Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και το Μακεδονικό

Η ημέρα μνήμης του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ Τζούνιορ, η οποία εορτάζεται πάντα την τρίτη Δευτέρα του Ιανουαρίου, είναι για όλες τις Η.Π.Α. ημέρα εθνικής ομοσπονδιακής αργίας, κατά την οποία όλες οι πολιτειακές δημόσιες υπηρεσίες είναι κλειστές.

Η γενναιότητα του μπρος στα βάσανα που υπέστη και στις καθημερινές  απειλές που δεχόταν είναι διδακτική  για κάθε άνθρωπο, για κάθε Έλληνα. Ειδικότερα για μας, στην εποχή αυτή που ζούμε, είναι πολύ διδακτική η σταθερότητα στις αρχές του. Έστω  και αν το σύστημα που εξουσίαζε τότε τις ΗΠΑ ήταν πανίσχυρο, εκείνος δεν λύγισε, δεν υποχώρησε. Αυτό το σύστημα τον δολοφόνησε. Αυτό όμως το σύστημα διαλύθηκε, πέρασε στη λήθη. Κανένας Αμερικανός δεν θέλει να το σκέπτεται... Αντίθετα, ο Κινγκ μένει στην Ιστορία των ΗΠΑ ως σύμβολο της ελευθερίας κάθε ανθρώπου, της μη βίας στη διεκδίκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ίσης μεταχείρισης του κάθε πολίτη. Μαζί με τον Τζορτζ Ουάσινγκτον είναι οι δύο ιστορικές προσωπικότητες, των οποίων τιμάται η μνήμη με εθνική αργία. 

Όταν ο Κινγκ ξεκίνησε την ιστορική πορεία των πενήντα μιλίων και των πέντε ημερών από τη Σέλμα στα σκαλοπάτια του Πολιτειακού Καπιτωλίου και στις απειλές που δεχόταν για τη ζωή του είπε: «Ένας άνθρωπος που δεν θέλει να πεθάνει για κάτι, δεν αξίζει να ζει». Κάτι ανάλογο είπε ο δικός μας Ρήγας Βελεστινλής στο Θούριό του: «Τι σ’ ωφελεί να ζήσης και είσαι στη σκλαβιά;... Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή».

Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε πρότυπό του τον Μαχάτμα Γκάντι. Στη βιβλιοθήκη του είχε το χαιρετιστήριο μήνυμα, που είχε αποστείλει ο Ινδός ηγέτης στους Νέγρους των ΗΠΑ το 1929. Σ’ αυτό ο Γκάντι τόνιζε: «Τα εκατομμύρια των Νέγρων δεν πρέπει να αισθάνονται ντροπή επειδή είναι εγγονοί σκλάβων. Το να είσαι σκλάβος δεν είναι ατιμία. Ατιμία είναι το να είσαι ιδιοκτήτης σκλάβων». Στα καθ’ ημάς, ντροπή δεν πρέπει να αισθάνονται εκείνοι που θέλουν να προστατεύσουν την ιστορία τους, αλλά εκείνοι που επιδιώκουν να τους επιβάλουν το ψέμα...

Οι Έλληνες έχουμε πολλούς γενναίους στην Ιστορία μας για παραδείγματα. Πλην του Ρήγα, τους Διάκο, Παπαφλέσσα, Κολοκοτρώνη, Νικηταρά, και τόσους ακόμη. Αν δεν ήσαν αποφασισμένοι να πεθάνουν για τα ιδανικά της ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας θα ήμασταν ακόμη σκλάβοι... Ο γενναίος  ξεπερνά φοβίες εξ αιτίας της ισχύος των αντιπάλων και δεν συμβιβάζεται, ούτε υποχωρεί  σε θέματα που θίγουν τη συνείδηση και την ψυχή του. Στο βιβλίο του «Σκιαγραφία των γενναίων» ο Πρόεδρος Τζον Κέννεντυ  περιγράφει τη γενναιότητα αμερικανών πολιτικών, που, για λόγους αρχών, ήρθαν σε σύγκρουση με το πολιτικό κατεστημένο, αλλά διατήρησαν την αξιοπρέπεια τη δική τους και εξασφάλισαν την αξιοπιστία του πολιτικού κόσμου.

