Τα τέσσερα κεριά…

Τα τέσσερα κεριά, έλιωναν, αργά αργά...

Ο χώρος ήταν τόσο ήσυχος, που μπορούσε να ακουστεί η συζήτησή τους...

Το πρώτο έλεγε:

«ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ»

Μα οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να με διατηρήσουν: πιστεύω ότι δεν μου μένει άλλο από το να συνεχίσω να σβήνω!”

…κι έτσι αφέθηκε σιγά σιγά να σβήσει ολοκληρωτικά…

Το δεύτερο είπε:

«ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΠΙΣΤΗ»

Δυστυχώς δεν χρειάζομαι πουθενά.

Οι άνθρωποι δεν θέλουν να ξέρουν για μένα, κι έτσι δεν έχει νόημα να παραμένω αναμμένο.”


…μόλις ολοκλήρωσε τα λόγια του, ένα ελαφρύ αεράκι φύσηξε πάνω του και το έσβησε...

Πολύ λυπημένο το τρίτο κερί, με τη σειρά του είπε:

«ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΑΓΑΠΗ»

Δεν έχω τη δύναμη να συνεχίσω να παραμένω αναμμένο.

Οι άνθρωποι δεν μου δίνουν σημασία και δεν αντιλαμβάνονται το πόσο σημαντικό είμαι.

Αυτοί μισούν ακόμα και αυτούς που τους αγαπούν περισσότερο…

...και χωρίς να περιμένει άλλο, το κερί αφέθηκε να σβήσει...

Ξαφνικά...

ένα παιδί μπήκε στο δωμάτιο και είδε τα τρία κεριά σβηστά.

Φοβισμένο από το μισοσκόταδο, είπε:

«ΜΑ ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ! ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΤΕ ΑΝΑΜΜΕΝΑ, ΕΓΩ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ!»

…και ξέσπασε σε δάκρυα…

Τότε το τέταρτο κερί είπε με συμπόνια:

“ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ: ΟΣΟ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΑΝΑΜΜΕΝΟ, ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΞΑΝΑΝΑΨΟΥΜΕ ΤΑ ΑΛΛΑ ΤΡΙΑ ΚΕΡΙΑ…

Εγώ είμαι Η ΕΛΠΙΔΑ»

…με μάτια λαμπερά και γεμάτα δάκρυα, το παιδί πήρε το κερί της ελπίδας, και ξανάναψε όλα τα άλλα…

…ΑΣ ΜΗΝ ΣΒΗΣΕΙ ΠΟΤΕ Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΕΣ’ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ...

...και καθένας από μας ας θυμάται, να ανάβει ξανά με την Ελπίδα, την Ειρήνη, την Πίστη και την Αγάπη…