Εβδομάδα Θωμά στο Bristol

 
H Κυριακή είναι η πρώτη ημέρα της εβδομάδας. Αύριο είναι η Κυριακή του Θωμά, μια εβδομάδα μετά την Κυριακή του Πάσχα. Η ερχόμενη εβδομάδα θεωρείται ως η εβδομάδα του Θωμά. O Θωμάς, ο λεγόμενος Δίδυμος, ήταν ένας από τους δώδεκα μαθητές και αποστόλους του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
 

Το σημαντικό στοιχείο που εορτάζουμε αυτή την Κυριακή και όλη την εβδομάδα που ακολουθεί είναι η γενναία και σωτήρια ομολογία του Θωμά, ο οποίος όταν είδε τον Κύριο αναστημένο αναφώνησε: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου»! Η εβδομάδα αυτή είναι γεμάτη με ιερές Ακολουθίες και άλλες δραστηριότητες στην Ελληνορθόδοξη Κοινότητα των Απ. Πέτρου και Παύλου στο Bristol της Δυτικής Αγγλίας.

Η Ανάσταση δίνει νόημα στη ζωή

 
Ο κύκλος της ζωής δεν μπορεί να περιορίζεται στη γη και στα όσα χρόνια ζει σ’ αυτήν ο άνθρωπος, γιατί τότε αυτός ο κύκλος είναι γυμνός από ουσία. Αυτό αντέγραψε από τον Ντοστογιέφσκι ο Ιταλός συγγραφέας, ποιητής και διανοούμενος Νικόλα Μοσκαρντέλι (1894-1943), που ασχολήθηκε με τη ζωή και το έργο του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα, στο βιβλίο του «Ψυχές και σώματα».
 

Για το ίδιο θέμα ο Γιώργος Σαραντάρης το 1938 γράφει: «Αν ο Χριστός δεν έκαμε την πράξη της Θυσίας Του και της Ανάστασής Του, τότε η δική μου ζωή, η ζωή του ατόμου, δεν έχει, δε μπορεί ν’ αποκτήσει λόγο. Όχι τόσο η διδασκαλία του Χριστού... όσο η πράξη Του, είναι εκείνη που δεσμεύει το άτομο, που το αναγκάζει να πιστέψει πως η ζωή έχει λόγο».
 
Ο Σαραντάρης για το ίδιο θέμα έγραψε σε άρθρο του στην «Καθημερινή», στις 5 Ιουνίου 1939: «Η ενσάρκωση, ο Θάνατος και η Ανάσταση του Χριστού είναι το αιώνιο και μοναδικό παράδειγμα που μας οδηγεί στην πίστη στον Άνθρωπο. Μονάχα από τον καιρό που υπάρχει ο Χριστός ανάμεσα στ’ άτομα, έχει ακέραια τη σημασία της η ιστορία, έχει νόημα, λόγο και σάρκα η πορεία των ατόμων από τη μία γενιά στην άλλη, έχει συνέχεια και παρουσία ο άνθρωπος... Όποιος ατενίζει την Αρχαία Ελλάδα και παραμερίζει το Χριστό, είναι σα να μην υποπτεύεται πως είμαστε προορισμένοι στην αιωνιότητα και σα να θέλει να επαναλάβει το έργο του πολιτισμού των Αρχαίων Ελλήνων, που ήταν η προετοιμασία μιας άρτιας θνητής υπόστασης, για να την δεχθεί ο Χριστός και να την κάνει αθάνατη».
 
Ο Χρήστος Γιανναράς στο βιβλίο του «Εορτολογικά παλινωδούμενα» (Εκδ. Ακρίτας) γράφει ότι ο τεχνολογικός κόσμος μας, μοιάζει να έχει χάσει την υπερχρονική διάσταση της ελπίδας. Έχει μεταβάλει τη μεταφυσική σε αφηρημένη θεωρητική ενασχόληση ή προσπαθεί να κατοχυρώσει διαλεκτικά τον υποχρεωτικό μηδενισμό της ανθρώπινης ύπαρξης. Αντίθετα, προσθέτει, η λαμπροφόρα νύχτα της Αναστάσεως είναι, πραγματικά η εναργέστερη υποτύπωση της πραγματικότητας των «εσχάτων». Στις διαστάσεις της ο φθαρτός χρόνος της μετρήσιμης διαδοχής, που προσδιορίζει τη βιολογική ατομικότητα - τη γέννηση, την αύξηση, τη φθορά και το θάνατο - μεταμορφώνεται σε αδιάστατο παρόν μιας πληρωματικής σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό.
 
