Τα αιώνια ιδανικά

 
Με όσα συμβαίνουν στις ημέρες μας στην πολιτική και κοινωνική μας ζωή σκέφθηκα τον λόγο του Ισοκράτη πως «όχι με τα ψηφίσματα, αλλά με τα ήθη ευδοκιμούν τα κράτη». Ποια ήθη, ποια ιδανικά και ποιες αξίες επιδιώκουν κάποιοι να κυριαρχήσουν σήμερα στην Ελλάδα μας; Το τίποτε και η καταστροφή του πολιτισμού και της ταυτότητάς μας. Για την περίπτωση θυμήθηκα λόγο του αείμνηστου Γεωργίου Α. Παπανδρέου, που δημοσιεύθηκε το 1957 στο περιοδικό «Νέα Εστία».
 

Γράφει σαφώς ο αείμνηστος αρχηγός της Ενώσεως Κέντρου και πρωθυπουργός ότι, ως Έλληνες, οφείλουμε να τηρούμε τον πολιτισμό που κληρονομήσαμε και που είναι ο ελληνικός και ο χριστιανικός. Ο μεν ελληνικός, όπως γράφει, μας κληρονόμησε την Ελευθερία, τη Δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία, ο δε χριστιανικός την Αγάπη και τη Θυσία. Και έρχεται στο θέμα της νέας γενιάς, που θέλει όλα να τα γκρεμίσει, καλή ώρα όπως σήμερα κάποιοι διαστημάνθρωποι της πολιτικής... Γράφει:
 
«Κάθε νέα γενεά έρχεται εις τον κόσμον με το πάθος της δημιουργίας. Επειδή είναι νέα, ευλόγως φιλοδοξεί να δημιουργήσει ένα νέον κόσμον, να δημιουργήσει νέα ιδανικά. Αλλά ευρίσκεται εις πλάνην. Τα ιδανικά είναι αιώνια. Και είναι πάντοτε σύγχρονα και επίκαιρα, ακριβώς διότι είναι αιώνια. Η ευθύνη εκάστης νέας γενεάς δεν είναι να «εφεύρη» νέα ιδανικά. Είναι να πραγματοποιήση τα αιώνια ιδανικά.
 
Και από τον βαθμόν της προσεγγίσεως ή της απομακρύνσεως εκ της εφαρμογής των αιωνίων αυτών ιδανικών, κρίνεται η αξία εκάστης γενεάς. Εκεί επομένως πρέπει οι νέοι να τοποθετήσουν την φιλοδοξίαν των. Όχι εις την εφεύρεσιν νέων ιδανικών, αλλά εις την πραγματοποίησιν των ελληνικών και χριστιανικών ιδανικών».
 
Ένας άλλος σημαντικός πολιτικός μας, που παράλληλα ήταν σπουδαίος άνθρωπος των γραμμάτων και παιδαγωγός, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, θέλει να διεγείρει τις συνειδήσεις της κάθε νέας γενιάς και να τη βγάλει από το σκοτάδι του μηδενισμού, της αμάθειας, της έλλειψης επίγνωσης των ευθυνών της έναντι όσων παρήλθαν και όσων έρχονται. Γράφει στο βιβλίο του «Το τέλος του Ζαρατούστρα»:
 
«Όχι καλοί μου φίλοι, δεν υπάρχουν νέες αξίες, που για χάρη τους πρέπει να γκρεμιστούν τα πάντα... Το μόνο που έχουμε δικαίωμα να ελπίζουμε είναι τούτο: να έρθουν άνθρωποι νέοι, που θα ξαναζήσουν τις παλιές αξίες, τις ίδιες που δεν τις προσέχουμε και που, αντί να τις ζούμε κάθε στιγμή σαν θαύματα, τις προσπερνάμε αδιαφορώντας».
 
Είναι σήμερα θλιβερή η εικόνα της Πατρίδος μας. Πάντα λέμε ότι φτάσαμε στον πάτο και ανακαλύπτουμε ότι υπάρχουν και άλλοι κρυμμένοι. Και όλο βυθιζόμαστε αναζητώντας μέσα στη λάσπη την Ατλαντίδα των ηδονών και των απολαύσεων. Όμως η στυγνή πραγματικότητα είναι πως έτσι όλο και λιγότερο ελεύθερο αέρα αναπνέουμε και όλο προς την ανυπαρξία ως έθνος οδεύουμε. Είναι η ώρα να δούμε πάλι τον πίνακα του Ιερωνύμου Μπος «ο κήπος των επίγειων απολαύσεων», ως προειδοποίηση των κινδύνων που αντιμετωπίζουμε αν αιχμαλωτισθούμε από τις επίγειες ηδονές.
 
Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου