Ἑτοιμάζοντας τὴν ἀνθολογία «Προσευχομένη ποίηση», ποὺ στηρίζεται στὶς δεκαεννέα ποητικὲς συλλογὲς ποὺ ἀπὸ τὸ 1964 μέχρι σήμερα μᾶς χάρισε ὁ γνωστός Καθηγητὴς καὶ λογοτέχνης κ. Π.Β. Πάσχος, σκέφτηκα ὅτι ἔνα ἄλλο παράλληλο θέμα εἶναι ἐκεῖνο ποὺ σχετίζεται μὲ τὸν ἱερὸ Ἄθωνα. Δηλαδή, θέλω νὰ ἐξηγήσω, πὼς μέσα σ’αὐτὲς τὶς ποιητικὲς συλλογές, συνάντησα ἀρκετὰ ποιήματα, ποὺ ὄχι ἁπλῶς μᾶς συγκινοῦν καὶ διδάσκουν τὸν ἔνθεο βίο καὶ τὴν κατάνυξη, ποὺ ἀποπνέει τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἀλλὰ καὶ μᾶς προϊδεάζουν γιὰ τὴν ἁγιότητα κάποιων Μοναχῶν του (Ἁγ. Παϊσίου, Γ. Ἀβιμέλλεχ κ.ἄ). Θεώρησα, λοιπόν, σωστὸ νὰ πρωτοπαρουσιάσω μέρος τῆς πνευματικῆς ἀνίχνευσής μου στοὺς ἁγιασμένους μὲ προσευχὴ και κατάνυξη ὀλάνθιστους κήπους τοῦ Π.Β.Π., γιὰ νὰ χαρίσω τὴν παραμυθία καὶ τὸ ἱερὸ δέος ποὺ κι ἐγὼ ἔνοιωσα, μελετώντας μὲ προσεχτικὰ βήματα τὰ ποιήματα του.
στίς ἀσημένιες φωτιές του.
καί νοιώθω ἕνα μεθύσι ἀπό ἡλιαχτίδες:
ἕνα γαλάζιο φῶς πού ἀναρριγεῖ
στίς χορδές τῆς ψυχῆς μου.
μέ τή βροχή, πού πέφτει ραβδωτή
κανοναρχεῖ καί ψέλνει ἁπαλά
στά σπάνια κεραμίδια τῆς Ἀθήνας:
ἅγιε Κύριε...". Ὅσο βαθειά μου μπαίνει
μέχρι τό κόκκαλο ἡ βροχή, τόσο ἀναβρύζει
κι ὁ ὕμνος ὁ ἑπερινός, βαθύς κ᾿ ἐμποτισμένος,
κανείς νά μοῦ ζεστάνει δέ μπορεῖ τά κρύα δάχτυλα
ἐκτός ἀπό τό κομποσκοίνι πού ἕνας ἐρημίτης
μοῦ ἐχάρισε γιά εὐλογία στό φρικτό Καρούλι
τοῦ Ἄθωνα· ἤ τό παλιό μου κηροπήγιο
πού εὐώδη καίει ἁγνοῦ κεριοῦ λαμπάδα.
ὅταν ὁ ἀέρας κ᾿ ἡ βροχή ἀδυνατοῦν νά σβύσουν
τή μικρή φλογίτσα τῆς λαμπάδας μου.
θαμένες ἀναμνήσεις ἀπό ἁμαρτωλά ταξίδια,
ἐκεῖνες οἱ παλιές διαδρομές γεμάτες
ἀφή ὅλο ρίγος, σέ παλαιϊκές ἐπιγραφές
σ᾿ ἐρημοκκλήσια, ἐκεῖ στήν ἔρημο τῆς Κερασιᾶς,
μυρώνει τό χορτάρι, τόν ἀγέρα κ᾿ ἔρχεται ὡς κῦμα
No comments:
Post a Comment