Σιδηροδρομικός σταθμός

...στο Ναύπλιο

Στο κέντρο του Ναυπλίου βρίσκεται ο παλιός και μη χρησιμοποιούμενος σήμερα σιδηροδρομικός σταθμός.

Ιδρύθηκε στα τέλη του 19ου αι. Τα κτίρια οικοδομήθηκαν το 1885 και από τον επόμενο χρόνο άρχισαν τα δρομολόγια.

Τελικά ολοκλήρωσε τον κύκλο της ζωής και προσφοράς του το 1963.

Σήμερα τα παλιά κτίρια εξυπηρετούν τις διάφορες πολιτιστικές δραστηριότητες της πόλης.

ΝΕΑ ΠΑΤΡIΔΑ

Βροχή απαλή
.....κι η γη αμύριστη.
Η λάσπη του Φειδία
.....ασχημάτιστος όγκος.
Ανώνυμη θήλεια κοινωνία
.....κατάστημα απροσδιόριστου εμπορίου.
Λιμάνι ακυμάτιστο
.....κι ο καφές γλυκύς βραστός.

Πέρασμα γρήγορο
απ’ το σιδηροδρομικό σταθμό
.....με τα παροπλισμένα τρένα
γλώσσες διάφορες
.....μόνιμοι πάροικοι
τα παιδιά τρέχουν
.....πάνω στις σκουριασμένες ράγες.

Η Παναγιά της Άλωσης
αγέρωχη
.....στη νέα της Πατρίδα
του εγγονού της Αθηνάς
ετοίμη αντίληψις
.....καταφυγή κι ελπίδα.

Κομπολόϊ η ψυχή
μεταμόρφωση επεξεργάζεται
μετρώντας
.....πάλι και πάλι
τις πολύχρωμες
.....ανατολίτικες
χάντρες της.

Κατά τ’ άλλα
ανήκουμε αλλού!


...............Προς Αθήνα,
...............Παρασκευή και 13
...............του Φλεβάρη 2009

Οι πορτοκαλεώνες

...στον Αργολικό κάμπο

Κάθε χειμώνα ο κάμπος της Αργολίδας σφύζει από ζωή. Τα πορτοκάλια έχουν τη γιορτή τους. Όμορφα χρώματα παντού: πράσινα φύλλα, πορτοκαλί καρποί, πολύχρωμοι εργάτες που συμβάλλουν στη συγκομιδή.

Κάθε χρόνο υπάρχει βέβαια μια μεγάλη αγωνία, κυρίως για δύο ζητήματα:

1. Για τις καιρικές συνθήκες, που μπορεί να επηρεάσουν την τελική κατάσταση του καρπού.

2. Για την τιμή του προϊόντος.

Το πιθανότερο πάντως είναι πως δεν υπάρχουν πια πορτοκαλεοπαραγωγοί που να ασχολούνται αποκλειστικά με την γεωργία. Όλοι, ή έστω η συντριπτική πλειοψηφία έχει κι άλλες εργασίες, από τις οποίες συμπληρώνει το οικογενειακό εισόδημα.

ΧΕΙΜΩΝΑΣ

Μυρωδιά καμμένου ξύλου.
Μικροπλημμύρες στην αυλή.
Πορτοκάλια πεσμένα
.....κάτω από αειθαλή δέντρα.

.....Έτος των ορέων.

Ασκητική ποιμαντική
.....ευγενικής γερόντισσας.
Κόρινθος - Ισθμός:
.....επιχορηγημένη διαδρομή.

Πώς θα ήταν ο κόσμος,
.....άραγε,
πώς θα ζωγράφιζαν τα παιδιά,
στην απουσία της ομορφιάς;


..........Καθ’ οδόν προς την Αθήνα,
..........17 Ιανουαρίου 2002

Εταιρεία Ελλ. Επιστημόνων

Η Εταιρεία Ελλήνων Επιστημόνων Μεγάλης Βρετανίας (Hellenic Society of Professional People & Scientists in Great Britain), της οποίας υπήρξα στο παρελθόν μέλος στο Δ.Σ., ιδρύθηκε το 1965 στο Λονδίνο με σκοπό να ενθαρρύνει την πνευματική δραστηριότητα των Ελλήνων Επιστημόνων που ζούν στην Αγγλία και να προάγει την Αγγλο-Ελληνική συνεργασία σε επιστημονικά και πνευματικά ζητήματα καθώς και θέματα κοινωνικού ενδιαφέροντος.

