Δοξολογία στο Bristol

 

Δοξολογία και Πανηγυρικός Λόγος

για τις Εθνικές Επετείους

 

Την Κυριακή 24^η Μαρτίου 2024 τελέσθηκε στον Ιερό Ναό Απ. Πέτρου και Παύλου στο Bristol της Δυτικής Αγγλίας η καθιερωμένη Δοξολογία, με την ευκαιρία του Εορτασμού των Εθνικών μας Επετείων, 25^ης Μαρτίου 1821 και 1^ης Απριλίου 1955. Συμμετείχαν Αξιωματικοί των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Τον Πανηγυρικό Λόγο της ημέρας εκφώνησε ο Αντισμήναρχος (Ι) Γεώργιος Δημακόπουλος. Ο Λόγος έχει ως εξής:
 
Αγαπητοί αδελφοί,
 
Δύο πολύ μεγάλα γεγονότα συνδέονται με την 25η Μαρτίου, που μας καθορίζουν ως Χριστιανούς, αλλά και ως Έλληνες. Την ημέρα που ο Αρχάγγελος Γαβριήλ επισκέφθηκε την Παναγία μας, άνοιξε ο δρόμος της επιστροφής για το ανθρώπινο γένος. «Χαίρε του πεσόντος Αδάμ η ανάκλησις, Χαίρε των δακρύων της Εύας η λύτρωσις» διαβάζουμε στους Χαιρετισμούς. Είναι η μέρα κατά την οποία αναγγέλλεται στη Μαριάμ, η πραγματοποίηση του σωτήριου σχεδίου του Θεού, η ενανθρώπιση του Υιού, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Η ημέρα κατά την οποία γεννιέται η ελπίδα της σωτηρίας του γένους μας.
 
Την ημέρα αυτή επέλεξαν και οι αγωνιστές μας να ξεκινήσουν την Επανάσταση του ’21, με την ελπίδα ότι θα οδηγήσει στην αναγέννηση του Έθνους μας. Ο λογισμός μου λέει, ότι με τον τρόπο αυτό, θέλησαν να αναθέσουν την επιτυχή της έκβαση στην Παναγία μας και κατ’ επέκταση στον Υιό της. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί μια χούφτα φτωχών και εξαθλιωμένων επαναστατών να ορθώσει το ανάστημά της σε μια αιμοβόρα και πανίσχυρη αυτοκρατορία; Από πού άντλησαν την ελπίδα, πού βρήκαν το θάρρος;
 

Ο φόβος είναι δεδομένος, την ελπίδα όμως τη δίνει η Πίστη και η εμπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια και στο δίκαιο του αγώνα. Οι εκατοντάδες Ιερομαρτύρων, οι χιλιάδες Εθνομαρτύρων και Αγωνιστών, επάνω στην Πίστη φόνευσαν το φόβο τους και πρώτα για αυτήν χύθηκαν στον αγώνα.
Δεν είναι τυχαίοι άνθρωποι όλοι αυτοί οι πρωταγωνιστές. Ο Γρηγόριος ο Ε΄ επέλεξε να παραμείνει με το ποίμνιό του και να μαρτυρήσει εμπρός στην κεντρική Πύλη του Πατριαρχείου. Ο Αθανάσιος Διάκος δεν υπέκυψε στα βασανιστήρια και δεν αλλαξοπίστησε. Ο Μακρυγιάννης έλεγε τους Χαιρετισμούς απέξω, πριν από κάθε μάχη.
 
Η αλήθεια είναι ότι όλες αυτές οι μεγάλες μορφές που πρωταγωνίστησαν, είχαν βαθειά πίστη και μεγάλο πνευματικό υπόβαθρο. Όσο και να προσπαθεί η σημερινή εποχή να τους απομυθοποιήσει και να τους διαχωρήσει από τη θρησκεία μας, χάρη σε αυτήν επιβίωσε η Πίστη μας και η εθνική μας συνείδηση. Χάρη στο κρυφό σχολειό που λειτουργούσε με Ιερείς και στην Ιεραποστολή, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό. Η Εκκλησία συντήρησε τη γλώσσα, την Πίστη και έστρωσε το έδαφος για να ανάψει ο πόθος για ελευθερία.
 
Ένα βράδυ χτύπησε η πόρτα του σπιτιού του Γέρου του Μοριά. Ανοίγοντας την πόρτα, ένας έντρομος άντρας του ζήτησε να τον κρύψει γιατί τον κυνηγάνε να τον σκοτώσουν. Ο Κολοκοτρώνης τον πήρε να τον κρύψει και τον ρώτησε τι είχε κάνει. Ο άντρας του απάντησε ότι είχε σκοτώσει τον αδελφό του Κολοκοτρώνη. Ο Γέρος του Μοριά, αφού τον έκρυψε για να τον προστατέψει, τον φιλοξένησε για το βράδυ και του έκανε το τραπέζι. Στο ίδιο τραπέζι έκατσε και η μάνα του, η Ζαμπία. Μόλις αναγνώρισε το κεντημένο πουκάμισο του γιου της που το φορούσε ο δολοφόνος, ξέσπασε σε κλάματα. Τα έβαλε με το στρατηγό: «Πώς βάζεις στο τραπέζι μας το φονιά του αδελφού σου;» του είπε. «Σώπα μάνα! Εγώ τον συγχώρεσα και αυτό το τραπέζι είναι το καλύτερο μνημόσυνο για το μακαρίτη τον αδελφό μου»… Να τι άνθρωποι ελευθέρωσαν την Ελλάδα. Ούτε οι Μεγάλες Δυνάμεις, ούτε οργανώσεις, ούτε τυχαία γεγονότα. Χριστιανοί με βαθειά Πίστη, με μέτρα Αγιότητος, που ενσυνείδητα σήκωσαν το Σταυρό που τους ανατέθηκε και ακολούθησαν το Χριστό. Τέτοιους προγόνους έχουμε και από τέτοιο αίμα καταγόμαστε.
 

Αντίστοιχη Πίστη διέθεταν και οι Αγωνιστές της 1ης Απριλίου που ξεσηκώθηκαν κι αυτοί ενάντια σε μια Αυτοκρατορία. Με τι μέσα; Εναντίον ποιας Δύναμης; Υπάρχει λογική προσέγγιση που να προβλέπει κάποια πιθανότητα νίκης; Δεν υπάρχει. Πίστη υπάρχει. Το τελευταίο γράμμα του Ευαγόρα Παλληκαρίδη περιέχει τα εξής λόγια: «Θ' ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να 'ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το καθετί. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί». Τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου 1957 οδηγείται στην αγχόνη. Τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο και δύο λεπτά αργότερα περνά στην αιωνιότητα.
 
Αυτοί είναι οι Πρόγονοί μας. Έτσι ελευθέρωσαν και μας παρέδωσαν την Πατρίδα. Ημέρα της μεγάλης μας εθνικής επετείου λοιπόν ας αναρωτηθούμε. Τους μοιάζουμε; Τα γόνατα του Μακρυγιάννη έβγαλαν κάλους από τις μετάνοιες. Τα δικά μας; Έχουμε την Πίστη να αντισταθούμε στη Νέα Τάξη, στον σύγχρονο κόσμο της απιστίας και της εθνικής απαξίωσης; Ας μη γελιόμαστε. Αν διαβάσουμε την ιστορία μας, θα διαπιστώσουμε ότι η μόνη ελπίδα μας είναι κοντά στο Χριστό. Όλοι αυτοί οι μεγάλοι πρωταγωνιστές ήταν βαθύτατα πιστοί Χριστιανοί. Γι’ αυτό και ακολούθησαν όλα αυτά τα θαύματα. Με θαύματα υπάρχει η Πατρίδα μας. Τι μπορούμε να περιμένουμε αν ζούμε μακρυά από την πηγή των θαυμάτων; Ας μνημονεύσουμε όλους αυτούς τους προγόνους μας και αν θέλουμε να βοηθήσουμε την Πατρίδα μας, ας γίνουμε σωστοί Χριστιανοί. Τότε ο καθένας μας θα έχει προσφέρει το μερίδιό του. Κι όπως αυτοί ανέθεσαν τον αγώνα στην Παναγία μας και τον Υιό της, έτσι κι εμείς να παρακαλούμε κάθε μέρα για την Πατρίδα μας. Μεσιτεύουν για εμάς τόσοι Άγιοι, Ιερομάρτυρες, Εθνομάρτυρες, Αγωνιστές, 1500 μόνο από την πόλη που κατάγομαι, τη Νάουσα. Ας ξυπνήσουμε και με τις πρεσβείες τους ας αναφωνήσουμε…
 
Ζήτω το Έθνος!!!