Μπρος μας έχουμε μιαν ιστορική πρόκληση, την ονομασία του γειτονικού κράτους. Μακάρι να υπάρξουν γενναίοι πολιτικοί που δεν θα θυσιάσουν στον βωμό του ωφελιμισμού το υπέρτατο αγαθό της εθνικής μας αξιοπρέπειας. Φτάνουν οι ταπεινώσεις.

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Oι Τρεις Ιεράρχες...

...τα Ελληνικά και τα Χριστιανικά Γράμματα και ο σύγχρονος άνθρωπος

Εορτάζομε και φέτος την μνήμη των Τριών Μεγάλων Ιεραρχών και Οικουμενικών Διδασκάλων, Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου, -με διάφορες Εκδηλώσεις στις Εκκλησίες και τα Σχολεία μας- οι οποίοι εμεσουράνησαν εις το στερέωμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του τετάρτου και αρχές του πέμπτου αιώνα.

Παρ’ όλον που έχουν περάσει πολλοί αιώνες από τότε που έζησαν, εν τούτοις η ζωή, η σκέψη, το ήθος και η πίστη τους στον Ένα Αληθινό Θεό και «ον απέστειλεν Ιησούν Χριστόν», είναι επίκαιρα και μιλούν μέσα στην ψυχή μας και την ύπαρξή μας γιατί τα έργα τους, η θεολογία τους, τα βήματά τους και οι πράξεις τους έχουν βάλει ανεξίτηλη την σφραγίδα τους στο χριστιανικό και όχι μόνο Πολιτισμό. Οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας ετόνισαν ότι κέντρον της Δημιουργίας είναι ο άνθρωπος, ο οποίος εδημιουργήθη «κατ’ εικόνα και καθ’ομοίωσιν» του Θεού χάριν του οποίου ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εσαρκοφόρησεν, έγινεν άνθρωπος, εκήρυξε το Ευαγγέλιον της αγάπης και της φιλανθρωπίας του Θεού και με την σταυρική του Θυσία επεσφράγισεν αυτήν την Αγάπη, εξηγόρασεν τον άνθρωπον εκ της κατάρας του Νόμου και τον απεκατάστησεν εις την Βασιλείαν του Θεού. Οι Πατέρες της Εκκλησίας ετόνισαν την διδασκαλίαν της λυτρώσεως του Ανθρωπίνου Γένους διά του Χριστού ως του Μεγάλου και Αιωνίου Αρχιερέως, ο οποίος με την αιματηρά θυσία του σώζει το Ανθρώπινο Γένος. Οι Πατέρες ωργάνωσαν την Θείαν Λατρείαν και την συνεταύτισαν με την Εκκλησία του Χριστού, την οποίαν ο Άδης δεν μπορεί να νικήσει γιατί ο Χριστός ενίκησε τον Άδην και εφώτισε τα σύμπαντα με το φως και την νίκη της εκ Νεκρών Αναστάσεώς Του. Γι’ αυτό, η πίστη στο Χριστό, η αδιάλειπτος προσευχή, η συμμετοχή εις το Μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας ενώνει υπαρξιακά τον άνθρωπον με τον Χριστόν σαν Σωτήρα και Λυτρωτή και Ευεργέτη του Ανθρωπίνου Γένους.

