Με το κερί στο σκοτάδι

Χθες το μεσημέρι οι εργάτες που εργάζονται δίπλα από το σπίτι μας έκοψαν κατά λάθος το καλώδιο παροχής ηλεκτρικού ρεύματος. Το καταλάβαμε αμέσως, αφού οι υπολογιστές, τα τηλέφωνα, το ψυγείο και όλες οι ηλεκτρικές συσκευές έπαψαν μονομιάς να λειτουργούν. Στην αρχή θεωρήσαμε ότι ήταν μικρό το πρόβλημα. Κατόπιν οι μηχανικοί διαπίστωσαν ότι ήταν αρκετά σοβαρό και έπρεπε να έλθει ειδικός ηλεκτρολόγος από την εταιρεία που μας παρέχει το ηλεκτρικό ρεύμα για να αποκαταστήσει τη ζημιά. Περιμέναμε, περιμέναμε, περιμέναμε... Τελικά ηλεκτρολόγος δεν ήλθε καθόλου χθες. To keep the story short ο ηλεκτρολόγος ήλθε σήμερα κάποια στιγμή το πρωΐ και η παροχή ηλεκτρικού αποκαταστάθηκε.

Αυτές οι λίγες ώρες χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα ήταν κυριολεκτικά βασανιστικές. Αν μου το έλεγαν δεν θα το πίστευα. Απουσίαζε το φως. Χρησιμοποιήσαμε κεριά (ρομαντική ατμόσφαιρα!). Δεν είχαμε τη χρήση του υπολογιστή. Κόνταψα να πάθω εγκεφαλικό. Αισθανόμουν να αγριεύω. Έχασα την ψυχραιμία μου. Μίλησα στο τηλέφωνο σε έντονο ύφος στην υπάλληλο της εταιρείας. Τι έφταιγε κι αυτή! Φαίνεται τελικά όμως πως έχουμε τόσο πολύ συνηθίσει τις ανέσεις μας, που πραγματικά δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτές, ούτε για μικρό χρονικό διάστημα. Θα μου πείτε άλλοι δεν έχουν ψωμί να φάνε κι εσύ έχασες για λίγο το ηλεκτρικό και κάτι τρέχει... Έχετε δίκιο. Απλά, γράφω αυτά τα ολίγα με απόλυτη ειλικρίνεια για να τονίσω την εξάρτηση που έχουμε σήμερα από πράγματα που μέχρι πριν λίγα χρόνια μας ήταν άγνωστα.