Η οικογένεια, ο πολιτισμός και το σχολείο

 
Η νέα σχολική χρονιά φέρνει εντονότερα  σκέψεις και ανησυχίες για το μέλλον του Ελληνισμού. Το σχολείο σημαίνει αγωγή και η αγωγή προϋποθέτει την οικογένεια και τον πολιτισμό. Οικογένεια και πολιτισμός είναι οι βάσεις του ανθρώπου και στη Δύση βάλλονται λυσσωδώς από διάφορες ιδεολογίες, που έχουν την υποστήριξη ισχυρότατων οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά λόμπις. Στη σύγχρονη κοινωνία προωθούνται ο ατομισμός, ο μηδενισμός, ο γουοκισμός, ο ηδονισμός.
 

Πρώτος στόχος  όσων επιδιώκουν την κατάργηση του ανθρώπου ως σκεπτόμενου και ελεύθερου όντος είναι η οικογένεια. Αν αυτή καταστραφεί δυναμιτίζονται τα θεμέλια της κοινωνίας. Η ιδανική παραδοσιακή οικογένεια  έχει μεταξύ των μελών της συνοχή, αγάπη, αλληλεγγύη, πιστότητα, επίγνωση του ρόλου καθενός και καθεμιάς, ελεύθερο διάλογο, παραδοχή της αυθεντίας, σεβασμό στις ρίζες και έτσι είναι άπαρτο οχυρό στους εχθρούς της. Αυτή επιδιώκεται να καταρρεύσει. Η κατάρρευση ξεκίνησε με την ιδεολογική μείωση του ρόλου της μητέρας. Ακολούθησαν η αποϊεροποίηση  και υποβάθμιση του γάμου, η εκ μέρους των νέων  άρνηση αποδοχής ευθυνών,  η ατομοκεντρική ζωή, η καλοπέραση…
 
Καίριο κτύπημα στην οικογένεια είναι η καθιέρωση του «γάμου» των ομοφυλοφίλων ως ισότιμου προς τον φυσιολογικό γάμο. Είναι λάθος η σκέψη ότι οι «γάμοι» των ομοφυλόφιλων θα είναι λίγοι και ας αδιαφορήσουμε. Αυτοί που τον καθιέρωσαν γνωρίζουν ότι θα είναι λίγοι, αλλά ο στόχος είναι η φθορά της οικογένειας, ως καταφυγίου του ολοκληρωμένου ανθρώπου. Τα επόμενα βήματα θα είναι στα παιδιά να περάσει η ιδέα μήπως είναι άλλου φύλου, να μπορούν οι ομοφυλόφιλοι να έχουν τεκνοθετημένα «παιδιά», αγνώστου πατέρα ή/και μητέρας, να υπάρχει μια «εναλλακτική μετανεωτερική οικογένεια». Ναρκοθέτηση της οικογένειας είναι και το να καλλιεργηθεί στους γονείς ο ατομισμός και ο ωφελιμισμός, να καταστούν οπαδοί της παγκοσμιοποίησης, να θεωρούν φυσικό το παιδί ή τα παιδιά τους  να απαρνηθούν την εστία τους και την πατρίδα τους, με όφελος να κερδίσουν περισσότερα χρήματα, έστω και αν αυτά αποκτώνται με εξοντωτική εργασία και υπό δύσκολες περιβαλλοντικές και κοινωνικές συνθήκες.
 
