1η Πνευματική Σύναξη στο Bristol

 
Μέσα στο πλαίσιο δραστηριοτήτων της Ελληνορθόδοξης Κοινότητας Απ. Πέτρου και Παύλου στο Bristol της Δυτικής Αγγλίας, εντάσσονται κατά τη τρέχουσα χρονιά και οι Πνευματικές Συνάξεις.
 

Αυτές θα αποτελούνται κυρίως από μια ομιλία -την οποία θα ακολουθεί γενική συζήτηση- και θα πραγματοποιούνται σε ημέρα Κυριακή στον Ιερό Ναό, μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, στα ελληνικά (τουλάχιστον οι φετινές), από τον Πρωτοπρ. Αναστάσιο Δ. Σαλαπάτα.
 
Η θεματολογία των φετινών ομιλιών θα είναι ποικίλη και θα έχει αναφορά στην εκκλησιαστκή και εθνική ιστορία, στην αγιολογία, στη μελέτη Αγίας Γραφής και Ιεράς Παραδόσεως, καθώς και στην παιδεία.
 
Η σημερινή πρώτη Σύναξη, με αφορμή την Εορτή των Αγίων Τριών Ιεραρχών και των Ελληνικών & Χριστιανικών Γραμμάτων, θα έχει ως θέμα: «Η Γλώσσα της Καινής Διαθήκης».
 
Την ομιλία μπορεί να την παρακολουθήσει κανείς εύκολα, γιατί θα αναμεταδίδεται ζωντανά, μέσω διαδικτύου.
 
Οι δύο σχετικοί σύνδεσμοι έχουν ως εξής:
 
https://www.greekcommunitybristol.org.uk/live-streaming/
 
Talk (in Greek) by Fr. Anastasios D. Salapatas - “Language of the New Testament” (30/01/2022) at 12.00 noon:
 
https://youtu.be/6UTJtQkkscc

To λαμπερό φως της ζωής

 
Σε πρόσφατη επίσκεψή μου στα κεντρικά γραφεία του Διαχριστιανικού Οργανισμού με την επωνυμία «Συμβούλιο Εκκλησιών του Bristol», μεταξύ των άλλων παρατήρησα τα πολλά και ενδιαφέροντα έργα τέχνης, που κοσμούσαν τους χώρους του Οργανισμού.
 

Ένα από αυτά είναι κι ο πίνακας με τον τίτλο «Το λαμπερό φως της ζωής». Είναι ένας ενδιαφέρων πίνακας, αγνώστου καλλιτέχνη, από τον οποίο ξεχύνεται κυριολεκτικά πολύ φως προς όλες τις κατευθύνσεις.
 

Προφανώς είναι μια άκρως συμβολική παράσταση, που λαμβάνει αφορμή από τη θεολογική έννοια που ταυτίζει τον Ιησού με το φως και παίρνει την πρώτη ύλη της από τον αγιογραφικό λόγο: «Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾿ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς» (Ιω. 8, 12).

Το άγαλμα του θερισμού

 
Σε πρόσφατη επίσκεψη στην πανέμορφη παραθαλάσσια πόλη Weston -super - Mare της Δυτικής Αγγλίας είδα και φωτογράφισα κοντά στην παραλία ένα όμορφο άγαλμα, που είναι αφιερωμένο στο θερισμό (αγνώστου δυστυχώς γλύπτη), και μου θύμησε κάτι από τα αρχαιοελληνικά αγάλματα.
 

Το εν λόγω άγαλμα βρίσκεται στους Ιταλικούς Κήπους, οι οποίοι ανήκουν στο κτήμα Winter Gardens, που δημιουργήθηκε το 1924. Άλλα αγάλματα στους ίδιους Κήπους είναι αφιερωμένα στη σπορά, την ταπεινοφροσύνη, την παιδική ηλικία, τη ματαιοδοξία και τις τέσσερις εποχές.

