«Τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου τάς ἀπαρχάς...

 

...ἡ παροῦσα ἠμέρα λαμπροφορεῖ...»

 

«Γευόμαστε μιὰ λύτρωσι, ποὺ ἀναβλύζει ἀπὸ τὸν πόνο τοῦ Ἀλλου» (Μητροπολίτης Πέργης Εὐάγγελος)

 

Κι εἶναι μεγάλη, φωτισμένη καὶ τρανὴ ἀλήθεια ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ μακαριστοῦ Πολίτη Ἱεράρχη, ποὺ μᾶς ἀτενίζει τοῦτες τὶς πανάγιες ὧρες,  ἀπὸ τὸ Θρόνο τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Ἀρνίου (Ἀποκ. κεφ. 5) καὶ συγκινεῖται, καθὼς ἀκούει τὶς πάντιμες καὶ ἱερὲς μολπές ἀπὸ τὸν Πάνσεπτο Πατριαρχικὸ Ναὸ τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ποὺ τόσο ἀγάπησε, διακόνησε καὶ ὕμνησε. Γιατί, ναί, πορευόμαστε πρὸς τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου τὸ μονοπάτι τὸ ἰερό, Τὸ μονοπάτι ποὺ τὸ φωτίζουν οἱ ἀκτῖδες τοῦ Σταυροῦ Του καὶ τὸ ποτίζουν τὰ δάκρυα, ὁ ἱδρὼς καὶ ἀγωνία τῆς Προσευχῆς Του στὸν Κῆπο τῶν Ἐλαιῶν. Πορευόμαστε μονάχοι, ἀλλὰ μὲ τὴν καρδιὰ μας πληρωμμένη ἀπὸ τὴν ἔγνοια Του: «Ὑμεῖς φίλοι μου ἐστέ». Ὁ λόγος αὐτὸς δὲν εἶναι τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλὰ ἀνήκει στὰ συμβόλαια τιμῆς, ἀγάπης καὶ φιλανθρωπίας τοῦ ἴδιου τοῦ Δημιουργοῦ.  «Ἐξηγόρασας ἡμᾶς... τῷ τιμίῳ Σου αἵματι...». Πόσοι, στ᾿ ἀλήθεια, ἐννοοῦν καὶ καταννοοῦν τὸ εἰδικὸ βάρος ποὺ φέρουν αὐτὲς οἱ λέξεις. Λέξεις νοτισμένες μὲ γνήσια πίστη καὶ ἰκεσίες ἀγρυπνιῶν καὶ θείων ἐμβιώσεων. Γιατὶ αὐτὴ εἶναι ἡ ὑμνωδία μας:  Προέκταση τῆς ἀγιότητας καὶ τῆς ἐνθέου βιοτῆς. Ὅπως αὐτὴ εἶναι ἡ ἔνδειξη τοῦ ἄμωμου θεοφωτισμοῦ Τους, ποὺ τὸν μεταποιοῦν σὲ λέξεις, ὕστερα σὲ τροπάρια, γιὰ νὰ μᾶς «ψυχ-αγωγοῦν». Νὰ μᾶς συντονίζουν, δηλαδή, μὲ τὴν αἰωνιότητα. Ἀπὸ τὴν ὀποία ἐλάχιστα ἀπέχουμε, ἀλλὰ καὶ δὲν ἔχουμε ἀπολύτα συνειδητοποιήσει τὴν ὅποια ἀδιαφορία μας.
 
Καὶ τὸ μεγάλο ζητούμενο εἶναι ἕνα: «Μὴ μείνωμεν ἐξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ».
 
Διερώτημα διαχρονικό... Πόσοι τὸ νοιώθουμε καὶ ἐν πίστει φυτεύουμε μέσα μας αὐτὸ τὸ σπόρο...
 

π. Κ.Ν. Καλλιανός

 

Μ. Δευτέρα βράδυ τοῦ 2020, μετὰ τὴν (μοναχικὴ) Ἀκολουθία τοῦ Νυμφίου

 
[Τὸ κείμενο αὐτὸ εἶχε γραφεῖ τὴ Μ. Δευτέρα τοῦ 2020, τότε ποὺ μὲ σφιγμένη τὴν ψυχὴ ἀντικρύζαμε τὰ ἄδεια στασίδια στὸ ναό, τὸ μισοφωτισμένο καὶ σιωπηλό. Ἡ φωνή μας, ὡστόσο, ἄνοιγε δρόμους φωτεινοὺς κι αἰσιόδοξους, γιατὶ γίνονταν προσευχή. Προσευχὴ ποὺ ξεπερνοῦσε τοὺς τοίχους τοῦ ναοῦ κι ἀντάμωνε τοὺς κλεισμένους στὰ σπίτια ἐνορίτες, ὅπως ἡ προσευχή μας ποὺ γίνεται γιὰ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ὑπομένουν τὸ μαρτύριο τῆς ὀδύνης στὰ νοσοκομεῖα, καρτερώντας ἀπὸ μᾶς μιὰ καρδιακὴ δέηση ὑπὲρ ὑγείας καὶ ἀναρρώσεως. Γι’ αὐτὴν τὴν πνευματικὴ ὑγεία δεόμασταν καὶ θὰ δεόμαστε «ὐπὲρ πάσης ψυχῆς», καὶ τότε καὶ πάντα.] 15-4-22