Οι σκοποί της Εταιρείας (στην οποία σήμερα προεδρεύει ο Αντώνιος Δ. Γιαννούλης) είναι:

- Η συγκέντρωση και συναδέλφωση των Ελλήνων Επιστημόνων που βρίσκονται στη Μεγάλη Βρετανία.
- Η συναδελφική συμπαράσταση στους 'Ελληνες Επιστήμονες που έρχονται εδώ.
- Η τακτική ενημέρωση των μελών πάνω σε επιστημονικά και επαγγελματικά θέματα.
- Η συνεργασία με οργανώσεις, υπηρεσίες και αδελφούς συλλόγους σε εκδηλώσεις που αποσκοπούν στην προαγωγή της φιλίας με τον Ελληνισμό και την προβολή των ιδεωδών του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού.
- Η διοργάνωση κοινωνικών και πνευματικών εκδηλώσεων.

Απόψε η Εταιρεία οργανώνει μια ενδιαφέρουσα εκδήλωση, μέσα στο πλαίσιο της ετήσιας σειράς διαλέξεων (Annual Memorial Lecture) εις μνήμην του Δρος Κώστα Ν. Χατζηπατέρα. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Ελληνικό Κέντρο Λονδίνο, στις 7.00 μ.μ. Ομιλητής θα είναι ο διακεκριμένος επιστήμονας Δημήτρης Τζιόβας, Καθηγητής Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Birmingham. Η διάλεξη (που θα δοθεί στην Αγγλική γλώσσα) θα έχει τίτλο: «Post-Classical Memories: Modern Greek Attitudes to the Past».

Όσον αφορά το θέμα της διάλεξης η σχετική ανακοίνωση αναφέρει χαρακτηριστικά:

«If we attempt to outline the main ways in which Greek intellectuals have approached their country's past, and particularly ancient Greece, over the last two centuries, it comes down to the following four. The first approach could be described as the symbolic or archaeological way, which thanks to an undervaluation of the Middle Ages highlighted the gap between the classical past and the present. The distance between past and present could be bridged either symbolically - whether in a revival of the classical past as an idealized model or in a process of purification whereby historical accretions and modifications are purged from ancient monuments, place names or the language. While the first approach relies on treating the past as an archaeological monument, something distant which can either serve as a symbolic model or a vehicle for comparisons, the second, which can be defined as holistic and romantic, envisages the past as a living presence in the sense that vestiges can be traced in modern cultural phenomena. The third approach, which could be called aesthetic or modernist, represents an extension of the first two in that it assumes the presence of the past not so much as a historical survival but as a kind of aesthetic or stylistic continuity or a metaphorical equivalence.

The aestheticization of the past means that it loses its rigidity and becomes something that can be reassessed, revised or even rejected. This brings us to the fourth way of approaching the past which could be described as ironic, critical or post-modernist. In this approach the past is not considered a given or indisputable, but an entity which can undergo constant reinterpretation and revision, allowing suppressed aspects to emerge or acquire new significance. In this case the issue of historical continuity becomes less important and the focus shifts towards a sceptical unearthing and re-assembling of the past. As a consequence classical antiquity, which is seen as the least problematic period, is side-stepped while less vaunted or more controversial periods such as the Hellenistic, the Byzantine or the Ottoman take centre stage. The first two approaches are interested in the monumentalization, the purification and the Hellenization of the past while incorporating neglected periods of history; the third is concerned with aestheticizing the past and the fourth with relativizing it using the experience of the present. In these four approaches past and present are connected using the relevant emblematic concept tools for each approach: revival, continuity, memory and irony, and offer a useful guide to distinguishing the Enlightenment, the ethno-romantic, modernist and postmodernist approaches to the Greek past».