Επίκεντρον της Διδασκαλίας τους οι Τρεις Ιεράρχες είχαν το Ευαγγέλιον, την Αγία Γραφή, Παλαιάν και Καινήν, η οποία διαμέσου των αιώνων απετέλεσε την πνευματικήν τροφήν, η οποία σαν μάννα εκ του ουρανού προσεφέρθη από τον Χριστόν σαν ο θείος Νόμος πάνω στον οποίον οι άνθρωποι ευρίσκουν τον δρόμον της δικαιοσύνης, της φιλίας, της αγάπης και της κοινωνίας μεταξύ των και μετά του εν Τριάδι Προσκυνουμένου και Δεδοξασμένου Θεού. Γι’ αυτό η διδασκαλία και η πίστη των Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας έχει μεν σαν κέντρον τον άνθρωπον -ως οικονόμον της Δημιουργίας- αλλά συνεχώς του υπενθυμίζουν τον ουρανόν, την ουράνιαν και αιώνιαν Βασιλεία του Θεού, η οποία επλάσθη για όλους εκείνους οι οποίοι θα μείνουν πιστοί εις το Ευαγγέλιον της σωτηρίας, το οποίον έφερεν ο εκ του ουρανού καταβάς Χριστός ως αιώνιον και τέλειον δώρημα για να οδηγήσει ημάς από την γην εις τους ουρανούς.  Γι’ αυτό οι Μεγάλοι Πατέρες και Διδάσκαλοι της Εκκλησίας, την μακαρία μνήμην των οποίων αυτές τις μέρες εορτάζομεν, παρέμειναν αιώνια πρότυπα Ορθοδόξου Πίστεως, αληθινοί αγωνιστές της αρετής και της δικαιοσύνης και καθοδηγητές και διδάσκαλοι των πτωχών και των πλουσίων, των αδυνάτων, των αμαρτωλών, των σεμνών και ταπεινών ανθρώπων κάθε ηλικίας και τάξεως, οι οποίοι εβίωσαν το μυστήριον της εν Χριστώ σωτηρίας και ως παιδία εναπέθεσαν την ζωήν τους και την παρούσαν και την αιωνίαν, μιμούμενοι Αυτόν ως τον κατ’ εξοχήν Διδάσκαλον και Παιδαγωγόν και Ιατρόν των ψυχών και των σωμάτων ημών και του Ανθρωπίνου Γένους μέχρι της συντελείας του αιώνος.

Εορτάζομεν και εφέτος την μνήμην των Αγίων Τριών Ιεραρχών και Πάντων των Πατέρων και Διδασκάλων της Εκκλησίας και επικαλούμαστε τις ιερές τους μεσιτείες, όχι μόνον για την σωτηρία της ψυχής μας, αλλά για την φώτιση της Νεολαίας μας, των παιδιών μας, της οικογένειας, της μητέρας και του πατέρα, οι οποίοι φέρουν το βάρος της ανατροφής των Παιδιών και της κατά Θεόν αγωγής τους. Κλήρος και Λαός, μαζί με τους Δασκάλους, άνδρες και γυναίκες, καλούνται να μεταδώσουν τα διαχρονικά μηνύματα της Χριστιανοσύνης, της αρετής των Αγίων και των διδάγματων τους για την συμφιλίωση του Γένους των Ανθρώπων, την ειρήνην του Σύμπαντος Κόσμου, και τον σεβασμόν προς το ανθρώπινο πρόσωπον. Μαζί με τους Τρείς Ιεράρχες ενώνουμε και την δική μας προσευχή για την επικράτηση της Βασιλείας του Θεού ως εν ουρανώ και επί της γης, εις τιμήν και δόξαν του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος νυν και αεί και εις τους αιώνας και αιώνων. Αμήν.

Λονδίνο, Ιανουάριος 2018

Ο Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας Γρηγόριος

Ἀνοίγοντας κι ἐφέτος παράθυρο στήν ἄνοιξη...

ἤ, Τριωδίου ὁ καιρός

Καταφέραμε, λοιπόν, ἐχθὲς μὲ τὴν ἀνοχή Του καὶ τὴ Χάρη Του ν᾿ ἀρχίσουμε τὸν εὐλαβικὸ τὸν συλλαβισμὸ τοῦ ἱεροῦ Τριωδίου. Τοῦ Τριωδίου ποὺ μᾶς εἰσοδεύει σὲ εὐκατάνυκτες στιγμὲς καὶ σὲ πανίερα πεδία ἁγιοπνευματικῶν ἀναζητήσεων μὲ σκοπὸ τὴν προσέγγιση τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί, φυσικά, τὴ σωτηρία μας.

