Ι.Ν. 12 Αποστόλων στο Hatfield

Σήμερα η Αγία Εκκλησία μας τιμά την Εορτή της Σύναξης των Αγίων 12 Αποστόλων.

Στην περιοχή Hatfield, της Κομητείας του Hertfordshire, λίγο πιο πάνω από το Βόρειο Λονδίνο, βρίσκεται Ελληνορθόδοξος Ιερός Ναός που είναι αφιερωμένος στους Αγίους 12 Αποστόλους. Η ιστορία της τοπικής εκεί Ελληνορθόδοξης Κοινότητας ξεκίνησε το 1991.

Στον Ιερό αυτό Ναό διακονεί ως Ιερατικώς Προϊστάμενος ο Αιδεσιμολογιώτατος και Μουσικολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Ιωσήφ Παλιούρας.

Χθες βράδυ τελέσθηκε Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός, προεξάρχοντος του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Κυανέων κ. Χρυσοστόμου και ιερουργούντων πολλών Ιερέων.

Μετά το πέρας του Εσπερινού πραγματοποιήθηκε Ιερή Λιτανεία πέριξ του Ιερού Ναού.

.

Κατόπιν, η Κοινότητα δεξιώθηκε πλουσιοπάροχα όλους τους ευλαβείς προσκυνητές στους Κοινοτικούς της χώρους.

Το λιμάνι του Κάρδιφ

Ένα από τα πιο ονομαστά λιμάνια παγκοσμίως είναι (ήταν μάλλον) το λιμάνι του Κάρδιφ στη Νότια Ουαλία.

Από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι και την δεκαετία 1960 εξυπηρετούσε το εξαγωγικό εμπόριο κάρβουνου από τα ανθρακωρυχεία των κοιλάδων της Νότιας Ουαλίας προς όλο τον κόσμο.

Το εμπόριο αυτό διακονούσαν κυρίως Ελληνικές Ναυτιλιακές Εταιρείες.

Όλα τα μεγάλα ονόματα της Ελληνικής Ναυτιλίας πέρασαν από το Κάρδιφ. Εμπειρίκος, Φαφαλιός, Κολλάκης, Χατζηπατέρας, ακόμα και ο Αριστοτέλης Ωνάσης, είναι μόνο μερικοί από αυτούς.

Μερικοί μάλιστα έμειναν εκεί, ιδρύοντας Ναυτιλιακά Γραφεία, για το εμπόριο κάρβουνου, αλλά και για τον ανεφοδιασμό των πλοίων με κάθε είδους αναγκαία εφόδια.

Οι Έλληνες που ασχολούνταν με τη Ναυτιλία στη Νότια Ουαλία, ως γνωστόν, ίδρυσαν και την Ελληνική Κοινότητα και Εκκλησία του Αγ. Νικολάου στο Κάρδιφ.

Από τις αρχές του 1990, όταν πια το λιμάνι του Κάρδιφ είχε παρακμάσει τελείως, άρχισε εκεί να πραγματοποιείται μια τεράστια ανάπτυξη του χώρου.

Η περιοχή από τότε άλλαξε ολοκληρωτικά. Αμέτρητα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν για να αλλάξουν καθολικά την όψη του λιμανιού. Νέα κτήρια, νέες ιδέες, νέος τρόπος ζωής.

Σήμερα το λιμάνι του Κάρδιφ είναι πια ένας μεγάλος χώρος πολιτισμού και ψυχαγωγίας και σε τίποτα δεν θυμίζει την παλιά και ιστορική αίγλη του εμπορικού λιμανιού.

Κυπριακή Γιορτή Κρασιού

Έτσι ονομάζεται ένα μεγάλο Κυπριακό πανηγύρι, που πραγματοποιείται κάθε χρόνο τέτοια εποχή, στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο του Βορείου Λονδίνου.

Το Σάββατο και την Κυριακή 26-27 Ιουνίου η ομογενειακή εφημερίδα «ΠΑΡΟΙΚΙΑΚΗ» οργάνωσε, με τη συνεργασία και άλλων ομογενειακών φορέων, ένα μεγάλο εορταστικό φεστιβάλ.

Σ΄αυτό έλαβαν μέρος Κοινότητες, Εταιρείες, καταστήματα και διάφοροι επαγγελματικοί φορείς της Κυπριακής Ομογένειας του Ηνωμένου Βασιλείου.

Στο εορταστικό πρόγραμμα της σκηνής του φεστιβάλ παρουσιάσθηκαν τραγουδιστές, χορευτικά συγκροτήματα, άλλοι καλλιτέχνες, «μάγοι», ποιητές.

Σουβλάκια, λουκουμάδες, ξηροί καρποί, κυπριακά κρασιά και τόσα άλλα παραδοσιακά φαγητά, γλυκά και ποτά, ακόμα και το μαλλί της γριάς, μπορύσε να βρει κανείς για να αγοράσει στη Γιορτή του Κρασιού.

Το σημαντικώτερο ίσως είναι ότι η εκδήλωση αυτή, η οποία έχει γίνει θεσμός τα τελευταία χρόνια, συγκεντρώνει στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο πολλούς Ομογενείς, οι οποίοι έρχονται από διάφορες περιοχές του Λονδίνου, αλλά και της Επαρχίας για να απολαύσουν τη χαρά της κοινωνίας με συγχωριανούς, συγγενείς, φίλους και γνωστούς.

Αυτός άλλωστε είναι και ο κύριος πάντα σκοπός όλων των κοινωνικών εκδηλώσεων στον Ελληνισμό της Διασποράς.

Ο Καλός Σαμαρείτης

Στην είσοδο του Βασιλικού και Εθνικού Νοσοκομείου του Brompton στο κεντρικό Λονδίνο, βρίσκεται τοποθετημένο σε τοίχο και υποδέχεται τους επισκέπτες ένα πολύ όμορφο ανάγλυφο έργο, με θέμα τον Καλό Σαμαρείτη.

Στο έργο αυτό, όπως και στη σχετική Παραβολή της Καινής Διαθήκης (Λουκά 10, 30-37), τα δύο κεντρικά πρόσωπα είναι ο Καλός Σαμαρείτης και ο τραυματισμένος άνθρωπος. Διακρίνονται το γαϊδουράκι του Σαμαρείτη κι ένας περαστικός να φεύγει χωρίς να δίνει σημασία στον τραυματισμένο συνάνθρωπο.

Το ωραίο αυτό ανάγλυφο, όπως μας ενημερώνει ταμπέλα, που βρίσκεται ακριβώς κάτω από το έργο, έγινε από τον καλλιτέχνη Samuel Ruddock, γύρω στα 1840.

Παράθυρα στο Camberwell

Στην περιοχή του Camberwell βρίσκουμε τον Ελληνορθόδοξο Καθεδρικό Ναό του Γενεσίου της Θεοτόκου.

Ο Ναός αυτός ανήκε αρχικά σε ετεροδόξους. Στα 1943 υπέστη πολλές καταστροφές από τους γερμανικούς βομβαρδισμούς.

Το 1963 τον ανέλαβε η τοπική Ελληνορθόδοξη Κοινότητα. Ο Ναός εγκαινιάσθηκε σύμφωνα με το Ελληνορθόδοξο τυπικό την 31η Μαρτίου 1968.

Σ’ αυτόν διακόνησε επί σειρά ετών ο μακαριστός σήμερα Επίσκοπος Τελμησσού κυρός Χριστοφόρος, ένας σπουδαίος κληρικός και διακεκριμένος θεολόγος και συγγραφέας.

Μεταξύ των άλλων χαρακτηριστικών ναοδομικών στοιχείων ο εν λόγω Ναός έχει αρκετά αξιόλογα παράθυρα. Μερικά από αυτά παρουσιάζονται στη σημερινή ανάρτηση.

Για την Εθνική μας...

Η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της αγαπημένης μας Πατρίδας έλαβε πρόσφατα μέρος στα τελικά του παγκοσμίου κυπέλλου στη Νότια Αφρική.

Δυστυχώς δεν κατάφερε να περάσει στην δεύτερη φάση, αλλά θα πρέπει να ομολογήσουμε πως είχε μια αξιοπρεπή συμμετοχή, ιδιαίτερα στον δεύτερο και στον τρίτο αγώνα που έδωσε.

Εμείς πάντως οργανώσαμε κερκίδα για τον τρίτο αγώνα, έχοντας μια κρυφή ελπίδα ότι κάτι καλύτερο θα μπορούσε τελικά να γίνει. Ας είναι... Δεν πειράζει. Τώρα που έφυγε ο «Γερμανός» ίσως να γίνει ένα καινούργιο ξεκίνημα.

Κουτσοί, στραβοί...

Είναι πολύ γνωστή η ελληνική παροιμία: «Κουτσοί, στραβοί, όλοι στον Άγιο Παντελεήμονα». Αυτή προέρχεται κατ’ αρχάς από το πραγματικό γεγονός της αθρόας προσέλευσης των πιστών στους Ναούς που τιμούνται επ’ ονόματι του Αγίου Παντελεήμονα, για τό λόγο ότι ο Άγιος αυτός θεωρείται από την Εκκλησία μας ως Ιαματικός, κι έτσι οι έχοντες κάποια ασθένεια προστρέχουν προς τον Άγιο με αιτήματα σχετικά με την υγεία τους.

Ο μακ. Επίσκοπος Τελμησσού κυρός Χριστοφόρος, στο βιβλίο του «208 Κυπριακές Παροιμίες», παρατηρεί σχετικά με την εν λόγω παροιμία: «Ειρωνική παρατήρηση στις περιπτώσεις που όλων των ειδών και φυραμάτων άνθρωποι προσφεύγουν για βοήθεια σε κάποιον που, δίκαια ή άδικα, έβγαλε όνομα φιλανθρώπου ή συχνάζουν όλοι μαζί σε κάποιο μέρος, π.χ. καφενείο, χωρίς ν’ αγοράζουν τίποτε ή να προσφέρουν κάποια χρήσιμη υπηρεσία. Εφαρμόζεται στην περίπτωση ανεπιθύμητων επισκεπτών που γυρεύουν άσυλο ή βοήθεια πολλές φορές σε μεγάλους αριθμούς, λόγω των κυκλοφορουσών φημών ευσπλαχνίας ή ανεκτικότητας του οικοδεσπότη ή του καταστηματάρχη».

Το «Ημερολόγιο Αποδημίας» έγινε 2 ετών

Έχουμε γενέθλια. Το ιστολόγιό μας συμπληρώνει σήμερα 2 χρόνια ζωής και παρουσίας στο παγκόσμιο δίκτυο.

Την ανακοίνωση αυτή την προσφέρουμε με πολλή ταπείνωση, χωρίς να ζητούμε επαίνους και βραβεία. Άλλωστε τι μπορεί να ζητήσει ένα μωρό 2 ετών. Όμως, όπως συμβαίνει και με τα παιδιά, έτσι και με τούτο το ιστολόγιο έχει φέρει πολλή μεγάλη χαρά στο γονέα, και εν προκειμένω στον ιδρυτή και επιμελητή, και κάποιες φορές πιστεύουμε πως προσφέρει κι ένα χαμόγελο αισιοδοξίας και ελπίδας και στους αναγνώστες. Αυτό και μόνο είναι κάτι σημαντικό στη σημερινή εποχή της μελαγχολικής συμπαντικότητας.

Νέος Καθηγητής Ποίησης

...στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης

Πέρσι είχαμε αφιερώσει μια ανάρτηση στην εκλογή της Καθηγήτριας (τότε) Ποίησης στην Οξφόρδη. Στην εκλογή εκείνη είχε αναπτυχθεί πολύ παρασκήνιο, που πέρα από μια νήξη στα σχόλια δεν θέλαμε να γράψουμε περισσότερα.