Στη Γαλλία από καιρό προωθείται το κίνημα «no kids» (όχι παιδιά), εν ονόματι των δικαιωμάτων των ατόμων «να ζουν ελεύθερα, χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς ενοχλήσεις». Παρόμοιο σύνθημα είναι το «στο σπίτι γατιά και σκυλιά, όχι παιδιά». Ήδη, όπως έγραψα παλαιότερα, ξενοδοχεία και εστιατόρια στην εν λόγω χώρα δέχονται ως πελάτες μόνο ζεύγη ενηλίκων και όχι οικογένειες με παιδιά. Κατά το προτεινόμενο απάνθρωπο σύστημα διαβίωσης το άτομο έχει αυτοδικαίως τη δυνατότητα να χειραφετηθεί ως προς τη ζωή του. Αυτό σημαίνει ότι  ορίζει  τη μη γέννηση παιδιών, το είδος της οικογένειας, αλλά και τον θάνατό του με την λεγόμενη «ευθανασία», κατά την πρόταση τον περασμένο Ιανουάριο στο περιοδικό «Mariane» του Γκιγιόμ Τρισάρ, μεγάλου διδασκάλου της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας.
 
Ο άλλος στόχος των  σύγχρονων βαρβάρων είναι ο πολιτισμός. Κτυπιούνται αλύπητα οι μνήμες, τα αριστουργήματα του παρελθόντος, η ιστορία, οι παραδόσεις, η γλώσσα, οι αξίες, τα ιδανικά, τα ήθη και τα έθιμα. Προ πάντων ο Χριστιανισμός. Στη Γαλλία και στους εννέα πρώτους μήνες του 2024 προκλήθηκαν 26 πυρκαγιές σε ιστορικούς ναούς, από τις οποίες οι 14 προήλθαν από εγκληματικές ενέργειες ( Le Figaro, 13/9/2024, p. 8). Η γλώσσα εκχυδαΐζεται, η ιστορία παραποιείται, έργα τέχνης καταστρέφονται, οι αρχαίες τραγωδίες κακοποιούνται, η ακολουθούσα τον γουοκισμό  μουσική εξαγριώνει. Η εκβαρβάρωση οδηγεί στην παρακμή και έχει επιπτώσεις στις καλές τέχνες, με σχεδόν ανυπαρξία αξίας σύγχρονων δημιουργών και σημαντικών εκτελεστών και, παράλληλα  με μείωση του φιλικού προς αυτές κοινού και των αναγνωστών βιβλίων κλασσικών συγγραφέων.
 
Φυσικά στην παρακμιακή αυτή κατάσταση υπάρχει αντίδραση. Στη Γαλλία απέναντι στην επιδίωξη κατάργησης του ανθρώπου δημιουργήθηκε ένα «pro-kids» (υπέρ της αποκτήσεως παιδιών) κίνημα με  εκφραστές επώνυμους  νέους έγγαμους Γάλλους. Για αυτούς «η δύναμη της γέννησης, της ζωής, είναι αποφασιστικό σημείο ελπίδας για τον άνθρωπο και ένας κόσμος χωρίς ελπίδα είναι ένας κόσμος καταδικασμένος να εξαφανιστεί». Η φιλόσοφος Μαριάν Ντιρανό, μητέρα τεσσάρων παιδιών, αισθάνεται δικαιωμένη που δημιούργησε οικογένεια: «Κάθε παιδί εισάγει κάτι το καινούργιο στον κόσμο. Είναι απολύτως μοναδικό και καινούργιο και για εκείνο και για εμάς. Αυτό είναι μια ανανέωση της ζωής, μας εμποδίζει να δηλητηριαστούμε από ψυχική σκληρότητα και μας γεμίζει χαρά». Και η Αζιλίζ Λε Κορ, συγγραφέας του βιβλίου στα γαλλικά « Το παιδί είναι το μέλλον του ανθρώπου», που παρουσιάζεται στο Παρίσι στις 26 Σεπτεμβρίου από τις γνωστές εκδόσεις Αλμπέν Μισέλ, και μητέρα δύο αγοριών, τονίζει πως αντί να προπαγανδίζεται τα νέα ζευγάρια  να μην κάνουν παιδιά, να τους τίθεται το ερώτημα αν πράγματι είναι ικανά να αναλάβουν αυτή τη μεγάλη ευθύνη.
 