«Ἀληθινὸ μνημεῖο μοναστικῆς πνευματικότητας, τὸ Τριώδιον υἱοθετεῖ ἕνα πατερικὸ σύστημα ἀνθρωπολογίας σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὄντως ἄνθρωπος μόνον ὅταν βρίσκεται σὲ ἀληθινὴ κοινωνία μὲ τὸν Θεό: τότε ἐπίσης εἶναι πραγματικὰ ἐλεύθερος» (Ἰωάννης Μέγεντοφ). Εἶναι γωστὸ δέ, πὼς τὸ ἐν λόγω λειτουργικὸ βιβλίο είναι αποτέλεσμα μίας «μακρᾶς ἐξέλίξεως, γενομένης ἀπ΄ αὐτῆς τῆς ἀποστολικῆς ἐποχῆς μέχρι τοῦ τέλος τῶν βυζαντινῶν χρόνων» (καθ. Εὐάγγελος Θεοδώρου).

Ὡστόσο μὴ λησμονοῦμε πὼς μὲ τὰ εἰσόδια τοῦ Τριωδίου μιὰ ἄλλη εὐωδιὰ μᾶς σιμώνει: ἡ εὐωδιὰ τῆς Ἄνοιξης ποὺ πλησιάζει μαζὶ τὴν Πασχαλιὰ ὅπου ἀναμφίβολα μᾶς ὁδηγεῖ αὐτὸ τὸ θεοφύλακτο μονοπάτι, ποὺ μᾶς προτείνει ἡ Ἐκκλησία νὰ περπατήσουμε. Καὶ διαπιστώνουμε, λοιπόν, μὲ τὴν πρώτη Κυριακὴ τοῦ Τριωδίου, τὴν Κυριακὴ τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου, πὼς μιὰ παράξενη ἀλλαγὴ παρατηρεῖται στὴ ζωή μας, καθὼς ἀρχίζουν τὰ φῶτα σιγά-σιγά νὰ χαμηλώνουν  καὶ νὰ  σεριανᾶ γύρω καὶ παντοῦ τὸ Φῶς Χριστοῦ. Αὐτὸ τὸ κατανυκτικὸ τὸ Φῶς, τὸ ὁποῖο ἀκτινοβολεῖ τὸ σωτηριολογικὸ νόημα τοῦ Τριωδίου, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν ἐπιστροφή. Τὴν ἐπιστροφή μας στὸν χαμένο Παράδεισο. Κι αὐτὸ εἶναι τὸ μήνυμα τῆς αἰσιοδοξίας ποὺ μᾶς κομίζει ἡ ὅλη ἡ διαδρομὴ: ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τοῦ Τελώνου καὶ Φαρισαίου ἴσαμε τὸ Μέγα Σάββατο, γιὰ νὰ φτάσουμε στὴν μιὰ τῶν Σαββάτων, τὸ Πάσχα.

Αὐτὴ ἡ αἰσιοδοξία λοιπόν, ἄρχισε ἀπὸ χθὲς ν᾿ ἁπλώνεται γύρω μας μὲ τὴν ἄνοιξη νὰ καρτερᾶ νὰ μᾶς ράνει μὲ τὶς εὐωδιές της, μὲ κορυφαία ἐκείνη τῆς βραδυᾶς ποὺ λιτανεύουμε τὸν Ἐπιτάφιο.

Εὐλογημένο Τριώδιο, λοιπόν.

