Σύναξη 12 Αποστόλων

 
«Εκ του κόσμου ουκ εισί, καθώς εγώ εκ του κόσμου ουκ ειμί» (Ιω. 17, 16).
 

Αυτά τα λόγια του Χριστού αφορούν τους Αποστόλους. Τί σημαίνουν; Ότι οι Απόστολοι, ενώ ζούσαν μέσα στον κόσμο, ήσαν ξένοι προς αυτόν, δεν απέβλεπαν στα αγαθά του, στη δόξα του, στις απολαύσεις του. Ήσαν άνθρωποι που ανήκαν σ’ έναν άλλο κόσμο, τον ουράνιο. Φρόντιζαν για τα ουράνια αγαθά, επεδίωκαν την άφθαρτη ουράνια δόξα, άφθαρτους θησαυρούς, ουράνιες χαρές και ουράνια ανάπαυση στους κόλπους του Θεού.

Greek for Adults in Bristol

 
Dear all, 

We're delighted to announce that The Hellenic School of St. Peter & St. Paul, Bristol, has put together Greek Lessons for Adults.
 
Whether you're a complete beginner or looking to enhance your existing skills, these lessons are designed to make learning Greek accessible and enjoyable.  
 
How to Join: Spaces are limited, so we will be operating on a first-come, first-served basis. Don’t miss out on this fantastic opportunity! Sign up   https://forms.gle/eVSy5RwCS39Qbp7f9 to secure your spot. 
 
What to Expect:
 
·        Structured Curriculum: Comprehensive lessons covering reading, writing, speaking, and listening.
·        Cultural Insights: Dive into Greek culture, traditions, and history.
·        Engaging Activities: Interactive exercises and practical conversations.
·        Experienced Instructors: Learn from qualified and passionate teachers.
 
Who Can Join? Adults of all proficiency levels. Whether you’re starting from scratch or aiming to improve your fluency, there’s a place for you.
 
Dates, Times and Cost:  
 
o   Beginner Lessons every Wednesday 18:00 – 20:00 Term time only
o   Improvement Lessons every Tuesday 18:00 – 20:00 Term Time only
·        Location:  The Hellenic School of St. Peter & St. Paul, Bristol, The Old Vicarage, Claremont Street, Easton, BS5 0UL
·        Cost: £150 per term (pre-paid sessions)
·        Starding Wednesday 9th October 24
 
We can't wait to help you start or continue your journey of learning Greek.

Πανηγύρι 2024 στο Bristol

 
Αύριο, μεθαύριο και την Κυριακή, πρόκειται να πραγματοποιηθούν στην Ελληνορθόδοξη Κοινότητα της πόλης του Bristol εορταστικές εκδηλώσεις, με σκοπό να εορτασθεί το Κοινοτικό Πανηγύρι και να τιμηθούν οι Προστάτες Άγιοι της Κοινότητας, Απ. Πέτρος και Παύλος.
 

Οι εορταστικές αυτές εκδηλώσεις θα συμπεριλαμβάνουν Ιερές Ακολουθίες στον εορτάζοντα Ιερό Ναό, αλλά και κοινωνικές και εκπαιδευτικές δραστηριότητες.
 
ΟΛΟΙ ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΟΙ !!!

Έξοδος από το «εγώ»

 
Κάποτε ένα βιομήχανος απελπίστηκε τόσο πολύ, όταν είδε να ναυαγεί μια νέα επιχείρησή του, στην οποία είχε υπολογίσει πολύ, που αποφάσισε να αυτοκτονήσει.
 

Πήγε, λοιπόν, σε μια ερημική παραλία, τον σταμάτησε όμως κάτι σαν κλάμα που έφτασε στ’ αυτιά του. Πλησίασε και βρήκε ένα κοριτσάκι να κλαίει με αναφιλητά. Ο πατέρας του είχε πεθάνει πρόσφατα και η μητέρα στο κρεβάτι άρρωστη, χωρίς φάρμακα και χωρίς χρήματα.
 
Ο βιομήχανος τότε πρόσφερε στο κοριτσάκι το γεμάτο πορτοφόλι του - τι του χρειαζόταν πια. Σκέφθηκε όμως να ακολουθήσει τη μικρή, να δει από κοντά την κατάσταση.
 
Ό,τι είδε στάθηκε αρκετό να τον συνεφέρει. Αποφάσισε τότε να αφιερώσει τη ζωή του στη βοήθεια όλων αυτών που υπέφεραν  στη ζωή.
 
Πράγματι, συμβαίνει συχνά να νομίζουμε ότι εμείς πάσχουμε περισσότερο από όλους. Όταν όμως βγούμε από το καβούκι του ατομισμού μας, τότε βλέπουμε πως υπάρχουν πολλά σκαλοπάτια κάτω από εμάς.

Eξ Ίμβρου...

 
Καλοκαίρι,  καιρός αίθριος και ζωντανεύουν οι εξοχές, εποχή που γιορτάζουν τα ξωκλήσια και τα ξωκλησάκια, τ’ Αγιασματάκια του Αη Γιάννη την μιά μέρα, της Αγίας Κυριακής μιαν άλλη, της Αγίας Μαρίνας λίγες μέρες αργότερα. Κάθε παραμονή το απόγευμα, την ώρα που  o ήλιος έπαιρνε την απόφαση να αρχίσει την καθημερινή του διαδρομή  και ένας εσπερινός με την Λειτουργία την άλλη μέρα το πρωί. Αχ αυτός ο νόστος! 
 

Πάνε και έρχονται οι μέρες και πάει καιρός που πέρασε το φετινό Χριστός Ανέστη με τις ευωδιαστές πασχαλιές να προβάλλουν τα πλούσια φουντωτά κεφαλάκια τους ανάμεσα από τα πυκνά φυλλώματα στους μπαξέδες, στις αλλέες και στις άκρες του δρόμου. Άδειασαν οι φοντανιέρες από τα καλογυαλισμένα κόκκινα αυγά  στην μέση του τραπεζιού. Οι ευχετήριες κάρτες βρίσκονται ακόμα πάνω στο τραπεζάκι του καθιστικού και ξεχωρίζει αυτή που είναι πάνω-πάνω στην στοίβα. Δείχνει την Εικόνα της Ανάστασης. Από τον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου στους Αγίους Θεοδώρους της Ίμβρου. 
 
