Βατόμουρα

Tις προάλλες βρέθηκα σε ένα όμορφο δάσος στο ΒΔ Λονδίνο. Εκεί βρήκα και φωτογράφησα βατόμουρα. Συνήθως ονομάζονται μαύρα βατόμουρα (blackberries στα αγγλικά).

Τα βατόμουρα τα βρίσκουμε εύκολα στα δάση, στις ακρές των δρόμων, ιδίως των αγροτικών, σε ακαλλιέργητες εκτάσεις, ακόμη και μέσα στις πόλεις γιατί εύκολα πολλαπλασιάζονται, με τη βοήθεια των πουλιών που μεταφέρουν τους σπόρους τους. Αυτά τα βατόμουρα έχουν αγκάθια στους βλαστούς τους. Τα καλλιεργούμενα είδη συνήθως δεν έχουν, πράγμα το οποίο διευκολύνει αφάνταστα αυτούς που θα αποφασίσουν να ασχοληθούν ερασιτεχνικά ή επαγγελματικά με την καλλιέργειά τους.

Τα βατόμουρα είναι πολυετείς θάμνοι, οι οποίοι ανανεώνονται με παραφυάδες (κληματίδες) κάθε χρόνο και μπαίνουν σε καρποφορία το 2ο κιόλας χρόνο. Κάθε ποικιλία βατόμουρου έχει και διαφορετικά μορφολογικά χαρακτηριστικά όσον αφορά τα φύλλα, τις κληματίδες, τα φρούτα τους, τη γεύση τους κ.λ.π.

Η προσθήκη βατόμουρων στο καθημερινό διατροφικό πρόγραμμα μπορεί να αναστρέψει την απώλεια μνήμης και να συμβάλει στη θεραπεία εκφυλιστικών ασθενειών, όπως το Aλτσχάιμερ, ισχυρίζονται επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Reading. Σύμφωνα με τα ευρήματά τους, εκτός από την αντιοξειδωτική δράση τους, τα φλαβονοειδή που εμπεριέχονται στα βατόμουρα, ενεργοποιούν το τμήμα του εγκεφάλου που ελέγχει τη μάθηση και τη μνήμη. Όπως υποστηρίζει ο Dr Jeremy Spencer, από το Τμήμα Τροφικών Βιοεπιστημών του εν λόγω Πανεπιστημίου, «οι επιστήμονες γνωρίζουν εδώ και πολύ καιρό τα οφέλη στην υγεία από διατροφικά προγράμματα πλούσια σε φρούτα. Η έρευνά μας παρέχει επιστημονικές αποδείξεις ότι τα βατόμουρα κάνουν καλό και ενισχύει τη θεωρία ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μια διατροφική προσέγγιση προκειμένου να αυξηθούν οι μνημονικές ικανότητες. Θα πάμε αυτά τα ευρήματα στο επόμενο επίπεδο, διερευνώντας τις επιδράσεις διατροφικών προγραμμάτων πλούσιων σε φλαβονοειδή σε άτομα που πάσχουν από νοητικές βλάβες και πιθανόν Αλτσχάιμερ». Η έρευνα δημοσιεύεται στην επιστημονική επιθεώρηση Free Radical Biology and Medicine.

Άγιος Κάθμπερτ

Η ανάρτηση αυτή αφιερώνεται
με πολλή αγάπη και θερμές ευχές
στον πρωτότοκό μας Δημήτριο - Φίλιππο
που χθες αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών
με το πτυχίο της Θεολογίας