π. K.N. Καλλιανός

Rowan Williams’ Foreword…

…to Dr. Demetri Salapatas’ published PhD thesis

This is a book that has been long needed.  The creation of the Fellowship of Saint Alban and Saint Sergius ninety years ago was a landmark in ecumenical affairs because it represented a fresh and wholly distinctive way of approaching the relations between Christians of divided confession – a way that has still, sadly, found surprisingly few imitators.  From the beginning, the word ‘Fellowship’ was the key: the members of the Church of England and the Russian Orthodox Church who first gathered under the patronage of the two great national saints believed passionately that it was only in meeting and sharing worship that they would grow together as members of the Body of Christ.  But in the climate of the early twentieth century, this was a vision that faced formidable challenges. Participants had to work out a pattern of practice that conformed to the disciplines of the churches they belonged to, yet would also open up mutual discovery at a deeper level than discussion alone.  And the stress, especially in the first few decades, on life together and the sharing of practical tasks and activities (from ecumenical potato-peeling to ecumenical cricket matches) gave to the Fellowship conferences a quite unique flavour. How many colloquia on high-level theological affairs have had families and children running around? How many have nurtured two or three generations of participants from families committed to each other as well as to the ecumenical vision?

The Fellowship has, of course, changed greatly, though never beyond recognition.  Less potato-peeling, perhaps, but the emphasis on informal and familial connection is still there, and the sharing of the experience of one another’s disciplines and traditions of worship.  Over the years, the Fellowship came to embrace people from a far wider constituency than the original Anglo-Russian groups – Roman Catholics from the UK and elsewhere, members of the Free Churches in Britain, and of course Orthodox from the entire Orthodox world. The extraordinary first generation of Russian émigrés has passed away, and a new wave of Eastern European emigration has arrived, with new challenges to ecumenical relations.  The Church of England has become even more diverse, and its official positions on various matters have sometimes taken it further away from its Orthodox friends.  The assumptions that might have been made in the 1920’s about steady convergence between Eastern and Western Christendom, even the assumptions of the great theologians of the years between, say 1935 and 1965 about at least the growing possibility of theological debate within a common framework, have not lasted well.  The looming presence of a publicly secular discourse has sometimes drawn churches closer, but it has also sometimes prompted churches to withdraw into what is seen as secure ecclesiastical territory and the reaffirmation of ‘integral’ tradition. 

Yet the Fellowship has survived and flourished and renewed itself again and again.  It has nurtured and provided platforms for some of the most considerable names of the ecumenical world in the last couple of generations, especially among British Orthodox: not only Metropolitan Antony Bloom and Metropolitan Kallistos Ware, but that exceptional genius, Fr Lev Gillet, and of course the benign and fatherly presence of Nicolas Zernov, who, perhaps more than any other individual, was the guardian, decade after decade, of the original vision. In turn, Anglican scholars as diverse as Eric Mascall, Donald Allchin and Gerald Bonner have been standard bearers for this vision.   The spread of the Fellowship to continental Europe and North America has been a major factor in the history of the network, and conferences have welcomed many of the foremost theological minds in the European and North American Orthodox world – from Georges Florovsky and Vladimir Lossky to Elizabeth Behr-Sigel and Dumitru Staniloae. The Fellowship’s journal, Sobornost, has published their work and the work of many more thinkers of note, and has in this way done exceptional service not only to ecumenical theology but to theology and theological scholarship at large in the English-speaking world.        

  

My first visit to a Fellowship conference in 1972 is an experience I can still remember with excitement and gratitude. It put before me a model of how theology might be done and how ecumenical friendship might be sustained that has never left me, and I cannot easily say how much I owe to this exposure to the Fellowship’s distinctive charism. A study of its development and inspiration, the personalities, controversies and discoveries, has long been overdue: Demetri Salapatas has now given us just the survey we need to take stock more adequately of what this remarkable communion of hope and prayer has contributed to the life of the churches in Britain and throughout the world.

+Rowan Williams

Cambridge, Feast of the Exaltation of the Holy Cross, 2017

Το Διδακτορικό του Δημήτρη έγινε βιβλίο

Έφθασε στα χέρια μας το Διδακτορικό του Δρα Δημήτρη - Φίλιππου Σαλαπάτα, εκτυπωμένο σε σκληρόδετο βιβλίο (hardback), εκδομένο από τον διεθνούς φήμης Εκδοτικό Οίκο «Cambridge Scholars Publishing»!