Τρέχει Ιμβριώτικο αίμα στις φλέβες μου αφού το Σχοινούδι, τo αγαπημένο χωριό του πατέρα μου -μετά τα Θεραπειά-, κατέχει το ένα  τέταρτο της καταγωγής μου από την γιαγιά μου Δέσποινα του Χαράλαμπου. Εξ’ ου το πατρικό/πατρωνυμικό της, Χαραλάμπους, πριν παντρευτεί τον παππού μου, Κωνσταντίνο και πάρει το δικό του επίθετο, Πούλια.
 
Αφορμή για να φέρω στην σκέψη μου το Ουράνιο νησί, Gokce Ada,  όπως λέγεται στα Τουρκικά τώρα -όχι και πολύ άδικα, αφού η φύση οδηγούμενη από το χέρι του Θεού το λούζει με ουράνιο φως-, έδωσε αυτή η  ευχετήρια κάρτα για το Πάσχα -η πιό σημαντική από όλες τις άλλες-, με φωτογραφία της φορητής Εικόνας που σκέπτομαι αφού την "κορνιζάρω" να την τοποθετήσω στα Εικονίσματα, θα βρεθεί χώρος.
 
Πηγαίναμε συχνά στην Ίμβρο όταν ήμουν μικρή. Με το βαπόρι. Άραζε πρώτα στο Τσανακκαλέ και ύστερα μέχρι τα ανοιχτά του νησιού. Πλεύριζαν  μεγάλες βάρκες/ψαρόβαρκες/μαούνες  για να μας παραλάβουν. Η θάλασσα φουρτουνιασμένη με τα κύματα να ανεβοκατεβαίνουν, και με το κάθε ανέβασμα τους, ανέβαινε και η βάρκα και με το ανέβασμά της  έβγαινε ο κάθε επιβάτης από το καράβι και έμπαινε στην βάρκα. Έβγα-έμπα στο τσακ και ο Αη Νικόλας προστάτης.
 
Εμάς, μας περίμενε ο Γιώργος, ένας γεροδεμένος Ιμβριώτης, που η σύζυγός του ήταν Θεραπειανή.  Στεκόμασταν στην άκρη-άκρη της σκάλας περιμένοντας την θάλασσα που δεν χωράτευε να κάνει το κέφι της. Αποβιβαζόταν πρώτος ο μπαμπάς μου για να επιβιβαστεί στην βάρκα, "Γιώργο, το παιδί" φώναζε η μαμά μου έντρομη,  με άρπαζε ο Γιώργος στην αγκαλιά του με την σιγουριά που μόνο οι  θαλασσόλυκοι έχουν, αφού παλεύουν με τα θυμωμένα κύματα νύχτα-μέρα, και ώσπου να το καλοκαταλάβω με παρέδινε σώα και αβλαβή στα χέρια του μπαμπά μου, μετά ερχόταν η σειρά του  σαστισμένου, κατατρομαγμένου και καταβρεγμένου Φλοξ -το κυνηγετικό σκυλί μας-  και ακολουθούσε η μαμά μου. Σε λίγη ώρα με πλαφ και πλουφ και με ήρεμη θάλασσα πια, φτάναμε στην στεριά. Φοβισμένη, κλαμένη, κουρασμένη, έπεφτα στην αγκαλιά της Πατσής που μας περίμενε στην παραλία.
 
Στο Σχοινούδι, μέναμε στο σπίτι του "Πασά", δηλαδή του κυρ Μουχάλη και της κυρά-Μποτής. Είχαν πολλά παιδιά, τον Παναγιώτη που έφυγε από την ζωή νεαρός ακόμα, τον Στέλιο και τον Νικόλα, δυό κοριτσάκια, ίσως και κανένα άλλο αγόρι και την Πατσή, την αγαπημένη μου Παρασκευούλα, που με ντάντευε και με πρόσεχε σαν να ήμουν γιαλικό της βιτρίνας. Δεν είχαμε συγγένεια με αυτήν την οικογένεια αλλά η αδελφή της γιαγιάς μου, η Κωνσταντινιά, ήταν νουνά σε ένα ή δυό από τα παιδιά των Πασάδων και ας πούμε, μισοσυγγενεύαμε. 
 
Στην πλατεία του χωριού "έζησα" το πρώτο μου μεγάλο Πανηγύρι, που ακόμα το θυμούμαι- και ο λόγος του "Π"  κεφαλαίο-, με μουσικές και όργανα, χορούς και τραγούδια. Μέσα στο θέρος, κάποια Εκκλησία θα είχε την γιορτή της, μαζεύτηκε κόσμος πολύς γύρω γύρω από τους μουσικούς, σαν ένα πελώριο γύρω-γύρω όλοι, οι πάντες δηλαδή και στη μέση, αντί για τον Μανώλη που λέει το παιδικό τραγουδάκι, οι οργανοπαίχτες, βιολάριδες και μια αρμαθιά άλλοι.
 
Καλή εφεύρεση/έμπνευση  να κολληθούν οι δυό λέξεις παν και αγείρω για να δημιουργηθεί μια άλλη,  η πανήγυρις, και μεταξύ άλλων και αυτή:  πανηγύρι, όνομα ουσιαστικό ουδέτερο,  σύμφωνα με το λεξικό και την γραμματική. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, συνήθιζαν να αγείρονται, να μαζεύονται όπως λέμε στην απλή καθημερινότητά μας, κυρίως σε θρησκευτικές επετείους και γιορτές. Ετσι δεν κάνουμε και σήμερα; Μαζευόμαστε στην Εκκλησία, ...Πανήγυρις Πανηγύρεων  ονομάζουμε το Πάσχα, "...φαιδρώς πανηγυρίζων..., την Ιεράν Πανήγυριν της Θεομήτορος..." ψάλλουμε στις καταβασίες και στους ειρμούς του Ακαθίστου Ύμνου. Και τα γνωστά, «Ο πανηγυρίζων Ι. Ναός της Αγίας τάδε, του Αγίου τάδε» & διαβάζουμε στην Απογευματινή και στα Κοινοτικά Δελτία, «Πανηγυρικός Εσπερινός μετά Αρτοκλασίας...».
 