Εκτός από τα τραύματα και τα θαύματα

 
Είναι θετικό για το μέλλον του Ελληνισμού πως φέτος θυμόμαστε το τραγικό γεγονός της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Παράλληλα με αυτό θυμόμαστε τις ρίζες μας, το θάρρος και τον δυναμισμό των προγόνων μας. Θυμόμαστε πως υπό δυνάστη αλλόπιστο και τυραννικό πέτυχαν όχι απλώς να διατηρήσουν την ιδιοπροσωπία τους, αλλά να αναπτυχθούν και στις αρχές του 20^ού αιώνα να έχουν κατακτήσει σημαντική παρουσία εκπαιδευτική, πολιτισμική, οικονομική, κοινωνική  στην καταρρέουσα οθωμανική αυτοκρατορία.
 

Θυμόμαστε πως  οι Έλληνες της Μικράς Ασίας ως πρόσφυγες δε λησμόνησαν την Παράδοσή τους και δεν άφησαν πίσω τις πολλές τους αρετές, με τις οποίες επιβίωσαν επί αιώνες μαύρης σκλαβιάς, αλλά τις έφεραν στη νέα τους Πατρίδα και μπόλιασαν με αυτές όλο τον Ελληνισμό. Είναι αυτό που είπε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, πως με την άλωση της Κωνσταντινούπολης χάσαμε ως Έθνος την κρατική εξουσία, αλλά διατηρήσαμε το χώμα μας και την ταυτότητά μας, με την καταστροφή του 1922 χάσαμε και τα χώματά μας, αλλά διατηρήσαμε την ταυτότητά μας. Τώρα ο αγώνας σε εμάς, τους απογόνους εκείνων των ηρώων της Πίστης και της Πατρίδας, είναι να διαφυλάξουμε την ταυτότητα, που μας κληροδότησαν εκείνοι.
 
Και μόνο πάντως το γεγονός ότι θυμόμαστε τις ρίζες μας σημαίνει ότι επιμένουμε να διατηρούμε τα όσα έχουμε κληρονομήσει από έναν πολιτισμό 3.000 ετών. Η Εκκλησία της Ελλάδος αφιερώνει το Ημερολόγιό της στη Μικρασιατική καταστροφή, το ίδιο και οι Μητροπόλεις, ενώ προετοιμάζονται από αυτές και πολλές εκδηλώσεις, αν και όσο η πανδημία τις επιτρέψει. Επίσης τα πατριωτικά σωματεία έχουν κινητοποιηθεί, εφημερίδες έχουν προσφορές βιβλίων για τη Μικρά Ασία, σχετικά βιβλία εκδίδονται και επανεκδίδονται...
 
Είναι θετικό πως στη θλιβερή επέτειο συμμετέχουν όλοι οι Έλληνες, γιατί όπως μας είπε Μητροπολίτης, οι παππούδες των παλαιοελλαδιτών πολέμησαν για την απελευθέρωση της Μικράς Ασίας, και όταν ήρθαν οι Μικρασιάτες ως πρόσφυγες οι περισσότεροι –υπήρξαν και θλιβερές εξαιρέσεις– τους αγκάλιασαν και έμαθαν πολλά απ’ αυτούς...
 
Όμως κοντά στα εκατό χρόνια από την καταστροφή ας θυμηθούμε και τα εκατόν δέκα χρόνια από την απελευθέρωση των Ελλήνων της Μακεδονίας, της Κρήτης, της Ηπείρου, των νησιών του ανατολικού Αιγαίου και, αργότερα, της Δυτικής Θράκης. Ας θυμηθούμε το θαύμα του 1912-1913. Από τους δύο νικηφόρους πολέμους, κατά της Τουρκίας το 1912-13 και κατά της Βουλγαρίας το 1913, η Πατρίδα μας περίπου διπλασίασε την εδαφική της έκταση (από 63.211 τετρ. χλμ. έφτασε στα 120.308) και αύξησε κατά 80% περίπου τον πληθυσμό της (από 2.631.912 κατοίκους σε 4.718.221).
 
