Εσπερινός περίπατος - 2

 
Στον χθεσινοβραδινό μου περίπατο στη νέα μου γειτονιά, στην περιοχή του βασιλικού δάσους (Kingswood, Ανατολικό Bristol), μετά την όψιμη βροχή, που μας ταλαιπώρησε όλη την ημέρα της εορτής των Πρωτοκορυφαίων, είχα την ευκαιρία να δω και να αποτυπώσω κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία.
 

Κατ’ αρχάς τον Αγγλικανικό Ναό της Αγίας Τριάδος, με το ψηλό καμπαναριό, ο οποίος οικοδομήθηκε μεταξύ 1819-1821. Αυτός ανηγέρθη με κρατικά χρήματα που προσφέρθηκαν από το Βρετανικό Κοινοβούλιο, με σκοπό να υπογραμμισθεί η ήττα του Ναπολέοντα στο Βατερλώ, γι’ αυτό ονομάσθηκε «Waterloo Church». Έχει μάλιστα χαρακτηριστεί ως διατηρητέο κτήριο βαθμού Β’.
 

Κοντά στην εν λόγω εκκλησία είδα μια παράξενη πρόσοψη κτηρίου, η οποία έχει χαραγμένη θέση για πόρτα και παράθυρο, αλλά δεν έχει άνοιγμα ούτε για πόρτα ούτε για παράθυρο! Αναρωτιέται κανείς πως θα μπορούσε να μπει στο κτήριο αυτό.
 

Στην απέναντι πλευρά του ίδιου δρόμου βλέπουμε ωραία παραδοσιακή πέτρινη οικία, κτισμένη σε ένα αρχιτεκτονικό στυλ που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ακραιφνώς Μπριστολικό, εξ ου και η ονομασία της ως «Bristol House». Η χρονολογία ανέγερσης είναι: 1876.
 

Ο περίπατος διανθίζεται και η στράτα ευωδιάζει όταν εισερχόμαστε στο όμορφο πάρκο του Kingswood, που είναι γεμάτο με εύοσμα λουλούδια, καθώς επίσης και με κάποια έργα τέχνης, όπως αυτό το ωραίο ξύλινο γλυπτό της παρούσας ανάρτησης.
 

Ιδιαίτερη και γλυκύτατη εντύπωση προξενεί το αρκουδάκι που βρέθηκε αφημένο στην είσοδο του προαυλίου ενός σπιτιού. Δεν μπορεί ο περιπατητής να μην σταματήσει να το περιεργαστεί και να μην χαμογελάσει με την πρωτοτυπία της υποδοχής...

Πανηγυρικός Εσπερινός στο Bristol

Τελέσθηκε χθες βράδυ Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός στον εορτάζοντα Ιερό Ναό των Αγίων Ενδόξων Πανευφήμων και Πρωτοκορυφαίων Aποστόλων Πέτρου και Παύλου, στο Bristol της Δυτικής Αγγλίας. 

Στην Ιερή Ακολουθία του Εσπερινού προεξήρχε ο καλλίφωνος Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Βησσαρίων Κοκλιώτης, ο οποίος τέλεσε και την Ακολουθία της Αρτοκλασίας και ομίλησε στο εκκλησίασμα με έμπνευση και γλαφυρότητα.

Συγχώρα με πάτερ που ασπάστηκα το Ισλάμ

Στη σειρά «Οι κρυπτοχριστιανοί στη σύγχρονη Τουρκία»

 
Η μετάβαση στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα δεν είναι εύκολη, όταν μάλιστα γίνεται υπό δυσμενείς καιρικές συνθήκες, όπως συνέβη στην περίπτωσή μας. Με τον π. Κύριλλο ξεκινήσαμε από την Τραπεζούντα με δύο βαθμούς πάνω από το μηδέν, χιονόνερο και ομίχλη. Ο Ιμπραήμ πάντα στην ώρα του μας περίμενε, όπως και οι ίδιοι μπ
ρατσωμένοι μουστακαλήδες.

 
Το μοναστήρι ψηλά, μέσα σε άγριο δάσος. Δύσκολη η ανάβαση. Οι «γκρίζοι λύκοι» μας ακολούθησαν για λίγο, παίρνοντας αλλεπάλληλες φωτογραφίες και βιντεοσκοπώντας μας. Μετά βαρέθηκαν... Τί να κάνουν στα κατσάβραχα... στα ερείπια. Μας άφησαν  εμάς τους τρελούς Ρωμιούς να πάμε μόνοι. Φυσικά δεν τους έλεγε τίποτα ο χώρος, η ιστορία του, η ζωή εκεί αγίων ανθρώπων, το καταφύγιο χιλιάδων ανθρώπων για παρηγοριά και προστασία κατά τη γενοκτονία...
 
Φτάσαμε με δυσκολία, αλλά ανταμειφθήκαμε. Είμασταν μόνοι. Δεν υπήρχε ούτε αστυνομία, ούτε στρατός, ούτε γκρίζοι λύκοι... Παρά το ότι το χιονόνερο είχε πυκνώσει και ένα ασπρογκρίζο σύννεφο μας είχε σκεπάσει ο π. Κύριλλος άρχισε να ψέλνει το τροπάριο του Αγίου Γεωργίου, το «Φως Ιλαρόν», το «Τη Υπερμάχω». Μετά είπε το τρισάγιο στη μνήμη όλων των σφαγιασθέντων στην Ιερά αυτή Μονή και σε όλο τον Πόντο... Είχαμε αδιάβροχα, ομπρέλες και μπότες ορειβασίας, αλλά, παρ’ όλα τα μέτρα μας,  είχαμε μουλιάσει... Όμως δεν το νιώθαμε. Ήταν τόσο γλυκιά η ατμόσφαιρα και νιώθαμε τόσο κοντά μας όλους τους ζωντανούς νεκρούς της περιοχής, που δεν θέλαμε να φύγουμε.
 