Υποδοχέας των μηδενιστικών αντιλήψεων, όπως προωθούνται από το κράτος και τους ισχυρούς προπαγανδιστές τους  είναι το σχολείο. Εκεί τα παιδιά ζουν πολλές ώρες την ημέρα, από 3-4 ετών έως και τα 18 τους. Η γερμανοεβραία με χριστιανικές πεποιθήσεις (Σημ. Η διδακτορική της διατριβή στο πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης είχε θέμα «Η έννοια της αγάπης στη σκέψη του Αγίου Αυγουστίνου») φιλόσοφος Χάνα Αρέντ (1906-1975) ασχολήθηκε με την γέννηση και την αγωγή των παιδιών στην οικογένεια και στο σχολείο και παρά το ότι δεν ζει τα σημερινά εντόνως παρακμιακά φαινόμενα σε μεγάλο μέρος τα προέβλεψε. Για τους γονείς έχει γράψει: «Από τη σύλληψη και τη γέννηση οι γονείς δεν έδωσαν μόνο τη ζωή στα παιδιά τους, τα εισήγαγαν επίσης στον κόσμο. Και κόσμος είναι η παράδοση του ανθρώπου, όσα εκείνος έχει δημιουργήσει – γλώσσα, ήθη, κώδικες συνεννόησης, νόμους, τοπία, μνημεία – όλα όσα δίδουν στον άνθρωπο σταθερότητα και διάρκεια. Ο άνθρωπος δεν συνδέεται μόνο με το παρόν, είναι μέρος της ανθρωπότητας που έχει διάρκεια: παρόν, παρελθόν και μέλλον». Ο δυτικός κόσμος, μετά τη δεκαετία του 1970, όλο και απομακρύνεται από αυτή την πραγματικότητα και περιορίζεται στον μύθο του ανθρώπου – μονάδας, που αρνείται τη συνέχεια και όλα όσα είναι αναγκαία για τον ελεύθερο σκεπτόμενο άνθρωπο.
 
Η Αρέντ τονίζει: «Δεν είναι τα δικαιώματα που καθιστούν μια ζωή ανθρώπινη, είναι οι δεσμοί, η πιστότητα, η αφοσίωση, τα καθήκοντα… Ο σύγχρονος άνθρωπος έχασε τον κόσμο για το εγώ του». Η καθηγήτρια της φιλοσοφίας και μελετήτρια της Αρέντ Βερενίκη Λεβέτ σημειώνει: «Η ελευθερία που επικαλούνται οι δήθεν προοδευτικοί, από τη δεκαετία του 1970 μέχρι των ημερών μας, οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επαγγέλλονται: παράγει μαζικά άτομα φυλακισμένα στα δεσμά του σήμερα».
 
Στην αντιμετώπιση της επίθεσης που δέχεται η σύγχρονη κοινωνία θα έπρεπε το σχολείο να είναι πολύτιμος αρωγός. Όμως σε όλο τον δυτικό κόσμο το σχολείο αποτελεί μέρος της προωθούμενης παρακμής. Ειδικότερα για το ελληνικό σχολείο το κράτος είναι υπερήφανο για την εξέλιξη στα ηλεκτρονικά μέσα που διαθέτει, την ώρα που τα παιδιά είναι εγκλωβισμένα στην αποστήθιση, στην υποχρεωτική αντίληψη ακατανόητων εννοιών, στην πορεία που καθορίζουν οι δικαιωματιστές, στον περιορισμό της πορείας τους με βάση κυρίως την αγορά και με άγνοια των πολιτισμικών στοιχείων, που συγκροτούν τον συνειδητοποιημένο υπεύθυνο πολίτη έναντι της Πατρίδας του. Πέραν αυτού οι διδάσκοντες δεν είναι όλοι ικανοί να διδάξουν. Το πτυχίο δεν πιστοποιεί ικανότητα διδασκαλίας. Στα ανθρωπιστικά μαθήματα αντί το πρόγραμμα να εμπνέει την αγάπη στα αριστουργήματα της μακρόχρονης ελληνικής γραμματείας κάνει τα παιδιά από αδιάφορα έως και εχθρικά προς αυτήν. Επίσης ο λαβύρινθος των ορισμών, τους οποίους οι διδάσκοντες δυσκολεύονται να εξηγήσουν και  στους οποίους  οι μαθητές  προσπαθούν μάταια να βρουν διέξοδο, τους προκαλεί ελάχιστο ενδιαφέρον για τα πολιτισμικά πολύτιμα στοιχεία του παρελθόντος. Ο πολιτισμός στηρίζεται στο παρελθόν και στις μνήμες και κινδυνεύει να καταστεί κάτι το περιττό στο ελληνικό σχολείο. Όπως όμως έγραψε ο Τοκβίλ «αφότου το παρελθόν έπαυσε να ρίχνει το φως στο μέλλον, το ανθρώπινο πνεύμα περιπλανάται στο σκοτάδι». Ο κίνδυνος στην ύπαρξη του Ελληνισμού έγκειται στο ότι το παιδί στο σχολείο αποστηθίζει, δεν σκέφτεται και όπως η Αρέντ εξηγεί η ελεύθερη σκέψη στον άνθρωπο είναι επικίνδυνη για τους εξουσιαστές και για την ολοκληρωτική κοινωνία, αλλά για την ελεύθερη κοινωνία ακόμα πιο επικίνδυνη είναι η απουσία της.
 
Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Αλλεργικό σοκ

Χαίρετε αγαπητοί συναμαρτωλοί αδελφοί μου. Καλωσορίσατε στα ραδιοκύματα της εκπομπής μας, μιας βιωματικής προσέγγισης του σωτηρίου Θεϊκού  ακαταλήπτου, μιας  προσπάθειας να δροσιστεί η άνυδρη ψυχή, να γαληνέψει η τρομαγμένη από της αμαρτίας την ταραχή ζωή μας, με το γλυκύτερο φως του κόσμου, το Φως του Χριστού μας, να σπάσει το ανθρωποκτόνο σκοτάδι που γίνεται όλο και πυκνότερο.

Συνοδοιπόροι σε μια αγαπητική εν Κυρίω συναλληλία, που συναντά την θέρμη και την ψυχωφελή αγωνία κάθε σύμπονου αδελφού - τεθλιμμένου συνοδίτη, στα ερτζιανά του Θεού και στα ευλογημένα ραδιοφωνικά καταφύγια της Πατρίδας μας.
 
Επιμέλεια παρουσίαση: Νώντας Σκοπετέας

Σημάδι στον ουρανό

 
Χθες ήταν η παραμονή της Εορτής της Παγκόσμιας Ύψωσης του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
 

Την ώρα του Εσπερινού, από το προαύλιο της εκκλησίας μας στο Μπρίστολ, καθώς και από την γύρω περιοχή, αντικρύσαμε ένα πολύ όμορφο θέαμα, το οποίο αποτυπώσαμε φωτογραφικά.
 

Αερόστατα περιτριγύριζαν την εκκλησία μας και δημιουργούσαν μια πολύ ιδιαίτερη εικόνα, κολακευόμενη επίσης και από τη γλυκύτατη ηλιοφάνεια της εσπερινής εκείνης ώρας.
 

Το απαλό πέταγμά τους έφερε ειρήνη στην ψυχή και το κόκκινο χρώμα τους μας έδωσε χαρά. Παραμονή του Σταυρού, που κάποτε απετέλεσε σημάδι νίκης στον ουρανό του Μεγ. Κωνσταντίνου, αισθανθήκαμε κι εμείς πως είχαμε ένα ελπιδοφόρο σημάδι στον δικό μας ουρανό!

4ο Έτος Βυζαντινής Μουσικής στο Bristol

 
Τα Μαθήματα Βυζαντινής Μουσικής και Εκκλησιαστικής Ψαλμωδίας στο Bristol, θα συνεχιστούν για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, μέσα στο πλαίσιο της Ελληνορθόδοξης Κοινότητας των Αγίων Ενδόξων, Πανευφήμων και Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου.
 