Ο Άγιος Κάθμπερτ, επίσκοπος του Λίντισφαρν (634 - 20 Μαρτίου 687), ήταν ένας Αγγλοσάξονας μοναχός και επίσκοπος. Έζησε και έδρασε στη Βορειοανατολική Αγγλία και στην Νοτιοανατολική Σκωτία, μια περιοχή που ήταν γνωστή ως Νορθάμπρια. Μετά την κοίμησή του αναδείχθηκε ως ένας από τους σημαντικότερους αγίους του Μεσαίωνα της Αγγλίας. Γνωρίζουμε για τον Κάθμπερτ και τη ζωή του από το σπουδαίο και γνωστό βιβλίο του Αγίου Μπιντ (Bede), Η Εκκλησιαστική Ιστορία των Άγγλων (The Ecclesiastical History of the English People). Όντας ακόμα νέος, περίπου δεκαοχτώ, ήταν βοσκός σε ένα όρος όπου ένα βράδυ είδε ένα όραμα μιας ψυχής να ανεβαίνει στους ουρανούς συνοδευόμενη από αγγέλους. Την επόμενη ημέρα έμαθε για τον θάνατο του Αγίου Έινταν, ενός Ιρλανδού ιεραποστόλου και πρώτου επισκόπου του Λίντισφαρν. Το έλαβε ως σημάδι αυτό το όραμα, που του έδειχνε ότι πρέπει να γίνει μοναχός. Έτσι αποφάσισε να αφήσει τα πρόβατα για να καρεί μοναχός στη Μονή Melrose.

Ύστερα από μια πανώλη αναδείχθηκε ο Κάθμπερτ ηγούμενος της Μονής. Για πολύ καιρό βρέθηκε κοντά στον λαό ώστε να τους υπηρετήσει στις πνευματικές τους ανάγκες, πηγαίνοντας σε πολλά ιεραποστολικά ταξίδια, διδάσκοντας, κηρύττοντας και κάνοντας πολλά θαύματα. Συνέχισε το ιεραποστολικό του έργο σε ένα μεγάλο μέρος της Αγγλίας και της Σκωτίας. Ίδρυσε μια ρητορική σχολή στο Ντάλλ της Σκωτίας, η οποία μετά έγινε μοναστήρι και μετέπειτα το Πανεπιστήμιο του Αγίου Ανδρέα, το οποίο είναι ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Βρετανίας σήμερα.

Μετά από ένα διάστημα, περίπου μιας δεκαετίας, όπου είχε γίνει γνωστός για το κήρυγμα του και για τις θαυματουργές θεραπείες, κατάλαβε ότι ο Θεός τον ήθελε να πάει να ασκητέψει ως ερημίτης, ώστε να καταπολεμήσει τις δυνάμεις του σκότους με την προσευχή. Πρώτα πήγε σε ένα νησάκι, που σήμερα ονομάζεται το Νησί του Αγίου Κάθμπερτ, αλλά μετά αποσύρθηκε σε άλλο μέρος που ήταν πιο απόμερο, το Ίννερ Φάρν. Εδώ έκτισε ένα κελί και έμεινε για τα επόμενα εννιά χρόνια. Μέχρι και σε αυτό το απόμερο μέρος ερχόντουσαν πιστοί να ζητήσουν την βοήθειά του και την ευλογία του. Εδώ θεσμοθέτησε ειδικούς νόμους για την προστασία της πάπιας και των πουλιών της περιοχής όπου ασκήτευε. Αυτοί ήταν και οι πρώτοι νόμοι παγκοσμίως για την προστασία των πουλιών.

Το 684 ο Κάθμπερτ εκλέχτηκε Επίσκοπος του Λίντσφαρν, σε μια σύνοδο όπου προεξήρχε ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Καντουαρίας Θεόδωρος που καταγόταν από την Ταρσό της Κιλικίας. Στην αρχή αρνήθηκε, αλλά πείστηκε μετά από μια επίσκεψη μελών της συνόδου, συνοδευόμενοι από τον βασιλιά Έγκφριντ. Η χειροτονία έγινε από τον Θεόδωρο Καντουαρίας και από άλλους επισκόπους. Μετά την εγκαθίδρυσή του παρέμεινε πράος και ταπεινός. Δίδαξε τους Άγγλους την ωραιότητα της θρησκείας και το κάλλος της λατρείας.

Τα Χριστούγεννα του 686, ξέροντας ότι σύντομα θα έφευγε από τον κόσμο τούτο, ζήτησε να επιστρέψει στο κελί του στα νησιά Φαρν. Στις 20 Μαρτίου 687 εκοιμήθη. Επιθυμία του ήταν να ταφεί στα νησιά Φαρν αλλά οι μοναχοί του τον πήγαν στο Λίντισφαρν. Τοποθετήθηκε μέσα σε μια καταπληκτική σαρκοφάγο, όπου μέσα υπήρχε και το Ευαγγέλιο του Αγ. Ιωάννου, το οποίο βρίσκεται σήμερα στη Βρετανική Βιβλιοθήκη στο Λονδίνο. Επίσης είχε μαζί του το σταυρό του, που βρίσκεται στον Καθεδρικό Ναό του Ντάραμ.

Πολλά θαύματα είχαν λάβει χώρα στον τάφο του Αγ. Κάθμπερτ. Έντεκα χρόνια μετά αφού κοιμήθηκε οι μοναχοί άνοιξαν τον τάφο του και βρήκαν έκπληκτοι ότι το σώμα του είχε μείνει άθικτο. Αυτό αποτέλεσε απτή απόδειξη της αγιότητας του Κάθμπερτ. Μετά από αυτό το γεγονός μετέφεραν τον Άγιο μέσα στην Εκκλησία. Τα λείψανά του Αγίου μεταφέρονταν συχνά λόγω πολέμων, της εισβολής των Βίκινγκς, του κινήματος του Προτεσταντισμού, όπου διώχθηκαν και καταστράφηκαν πολλά μοναστήρια, εκκλησίες, λείψανα, κειμήλια και άλλα πολλά. Τελικά τα λείψανα εγκαταστάθηκαν το 1104 στον Καθεδρικό Ναό του Ντάραμ, όπου βρίσκονται μέχρι σήμερα.

Ο Κάθμπερτ ακόμα και σήμερα συγκινεί τον πιστό για την πολλαπλή προσφορά του, την αγάπη του προς τον λαό, την προσφορά του σε πνευματικό επίπεδο, την φροντίδα που έδειχνε προς την κτίση και ιδιαίτερα προς τα ζώα. Η ζωή του, μια ζωή προσευχής, αγιότητας και προσφοράς αγγίζουν τον κάθε πιστό που πάει και προσκυνάει τον τάφο του. Ο Κάθμπερτ είναι ένας Άγγλος Άγιος, αλλά πάνω από όλα είναι ένας Ορθόδοξος Άγιος, ο οποίος δυστυχώς δεν είναι πολύ γνωστός στην Ανατολή, όπως και πολλοί Άγιοι της Αγγλίας, που έδρασαν και αγιοποιήθηκαν πριν το Μέγα Σχίσμα του 1054. Τιμάται στις 20 Μαρτίου.

Kείμενο: Δημήτρη Σαλαπάτα

Θεολόγου

Τα πρώτα σύκα

Ο ευλογημένος κήπος της αγαπητής μας γειτόνισσας κας Ελένης προσέφερε αυτές τις ημέρες τα πρώτα σύκα.

Γευθήκαμε βέβαια κι εμείς. Και για του λόγου το αληθές τα φωτογραφήσαμε.

Τα σύκα μας ήλθαν ίσως κάπως αργά και σε πολύ μικρές ποσότητες φέτος.

Ο λόγος είναι ο περίεργος καιρός του Λονδίνου, που δεν αφήνει τίποτα, ούτε έλλογο ούτε κι άλογο, να ευδοκιμήσει.

Πατρική Αυλή [Α΄]

Μια από τις λαχτάρες των αποδήμων είναι το πατρικό σπίτι και η αυλή του.

Τα πρώτα χρόνια της ξενιτειάς ήμουν σχεδόν κάθε βράδυ εκεί.

Αργότερα απαλύνεται σιγά - σιγά ο πόνος. Μειώνεται το άγχος της απουσίας.

Καθώς ισορροπεί η εσωτερική αντάρα κάθε επίσκεψη στο «πατρικό» σημαίνει ειρηνική επιστροφή στις ρίζες, στα παιδικά χρόνια, στην ασφάλεια της μητρικής αγκάλης.