Βλέποντας τα ερείπια και τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Τούρκοι στα άψυχα και τα έμψυχα του Μοναστηριού ρώτησα τον π. Κύριλλο:
 
-         Έχει πάτερ μου όρια η βαρβαρότητα;
 
Κούνησε το κεφάλι του και μου είπε:
 
-         Διαβάζοντας στην ιστορία μας για τους μάρτυρες και τους νεομάρτυρες έχεις διαπιστώσει το τι μηχανεύεται ο άνθρωπος για να βασανίσει τον συνάνθρωπό του και για να καταστρέψει τον πολιτισμό του. Στον εικοστό αιώνα πρώτος ο Κεμάλ εφάρμοσε γενοκτονία και ακολούθησαν οι Στάλιν, Χίτλερ και Πολ Ποτ με τους Ερυθρούς Χμερ...
 
Χωρίς να το καταλάβουμε είχε προχωρήσει το απόγευμα.
 
-         Πάμε να κατέβουμε, μου είπε ο π. Κύριλλος. Αρχίσαμε την κάθοδο, ενώ και των δυο μας τα μάτια ήσαν υγρά. Φεύγαμε σα να εγκαταλείπαμε κάτι το δικό μας, κάτι το πολύτιμο, κάτι που ίσως δεν θα ξαναβλέπαμε...
 
Όταν μας είδε ο Ιμπραήμ έτρεξε κοντά μας.
 
-         Ανησύχησα, μας είπε. Τι κάνατε τόσην ώρα;
-         Μιλούσαμε με τους ανθρώπους της Μονής, του είπε γλυκά ο π. Κύριλλος.
-         Έμεινε άφωνος ο Ιμπραήμ, αλλά δεν του είπε τίποτε εκείνη την ώρα. Προφανώς τον λυπήθηκε που παραλογιζόταν...
-         Βγάλαμε τα πανωφόρια μας και μπήκαμε στο αυτοκίνητο.
-         Ανησυχήσανε και τα παιδιά, μας είπε ο Ιμπραήμ μιλώντας με ένα ειρωνικό χαμόγελο για τους «γκρίζους λύκους».
-         Ελπίζω να μην αρρωστήσουν τόσην ώρα μέσα στη βροχή και στο κρύο με ένα πουκάμισο ένα σακάκι και παπούτσια κοινά, του απάντησε ο π. Κύριλλος, μιλώντας με αγάπη και για αυτούς που μισούν τους Έλληνες.
-         Μπα, είναι σκληραγωγημένοι, του απάντησε ο Ιμπραήμ... Και πρόσθεσε:
-          Πέρασε η ώρα και δεν έχουμε φάει τίποτε. Να πάμε σε ένα μαγέρικο που ξέρω σε ένα κοντινό παραθαλάσσιο χωριό;
-         Και δεν πάμε, απαντήσαμε.
 
Σουρούπωνε όταν φτάσαμε. Μικρό το χωριό, σχετικά μικρό και το μαγαζί, μακρόστενο. Οι «γκρίζοι λύκοι» δεν ήρθαν στο ίδιο μαγαζί. Έκατσαν σε ένα απέναντί μας σουβλατζίδικο. Καθίσαμε στο βάθος της αίθουσας, κοντά στην κουζίνα.  
 
Όταν καθίσαμε ήρθε ο εστιάτορας. Περίπου πενήντα ετών, λίγο παχύς, κανονικού αναστήματος, με μουστάκι, χαμογελαστός, Κοίταξε επίμονα τον π. Κύριλλο και ρώτησε στα τούρκικα τον Ιμπραήμ, που φάνηκε ότι τον γνώριζε, τι θα πάρουμε και αν είμαστε ξένοι. Ο Ιμπραήμ ρώτησε στα ποντιακά τον π. Κύριλλο και εκείνος του είπε από ένα τσάι πρώτα για να ζεσταθούμε και μετά ψάρι με πατάτες τηγανιτές, σαλάτα και κρασί. Το τσάι το έφερε σε γυάλινα φλιτζάνια και ακολούθησε το φαγητό.
 
Όταν είδε ότι τελειώσαμε το φαγητό ο εστιάτορας ήρθε και κάθισε κοντά μας.
 
-         Άκουσα που μιλάτε ποντιακά, μας είπε. Είστε Έλληνες; Του απαντήσαμε καταφατικά. Τότε απευθύνθηκε στον π. Κύριλλο.
-         Παπάς; Τον ερώτησε.
-         Παπάς! Του απάντησε.
 
Έρχεστε για λίγο μαζί μου; Δεν θα αργήσουμε. Ο π. Κύριλλος κοίταξε τον Ιμπραήμ, που με το βλέμμα του τον ενθάρρυνε. Από εδώ και πέρα μου τα διηγήθηκε ο π. Κύριλλος, όταν επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο.
 
Διέσχισαν τον διάδρομο, πέρασαν από την κουζίνα, διάβηκαν μια πόρτα που έβγαζε στο πίσω μέρος του μαγαζιού και ανέβηκαν από μιαν υπαίθρια τσιμεντένια σκάλα. Μπήκαν σε ένα χωριάτικο αλλά περιποιημένο σπίτι. Το φως λιγοστό. Πέρασαν στον χώρο υποδοχής, όπου φάνηκε ότι περίμενε τον π. Κύριλλο ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Εκείνος πάνω από 80 ετών, μετρίου αναστήματος, αρχοντάνθρωπος, λίγο κυρτωμένος και ρυτιδιασμένος από τα χρόνια, με άσπρα μαλλιά και μουστάκι. Εκείνη νεότερή του καλοστεκούμενη γιαγιά.
 
