Σελίδες ποιμαντικῆς διακονίας

(Ἡμερολογιακά σπαράγματα…) 

Ἀνοίγεις καί πάλι τούς δρόμους τῆς ἐπικοινωνίας μέ τόν ἀναγνώστη σου, γιατί ἐπιθυμείς νά τόν καταστήσω κοινωνό τῶν ὅσων βιώνω στήν ποιμαντική σου διακονία / διαδρομή. Καί τοῦτο γίνεται γιά ἕνα καί μοναδικό σκοπό: τήν ἀποκάλυψη τοῦ αὐθεντικοῦ σου εἶναι, πού παραμένει ἐγκλωβισμένο καί ἀφρόντιστο στά δίχτυα τῆς φιλαυτίας καί τῆς κενοδοξίας πού χαρακτηρίζει πάντα τόν πεπτωκότα ἄνθρωπο, ἄρα καί τόν ποιμένα. 

Ὅσο περνοῦν τά χρόνια ὅλο καί συνειδητοποιείς τά λάθη σου, τίς ἀτέλειές σου, πού μέ φέρνουν πάντοτε σέ δυσχερῆ θέση ἀπέναντι στό Θεό καί, φυσικά, στόν πιστό Του λαό,  πού σοῦ τόν ἐμπιστεύτηκε τήν ἡμέρα τῆς Προσωπικῆς μου Πεντηκοστῆς: τῆς Εἰσόδου μου δηλαδή στό Θυσιαστήριο, "εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων", ὅπου μοναδική μέριμνα ἀπομένει ἡ κατάθεση πάσης βιοτικῆς μερίμνης καί ἡ ἀνάβαση τῆς πνευματικῆς Κλίμακος. 

Τράντα τρία χρόνια... Ἕνα κοίταγμα καί πάλι στό χθές, καθώς, κάθε φορά πού θά φτάσεις σ᾿ αὐτό τό σύνορο τοῦ δικοῦ σου χρόνου, τῆς προσωπικῆς σου ἐπετείου - εἰσόδου στήν Ἱερωσύνη, προσπαθεῖς, ἀτενίζοντας αὐτό τό χτές, νά μετρήσεις μέσα στά τόσα χρόνια πού πέρασαν τήν ἀντοχή πού σοῦ ἀπόμεινε, τήν ὑπομονή πού χρειάζεσαι ν᾿ ἀνανεώσεις τό εἶναι σου καί τή σιωπή, τήν ὁποία εἶναι ἀπαραίτητο ν᾿ ἀποταμιεύεις, καθώς οἱ πρῶτες φωνές τῶν ἐνθουσιαστικῶν σου τάσεων μαζεύονται καί οἱ χειροκροτητές στρέφουν ἀλλοῦ τό πρόσωπό τους, κοιτώντας νά βροῦν νέα θύματα πρόσκαιρης ὑποσχεσιολογίας καί ἐπιφανειακῆς φιλίας, ἔτσι, γιά νά ποικίλει ὁ κενός τους χρόνος μέ τή φαρισαϊκή τους συμπεριφορά καί τή θυσία τοῦ κάθε εἰσαγομένου στό δημόσιο προσκήνιο τῆς ἐπερχόμενης σκληρῆς θητείας.  

Αὐτοί οἱ ὕμνοι, αὐτά τά θεσπέσια τροπάρια πού ἀνοίγουν δρόμους στήν ψυχή γιά πλησιάσει τό Θεό, ὅσες φορές καί νά τά ψάλλεις πάντοτε φρέσκα θά εἶναι, χλωρά, σάν τό νέο κλαδί πού θαλερό τό κόβεις ἀπό δάσος, καί μέ τά κορυφαῖα τους νοήματα κρυμμένα πίσω ἀπό τίς λέξεις. 

Ὡστόσο, αὐτό πού συγκινεῖ περισσότερο καί, πολλές φορές ἀφήνει τά μάτια ὑγρά, τή φωνή κομμένη καί σφιγμένη τήν ψυχή εἶναι τά πρόσωπα πού κρύβονται πίσω τους: πίσω ἀπό τή μελωδία, τά λόγια τή φόρμα τῆς ἐκτέλεσης, γενικά ὅλων ἐκείνων τῶν σημείων πού συνθέτουν αὐτό πού ὀνομάζουμε Ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικό ὕμνο. 