Η αυλή μας με τη ιδιαίτερη χλωρίδα της, δώρο του Θεού, με την ήρεμη φροντίδα και επιμέλεια της μάνας και του πατέρα, είναι πάντα ο πρώτος χώρος υποδοχής.

Τα άλλα έπονται.

...μήνας μεγάλος
και μακρύς,
που πλάθει τα όνειρά μας
ελληνικά,
κι ας κατοικούμε σ’ έναν τόπο άλλο,
και ζωντανά,
σαν το χαρούμενο
του σπουργιτιού φτερούγισμα
πάνω από τον κήπο
τον πολύχρωμο
του πατρικού μου του σπιτιού.

Μάης '94

Εορτή Αγ. Παντελεήμονος

Σήμερα η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας τιμά την ιερή μνήμη του Αγίου Ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος του Ιαματικού.

Το συναξάρι του εν συντομία έχει ως εξής: Ο Άγιος Παντελεήμων γεννήθηκε στην Νικομήδεια, στα τέλη του 3ου αιώνα μ.Χ. Πατέρας του ήταν ο Ευστόργιος και μητέρα του η Ευβούλη. Τις Χριστιανικές νουθεσίες της μητέρας του, αντικατέστησαν μετά τον θάνατό της, οι νουθεσίες του Αγίου Ερμόλαου, που εκείνον τον καιρό ήταν ιερέας της Χριστιανικής εκκλησίας στη Νικομήδεια. Ο Άγιος Ερμόλαος τον βάπτισε και του δίδαξε τα μυστήρια της Χριστιανικής πίστης. Ο Άγιος Παντελεήμονας με την βοήθεια του Ιησού Χριστού και την προσευχή, άρχισε να γιατρεύει συμπολίτες του, με αποτέλεσμα η φήμη του να μεγαλώνει συνεχώς στο λαό της Νικομήδειας. Η δράση του αυτή, έκανε τους υπόλοιπους γιατρούς της περιοχής να τον μισήσουν και να τον κατηγορήσουν στον Μαξιμιανό, που ήταν βασιλιάς εκείνα τα χρόνια. Ο Μαξιμιανός, ειδωλολάτρης ο ίδιος, τάχθηκε με το μέρος τους και κάλεσε τον Άγιο Παντελεήμονα να παρουσιαστεί μπροστά του. Τελικά, θανάτωσε τον Άγιο Ερμόλαο, θεωρώντας τον υπεύθυνο για την πίστη του Αγίου Παντελεήμονα και διέταξε τον αποκεφαλισμό του Αγίου. Ο Άγιος παρέδωσε το πνεύμα του ενώ οι στρατιώτες έγιναν Χριστιανοί και άρχισαν να διακηρύττουν τον λόγο του Ιησού Χριστού.

Η Κοινότητα Αγ. Παντελεήμονος Harrow και Περιχώρων στο ΒΔ Λονδίνο τιμά τον Προστάτη της, με πολλές και διάφορες εκκλησιαστικές τελετές και κοινωνικές εκδηλώσεις.

Αξίζει βέβαια να αναφερθεί ότι οι Άρχοντες και ο λαός της Κοινότητας, με την ευλογία και του Σεβ. Αρχιεπισκόπου Θυατείρων & Μεγ. Βρετανίας κ. Γρηγορίου, αποφάσισαν πρόσφατα την εκ θεμελίων ανέγερση νέου βυζαντινού Ιερού Ναού. Οι προετοιμαστικές εργασίες έχουν ήδη αρχίσει.

Η Ομογένεια στη Μεγ. Βρετανία έχει στο παρελθόν κτίσει 4 Ναούς. Ο τελευταίος ήταν εκείνος του Αγ. Νικολάου στο Κάρδιφ της Ουαλίας. Οικοδομήθηκε εκεί το 1906. Από τότε οι Ελληνικές Κοινότητες δεν ξαναέκτισαν άλλο Ναό. Απλά χρησιμοποιούν χώρους λατρείας που ενοικιάζουν ή αγοράζουν από τις δυτικές Ομολογίες. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι είμαστε ενώπιον μιας σημαντικής ιστορικής διαδικασίας.