Ο Αντώνης Σαμαράκης από την πλευρά του στο δοκίμιο - βιβλίο του «Γιατί είμαι Χριστιανός» (Εκδ. Ψυχογιός) τονίζει: «Αναπνέω μέσα στον Χριστιανισμό. Έξω από αυτόν, νιώθω ένα αίσθημα ασφυξίας. Η πάλη σε αυτήν εδώ τη ζωή... η κρίσιμη πάλη γίνεται ανάμεσα σε δύο κοσμοθεωρίες: Τη χριστιανική και τη μηδενιστική... Η δυαρχία είναι το μοναδικό σχήμα που επικρατεί στον πνευματικό κόσμο... Ναι, φίλε... η σοσιαλιστική, η κομμουνιστική, η αστική αντίληψη της ζωής είναι πράματα πάρα πολύ σοβαροφανή ώστε να είναι στο βάθος τους γελοία. Όλα αυτά, φίλε, δεν αγγίζουν το μεδούλι της ζωής. Το μεδούλι της ζωής το αγγίζει ο Χριστός».
 
Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Χριστός Ανέστη κυρ Δημήτρη μας

 
Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη ο Κύριος των πάντων!

Νέα εκπομπή - Η πρώτη σε μια σειρά 7, μέσα στο χαρμόσυνο Πεντηκοστάριο!

 ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΚΥΡ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΣ ΜΕΡΟΣ 1 απο 7

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΚΥΡ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΣ ΜΕΡΟΣ 1 απο 7 MediaFire is a simple to use free service that lets you put all your photos, documents, music, and video in a si...

Με αγάπη Χριστού Ζώντος
 
Νώντας Σκοπετέας

Ἀλήθεια, «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν…»

 

…ἤ ἀκόμα δὲν εἴμαστε σίγουροι γι΄αύτό;

 

«Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ᾍδου τὴν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν, καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν αἴτιον, τὸν μόνον εὐλογητὸν τῶν Πατέρων, Θεὸν καὶ ὑπερένδοξον»
 