Πανταχού παρούσα η Αρτοκλασία, που λέγεται και Εορτή από μερικούς, ή ακόμα και Πεντάρτι από άλλους, Δανείστηκαν την λέξη (οχι την αρτοκλασία) και άλλες γλώσσες και λαοί, Panegyric, στα Αγγλικά, Panayir στα Τουρκικά και από χέρι σε χέρι βρέθηκε και σε διάφορες Βαλκανικές χώρες και γλώσσες επειδή όπως είπαμε παραπάνω, οι δύο λέξεις ενώθηκαν με κάποια δεσμά, ποιός να ήταν άραγε ο κουμπάρος;,  και απέκτησαν αμέτρητα τέκνα.
 
Κινήσαμε για την Λειτουργία το πρωί, και από εκεί χέρι-χέρι με την Ντίνα, την καινούργια μου φιληναδίτσα, ίσια για μια πλατεία του Σχοινουδιού λοιπόν. Φορούσα τα καλά μου, τα φιογκάκια στα μαλλιά  μου, τα καινούργια μου άσπρα παπούτσια χωρίς καλτσάκια και βρέθηκα στο πρώτο μου μεγάλο Πανηγύρι. Στα Θεραπειά δεν είχαμε τέτοια και αν είχαμε, δεν το γνώριζα. Πηγαίναμε βέβαια στο Γκιοκσουγιού, στην αντικρινή πλευρά του Βοσπόρου, στις 8 Σεπτεμβρίου αλλά αυτό ήταν αλιώτικο. Το διασκέδασα, φαίνεται πως κάποια στιγμή θα με πήρε ο ύπνος, άνοιξα τα μάτια μου την άλλη μέρα το πρωΐ από τις όρνιθες με τις φωνές και τα κο-κο-κο τους κάτω στην αυλή.
 
Στις δυό-τρεις εβδομάδες που μέναμε, ο μπαμπάς μου με τον Στράτο που ήταν σύζυγος της Κατίνας -όλοι την φώναζαν Κατίνα αλλά εγώ έπρεπε να βάζω και το "θεία" μπροστά- και με τον Φλοξ, πήγαινε για κυνήγι λίαν πρωί και όταν επέστρεφε,  πηγαίναμε στον Πύργο, για μπάνιο. 
 
Καβάλα στον Καλόγερο, ένα από τα τρία ζωντανά του σπιτιού -άλογο το ένα, μουλαράκι το άλλο και γαϊδουράκι το πιό άλλο- και τα αγόρια ποδαράτο, δεξιά γκρεμός και αριστερά ρέμα αλωνίζαμε τα χωριά του νησιού και συναντούσαμε άλλους που πηγαινοερχόταν στα στενά χωματένια μονοπάτια με τις πέτρες και τα πετραδάκια, που έκαναν τα ζωντανά να στραβοπατούν και εμένα να έχω τα μάτια μου σφιχτά κλεισμένα από φόβο.  Αυτά  τα κακόμοιρα (καλόμοιρα μάλλον,  γιατί ήταν καλοταϊσμένατα και καλοπροσεγμένα) γνώριζαν απ’ έξω και ανακατωτά τις στράτες και τα καλντιρίμια, ήξεραν που βάδιζαν. Ανταμώναμε πηγές και εκκλησούλες σπαρμένες σαν μαργαρίτες στο πουθενά και ξεπεζεύαμε  για να ξαποστάσουν ο Καλόγερος και η παρέα του και εμείς μαζί.
 
Ο μπαμπάς μου είχε κάποιο αμπελάκι εδώ, ένα δυό χωραφάκια παραπέρα, κανένα κτηματάκι κάπου, τα δούλευαν φίλοι φίλων,  "Στέλιο, το αμπέλι, Αχ βρε Στέλιο το χωράφι" έλεγε η μαμά μου για χρόνια, "Αστα τώρα, πάντα δικά μας είναι" απαντούσε και εκείνος, για χρόνια...
 
Επισκεπτόμασταν και την πρωτεύουσα, την Παναγία. Εκεί, στα "Μητρώα αρρένων"  ήταν  εγγεγραμμένος ο παππούς μου όταν κατέφθασε μαζί με την σύζυγό και τον υιό του "πρόσφυγας εκ Κωνσταντινουπόλεως στην Ίμβρο," (έχω αντίγραφο). 
 
Είχαμε φιλικούς δεσμούς με μιά οικογένεια  -στο μυαλό μου έρχεται η κόρη της, μια όμορφη κοπέλα με σκούρα μαλλιά και κόκκινα νύχια και ονειρευόμουν να γίνω σαν και αυτήν όταν θα μεγαλώσω- , που όταν ερχόταν στην Πόλη, μας έκαναν επίσκεψη-. 
 
Ερχόταν και ο κυρ-Μιχάλης, και τα αγόρια να μας δουν στο σπίτι μας, φορτωμένοι με καλάθια γεμάτα με τα καλά του Θεού από την ιδιαίτερη πατρίδα της εκ πατρός γιαγιάς μου. Και υφαντά από τον αργαλειό της Πατσής. Το κίτρινο μάλλινο (από τρίχα γίδας) και βαρύ διπλό κλινοσκέπασμα και το λευκό βαμβακερό για το δικό μου παιδικό κρεβάτι, ακόμα βρίσκονται, φυλαγμένα. 
 
