Εν εκείνη τη ημέρα

...Όποιος κατανοεί και πιστεύει, χαίρεται για κάθε επιπλέον χτύπο της καρδιάς του. Γιατί γνωρίζει πως ναι μεν αυτός ο χτύπος τον φέρνει όλο και πιο κοντά στην έξοδο από τούτο το πρόσκαιρο, αλλά από την άλλη ότι ακόμα υπάρχει ελπίδα μετανοίας και ανεύρεσης, του μόνου δρόμου που οδηγεί στην αιώνια Βασιλεία!

 

Μα και κάτι ακόμα! Τότε είναι που θα συναισθανθεί τον μεγάλο αγώνα που δίνουν εκείνοι, όσων  η ψυχή έχει αποχωριστεί από το σώμα τους! Και θα τους σπλαχνιστούν! Και θα ξεκινήσουν να τους στέλνουν… αναψυκτικά και ανάσες φωτός! Ο κυρ Θόδωρος ο χαρούμενος, που σεργιανούσε για χρόνια ολόκληρα με το τετραδιάκι του, να συναντήσει στα μνημονοχάρτια τους αδελφούς του που καρτερούσαν λίγο παραπάνω Φως… Αγγελτήρια προσευχής τα έλεγε ο μακάριος και ξεκινούσε να κάνει προσευχή και κομποσχοίνια, κάθε μεσονύχτωμα για αυτούς! Και βρήκε προς δόξαν Θεού πολλούς μιμητές ο κυρ Θόδωρος ο Χαρούμενος!
 
Πρόσφατα ο αδελφός μας ο Αριστείδης, λαϊκός που ζει σαν μοναχός μέσα στο κέντρο του… κόσμου, μας αποκάλυψε πόσο του μίλησε με το παράδειγμά του εκείνος ο μακαριστός εργάτης της προσευχής ο σύμπονος, που όσο λίγοι είχε κατανοήσει ότι οι ψυχές εκεί, περιμένουν πολλά από εμάς εδώ… Διάβασε πριν χρόνια εκείνο το διήγημα, που την αλήθεια του, μόνο κάθε αναγνώστης γνωρίζει, ανάλογα με το αν κύλησε ένα δάκρυ στο εγώ του και θέλησε να τον μιμηθεί στο ουράνιο τούτο διακόνημα. Ξεκίνησε λοιπόν δειλά-δειλά να υιοθετεί ψυχούλες! Έτσι μας είπε και πόσο μας συγκλόνισε και μας ήλεγξε για την δική μας αδιαφορία και έλλειψη οικτιρμών… Ιδίως όταν συνέχισε να μας αποκαλύπτει ότι προσπαθεί συνεχώς, να προσθέτει και άλλες στα δίπτυχα της δικής του ψυχούλας, της τόσο ευαίσθητης, της αγαπώσης ολοκληρωτικά τον Πλάστη της και τον κάθε αδελφό ως εαυτόν.
 
-Μου αρέσουν πολύ οι παλιές ελληνικές ταινίες, ιδίως οι κωμωδίες! Γνωρίζω σχεδόν απ’ έξω τους διαλόγους τους! Θα μου πεις ότι σπαταλώ χρόνο από τα πνευματικά μου καθήκοντα, όταν στήνομαι και με τις ώρες ξαναβλέπω τις μορφές τους και ακούω τις φωνές τους! Δικοί μας άνθρωποι όμως βρε παιδί μου! Συγγενείς μας! Αχ, να τους ελάφρωνε ο Κύριος από καμιά αμαρτία, για αυτό το γέλιο που χάριζαν και χαρίζουν! Θεός σχωρές τους! 
 
Μόλις διάβασα για τον χαρούμενο λοιπόν, τον κυρ Θόδωρο, πως μου ήρθε αδελφέ μου! Το λέω και συγκινούμαι! Φώτισε ο Κύριος και ξεκίνησα να μνημονεύω όλους αυτούς τους παλιούς, τους σπουδαίους ηθοποιούς και μουσικούς  και ποιητές  στα ψυχοχάρτια! Πόσο όμορφοι οι περισσότεροι στα νιάτα τους! Σαν λουλούδια όμως μαράθηκαν και σαν ονείρατα ξημέρωσαν όλοι!  Μαζί με το πρόσφορο για την μάνα και τον πατέρα μου τους μακαρίτες, κάθε Σάββατο στον εσπερινό, γεμίζω ένα μεγάλο χαρτί με ονόματα για ανάπαυση! Ο παπά Κωνσταντίνος χαμογελαστός με περιμένει πάντοτε! Άντε μου λέει! Και άλλους υιοθέτησες βλέπω! Και είναι αλήθεια αδελφέ μου! Έτσι νιώθω! Σαν να υιοθετώ τις ορφανές ψυχούλες! Γιατί πες μου ποιος κάνει προσευχή, για πολλούς από αυτούς που πέθαναν κατάμονοι, στην ψάθα που λέμε… χωρίς ούτε έναν συγγενή έστω στην κηδεία τους…;
 
...Προσευχή για τις υιοθετημένες πρώην λησμονημένες ψυχές, κάνει ο Αριστείδης και πολλοί ακόμα και άλλοι που μακάρι να  τον μιμηθούν ελέω Θεού, σαν διαβάσουν τούτο το φτωχό γραφτό, στις παρυφές της Κυριακής της Κρίσεως του 2024. Οι πιο πολλές από αυτές δεν διήνυσαν τον δρόμο της ζήσης τους εν δόξη ευσεβεί ώστε να φορούν ήδη στεφάνι δικαιοσύνης! Όσο όμως ακόμα οι καρδιές μας εδώ θα χτυπούν, ας προσπαθούμε να ανεβάζουμε τις ορφανές ψυχούλες ολοένα προς το Φως, μέχρι να έρθει η έσχατη εκείνη ημέρα! Τις έγνων νουν Κυρίου εξάλλου; Όσο η έσχατη σάλπιγγα δεν σαλπίζει, κάθε ψυχή  μπορεί να ελπίζει… Τίποτε ακόμα δεν... ετελείωσε...
 
Μέγα σου το έλεος, Ακατάληπτε Κύριε δόξα Σοι!
 
Νώντας Σκοπετέας
 
Κυριακή της Κρίσεως 2024