Πρώτο Ιερατικό Συνέδριο Θυατείρων

Το πρώτο Ιερατικό Συνέδριο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας, μετά την εκλογή και ενθρόνιση του νέου Αρχιεπισκόπου κ. Νικήτα, θα λάβει χώρα αύριο Πέμπτη 31 Οκτωβρίου τ.έ.

Θα συμμετάσχουν φυσικά όλοι οι Κληρικοί της Ιεράς Αρχιεπισκοπής. Λεπτομέρειες για το πρόγραμμα του Συνεδρίου αναγράφονται στην επιστολή της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, που παρουσιάζεται στην παρούσα ανάρτηση.

Οι χαρές και οι αγωνίες της νέας μητέρας

Η γέννηση ενός νέου βρέφους αποτελεί μια από τις πιο χαρμόσυνες  στιγμές της ζωής. Μετά από εννέα μήνες αναμονής, όταν εντέλει έλθει το νεογέννητο, φαίνεται ότι η ευτυχία ρέει άπλετη. Αυτό που πολλές φορές ξεχνάμε είναι ότι, με την γέννα, όλα αλλάζουν στην ζωή των γονέων, ιδιαίτερα στην ζωή της μητέρας. Τίποτα δεν είναι όπως πριν και αυτό δημιουργεί μια έλλειψη εξοικείωσης σε σχέση με τα νέα δεδομένα που μπορεί γίνει αξεπέραστη, συντριπτική και να προκαλέσει φόβο.

Μαζί με την χαρά που νιώθει για την γέννα, η μητέρα αισθάνεται μια αίσθηση απώλειας. Έχει αποχωριστεί από το μωρό που είχε στην μήτρα της για εννέα μήνες. Υπάρχει μια απώλεια προσωπικού χώρου˙  έλλειψη ύπνου και σωματικής αντοχής˙ έλλειψη χρόνου να κάνει πράγματα, όπως έκανε στο παρελθόν˙ έλλειψη χρόνου να περάσει λίγη ώρα με τον άνδρα της˙ έλλειψη κινητικότητας. Το αίσθημα της απώλειας περιπλέκεται με τον φόβο. Η μητέρα φοβάται ότι δεν έχει τις κατάλληλες ικανότητες να φροντίσει σωστά το παιδί της˙ φοβάται για την υγεία του βρέφους˙ φοβάται για την δική της ψυχοσωματική κατάσταση˙ φοβάται τι θα φέρει το μέλλον. Στην σημερινή εποχή, αυτές οι φοβίες γίνονται πιο έντονες, επειδή η σύγχρονη μητέρα: 1) είναι απομονωμένη και νιώθει μόνη, 2) είναι υποχρεωμένη να αποχωριστεί από το παιδί της πιο σύντομα απ’ ότι επιθυμεί για να επιστρέψει στην δουλειά της μετά την γέννα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η σύγχρονη μητέρα χρειάζεται πολύ υποστήριξη. Το ερώτημα είναι τι είδους υποστήριξη χρειάζεται. Σίγουρα, δεν υπάρχει ένα και μόνο «πακέτο υποστήριξης» που μπορεί να καλύψει τις ανάγκες όλων των μητέρων. Η υποστήριξη που χρειάζεται κάθε μητέρα διαφέρει από γυναίκα σε γυναίκα. Όμως, κάθε νέα μητέρα έχει την ανάγκη  να μιλήσει για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, την αίσθηση της απώλειας που νιώθει και τους φόβους που βιώνει.

Οι υπηρεσίες Υγείας χρειάζονται να βρουν τρόπους να προσφέρουν την κατάλληλη υποστήριξη για την νέα μητέρα. Παράλληλα, ο ιερέας βρίσκεται σε μια καίρια θέση προκειμένου να προσφέρει πολύτιμη πνευματική υποστήριξη στην μητέρα στα διάφορα στάδια του πρώτου έτους του νεογέννητου:  με την ευκαιρία της ευχής της πρώτης μέρας μετά την γέννα˙  στον «σαραντισμό»˙  στην  βάπτιση. Γνωρίζοντας τι μπορεί να περνά η νέα μητέρα, έχει την δυνατότητα να προσφέρει τον εαυτόν του ως έναν καλό ακροατή και να τις μεταφέρει ότι «Ο Θεός μεθ’ ημών» και ότι η προστασία και οι πρεσβείες της Θεοτόκου είναι πάντοτε εκεί να μας προσφέρουν σκέπη και βοήθεια.

