Ψυχοσάββατο σήμερα

Σ Υ Ν Α Ξ Α Ρ Ι Ο Ν, Τριῳδίου

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνείαν πάντων τῶν ἀπ' αἰῶνος κοιμηθέντων εὐσεβῶς, ἐπ' ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου, οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν.

Στίχοι

Ἀμνημόνησον πταισμάτων νεκροῖς, Λόγε,

Τά χρηστά νεκρά σπλάγχνα σου μή δεικνύων.

Τάς τῶν προαναπαυσαμένων ψυχάς κατάταξον, Δέσποτα Χριστέ, ἐν ταῖς τῶν Δικαίων σου σκηναῖς, καί ἐλέησον ἡμᾶς, ὡς μόνος ἀθάνατος, Ἀμήν.

Ἦχος πλ. δ'. Ὁ ἐν Ἐδέμ Παράδεισος

Δεῦτε πρό τέλους πάντες Ἀδελφοί, τόν χοῦν ἡμῶν βλέποντες, καί τῆς φύσεως ἡμῶν τό ἀσθενές, καί τήν εὐτέλειαν ἡμῶν, καί τό τέλος ὀψώμεθα, καί τά ὄργανα τοῦ σκεύους τῆς σαρκός, καί ὅτι κόνις ὁ ἄνθρωπος, βρῶμα σκωλήκων καί φθορά· ὅτι ξηρά τά ὀστᾶ ἡμῶν, ὅλως μή ἔχοντα πνοήν· τούς τάφους κατίδωμεν, ποῦ ἡ δόξα; ποῦ τό κάλλος τῆς μορφῆς; ποῦ ἡ εὔλαλος γλῶσσα; ποῦ ἡ ὀφρύς; ἢ ποῦ ὁ ὀφθαλμός; πάντα κόνις καί σκιά· διό φεῖσαι Σωτήρ πάντων ἡμῶν.

Ἦχος πλ. δ'

Τί ἀπατᾶται ἄνθρωπος αὐχῶν, τί μάτην ταράττεται, ὁ πηλός, καί μετ' ὀλίγον ὁ αὐτός; τί οὐ λογίζεται ὁ χοῦς, ὅτι κόνις τό φύραμα, καί σαπρίας καί φθορᾶς ἀποβολή; Εἰ οὖν πηλός ἐσμέν ἄνθρωποι, τί προστετήκαμεν τῇ γῆ; καί εἰ Χριστοῦ ἐσμέν σύμφυτοι, τί οὐ προστρέχομεν αὐτῷ, καί ὅλην ἀφέμενοι τήν ἐπίκηρον καί ῥέουσαν ζωήν, τῇ ζωῇ τῇ ἀφθάρτῳ, ἀκολουθοῦντες; ἥτις ἐστίν ὁ Χριστός, ὁ φωτισμός τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἦχος πλ. δ'

Ὁ τῇ χειρί σου πλάσας τόν Ἀδάμ, καί στήσας μεθόριον, ἀφθαρσίας, καί θνητότητος Σωτήρ, καί τῆς ἐν χάριτι ζωῆς, τῆς φθορᾶς ἀπαλλάξας τε, πρός τήν πρώτην μεταθέμενος ζωήν, αὐτός τούς δούλους σου Δέσποτα, οὓς προσελάβου ἐξ ἡμῶν, μετά Δικαίων ἀνάπαυσον, καί ἐν χορῷ τῶν ἐκλεκτῶν, καί τούτων τά ὀνόματα, μεταγράψας ἐν βίβλῳ τῆς ζωῆς, ἐν φωνῇ Ἀρχαγγέλου, ἐξαναστήσας σάλπιγγος ἠχοῖ, καταξίωσον αὐτούς, τῆς οὐρανίου βασιλείας σου.

Ἦχος πλ. δ'

Χριστός ἀνέστη λύσας τῶν δεσμῶν, Ἀδάμ τόν πρωτόπλαστον, καί τοῦ ᾍδου καταλύσας τήν ἰσχύν, θαρσεῖτε πάντες οἱ νεκροί, ἐνεκρώθη ὁ θάνατος, ἐσκυλεύθη καί ὁ ᾍδης σύν αὐτῷ, καί ὁ Χριστός ἐβασίλευσεν, ὁ σταυρωθείς καί ἀναστάς, αὐτός ἡμῖν ἐχαρίσατο, τήν ἀφθαρσίαν τῆς σαρκός, αὐτός ἀνιστᾷ ἡμᾶς, καί δωρεῖται τήν ἀνάστασιν ἡμῖν, καί τῆς δόξης ἐκείνης, μετ' εὐφροσύνης πάντας ἀξιοῖ, τούς ἐν πίστει ἀκλινεῖ, πεπιστευκότας θερμῶς ἐπ' αὐτῷ.

Νεκρώσιμον. Ἦχος β'

Ὡς ἄνθος μαραίνεται, καί ὡς ὄναρ παρέρχεται, καί διαλύεται πᾶς ἄνθρωπος, πάλιν δέ ἠχούσης τῆς σάλπιγγος, νεκροί ὡς ἐν συσσεισμῷ πάντες ἀναστήσονται, πρός τήν σήν ὑπάντησιν Χριστέ ὁ Θεός. Τότε Δέσποτα, οὓς μετέστησας ἐξ ἡμῶν, ἐν ταῖς τῶν Ἁγίων σου κατάταξον σκηναῖς, τά πνεύματα Δέσποτα τῶν σῶν δούλων ἀεί.

Ἀπόστιχα, Νεκρώσιμον. Ἦχος πλ. β'. Τοῦ Δαμασκηνοῦ

Ἄλγος τῷ Ἀδάμ ἐχρημάτισεν, ἡ τοῦ ξύλου ἀπόγευσις, πάλαι ἐν Ἐδέμ, ὅτε ὄφις ἰόν ἐξηρεύξατο· δι' αὐτοῦ γάρ εἰσῆλθεν ὁ θάνατος, παγγενῆ κατεσθίων τόν ἄνθρωπον· ἀλλ' ἐλθών ὁ Δεσπότης, καθεῖλε τόν δράκοντα, καί ἀνάπαυσιν ἡμῖν ἐδωρήσατο. Πρός αὐτόν οὖν βοήσωμεν· Φεῖσαι Σωτήρ, καί οὓς προσελάβου, μετά τῶν ἐκλεκτῶν σου ἀνάπαυσον.