Από εδώ ο πατέρας μου, του είπε ο εστιάτορας και πριν πει κάτι για τον π. Κύριλλο αυτός του είπε:
 
-         Πήγαινε Τζαμάλ. Θα σε ειδοποιήσω όταν τελειώσουμε.
 
Τον κοίταξε στα μάτια ο γέρος.
 
-         Έλληνας; τον ρώτησε.
-         Έλληνας! Του απάντησε.
-         Και πάπας; Συνέχισε.
-         Και πάπας! Ανταπάντησε.
 
Τότε συνέβη κάτι το συγκλονιστικό.
 
Β΄ Μέρος
 
Ο γέροντας γονάτισε και μέσα σε αναφιλητά του έσκυψε και  φίλησε τα πόδια του π. Κυρίλλου. Αυτός ξαφνιάστηκε. Γρήγορα όμως συνήλθε, γονάτισε και αυτός και τον αγκάλιασε. Μείνανε έτσι για λίγη ώρα και ο γέροντας επαναλάμβανε «Παπά μου! Παπά μου!».
 
Σηκώθηκαν.
 
-         «Εμένα με φωνάζουν Αχμέτ, το δικό σου όνομα ποιο είναι;»
 
Του είπε ο π. Κύριλλος το όνομά του. Εν τω μεταξύ η σύζυγος του Αχμέτ είχε διακριτικά αποσυρθεί.
 
-         Παπά, του είπε ανάμεσα σε λυγμούς, είμαι ένας αμαρτωλός, ένας τιποτένιος, ένας προδότης της πίστης μου. Λέγομαι Τούρκος, ενώ είμαι βέρος Πόντιος  Ρωμιός. Δεν είχα και δεν έχω το κουράγιο του μαρτυρίου. Ο Θεός να με συγχωρέσει! Θέλω να με ευλογήσεις, να μου δώσεις την ευχή σου.
 
Ο π. Κύριλλος συγκινημένος προσπάθησε να τον στηρίξει.
 
-         Δεν είμαστε όλοι γεννημένοι για το μαρτύριο  Αχμέτ. Και το ότι χύνεις αυτά τα δάκρυα μετανοίας είναι μεγάλο πράγμα.
 
Τον σήκωσε ο π. Κύριλλος, κάθισαν μαζί στον καναπέ και εκείνος του κρατούσε συνεχώς το χέρι, λες και ήταν κάτι πολύτιμο που δεν ήθελε να το χάσει, αν και ήξερε ότι σε λίγο θα μείνει πάλι μόνος με τις τύψεις και τη μετάνοια του.
 
-         Δεν έχω τη δύναμη παπά να δηλώσω ότι είμαι Έλληνας και Ορθόδοξος Χριστιανός επανέλαβε ο Αχμέτ θυμωμένος με τον εαυτό του. Δεν έχω το κουράγιο να σηκωθώ να φύγω από το χωριό μου για την Ελλάδα και εκεί να βρω, αν υπάρχουν, συγγενείς μου... Θάθελα να προσευχηθείς πολύ για μένα, να μου δώσει ο Χριστός το θάρρος να πεθάνω σα Χριστιανός και όχι σα Μουσουλμάνος.
-         Ο Θεός είναι κοντά σου. Κάμε, ό,τι σε φωτίσει, του είπε ο π. Κύριλλος. Έχεις την πίστη σου, έχεις και τις υποχρεώσεις σου... Εγώ πάντως θα προσευχηθώ τα τέλη σου να είναι ειρηνικά και χριστιανικά. Μείνε ήσυχος. Έχεις παιδιά εκτός από τον Τζαμάλ;
-         Έχω τρία ακόμη παιδιά, τα δύο είναι δίδυμα κορίτσια, η Τζαμίλα και η Αμάλ. Ζουν και εργάζονται στην Κωνσταντινούπολη. Η μία είναι γιατρός και η άλλη νοσοκόμος. Παντρεύτηκαν Τούρκους, έκαμαν και παιδιά. Έρχονται μια δυο φορές το χρόνο να μας δουν. Ο άλλος γιός μας είναι ξενιτεμένος στη Γαλλία. Έκαμε εκεί οικογένεια. Παντρεύτηκε Γαλλίδα. Έχουν ένα παιδί. Να πω την αλήθεια λίγα μαθαίνω από εκείνον. Σχεδόν μας έχει ξεχάσει....
-         Ξέρουν τα παιδιά σου την καταγωγή σου; Τον ρώτησε.
-         Ο μόνος που είμαι βέβαιος ότι την ξέρει είναι ο Τζαμάλ και αυτός  δεν την έμαθε από εμένα, αλλά την κατάλαβε. Μπήκε μια νύχτα στην κρεβατοκάμαρα μας και με είδε να προσεύχομαι και να κάμω το σταυρό μου... Τότε του εξήγησα τι συνέβη με μένα και κατάλαβε. Δεν έχω κανένα παράπονο από αυτόν. Μένει κοντά μας και μας φροντίζει. Για τα άλλα παιδιά δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά αν έχουν καταλάβει κάτι. Εγώ πάντως ποτέ δεν τους μίλησα για την καταγωγή μου. Όλα πήγαν σε τούρκικα σχολεία, όπου καλλιεργείται  μίσος κατά της Ελλάδος. Η μητέρα τους είναι τουρκάλα και γνωρίζει ότι είμαι Ρωμιός, αφού της έχω μιλήσει για το παρελθόν μου, αλλά με αγαπά και μου δείχνει κατανόηση. Από μικρά που ήσαν τα παιδιά μας  προσπαθούσε να τα  κάνει να μην τρέφουν αρνητικά συναισθήματα για εμάς, τους Έλληνες. Μουσουλμάνος και εγώ, δεν είχαν λόγο να με ρωτήσουν, αν και θα μπορούσαν να θελήσουν να μάθουν για τον παππού και τη γιαγιά από τη μεριά μου, αφού  γνώρισαν τον παππού και τη γιαγιά μόνο από τη μεριά της μητέρας τους...
-         Ποια είναι η ιστορία σου Αχμέτ; Τον ρώτησε ο π. Κύριλλος.
-         Βαπτίστηκα Λάζαρος. Γεννήθηκα το 1913 σε κοντινό από εδώ χωριό. Το 1923 οι Τούρκοι σκότωσαν τον πατέρα μου και η μητέρα μου για να μην ατιμασθεί πνίγηκε μαζί με την αδελφή μου. Σκοτώσανε και άλλα δύο αδέλφια μου, μεγαλύτερα. Εμένα με έκαμαν Μουσουλμάνο, με έβαλαν στην αρχή σε ορφανοτροφείο και μετά με έδωσαν σε ένα ζευγάρι Τούρκων χωρίς παιδιά. Αυτοί, αν και ήξεραν την καταγωγή μου, μου   φέρθηκαν καλά. Σα νέος μισούσα μέσα μου κάθε τι το τουρκικό, με αυτά που έζησα στην τρυφερή μου ηλικία. Όμως χωρίς να το καταλαβαίνω με παράσερνε η καθημερινότητα. Στρατός, δουλειά, γάμος με τουρκάλα. Το μίσος κατασίγαζε από τη συνήθεια...
-         Λέγεται ότι υπάρχουν πολλοί κρυπτοχριστιανοί στον Πόντο. Ακούμε για αρκετές χιλιάδες. Εσείς επικοινωνείτε με κάποιον από αυτούς; Τον ρώτησα.
-         Προσωπικά δυσκολεύομαι. Δεν ξέρει κανείς ποιόν έχουν πιάσει οι τουρκικές αρχές και τον έχουν εκβιάσει να καταστεί σπιούνος. Και αν κοινοποιηθεί ότι κάποιος συμπεριφέρεται ως Χριστιανός θεωρείται προδότης και αγνώμων στην «Μητέρα Πατρίδα», την Τουρκία, που τον περιέθαλψε και τον περιμένουν βάσανα πολλά...
 
