Τῆς ἱερῆς νοσταλγίας ὁ μήνας Σεπτέμβριος...

Αὔριο ξημερώνει λοιπόν, φθινόπωρο. Ἄσχετ’ ἄν τὸ καλοκαίρι ἐπιμένει νὰ τὸ ἐμποδίζει νὰ φανεῖ. Νὰ φανεῖ μὲ τὰ ἥρεμα χρώματά του, τὴν φορεμένη στὰ χλωμά της τὰ δειλινά, τὴ θάλασσα τοῦ ἀπομεσήμερου καὶ φυσικὰ ν’ ἀναδυθεῖ πιὰ ἀπὸ τὴ γῆς ἡ ζείδωρη ἡ εὐωδιὰ τοῦ νοτισμένου χώματος, ποὺ περιμένει μὲ ὑπομονὴ τὶς «πρῶτες σταγόνες τῆς βροχῆς», ὅπως μᾶς τὸ διδάσκει κι ὁ ποιητής.

Φυσικὰ σήμερα δὲν ὑπάρχουν ἤ σπανίζουν οἱ ρομαντκὲς ψυχὲς ποὺ ζοῦσαν, βιώναν κι ἔνοιωθαν πραγματικά, «τὰ δειλινὰ τὰ πένθιμα, τὰ φθινοπωρινά» μὲ ποιητικὴ διάθεση καὶ τρυφερότητα. Αύτὰ ἦταν κάποτε τὰ στοιχεῖα ἐκεῖνα ποὺ χάριζαν στὶς τρυφερὲς ψυχὲς ὀνειρεμένες μνήμες καὶ βιώματα μοναδικά. Τὰ ὁποῖα σήμερα ἐξατμίστηκαν ἤ τουλάχιστον σώθηκαν σὲ μακρυνοὺς  στίχους τοῦ Κ. Οὐράνη, τοῦ Τέλλου Ἄγρα, τοῦ Κ. Χατζόπουλου. Κι ἐξατμίστηκαν, γιατὶ ἡ ἐποχή μας δὲν ἀντέχει τὸ ρομαντισμό, δὲν ἀσπάζεται τὴν εὐαισθησία τῆς τρυφερῆς ὕπαρξης ποὺ ὀνειρεύεται. Τώρα πιὰ ὅλ᾿ αὐτὰ τὰ καταβροχθίζει, μέρα τὴ μέρα ἡ τεχνολογία, ποὺ ἀπὸ τὴ μιὰ χαρίζει τρόπους ἐπικοινωνίας καὶ «εἰκονικῶν» συναντήσεων, μὲσω τῶν διαδικτυακῶν παροχῶν, ἀπὸ τὴν ἄλλη ἀπομυζὰ ἀπὸ τὴν ψυχὴ τὴ χαρμολύπη τῆς εὐαισθησίας, τῆς ποιητικῆς διάθεσης, τῆς ἔντιμης καὶ φιλάνθρωπης ἐπικοινωνίας. Χωρὶς τὴν ψύχρα τῶν βιαστικῶν μηνυμάτων, τῶν ἀβάσταχτων κενῶν, τῶν ἀναξίων σχολίων σὲ διάφορες ἐφαρμογὲς, ποὺ χαρακτηρίζονται ἀναγκαῖοι δίαυλοι ἐπικοινωνίας.

Κάποτε ὁ Σεπτέμβριος μὲ τὰ σκουριασμένα καὶ χλωμὰ φύλλα τῶν δέντρων, μὲ τὴ θάλασσα ν’ ἀναρριγᾶ στὸ πέρασμα τοῦ μπουρινιοῦ, μὲ τὰ δειλὰ τὰ κυκλάμινα, ποὺ φρόντιζαν μὲ τὸ μελαγχολικό τους τὸ ὕφος καὶ χρώμα νὰ στολίζουν κομμάτια τῶν χωραφιῶν καὶ τῶν ἀβραγιῶν. Κάποτε ὁ Σεπτέμβριος, λοιπόν, μὲ ὅλ᾿ αὐτὰ ἄφηνε καὶ στὴν καρδιὰ τὸ χάδι τῆς τρυφερότητας καὶ τῆς εὐαισθησίας...

Ἴσως ἐμεῖς οἱ παλιοὶ ποὺ ζήσαμε σὲ ἄλλες ἐποχές, πασπαλισμένες μὲ ἄφθονη ποιητικότητα νὰ τὰ λέμε αὐτὰ μήπως καὶ τ᾿ ἀκούσουν  κι ἄλλοι... Γιατὶ δὲ μπορεῖ, κάπου θὰ χωνευτεῖ, θὰ βουλιάξει μιὰ μονάχα λέξη, ποὺ θ᾿ ἀνεβάσει ἀπὸ τὸν ὅποιο βυθὸ τὸ μέγα χάρισμα: Τό, "εἰκὼν εἰμί τῆς ἀπροσίτου δόξης... Θεέ μου". Ἀλήθεια, δὲν ἀρκεῖ αὐτό;

π. Κ.Ν. Καλλιανός

Εορτή Αγίου Αλεξάνδρου 2020

Ὁ Οἶκος.

