Μνήμη Κωνσταντίνου Κάρκου

 
Ἀπὸ τὶς πλέον εὐγενικὲς καὶ ἀρχοντικὲς Μορφὲς ποὺ γνώρισα, ἦταν κι αὐτὴ τοῦ ἀείμνηστου φιλόλογου καθηγητοῦ Κωνσταντίνου Κάρκου, τὸν ὁποῖο -τότε ποὺ ἤμουν μαθητὴς στὸ Βόλο- δὲν ἔτυχε νὰ ἔχω καθηγητή. Ὅμως τὸ ὄνομά του μᾶς ἦταν γνωστό, ὅπως καὶ ἡ ἔντιμη διδασκαλική του ἀκτινοβολία. Γιατὶ ὄντως ὑπῆρξε κορυφαῖος δάσκαλος καὶ πολλοὶ μαθητὲς του ἀσφαλῶς θὰ τὸν θυμοῦνται μὲ τιμή, ἀλλὰ πρωτίστως μὲ εὐγνωμοσύνη, γιατὶ ἦταν ἀπὸ ἐκείνους τοὺς δασκάλους, ποὺ θεωροῦν τὴν ἀποστολή τους ὄχι ὡς βιοποριστικὸ μέσον μονάχα, ἀλλὰ ὡς ἱεραποστολή. Κι ἔτσι ἦταν.
 

Ἀργότερα, ὄταν ἔγινε πιὰ δικός μας -ἀφοῦ παντρεύτηκε Γλωσσιώτισσα- τὸν ἔβλεπα συχνὰ στὴ Πλατάνα, κυρίως τὴ Μεγαλοβδομάδα, τότε,  δηλαδή, ποὺ δὲν εἴχαμε ἱερέα στὸ χωριό μας καὶ ἐκκλησιαζόμασταν στὸ γειτονικὸ χωριὸ τῆς Γλώσσας κι ἀσφαλῶς τῆς Παναγίας, τὸν Δεκαπενταύγουστο, ποὺ πανηγύριζε τὸ χωριό.
 
Ὅμως στὴ μνήμη μένει χραγμένη μιὰ συνάντησή μας στὴν ἱστορικὴ πλατεία τῆς Γλώσσας, τότε ποὺ εἶχε ἔρθει ὁ ἀδελφικός του φίλος ὁ μακαρίτης Γλωσσιώτης λόγιος, ὁ Βασίλης Δ. Κουκουρίνης.
 
Θυμᾶμαι ἦταν ἔνα δροσερὸ Αυγουστιάτικο μεσημέρι ποὺ βρεθήκαμε ὅλοι μας ἐκεῖ. Ἀλησμόνητη συνάντηση, ποὺ δὲ ξεχνιέται εὔκολα, ἀφοῦ κι οἱ διάλογοι ἦταν γόνιμοι, ἀλλὰ καὶ τὰ πρόσωπα οἰκεῖα καὶ μὲ μιὰ φυσικὴ ἁπλότητα, ἀλλὰ καὶ καλωσύνη ζυμωμένα. Κι ἐδῶ θέλω νὰ σημειώσω το πόσο μὲ λύπησε ἡ ἀπουσία ἐνδιαφέροντος ἀπὸ πολλούς, οἱ ὁποῖοι ἀσχολοῦνται μὲ τὸν πολιτισμό καὶ δὲν στάθηκε τρόπος, ὥστε νὰ ἐκδοθεῖ καὶ νὰ τιμηθεῖ τὸ βιβλίο, τὸ ὁποῖο ἔγραψε ὀ καθηγητὴς Κ. Κάρκος, γιὰ τὸν φίλο του, τὸν Κουκουρίνη. Προσωπικά, ὅταν τὸ διάβασα, πολὺ μὲ συγκίνησε, ἀλλὰ καὶ μὲ πείραξε, ποὺ δὲν τυπώθηκε μὲ περισσότερη καλαισθησία, ὤστε νὰ εἶναι ἕνα τεκμήριο τῆς πνευματικῆς προσφορᾶς τῆς Γλώσσας. Τῆς Γλώσσας ποὺ τόσο ἀγάπησαν καὶ  οἱ δυό τους… Κι ἄς ἦταν στὴ μακρυνὴ Ἀμερική ὁ Κουκουρίνης κι ἀπὸ τὴ Θεσσαλικὴ Ἀργιθέα ὁ Κάρκος.
 
Καὶ γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς θυμίζω ἐδῶ κι ἕνα ἄλλο ἀθησαύριστο ἔργο τοῦ μακαριστοῦ καθηγητοῦ, τὸν Ἅγιο Ρηγῖνο του, ποὺ κι αὐτὸ τὸ βιβλιαράκι κυκλοφορήθκε σὲ μειωμένο ἀριθμὸ ἀντιτύπων. Ὡστόσο, δὲν παύει νὰ μᾶς θυμίζει τό πόσο ἀγάπησε αὐτὸ τὸ νησὶ ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς καί, πρωτίστως, τὸ χωριό τῆς συζύγου του.
 
Πιστεύω ὅτι θὰ μείνει ἔνα ἀπὸ τὰ μοναδικὰ παραδείγματα Δασκάλου καὶ Ἀνθρώπου, ἀλλὰ θὰ εἶναι περήφανος γιὰ τὶς δύο κόρες του τὴ Βίκυ -καθηγήτρια σὲ Πανεπιστήμιο τοῦ ἐξωτερικοῦ καὶ τὴν Ἀρετή, ποὺ διάλεξε νὰ περπατήσει ἄριστα τὸ δρόμο καὶ τὴν ἐπιστήμη τοῦ Πατέρα της.
 

π. Κ.Ν. Καλλιανός

 
Τήν φωτογραφία δανείστηκα ἀπὸ τὴν ἱστοσελίδα: https://magnesianews.gr/volos/efyge-apo-ti-zoi-o-paidopolitis-toy-2021-den-prolave-na-lavei-to-vraveio-toy.html/attachment/me-tin-proedro-t