Ο Γέροντας Λάζαρος και μετά Αχμέτ, σηκώθηκε από τον καναπέ που καθόταν και γονάτισε πάλι στον π. Κύριλλο.
 
-         Πάτερ ευλόγησέ με. Μου έδωσε ο Χριστός πολύ χαρά απόψε και κουράγιο. Νάσαι καλά. Και αφού πήρε την ευλογία σηκώθηκε όρθιος και φώναξε τη γυναίκα του να ειδοποιήσει τον Τζαμάλ, να έρθει να πάρει τον παπά...
 
Όταν κατέβηκε ο π. Κύριλλος στο μαγαζί είχε μια φωτισμένη όψη. Χαιρετίσαμε τον Τζαμάλ και εκείνος μας χαιρέτισε θερμά.
 
Βγαίνοντας από το μαγαζί είδαμε τους «γκρίζους λύκους».
 
-         Τους ταλαιπωρήσαμε πολύ σήμερα, σχολίασε ο π. Κύριλλος  στον
 Ιμπραήμ και αυτός γέλασε.
-         Δεν πειράζει παπά, του είπε. Δείχνουν ότι αντέχουν την ταλαιπωρία, κυρίως όταν είναι να κάνουν με Έλληνες...
 
Το βράδυ, στο ξενοδοχείο, όταν μου διηγήθηκε ο π. Κύριλλος τη συνάντησή του με τον Αχμέτ - Λάζαρο, του είπα εντυπωσιασμένος, μα και συγκινημένος:
 
-         Πάτερ μου, όπως είναι τα πράγματα οι κρυπτοχριστιανοί του Πόντου, της υπόλοιπης Μικράς Ασίας και της Κωνσταντινούπολης είναι χαμένοι για τον Χριστιανισμό και βέβαια για την Ελλάδα. Το τουρκικό  σύστημα τους αφομοιώνει και είναι σε ένα κλοιό από τον οποίο δεν μπορούν να βγουν...
-          Ουδείς γνωρίζει το σχέδιο του Θεού, μου απάντησε. Σαν άνθρωπος σωστά σκέφτεσαι. Όμως δεν ξέρουμε το πώς σκέφτεται Εκείνος...
 
Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Κινέζοι Νεομάρτυρες

 
Το έτος 1900, στην αχανή Κίνα, μια μικρή κοινότητα 700 περίπου Ορθόδοξων Χριστιανών ξεχώριζε με το μοναδικό τρόπο ζωής των μελών της.
 

Η Κινεζική Εκκλησία ήταν τέκνο της ρωσικής Ορθοδόξου Ιεραποστολής που από παλαιότερα είχε διδάξει το Λόγο του Χριστού στον ασιατικό λαό. Ο Ρώσος αρχιμανδρίτης πατήρ Ιννοκέντιος Φιγκουρόφσκι εγκαταστάθηκε στην Κίνα το 1897 και ξεκίνησε ένα ιεραποστολικό έργο που δεν άργησε να καρποφορήσει.
 
Ήδη το 1900 είχε δημιουργηθεί ένα αξιόλογο ποίμνιο γύρω του. Μάλιστα, χειροτονήθηκε ιερέας ένας γηγενής Κινέζος, ο πατήρ Μητροφάνης Τση-Σουνγκ.
 
