Ἐκείνη, ἡ πρώτη στιγμή...

Ἡ κάθε ἐπέτειος τῆς χειροτονίας μας εἶναι ἀναμφίβολα κι ἕνας ἀπολογισμός, ἀλλὰ καὶ μιὰ ἀφετηρία γιὰ μιὰν ἐκκίνηση νέα, ἀνανεώσιμα ἐνθουσιαστική, βεβαία, συντονισμένη πλήρως μὲ τὸ παρελθὸν καὶ ταυτισμένη ἐξάπαντος μὲ τὸ μέλλον -τῇ βοηθείᾳ Του πάντοτε. Γιατὶ ἡ ἐπέτειος αὐτή, μέσω τῆς ὁποίας ἐπιστρέφουμε στὴν πρώτη στιγμὴ, εἶναι συνάμα κι ἕνα σύνορο ἐμβιωμένου χρόνου. Σύνορο, ποὺ ἀγγίζει μὲ τὸ μεσότοιχο ποὺ διακρατεῖ, δύο πραγματικότητες: τὴν πρὸ καὶ τὴν μετὰ τὴν ἱερωσύνη.

Ἀλήθεια, σκεφτήκαμε ποτὲ ὄλοι ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ, πὼς ἦταν ἐκείνη ἡ πρώτη στιγμή, ἡ «μετάβαση» δηλαδή, ἀπό τὸν κόσμο τοῦ λαϊκοῦ στὴν πραγματικότητα τῆς ἱερωσύνης; Μἐ λίγα λόγια, διαννοηθήκαμε ποτὲ, τὶ δύναμη ψυχῆς θέλει καὶ ἔχει ἐκείνη ἡ ἁπλὴ κίνηση, τὸ νὰ βγάλεις, δηλαδή, τὸ σακκάκι καὶ νὰ ντυθεῖς τὸ ζωστικό; Ἴσως κάποιοι νὰ μὴν καταλαβαίνουν τὶ ἐννοῶ γράφοντας αὐτὴ τὴ λεπτομέρεια, ποὺ ἐνέχει μεγάλο εἰδικὸ βάρος καὶ ἰκανῆς σημασίας ψυχολογική δυναμική. Ὡστόσο, θὰ ἤθελα νὰ παρακαλέσω τὸν καθένα μας, Γέροντα ἤ νέο κληρικὸ· ἁπλὸ παπᾶ ἤ ὀφφικιοῦχο· ἱερομονάχο καὶ Ἐπίσκοπο, νὰ σταθοῦν γιὰ λίγο καὶ ν᾿ ἀναπολήσουν ἐκείνη τὴν πρώτη στιγμή. Γιατὶ μέσω αὐτῆς τῆς κίνησης ἀρχίζει κανεὶς ν᾿ ἀποδεσμεύεται (ἀλήθεια, πόσο;) ἀπό τὰ γήινα καὶ ἐφήμερα κι ἀρχίζει νὰ κάνει τὸν πρῶτο του βηματισμὸ στὸ Χορὸ καὶ τὸ Χῶρο τῆς ἱερωσύνης. Κι εἶναι κορυφαῖος αὐτὸς ὁ βηματισμὸς, γιατὶ ἀποτελεῖ καὶ παραμένει μιὰ προσπάθεια ἀναζήτησης ἰσορροπίας, καθὼς πολλὲς καὶ ποικίλες παγίδες τὸν παρενοχλοῦν. Παγίδες φυσικὰ τοῦ κόσμου, ποὺ φτεροκοπᾶ αὐτὲς τὶς ἄχραντες στιγμὲς γύρω μας καὶ ἐπιμένει νὰ περιθωριοποιήσει τὸ Μέγα Μυστήριο, ὥστε νὰ παραγεμίσει τὴν ψυχή μας μὲ λογισμοὺς διάφορους καὶ ἐν πολλοῖς ἐκμαυλιστικούς. Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ εὐχὲς ποὺ ἀναγινώσκει ὁ Ἀρχιερέας, κατὰ τὴν σεπτὴ καὶ ἄχραντη ὥρα τῆς χειροτονίας, ἐνέχουν ἐκρηκτικὸ περιεχόμενο, γιατὶ ἔχουν δοκιμαστεῖ, ὡς προσευχὴ ἀιώνων, ὡς ἰκέσιος λόγος, ὅπως στερεωθεῖ ὁ νεοχειροτονούμενος καὶ προσβλέπει πάντοτε στὴν ἡμέρα καὶ τὴν ὥρα αὐτή μὲ νοσταλγία, ἱερὸ δέος καὶ φιλοτιμία. Κυρίως, ἀπέναντι σ᾿ Ἐκεῖνον ποὺ τοῦ ἔδωσε τὴ δυνατότητα νὰ σταθεῖ «ἔνδον τοῦ ναοῦ καὶ, κυρίως, ἔνδον τοῦ Θυσιαστηρίου».