Και η Πατσή, αχ η καλή και γλυκειά Πατσή, ερχόταν συχνά και έμενε αρκετό καιρό κοντά μας, με βοηθούσε στην Αριθμητική όταν άρχισα να πηγαίνω στο σχολείο και έχουμε ιστορία μαζί, ειδικά με τον αριθμό "2". Παντρεύτηκε τον καλό της Αλέκο και βρέθηκε κάπου στην Αυστραλία...
    
Με την φωτογραφία της Εικόνας της Αναστάσεως από τους Αγίους Θεοδώρους εισέβαλαν οι απομακρυσμένες Ιμβριώτικες  μυρωδιές στον νου και στην όσφρησή μου. Κυριαρχεί η παρασκευή του τραχανά της κυρά-Μποτής με βοηθούς τα κορίτσια, από κατσικίσιο/προβατίσιο γάλα και "μιά στάλα καλό βούτυρο". Έβλεπα το ψιλοκομμένο σιτάρι να πέφτει αγάλια-αγάλια με προσοχή σαν να ήταν χρυσός, μέσα στο πελώριο καζάνι. Το σιγόβρασμα με το διαρκές ανακάτωμα με την πελώρια ξύλινη κουτάλα έπαιρνε καιρό και χρειαζόταν υπομονή για να μην "πιάσει", συντελούσε στην ιεροτελεστία της παρασκευής του τραχανά που σε αυτό το σημείο η  μυρωδιά που ανέβλυζε η όλη υπόθεση,  άρχιζε να με ενοχλεί... Τότε η καλή μου Πατσή, με έπιανε από το χέρι, με απομάκρυνε και με παρέδινε στις μικρές αδελφές της και στα κοριτσάκια της γειτονιάς για να παίξουμε.
 
Κάποια στιγμή η πρώτη φάση της ιεροτελεστίας έφτανε στο τέλος της και άρχιζε η δεύτερη, το άπλωμα του πηχτού  μίγματος για να κρυώσει και να στεγνώσει και όταν τέλειωνε αυτή η δεύτερη φάση που κρατούσε Κύριος οίδε  πόσο χρόνο, άρχιζε η τρίτη και η τελευταία. Το τρίψιμο και το κοσκίνισμα για να πάρει πλέον την μορφή του γνωστού τραχανά. 
 
Παρόλο που δινόταν μεγάλη προσοχή στο να μην "πιάσει" στον πάτο ο χυλός/μείγμα,  αυτός, και προς χαράν των συγγενικών και μη παιδιών, τα καταφέρνε και έπιανε σαν το καζάν ντιμπί, (δηλ. πάτος του καζανιού) που τρώγαμε στο  μαλεμπιτζίδικο Σαράϊ στο Πέρα. Αν δεν κάνω λάθος λεγόταν καπεράδα και κοβόταν σε κομματάκια που τα πασπάλιζαν με ζάχαρη και τα παιδιά περίμεναν το μερτικό τους με λαχτάρα.
 
Κάποια στιγμή και όπως όλα τα "μια φορά και έναν καιρό" τελειώνουν κάποτε, οι μέρες και οι νύχτες μας στην Ίμβρο έληγαν και έφτανε η ώρα της αναχώρησής μας από το ουράνιο νησί. 
 
Η επιστροφή άρχιζε, ο γεροδεμένος Γιώργος και η βάρκα του μας περίμεναν στην ακρογιαλιά για να μας παν πάνω από τα κύματα στο καράβι που θα μας πήγαινε στην Πόλη με την Αγιά Σοφιά μας, τους τρούλους και τους μιναρέδες της. Θα φτάναμε στο Yiolcu Salonu, -την Αίθουσα Ταξιδιωτών- στο λιμάνι. Από εκεί, τρεις εμείς και ο Φλοξ τέσσερις πέρναμε την άγουσα για τα Θεραπειά. 
 
Με το ένα και με το άλλο, τα πιό πολλά γνωστά, το πήγαινε-έλα στην Ίμβρο σταμάτησε.
 
Τα ένα-δυό χωράφια, τα κτηματάκια και τα αμπελάκια; Τα πήρε ο άνεμος και  πήγαν χαμένα, ''Ας πάει και το παλιάμπελο".
  
Νίκη Beales
Τ’ Αη Γιάννη της φωτιάς 2024
Buckingham, Αγγλία

Το Πνεύμα σου το Άγιον μη αντανέλης...

Είναι του παραλόγου η εποχή μας, του παρά την δημιουργηθείσαν φύσιν, άνοστη, ανούσια, άμορφη, ανιστόρητη, δίχως προσανατολισμό, χαμωσερνάμενη, φθηνή, αλλοτριωμένη και ξέφρενη, μα κυρίως απνευμάτιστη…

Ίσως να έχει ξαναειπωθεί τούτο το τελευταίο, μα σπάνια ακούγεται και νοείται στην πραγματική του διάσταση. Η εποχή μας είναι απνευμάτιστη!  Σπανίζουν έως εκλείπουν  οι πνευματικοί άνθρωποι! Και δεν εννοούμε όλους αυτούς, που κάπως φίλαυτα και ανθρωπάρεσκα ωσαύτως αυτοπροσδιορίζονται. Στην πλειονότητά τους, όλοι εκείνοι που στην σύγχρονη εποχή μας, αποτελούν τον «πνευματικό κόσμο» της χώρας,  είναι άνθρωποι μάλλον απνευμάτιστοι, αφού είτε αθεούν, είτε δυστυχώς και ολέθρια για αυτούς και όσους εμπιστεύονται την κρίση τους Θεομαχούν, όπως συμβαίνει τόσο απροκάλυπτα πλέον στην Ορθόδοξη Πατρίδα μας...
 
Τι όμως είναι για αυτούς  τους πολλούς «πνευματικούς ανθρώπους»  το πνεύμα; Κάτι, έστω και υπό μορφή τέχνης, που μπορεί να στρέφεται αβίαστα ακόμα και εναντίον του Δημιουργού του παντός!
 
