Τοπία μακρυνά, τῶν παιδικῶν τῶν χρόνων τοπία ἱερά, ξεπροβάλλουν
κι ἐφέτος, μέρες ποὺ ἔρχονται, τοῦ
Δεκαπενταυγούστου, τῆς Παναγιᾶς μας οἱ ἄσπιλες μέρες. Μὲ κορυφαία τὴ σεπτὴ τὴν ἡμέρα τῆς Κοιμήσεώς Της.
Κι ἀπὸ τὸ ἀνοιχτὸ τὸ παράθυρο τῆς ψυχῆς ἀρχίζουν νὰ περνᾶνε πρόσωπα καὶ γεγονότα. Πρόσωπα
ἀθάνατα κι ἄφθαρτα μέσα στὸ Χρόνο. Σὰ νὰ τὰ ἔζησες τωρά δά, σὰ νὰ μὴν πέρασαν, ἀλλὰ παράμειναν ἀκίνητα μέσα στὴ ροὴ τῶν ἡμερῶν, τῶν μηνῶν, τὼν χρόνων. Μὲ κέντρο πάντα ἕνα χωριὸ καὶ μιὰ ἐκκλησιά. Βαφτισμένα
ὅλα μέσα στὴν ὁμορφιὰ καὶ τὴν ἁπλότητα τῶν ἄσπιλων βιωμάτων
τους.
Δεκαπενταύγουστος τῆς δεκαετίας τοῦ 1960. Ἐδῶ καὶ μισὸ αἰῶνα, δηλαδή, αἰῶνα ποὺ ἔχει ἐπωμιστεῖ πολλὰ καὶ παράδοξα. Μὲ κορυφαῖο, «τὸ παράδοξο θαῦμα», ὅπου «ἡ Πηγὴ τῆς Ζωῆς ἐν μνημείῳ τίθεται». Κάτι δηλαδή, ποὺ δὲν εἶναι τοῦ κόσμου τούτου ἐρώτημα ἤ βίωμα. Γιατὶ τὰ παραπάνω τὰ ζεῖς καὶ τὰ ἐρευνᾶς μὲ ἄλλους κωδικούς,
ξένους μὲ τὶς συμπεριφορὲς καὶ τὴ λογικὴ τῶν ὅσων χάνουν τὸν καιρό τους
πιστεύοντας πὼς τὸ καλοκαίρι εἶναι ἐποχὴ χαλάρωσης καὶ πνευματικῆς ἀρυθμίας. Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ δειλινὲς καμπάνες ποὺ μηνοῦν γιὰ σύναξη στὶς Παρακλήσεις, ὥστε ν᾿ ἀφουγκραστοῦμε μὲ σπουδή, φιλόσοφο
διάθεση καὶ πνευματικὴ ἐντιμότητα λόγια ποὺ κι ἐμεῖς θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε, εἶναι κι αὐτὲς μιὰ ἄλλη πρόκληση. Ἐπειδὴ τὰ λόγια ποὺ θ᾿ ἀκούσουμε, μᾶς εἶναι τόσο οἰκεῖα καὶ γνωστὰ. Κι ὅμως ντρεπόμαστε νὰ τὰ ἐκφράσουμε, ἐπειδὴ θὰ πάψουμε νὰ εἴμαστε in. Θὰ ἀπουσιάσουμε ἀπὸ τὸ νὰ κάνουμε παρέα μὲ τὰ διάφορα
«μικρόβια» τοῦ αἰῶνος τούτου, ποὺ ἐνῶ ροκανίζουν μὲ ἀθόρυβο τρόπο τὴν πνευματική μας ὑγεία, ἐμεῖς μήτε ποὺ τὸ αἰσθανόμαστε, ἐπειδὴ καθεύδουμε...
Γιατὶ τίνος σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο «τῶν λυπηρῶν ἐπαγωγαί» δὲν χειμάζουν τὴν ψυχή του καὶ συμφορῶν νέφη δὲν καλύπτουν τὴν καρδιά; Ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ νὰ μὴν λέει μυστικά, κι
ἄς μὴν τὸ παραδέχεται ἀπὸ ἐγωϊσμό τό, «Διάσωσον ἀπὸ κινδύνων τοὺς δούλους σου, Θεοτόκε...» ἤ, πιὸ ἁπλᾶ καὶ ἐπιγραματικά, ποιὸς δὲ φωνάζει, δὲ θρηνεῖ, ἀνεβάζοντας ἀπὸ τὶς ρίζες τῆς ψυχῆς του τὴ γνήσια κραυγή του
«Παναγία μου»!!!
Αὐτὰ τὰ μαθήματα, λοιπόν,
πήραμε σ᾿ ἐκεῖνο τὸ χωριό, τέτοιες
μέρες, πασπαλισμένες κατάνυξη καὶ εὐωδιαστὲς ἀπὸ ἄρωμα βασιλικοῦ, ἁρμύρας καὶ θυμιάματος... Καὶ συνεχίζουμε τὸ δρόμο τῆς Μνήμης, τῆς ἀναπόλησης μὲ βακτηρία τὴν εὐγνωμοσύνη. Γίνεται
ἀλλιῶς;
π. Κ.Ν. Καλλιανός
No comments:
Post a Comment