Ας θυμηθούμε ότι στις 5 Οκτωβρίου 1912  κηρύχθηκε ο πόλεμος κατά της Τουρκίας από Ελλάδα, Σερβία, Μαυροβούνιο και Βουλγαρία. Ο Ελληνικός στρατός από τα ελληνοτουρκικά σύνορα της Μελούνας (17 χιλιόμετρα από τον Τύρναβο) και μετά από αλλεπάλληλες στρατιωτικές επιτυχίες μέσα σε μόνο είκοσι ημέρες απελευθέρωσε τη Θεσσαλονίκη, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου! Πιο συγκεκριμένα απελευθέρωσε με αλλεπάλληλες αστραπιαίες νίκες: Στις 9 Οκτωβρίου το Σαραντάπορο, στις 10 Οκτωβρίου τα Σέρβια, στις 16 Οκτωβρίου τη Βέροια και στις 20 Οκτωβρίου τα Γιαννιτσά.
 
Στις 25 Οκτωβρίου 1912, στις 4.30 το απόγευμα, λίγο έξω από την Συμβασιλεύουσα, οι Ευρωπαίοι πρόξενοι συνοδεύοντες τον Τούρκο στρατηγό Σαδίκ παρέδωσαν τη Θεσσαλονίκη στον υπό τον τότε διάδοχο και αρχιστράτηγο Κωνσταντίνο ελληνικό στρατό, εξ ονόματος του στρατηγού Ταξίν Πασά. Την 11^η νυκτερινή υπογράφτηκε το ιστορικό πρωτόκολλο απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης και μετά τα μεσάνυχτα και ξημερώνοντας η εορτή του πολιούχου της Νύμφης του Θερμαϊκού Αγίου Δημητρίου, τμήματα Ευζώνων και μετά τάγματα της 7^ης Μεραρχίας εισήλθαν στην απελευθερωμένη πόλη.
 
Με επίσης αστραπιαίες κινήσεις ο στόλος μας,  έχοντας ναυαρχίδα το θρυλικό  θωρηκτό «Αβέρωφ» και επικεφαλής  τον ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη, απελευθέρωσε τα νησιά του ανατολικού και βορείου Αιγαίου. Στις 9 Οκτωβρίου του 1912 απελευθερώνεται η Λήμνος, στρατηγικής θέσεως νησί, για το κλείσιμο του τουρκικού στόλου στον Ελλήσποντο, στις 18 Οκτωβρίου με παράλληλες κινήσεις, απελευθερώνονται τα νησιά Θάσος, Άγιος Ευστράτιος, Ίμβρος, στις 19 Οκτωβρίου τα ηρωικά Ψαρά, στις 24 Οκτωβρίου η Τένεδος, στις 4 Νοεμβρίου η Ικαρία, στις 8 Νοεμβρίου η Λέσβος και στις 12 Νοεμβρίου η Χίος. Εξάλλου στις 2 Νοεμβρίου απελευθερώθηκε το Άγιον Όρος, πριν από την κεντρική και ανατολική Μακεδονία, όπως και τα Ιωάννινα, που απελευθερώθηκαν το 1913.  
 
Η Σάμος είναι το νησί που δεν υπήρχαν τούρκοι και που όσες φορές επιχείρησαν να το καταλάβουν απωθήθηκαν από τους γενναίους Σαμιώτες. Αυτοί, μαζί με τους Κρητικούς, ουδέποτε δέχθηκαν πως το 1830, με τη Συνθήκη του Λονδίνου, μείνανε εκτός της ελεύθερης Ελλάδας. Στις 11 Νοεμβρίου 1912 οι υπό τον Θεμιστοκλή Σοφούλη Σαμιώτες επαναστάτες κήρυξαν την ελευθερία της Σάμου και την ένωσή της με την Μητέρα Ελλάδα. Οι σύμμαχοί μας, που τόσο μας αγαπάνε (...), δεν επικύρωσαν την απόφασή τους. Τελικά ο ελληνικός στόλος με στρατιωτικά αγήματα απελευθέρωσαν το νησί στις 2 Μαρτίου του 1913.       
 
