Ποιμαντικῶν βιωμάτων συνέχεια...

Καθώς κοιτῶ τά χρόνια μου μέσα στόν ἱ. κλῆρο συνειδητοποιῶ πιά πώς ἀγγίζουν τό μισό, περίπου, τοῦ αἰῶνα. Πού σημαίνει πώς ὁ χρόνος μοῦ ἔχει σωρεύσει πολλές ἐμπειρίες, παράλληλα δέ μοῦ ἔδωσε καί τή δυνατότητα ν' ἀντέξω μέσα σέ μιά καθημερινή κάμινο, στήν ὁποία θεληματικά εἰσῆλθα, γιατί δέν εἶναι δυνατό νά δοκιμαστεῖ διαφορετικά ἡ ἀντοχή, ἡ ὑπομονή καί ἡ πίστη σου, ἡ ἐμπιστοσύνη δηλαδή σ' Αὐτόν, πού σοῦ ἐπιτρέπει, "ἑσπέρας καί πρωΐ καί μεσημβρίᾳ" νά Τόν λατρεύεις, ἄν δέν βιώσεις τό μαρτύριο, ἀλλά καί τήν ἀνησυχία. Γι᾿ αὐτό καί στό περιθώριο τῶν ποιμαντικῶν μου καθηκόντων, σέ ὧρες μοναξιᾶς κι ἀνασυγκρότησης τοῦ εἶναι -πάντα, φυσικά, μέ τή Χάρη Του- ἐπιδιώκω νά σημειώνω δυό λέξεις, ἔτσι, χάριν ἐνθυμήσεων, ἀλλά καί ἐντοπισμοῦ τοῦ στίγματος τῆς πορείας μου, κατά τόν διάπλου αὐτόν στή θάλασσα τοῦ παρόντος βίου. Κι αὐτά ὅλα, γιατί μοῦ δίνεται ἡ εὐκαιρία νά βλέπω τίς ἐνέργειες τοῦ χτές, στίς ὁποῖες διακρίνεται ὁ τότε, ἀνακριβής ἐν πολλοῖς, ἐνθουσιασμός μου, ἀλλά καί ἡ ἐνεργητικότητα πού ἡ νεότητα καί η ἀπειρία προσφέρει, γιά νά τά συγκρίνω μετά, μέ τίς σημερινές, τίς ἀπότοκες τῆς περίσκεψης ἐμπειρίες, τόν κόπο καί τή βαθύτατη συναίσθηση τοῦ χρέους, τά ὁποῖα τώρα πιά τά βλέπω μέσ᾿ ἀπό τήν προοπτική τῆς διαδοχῆς: ἄραγε στόν ἑπόμενο κρίκο αὐτῆς τῆς ἁλυσίδας - διαδοχῆς, τί θά παραδώσω; Καί τό ἐρώτημα γίνεται, ὅσο περνάει καιρός, συχνότερη ἐνόχληση στή θύρα τῆς ψυχῆς μου, ἀλλά καί τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι τόσο φαρμακερή κάποτε ἡ ἀδιαφορία τῶν ἀνθρώπων, ὥστε νά σέ σκοτίζει, νά σέ ἀποσυντονίζει, νά σοῦ γεμίζει τήν ψυχή αἰχμηρές ἀκίδες πού τόσο σέ πληγώνουν. Γιατί κακά τά ψέματα ἄνθρωπος εἶσαι· κι ὅταν δεῖς νά μεταβάλλεται συμπεριφορά κάποιων πού συνέδραμες καί εὐεργέτησες τόσο, τότε καταλαβαίνεις τό βάθος τῆς ἀνθρώπινης ἀτέλειας καί ἀνωριμότητας. Καί τοῦτο δέ, γιατί τότε σπουδάζεις ἐπιμελῶς πάνω στή γοητεία τῆς γόνιμης μοναξιᾶς, ἡ ὁποία καί σοῦ παρέχει τό προνόμιο τῆς προσευχῆς, τῆς σιωπῆς καί τῆς προετοιμασίας γιά νά πορευτεῖς τήν ὁδό τῆς αὐτογνωσίας.

Ὡστόσο, ἡ αὐτογνωσία, πού εἶναι τό "τέλος τῆς τῶν ἀρετῶν ἐργασίας" (Ὅσ. Νικήτας ὁ Στηθάτος), δέν ἐπιτυγχάνεται μέ μεθόδους τοῦ κόσμου, πού σκοτίζουν ἐπικίνδυνα τήν ψυχή, ἀλλά μέ τή συνδρομή ἔμπειρου πνευματικοῦ ὁδηγοῦ, ὁ ὁποῖος, ὡς ἄλλος Μωυσῆς , σέ καθοδηγεῖ στήν προσωπική σου γῆ τῆς ἐπαγγελίας, στή ἐπίγνωση "τοῦ ὁρᾶν τά πταίσματά σου καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν σου" (Ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος). Τότε ἡ ἀδιαφορία τοῦ ἄλλου, τό μαχαίρωμα καί ἡ δηκτική του διάθεση ἀρχίζουν, σιγά-σιγά, νά μεταβάλλονται σέ ὀχυρώματα, τά ὁποῖα σέ βολεύουν κάλλιστα νά κρυφτεῖς καί νά διασωθεῖς, ἔχοντας πάντα ἐμβιωμένο τόν Γεροντικό λόγο: "Ἐάν μή εἴπῃ ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ άνθρωπος, ὅτι ἐγώ μόνος καί Θεός, ἐσμέν ἐν τῷ κόσμῳ, οὐ ἕξει ἀναπαυσιν" (Ἀββᾶς Ἁλώνιος). Ἤ, ὅπως ἐπιμυκήνει τήν ἔννοια τοῦ ἁγιασμένου αὐτού ἀποφθέγματος σύγχρονος Γέροντας: "Ἐξαρτᾶσαι ἀπό τούς ἄλλους, παιδί μου, γι᾿ αὐτό καί σέ πειράζουν τά λεγόμενά τους".

π. Κων. Ν. Καλλιανός