Πρωτοπρ. Δρ. Σταύρος Κοφινάς

ΠΗΓΗ: Ποιμαντική Διακονία στο χώρο της Υγείας

Ἀγνάντεμα τοῦ κόσμου ἀπό Νοσοκομεῖο

Ποιμαντικὲς ἐμπειρίες καὶ καταθέσεις

Ὅταν ἡ ὑγεία σου φθάσει σὲ ὁριακὰ σημεῖα, τότε ἡ εἰσαγωγή σου σὲ κάπποιο νοσηλευτικὸ ἵδρυμα κρίνεται ἀναγκαία. Ποὺ σημαίνει, πὼς οἱ βιορυθμοί σου ἀλλάζουν πιά, οἱ στιγμές ὅλες εἶναι κορυφωμένες καὶ βαφτισμένες στὴν ἀγωνία, τὴν ὀδύνη καὶ τὴ λησμονιὰ τοῦ κόσμου. Τοῦ κόσμου, ποὺ συνεχίζει νὰ ζεῖ μέσα στὸ δικό του τὸ πρόγραμμα, μέσα στὰ δικά του ὅρια, ἀγνοώντας παντελῶς ἄν ὑπάρχουν χῶροι -ὅπως τὰ Νοσοκομεῖα λ.χ. ὅπου νυχθημερὸν ἡ ὕπαρξη ἀνεβαίνει σὲ ὑψηλὲς θερμοκρασίες ἀγωνίας καὶ πόνου κι ἐκεῖ ὁ Χρόνος σταλάζει τὴν παρουσία του πάνω στοὺς ασθενεῖς μὲ μιὰ σκληρὴ καὶ ἀπύθμενη βραδύτητα... Λὲς καὶ δὲν θέλει νὰ  κινήσει λίγο τοὺς λεπτοδεῖχτες καὶ τὶς ὧρες. Κάτι δηλ. τὸ ἀντίθετο καὶ διαφορετικὸ ποὺ γίνεται στὶς κοσμικὲς συνάξεις τῶν εὐωχιῶν καὶ τῶν διασκεδάσεων.

Κι ἡ Νύχτα, αὐτὸ τὸ μαγεμένο γι᾿ ἄλλους χρονικὸ διαστημα, ἀφοῦ τὸ  εὐεργετικὸ χέρι  τοῦ Δημιουργοῦ φρόντισε νὰ ἡσυχάζει ὁ ἄνθρωπος «ἐκ τῶν ἔργων αὐτοῦ» καὶ νὰ ἡρεμεῖ, αὐτὸ τὸ μέγα, λοιπόν, προνόμιο γιὰ τοὺς θνητοὺς, στὸν ἀσθενῆ γίνεται μιὰ ἀπέραντη θάλασσα ποὺ καλεῖται ἐναγωνίως νὰ διαπλεύσει. Κι ἐδῶ εἶναι ποὺ ἁπλώνεται τρυφερὰ τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ καὶ παραμερίζει κάθε «θλίψιν καί στεναγμόν», ἀφοῦ στοργικὰ τοῦ δείχνει εἰκόνες παραμυθίας καὶ ἀντοχῆς, ἐλπίδα ζωῆς καὶ διεξόδου, καθὼς τοῦ χαρίζει τὶν ἱερὴ εἰκόνα τοῦ φωτισμένου τρούλλου τοῦ ἀπέναντι ναοῦ. Τοῦ ναοῦ ποὺ ἀναδύεται μέσα ἀπὸ τὸ δάσος τῶν πολυκατοικιῶν, τοῦ ναοῦ ποὺ τὴν ἡμέρα δὲν ἔχει αὐτὴν τὴν ἴδια αἴγλη μὲ τὴ νυχτερινή καὶ συνάμα δὲν χαρίζει ἐκείνη  τὴν εὐεργετικὴ παραμυθία.

Ἕνα ἁπαλὸ γαλαζόχρυσο χρῶμα τυλίγει τὸν τροῦλλο καὶ τὸ σκορπίζει γύρω του, ὅπως σκορπίζεται κι ἡ εὐλογία κι ἡ Θεία Χάρις ποὺ στὰ σπλάχνα του ἔχει ὁ ναὸς αὐτός. Προνόμια, βλέπεις ὅλ᾿ αὐτά, ἀπὸ ἡμερήσιο λατρευτικὸ πλοῦτο καὶ περισσότερο ἀπὸ τὶς πανίερες εὐχαριστιακὲς προσφορές.

