Ἀναγνώσεις...

Ἕνα ἐπίκαιρο βιβλίο: π. Σταῦρος Κοφινᾶς, Χριστουγεννιάτικη θλίψη

Ἀπό τά βιβλία πού προετοιμάζουν τόν πιστό γιά τό Μεγάλο Μυστήριο τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἀναμφίβολα καί τό μικρό μέν, ἀλλά πυκνό σέ νοήματα καί στέρεες ἀπόψεις, βιβλίο τοῦ π. Σταύρου Κοφινά, Χριστουγεννιάτικη θλίψη, πού κυκλοφορήθηκε τό 2010 ἀπό τίς φιλόκαλες καί δραστήριες ἐκδόσεις ΑΡΜΟΣ. 

Στίς 65 σελίδες λοιπόν τοῦ ἐν λόγω βιλίου μπορεῖ ὁ ἀναγνώστης νά καταλάβει, γιατί τίς μέρες αὐτές, τίς τόσο τρυφερές καί πανίερες, κάποιοι αἰσθάνονται μέσα τους ἔνα τεράστιο κενό, μιά ἀπογοήτευση, παρ᾿ ὅλο πού πασχίζουν μέ ἐξωτερικό διάκοσμο καί ἐξεζητημένο στολισμό τῶν σπιτιῶν καί δρόμων, νά δημιουργήσουν ἔνα κλίμα γιορταστικό, αἰσιόδοξο, χαρούμενο (σελ. 10). Κι ὅμως ἀπ᾿ ὅλ᾿ αὐτά κάτι λείπει, κι αὐτό εἶναι τό πιό βασικό καί συνάμα τό κέντρο βάρους. Κι αὐτό εἶναι ἡ παρουσία Ἐκείνου, ὁ Ὁποῖος «ἐνηνθρώπησεν ἵνα ἡμεῖς θεωθῶμεν», σύμφωνα μέ τήν Πατερική Διδασκαλία καί βίωση τοῦ Μυστηρίου αύτοῦ τῆς θείας Οἰκονομίας.  

Ὁ π. Σταῦρος μέ τρόπο σαφῆ, μέ παραδείγματα καί τό κυριώτερο μέ Πατερικά θεμέλια μᾶς δείχνει τόν τρόπο τῆς ἀποταγῆς τῆς ἐπιδερμικῆς καί ἐπιπόλαιας προσέγγισης τῆς Γιορτῆς τῶν Χριστουγέννων, γιά νά μήν αἰσθανθοῦμε τή θλίψη καί τήν ἀπογοήτευση, πού νοιώθουν ὅσοι δίχως πίστη ἐπιθυμοῦν νά γιορτάσουν (σ. 42-45). Γιατί ἡ κατάλυση τοῦ σκοταδιοῦ δέν γίνεται μονάχα μέ τό πλῆθος τά λαμπιόνια τοῦ στολισμένου δέντρου ἤ σπιτιοῦ, ἀλλά μέ τήν παρουσία τοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης, ὥστε «νά λάμψει τό φῶς στήν καρδιά» (σελ. 48), τοῦ καθενός.  

Θαυμάσια εἶναι κι αὐτά πού λέγει ὁ π. Σταῦρος γιά τούς Καλικάντζαρους, αὐτά τά μισοδαιμονικά ὄντα πού παρουσιάζονται τίς μέρες αὐτές,  γιά νά πειράξουν τούς Χριστιανούς (σελ. 49-50). Καί λέω ὄτι εἶναι θαυμάσια, γιατί προσπαθεῖ, ἀναφερόμενος στίς λαϊκές μας παραδόσεις, νά μᾶς δείξει πόσο σοφά καί μέ εὐλάβεια οί προγονοί μας γιόρταζαν, ἔστω κι ἄν οἱ Καλικάτζαροι τούς πειράζανε, ἔστω κι ἄν ὑπήρχε χαμηλό φῶς στό σπιτικό τους. Ἐκείνοι ἤξεραν ὅτι στό τέλος θά καταστείλει ὅλες τίς δυνάμεις τοῦ κακοῦ τό Φῶς τῆς Γνώσεως, πού ἀνατέλει ἀπό μιά φτωχική καί περιφρονεμένη σπηλιά.  

Ἐκεῖνοι, στ΄ ἀλήθεια, αὐτά ἤξεραν, αὐτά πίστευαν. Ἐμεῖς σήμερα;

Καθώς κλείνω αὐτό τό ἀτεχνο σημείωμα γιά τό ὄντως ὑπέροχο βιλιαράκι τοῦ π. Σταύρου, πού μέ συντροφεύει τίς μέρες αὐτές, θυμίζω στόν κάθε καλοπροαίρετο ἀναγνώστη ὅτι μιά πρώτη μορφή τοῦ ἐν λόγω πονήματος τοῦ π. Σταύρου δημοσιεύτηκε σ᾿ ἐκεῖνον τόν πράγματι ὑπέροχο συλλογικό τόμο «Χριστούγενα» (ἐκδ. Ἀκρίτας, 1982), μέ τόν τίτλο, «Ἐλπίδα καί Δύναμη ἀπό τἠ Φάτνη» (σ. 145-174). Ἀπό ἐκεί εἶναι κι ἡ εἰκόνα μέ τούς Καλικατζάρους.

Καλή συνέχεια, ἀγαπητέ μας παπα-Σταῦρο...

π. Κων. Ν. Καλλιανός