Μετρώντας τὸν περασμένο χρόνο

Παραμονὴ τῆς Πρωτοχρονιᾶς τοῦ 2013. Ἕνα χρονικὸ ὅριο ποὺ μᾶς βηματίζει, ἔστω καὶ συμβατικὰ, μέσα στὴ δεύτερη τὴ δεκαετία τοῦ 21ου αἰ. Δηλαδὴ μᾶς φέρνει σιμὰ σὲ μυθικὰ καὶ ἀπρόσμενα γεγονότα, τὰ ὁποῖα κάποτε μᾶς τὰ εἶχαν πεῖ, δίχως νὰ τὰ πιστεύουμε, ὡστόσο ἀργότερα τὰ διαβάσαμε καὶ φυσικὰ στὶς μέρες μας τὰ εἴδαμε νὰ ὑλοποιοῦνται, νὰ γίνονται πραγματικότητα. Μόνο ποὺ αὐτὴ ἡ πραγματικότητα πληγώνει τόσο τὴν ψυχὴ καὶ τὴν ὁδηγεῖ σιμὰ στὴν πεμπτουσία τῆς σιωπῆς καὶ τῆς ὁδύνης. Γιατὶ ἐμεῖς, τὰ παιδιὰ τοῦ 20ου αἰ, ἀρχίσαμε, καὶ συνεχίζουμε, νὰ σκεφτόμαστε προσεχτικὰ κι ἐπιμορφωτικὰ γιὰ τὸν ἑαυτὸ μας,  ἀλλὰ  ἐτοῦτα ποὺ βλέπουμε καί βιώνουμε  στὴ νέα γενιὰ, μᾶς εἶναι  κάπως παράδοξα. Παράδοξα, ἐπειδὴ μέσα στὸ κέλυφος τοῦ χρόνου διαθλᾶται τὸ εἴδωλὀ μας καὶ δυστυχῶς φαίνεται στοὺς νεώτερους πιὸ τσαλακωμένο, πιὸ σκοτεινὸ κι ἀσπρόμαυρο. Ἐπειδὴ στὶς μέρες μας περίσσευσε ἡ «στοργὴ», ἡ ἐμπάθεια, τὸ (ἀ)φιλότιμο δικαίωμα γιὰ ἐπικυριαρχία ἐπί τοῦ ἄλλου, ἡ ἀδηφάγος κατάσταση ποὺ μᾶς ἐπιβεβαιώνει τὴν ἀνέστιο διαμονὴ μας, σ᾿ αὐτοὺς τοὺς πικροὺς καιροὺς. 

2013. Ποὺ σημαίνει πὼς πέρασαν 2013 χρόνια ἀπὸ τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Μόνο ποὺ λίγοι τὸ κατάλαβαν καὶ ἀκόμα πιὸ λιγοστοὶ τὸ ἐμβίωσαν καὶ δὲ στράφηκαν νὰ γίνουν Ἡρῶδες, Γραμματεῖς καῖ Φαρισαῖοι, Καϊάφες καὶ Πιλάτοι, ἀλλ᾿ ἔμειναν, ὅπως ἔμειναν σιμὰ Του «οἱ γνωστοὶ αὐτοῦ» (Λκ. 23, 49), σιμὰ στὸ Σταυρὸ δηλαδὴ, γιὰ νὰ εἶναι οἱ μάρτυρες, ἀλλὰ καὶ ἡ συντροφιὰ Του αὐτὲς τὶς πικρὲς καὶ τραγικὲς ὧρες… 

Σήμερα, ὕστερ᾿ ἀπὸ δύο χιλιετίες ξανάρχεται στὴν ἐπιφάνεια τὸ δυσκολοερμήνευτο γιὰ τοὺς καιροὺς μας μήνυμα τῆς Βηθλεέμ. Ἕνα μήνυμα ποὺ ἀνακαλεῖ στὴ μνήμη τῶν παλιότερων τὴν πτωχεία τῶν προγόνων μας, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀξιοπρέπεια ποὺ διακρατοῦσαν, πέρ᾿ ἀπὸ καθημερινὲς πνιγηρὲς περιστάσεις καὶ καταστάσεις,  καταστάσεις δύσκολες, κοπιώδεις καὶ τραγικές.

Αὐτὸ τὸ μήνυμα τῆς Βηθλεέμ πασχίζουμε, λοιπὸν, νὰ ξανανταμώσουμε στὸ νέο ἐνιαυτὸ, μέσ᾿ ἀπὸ μνῆμες, λόγους στοργῆς καὶ ἐπιστροφὲς σὲ εὺλογημένες ὧρες. Μόνο ποὺ  τὰ ἐμπόδια παραμένουν πολλὰ καὶ κάποτε δυσκολοπέραστα... Ὡστόσο θὰ τὸ τολμήσουμε γι᾿ ἄλλη μιὰ φορὰ, γι᾿ ἄλλη μιὰ χρονιὰ, ἔστω κι ἄν τὰ τραύματα πληθύνουν κι οἱ ἀντοχὲς λιγοστέψουν. Γιατὶ πάντα θὰ βάζουμε στὸ νοῦ μας, φυλαχτὸ θὰ τὸ κάνουμε, τὸ λόγο Του:  «Θαρσεῖτε...» (Ἰω 16, 23 ). Μόνο ποὺ κι αὐτὸ  τὸ θάρρος κάποτε ἐξατμίζεται, ὅταν δὲν περισσεύει ἡ Πίστη, ἡ ἐμπιστοσύνη δηλαδὴ σ᾿ αὐτὸν ποὺ «ἐνηνθρώπησε ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν» ἤ, γιὰ νὰ τὸ ποῦμε κάπως πιὸ διαφορετικὰ, στὸ Λυτρωτὴ, μὰ πρὸ πάντων στὸ παντοτεινό μας  Φίλο (πρβλ. Ἰω. 15, 14 )...

π. Κων. Ν. Καλλιανὸς