Ιερά Μονή Αγ. Παρασκευής...

...στο χωριό Καλλιάνοι Κορινθίας

Στυμφαλία ονομάζεται η γνωστή λίμνη στην Κορινθία, αλλά και η ευρύτερη περιοχή. Είναι ένας τόπος που συνδέεται άμεσα με την ελληνική μυθολογία, αφού εκεί ο ημίθεος Ηρακλής κυνήγησε και σκότωσε τις τρομακτικές Στυμφαλίδες Όρνιθες! Σήμερα ο Δήμος Στυμφαλίας αποτελείται από μικρά χωριουδάκια που συνθέτουν ένα πανέμορφο ορεινό τοπίο.

Πρωτεύουσα του Δήμου, είναι οι Καλλιάνοι. Είναι ένα όμορφο χωριό που το βρίσκουμε μπροστά μας κατηφορίζοντας από το Ψάρι και ακολουθώντας μία μαγευτική διαδρομή που διασχίζει τον κάμπο, σε ένα καταπληκτικό τοπίο με ψηλά δέντρα, καλονοικοκυρεμένα χωράφια και με θέα στο βάθος τη λίμνη. Οι Καλλιάνοι είναι ένα χαρακτηριστικό χωριό της ορεινής Κορινθίας, με το αρχοντικό του Οικονομόπουλου, που σήμερα στεγάζει το Ειρηνοδικείο, να δεσπόζει στο κέντρο του.

Σε απόσταση 20 λεπτών με τα πόδια από το χωριό, "κρυμμένο" μέσα σε μία χαράδρα βρίσκεται το επιβλητικό αν και μικρό μοναστήρι της σήμερα εορταζόμενης Αγίας Παρασκευής, το οποίο άρχισε να χτίζεται στα τέλη του 19ου αιώνα. Η ομορφιά του τόπου, αυτόχθονη και ανέγγιχτη από τα σημάδια του χρόνου και εναρμονισμένη με την θεία μοναχικότητα της μονής, προξενεί ιερό δέος, ανυψώνοντας την ανθρώπινη συνείδηση προς το μεγαλείο της ευλαβικότητας. Σ’ αυτό το μοναστήρι έχω ζήσει ανεπανάληπτες προσωπικές στιγμές, που δεν είναι εύκολο να εκφρασθούν με ανθρώπινα λόγια, ούτε και να κοινοποιηθούν χωρίς να χάσουν την ιερότητά τους. Αξίζει μόνο να μνημονεύσω, για την ιστορία, το όνομα της ευλαβέστατης ηγουμένης Παρασκευής, η οποία είχε προορατικό χάρισμα. Σήμερα απολαμβάνει μακαρίως τους καρπούς της άσκησής της στις αιώνιες μονές...

Ελληνικό Τυπογραφείο στο Λονδίνο

Ένα από τα ελάχιστα Ελληνικά Τυπογραφεία στο Λονδίνο είναι το γνωστό ως St. Pauls Press, Τυπογραφείο Αγ. Παύλου.

Είναι προφανώς το καλύτερα οργανωμένο Ελληνικό Τυπογραφείο, το οποίο εξυπηρετεί άριστα τις ανάγκες της Ελληνικής Παροικίας, αλλά και γενικώτερα.

Έχει μηχανήματα τελευταίου τύπου, άριστα ειδικευμένο προσωπικό, εξαιρετικούς χώρους εργασίας (στο Τυπογραφείο και στα Γραφεία) και την προσωπική επιμέλεια του ιδιοκτήτη.

Ιδιοκτήτης του Τυπογραφείου είναι ο πάντα χαμογελαστός, πρόσχαρος και εξυπηρετικός Ανδρέας Ματεΐδης, καταγόμενος από την Μεγαλόνησο Κύπρο.