Ὡστόσο, μὲ τὴ στοιβάδα τῶν χρόνων ποὺ μέσα μας συσωρεύεται, εἶναι δυνατὴ κι ἡ λήθη. Ὅπως δυνατὴ εἶναι καὶ ἡ ἀπογοήτευση ποὺ πυκνώνει στὴν ψυχὴ, ὅπως ἡ συννεφιὰ στὴν εὐδία τῆς μέρας, καὶ τῆς ἀφαιρεῖ τὴν ἰκμάδα καὶ τὸ πρῶτο ἐκεῖνο σκίρτημα τοῦ ἐνθουσιασμοῦ: αὐτὴ τὴ θεόπεμπτη εὐλογία γιὰ φιλότιμη διακονία. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀπαιτεῖται ἡ συχνότερη ἐπιστροφὴ σ᾿ ἐκείνη τὴν πρώτη στιγμὴ, τὴν κορυφαία στιγμὴ, ὅπου ἡ ἀλλαγὴ ἀπό τὰ τοῦ κόσμου στὰ τοῦ Θεοῦ ὁριοθέτησε τὴν περιουσία μας: τὴν ἐλεύθερη ἐπιλογή μας, δηλαδή, ὅπως ἀγόγγυστα πασχίσουμε νὰ διακονήσουμε τὴν πνευματική μας οἰκογένεια, τὴν ἐνορία. Ἄν δὲ σὲ περίπτωση ἀπωλέσουμε αὐτὸ τὸ ὄραμα καὶ τὸ ἀντικαταστήσουμε μὲ κατακτήσεις κοσμικοῦ χαρακτήρα καὶ ἐφήμερου τρόπου αὐτοεκτίμησης καὶ συσώρευσης πλούτου (πρβλ. Λκ. 12, 16-21) , τότε καλύτερα εἶναι νὰ ξαναβάλουμε τὸ σακκάκι μας, νὰ κρεμάσουμε, μὲ τὴν προσδοκία τοῦ ἑπόμενου αὐθεντικοῦ κλητοῦ, τὸ ζωστικό μας καὶ νὰ ξαναγυρίσουμε εἰς τὰ ἴδια. Γιατὶ ἡ κατάχρηση τῆς ἱερατικῆς διακονίας σὲ ἐφαλτήριο οἰκονομικῆς ἐλαφρύνσεως ἤ ἐπίλυσης τῶν ὅσων ἀτομικῶν ἐκκρεμοτήτων μας -οἰκογενειακῶν, οἰκονομικῶν, προσωπικῶν φιλοδοξιῶν κ.ἄ, δὲ στοχεύει πουθενὰ ἀλλοῦ παρὰ μόνο στὴν ἴδια τὴν καρδιὰ τῆς Ἐκκλησίας. Νὰ Τὴν πληγώσει καὶ μὲ ἀπώτερο σκοπό τὴν ἀποξένωση ἀπό τὸν βέβαιο συντροφικὸ πυρήνα: αὐτὸν τῆς ἄδολης διαπροσωπικῆς σχέσης καὶ τῆς συμπαγοῦς κοινότητας, ὅπως εἶναι καὶ παραμένει ἡ ἐνορία.

Περπατώντας ἤδη στὴν τριακοστὴ δεύτερη χρονιὰ ἱερατικῆς διακονίας συλλογίζομαι ὅτι τὰ χρόνια ποὺ πέρασαν, συμπυκνώνονται σ᾿ κείνη τὴν πρώτη στιγμὴ τοῦ γκρίζου Κυριακάτικου πρωϊνοῦ τοῦ Νοεμβρίου, τὸ ὁποῖο εἶναι ἀναφίβολα ὁ ἄξονας, ποὺ γύρω του περιστρέφομαι, ὅπως τὀτε, στὸ Χορὸ δηλαδή, γύρω ἀπό τὴν Ἁγία Τράπεζα, κατὰ τὴν ὥρα τῆς χειροτονίας... Χορὸ ποὺ συνεχίζεται ἀκόμα μὲ τὴν ἀνοχή Του, βέβαια, καὶ τὶς προσευχὲς ὅλων ἐκείνων ποὺ ἐπιμένουν νὰ θεωροῦν τὸν παπᾶ τους πνευματικὸ ὁδηγὸ ἤ καὶ εἰλικρινῆ φίλο. Κι αὐτὸ τοῦ φτάνει καὶ τοῦ περισσεύει.

π. Κων. Ν. Καλλιανός

Σημείωση: Σήμερα είναι η επέτειος της χειροτονίας εις Πρεσβύτερο του π. Κ.Ν.Κ., συγγραφέα του παραπάνω κειμένου. Του ευχόμαστε ολόψυχα Χρόνια Πολλά κι Ευλογημένα, πλημυρισμένα πάντα από τη Χάρη και το Φως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που τον προσκάλεσε να διακονήσει με τις δικές του ανθρώπινες δυνάμεις αυτό το θεανθρώπινο Σώμα της Εκκλησίας Του, μέσα στο οποίο λαμβάνουμε την πρόγευση της Βασιλείας των Ουρανών!