Μαγαζάκια [Α’]

...στο παλιό Ναύπλιο

Μια βόλτα στα στενά σοκάκια του Αναπλιού δημιουργεί μεγάλη ευφορία στον επισκέπτη.

Τα μαγαζάκια που θα συναντήσουμε εκεί είναι χάρμα οφθαλμών.

Πολλά και διάφορα εστιατόρια, καταστήματα με κομπολόγια και άλλα καλλιτεχνικά προϊόντα, επίσης όμορφες βιτρίνες με διακοσμητικά, χρυσαφικά και άλλα ψιλοπράγματα.

Τα ονόματα των μαγαζιών και οι σχετικές ταμπέλες έχουν κι αυτά την πρωτοτυπία τους και κρύβουν κάποια ιστορία.

Οι εξώπορτες ξύλινες, όμορφα χρωματισμένες, πάντα ανοικτές και φιλόξενες.

Ακόμα κι εκείνα που φαίνονται κλειστά (ίσως από καιρό) εκπέμπουν κάποια μυστηριώδη γοητεία.

Τι να ζητά άραγε κανείς από τα μαγαζάκια αυτά; Πράγματα που δεν έχει; Άλλα που τα χρειάζεται όντως; Ίσως κάποια διακοσμητικά ή αναμνηστικά;

.

«Στου Προφήτη Ηλία»

Μια από τις πιο αγαπημένες μου πόλεις είναι η Αθήνα μας. Τα τελευταία χρόνια η «βάση» μας εκεί είναι στο Παγκράτι. Κοντά στον Προφήτη Ηλία. Θυμάστε αυτό το όμορφο τραγούδι με τον ομώνυμο τίτλο;

Στου Προφήτη Ηλία τα σοκάκια, τα σοκάκια

γέμιζα φιλιά τα μαλλιά σου
μ' άστρα την ποδιά σου.
Στου Προφήτη Ηλία τα σοκάκια τα βραδάκια
περπατούσαμε, μου γελούσες
πόσο μ' αγαπούσες.

Τώρα στην καρδιά μου το μαράζι
κι ο καημός φωλιάζει.
Πότε θα φανείς σαν και πρώτα
στην παλιά τη γειτονιά;
Είμαι μόνος μου δίχως ταίρι
και ζητώ παρηγοριά.

Στιχουργός: Γιώργος Παπαστεφάνου
Συνθέτης: Δήμος Μούτσης
Πρώτη εκτέλεση: Σταμάτης Κόκοτας

Συγνεφοστεφανωμένο

...το Μπούρτζι μας

Στην παραλία του Ναυπλίου η ματιά καρφώνεται πάνω στο ανάλαφρο εκείνο κάστρο, που λες και το ‘χουν κτίσει πάνω στα κύματα, το Μπούρτζι.

Αν δεν πιεις καφέ στην παραλία, δεν το αγναντέψεις καλά - καλά, δεν το φωτογραφίσεις μαζί με ό,τι άλλο φέρνει μαζί του, όπως το στεφάνι από σύννεφα στη δική μας περίπτωση, είναι σαν να μην πήγες στο Ναύπλιο.

Για την ιστορία το Μπούρτζι είναι κτισμένο πάνω στο νησάκι των Αγίων Θεοδώρων. Κτίστηκε από τους Ενετούς το 1471. Η πρώτη του ονομασία ήταν Castello dello Soglio, χτίστηκε από τον Ιταλό μηχανικό Gabello και οχυρώθηκε για πρώτη φορά κατά την πρώτη Ενετοκρατία. Υπήρξε το κέντρο της άμυνας των Ελλήνων στην επιδρομή του Ιμπραήμ.

Το Μπούρτζι έπαψε να χρησιμοποιείται ως φρούριο το 1865 και ,από τότε, μετατράπηκε σε τόπο διαμονής των δημίων των θανατοποινιτών του Παλαμηδίου. Μπούρτζι στα τουρκικοαραβικά, σημαίνει νησί-φρούριο. Απέχει γύρω στα 300 μέτρα από τον λιμενοβραχίονα.