Πνεύμα όμως είναι μόνο ό,τι σε κάνει να περιστρέφεσαι σαν τον ηλιανθό γύρω απ τον Τριαδικό Θεό!!! Το Πνεύμα επισκέπτεται μόνο όσους Το εκζητούν να έλθει με την πνοή Του και να σκηνώσει μέσα τους, να τους καθαρίσει την κηλιδωμένη ψυχή και να τους σώσει!
 
Σπανίζουν οι πνευματικοί άνθρωποι λοιπόν! Μόνο εμείς οι υπόλοιποι  μπορούμε βέβαια να τους διακρίνουμε… Οι ίδιοι, αλλοίμονο αν αυτοανακηρυχθούν τέτοιοι! Όποιος θεωρεί εαυτόν αναμάρτητο και πνευματικό υπό την ορθή έννοια όμως (δηλαδή εμφορούμενο από το Πανάγιο και Ζωοποιό Πνεύμα), τότε θαρρούμε  πως πάσχει από Εωσφορικό εγωϊσμό που καταβαραθρώνει την ψυχή του! Το Άγιο Πνεύμα είναι κάτι σαν την αρετή σε οποιαδήποτε έκφανσή της!
 
Ο Ιερός Αυγουστίνος, κάπου σημειώνει ότι υπάρχει αμαρτία εφάμιλλη της βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος! Της  μόνης  που όπως είπε ο Χριστός μας δεν συγχωρείται: Η  εν επιγνώσει αρετή! Την μόνη ιδιότητα που πρέπει να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να λαχταράνε και να διεκδικούν, είναι αυτή του ασθενούς! Νοσοκομείο η Εκκλησία, Θεραπευτήριο! Ακεσώδυνο το φάρμακο του Αγίου Πνεύματος... Μόνο που πρέπει να αμφιβάλλουμε ως την στερνή πνοή μας αν ποτέ τα  καταφέραμε να Το φιλοξενήσουμε εντός μας!
 
Οι αληθινά λοιπόν πνευματικοί άνθρωποι είναι δένδρα αγλαόκαρπα που ανυποψίαστα για την μεγαλοσύνη τους,  σκορπούν και χαρίζουν στους γύρω τους, τους γνήσιους καρπούς της κατοικούμενης υπό του Παναγίου Πνεύματος ψυχής τους: Την αγάπη, την χαρά, την ειρήνη, την μακροθυμία, την χρηστότητα, την αγαθοσύνη, την πίστη, την προκοπή, την εγκράτεια, όπως δίδαξε το σκεύος εκλογής του Κυρίου μας. Ξηρή η εποχή μας… Μίσος ατέλειωτο, πόλεμος παντού, μνησικακία, ανηθικότητα, διαστροφή, απιστία, τέλμα και απελπισία… Απνευμάτιστη η εποχή μας. Ζητά την ελπίδα, το κάρπισμά της!
 
Βασιλεύ Ουράνιε Παράκλητε Αγαθέ, σώσον τας ψυχάς ημών!
 
Και εμείς που οικονόμησε ο Κύριος να Τον… βλέπουμε και να μας βλέπει μέσα στην μάνα Εκκλησία, είμαστε άνθρωποι πνευματικοί; Tί σκοπό έχουμε στ’ αλήθεια; Εμείς που εκκλησιαζόμαστε, νηστεύουμε, προσευχόμαστε, ενίοτε ελεούμε, ξέρουμε πως όλα τούτα είναι τα μέσα και μόνο για την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος του Θεού όπως δεν σταματούσε ποτέ να λέει ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ; Αν όχι, μάλλον έχουμε παρερμηνεύσει, έχουμε παραπλανηθεί, μάλλον δεν μας επισκέπτεται  ο Τριαδικός Θεός, ο Πατήρ, ο Υιός και το Πνεύμα το Άγιον το Κύριον, το Ζωοποιόν.
 
Μάλλον και εμείς ανήκουμε στους έστω και ανεπίγνωστα απνευμάτιστους ανθρώπους, σαν την συμπαθέστατη συγγραφέα των παιδικών μας ονείρων, τους ζωντανούς νεκρούς, που μεριμνούν για όλα πλην του μόνου σημαντικού: Της απόκτησης της χάρης του Αγίου Πνεύματος, που τα πάντα χορηγεί! Ούτε αλλοιωμένο απ’ το σήμερα και την εξέλιξη, ούτε προσαρμοσμένο από την ανάγκη και το απρόβλεπτο! Το λαλήσαν δια των Προφητών Πνεύμα το Άγιον, μας καρτερά όλους, προσμένει τη ζωή μας να την αγκαλιάσει Πατρικά και να την μεταμορφώσει, να την νεοποιήσει, να της δώσει αυτό που αληθινά και μόνο έχει ανάγκη!  Αν έχουμε Αυτό τα έχουμε όλα! Χωρίς Αυτό όμως δεν έχουμε τίποτα!
 
Νώντας Σκοπετέας

Πεντηκοστή 2024

 

Συναξάριον

Τοῦ Πεντηκοσταρίου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ ὀγδόῃ ἀπό τοῦ Πάσχα, τήν ἁγίαν Πεντηκοστήν ἑορτάζομεν.

Στίχοι

Πνοῇ βιαίᾳ γλωσσοπυρσεύτως νέμει, Χριστός τό θεῖον Πνεῦμα τοῖς Ἀποστόλοις.
Ἐκκέχυται μεγάλῳ ἑνί ἤματι Πνεῦμʼ ἁλιεῦσι.
Ταῖς τῶν ἁγίων Ἀποστόλων πρεσβείαις, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.
 

Ἀπολυτίκιον. Τοῦ Πεντηκοσταρίου. Ἦχος πλ. δʹ.

Εὐλογητός εἶ, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ πανσόφους τούς ἁλιεῖς ἀναδείξας, καταπέμψας αὐτοῖς τό Πνεῦμα τό ἅγιον, καί διʼ αὐτῶν τήν οἰκουμένην σαγηνεύσας, Φιλάνθρωπε, δόξα σοι.

Εικόνα «Αγίας Οικογένειας»

 
Κυκλοφορεί ευρύτερα τα τελευταία χρόνια μια νέα εικόνα, ακόμα και σε παραδοσιακή βυζαντινή μορφή, με την επωνυμία «Αγία Οικογένεια». Αυτή δεν είναι εικόνα σύμφωνη με την Παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.
 

Στην εικόνα αυτή αναπαριστάνονται ο Ιησούς ως βρέφος ή ως παιδί, η Παναγία Μητέρα Του και ο Μνήστωρ Ιωσήφ. Μάλιστα δε παρουσιάζεται ο Ιωσήφ να κρατάει αγκαλιά τη Θεοτόκο και τον Χριστό, με ιδιαίτερη στοργή!!!
 
Οι απεικονίσεις της «Αγίας Οικογένειας» βασίζονται σε καινοτομίες του Ρ/Καθολικισμού, που στη σύγχρονη εποχή έχει καθιερώσει τη γιορτή της Αγίας Οικογένειας.
 
Όπως έχει παρατηρήσει ένας Ρ/Καθολικός λόγιος, αντιπαραβάλλοντας την Ρ/Καθολική εορτή με επίκεντρο την Αγία Οικογένεια με τις Χριστιανικές Εορτές της αρχαιότητας, «(Η γιορτή της Αγίας Οικογένειας) ...είναι προϊόν της σύγχρονης εποχής μας, των εποχών που ανήκω."
 
Στην παραδοσιακή ορθόδοξη εικονογραφία, το παιδί Ιησούς απεικονίζεται σωστά, όχι μόνος με τον Άγιο Ιωσήφ, αλλά μάλλον μόνος με τη Μητέρα Του, τονίζοντας έτσι το δόγμα ότι είναι «Υιός χωρίς πατέρα, ο οποίος γεννήθηκε από τον Πατέρα χωρίς μητέρα πριν από όλους τους αιώνες."
 
Στην Ορθόδοξη Εκκλησία έχουμε πολλές ιερές οικογένειες, όπως ο Ιωακείμ και η Άννα με τη Θεοτόκο, ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ με τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, την οικογένεια του Μεγάλου Βασιλείου, την οικογένεια του Γρηγορίου Παλαμά, την οικογένεια του Ευσταθίου Πλακίδα και άλλες.

Μια ματιά

 
Κατά τη χθεσινή επίσκεψη στο Λονδίνο, με σκοπό τη συμμετοχή σε Διαχριστιανική Συνάντηση, χρησιμοποιήσαμε τη γραμμή του Μετρό με την επωνυμία Jubilee.
 

Σε πολλά βαγόνια της γραμμής αυτής βρίσκουμε πάντα αναρτημένα Ποιήματα, σύμφωνα με καθιερωμένη πρακτική τα τελευταία χρόνια.
 
Αυτό που βρήκαμε και φωτογραφίσαμε αυτή τη φορά ήταν το ενδιαφέρον Ποίημα με τον τίτλο «Μια ματιά», που μόλις είχε αναρτηθεί (Ιούνιο 2024).
 
Είναι στιχουργημένο από την Περσίδα βραβευμένη Ποιήτρια Azita Ghahreman, η οποία έχει γράψει και κυκλοφορήσει αρκετές Ποιητικές Συλλογές, ενώ Ποιήματά της έχουν μεταφρασθεί σε αρκετές γλώσσες.
 
Για την Ποιήτρια και το έργο της έχει αναφερθεί πως:
 
‘Azita is a poet who pays respect to the past, but doesn’t live in it.  Her poems are sometimes darkened with loss, but just as often lightened with humour, lyricism, a celebration of the human spirit.’ – Imtiaz Dharker, μιλώντας για την Azita Ghahreman στη σειρά «Mother Tongue» του Radio 4.

Υμνολόγος στο Bristol

 
To έτος 2000, σε εξωτερικό τοίχο σπιτιού στην αξιόλογη περιοχή Clifton του Bristol, αναρτήθηκε μια αναμνηστική πλακέτα.
 

Αυτή αναφέρεται σε δύο αδελφές, τη Susanna και την Catherine Winkworth, οι οποίες έζησαν κατά τον 19^ο αι. σε εκείνο το σπίτι, στη διεύθυνση: 31 Cornwallis Crescent.
 

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι οι αδελφές αυτές ήταν διακεκριμένα μέλη της τοπικής κοινωνίας και έκαναν πολυποίκιλες και πολυδιάστατες προσφορές.
 

Η Susanna ασχολήθηκε με φιλανθρωπίες, βοηθούσε τους φτωχούς να αποκτήσουν σπίτι κ.ά., ενώ η Catherine ασχολήθηκε με την Υμνολογία. Είναι γνωστή για τις αγγλικές της μεταφράσεις γερμανικών ύμνων. Τις εν λόγω μεταφράσεις τις έκανε με ιδιαίτερη επιμέλεια και φροντίδα, παραμένοντας πιστή στο πρωτότυπο.

Επετειακή εικόνα

 

IOCS 25th anniversary icon: Christ the Teacher

By Aidan Hart

 

Αυτή η εικόνα ιστορήθηκε για τον εορτασμό της 25ης επετείου του Ινστιτούτου Ορθοδόξων Χριστιανικών Σπουδών (IOCS) το 2024. Η εικόνα έχει ορισμένα εξατομικευμένα στοιχεία που αντικατοπτρίζουν το μοναδικό ήθος και την τοποθεσία του Ινστιτούτου μας.
 
Το Ευαγγέλιο που κρατά ο Χριστός είναι ανοιχτό στο χωρίο: «That they all may be one; as you, Father are in me and I in you, that they may also be one in us; that the world may believe that you have sent me» (Ιωάννης 17:21). Αυτό το χωρίο αντικατοπτρίζει την κλήση του Ινστιτούτου προς την ενότητα και την κοινωνία της Εκκλησίας, τόσο σε πανορθόδοξο όσο και σε οικουμενικό επίπεδο.
 