Τώρα όμως και μετά από πολλές και διάφορες διαδικασίες, και από μια φρέσκια εκλογή μοντέρνου -ηλεκτρονικού- τύπου, έχουμε επιτέλους νέο Καθηγητή Ποίησης στο σπουδαίο και ιστορικό Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Είναι ο (σχεδόν άγνωστος) Τζέφρυ Χιλ, ο οποίος κατοικεί μόνιμα στην «αντίπαλη» πανεπιστημιακή πόλη του Κέϊμπριτζ! Ολιγοδιαβασμένος ποιητής, γιατί θεωρείται δυσκολοδιάβαστος, που η εκδοτική του εταιρεία βλέπει την εκλογή του ως δυνατότητα για μεγαλύτερες πωλήσεις και διεύρυνση του αναγνωστικού κοινού.

Ο Χιλ γεννήθηκε στο Bromsgrove, της περιοχής Worcestershire της Αγγλίας, στις 18 Ιουνίου 1932. Είναι Ομότιμος Καθηγητής της Αγγλικής Λογοτεχνίας. Στις 18 Ιουνίου 2010 εξελέγη Καθηγητής Ποίησης του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, όπου είχε πραγματοποιήσει τις πρώτες Πανεπιστημιακές του σπουδές.

Ας πάρουμε κι εμείς έστω μια μικρή κι αποσπασματική γεύση απ’ αυτή την αγγλοσαξωνικού τύπου (γεμάτη από αγγλικά τοπία, μεσαιωνική ιστορία, ακαδημαϊκή σύνταξη και «παραδοσιακή» ρητορική) ποίηση του Χιλ.


Requiem for the Plantagenet Kings

For whom the possessed sea littered, on both shores,
Ruinous arms; being fired, and for good,
To sound the constitution of just wards,
Men, in their eloquent fashion, understood.

Relieved of soul, the dropping-back of dust,
Their usage, pride, admitted within doors;
At home, under caved chantries, set in trust,
With well-dressed alabaster and proved spurs
They lie; they lie; secure in the decay
Of blood, blood-marks, crowns hacked and coveted,
Before the scouring fires of trial-day
Alight on men; before sleeked groin, gored head,
Budge through the clay and gravel, and the sea
Across daubed rock evacuates its dead.


In Memory of Jane Fraser

When snow like sheep lay in the fold
And wind went begging at each door,
And the far hills were blue with cold,
And a cloud shroud lay on the moor,

She kept the siege. And every day
We watched her brooding over death
Like a strong bird above its prey.
The room filled with the kettle's breath.

Damp curtains glued against the pane
Sealed time away. Her body froze
As if to freeze us all, and chain
Creation to a stunned repose.

She died before the world could stir.
In March the ice unloosed the brook
And water ruffled the sun's hair.
Dead cones upon the alder shook.

Ιεραποστολή στην Κένυα

Έλαβα μια επιστολή από τον Σεβ. Μητροπολίτη Κένυας κ. Μακάριο, ο οποίος προΐσταται της Ορθόδοξης Ιεραποστολής στη μεγάλη αυτή χώρα της Αφρικανικής ηπείρου. Με τον Σεβασμιώτατο μας συνδέει μακρόχρονη πνευματική φιλία και εκπαιδευτική συνεργασία (για την οποία θα ομιλήσω άλλη φορά).

Στην επιστολή του αυτή, εξαιρουμένων των προσωπικών στοιχείων και χαιρετισμών, όπως επίσης και των σημείων εκείνων που αφορούν την πρόσφατη συνεργασία μας, ο Άγιος Κένυας αναφέρει και κάποια γενικά και ενδιαφέροντα στοιχεία για την εν Κένυα ποιμαντορία του, τα οποία αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής.