Ἔξω μπορεῖ νὰ μὴ σταματοῦν οἱ θόρυβοι καὶ τὰ περιστατικὰ ποὺ ἔχει ἕνα νοσοκομεῖο -ὅλα ἀνθρώπινα καὶ ἐν πολλοῖς θλιβερά- ὡστόσο ἡ ψυχὴ ἀρχίζει καὶ εἰρηνεύει, καθὼς ἡ θέα τοῦ φωτισμένου τρούλλου χαρίζει στὸν κάθε πονεμένο ἀσθενῆ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Οὐρανοῦ. Τὴ θεία ἐπίσκεψη. Ἄραγε, πόσοι τὴν καταννοοῦν καὶ δέχονται;

π. Κ.Ν. Καλλιανός

Βόλος, 14-10-2019

Εκδήλωση μνήμης Γιάννη Πολυκανδριώτη

Πραγματοποιήθηκε χθες βράδυ ειδική μουσική εκδήλωση μνήμης και τιμής για τον μακ. Γιάννη Πολυκανδριώτη, μουσικοσυνθέτη και δάσκαλο της ελληνικής λαϊκής μουσικής και έγχορδων μουσικών οργάνων.

Η εκδήλωση, η οποία έλαβε χώρα στην Αίθουσα Εκδηλώσεων της Κοινότητας Αγ. Παντελεήμονος Harrow ΒΔ Λονδίνου, οργανώθηκε με πρωτοβουλία φιλόμουσων Νέων της φιλογενούς Ομογένειάς μας, με πρωτεργάτες τον Δρα Δημήτρη Σαλαπάτα και την Sabrina Hili. Προηγήθηκε μνημόσυνο εις μνήμην του μακ. Γιάννη, στον Ι.Ν. Αγ. Παντελεήμονος και Αγ. Παρασκευής.

Το πολυπληθές ακροατήριο καλωσόρισε εκ μέρους της Κοινότητας ο Ιερατικώς Προϊστάμενος Πρωτοπρ. Αναστάσιος Δ. Σαλαπάτας, με τα εξής λόγια:

«Σας καλωσορίζω όλους εκ μέρους της Κοινότητας Αγ. Παντελήμονος στην ειδική αυτή εκδήλωση μνήμης.

Η εκδήλωση απόψε είναι αφιερωμένη σε μια μεγάλη προσωπικότητα της σύγχρονης ελληνικής μουσικής σκηνής, τον μακ. Γιάννη Πολυκανδριώτη.

Επιτρέψτε μου στο σημείο αυτό να απονείμω -εκ μέρους όλων μας- τον δίκαιο έπαινο στη Νεολαία της Ομογένειάς μας, η οποία οργάνωσε με δική της πρωτοβουλία την αποψινή αυτή συγκινητική εκδήλωση.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τις Κυρίες της Βοηθ. Αδελφότητας Κυριών της φιλοξενούσας Κοινότητάς μας, και ειδικώτερα τις κυρίες Αλεξάνδρα Κωνσταντίνου, Άννα Αναστάση, Μάρω Γεωργίου, Ελένη Βερικάκη και άλλες, επώνυμες και ανώνυμες, για τα κεράσματα και την όλη πρακτική προετοιμασία.

Ο Γιάννης Πολυκανδριώτης, ίδρυσε το 2002, εδώ στους Κοινοτικούς μας χώρους, για πρώτη φορά στο Λονδίνο, τη Σχολή Παραδοσιακής και Λαϊκής Μουσικής εγχόρδων οργάνων μέσα στο πλαίσιο λειτουργίας του Ελληνικού Παροικιακού Κολεγίου Αγίου Παντελεήμονος.

Ο σκοπός της ίδρυσης ήταν να μπορέσει μέσα από την μουσική να φέρει τους νέους της παροικίας μας πιο κοντά  στις παραδόσεις, τα ήθη και έθιμά μας. Η Ελληνική λαϊκή και παραδοσιακή μουσική είναι η φλόγα, που ξυπνά και διατηρεί στις καρδιές των Ελλήνων  της διασποράς την Ελληνική τους ταυτότητα.

Ξεκίνησε με μια μικρή ομάδα μαθητών, που σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ήταν σε θέση να παρουσιάζει ένα πολύ ζωντανό πρόγραμμα γνωστών μας τραγουδιών και να συναρπάζει το κοινό στις διάφορες παροικιακές μας εκδηλώσεις.

Πολλοί θα έχουν να διηγηθούν κάτι ιδιαίτερο για τον Γιάννη. Εμένα επιτρέψτε μου να αναφερθώ σε ένα γεγονός, που δεν είναι γνωστό στον πολύ κόσμο, αλλά έχει τη σημασία του.

Το 2008 είχα την ευκαιρία να φιλοξενήσω στο Πρεσβυτερείο μας δύο σπουδαίες προσωπικότητες, η κάθε μία στο δικό της χώρο, που είχαν ένα βασικό κοινό σημείο, τη μουσική.

Ο ένας, Γιάννης Πολυκανδριώτης, γόνος μεγάλης και εξαίρετης ελληνικής μουσικής οικογένειας, βιρτουόζος του μπουζουκιού και δάσκαλος της ελληνικής λαϊκής μουσικής στο Ελληνικό Κολέγιο Αγίου Παντελεήμονος και άλλων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων της Ελληνικής Ομογένειας Μεγ. Βρετανίας.

Ο άλλος, ο Αγγλικανός Ιερέας, Πανεπιστημιακός Καθηγητής και πολύτιμος φίλος μου π. Jeffrey Gainer, σημαντική μορφή στη σύγχρονη ζωή της Αγγλικανικής Κοινωνίας και του Αγγλόφωνου Θεολογικού χώρου. Από μικρός ασχολήθηκε -εκτός των άλλων- με τη μουσική. Στις μουσικές ειδικότητές του συμπεριλαμβάνονται η Δυτική Εκκλησιαστική Μουσική και η Ουαλική / Κέλτικη Μουσική.

Στη συνάντηση αυτή έγινε προσπάθεια και από τους δύο (κι αυτό φαινόταν καθαρά στη ματιά τους – έχω σχετικές φωτογραφίες) να προσεγγισθούν οι δύο μουσικές σχολές, Ανατολής (ελληνική λαϊκή) και Δύσης (Κέλτικη). Σε επόμενη στιγμή ο π. Jeffrey στάθηκε όρθιος και άρχισε να ψάλλει τον εθνικό ύμνο της Ουαλίας. Ο Γιάννης Πολυκανδριώτης τον κοίταζε στα μάτια και συντόνιζε το έγχορδο όργανό του στα παιχνιδίσματα της φωνής του Κέλτη μουσικού.

Τελικά έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι η μουσική δεν γνωρίζει σύνορα!!!».

Ακολούθησε χαιρετισμός από τον Πρωτοπρ. Ιωσήφ Παλιούρα, Διευθυντή της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής και Ψαλμωδίας της Ι.Α. Θυατείρων & Μ.Β. Στη συνέχεια ομίλησε για την προσωπικότητα και το έργο του μακ. Γιάννη ο κ. Σάββας Παυλίδης, Ομ. Επιθεωρητής Δημ. Εκπαίδευσης και Ομ. Προϊστάμενος της ΚΕΑ. Ύστερα ομίλησε ο μουσικός κ. Γιώργος Μιχαλισλής, φίλος και συνεργάτης του μακ. Γιάννη.

Κατόπιν, οι αμέτρητοι φίλοι του αξέχαστου Γιάννη Πολυκανδριώτη απόλαυσαν τους Νέους της Ομογένειας και μαθητές του σπουδαίου δασκάλου, που πλημύρισαν την Αίθουσα με υπέροχους και αγαπημένους μουσικούς ήχους.

Συγκεκριμένα έπαιξαν και τραγούδησαν τα παρακάτω λαϊκά άσματα:

1.        Χορός του Σάκαινα

2.        Φραγκοσυριανή

3.        Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι

4.        Συννεφιασμένη Κυριακή

5.        Κανείς εδώ δεν τραγουδά

6.        Τα ματόκλαδά σου λάμπουν

7.        Τα παιδιά του Πειραιά

8.        Ποτ Πουρί (Πειραιώτισσα, Δελφίνι Δελφινάκι, Η γοργόνα (Στην Απάνω Γειτονίτσα) και Μίλησέ Μου)

9.        Ζεμπέκικο της Ευδοκίας

Μέλη του χορευτικού συγκροτήματος «Φιγούρα» χόρεψαν στους ρυθμούς της εύηχης μουσικής.

Στο τέλος όλοι απόλαυσαν τα εύγευστα κεράσματα και συνομίλησαν μεταξύ τους για αρκετή ώρα.