Ἄγγελος ἐξ ἀνθρώπων ἐπὶ γῆς ἀνεδείχθης, ὁ μέγας ἀληθῶς Ἱεράρχης πάσαις γὰρ ἀρεταῖς αὐγασθείς, ὥσπερ ἄϋλος ἀπέπτης τῶν νεκρῶν πρὸς τὰ Οὐράνια, καὶ ὑπὲρ φύσιν ἠγώνισαι. Διὸ καὶ πρὸς ἡμῶν ἀκούεις:

Χαῖρε καλὲ Χριστοῦ ποιμενάρχα· χαῖρε σοφὲ πιστῶν Ἱεράρχα.

Χαῖρε καθαιρέτης δυσσεβῶν ὁ ἀήττητος· χαῖρε οἰκουμένης ὁ φωστὴρ ὁ πολύφωτος.

Χαῖρε κράτος παναλκέστατον τῆς Τριάδος προσκυνῶν· χαῖρε μίαν ὑποστάσεων τὴν οὐσίαν ἀνυμνῶν.

Χαῖρε ὅτι ὑπάρχεις Βασιλείας ὁ Κόσμος· χαῖρε ὅτι παρέχεις τοῖς πιστοῖς τὴν εἰρήνην.

Χαῖρε Ἱερεῦ ὁ στήσας τὸ τρόπαιον· χαῖρε ἀριστεῦ ὁ κτείνας τὸν Ἄρειον.

Χαῖρε δι’ οὗ κραταιοῦται ἡ Πίστις· χαῖρε δι’ οὗ καθαιρεῖται ἡ πλάνη.

Χαίροις Πάτερ Τρισόλβιε.

Συναξάριον.

Τῇ Λʹ τοῦ αὐτου µηνὸς µνήµη τῶν Ἁγίων Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως Ἀλεξάνδρου, Ἰωάννου, καὶ Παῦλου τοῦ νέου.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Τον θείον Αλέξανδρον, και Ιεράρχην κλεινόν, τον στύλον της πίστεως, τον αριστέα Χριστού, ενδόξως τιμήσωμεν, άπαντες συνελθόντες, ως Αρείου την λύμην, πρόρριζον εκτεμόντα και ρητόρων αθέων, αιρέσεως ρήξαντα πλοκάς, μαχαίρα του Πνεύματος.

Εορτή Αγίου Φανουρίου 2020

Συναξάριον.

Τῇ ΚΖʹ τοῦ αὐτοῦ µηνός µνήµη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Φανουρίου τοῦ νεοφανοῦς.

Ἀπολυτίκια Αγίου Φανουρίου.

Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς ἄστρον ἀνέτειλας, τῇ Ἐκκλησίᾳ Χριστοῦ, καὶ πάντας κατηύγασας, φανερωθεὶς θαυμαστῶς, Φανούριε ἔνδοξε· ὅθεν τοῖς εὐφημοῦσι, τὴν σὴν ἄθλησιν Μάρτυς, νέμεις τῶν σῶν θαυμάτων, τὴν σωτήριον χάριν, πρεσβεύων τῷ Κυρίῳ, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἕτερον.  Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Οὐράνιον ἐφύμνιον, ἐν γῇ τελεῖται λαμπρῶς, ἐπίγειον πανήγυριν νῦν ἑορτάζει φαιδρῶς, ἀγγέλων πολίτευμα· ἄνωθεν ὑμνῳδίαις εὐφημοῦσι τοὺς ἄθλους, κάτωθεν Ἐκκλησίᾳ τὴν οὐράνιον δόξαν· ἣν εὗρες πόνοις καὶ ἄθλοις τοῖς σοῖς Φανούριε ἔνδοξε.

Ἕτερον. Δόξα. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῶν Ῥοδίων τὸ κλέος καὶ Μαρτύρων τὸ καύχημα, τῶν θαυμάτων θείαις ἀκτῖσι, τοὺς πιστοὺς καταυγάζοντα, Φανούριον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς μέγαν τοῦ Σωτῆρος ἀθλητήν· πᾶσαν χάριν γὰρ παρέχει τοῖς πρὸς αὐτόν, ἀπὸ ψυχῆς κραυγάζουσι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.