Συγκεκριμένα λέγει:

«Η Ιερά Μητρόπολη Κένυας φιλοξενεί, πάντοτε, ανθρώπους που έρχονται να προσφέρουν εθελοντική εργασία, σε διάφορους τομείς του Ιεραποστολικού έργου της. Όπως γνωρίζετε, η Μητρόπολή μας είναι η μεγαλύτερη στο χώρο της Αφρικανικής ηπείρου. Σήμερα, υπάρχουν 300 ενορίες, που εξυπηρετούνται από τους 250 Αφρικανούς ιερείς. Μια Πατριαρχική Θεολογική Σχολή, ένα διδασκαλικό Κολλέγιο, 15 Γυμνάσια και Δημοτικά σχολεία, Ορφανοτροφεία, Κλινικές και άλλα ιδρύματα.

Με τη βοήθεια του Θεού το έργο του Ευαγγελισμού των φυλών επεκτείνεται, συνεχώς, προς Δόξαν Εκείνου, χάρη στα φιλανθρωπικά αισθήματα των ανθρώπων εκείνων οι οποίοι αγαπούν και τιμούν, στα πρόσωπα των νεοφωτίστων, τον ίδιον τον Θεόν».

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΡΔΙΦ

Α). Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ

Το Κάρδιφ (Cardiff) είναι μια όμορφη παραθαλάσσια πόλη της Νότιας Ουαλίας και βρίσκεται στα δυτικά της Βρετανικής νήσου. Για πολλές δεκαετίες, από τα μέσα του 19ου αι. μέχρι το τέλος της δεκαετίας 1960, το Κάρδιφ ήταν το μεγαλύτερο εξαγωγικό λιμάνι κάρβουνου στο κόσμο. Υπ’ όψιν ότι η Ουαλία, ιδιαίτερα το νότιο τμήμα της, φημίζεται για την εξαιρετική ποιότητα κάρβουνου που περιέχει στα σπλάχνα της Κέλτικης γης της.

Οι Έλληνες, σπουδαίοι θαλασσοπόροι και πολυπράγμονες όπως πάντα, έσπευσαν να εξυπηρετήσουν την μεγάλη αυτή ανάγκη για μεταφορά -μέσω των θαλασσίων οδών- του σημαντικού την εποχή εκείνη προϊόντος, που άκουγε στο όνομα κάρβουνο. Φαίνεται δε πως η περιοχή της Ουαλίας δεν ήταν απλά ένα πέρασμα γι’ αυτούς, αλλά τους είχε αρέσει ιδιαίτερα, και για τούτο άρχισαν να επικεντρώνουν το επιχειρηματικό ενδιαφέρον τους στο λιμάνι του Κάρδιφ, όπως επίσης και στα παραπλήσια λιμάνια του Νιούπορτ (Newport), Μπάρυ (Barry) και αλλού. Σιγά - σιγά μάλιστα άρχισαν να φέρνουν τις οικογένειές τους και να εγκαθίστανται κυρίως στην πόλη του Κάρδιφ, αλλά και στις γύρω περιοχές.

Έτσι, λοιπόν, στις 18 Δεκεμβρίου του 1873 πραγματοποιήθηκε η πρώτη γνωστή Συνέλευση Ελλήνων στην πόλη του Κάρδιφ. Στην Συνέλευση εκείνη αποφασίστηκε η ίδρυση Ελληνικής Εκκλησίας, κοντά στο λιμάνι της πόλης, αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο, Προστάτη των ναυτικών. Η αφιέρωση είναι βέβαια αυτονόητη, αφού το σύνολο των Ελλήνων που βρίσκονταν στην Νότια Ουαλία την εποχή εκείνη ήταν ναυτικοί.