Είναι μια καλοτυπωμένη έκδοση και καλοπροσεγμένη στην επιμέλειά της, αποτελούμενη από 285 σελίδες. Το κύριο περιεχόμενό της είναι η Διδακτορική Διατριβή του πρωτότοκου Δημήτρη μας, με θέμα την «Αδελφότητα του Αγίου Αλβανού & του Αγίου Σεργίου και τις Οικουμενικές Σχέσεις Ορθοδόξων Αγγλικανών 1927-2012», την οποία εκπόνησε τα τελευταία χρόνια στο Πανεπιστήμιο του Winchester, της Νότιας Αγγλίας.

Το βιβλίο προλογίζει ο Καθ. Rowan Williams, τ. Αρχιεπίσκοπος Canterbury. Ο συγγραφέας συμπεριέλαβε σε αυτό Ευχαριστίες, εκτενή Βιβλιογραφία, καθώς επίσης και Φωτογραφικό Παράρτημα, όπου μεταξύ άλλων παρουσιάζονται και διάφορες δραστηριότητες της Αδελφότητας του Αγίου Αλβανού και του Αγίου Σεργίου.

Την πανέμορφη βυζαντινή εικόνα του εμπροσθοφύλλου, η οποία παριστάνει τον Άγιο Σέργιο και τον Άγιο Αλβανό, ιστόρησε ο εντάλαντος Αγιογράφος Θεόδωρος Βογδάνος.

Το βιβλίο αφιερώνει ο Διδάκτωρ συγγραφέας στους γονείς και τον αδελφό του. Μάλιστα στις Ευχαριστίες αναφέρει χαρακτηριστικά: «Firstly, I would like to thank my family, my parents and my brother, for their immense support during my research. This book would not exist without them. It is fair to say that they have contributed towards this book, being a family project and not only mine. That is why I dedicate this book to them, for their love and support during my whole life and towards this book».

Αρχίζουμε αμέσως τη μελέτη...

Η «Εκκλησία της Μακεδονίας»

Το 1967 οι τέσσερις Μητροπολίτες, που κάλυπταν ποιμαντικά το σημερινό γειτονικό κράτος και ανήκαν στη Σερβική Εκκλησία, αποφάσισαν να ανακηρύξουν την «Αυτοκέφαλη Μακεδονική Εκκλησία». Η απόφασή τους δεν έγινε δεκτή από το Σερβικό Πατριαρχείο, στο οποίο ανήκαν.

Η Σερβική Ιεραρχία, τον Σεπτέμβριο του 1967, αποφάσισε να διακόψει κάθε λειτουργική και κανονική σχέση με τους εν λόγω Μητροπολίτες. Την απόφαση της Σερβικής Εκκλησίας αποδέχθηκαν όλες οι Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες. Έκτοτε έως και σήμερα η σχισματική «Εκκλησία της Μακεδονίας» παραμένει απομονωμένη.

Η Σερβική Εκκλησία το 2002 προχώρησε ένα ακόμη βήμα στην αντίθεσή της προς την σχισματική «Εκκλησία». Τότε ίδρυσε στα Σκόπια αυτόνομη, υπ’ αυτήν Εκκλησία, με το όνομα Αρχιεπισκοπή Αχρίδος και χειροτόνησε Αρχιεπίσκοπο της και Μητροπολίτη Σκοπίων τον Ιωάννη Ζόραν, καθώς και άλλους τρεις Αρχιερείς. Την Αρχιεπισκοπή Αχρίδος αποδέχονται όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες ως κανονική και όχι τους σχισματικούς της «Εκκλησίας της Μακεδονίας».

Τον περασμένο Νοέμβριο οι σχισματικοί Μητροπολίτες των Σκοπίων, σε συνεργασία με την Κυβέρνησή τους και εν όψει των διαπραγματεύσεων για την ονομασία του κράτους τους, αποφάσισαν να συνεργασθούν με το Βουλγαρικό Πατριαρχείο και δια μέσου αυτού να πετύχουν την αυτοκεφαλία τους.

Σημειώνεται ότι η Βουλγαρική Εκκλησία αποδέχεται την ονομασία «Εκκλησία της Μακεδονίας», με την σύμφωνη γνώμη της κυβερνήσεως της Σόφιας. Έτσι, δια μέσου της Εκκλησίας της Βουλγαρίας, που αναγνωρίζει ως «όμαιμους και ομοεθνείς» τους σλάβους των Σκοπίων, αυτοί επιχειρούν να περάσει στο κράτος τους το όνομα «Μακεδονία».

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Γραμματόσημα και σινεμά

Ο Βρετανικός Φιλοτελισμός πανηγυρίζει την κινηματογραφική σειρά φαντασίας Game of Thrones, η οποία έχει τιμηθεί με διεθνή βραβεία, με μια νέα σειρά 15 ωραίων γραμματοσήμων, από τα οποία τα 10 δείχνουν πρωταγωνιστές της σειράς και τα άλλα 5 περιέχουν θέματα ληφθέντα από την ίδια τη σειρά.

Το αφιέρωμα αυτό γίνεται γιατί έχει θεωρηθεί πως η εν λόγω σειρά αποτελεί “very significant British contribution”. Πιστεύεται δε πως “like the show, they're going to be popular”.

H σειρά αυτή έχει κινηματογραφηθεί στην Σκωτία, αλλά και σε διάφορα άλλα σημεία της Ευρώπης, όπως στη Μάλτα, στην Κροατία, στην Ισπανία και αλλού.

Όπως έγινε πρόσφατα γνωστό: «Game Of Thrones meanwhile is set for a sabbatical year, with the show’s highly anticipated final season not expected until 2019».

Hospital Art / Τέχνη στο Νοσοκομείο [Δ΄]

To Nοσοκομείο του Αγίου Μάρκου είναι ένα διενθούς φήμης  νοσηλευτικό ίδρυμα, το οποίο βρίσκεται και λειτουργεί στο Harrow του ΒΔ Λονδίνου, σε συνεργασία με το Γενικό Νοσοκομείο Northwick Park.

Το εν λόγω Νοσοκομείο ειδικεύεται στα κοιλιακά νοσήματα. Οι εργαζόμενοι σε αυτό είναι εξαίρετοι γιατροί και νοσηλευτές. Παρέχουν δε υψηλότατου επιπέδου νοσηλευτική φροντίδα.

Ένα τέτοιο νοσηλευτικό ίδρυμα δεν θα μπορούσε να μην δίνει σημασία στη λεπτομέρεια και ειδικά στην Τέχνη, προσφέροντας στους χώρους του ευκαιρία για αναψυχή και πνευματική ανανέωση. Ανάμεσα στα άλλα έργα που βρίσκει κανείς και θαυμάζει στο St. Mark’s είναι κι αυτό της παρούσας ανάρτησης, που αποτελεί «ποίημα» του Σκωτζέζου καλλιτέχνη Jack Milroy.

Στίς δροσερές, ἐράσμιες καί εὐώδεις Καρυές τοῦ Ἁγίου Ὄρους

Μὲ ὁδηγὸ ἀλάνθαστο τὸν Ἀλέξανδρο Μωραϊτίδη

Μνήμῃ παπα-Ἱεροθέου Καρεώτου

Τὸ 1888 (καλοκαίρι;) ὁ λόγιος καθηγητὴς καὶ δημοσιογράφος Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης πηγαίνει γιὰ πρώτη φορὰ στὸ Ἅγιον Ὄρος. Τόπο ποὺ δὲν τοῦ εἶναι ἄγνωστος καὶ που ἐπιθυμεῖ ἀσφαλῶς νὰ γνωρίσει, ἀφοῦ ἀκτινοβολεῖ παντοῦ τὴν ἁγιότητα καὶ τὴν κατὰ Θεὸν   βιοτή.