Γι’ ἄλλη μιὰ χρονιὰ θὰ κληθοῦμε νὰ σταθοῦμε στὸν περίβολο τοῦ ναοῦ μας καὶ σιωπηλοί, ἀλλὰ καὶ κάπως ἀφηρημένοι, θὰ ζήσουμε στιγμὲς οὐράνιας δωρεᾶς καὶ ἄπειρης συγκίνησης, ἀκούγοντας τὸν ἀθανατο ὕμνο «Χριστὸς Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας...» Κι εἶναι ἀλήθεια, πὼς κάτι θὰ μᾶς συνεπάρει ἐκεῖνες τὶς στιγμές, ποὺ σὲ λίγο θ’ ἀρχίζει νὰ ἐξατμίζεται, γιατὶ εἴτε παραμένοντας στὴν ὑπόλοιπη ἱερή Ἀκολουθία, εἴτε ἀναχωρώντας γιὰ τὴν «πασχάλιο» εὐωχία μας, ἄν προηγουμένως δὲν ἔχουμε λύσει μέσα μας κάποια ἐρωτήματα ποὺ χρόνια καὶ χρόνια μᾶς βασανίζουν, θὰ συνεχίζουν νὰ μᾶς ροκανίζουν τὸ εἶναι, μόλις περάσει ἡ χαρὰ τῆς γιορτῆς καὶ ξαναφανεῖ ἡ καθημερινότητα. Γιατὶ μέσα σ’ ἐκείνη τὴν καθημερινότητα συνειδητοποιεῖ κανείς, πὼς ὁ θάνατος παραμονεύει, γιατὶ στὰ νοσοκομεῖα, στὰ σπίτια, στοὺς δρόμους, παντοῦ δηλαδή, κάποια ψυχὴ ἀφήνει τὰ ἐπίγεια κι ἀναχωρεῖ. Ἀνεξάρτητα ἀπὸ ἡλικία, κοινωνικὴ θέση, μόρφωση καὶ οἰκονομικὴ κατάσταση. Ὅλο καὶ σημαδεύονται οἱ ἀγγελίες στὶς ἐφημερίδες καὶ σὲ ὅλα τὰ μέσα, μὲ τέτοιου εἴδους γεγονότα: Γεγονότα πού, ναι μὲν θλίβουν καὶ συνέχουν γιὰ λίγο τὸ εἶναι, ὅμως ἡ στερεότυπη φράση εἶναι μία καὶ κατὰ κόρον παραπλανητική: Ἡ ζωὴ συνεχίζεται. Κι ἀσφαλῶς μέσα σ’αὐτὴ τὴ «ζωή» ὅλοι θέττουμε καὶ τὸν ἑαυτό μας μὴ καταννοώντας ἐκεῖνο ποὺ συχνὰ ἀκοῦμε στὶς κηδεῖες,  ὅτι «μία ροπὴ καὶ πάντα ταῦτα θάνατος διαδέχεται». Καὶ ὅταν ἀναφέρει τὸ ἐπίθετο ταῦτα ὁ ἱ. ὐμνωδὸς ἐννοεῖ ὅλα τὰ τοῦ ἀνθωπίνου βίου πεπεραγμένα, δηλαδή, δόξες, τιμὲς, κοινωνικὲς ὑπολήψεις κ.α. ἀκόμη, ὅλα αὐτὰ εἶναι τεκμήρια μιᾶς ἐφημερίας ποὺ ζοῦμε. Ὅλ’ αὐτά, λοιπόν, κουβαλοῦμε μέσα μας, κι ἀσφαλῶς μπερδεμένα, στὴν Ἀναστάσιμη τελετὴ στὴν ὁποία στεκόμαστε μαζὶ μὲ τοὺς γείτονες, τοὺς γνωστοὺς, τοὺς φίλους καὶ τοὺς συγγγενεῖς μας, περιμένοντας… Κι ἀλήθεια, τί περιμένουμε; Ν’ ἀκούσουμε μονάχα τὸ Χριστὸς Ἀνέστη ἤ νὰ μᾶς φωτίσει αὐτὸ τὸ ἰσχνὸ θεῖο φῶς τῆς λαμπάδας μας τὸ νοῦ καὶ τὴν ψυχή, ὥστε βιώσουμε πὼς ὄντως μὲ τὴν Ἀνάσταση Του, «θανάτου ἑορτάζωμεν νέκρωσιν…»; Μὲ ἀπλᾶ λόγια, νὰ βιώσουμε, νὰ πιστέψουμε, νὰ καταλάβουμε πιά,  πὼς ἀπόψε, γιὰ μιὰ ἀκόμα φορά, μαθητεύουμε πάνω στὸ μέγα τοῦ θανάτου μυστήριο. Τοῦ θανάτου, ὄχι ὡς ἀπώλεια, ἀλλὰ ὡς κέρδος. Ὅπως λ.χ. κέρδος γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ὑπόσταση εἶναι ὁ ὕπνος, μέσα στὴν στοργική  ἀγαλλίαση τοῦ ὁποίου, ἡσυχάζουμε, ἀνακτοῦμε δυνάμεις, ξαναζωντανεύουμε. Γιατὶ «ὕπνος φυσίζωος» εἶναι γιὰ τὸν κάθε συνειδητὸ πιστὸ αὐτὸ ποὺ ἄλλοι ὀνομάζουν «θάνατο». Ἀνάπαυση ἀπὸ τὰ ἔργα μας εἶναι, ἕως ὅτου κληθοῦμε πάλι, ὅταν ἔλθει ἐκείνη ἡ ὥρα τῆς μεγάλης προσδοκίας τῆς Ἀναστάσεώς μας, ποὺ τὴν ὁμολογοῦμε, δηλ. τὴν πιστεύουμε, τὴν θεωροῦμε δεδομένη, τὴν προγευόμαστε ὄταν ἀπαγγέλλουε «ἑσπέρας καὶ πρωΐ καὶ μεσημβρίᾳ» στὸ Συμβολο τῆς Πίστεώς μας ἐκεῖνο τὸ συμπυκνωμένο μὲ βαθύτατο νόημα, τό, «προσδοκῶ Ἀνάστασιν νεκρῶν». Αὐτή, δηλαδή, τὴ μοναδικὴ σφραγίδα μας, μὲ τὴν ὁποία πιστοποιοῦμε ὅτι «οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν,  ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» ( Ἑβρ. 13, 14).
 