Δύο κτίρια απεικονίζονται στο βάθος. Στη δεξιά πλευρά του θεατή (αριστερά του Χριστού), απεικονίζεται ο πύργος της Βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, ως σύμβολο της επιστήμης που βρίσκεται στην καρδιά του Ινστιτούτου και της ιστορικής μας σχέσης με τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου. Στην αριστερή πλευρά του θεατή (δεξιά του Χριστού), απεικονίζεται ένα τμήμα του παλιού Οίκου Wesley (σημερινό Κολέγιο Ιησού), όπου το Ινστιτούτο ξεκίνησε την αποστολή του το 1999.
 
Εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας στον αγιογράφο και ερευνητή του IOCS, Aidan Hart (https://aidanharticons.com/) που έδωσε ζωή σε αυτή την εικόνα και σε όλους όσους την επιχορήγησαν.

Πληγωμένα μυστήρια λαβωμένες ψυχές...

Διαβάσαμε στο διαδίκτυο τι έγραψε μια ψυχή…

"Ήμουν προχθές σε μια βάπτιση ανθρώπων που πραγματικά εκτιμώ αφάνταστα.
 
Την ώρα που το μωρό έκλαιγε απαρηγόρητο, το άγχος στο πρόσωπο των γονέων του ήταν ολοφάνερο και εμένα η καρδιά μου ράγιζε, παρατήρησα ότι αρκετοί καλεσμένοι γελούσαν δυνατά.
 
Ένα μωρό χωρίς να καταλαβαίνει τον λόγο, γδυνόταν μπροστά σε 50 γνωστά και άγνωστα άτομα, παραδινόταν σε έναν κύριο που δεν έχει ξαναδεί και εκείνος το βουτούσε στο νερό.
 
Μπορεί ως Έλληνες να έχουμε συνηθίσει αυτή την εικόνα και να μας φαίνεται φυσιολογικό, αλλά σίγουρα για το πλάσμα αυτό δεν είναι!
 
Δεν έχω σκοπό σήμερα να θίξω ή να κρίνω την παράδοση της εκκλησίας μας, την οποία ακολούθησα και εγώ. Θα μείνω προς το παρόν στο γέλιο των καλεσμένων, που με οδήγησε στην συνειδητοποίηση ότι η απαξίωση των συναισθημάτων ενός ανθρώπου, ξεκινάει από την βρεφική του ηλικία.
 
Ένα κατατρομαγμένο μωρό, του οποίου όλα τα ένστικτα έλεγαν ότι κάτι πηγαίνει λάθος και αισθανόταν ανασφαλής και προδομένο, αντιλήφθηκε (γιατί το αντιλαμβάνεται) ότι όλοι γύρω του γελούσαν.
 
Έτσι ξεκινάει η αμφισβήτηση και ακόμα χειρότερα, η ντροπή για τα συναισθήματα μας.
 
Ως άνθρωπος που παλεύει ακόμα να βρει την επαφή με τα συναισθήματά της, έχω να πω ότι είναι απαραίτητο (εμείς οι υποτιθέμενοι μεγάλοι) να μάθουμε να αγκαλιάζουμε όλα τα συναισθήματα των παιδιών μας.
 
Τα συναισθήματά τους μπορεί να μην μας φαίνονται πάντα λογικά ή δικαιολογημένα, αλλά το να μάθουν ότι έχουν το δικαίωμα να τα βιώνουν έτσι και αλλιώς, είναι απολύτως απαραίτητο.
 
Ζούμε σε μια κοινωνία όπου όλο ακούμε να συμβαίνουν τρέλες και οι περισσότεροι από εμάς έχουμε επιλέξει την ψυχοθεραπεία για να θεραπεύσουμε τα τραύματα της παιδικής μας ηλικίας.
 
Εάν θέλουμε να αλλάξει αυτό και η επόμενη γενιά ενηλίκων να μην χρειάζεται να παλέψει χρόνια ολόκληρα για να τολμήσει να βιώσει τα συναισθήματά της, κάτι πρέπει να αλλάξει - και πρέπει να αλλάξει από εμάς!".
 
Πόσο διαφορετικά νοήματα προσέλαβε αυτός ο άνθρωπος αδελφοί μου  από ένα σωστικό μυστήριο της Εκκλησίας μας. Αν σταθούμε λέξη-λέξη στα λεγόμενά του, θα διαπιστώσουμε πως διαμαρτύρεται ορθώς, για το ότι κάποιοι γελούν και σατιρίζουν  την ώρα της βαπτίσεως όταν το βρέφος σπαράζει... Σωστά  χρησιμοποιεί τη λέξη γδύνεται αλλά με λάθος νόημα… Πόσα σημαντικά είναι προφανές ότι αγνοεί… Αν του μιλήσουμε για το ότι απεκδύεται τον παλαιό άνθρωπο για να φορέσει τον φωτεινό Χιτώνα της ψυχής… Αν του πούμε ότι όντως οι άνθρωποι εκείνοι την ώρα όχι μόνο δεν πρέπει να χαχανίζουν αλλά σύντρομοι και έμφοβοι Θεού Ζώντος να συμπροσεύχονται για τον παλαιό άνθρωπο, που ενταφιάζεται μέσα στην κολυμβήθρα και τον νέο που αναδύεται μετά τις 3 καταδύσεις και αναγεννάται ενώπιόν μας… Αν του πούμε ότι λίγο πριν μόλις, διαβάστηκαν 3 ευχές εξορκισμού του δαιμονίου που εμφώλευε μέχρι πριν ελάχιστα στο περικάρδιο του νεοβαπτιζομένου, ότι δόθηκαν υποσχέσεις αποταγής του σατανά και σύνταξης με τον Χριστό, ότι διαβάστηκε το σύμβολο και συμβόλαιο της Αγίας μας πίστης… Αν του πούμε ότι σκοπός αυτής της ζωής είναι να μας βρει ο θάνατος και το πέρασμα στο αιώνιο φορώντας τον χιτώνα αυτόν τον ολοφώτεινο της βαπτίσεώς μας… Και ότι σκοπός επίσης ο σπουδαιότερος είναι η επίγνωση του Αγίου Θεού και της Αγίας Ορθόδοξης πίστης μας… πως λέτε να αντιδρούσε αδελφοί μου; Αλίμονο, θα μας κοίταζε ως εξωγήινους και θα μας χαρακτήριζε ως παρανοϊκούς σκοταδιστές… Άκου εκεί δαιμόνια…στην εποχή μας! Μεσαίωνας! Και άλλη μια βάπτιση μπροστά μας… Το Φως βαπτίζεται σκοτάδι και το σκοτάδι φως! ...κάτι πρέπει να αλλάξει - και πρέπει να αλλάξει από εμάς!" Σε αυτό και αν συμφωνούμε ευλογημένη ψυχή! Να αλλάξουμε εμείς, να μεταμορφωθούμε, να γδυθούμε τον παλαιό άνθρωπο, να κατανοήσουμε την σημαντικότητα των αγίων σωστικών μυστηρίων! Όλα εκκοσμικεύθηκαν και εμείς μαζί τους! Αντί να Εκκλησιαστικοποιήσουμε τον κόσμο, εκκοσμικεύσαμε την Εκκλησία… Βαρύ το τίμημα τούτου του ατοπήματος αδελφοί μου! Όλο και περισσότερο παγώνει η αγάπη!...
 