Την Συνέλευση αυτή του 1873 φαίνεται να είχε οργανώσει ο Άγγλος Ορθόδοξος Ιερέας π. Τιμόθεος Hatherly, που είχε χειροτονηθεί το 1870 στην Κωνσταντινούπολη και είχε επιστρέψει στην πατρίδα του, με σκοπό να διακονήσει τους Έλληνες Ορθοδόξους που κατοικούσαν εκεί. Λίγα χρόνια μάλιστα αργότερα, στις 4 Μαρτίου 1877, ο ίδιος Ιερέας οργανώνει την Ελληνική Εκκλησία του Μπρίστολ (Bristol), που βρίσκεται κοντά στην Νότια Ουαλία.

Ο εκλεκτός δημοσιογράφος και ιστορικός Βάσος Τσιμπιδάρος, στο βιβλίο του «Οι Έλληνες στην Αγγλία» (σ. 218), αναφέρει χαρακτηριστικά πως στο Κάρδιφ «υπήρχε Ελληνικό Προξενείο πριν το 1900, γιατί και Έλληνες ζούσαν εκεί και πολλά ελληνικά καράβια προσέγγιζαν στο λιμάνι. Έφερναν κυρίως δημητριακά και φόρτωναν κάρβουνα για την Μεσόγειο και την Νότιο Αμερική. Μετά το 1900, η κίνηση των καραβιών ήταν τόσο μεγάλη, ώστε πολλοί ναυτικοί Έλληνες παρατούσαν την θάλασσα και βγαίνανε στην στεριά για ν’ αναμιχθούν σε διάφορες επιχειρήσεις», όπως καφενεία ή μικρά ξενοδοχεία, που εξυπηρετούσαν κυρίως τους ναυτικούς, Έλληνες και άλλους.

Αξίζει να σημειωθεί πως μεγάλες Ελληνικές Ναυτιλιακές οικογένειες και Εταιρείες, είτε ξεκίνησαν την επιχειρηματική τους δραστηριότητα από την Νότια Ουαλία, είτε απλώς πέρασαν από εκεί και δραστηριοποιήθησαν για ένα χρονικό διάστημα. Στην πρώτη κατηγορία ανήκει η οικογένεια Κολλάκη (από τις πλουσιώτερες οικογένειες της Ευρώπης σήμερα), ενώ στην δεύτερη ανήκουν οι Εμπειρίκοι, Φαφαλιοί και ο Αριστοτέλης Ωνάσης.

Το 1903 η Κοινότητα του Κάρδιφ έρχεται σε επίσημη επικοινωνία με το σεπτό Οικουμενικό Πατριαρχείο. Το αποτέλεσμα της επικοινωνίας αυτής ήταν να αναγνωρισθεί επίσημα η Κοινότητα, να αποσταλεί ένα Πατριαρχικό και Συνοδικό σιγίλιο, το κείμενο του οποίου είναι άφθαστης γλωσσικής ομορφιάς, και να διορισθεί ο Μέγας Σακκελάριος π. Ιωάννης Γεωργιάδης, ως ο πρώτος Έλληνας Ιερέας και Ιερατικώς Προϊστάμενος της Εκκλησίας του Αγ. Νικολάου.

Β). Ο ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΙΝΟΤΙΚΟ ΚΤΙΡΙΟ

Μέχρι τις αρχές του 20ου αι. η Κοινότητα δεν είχε δικό της Ιερό Ναό. Χρησιμοποιούσε για τις λατρευτικές της ανάγκες και τελετές άλλοτε την Νορβηγική Εκκλησία του λιμανιού και άλλοτε μια παράγκα, στην ίδια περιοχή. Το 1905, μετά από επίμονες και επίπονες προσπάθειες, τα μέλη της Κοινότητας εξασφάλισαν έναν κατάλληλο χώρο, πολύ κοντά στο λιμάνι. Ο χώρος αυτός ενοικιάσθηκε τότε, από τον Μαρκήσιο της περιοχής (Μπιουτ - Bute), στον οποίο ανήκε ένα μεγάλο μέρος της πόλεως, για 99 χρόνια. Αξίζει να σημειωθεί ότι την εποχή εκείνη οι Βρετανοί δεν συνήθιζαν να πωλούν οικόπεδα σε ξένους. Ο νόμος επέτρεπε όμως την ενοικίαση της γης για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Το οικόπεδο αυτό αγοράσθηκε τελικά από την Κοινότητα το έτος 1989.

Οι αρχικές συμφωνίες προέβλεπαν πως στον εν λόγω χώρο θα οικοδομούνταν δύο κτίρια, Ιερός Ναός και Κοινοτικό κτίριο. Το δεύτερο, σκοπό θα είχε να στεγάσει το Ελληνικό Σχολείο (ισόγειο) και το Πρεσβυτερείο (1ος όροφος), όπως και έγινε τελικά.

Ο Ιερός Ναός κτίσθηκε το 1906. Σε σχετική πλάκα, που βρίσκονταν τοποθετημένη στον εξωτερικό τοίχο της πρόσοψης, είχε αναγραφεί πως η οικοδόμηση πραγματοποιήθηκε με εισφορές «των εν Cardiff, Barry και Newport Εφοπλιστών, Πλοιάρχων, παρεπιδημούντων Ορθοδόξων Ελλήνων και Ναυτιλλομένων».

Το Κοινοτικό κτίριο οικοδομήθηκε γύρω στα 1915 και εγκαινιάσθηκε στις 25 Μαρτίου 1915 από τον τότε Πρόξενο της Ελλάδος στο Κάρδιφ Αντώνιο Μομφερράτο, του οποίου το όνομα εμφανίζεται στην πλάκα εγκαινίων, που βρίσκεται αναρτημένη στο εν λόγω κτίριο.

Η επίσημη τελετή των Εγκαινίων του Ιερού Ναού Αγ. Νικολάου, στην οποία προέστη ο τότε Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κύριλλος ο Γ’, πραγματοποιήθηκε στις 24/6 Απριλίου 1919. Ιερατικώς Προϊστάμενος της Κοινότητας την εποχή εκείνη ήταν ο Αρχιμ. Γεννάδιος Θέμελης (1917 - 1928), ο οποίος είναι και ο μόνος Έλληνας Ιερέας που εκοιμήθη και ετάφη στο Κάρδιφ.

Γ). Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Η Ελληνική Κοινότητα στην Νότια Ουαλία συνέχισε την ιστορική της πορεία και προσέφερε μια σημαντικότατη μαρτυρία Ορθοδοξίας και Ελληνισμού στην φιλόξενη χώρα της Μεγ. Βρετανίας και συγκεκριμένα στο Πριγκιπάτο της Ουαλίας.

Στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου πολλά ελληνικά πλοία αποκλείσθηκαν στο λιμάνι του Κάρδιφ κι έτσι ο πληθυσμός της Κοινότητας διπλασιάσθηκε την εποχή εκείνη. Στο πρώτο μισό του 20ου αι. στο Κάρδιφ λειτουργούσε όχι μόνο Ελληνικό Προξενείο, αλλά και Λιμεναρχείο. Η κίνηση των πλοίων ήταν αρκετά μεγάλη. Λέγεται πως 200 ελληνικά καράβια έμπαιναν στο λιμάνι του Κάρδιφ κάθε χρόνο. Αυτή η κίνηση συνεχίσθηκε αμείωτη μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960, οπότε οι Βρετανοί, για διάφορους λόγους, άρχισαν να κλείνουν τα ανθρακωρυχεία το ένα μετά το άλλο.

Το μεταναστευτικό κύμα της δεκαετίας 1955 - 1965, από Ελλάδα και Κύπρο προς το εξωτερικό, έφερε στο Κάρδιφ αρκετούς μετανάστες, οι οποίοι ανανέωσαν τον μέχρι τότε κυρίως ναυτικό πληθυσμό της περιοχής. Έτσι, το 1964 ιδρύονται στο Κάρδιφ δύο νέοι ελληνικοί Σύλλογοι: α). Η Ελληνοκυπριακή Αδελφότητα Ουαλίας και β). Ο Σύνδεσμος Κερκυραίων Ρωμαιοκαθολικών και πάσης Ελλάδος «Ο Άγιος Σπυρίδων» (τα μέλη του οποίου προέρχονται από τον Ρωμαιοκαθολικό πληθυσμό της Κέρκυρας, με απώτερη καταγωγή από την Μάλτα).