Στη διάρκεια του 20ου αι. είχε διάφορες χρήσεις. Σήμερα ο υπαίθριος χώρος του χρησιμοποιείται για πολιτιστικές εκδηλώσεις, ενώ ένα τμήμα του χρησιμεύει συχνά και ως συνεδριακός χώρος.

Ουρανοφάντωρ

Αφιέρωμα στον Ηλιογράφο

Ο ουρανός του Αργολικού κάμπου νεφελώδης.

Ο Ηλιογράφος απών.

Η ματιά του όμως -δι’ αντιπροσώπου- παρούσα.

Όχι ότι υπάρχει σύγκριση, αλλά... κι εμείς οι φτωχοί μια προσπάθεια την αξίζουμε. Τι λέτε;

Εις μνήμην

Ψυχοσάββατο σήμερα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας εύχεται «υπέρ πάντων των απ’ αιώνων κοιμηθέντων ευσεβώς επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου». Η «μνήμη θανάτου» είναι μια χαρακτηριστική Ορθόδοξη στάση ζωής.

Εκείνοι που με τον θάνατο, τα μνημόσυνα, τα κόλλυβα, τα κοιμητήρια κ.λ.π. αγχώνονται, ας έχουν υπ’ όψιν τους την ευχή της Εκκλησίας μας: «Ουκ έστιν ουν, Κύριε, τοις δούλοις σου θάνατος, εκδημούντων ημών από του σώματος, και προς σε τον Θεόν ενδημούντων, αλλά μετάστασις από των λυπηροτέρων επί τα χρηστότερα και θυμηδέστερα, και ανάπαυσις και χαρά».

H υποδοχή της Μάνας

...ή η επιστροφή του ξενιτεμένου

Στην πρόσφατη επίσκεψη στα πάτρια είχα την ευκαιρία να γευθώ -για άλλη μια φορά- την υποδοχή και την φιλοξενία της Μάνας.

Εννοείται πως έγινε «ανάσταση» στο πατρικό μας με την μετά από ένα ολόκληρο χρόνο επιστροφή του ξενιτεμένου.

Οι μηχανισμοί φιλοξενίας ενεργοποιήθηκαν. Ένας από τους κυριώτερους ήταν τα γλυκά και τα φαγητά. Οι γεύσεις...

Η Μάνα στα γιορτινά της. Το ίδιο και η αδελφή με τους κουραμπιέδες της.

Τα γλυκά πήγαιναν κι έρχονταν. Πέργαμο, νεράντζι, κουλουράκια, γαλακτομπούρεκο, άρτοι διάφοροι.

Επίσης μπακαλιάρος με χόρτα και μια πληθώρα άλλων παραδοσιακών φαγητών, καθώς επίσης και κρασί από το βαρέλι.

Γέμισα από γεύσεις και αγάπη. Για να δούμε θα μου φτάσουν μέχρι την επόμενη φορά...

Μαθήματα Χορών

Τα μαθήματα Ελληνικών Παραδοσιακών Χορών είναι πολύ διαδεδομένα στον Ελληνισμό της Διασποράς. Οι διάφοροι Πολιτιστικοί, Τοπικοί και άλλοι Ελληνικοί Σύλλογοι, όπως επίσης και όλα τα Ελληνικά Παροικιακά Σχολεία, όπου κι αν λειτουργούν σε ολόκληρη την Οικουμένη, προσφέρουν πάντα μαθήματα Χορών. Τα Απόδημα Ελληνόπουλα αγαπούν πολλοί το Χορό και τρέχουν με μεγάλη προθυμία εκεί όπου διδάσκεται για να μάθουν και να παραλάβουν την σκυτάλη από τους μεγαλύτερους, συνεχίζοντας έτσι τις Παραδόσεις, τον Πολιτισμό και τα ιδιαίτερα Ελληνικά ήθη και έθιμά μας.