Πῶς, λοιπόν, νὰ μὴ ζήσουμε γι’ ἄλλη μιὰ φορὰ τὴν νέκρωση τοῦ θανάτου καὶ συνάμα νὰ προσδοκοῦμε καὶ τὴν δικιά μας μέλλουσα Ἀνάσταση; Μήπως εἶναι καιρὸς νὰ τὸ καταλάβουμε ἀπόψε, ποὺ ὁ Κύριος μᾶς δίνει αὐτὴν τὴν εὐκαιρία. Διότι μὴ ξεχνᾶμε ὅτι «ὁ καιρός τῆς ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ ἀναχωρήσεώς μας ἐγγύς ἐστίν» (βλ. Ἀπ. 22, 9).
 

π. Κ.Ν. Καλλιανός

Ποίηση Μεγάλης Πέμπτης

 
Ημέρες Μεγαλοβδομαδιάτικες. Στιγμές φωτεινές και κατανυκτικές. Εμπειρία αρμονίας, ηρεμίας, απλότητας και καταλλαγής...
 

Όλη η δύναμη έρχεται εξ ουρανού. Όλη η δυναμική καταγράφεται από τον Απόδημο δημιουργό (Τ.Β.), με τρόπο γλαφυρό, με την αίσθηση των λουλουδιών της άνοιξης, με την εγρήγορση της αγγελικής πνοής...

Επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ

 

Ο ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΗΣ ΕΞΟΔΟΥ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ

 

Ανήμερα των Βαΐων, στις 10 Απριλίου του 1826, οι ελεύθεροι πολιορκημένοι του Μεσολογγίου προβαίνουν στην επική έξοδο. Λίγοι σώθηκαν. Οι περισσότεροι έχασαν την ζωή τους. Μεταξύ αυτών ο Επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ, ο εθνομάρτυρας. Η Έξοδος ήταν ένα βροντερό μήνυμα ελευθερίας προς τους πολιτισμένους λαούς, που ενίσχυσε αποφασιστικά το κίνημα υπέρ της δημιουργίας του ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους.
 
Ο Σπυρίδων Τρικούπης στην «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως»  γράφει σχετικά: «Η πόλις του Μεσολογγίου, η δοξάσασα την Ελλάδα ζώσα, έμελλε να την αναστήση και πεσούσα». Ο Βίκτωρ Ουγκό μετά την Έξοδο ζητάει επέμβαση των Ευρωπαϊκών χωρών υπέρ της Ελλάδος και βάζει στο στόμα του Επισκόπου Ρωγών Ιωσήφ στα «Tetes du Serail» (Τα κεφάλια του Σαραγιού) να επικαλείται την Γαλλία για την απελευθέρωσή Της (Roger Milliex «Ελληνογαλλικά», Εκδ. Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών, Ιανουάριος 1953, κεφ. «Ο Βίκτωρ Ουγκώ πιστός φίλος της Ελλάδας», σελ. 35).
 
Ο Ρωγών Ιωσήφ γεννήθηκε στα Αμπελάκια Θεσσαλίας το 1776. Τα πρώτα γράμματα τα διδάχθηκε από τον εκ Τρικάλων ιερέα Πολυζώη, τον εθνομάρτυρα. Στα Αμπελάκια ήταν μαθητής του δασκάλου του Γένους ιεροδιακόνου Γρηγορίου Κωνσταντά και στην Τσαρίτσανη του Κωνσταντίνου Κούμα. Για την εθνική του δράση το 1814 συλλαμβάνεται, απάγεται στα Ιωάννινα και κλείνεται στη φυλακή, με σκοπό να θανατωθεί. Η ποινή δεν εκτελείται, αποφυλακίζεται και καταφεύγει στην Άρτα. Εκεί χειροτονείται διάκονος και ιερέας και υπηρετεί υπό τον αγωνιστή Μητροπολίτη Άρτης και Ναυπάκτου Πορφύριο. Το 1818 μυείται στη Φιλική Εταιρεία. Το 1820 χειροτονείται Επίσκοπος Ρωγών, πριν ο Πορφύριος εξοριστεί στο Άγιον Όρος και εγκαθίσταται στο Μεσολόγγι έως τον μαρτυρικό του θάνατο. Ο Σπυρίδων Τρικούπης γράφει σχετικά: «Ο Ρωγών Ιωσήφ, ο καθ’ όλην την πολιορκίαν διακριθείς δια τον ένθερμον πατριωτισμόν του, δεν επρόφθασε να εξέλθει και φθάσας επί του τείχους καθ΄ ην ώραν εισήρχοντο οι εχθροί έρριψε δαυλόν είς τινα παρακείμενον φυσεκιφόρον πίθον, ερρίφθη εις αυτόν καιόμενον, ημιεκάη και ημίκαυστος απεκεφαλίσθη».
 

ΑΝΘΟΛΟΓΗΣΗ

 
Προτροπή προς τους ελεύθερους πολιορκημένους: Όταν η κατάσταση ήταν πλέον τραγική για τους ελεύθερους πολιορκημένους του Μεσολογγίου ο Ρωγών Ιωσήφ έγραψε εγκύκλιο προς αυτούς, στις 22 Δεκεμβρίου 1825. Αυτή δημοσιεύθηκε την 1^η Ιανουαρίου 1826, στην εφημερίδα του Μεσολογγίου «Ελληνικά Χρονικά», της οποίας ιδιοκτήτης και διευθυντής  ήταν   ο ήρωας ελβετός φιλέλληνας, Ιωάννης Ιάκωβος Μάγερ:
 
«Ευλαβέστατοι ιερείς, εντόπιοι και ξένοι, ιερομόναχοι και μοναχοί, ευγενέστατοι πρόκριτοι εντόπιοι και ξένοι και λοιποί πάντες ευλογημένοι χριστιανοί της θεοσώστου ταύτης πόλεως, χάρις είη πάσιν υμίν και ειρήνη από Θεού... Όλοι κοινώς γνωρίζετε ότι εις την κατάστασιν οπού είναι το φρούριόν μας κατά το παρόν δεν ημπορεί να αντιπαραταχθή και να ανθέξη εις πρώτην και μόνην ορμήν του εχθρού, όστις ενεδυναμώθη πολύ τώρα με τον ερχομόν των Αράβων...
 
Όθεν, ως αρχιερεύς ταπεινός, οπού ευρέθην εδώ και εκινδύνευσα μαζί σας, ως το ηξεύρετε, κατά χρέος σας συμβουλεύω, αύριον μετά το τέλος της θείας λειτουργίας, οι μεν ιερείς, ιερομόναχοι και μοναχοί να συναχθήτε εις την κατοικίαν μου όλοι, δια να πηγαίνωμεν εις την μεγάλην τάμπιαν, οι δε πρόκριτοι, εντόπιοι και ξένοι, μαζί με όλον τον λαόν, χωρίς να φροντίσουν καφέδες και ρακία, να τρέξουν εις την ιδίαν τάμπιαν με όλην την προθυμίαν ο μεν με τσαπί, ο δε με φτυάρι και άλλος με καλάθι, όποιος έχει, και να δουλεύσωμεν όλοι με πατριωτισμόν...
 
