δίχως λιμάνι γι᾿ ἀπάγκιασμα, δίχως ἐλπίδα γι᾿ ἀγκυροβόλημα. Κι ἡ πλατεία ἀλώθηκε....

Τὰ μικρὰ παιδιὰ κλείστηκαν ἀκόμα περισσότερο στὶς κούνιες τους, ὁ φωτισμένος δρόμος παραγέμισε ἀνησυχία καὶ ἡ φωτεινὴ μορφὴ τοῦ φεγγαριοῦ, ποὺ ἐπισκέπτονταν κι αὐτὰ τὰ κονάκια, ἐξορίστηκε στὸ παραμύθι ἤ στὴ βιαστικὴ διήγηση τοῦ κάθε κουρασμένου κι ἀποκαμωμένου γονιοῦ. Μόνο ἠ πλατεία ἀπομένει...

Κι ὄταν βρέχει κι ἡσυχάζει ὁ τόπος, στέκει κι ἀναπολεῖ, μαζὶ μὲ τοὺς νοσταλγοὺς αὐτῆς τῆς γειτονιᾶς, αὐτῆς τῆς κοινότητας ἀνθρώπων, μέρες ἀρχαῖες μὲ ἱστορία, γνήσια ἀνθρώπινη παρουσία καὶ ἀκόμη γνησιότερη ἑλληνικότητα...

π. Κων. Ν. Καλλιανός

Αρχιεπ. Θυατείρων για Κύπρο

Σήμερα διαβάζεται στους Ελληνορθόδοξους Ναούς μας στη Μεγ. Βρετανία η Εγκύκλιος του Σεβ. Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μεγ. Βρετανίας κ.κ. Γρηγορίου, με θέμα τα τραγικά γεγονότα Ιουλίου - Αυγούστου 1974, αλλά και την πρόσφατη τραγωδία που έπληξε τη Μεγαλόνησο.

Ευλαβεστάτους Ιερείς και Διακόνους, Αξιοτίμους Προέδρους και τα Μέλη των Εκκλησιαστικών Επιτροπών, των Συλλόγων, Οργανώσεων και το Χριστεπώνυμο Πλήρωμα των Κοινοτήτων της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας.

Αγαπητοί μας εν Κυρίω,

Απευθύνουμε την παρούσα, με την ευκαιρία της επετείου των τραγικών γεγονότων του Ιουλίου - Αυγούστου 1974, τα οποία είχαν σαν αποτέλεσμα την κατοχή μεγάλου μέρους της μαρτυρικής μας Μεγαλονήσου Κύπρου και την εκρίζωση από τις πατρικές τους εστίες εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων της.

Αυτές οι μέρες της Επετείου του Πραξικοπήματος και της Τουρκικής εισβολής, είναι μέρες προσευχής και πνευματικής περισυλλογής όλων των επί γής Ελλήνων. Οι επέτειοι, που κάθε χρόνο εορτάζουμε οι Πανέλληνες είναι κυρίως ημερομηνίες και γεγονότα, για τα οποία υπερηφανευόμαστε. Όχι, όμως και αυτά του Ιουλίου και του Αυγούστου 1974. Η επέτειος αυτή είναι -και πρέπει να μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό- μία οδυνηρή ανάμνηση, αλλά και μία ακόμη ευκαιρία ιεράς αυτοκριτικής και περίσκεψης και ανανέωσης της μακαρίας ελπίδος και αποφασιστικότητος: Δεν ξεχνάμε την εισβολή! Δεν ξεχνάμε τα απαράβατα δίκαια και δικαιώματα του λαού της Κύπρου να ζήσει φιλειρηνικά και δημιουργικά. Καλούμαστε λοιπόν να διατρανώσουμε για μία ακόμα φορά ότι θα ζήσουμε, θα διαφυλάξουμε και θα συνεχίσουμε την μακραίωνα ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά, την οποία επλούτισαν με το Μήνυμα του Ευαγγελίου της αγάπης που έφεραν στην Κύπρο πρίν δύο χιλιάδες χρόνια, οι Μεγάλοι Απόστολοι Βαρνάβας, Παύλος και Ιωάννης Μάρκος.