Το 1912 η μικρή Ελλάδα, συνέτριψε την τεράστια Οθωμανική Αυτοκρατορία. Και το 1922 το ίδιο θα συνέβαινε αν δεν παρέμβαιναν οι Αγγλογάλλοι υπέρ του Κεμάλ... Τελικά οι πρόγονοί μας αυτήν την Ελλάδα των θαυμάτων και των τραυμάτων, μας παρέδωσαν και εμείς ορθώς τα θυμόμαστε. Πρέπει όμως πάντα να θυμόμαστε πως και στα θαύματα και στα τραύματά μας οι σύμμαχοί μας μόνο τα συμφέροντά τους κοιτάνε και επομένως, σε κάθε περίσταση, να βλέπουμε εμείς τι κάνουμε.
 
Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Για να πλησιάσουμε τον Ζωντανό Θεό

 
Νέα εκπομπή για την εβδομάδα από 24 Ιανουαρίου 2022.
 

Με αγάπη Χριστού

 Για να πλησιάσουμε τον Ζωντανό Θεό 1

Για να πλησιάσουμε τον Ζωντανό Θεό 1 MediaFire is a simple to use free service that lets you put all your photos, documents, music, and video in a si...

Νώντας Σκοπετέας

Δίφωνος μελωδία

 

ἤ, Μιὰ ἀνάγνωση τῆς ποιητικῆς συλλογῆς,

«Στῆς πριγκίπισσας τὶς ὄχθες», Λονδίνο 2021, σσ. 43

 

«Δυὸ συνοδοιπόροι στὸ μονοπάτι τῆς Ποίησης, φίλοι μεταξύ τους, ἡ Βασιλικὴ Β. Παπᾶ καὶ ὁ Τάσος Βυζάντιος» μᾶς προσφέρανε εὐγενῶς μιὰ φωτεινή, ἀλλὰ καὶ πρωτότυπη ποιητικὴ ἀνθολογία, στὴν ὁποία ταμιεύονται ψελλίσματα εὐλαβικά, εὐαίσθητα καὶ καλογραμμένα κι  ἀπὸ τοὺς δύο δημιουργούς. Ψελίσματα τῆς ψυχῆς τους, λοιπόν, ἤ, μὲ λίγα λόγια ἐμβιωμένες καταθέσεις, ποὺ θυμίζουν χοροὺς ἱεροψαλτῶν: Τὸν Πρωτοψάλτη δηλ. καὶ τὸν Δομέστιχο, ποὺ εὐλαβικὰ συνεργάζονται, μὲ ἀποτέλεσμα αὐτὴ ἡ εὐλογημένη διακονία, ὅπως, πολὺ σωστά- ἀναφέρει κι ὁ κ. Λ. Τζόκας νὰ  εἶναι ὄντως μιὰ «εὐτυχισμένη στιγμὴ» (σ. 6). Στιγμή, ὅπου παραμερίζονται ἐγωισμοί, συγκρούσεις καὶ περίεργοι ἀνταγωνισμοί, ποὺ ἄν δὲ συμμορφωθοῦν μὲ πειθαρχία καὶ ἀλληλοσεβασμό, θὰ χρειαστεῖ ἕνας τρίτος νὰ «βγάλει τὰ κάστανα ἀπὸ τὴ φωτιά», κατὰ τὴ σοφὴ λαϊκὴ ρήση. Ἔτσι, λοιπόν, τόσο ἡ κ. Παπᾶ, ὅσο καὶ ὁ π. Ἀναστάσιος ἀποφάσισαν νὰ μᾶς ἀποδείξουν τὸ Κυριακὸ λόγιο: «Οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν» Μτθ. 18, 20.
 
Ὁλιγοσέλιδο τὸ βιβλίο, ώστόσο πυκνὸ σὲ νοήματα καὶ ἀφορμὲς διαλόγων.
 