Τα εν λόγω Μαθήματα θα αρχίσουν τη μεθεπόμενη Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου και θα διδάξει -όπως και τα προηγούμενα χρόνια- ο Καθηγητής Βυζαντινής Μουσικής Δρ. Δημήτρης Σαλαπάτας. Πληροφορίες στην αφίσα της παρούσας ανάρτησης. Όλοι ευπρόσδεκτοι!

Στόχος η Παναγία

Στα χρόνια των σπουδών μου στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, μεταξύ των άλλων μαθημάτων που είχαμε ήταν και το Ισλάμ, με καθηγητή τον νυν Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας κ. Αναστάσιο. Στο μάθημα αυτό εκπόνησα και μια εργασία, με θέμα «Η θέση του Χριστού και της Παναγίας στο Κοράνι». Η μελέτη μου αυτή, μου αποκάλυψε πως οι μουσουλμάνοι τιμούν ιδιαίτερα την Παναγία μας, για την οποία μάλιστα πρεσβεύουν πως είναι Αειπάρθενος.

Φαίνεται όμως πως οι νεώτεροι μουσουλμάνοι, όπως και η νεαρή πρωταγωνίστρια στο σύντομο βίντεο της παρούσας ανάρτησης, δεν ακολουθούν τις αρχές του Κορανίου και αντί να τιμούν τη Θεοτόκο, χρησιμοποιούν την εικόνα της με τρόπο που δείχνει πλήρη απουσία σεβασμού και που αποτελεί γνήσια ιεροσυλία. Κρίμα, άδικο και ντροπή...

Κατανομή του σύγχρονου Ελληνισμού

 
Μια σημαντική ιστορία αλήθεια και γεωγραφική πραγματικότητα, αναφορικά με τη δημογραφική κατανομή του σύγχρονου Ελληνισμού, μας παρουσιάζουν με γραφικό τρόπο οι χάρτες της παρούσας ανάρτησης.
 

Ίσως κάποιος σχολίαζε: «Τί είχαμε και τι χάσαμε τελικά!». Όμως το κάθε εθνικό πρόβλημα είναι και μια ευκαιρία κοινωνικής ανασύνταξης και ψυχικής ανάτασης των Ελλήνων της εποχής μας.

Άνθρωπος και σκύλος

Επιθυμώντας να απαλλαγεί από τον σκύλο του ένας κακότροπος άνθρωπος, μπήκε σε μια βάρκα, απ’ όπου έριξε το σκυλί στο ορμητικό ρεύμα του ποταμού.
 
Εκείνο αγωνιζόταν να βγει από το νερό. Κάθε φορά, όμως, που πλησίαζε τη βάρκα, ο κύριός του το χτυπούσε με το κουπί και το απεμάκρυνε.
 
Στην πρωτότυπη αυτή πάλη, κάποια στιγμή ο άνθρωπος έχασε την ισορροπία του και έπεσε στο νερό. Και θα πνιγόταν, αν το κακομεταχειρισμένο αλλά πιστό σκυλί, δεν τον έβγαζε στην όχθη.
 
Και συμβαίνει πράγματι, όταν καμιά φορά οι άνθρωποι συμπεριφέρονται σαν κτήνη, να μας δίνουν τα κτήνη μαθήματα ανθρωπιάς.

Ο Γιανναράς για τον "Τσάμικο"

Το σύντομο σχόλιο του Χρήστου Γιανναρά προέρχεται από μια παλαιά συζήτησή του με τον Στέλιο Ράμφο, με θέμα την παιδεία και τα σχολικά βιβλία, σε εκπομπή της Λιάνας Κανέλη.

Το τραγούδι των Νίκου Γκάτσου και Μάνου Χατζηδάκι τραγουδάει ο Μανώλης Μητσιάς. Οι τρεις πίνακες είναι του ζωγράφου Θεόφιλου.

Ένα βράδυ

 
Ένα βράδυ, μιά νύχτα και την άλλη μέρα, πολλά χρόνια πριν και με το «εμείς τι φταίξαμε» να παραμένει δίχως απάντηση.
 

