Μωραϊτίδειος θερινή τέρψις...

«Τήν ἐπαύριον, μετά τήν Ἀκολουθίαν τοῦ Ὄρθρου..........μετέβημεν πεζῆ εἰς τή ἐρημικήν Καλύβην τοῦ μεγάλου Πνευματικοῦ παπᾶ Γρηγορίου, ἵνα ἀκούσωμεν τήν θείαν Λειτουργίαν ἐπί τῃ μνήμῃ τῆς ἁγία Μαγδαληνῆς. Ἡ Καλύβη αὕτη κεῖται εἰς τήν Μικράν ἁγίαν Ἄνναν, ἐπί ὑγρᾶς σπηλαιώδους πτυχῆς, ἀπέχει δέ στάδιά τινα πρός δυσμάς. Ὁ ναός τιμώμενος εἰς μνήμην τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου εἶνε ἐσφηνωμένος ἐπί τοῦ βράχου. Ὁ παπᾶ Γρηγόριος ἔχει ἀποθάνει ἀρτίως, ἄρχει δέ τῆς Καλύβης ὁ καλός καί ἀγαθός αὐτοῦ ὑποτακτικός, ὁ ἀσκητικώτατος παπᾶ Κοσμᾶς, ὅστις μέ πολλήν χαράν μᾶς ὑπεδέχθη καί μᾶς ἀνέψυξε μετά τήν θείαν Λειτουργίαν, ὁδηγήσας με καί εἰς τό κελλίον τοῦ ὁσιωτάτου Γέροντός του, τό ὁποῖον ἐξ εὐλαβείας βαθυτάτης διατηρεῖ ὡς εἶχεν αὐτό ὅτε ἔζη ὁ μέγας ἐκεῖνος Πνευματικός. 'Εκεῖ ἐκαθήσαμεν ἀρκετήν ὥραν ἀκούσαντες τόν ἁγιώτατον βίον τοῦ παπᾶ Γρηγορίου εἰς ὅν ἐξωμολογοῦντο καί Πατριάρχαι, καί πολλά αὐτοῦ ἀνέκδοτα, ἅτινα διηγήθη μέ πολλήν χάριν καί ὀ πατήρ Κοσμᾶς καί ὁ Γέρων Δανιήλ. Τό αὐτό ἐπράττομεν ἑκάστην πρωῒαν........... Οὕτω ἐπεσκεύθημεν κατ' ἐπανάληψιν τήν Καλύβην τοῦ πευματικοῦ παπᾶ Ἰγνατίου, τήν τοῦ Πολυκάρπου, τοῦ ἐγκλείστου, τήν τοῦ καλοῦ μοναχοῦ Μακαρίου ἐπί ὑψηλῆς σκοπιᾶς ἐκτισμένην, τήν τοῦ φιλτάτου μοι μοναχοῦ Συμεών διώροφον μέ ἕνα θεαματικόν μπαλκονάκι καί μέ τήν συκῆν εἰς τή αὐλίτσα της, τήν τοῦ Εὐαγελισμοῦ, πλησίον μας ἀλλ' ἀθέατον, ὡς μίαν ἀρχαίαν κατακόμβην, καί ἄλλας ἀκόμη».

Πρώτη φορὰ ποὺ ἐπισκέφτηκε τὸ Ἅγιον Ὄρος ὁ ἄλλος Σκιαθίτης λογοτέχνης, ὁ Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης ἦταν τὸ 1888. Δὲ γνωρίζουμε ἄν τότε πρωτοπῆγε στὰ Κατουνάκια, στὴν Καλύβη τοῦ πνευματικοῦ του Γ. Δανιήλ, ἤ τὸ καλοκαίρι τοῦ 1893. Πάντως ὅπως καὶ νὰ ἔχει τὸ πράγμα, αὐτὸ ποὺ ἔζησε κοντὰ στὸν διακριτικὸ καὶ πάνσοφο Γέροντά του Δανιὴλ τὸν Κατουνακιώτη καὶ μᾶς τὸ καταθέτει, ἀφήνει νὰ διαφανεῖ τὸ πόσο τὸν ἀνέπαυσε καὶ φώτισε. Κι αὐτὸ ποὺ ἐντυπωσιάζει δὲν εἶναι μονάχα τὸ εὐκατάνυκτο τῶν περιγραφῶν γύρω ἀπὸ τὸν λειτουργικὸ κι  ἀσκητικὸ βίο τῶν Ἁγιορειτῶν πατέρων, μήτε οἱ ἐξαίσιες περιγραφὲς τοῦ φυσικοῦ κάλλους τοῦ Θεοτοκοφίλητου Περιβολιοῦ Της, ἀλλὰ ἡ προσπάθειά του νὰ φανερώσει καὶ τὶς θεῖες Μορφὲς ποὺ μεγαλούργησαν μέσα στὸν πανίερο αὐτὸ χῶρο: Τοὺς ὁσιακῶς βιοῦντας καὶ καθαγιαστικῶς τελειωμένους Γέροντες. Κι αὐτὸ εἰσπράτει, ὅπως καταλαβαίνουμε πολὺ καλὰ,  πρωτίστως ὁ Μωραϊτίδης, στὶς κατὰ καιροὺς ἐπισκέψεις του στὸν Ἄθωνα. Ὅπως αὐτὴς ποὺ ἔζησε ἀνήμερα τῆς Ἁγίας Μαγδαληνῆς...

Μακάριοι ὅσοι ἀκόμα κοινωνοῦν τὸ λόγο του, βιώνουν τὰ ὄσα ἱεροπρεπῶς μᾶς προσφέρει καὶ καταννύσονται, ὅπως κι ἐκείνος ἀπὸ τὶς Μεγάλες, τὶς Τιτάνιες Ὁσιακὲς Μορφές, τέκνα ἐξάπαντος γνήσια τοῦ θείου Ἄθωνα.

π. Κ.Ν. Καλλιανός