Ήδη από το 1898 είχε ξεκινήσει η επανάσταση των «πυγμάχων» (boxer rebellion, η ονομασία αυτή οφείλεται στις αποκρυφιστικές πολεμικές τέχνες στις οποίες επιδίδονταν οι ειδωλολάτρες επαναστάτες), η οποία τάχθηκε εναντίον της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων και ως εκ τούτου κατά όλων των χριστιανικών εκκλησιών.
 
Η επανάσταση απέκτησε σχεδόν αποκλειστικά θρησκευτικό χαρακτήρα. Οι ειδωλολάτρες Κινέζοι έβλεπαν τον κύκλο των χριστιανών ομοεθνών τους ως ένα κίνημα προδοσίας στις αρχαίες αποκρυφιστικές παραδόσεις τους.
 
Την 1η Ιουνίου 1900 εξαπέλυσαν μεγάλο διωγμό κατά της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Κίνας. Βεβήλωσαν και έκαψαν σχεδόν όλους τους Ναούς. Σε ολόκληρη την επικράτεια της χώρας κυριαρχούσε κλίμα τρομοκρατίας και φόβου.
 
Αξίζει να σημειωθεί ότι από τα 700 περίπου μέλη που αριθμούσε η ορθόδοξη κοινότητα, ελάχιστοι ήταν Ρώσοι. Οι περισσότεροι ήταν γηγενείς Κινέζοι. Επάνω σε αυτούς τους ομοεθνείς τους ξέσπασαν οι επαναστάτες, με σκοπό να τους αναγκάσουν να αρνηθούν την πίστη τους και να ασπασθούν τις πατρογονικές θρησκείες προσκυνώντας τα κινέζικα είδωλα. Μάταια όμως οι «μπόξερς» προσπαθούσαν να τους κάμψουν. Οι Νεομάρτυρες, με θάρρος που θυμίζει τους Αγίους Μάρτυρες των πρώτων χριστιανικών χρόνων, προτίμησαν να χάσουν την πρόσκαιρη ζωή για να κερδίσουν την Αιώνια.
 
Στις 11 Ιουνίου του 1900 οι επαναστάτες επιτέθηκαν πλέον και στα σπίτια των Ορθοδόξων. Συνέλαβαν πολλούς με την κατηγορία της άρνησης κινεζικών θρησκειών. Τους απειλούσαν ότι θα τους σκότωναν αν δεν αρνούνταν το Χριστιανισμό. Κάποιοι φοβήθηκαν τα βασανιστήρια και θυσίασαν στα είδωλα. Πολλοί όμως έμειναν πιστοί μέχρι τέλους στο Χριστό με συνέπεια να βασανιστούν φρικτά και να μαρτυρήσουν.
 
Πολύ λίγα ονόματα έχουν σωθεί από τους 222 μάρτυρες. Αξίζει λοιπόν να τα αναφέρουμε:
 
Πρεσβύτερος Άγιος Μητροφάνης Τση-Σουνγκ, ο πνευματικός πατέρας της κοινότητας.
Πρεσβυτέρα Αγία Τατιανή Τση-Σουνγκ
Άγιος Ησαίας Τση- Σούνγκ, ο 23χρονος γιός του ιερέα και η μνηστή του, 19χρονη Αγία Μαρία, στην οποία πρότειναν να φύγει από το σπίτι του πατέρα Μητροφάνη για να σωθεί. Εκείνη φυσικά παρέμεινε εκεί, έτοιμη να μαρτυρήσει για την πίστη της.
Άγιος Ιωάννης Τση, ο οκτάχρονος γιός του ιερέα Μητροφάνη, ο οποίος λέγεται ότι ανέφερε καθώς υπέφερε τα βασανιστήρια: «Το να πάσχει κανείς για τον Χριστό δεν είναι βαρύ πράγμα!...». Οι βασανιστές του, τον έκοψαν σε κομμάτια και έτσι παρέδωσε το πνεύμα του.
Άγιος Παύλος Βαν, κατηχητής
Αγία Ίγια Βεν, δασκάλα της Ιεραποστολικής Σχολής
Άγιος Κλήμης Κούι-Κιν
Άγιος Ματθαίος Χάι-Τσουάν
Άγιος Βίτος Χαί-Τσουάν
Αγία Άννα Τσούι
 
Η μνήμη τους τιμάται στις 11 Ιουνίου, ημέρα της ομαδικής σφαγής τους.
 
Όταν μετά από λίγους μήνες κατεστάλη η επανάσταση από τα στρατεύματα των δυτικών δυνάμεων, ο επίσκοπος Πεκίνου πλέον Ιννοκέντιος Φιγκουρόφσκι ανέγειρε ναό αφιερωμένο στους Κινέζους Νεομάρτυρες, όπου και εναπέθεσε τα Άγια Λείψανά τους. Από το 1903 άρχισαν να τελούνται και ακολουθίες στους Μάρτυρες ενώ ιστορήθηκε και η εικόνα τους.
 
Χαραλάμπους Χ. Άνδραλη
 
Απολυτίκιον. Ήχος πλ. δ΄. Το προσταχθέν.
Εκ των ηπείρων του κόσμου συναχθέντες, πάντες εις Κίναν οι φιλόθεοι στραφώμεν, των Κινέζων μαρτύρων εορτήν ποιούντες. Αυτοί γαρ ζωήν εδώρισαν τω Χριστώ, αγρίως αναιρεθέντες ώσπερ αμνοί και οικούντες παράδεισον, λαούς φρουρούσι της γης, αεί Θεώ πρεσβεύοντες δι’ ειρήνην παγκόσμιον.
 
Κοντάκιον. Ήχος δ΄. Επεφάνης σήμερον.
Εις ακραία όρια της οικουμένης, εκ νεφών ιέρακες, ειρήνης Τείχος Σινικόν, πτωχούς λαούς προστατεύσατε, εκ της δουλείας ανάστασιν φέροντες!
 