«Να φύγουμε Τάκη» η μιά, «να φύγουμε Στέλιο, το παιδί...» η άλλη. Σαν αυτές τις δυο γυναίκες, άλλες πολλές τρομοκρατημένες μανάδες, σύζυγοι, αδελφές που βρέθηκαν στον όλεθρο που σκόρπιζαν μπροστά στα μάτια τους οι ορδές μανιασμένου πλήθους, ζούσαν έναν ανεξήγητο εφιάλτη. Πάει το μαγαζί, πάει το σπίτι, πάνε τα τζάμια, πάει η Εκκλησία, πάει η Μητρόπολη, κάηκε. «Μα γιατί; Τι κάναμε Τάκη μου; Γιατί βρε Στέλιο; Γιατί μπαμπά;»
 
Τι να έλεγε ο μπαμπάς, οΤάκης, τι να απαντούσε ο Στέλιος; Τι να έλεγε ο κυρ Αλέκος, τι απάντηση θα είχαν οι άλλοι τόσοι, Σταύροι, Κώτσηδες, Μιχάληδες και βάλε, της Πολίτικης Ρωμιοσύνης;
 
Κληρικοί ξυλοκοπημένοι, ο παπάς ενός χωριού τραυματισμένος, ενός άλλου χωριού το ίδιο και μιάς άλλης Εκκλησίας ξυλοδαρμένος. Ένας Δεσπότης στο νοσοκομείο που τελικά δεν άντεξε. Σπασμένοι οι τάφοι στο Μπαλουκλί, και όχι μόνο... Τι να πούμε και τι να πρωτοπούμε, τι να θυμηθούμε και τι να μην ξεχάσουμε.
 
Γιατί;
 
Πολλά τα χρόνια που πέρασαν, αλλά για μας τους Πολίτες, «Τα Σεπτεμβριανά», ή απλά «Τα Γεγονότα», που είναι λέξεις οι οποίες χρειάζονται επίθετα, αποτελούν κομμάτι της ύπαρξης μας.  Από τότε, η τρομερή ημερομηνία, 6/7 Σεπτεμβρίου 1955 μένει στην δική μας ιστορία σαν καταδίκη. Μας καταδίκασαν. Φοβηθήκαμε. Τρομάξαμε. Ταραχτήκαμε. Ζήσαμε την αρχή του τέλους.
 
Ο τύπος, ξένος, δικός, του εξωτερικού και του εσωτερικού για χρόνια τώρα ασχολείται με το θέμα. Φωτογραφίες και άρθρα παρουσιάζονται στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο, για να ενημερώνεται ο ντουνιάς, για τα πάθη της Ρωμιοσύνης της εποχής εκείνης και να τα θυμίζει στους επιζώντες (μήπως χρειάζονται υπενθύμιση;).
 
Νίκη Beales
Buckingham, Aγγλία
6 Σεπτεμβρίου 2024

Η φύση στον τοίχο

 
Μια γιγάντια τοιχογραφία που γιορτάζει τις χαρές του να βγεις έξω στην υπέροχη ύπαιθρο έχει ζωγραφιστεί στο χέρι, στην πλευρά ενός σπιτιού στο Bristol.
 

Ο Dave Bain και ο David J McMillan χρειάστηκαν πέντε ημέρες για να δημιουργήσουν το δημόσιο έργο τέχνης μήκους 9,1 μέτρων στην 373 Church Road.
 
Η φύση βρίσκεται στο επίκεντρο του σχεδιασμού και το δίδυμο εμπνεύστηκε από την καθημερινή ζωή του κοντινού πάρκου St. George.
 
Η τοιχογραφία έγινε από τους ιδιοκτήτες του σπιτιού και απεικονίζει σκύλους να περπατούν, να κάνουν σκέιτμπορντ ακόμα και τις πολύ αγαπημένες πάπιες του πάρκου.
 
Το πολύχρωμο σχέδιο καλύπτει όλη την πλευρά του σπιτιού και για την ολοκλήρωσή του χρησιμοποιήθηκαν 11 λίτρα μπογιάς.
 
Οι καλλιτέχνες υποστηρίχθηκαν από μια υποτροφία από το a-n: The Artists Information Company and Arts Council England, και συμβουλεύτηκαν κοινοτικές ομάδες που συνδέονται με το πάρκο πριν ξεκινήσουν το έργο.

Κοινός εορτασμός του Πάσχα

 

Η ανακοίνωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου

 

“Συνῆλθε, τῇ προσκλήσει καί ὑπό τήν προεδρίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, εἰς τήν Ι´ αὐτῆς Σύναξιν, ἡ σεβασμία Ἱεραρχία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, τῇ συμμετοχῇ καί τῶν Ἀρχιερέων τῶν ὑπό τήν κανονικήν αὐτοῦ προστασίαν Αὐτονόμων Ἐκκλησιῶν Φιλλανδίας καί Ἐσθονίας, ἐν τῇ Πόλει τοῦ Κωνσταντίνου, ἀπό 1ης μέχρι καί τῆς 3ης Σεπτεμβρίου 2024...
 
Εἰς τήν καταληκτήριον ὁμιλίαν του, ὁ Παναγιώτατος ὑπενθύμισεν εἰς τήν σεπτήν Ἱεραρχίαν ὅτι ἐντός τοῦ ἀρξαμένου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, κατά τά τέλη Μαΐου 2025, θά πραγματοποιηθῇ εἰς τήν Νίκαιαν τῆς Βιθυνίας ὁ ἐπίσημος ἑορτασμός τῆς συμπληρώσεως 1700 ἐτῶν ἀπό τῆς ἐκεῖσε συγκλήσεως τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῇ αὐτοπροσώπῳ συμμετοχῇ τοῦ Ἁγιωτάτου Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου. Ἐπικαίρως, ἡ παροῦσα Σύναξις τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Θρόνου ἀφιερώθη εἰς τήν ἱστορικήν αὐτήν ἐπέτειον, γεγονός τό ὁποῖον ἐξεφράσθη διά τῆς ἐπιλογῆς ὡς κεντρικοῦ συνθήματος τῆς ἐφετεινῆς Συνάξεως τοῦ ὑμνολογικοῦ στίχου ἐκ τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων τῶν ἐν Νικαίᾳ συνελθόντων τό πρῶτον, οἱ ὁποῖοι, μεταξύ ἄλλων, ἠσχολήθησαν καί μέ τό ζήτημα τῆς ρυθμίσεως τῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα: «τοῖς θείοις αὐτῶν δόγμασιν ἑπόμενοι, βεβαίως πιστεύοντες λατρεύομεν, … ἐν μιᾷ Θεότητι, Τριάδα ὁμοούσιον».
 
Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, ἐκφράζεται ὁμοθυμαδόν ἡ εὐχή ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα κατά τό ἑπόμενον ἔτος ὑπό τῆς Ἀνατολικῆς καί Δυτικῆς Χριστιανοσύνης, νά μή ἀποτελέσῃ μίαν εὐτυχῆ ἁπλῶς σύμπτωσιν, ἀλλά τήν ἀπαρχήν τῆς καθιερώσεως κοινῆς ἡμερομηνίας διά τόν ἑορτασμόν του κατ᾽ ἔτος, συμφώνως πρός τό Πασχάλιον τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας”.

Ο θεόπτης Μωϋσής

 

Συναξάριον τοῦ Μηναίου.

Τῇ Δʹ τοῦ αὐτοῦ μηνός, Ὁ ἅγιος Προφήτης Μωϋσῆς ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
 

Ἀπολυτίκιον. Τοῦ Προφήτου. Ἦχος βʹ.

Τοῦ Προφήτου σου Μωϋσέως τὴν μνήμην, Κύριε, ἑορτάζοντες, διʼ αὐτοῦ σὲ δυσωποῦμεν· Σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Μνήμη Οσίου Ανθίμου

 
Ο αγαπητός Αδελφός και συλλειτουργός Αρχιμ. Βησσαρίων Κοκλιώτης, Ιερ. Προϊστάμενος του Καθεδρικού Ναού Τιμίου Σταυρού και Αρχαγγέλου Μιχαήλ, στην περιοχή Golders Green του ΒΔ Λονδίνου, βρίσκεται αυτές τις ημέρες σε προσκύνημα στο νησί της Αστυπάλαιας.
 

Εκεί έχει την ωραία πνευματική ευκαιρία να προσκυνά τον αύριο (4^η Σεπτεμβρίου) εορταζόμενο Όσιο Άνθιμο (1727-1782), κεφαλλονίτικης καταγωγής, που ανέπτυξε κατηχητική δράση στο Αιγαίο και αναγνωρίζεται ως Προστάτης της Αστυπάλαιας.
 

Απολυτίκιο

Της Πάλλης το βλάστημα, Κεφαλληνίας πυρσόν, τον θείον δομήτορα της των Λεπέδων Μονής, φαιδρώς ευφημήσωμεν, Άνθιμον τον ασκήσει τον εχθρόν καθελόντα, χάριν δε ιαμάτων εκ Κυρίου λαβόντα, πρεσβεύοντα εκτενώς ημάς διασώζεσθαι.

Η αξία της σιωπής

 
Ένας φλύαρος κουρέας ρώτησε τον Αρχέλαο, βασιλιά της Μακεδονίας, που πήγε να κουρευτεί:
 

-         Πώς θέλετε να σας κουρέψω;
 
-         Σιωπηλός! Απάντησε ο Αρχέλαος.
 
Οι σπουδαιότεροι από τους ανθρώπους είναι πολύ λιγομίλητοι. Οι φλύαροι, αν κουράζονταν όσο κουράζουν τους άλλους, δεν θα μακρυγορούσαν τόσο.
 
(Απολλώνιος ο Τυανεύς)
 
Τα μικρά ρυάκια φλυαρούν με θόρυβο, γιατί δεν έχουν βάθος. Οι μεγάλοι όμως ποταμοί κυλάνε σιωπηλά.
 
(Στοβαίος)

Νέο εκκλησιαστικό έτος

 
Την 1η Σεπτεμβρίου η Αγία μας Εκκλησία εορτάζει την αρχή της «Ινδίκτου», δηλαδή την έναρξη του νέου Εκκλησιαστικού Έτους.
 

Η «Πρωτοχρονιά» της Εκκλησίας μας συνδέεται με την αφετηρία της επίγειας διδασκαλίας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και με την ανανέωση της καρποφορίας της γης.
 
Γι’ αυτό, ως Χριστιανοί, καλούμαστε να δοξολογούμε και να ευχαριστούμε τον Δωρεοδότη Θεό για το πανέμορφο δώρο της δημιουργίας Του και για όλες τις ευλογίες Του. Οφείλουμε να Τον παρακαλούμε και να Τον ικετεύουμε να φωτίζει τις διάνοιές μας, ώστε να διέλθουμε το νέο εκκλησιαστικό έτος με μετάνοια, με αγάπη, με πνευματική καθαρότητα και αγαθή συνείδηση.
 
Ο Χριστός μας ανοίγει τις θύρες του νέου έτους και προσκαλεί όλους μας να Τον ακολουθήσουμε, για να γίνουμε μέτοχοι της αιωνίου ζωής Του.
 
Η έναρξη της νέας εκκλησιαστικής χρονιάς οφείλει να συμβαδίζει με μία νέα αρχή. Με ένα νέο προσωπικό ξεκίνημα, με περισσότερη πίστη και περισσότερη προσευχή, που στόχο θα έχει την ένωσή μας με τον Θεό.
 
(Απόσπασμα από το μήνυμα του Σεβ. Μητροπολίτη Ν. Ιωνίας κ. Γαβριήλ)