«Τὸ ποίημα
ὑπομονετικὰ περίμενε…»
(σελ. 17)
 
θὰ μᾶς πεῖ ὁ π. Ἀναστάσιος καὶ δὲν θἄχει ἄδικο. Γιατὶ θὰ μᾶς ἀπαντήσει ἡ κ. Παπᾶ:
 
«Ἄν καὶ τὸ μέλλον μοιάζει  νὰ ἀνήκει στοὺς ἀριθμούς
Κράτα γιὰ τὸ τέλος
μιὰ πλούσια παλέτα μὲ χρώματα»
(σελ. 32)
 
ποὺ ἀσφαλῶς θέλει νὰ μᾶς πεῖ ὅτι τὸ ποίημα, ὠς ἄλλη Δημιουργία, εἶναι μιὰ χαραμάδα ἐλπίδας μέσα στὸ ἔρεβος τῶν ὑπολογισμῶν καὶ τῶν προσθαφαιρέσεων, τὶς ὁποῖες μᾶς κληρονομεῖ ἡ καθημερινότητα. Γι’ αὐτὸ καὶ δικαίως, πάλι ἡ κ. Παπᾶ, θὰ μᾶς πεῖ ὅτι ἡ μοναδικὴ ἀντιβίωση ἀπέναντι σ’αὐτοὺς τοὺς θανατηφόρους γιὰ τὴν ὕπαρξη ἰοὺς εἶναι,
 
«Ὥρα νὰ κάνουμε ταμεῖο… ὥρα μνήμης.
Τὰ παραμύθια τοῦ παπποῦ (νὰ) ἔρχονται καὶ νὰ ξανάρχονται
Ξεθωριασμένα… ἀλλὰ πολὺ συχνά.
(Γιατὶ ἀναμφίβολα εἶναι καὶ παραμένουν νὰ εἶναι)
Ἱστορίες ἑνὸς χαμένου Παραδείσου
καὶ μιᾶς ἀληθινῆς ζωῆς
ποὺ ἔφυγε ἀνεπιστρεπτί…»
(σελ. 28)
 
Φοβᾶμαι, πὼς μὲ τὸ φτωχικό μου αὐτὸ γραφτὸ ὑποτιμῶ τὰ λαμπρὰ αὐτὰ ποιήματα τῆς ἐν ἐν λόγῳ συλλογῆς τῶν δύο δόκιμων ποιητῶν. Γιατὶ μέσα σ’αυτὸ τὸ βιβλίο τῶν σαράντα σελίδων συναντᾶς τὸ λυρισμό, τὴ νοσταλγία, τὴν ἀλήθεια, τὴν εἰλικρίνεια, ἀλλὰ καὶ τὸ Θεό: Τὸν ὄντως Δημιουργὸ καὶ ποιητὴ τοῦ παντός.
 
«Ὁ Ἅγιος ποὺ ἀγάπησαν
οἱ Ἀρχάγγελοι
ἀτενίζει πάντα στοργικὰ
τὸ κερὶ ποὺ συνεχίζει
ἀκόμα νὰ φωτίζει,
σύμβολο ἐλπίδας
ἀναίρεση ἀπουσίας»!
(σελ. 31)
 
Θὰ μοῦ ἐπιτραπεῖ τέλος, καθὼς κλείνω αὐτὸ τὸ ἄτεχνο κέιμενό μου,  νὰ συγχαρῶ τοὺς ποιητές, ὄχι μόνο γιὰ τὸν εὔχυμο λόγο τους, ἀλλὰ καὶ γιατὶ παρέδωσαν τὸ ἔργο τους αὐτὸ μεταφρασμένο καὶ στὴν Ἀγγλικὴ γλῶσσα. Ἔπραξαν πολὺ σωστά, ἐπειδὴ ὅλο καὶ κάποιοι νέοι, ποὺ δε γνωρίζουν καλὰ τὴν Ἑλληνικὴ καὶ ζοῦν «εἰς τὴν ξένην», θὰ μπορέσουν νὰ τὸ διαβάσουν καὶ νὰ κοινωνήσουν ἔτσι μὲ τὸν εὐαίσθητο καὶ τρυφερό ψυχισμὸ τῶν δύο ποιητῶν.
 

π. Κ.Ν. Καλλιανός