Έχει μια καταπληκτική οικογένεια, σύζυγο και τρία παιδιά, δύο θυγατέρες κι ένα γιο. Όλοι τους μάλιστα μετέχουν ενεργά σε όλους τους παραγωγικούς τομείς (εκκλησιαστικό, εκπαιδευτικό και κοινωνικό) της φιλογενούς Παροικίας μας.

Ο Ανδρέας εργάζεται πολλά χρόνια στον χώρο αυτό και μέσω της επιχείρησής του αυτής έχει μεγάλη προσφορά και στην Ελληνική Ομογένεια, στις Εκκλησίες και στα Σχολεία.

Είναι γνωστό βέβαια ότι η παγκοσμιοποίηση πλήττει δυστυχώς όλες αυτές τις επιχειρήσεις, αφού οι μεγάλες Εταιρείες παραγγέλνουν ό,τι χαρτικά χρειάζονται σε Τυπογραφεία της Κίνας κ.α.

Όμως όταν έχεις οργανώσει μια καλή επιχείρηση, κι έχεις μια θετική προσφορά στον χώρο, όπως ο Ανδρέας Ματεΐδης, πάντα υπάρχει εργασία διαθέσιμη.

Γιαγιά Δήμητρα

Είχα αφιερώσει μια ανάρτηση πρόσφατα στην άλλη μου γιαγιά (τη Γεωργία), μητέρα του πατέρα μου. Σήμερα σκέφθηκα να πω δυο λόγια για την γιαγιά Δήμητρα, μητέρα της μητέρας μου.

Η γιαγιά μου Δήμητρα Παλυβού, το γένος Βαρβιτσιώτη, σύζυγος Χαραλάμπους Παλυβού, γεννήθηκε στο χωριό Ψάρι Στυμφαλίας Κορινθίας το 1908. Οι γονείς της ήταν ο Βασίλειος και η Παναγιώτα. Είχε δύο αδελφές.

Στο Ψάρι είχαν ένα πολύ ωραίο αρχοντικό σπίτι, με ξύλινη εσωτερική σκάλα. Το έκαψαν όμως οι Γερμανοί στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Δήμητρα βέβαια είχε φύγει, αφού είχε παντρευτεί το 1928. Όταν παντρεύθηκε πήγε να ζήσει με τον σύζυγό της στο χωριό Λινούς της Νεμέας. Εκεί ζούσε μαζί με τον σύζυγό της, αλλά και με τα πεθερικά της, Ιωάννη και Αγγελική. Ο πεθερός της Ιωάννης είχε μετακομίσει στους Λινούς από το ιστορικό Βαλτέτσι της Αρκαδίας.

Η Δήμητρα και ο Χαράλαμπος ήταν αγαπημένο ζευγάρι. Από τον ευτυχισμένο γάμο τους απέκτησαν 10 παιδιά, από τα οποία έζησαν μόνο τα τρία. Τα υπόλοιπαν πέθαναν από διάφορες αιτίες. Εκείνα που έζησαν είναι:

- Αγγελική, γεννήθηκε το 1932
- Ελένη (η μητέρα μου), γεννήθηκε το 1937
- Ιωάννης, γεννήθηκε το 1939 (απεβίωσε πρόσφατα)

Τελικά, η Δήμητρα απεβίωσε το 1954 από καρκίνο.

Όσοι την γνώρισαν έχουν να πουν πως ήταν καλοκάγαθη και ευπροσήγορη γυναίκα. Ντύνονταν πολύ ωραία. Είχε πλήρη οδοντοστοιχία και μακριά μαύρα μαλλιά (κοτσίδες). Η μητέρα μου ανέφερε χαρακτηριστικά πως «όταν γελούσε γελούσαν και τα κεραμίδια». Τόσο πρόσχαρο και κεφάτο άτομο ήταν.

Είχε δε μετάσχει στον αντιστασιακό αγώνα ενάντια στους Γερμανούς. Συγκεκριμένα, επειδή κατάφερνε να σφυρίζει δυνατά, σφυρίζοντας έδινε νεύμα στους αντιστασιακούς Έλληνες να κρύβονται όταν κατέφθαναν οι Γερμανοί.

Περιοδικό Sobornost

Το εν λόγω περιοδικό εκδίδεται, στην αγγλική γλώσσα, κάθε έξι μήνες από την διαχριστιανική (κυρίως Αγγλικανο-Ορθόδοξη) Αδελφότητα του Αγ. Αλβανού και του Αγ. Σεργίου, που έχει έδρα την Οξφόρδη. O ρωσικός όρος «sobornost», που χρησιμοποιείται ως τίτλος του περιοδικού μεταφράζεται στα αγγλικά ως «togetherness». Δυστυχώς στα ελληνικά δεν νομίζω να υπάρχει ένας όρος που να αποδίδει με ακρίβεια το νόημα, το οποίο είναι «να είμαστε μαζί».

Συντάκτης του περιοδικού είναι ο Καθηγητής του φημισμένου Αγγλικού Πανεπιστημίου του Ντάραμ Andrew Louth. Υπεύθυνη των Βιβλιοκριτικών είναι η συμπατριώτισσά μας Δρ. Ευαγγελία Γρηγοροπούλου.

Τα περιεχόμενα του τελευταίου τεύχους (31:1) έχουν ως εξής:

Hilarion Alfeyev, The Orthodox Understanding of Primacy and catholicity
J. Robert Wright, The Primacy of the See of Canterbury
Andrew Louth, Inspiration of the Scriptures
Tamar Goguadze, Transformation of Religious Imagery in the Post-Soviet Russian Cinema

Licholas Lossky, Obituary: Olivier Clement (1921-2009)

Reviews etc.

H Αγγλική εξοχή

Όταν έχει κανείς την ευκαιρία να επισκέπτεται την Αγγλική εξοχή σίγουρα την απολαμβάνει.

Η φύση, τα όμορφα παραδοσιακά κτίρια, τα λουλούδια, τα ποταμάκια, δημιουργούν μια παραδείσια ατμόσφαιρα, που γαληνεύει τον άνθρωπο και τον αναβαθμίζει ψυχικά.

Ένα τέτοιο όμορφο εξοχικό χωριουδάκι είναι το Bradfield, το οποίο βρίσκεται έξω από την πόλη Reading, στα δυτικά του Λονδίνου.

Εκεί βρίσκεται και το ομώνυμο (Bradfield) Κολέγιο, το οποίο είναι Ιδιωτικό Εκπαιδευτήριο Μέσης Εκπαίδευσης και ιδρύθηκε στα 1850 από τον Θωμά Στήβενς.

Στο Κολέγιο αυτό φοιτούν 700 παιδιά, 460 αγόρια και 240 κορίτσια, ηλικίας από 13 μέχρι 18 ετών, προερχόμενα από όλα τα μέρη του κόσμου.

Το Κολέγιο επιθεωρήθηκε πρόσφατα από το Αγγλικό Υπουργείο Παιδείας και την Αρχή Επιθεώρησης Ιδιωτικών Σχολείων και έλαβε «Άριστα».

Εντύπωση προκαλεί στον επισκέπτη αυτό το απέραντο πράσινο τοπίο.

Πως να μην είναι όμως πράσινο, αφού βρέχει συνεχώς, ακόμα και στη μέση του καλοκαιριού.

Ας ευχηθούμε να δούμε λίγο ήλιο τις επόμενες ημέρες, γιατί αρχίσαμε να... σαπίζουμε.

Ηλιοτρόπια

Όπως φαίνεται είναι η εποχή των ηλιοτροπίων. Δεν μπορώ να πω ότι γνωρίζω πολλά για τα λουλούδια αυτά, ούτε γενικώτερα για τα λουλούδια. Όμως τα βλέπω παντού τελευταία, σε κήπους, σε ανθοδοχεία, σε γάμους. Ένας φίλος μας έφερε μάλιστα αυτή την ωραία ανθοδέσμη με τρεις ήλιους. Ήταν μια όμορφη χειρονομία και μας έδωσε χαρά.

Θυμόμαστε βέβαια και τον σπουδαίο ζωγράφο Βίνσεντ Βαν Γκογκ και την εμμονή του με τα ηλιοτρόπια. Έχει ζωγραφίσει πολλούς πίνακες με το ίδιο θέμα. Στους πίνακες αυτούς κυριαρχεί το κίτρινο και οι αποχρώσεις του. Χρησιμοποιεί φωτεινά και μουντά χρώματα μαζί.

Θεωρείται πως ο Βαν Γκογκ επέλεξε τα ηλιοτρόπια γιατί είναι το λουλούδι του ήλιου και της ελπίδας, αλλά και όταν είναι ξηραμένα δείχνουν τη θλίψη. Οι κριτικοί της τέχνης λένε πως έτσι επιθυμεί να τονίσει την ελπίδα, τη χαρά, την αρμονία, την ευτυχία και τη ζωντάνια, αλλά ταυτόχρονα θέλει να τονίσει και την απογοήτευση, τη θλίψη και τη δυστυχία της ζωής. Πιθανόν αυτοί οι πίνακες του Βαν Γκογκ να θέλουν να δείξουν και τα ανάμικτα συναισθήματα που νιώθουμε μερικές φορές: τη χαρά και τη θλίψη, ή την αγάπη και το μίσος μαζί.

Η βροχή

Γενικά η βροχή δεν μου αρέσει. Μάλλον την έχω πάρει με... στραβό μάτι.

Κατανοώ τη λογική της το χειμώνα και είμαι σίγουρος για την ευεργετική της επιρροή πάνω στη πληγωμένη γη μας.

Όμως κάπου δεν μου κάθεται καλά, όταν στη μέση του καλοκαιριού αποτελεί την βασική κλιματολογική συνθήκη τούτης της... πατρίδας (ο Θεός να την κάνει...).

Ηρεμία

Προσπαθώντας κάποτε
για τη σύναψη
μιας ήρεμης συνθήκης
με τη γύρω μας ατμόσφαιρα

αφεθήκαμε

τη μουσική της φύσης ν’ ακούμε,
και τις στάλες της βροχής
πούπεφταν αρμονικά
στο τσίγκινο χαγιάτι
του πατρικού μας σπιτιού.

14-4-1984

Φιλάργυρη γη

Λένε ότι στις εκτάσεις γης που κρύβουν χρυσό ή άργυρο δεν φυτρώνει χλόη ούτε θάλλουν άνθη. Είναι μια κατάγυμνη γη. Γιατί είναι... φιλάργυρη!
.

Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω!

Γλυκά του κουταλιού

Επειδή ο καιρός του Λονδίνου είναι «χάλια μαύρα», μας έχει κλείσει μέσα στο καβούκι μας και μας έχει μαυρίσει την ψυχή, σκέφτηκα να γλυκαθούμε λίγο.

Έτσι, θυμήθηκα τον καφέ της μάνας, με τον οποίο με υποδέχθηκε πρόσφατα στην Πατρίδα.

Επίσης δε, παραθέτω και μερικές λειχουδιές της, για να μην ξεχνούμε και τα όμορφα γλυκά του κουταλιού, όλα φτιαγμένα με τα χρυσά χεράκια της.

Βερίκοκο, νεραντζάκι και περγαμόντο, και βέβαια κυδώνι.

Δεν ξέρω εσείς. Εγώ πάντως παιδιόθεν ήμουν λειχούδης. Μου άρεσαν τα παντός είδους γλυκά. Στο πατρικό μας ποτέ δεν μας έλειπε το γλυκό. Δυστυχώς όμως, όπως λέει κι ο Πατρινός ποιητής Κώστας Θ. Παπανικολάου, «τώρα όλα στην πόλη τα ξεχάσαμε», ή να συμπληρώσω εγώ, τα βρίσκουμε όλα σε μικρές συσκευασίες στις πολυεθνικές υπεραγορές.