Αν όμως δεν ακούσητε την αρχιερατικήν συμβουλήν μου και μερικοί μεν πηγαίνουν εις την τάμπιαν χωρίς όρεξιν ως εις αγγαρείαν, άλλοι δε κρυφθούν εις τα οσπίτια των και άλλοι πηγαίνουν εις εδικά των ιντερέσια, μηδέν λογιζόμενοι τον προφανή της πατρίδος κίνδυνον, εκείνους οπού ακούσουν την συμβουλήν μου, ο Θεός να ευλογήση αυτούς τε και τας οικογενείας των, εκείνους δε οπού κάμουν παρακοήν και δεν πηγαίνουν εις την τάμπιαν ευθύς μετά την λειτουργίαν, τους καταρώμαι εκ βάθους ψυχής αυτούς και τας οικογενείας των (εκτός γερόντων, γραιών, γυναικών αδυνάτων, παρθένων και ανηλίκων παίδων) ως αναξίους της ελπιζομένης ελευθερίας και αναισθήτους της περιστάσεως αυτής της φρικώδους. Ακούσατε λοιπόν άπαντες την συμβουλήν μου την αρχιερατικήν, δια να λάβητε ευλογίαν και όχι κατάραν, να λάβητε και τον έπαινον των ανθρώπων» («Ο Τύπος στον Αγώνα», Εκδόσεις Ερμής, Τόμος Β΄ σελ. 329).
 
Η απόφαση για την Έξοδο. Οι πρόκριτοι και οι στρατιωτικοί του Μεσολογγίου υπέγραψαν σύμφωνο για την Έξοδο. Αυτό το υπαγόρευσε ο Ρωγών Ιωσήφ στον Κασομούλη. Σε αυτό περιγράφεται ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει η έξοδος στις 10 Απριλίου 1826, ξημερώνοντας των Βαΐων. Η αρχή του σχεδίου είναι η ακόλουθη:
 
«Εν ονόματι της Αγίας Τριάδος, βλέποντες τον εαυτόν μας, το στράτευμα και τους πολίτας εν γένει μικρούς και μεγάλους παρ’ ελπίδα εστερημένους από όλα τα κατεπείγοντα αναγκαία της ζωής προ 40 ημέρας και ότι εκπληρώσαμεν τα χρέη μας ως πιστοί στρατιώται της πατρίδος εις την στενήν πολιορκίαν ταύτην και ότι εάν μίαν ημέραν υπομείνωμεν περισσότερο, θέλομεν αποθάνει όρθιοι εις τους δρόμους όλοι...» (Αρχιμ. Θεοφίλου Σιμοπούλου «Μάρτυρες και αγωνισταί Ιεράρχαι της Ελληνικής Εθνεγερσίας 1821 - 1829», Εκδ. Δημ. Λ. Θεοφιλοπούλου, Δημοσιογράφου, Αθήναι, 1971, σελ. 425).
 
Προστασία των γυναικών και παιδιών. Όταν αποφασίστηκε η Έξοδος άρχισαν να εκτυλίσσονται τραγικές σκηνές. Μητέρες πέσανε με τα παιδιά τους σε πηγάδια, ο Πετρόχειλος σκότωσε με το μαχαίρι του τη γυναίκα του, ο Προφίλης τη μνηστή του. Όταν έπεσε η πρόταση να σφαγούν από τους ίδιους όλα τα γυναικόπαιδα, για να μην ατιμαστούν και πουληθούν στα σκλαβοπάζαρα παρενέβη ο Ρωγών Ιωσήφ. Ύψωσε τον Εσταυρωμένο και αποσόβησε την εκτέλεση, με αυτά τα λόγια:
 
«Τα παιδιά και οι γυναίκες ανήκουν στον Θεό και εκείνος θα φρόντιζε δια την τύχην των. Εν ονόματι της Αγίας τριάδος. Είμαι Αρχιερεύς. Αν τολμήσετε να πραξετε τούτο, ΠΡΩΤΟΝ θυσιάσατε εμένα. Και σας αφήνω την κατάραν του Θεού και της Παναγίας και όλων των Αγίων. Και το αίμα των αθώων να πέση επάνω σας» (Από ομιλία του Γ. Αθανασιάδη - Νόβα στην Ακαδημία Αθηνών, στις 15 Απριλίου 1976).
 

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου