Ένα βράδυ

 
Ένα βράδυ, μιά νύχτα και την άλλη μέρα, πολλά χρόνια πριν και με το «εμείς τι φταίξαμε» να παραμένει δίχως απάντηση.
 

«Να φύγουμε Τάκη» η μιά, «να φύγουμε Στέλιο, το παιδί...» η άλλη. Σαν αυτές τις δυο γυναίκες, άλλες πολλές τρομοκρατημένες μανάδες, σύζυγοι, αδελφές που βρέθηκαν στον όλεθρο που σκόρπιζαν μπροστά στα μάτια τους οι ορδές μανιασμένου πλήθους, ζούσαν έναν ανεξήγητο εφιάλτη. Πάει το μαγαζί, πάει το σπίτι, πάνε τα τζάμια, πάει η Εκκλησία, πάει η Μητρόπολη, κάηκε. «Μα γιατί; Τι κάναμε Τάκη μου; Γιατί βρε Στέλιο; Γιατί μπαμπά;»
 
Τι να έλεγε ο μπαμπάς, οΤάκης, τι να απαντούσε ο Στέλιος; Τι να έλεγε ο κυρ Αλέκος, τι απάντηση θα είχαν οι άλλοι τόσοι, Σταύροι, Κώτσηδες, Μιχάληδες και βάλε, της Πολίτικης Ρωμιοσύνης;
 
Κληρικοί ξυλοκοπημένοι, ο παπάς ενός χωριού τραυματισμένος, ενός άλλου χωριού το ίδιο και μιάς άλλης Εκκλησίας ξυλοδαρμένος. Ένας Δεσπότης στο νοσοκομείο που τελικά δεν άντεξε. Σπασμένοι οι τάφοι στο Μπαλουκλί, και όχι μόνο... Τι να πούμε και τι να πρωτοπούμε, τι να θυμηθούμε και τι να μην ξεχάσουμε.
 
Γιατί;
 
Πολλά τα χρόνια που πέρασαν, αλλά για μας τους Πολίτες, «Τα Σεπτεμβριανά», ή απλά «Τα Γεγονότα», που είναι λέξεις οι οποίες χρειάζονται επίθετα, αποτελούν κομμάτι της ύπαρξης μας.  Από τότε, η τρομερή ημερομηνία, 6/7 Σεπτεμβρίου 1955 μένει στην δική μας ιστορία σαν καταδίκη. Μας καταδίκασαν. Φοβηθήκαμε. Τρομάξαμε. Ταραχτήκαμε. Ζήσαμε την αρχή του τέλους.
 
Ο τύπος, ξένος, δικός, του εξωτερικού και του εσωτερικού για χρόνια τώρα ασχολείται με το θέμα. Φωτογραφίες και άρθρα παρουσιάζονται στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο, για να ενημερώνεται ο ντουνιάς, για τα πάθη της Ρωμιοσύνης της εποχής εκείνης και να τα θυμίζει στους επιζώντες (μήπως χρειάζονται υπενθύμιση;).
 
Νίκη Beales
Buckingham, Aγγλία
6 Σεπτεμβρίου 2024