Προϊόν, λοιπόν, αὐτῆς του τῆς ἐπισκέψεως, ὅπως καὶ τῶν ὑπολοίπων ποὺ θὰ πραγματοποιήσει[1] εἶναι τὸ ἐξαίρετο βιβλίο του, «Ἅγιον Ὄρος, Μὲ τοῦ βορηὰ τὰ κύματα», σειρὰ Γ΄, Ἀθῆναι 1924.

Ἀναφερόμενος στὴν ἐπίσκεψή του στὶς Καρυές, τὴν πρωτεύουσα τῆς Μοναχικῆς Πολιτείας, μεταξὺ τῶν ἄλλων γράφει καὶ τὰ ἑξῆς: «Ὁ παπα-Σάββας πάλιν ὁ ἀεικίνητος κληρικός, ὁποῦ τὸν βλέπεις πότε εἰς Ἀθήνας καὶ πότε εἰς Τῆνον, ἔχει τὸ πλουσιώτερον βιβλιοπωλεῖον, ὅπου εὑρίσκει κανεὶς ὅλα τὰ ἐκκλησιαστικὰ βιβλία καὶ ἄλλα ἱστορικὰ παντὸς εἴδους, χρονογράφους βυζαντινοὺς καὶ χρησμογράφους, ἐπιστημονικὰ ἰατρικῆς καὶ φιλολογίας ἰδίως. Ἐκδόσεις Βενετίας, καὶ ἐκδόσεις ἄλλας παναρχαίας βιβλίων ἐκλιπόντων ἤδη. Ὀνειροκρίτας, γαστρονομικοὺς ὁδηγούς καὶ λοιπά καὶ λοιπά. Σὲ σημείωση δὲ γραμμένη τὸ 1924, ἀναφέρει: Τὸ περασμένον ἔτος [1923 δηλ] μετὰ νόσον παραλυτικὴν ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ εὐλαβέστατος Καρπάθιος Λευΐτης, ὁ τόσον ἀναπτύξας τὴν βιβλιοφιλίαν ἐν τῆ μοναστικῆ ταύτῃ Χερσοννήσῳ τῆς μελέτης· κατέλειπε δὲ τὴν διεύθυνσιν τοῦ μεγάλου βιβλιοπωλέιου του εἰς τὸν φιλόπονον καὶ φιλόκαλον ὑποτακτικόν του, τὸν πατέρα Κοσμᾶν, γοργῶς βαίνοντα ἐπὶ τὰ ἴχνη τοῦ ἀλησμονήτου γέροντός του».

Αὐτὰ θυμήθηκα καθὼς εἶδα στὸ ναὸ τῆς Φανερωμένης ἕνα μικρὸ Εὐαγγέλιο, τὸ ὁποῖο ἀνήκε στὸν παπα-Καλλίστρατο Λαυριώτη, ὁ ὁποῖος εἶχε στενοὺς δεσμοὺς μὲ τὴ Σκόπελο. Ἐκεῖ, λοιπόν, ὑπάρχει καὶ ἡ σφραγίδα τοῦ ἐν λόγῳ βιβλιοπωλέιου τοῦ παπα-Σάββα, ποὺ παρουσιάζω εἰς τιμὴν καὶ μνήμην τοῦ Καρεώτη ἱερομονάχου βιβλιοπώλου καὶ τοῦ Ἀλεξάνδρου Μωραϊτίδου, τοῦ μετέπεια μοναχοῦ Ἀνδρονίκου.

π. Κ.Ν. Καλλιανός

---

[1] Ὁ Μωραϊτίδης ἐπισκέφτηκε τό Ὄρος καί τά ἔτη 1893, 1898, 1900. βλ. Ιω. Ν. Φραγκούλας, Σκιαθίτικα Α΄ Ἱστορία τῆς Σκιάθου, Άθήνα 1978, σελ. 256- 257.