Όμως αυτό το «δεν ξεχνώ» στέφεται πάντοτε με επιτυχία και αποτελεσματικότητα όταν είμαστε αγαπημένοι, αποβάλουμε από μέσα μας και γύρω μας το μίσος, την κακία, τον φθόνο, όταν μεταξύ μας καλλιεργούμε την συνεργασία και την ομόνοια, όταν αναλογιζόμαστε ότι οι καταπατημένοι Τόποι και οι Εκκλησίες μας, τότε μόνον απελευθερώνονται, όταν είμαστε εμείς έτοιμοι να αναλάβουμε ο καθένας τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις του και να εμπιστευθούμε με πίστη και αυταπάρνηση στον Θεό για την δικαίωσή μας.

Καλούμε, λοιπόν, άπασαν την Ομογένεια του Ηνωμένου Βασιλείου σε κοινό εκκλησιασμό, να μετάσχει στις προσευχές και τα Μνημόσυνα που θα γίνουν στους Ιερούς Ναούς μας αυτές τις μέρες, για την ανάπαυση όλων εκείνων οι οποίοι έδωσαν την ζωή τους για την ελευθερία, την πατρίδα, την δημοκρατία και τα ιδεώδη του Γένους μας. Να προσευχηθούμε για τους πρόσφυγες, τους αγνοούμενους και τους ξεριζωμένους αδελφούς μας. Να μνημονεύσουμε με ευλάβεια και σεβασμό τους ναύτες και πυροσβέστες που έχασαν την ζωή τους στο μεγάλο τραγικό δυστύχημα της περασμένης Δευτέρας 11 Ιουλίου στην ναυτική βάση της Κύπρου και να προσευχηθούμε για τις οικογένειες που τόσον σκληρά έχασαν πρόσωπα προσφιλή και αγαπημένα στο άνθος της ηλικίας τους. Καλούμαστε όλοι στην φιλειρηνική εκδήλωση που οργανώνει, όπως κάθε χρόνο, η Εθνική Κυπριακή Ομοσπονδία Ηνωμένου Βασιλείου στο Trafalgar Square του Λονδίνου, την Κυριακή 17 Ιουλίου 2011, στις 3:00μ.μ., όπου θα μιλήσει ο Κυβερνητικός εκπρόσωπος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Στ. Στεφάνου και Βρετανοί Βουλευτές, φίλοι και υπερασπιστές των δικαίων της Κύπρου.

Ευχόμενοι δε σε όλους και όλες σας καλό καλοκαίρι, ειρηνικές διακοπές και υγεία και δύναμη για να συνεχίσετε να ενδιαφέρεστε για μία Κύπρο ενωμένη και αδιαίρετη, και την επικράτηση στο Νησί των Αγίων της γαλήνης, της προόδου και ευημερίας, διατελούμε μετά πολλής εν Κυρίω αγάπης και θερμών ευχών.

Λονδίνο, Ιούλιος 2011

Ο Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας Γρηγόριος

Για τη γλώσσα μας... και πάλι!

Γενικά

Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις είναι από την Ελληνική γλώσσα (Bιβλίο Γκίνες).

Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ' αυτήν δεν υπάρχουν όρια (Μπιλ Γκέιτς, Microsoft).

Η Ελληνική και η Κινέζικη είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από την μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική (Francisco Adrados, γλωσσολόγος).

Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο. Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από τον βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.

Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πως να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.

Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ - διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.

Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.

Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.

Η σοφία της ελληνικής γλώσσας

Στην γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα, όπως τα Αγγλικά, μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε και εμπρός να είναι έτσι. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι’ αυτόν τον λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.

Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».

Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή +έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.

Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).

Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για την σκέψη.Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» – ελαττώνει σαν ανθρώπους – και μας φθίνει μέχρι και τη υγεία μας. Και φυσικά όταν θέλουμε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει πως το λέμε; Μα φυσικά «άφθονο».

Έχουμε την λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έρθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι ένα φρούτο ούτε άγουρο ούτε σαπισμένο, και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.

Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά. Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις την δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία…

Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση (=γιατρειά). Άρα για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και ιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με την σωματική μας υγεία.

Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο…Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που άλλο από Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε σαν λέξη, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.

Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με την σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις.

«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων.

Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μιλάς σωστά σημαίνει να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.

Η μουσικότητα της Ελληνικής γλώσσας

Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία, προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.

Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος: «Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε μεταξύ τους με μουσική».

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα: «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα – μητέρα των εννοιών μας – μου απεκάλυπτε έναν άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».

Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής.

Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.

«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ’ εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.

Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να αποθαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες».

Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Η Ελληνική γλώσσα επεβλήθη αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της. Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».

Πηγή: Ελληνικό Αρχείο

Υγιεινή διατροφή

Είμαστε καλοφαγάδες. Δεν το κρύψαμε ποτέ. Γιατί άλλωστε;

Όμως παράλληλα προσέχουμε -όσο μπορούμε- και την υγιεινή μας διατροφή, τη εντολή του φίλου ιατρού... εκ Θεσσαλονίκης.

Έτσι, ο οικογενειακός μας «Μαμαλάκης», ο πρωτότοκος Δημήτριος, ετοίμασε ωραία σαλάτα και κύριο πιάτο, με απλά και φυσικά υλικά προς... γεύση και τέρψη.

Από το τραπέζι δεν θα μπορούσε βέβαια να απουσιάζει και το κυπριακό ψωμί, οι ονομαζόμενες δαχτυλιές, άφθαστης νοστιμιάς!

Γιάννης Πολυκανδριώτης

Ο Γιάννης Πολυκανδριώτης είναι ένας σπουδαίος Έλληνας μουσικοδιδάσκαλος, συνθέτης και οργανοπαίχτης (παίζει μπουζούκι, τζουρά, μπαγλαμά, λαούτο και άλλα έγχορδα όργανα), γόνος σημαντικής οικογένειας Ελλήνων μουσικών, με πατέρα τον ρεμπέτη μακ. Θεόδωρο Πολυκανδριώτη και αδελφό τον πασίγνωστο συνθέτη Θανάση Πολυκανδριώτη.

Τα τελευταία χρόνια κατοικεί με την οικογένειά του μόνιμα στο Λονδίνο και δραστηριοποιείται μουσικά μέσα στο πλαίσιο της Ελληνικής Ομογένειας.

Διδάσκει σε Ελληνικά Παροικιακά Σχολεία, με την υποστήριξη του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου, και έχει πολλά Ελληνόπουλα της Ομογένειας μαθητές του.

Το τελευταίο διάστημα ετοιμάζεται πυρετωδώς για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα και την ελληνική μουσική σε διάφορες προ-ολυμπιακές εκδηλώσεις που οργανώνονται στο Λονδίνο. Επίσης θα παίξει με την ορχήστρα των Νέων της Ομογένειας, που ο ίδιος έχει ιδρύσει, σε διάφορες εκδηλώσεις κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012 στο Λονδίνο. Στο βίντεο της παρούσας ανάρτησης παρουσιάζεται να κάνει πρόβα με δύο από τους μαθητές του, τη Μαρία και τον Δημήτρη.

Σκοπελίτικες θάλασσες [B΄]

Για άλλη μια φορά, μέσα στο ψευδοκαλόκαιρο της Αγγλίας, η ματιά φεύγει από τα εδώ και ταξιδεύει.

Και που θα μπορούσε βέβαια να ακουμπήσει και να ανακουφισθεί καλύτερα παρά στην παντοτινή αγαπημένη Πατρίδα.

Και μιας και είναι καλοκαίρι, που εμείς δεν έχουμε βιώσει -δυστυχώς- ακόμα στο βορρά της γηραιάς ηπείρου, η σκέψη προσανατολίζεται στις θάλασσες, τις πανέμορφες, τις πάμπλουτες και τις βυζαντινές.

Μας βοηθάει προς τούτο κι ο πολυ-σέβαστος συνεργάτης μας π. Κων. Ν. Καλλιανός, ο Σκοπελίτης, που μας τροφοδοτεί σταθερά με στιγμιότυπα του απέραντου γαλάζιου, από την ντόπια του θαλασσογραφία.