Μεγαλυνάριον.
Εκατονταπλάσιος ο καρπός εις τον ορυζώνα του Σπορέως και Λυτρωτού ολοκαρπωθέντες οι μάρτυρες της Κίνας, πάντας λαούς καλούσιν εις δείπνον άγιον.
 
ΠΗΓΗ: Πενταπόσταγμα

Πανηγύρι στο Bristol

 
Εισερχόμαστε σήμερα στην εορταστική και πανηγυρική εβδομάδα της Ελληνορθόδοξης Κοινότητας στο Bristol, με αφορμή την εορτή των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, Προστατών της τοπικής Κοινότητας.
 

Το σχετικό Πρόγραμμα, όπως παρουσιάζεται στην παρούσα ανάρτηση, αφορά την παραμονή της εορτής των Αγίων, ανήμερα της εορτής, καθώς επίσης και την ερχόμενη Κυριακή, οπότε θα πραγματοποιηθεί ο επίσημος εορτασμός, προεξάρχοντος του Σεβ. Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μ.Β. κ. Νικήτα και με την παρουσία πολλών επισήμων.
 
ΟΛΟΙ ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΟΙ !!!

Ψώνια στην Κίνα

Ο Νίκος μας ταξιδεύει σε ένα Fake Market στην πόλη Chengdu, στην κεντρική Κίνα, όπου διαμένει. Είναι μια ενδιαφέρουσα, από διάφορες σκοπιές, επίσκεψη και εμπειρία, που αξίζει να προσεχθεί.

Εντύπωση κάνει το ότι σε κάποια καταστήματα δεν του επετράπη να βιντεοσκοπήσει, ενώ τελικά κλήθηκε η αστυνομία, και του ζητήθηκε να σταματήσει την αποτύπωση με βιντεοκάμερα του εμπορικού κέντρου.

Προσωπικές μαρτυρίες και Ιστορία

 
Οι προσωπικές μαρτυρίες συνεισφέρουν σημαντικά στην αντικειμενική γραφή της Ιστορίας, όταν είναι αυθόρμητες και μακριά από προκαταλήψεις. Στο εκατοστό έτος που διανύουμε από το τραγικό γεγονός της Μικρασιατικής καταστροφής εκδόθηκαν και εκδίδονται βιβλία με μαρτυρίες στρατιωτικών και πολιτών που την έζησαν ή την μελέτησαν. Ένα από αυτά τα βιβλία είναι το ημερολόγιο από την Μικρασιατική εκστρατεία του Λοχία της 5^ης Μεραρχίας Παναγιώτη Νικ. Σοϊλεντάκη (1899-1982). Η πρωτοτυπία του έγκειται στη γλαφυρή περιγραφή των γεγονότων από τον συγγραφέα και στο ότι συνοδεύεται από πενήντα οκτώ αποκλειστικές φωτογραφίες, τις οποίες  τράβηξε ο φίλος του εθελοντής οπλίτης φωτογράφος Ευάγγελος Αχειλάς και του τις εμπιστεύθηκε.
 

Το βιβλίο εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Αρμός», με τίτλο «Από τα Χανιά στο Καλέ – Γκρότο» και επιμέλεια του Νικολάου Π. Σοϊλεντάκη προέδρου εφετών διοικητικών δικαστηρίων επί τιμή και γιού του πολεμιστού. Σημειώνεται ότι τα Χανιά είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του και το Καλέ Γκρότο είναι περιοχή με υψώματα, νοτίως του Σαγγάριου, όπου στα μέσα Αυγούστου του 1921 δόθηκαν από τον στρατό μας αιματηρότατες μάχες, που ήσαν νικηφόρες, αλλά δεν αξιοποιήθηκε αυτή η μεγάλη στρατιωτική επιτυχία.
 
Στο ημερολόγιο του ο Παν. Σοϊλεντάκης περιγράφει τη σκληρή ζωή των στρατιωτών, τις δυσχέρειες που αντιμετώπιζαν κατά τις επιχειρήσεις, τις νίκες που πέτυχαν έως το Καλέ Γκρότο, 40 χιλιόμετρα από την Άγκυρα. Μετά διηγείται την κατάρρευση του μετώπου και την μέσα από περιπέτειες επιστροφή του στην Ελλάδα. Διδακτική είναι η περιγραφή του για τη φρίκη του πολέμου. Γράφει λ.χ. πως στα υψώματα του Καλέ Γκρότο άκουσε πως βρέθηκαν νεκροί δύο στρατιώτες, ένας Έλληνας και ένας Τούρκος, με τις ξιφολόγχες μπηγμένες αμοιβαίως στο στήθος του άλλου.
 
Πέραν αυτών ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι  ανθρώπινες στιγμές που έζησε ο λοχίας Σοϊλεντάκης. Αναφέρω δύο από αυτές. Κατά την προέλαση της Μεραρχίας του προς Γόρδιο σε ένα χωριό συνάντησε μια γριά τουρκάλα, που δεν είχε προλάβει να φύγει με τη νεαρή κόρη της. Κρατούσε την πόρτα του σπιτιού της κλειστή και έκλαιγε. Τη ρώτησε ποια η αιτία και εκείνη τον ικέτευσε να την βοηθήσει. Άνοιξε την πόρτα και είδε δύο άγνωστούς του Έλληνες στρατιώτες να επιχειρούν να βιάσουν την κόρη της. Επενέβη βρίζοντας τους και απάλλαξε την κόρη από την κακοποίηση. Και σημειώνει: «Πάντοτε θυμόμουν την ευχή του πατέρα μου, όταν έφυγα για στρατιώτης και τη συμβουλή του να είμαι ηθικά καθαρός πριν από την μάχη». 
 