Γιατί ξέρεις πολύ καλά, πώς τά πρόσωπα πού κρύβονται πίσω ἀπ᾿ αὐτά τά τροπάρια εἶναι μυριάδες... Μιά χορεία ἀτέλειωτη, μιά λιτανεία Μορφῶν πού κράτησαν τόν ἴδιο ρυθμό, εἶπαν τά ἴδια λόγια, ὁ καθένας τους ὅμως μέ τό εἰδικό ἐκεῖνο βάρος τῆς εὐαισθησἰας καί τῆς πίστεως πού διακρατοῦσε μέσα του. Γιατί πέρα ἀπό τήν κενοδοξία, τήν ὁποία δημιουργεῖ κάποτε ἡ ἀνακούφιση τῆς τέλειας ἐκτέλεσης, ὑπάρχει καί ἡ ταπεινοφροσύνη, ἤ μᾶλλον ὀφείλουμε νά σκάψουμε νά βροῦμε τήν περιούσια ἐκείνη εὐλογία καί νοηματική φόρτιση πού κρατοῦν οἱ λέξεις, οἱ φράσεις, ἡ μελωδία. Μιά μελωδία πού περνάει μέσ᾿ ἀπ᾿ τούς αἰῶνες μέ τό ἴδιο πάντα Πρόσωπο, μέ τήν ἴδια ἀσφαλῶς κληρονομιά: ν᾿ ἀποδείξει τήν βεβαιότητα τοῦ νοήματος πού ἔρχεται νά δώσει στή ζωή μας ἡ κάθε γιορτή, ἡ κάθε Πανήγυρις, καθώς εἰσέρχεται μέσα μας μέ ἕνα καί μοναδικό τρόπο: τήν ποίηση πλαισιωμένη μέ τή μελωδία καί εἰκονισμένη μέ τήν ἐξ ἴσου ἱερή "ποίηση τῶν χειρῶν", τήν εἰκονογραφία. Κι ὅλα τοῦτα νοηματισμένα πάντα μέ τό σωτηριολογικό τρόπο, μέ τόν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία προσεγγίζει τόν Ἄνθρωπο ἄν φυσικά κι αὐτός δεχτεῖ νά ἐρευνήσει τόν Κόσμο της καί ν᾿ ἀνακαλύψει, παράλληλα μέ τή σωτηρία του, τήν Ὀμορφιά: αὐτή πού θά σώζει πάντοτε... 

Προνόμιο μέγα σέ μᾶς τούς ἱερεῖς τῶν χωρίων, γιά νά θυμηθῶ τόν Παπαδιαμάντη εἶναι τό ἄναμμα τῶν λαδοκάντηλων, ὄρθρου βαθέως καί τότε πού ἀρχίζει νά ἐμφανίζεται ἀργόσυρτα ἡ κρυμμένη σέ μυστικά τῆς γῆς ἐρμάρια νύχτα. Ἔτσι καί στίς δύο περιπτώσεις ὑπάρχει ἡ δυνατότητα νά δεῖς ἐκεῖνο τό φῶς, πού δέν τό παράγουν οἱ μηχανές, ἀλλά ἔχεις τήν ἐντύπωση ὅτι εἶναι τό πρῶτο τό φῶς, πού ἄρχισε δειλά δειλά στό γκριζοσκέπαστο στερέωμα νά ἐμφανίζεται μετά ἀπό τόν προστακτικό τό λόγο τοῦ Δημιουργοῦ: "Γεννηθήτω τό φῶς καί ἐγένετο φῶς" (Γεν 1). 

 Ἔχει λοιπόν μιά ἰδιαίτερη συγκίνηση ὁ φωτισμός τοῦ Προσώπoυ τοῦ Κυρίου, τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων ἀπό τή λιτή, τή μικρή, τήν ὀλὀχρυση φλογίτσα τοῦ καντηλιοῦ -περίσευμα λές ὅτι εἶναι μιᾶς ἡλιαχτίδας, πού ἀπόμεινε ἀπό τή μέρα πού ἀναπαύτηκε στό νυχτερινό τό στάδιο.  

π. Κων. Ν. Καλλιανός