Την ίδια χρονιά (1964) άρχισε να αναδιοργανώνεται και η επίσημη Κοινότητα. Ιδρύθηκε τότε ο Σύνδεσμος Κυριών Κάρδιφ και Περιχώρων. Λίγα χρόνια αργότερα (1971) τον Σύνδεσμο αυτό αντικαθιστά η Βοηθητική Αδελφότητα Κυριών «Η Ζωοδόχος Πηγή», η οποία αναπτύσσει έντονη φιλανθρωπική δραστηριότητα. Την εποχή αυτή διακονεί την Κοινότητα ο (μακαριστός σήμερα) Πρωτοπρ. Σπυρίδων Δεσύλλας, ο οποίος υπηρέτησε τον Ελληνισμό της Νότιας Ουαλίας από το 1958 μέχρι το 1987.

Μετά το 1980 το Πανεπιστήμιο του Κάρδιφ, όπως επίσης και αυτά των γειτονικών πόλεων (Newport, Pontypridd, Swansea, κ.ά.), γίνονται εκπαιδευτικά κέντρα υποδοχής χιλιάδων Ελλήνων φοιτητών, οι οποίοι αποφασίζουν να ξενιτευθούν γιατί δεν εξασφάλισαν μια θέση στα Ανώτερα και Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της Ελλάδος και της Κύπρου. Έτσι ο ντόπιος και μόνιμος ελληνικός πληθυσμός στην Νότια Ουαλία ανανεώνεται και εμπλουτίζεται για άλλη μια φορά, με ένα νέο είδος μεταναστών.

Στην πρόσφατη εποχή διακόνησαν την Κοινότητα οι εξής κληρικοί: π. Αναστάσιος Δ. Σαλαπάτας (1987 - 1993), Αρχιμ. Αμφιλόχιος Ανδρονικάκης (1993 - 1998), ο οποίος εξελέγη την 4η Οκτωβρίου 2005 Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου στην Εκκλησία της Κρήτης, και Αρχιμ. Ιάκωβος Σάββα (2000 - σήμερα).

Η Ελληνική Κοινότητα Νότιας Ουαλίας αριθμεί σήμερα 2000 Ελληνορθοδόξους. Οι φοιτητές που φοιτούν στην πόλη του Κάρδιφ υπολογίζονται σε περισσότερους από 1000, ενώ οι Κερκυραίοι Ρωμαιοκαθολικοί, οι οποίοι βρίσκονται σε κοινωνική (κι όχι βέβαια σε εκκλησιαστική) επικοινωνία με τους Ελληνορθοδόξους, ανέρχονται περίπου σε 1000 άτομα.

Τα δύο κυριώτερα στοιχεία που συσπειρώνουν, σήμερα και πάντοτε, τους Έλληνες της περιοχής, είναι ο Ιερός Ναός Αγ. Νικολάου και το Ελληνικό Σχολείο Νότιας Ουαλίας. Είναι τα δύο δυναμικά στοιχεία, οι δύο πόλοι, του Ελληνορθόδοξου Πολιτισμού, τον οποίο οι Απόδημοι στην Νότια Ουαλία προσπαθούν να διατηρήσουν ως κόρη οφθαλμού.

Δ). ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

- Οικον. Α.Δ. Σαλαπάτα, Ο Ελληνισμός στη Νότια Ουαλία (1873-1993), Κάρδιφ 1993
- Βάσου Τσιμπιδάρου, Οι Έλληνες στην Αγγλία, Εκδ. «Αλκαίος», Αθήνα 1974
- T.E. Dawling & E.W. Fletcher, Hellenism in England, London 1915

Kείμενο: π. Α.Δ.Σ.