Η άλλη είναι όταν στον Σαγγάριο ο γνωστός μουσικός  Ελευθέριος Μαυρομμάτης δεν μπορούσε να ακολουθήσει τη μετακίνηση του στρατού μας και κινδύνευε να αιχμαλωτισθεί και να σφαγεί από τους Τούρκους. Αποφάσισε να τον διασώσει. Έτρεξε με το άλογό του και τον βρήκε σε κακή κατάσταση. Του είπε να κάνει μια προσπάθεια να ανέβει στο άλογο και να φύγουν. Όταν του απάντησε ότι του ήταν αδύνατο, τον ανέβασε με τη βία και τον έσωσε.
 
Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Για ένα πορτοκάλι...

 
Η φράση του τίτλου προέρχεται από το νέο βιβλίο (σελ. 70) του φίλου και συντοπίτη μου Παναγή Τόμπρα, διακριμένου επιχειρηματία, επιτυχημένου εργοστασιάρχη, εκλεκτού συγγραφέα και πραγματικού λογοτέχνη. Την επέλεξα για τίτλο αυτής της σύντομης βιβλιοπαρουσίασης γιατί εκφράζει εμπειρίες, βιώματα και συναισθήματα του συγγραφέα και εμού προσωπικά, σχετιζόμενα με τον ευλογημένο τόπο μας, ο οποίος φημίζεται για τους πορτοκαλεώνες του.
 

Ο αγαπητός Παναγής κυκλοφόρησε πρόσφατα (Αθήνα 2022) από τις Εκδόσεις Παπαζήση το νέο του βιβλίο (σσ. 284), με τίτλο «Άγνωστες Αλήθειες». Είναι ένα βιβλίο κατά βάση αυτοβιογραφικό, ίσως κάτι σαν απομνημονεύματα, στο οποίο παρουσιάζονται, με την ιδιαίτερη λογοτεχνική γραφή του συγγραφέα, με ευχάριστο χιούμορ, πηγαίο αυθορμητισμό και γενναίο αυτοσαρκασμό, περιστατικά της ζωής του, κυρίως της επαγγελματικής, αλλά και της οικογενειακής.
 
Το βιβλίο αφιερώνεται: «Στη μνήμη εκείνων που έφυγαν και στην επιθυμία εκείνων που, αν και είναι ζωντανοί, με πεθαμένους μοιάζουν. Και για τους δύο, “η αγάπη δεν τελειώνει επειδή δεν βλεπόμαστε”»!
 

O ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει στο σύντομο εισαγωγικό του σημείωμα, μεταξύ άλλων και, τα εξής:
 
«Σε αυτό το βιβλίο περιγράφονται γνωστές ιστορίες και άγνωστες αλήθειες καθώς και κάποιες συναντήσεις με αξιόλογα πρόσωπα...»!
 
Το βιβλίο προλογίζει μια σημαντική προσωπικότητα του σύγχρονου ελληνορθόδοξου γυναικείου μοναχισμού, η Ηγουμένη της Ι.Μ. Αγ. Θεοδοσίου Αργολίδας Φοίβη, η οποία μας συστήνει τον συγγραφέα με όμορφο και γλαφυρό τρόπο, λέγοντας, ανάμεσα σε άλλα:
 

«...ο συγγραφέας είναι “θησαυροφυλάκιο” από μνήμες του χθες και αναμνήσεις του σήμερα. Ο πανδαμάτωρ χρόνος και η παμφάγος λήθη δεν είχαν κατορθώσει να εξαλείψουν από την καρδιά του όσα συνέβησαν στη ζωή του... Τον συγγραφέα, απ’ ό,τι φαίνεται, ενδιέφερε η δράση, η δημιουργία, η καινοτομία, η αίσθηση του χρέους για τον τόπο του».
 
Όσον αφορά τα περιεχόμενα του εν λόγω πονήματος είναι όντως αρκετά πλούσια, εξαιρέτως ενδιαφέροντα και με υψηλό δείκτη ιστορικής αξίας και διάστασης, αφού αναφέρονται σε σημαντικά πρόσωπα και αξιοπρόσεκτα πράγματα και γεγονότα της σύγχρονης κυρίως οικονομικής και επιχειρηματικής πραγματικότητας, όπως επίσης και του πολιτικού και κοινωνικού γίγνεσθαι των τελευταίων δεκαετιών.
 

Μερικά στοιχεία άξια υπογράμμισης, μεταξύ των πολλών, είναι και τα εξής:
 
-         Οι υψηλές γνωριμίες που περιγράφονται στο βιβλίο έγιναν λόγω του γεγονότος ότι ο Παναγής υπήρξε διαπρεπής βιομήχανος και άριστος γνώστης των επιχειρηματικών αντικειμένων με τα οποία ασχολήθηκε. Θεωρώ όμως πως δεν θα είχε όλες αυτές τις σπουδαίες γνωριμίες και δεν θα έκανε παράλληλα και φιλίες, με αυτές τις ξεχωριστές φυσιογνωμίες, αν δεν ήταν ο ίδιος εξαιρετικά καλλιεργημένος άνθρωπος, με διακριτή και τολμηρή προσωπικότητα, με μωραΐτικο ταπεραμέντο και φυσικά αν δεν ήταν τόσο ανοιχτόμυαλος και ανοιχτόκαρδος άνθρωπος.
 
-         Σημαντικός παράγοντας στην επιτυχία του ως επιχειρηματία, αλλά φυσικά και στην ολοκλήρωσή του ως ανθρώπου, έπαιξαν οι οικογενεικές σχέσεις του. Τον βλέπουμε κατ’ αρχάς να αποδίδει τον προσήκοντα σεβασμό προς τον πατέρα, τον επονομαζόμενο Γιώργαρο, τις προτροπές του οποίου είχε πάντα κατά νου. Προς την εκλεκτή και ερίτιμη σύζυγό του Ηρώ προσφέρει πάντα αγάπη, τιμή και αφοσίωση. Ο αδελφός του Κωστής είναι πάντα μαζί του στις επαγγελματικές δραστηριότητες. Φαίνεται πως τον είχε ως συνοδοιπόρο, μάλλον δε και μέντορα, σε όλες τις στράτες της επιχειρηματικής ζωής. Κι όταν ο αδελφός του είχε πλέον αναχωρήσει από τη σκηνή του βίου τούτου, αναφωνεί με αναστεναγμό: «έχει “φύγει” και ο Κωστής» (σ. 277).
 

-         Πολλά νούμερα, αριθμοί, ποσοστά, τόκοι, επιτόκια, μαθηματικές έννοιες. Πλημύρισε το βλέμμα, ξεχείλισε ο νους. Δικαιολογημένα φυσικά, λόγω της ακριβούς περιγραφής βιομηχανικών και επιχειρηματικών μεγεθών και δεδομένων.
 
-         Αισθάνομαι ότι οφείλω να μνημονεύσω και μάλιστα με έμφαση τις πολλαπλές αναφορές του συγγραφέα σε ποιήματα, στίχους ποιημάτων και στίχους τραγουδιών. Αυτό φυσικά αποδεικνύει τη λογοτεχνική και καλλιτεχνική φύση του Παναγή, ο οποίος στολίζει και λαμπρύνει πάντα τον λόγο του με ύφος λεπτό, καθώς και με εύηχη μουσικότητα και ευθυμία.
 
Σε ένα πιο προσωπικό τόνο θα ήθελα να ευχαριστήσω τον συγγραφέα, από μέσης καρδίας, για την ευγενική και φιλόφρονη αφιέρωση που έγραψε ιδιοχείρως στο βιβλίο για την ταπεινότητά μου.
 

Του εύχομαι ολόψυχα το νέο αυτό ββλίο του να είναι καλοτάξιδο και ευπώλητο, αλλά κυρίως να καταστεί πηγή για τον μελλοντικό ερευνητή της βιομηχανικής ιστορίας του τόπου μας, για την εποχή του 20^ου και τις αρχές του 21^ου αι.
 
Στο ίδιο τον Παναγή προσωπικά δε, εύχομαι να έχει υγεία, μακροημέρευση κι ευλογία και σύντομα να μας εκπλήξει με ένα νέο του έργο.
 
Πρωτοπρ. Αναστάσιος Δ. Σαλαπάτας

Τῶν Ἁγίων Πάντων χθες…

 
Ναί, μιὰ περίεργη γιορτὴ μᾶς φανέρωσε χθες ἡ Ἐκκλησία μας, καθὼς έκλεισε τὸ χαρμόσυνο ἱερὸ βιβλίο: Τὸ Πεντηκοστάριον ἤ τὸ Τριῳδιον τὼν Ρόδων… Κι εἶναι ὄντως περίεργη ἡ γιορτὴ αὐτή, γιὰ ὅσους δὲν ἔχουν γνώση τῶν ὄσων τελοῦνται μέσα στὸν κάθε ἱερὸ ναό, αὐτὸ, δηλαδή, τὸ σπίτι μας, ὅπου γιὰ πρώτη φορὰ εἰσοδεύουμε ὡς βρέφη καί γιὰ στερνή φορὰ ἀποχωροῦμε, ὡς κεκοιμημένοι πιὰ καὶ πορευόμενοι γιὰ τὸν τόπο τῆς οὐρανίου κατοικίας μας. Γιατὶ ἡ χθεσινή γιορτή, ποὺ έκλεισε τὸν πανάγιο καὶ τόσο διδακτικὸ καὶ ἱερώτατο κύκλο τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ποὺ ζήσαμε, καθὼς ἀνοίγαμε τὸ Πεντηκοστάριο, φανερώθηκε γιὰ νὰ μᾶς θυμίσει αὐτὸ ποὺ λέμε -χωρὶς νὰ τὸ βιώνουμε ὅλοι συνειδητά- στὸ Συμβολο τῆς Πίστεως, δηλ, το, «Προσδοκῶ Ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν μέλλοντος αἰῶνος».
 
Ἕνα πλῆθος, λοιπόν, οἱ κεκοιμημένοι Ἅγιοι, ἀπὸ κάθε γένος θνητῶν, οἱ ὁποῖοι τὰ τοῦ βίου ἐλειτούργησαν θεοσεβῶς καὶ πιστῶς, ἐμφανίσθηκαν χθες «μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων τῷ Θεῷ εὐαρεστησάντων», νὰ μᾶς θυμίσει, πὼς μεταξὺ αὐτῶν που δοξολογούμε, ὑμνοῦμε, μεγαλύνουμε καὶ τιμοῦμε, μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ οἱ γονεῖς μας, οἱ γείτονές μας, οἱ φίλοι μας, οἱ πνευματικοί μας πατέρες καὶ τόσοι ἄλλοι… Μὲ λίγα λόγια, εἶναι αὐτοί, ποὺ μυστικὰ μᾶς συντροφεύουν, ἔτσι ὥστε ν’ ἀποφύγουμε τὴν κάθε ὁργὴ τὸν κίνδυνο καὶ τὴν ὅποια δυσκολία, ὅπως κάθε μέρα δεόμαστε μπροστά Του.
 
Καὶ τοῦ χρόνου, λοιπόν...
 
π. Κ.Ν. Καλλιανός