Νώντας Σκοπετέας

Εορτή του Πατέρα

 
Η Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα είναι μια γιορτή που γιορτάζει την πατρότητα και τον ρόλο των πατεράδων στην ανατροφή των παιδιών, καθώς και τη διασφάλιση της σωστής τους ανάπτυξης. Σε πολλές χώρες, η Ημέρα του Πατέρα γιορτάζεται την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου (16 Ιουνίου 2024).
 

Εμπνεύστρια της Παγκόσμιας Ημέρας του Πατέρα ήταν η αμερικανίδα Σονόρα Σμαρτ - Ντοντ, που θέλησε να καθιερώσει μια γιορτή ανάλογη με την Ημέρα της Μητέρας, προκειμένου να τιμήσει τον πατέρα της Γουίλιαμ Σμαρτ, βετεράνο του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου, που ανέθρεψε μόνος του τα 6 παιδιά της οικογένειας.

Ευχές Οικουμ. Πατριάρχου

 
Με πολλή μεγάλη χαρά μόλις παραλάβαμε τη φετινή πασχαλινή κάρτα της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου.
 

Ο Παναγιώτατος μας τίμησε για άλλη μια φορά επιδαψιλεύοντάς μας τις πατρικές ευχές και την πολύτιμη Πατριαρχική ευλογία του, με την ευκαιρία της Αναστάσεως του Κυρίου μας.
 

Η εικόνα του εμπροσθοφύλλου της κάρτας είναι φωτογραφία του Ν. Παπαχρήστου, από φορητή εικόνα της Αναστάσεως, που αποθησαυρίζεται στον Ι.Ν. Αγ. Γεωργίου, στους Αγ. Θεοδώρους της Ίμβρου.

Παγκόσμια Ημέρα Εθελοντή Αιμοδότη

 
Η 14η Ιουνίου καθορίστηκε ως Παγκόσμια Ημέρα του Εθελοντή Αιμοδότη από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, τον Ερυθρό Σταυρό και την Ερυθρά Ημισέληνο, την Παγκόσμια Ομοσπονδία Εθελοντών Αιμοδοτών και τον Διεθνή Οργανισμό Μετάγγισης Αίματος.
 

Αφορμή στάθηκαν τα γενέθλια του Αυστριακού ιατρού Καρλ Λαντστάινερ, ο οποίος το 1900 ανακάλυψε τις ομάδες αίματος και αργότερα τα ρέζους. Για τη σημαντική αυτή ανακάλυψη τιμήθηκε το 1930 με το Νόμπελ Ιατρικής.
 
Την ημέρα αυτή τιμάται ο ανώνυμος εθελοντής αιμοδότης και ο αλτρουισμός που επιδεικνύει προς τον πάσχοντα συνάνθρωπό του, προσφέροντας δύο πολύτιμα αγαθά χωρίς ανταμοιβή: 10 λεπτά χρόνο από τη ζωή του και 400 κ.ε. αίμα από τα 6 λίτρα που διαθέτει ο ανθρώπινος οργανισμός.
 
Το μήνυμα του εορτασμού της Ημέρας του Εθελοντή Αιμοδότη δεν είναι μόνο να εξαλείψει την προκατάληψη, τον φόβο και την άγνοια γύρω από την αιμοδοσία, αλλά κυρίως:
 
– να προσελκύσει νέους εθελοντές αιμοδότες
 
– να ενθαρρύνει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους να γίνουν τακτικοί εθελοντές αιμοδότες
 
– να “μεταγγίσει” στη νέα γενιά αιμοδοτών την ιδέα της μη αμειβόμενης εθελοντικής αιμοδοσίας.
 
Κάθε χώρα, για να καλύψει τις ανάγκες της σε αίμα, χρειάζεται 60.000 φιάλες αίμα ανά 1.000.000 κατοίκους. Άρα, στην Ελλάδα των 10,8 εκατομμυρίων απαιτούνται τουλάχιστον 650.000 μονάδες, από τις οποίες μόνο το 40% καλύπτεται από εθελοντές αιμοδότες.

Η Ανάληψη του Κυρίου

 

Συναξάριον τοῦ Πεντηκοσταρίου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Πέμπτῃ τῆς ἕκτης Ἑβδομάδος ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὴν Ἀνάληψιν ἑορτάζομεν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἐκ δεξιᾶς καθίσας πατρικῆς Λόγε, Μύσταις παρασχὼν πίστιν ἀσφαλεστέραν.
Ὁ ἀναληφθεὶς ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς, Ἀμήν.
 

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς. Ἦχος δʹ.

Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τῇ ἐπαγγελίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.