Εκτός από τα τακτικά μαθήματα Χορού κάποτε η Ομογένεια, ειδικά εδώ στην Αγγλία, οργανώνει έκτακτα μαθήματα. Μια τέτοια σειρά έκτακτων μαθημάτων Ποντιακών και Θρακικών Χορών, με δάσκαλο τον Κυριάκο Μωυσίδη, ανακοινώνεται με το φυλλάδιο που βλέπετε στην παρούσα ανάρτηση. Τα μαθήματα αυτά, τα οποία οργανώνουν οι «Ελληνικοί Ρυθμοί» και ο «Σύλλογος Ελλήνων Γονέων», θα πραγματοποιηθούν στο Λονδίνο και στο Νότινγχαμ. Για περισσότερες πληροφορίες διαβάστε το φυλλάδιο.

Οι Άγιοι Φανέντες

Μια σημαντική έρευνα στον τομέα της Εκκλησιαστικής Ιστορίας και Αγιολογίας έφθασε πρόσφατα σε αίσιο τέλος. Ο εξαίρετος κληρικός, θεολόγος, ιστορικός και επιμελής ερευνητής, Πρωτοπρ. Γεώργιος Αντζουλάτος, από την Σάμη της Κεφαλληνίας, αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος των επιστημονικών του ερευνών και ενδιαφερόντων, αλλά και του προσωπικού του χρόνου, για να βρει μια απάντηση στο αγωνιώδες ερώτημα πολλών γενεών Κεφαλληνίων. Το ερώτημα αφορούσε την τύχη των λειψάνων των Αγίων Φανέντων, δηλαδή των Ομολογητών Αγίων της Κεφαλονιάς Γρηγορίου, Θεοδώρου και Λέοντος.

Οι έρευνες του εκλεκτού αυτού κληρικού, ερευνητού και αγαπημένου φίλου και παλιού συμφοιτητή, οδήγησαν τα βήματά του στη Γαληνοτάτη Βενετία. Οι προσπάθειες πολλές, τα ταξίδια αμέτρητα, η αγωνία μεγάλη, οι προσευχές αδιάλειπτες. Η χάρη των Αγίων όμως άνοιξε τελικά τον δρόμο. Ανταμείφθηκαν με ουσιαστικό τρόπο οι κόποι του επιμελούς και αγιόφιλου π. Γεωργίου.

Έτσι, με ιδιαίτερη συγκίνηση, την Κυριακή 1η Φεβρουαρίου 2009, στις 7.30 το απόγευμα, στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», έγινε η πολυπόθητη υποδοχή των ιερών λειψάνων, που ευγνωμόνως παρελήφθησαν από τους Ρ/Καθολικούς, αφού είχε βέβαια προηγηθεί η απαραίτητη επιστημονική εξέταση στη Βενετία.

Τον ιερό θησαυρό μετέφεραν στην Ελλάδα ο Πρωτοπρ. Γεώργιος Αντζουλάτος και ο εφημέριος της Σάμης Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Αλεξάτος. Τα λείψανα θα παραμείνουν για λίγο στην Αθήνα και προσεχώς θα μεταφερθούν στον τόπο που ανήκουν και που τιμούνται από τους πιστούς κατά την Εορτή των Αγίων Πάντων, στο ωραίο νησί της Κεφαλονιάς.

«Δι’ εσόπτρου, εν αινίγματι»

Μια σημαντική καλλιτεχνική έκθεση ανοίγει τις πύλες της απόψε. Είναι η έκθεση πινάκων με γυαλί του Ελληνοκύπριου δημιουργού Γιώργου Παπαδόπουλου, η οποία θα είναι ανοικτή καθημερινά (10.00 π.μ. – 6.00 μ.μ.) από σήμερα μέχρι τις 27 Φεβρουαρίου στην «12 Star Gallery», 8 Storey’s Gate, London SW1P 3AT.

Τίτλος της έκθεσης είναι το «Δι’ εσόπτρου, εν αινίγματι» (“….Through a glass, darkly” στα Αγγλικά), το οποίο έχει ληφθεί από την Α’ προς Κορινθίους Επιστολή του Απ. Παύλου, κεφ. 13, στίχ. 12.

Όπως μας ενημερώνει η βασική οργανώτρια της έκθεσης αυτής Δρ. Νίκη Κατσαούνη, Κριτικός Τέχνης και Μορφωτική Σύμβουλος της Κυπριακής Ύπατης Αρμοστείας στο Λονδίνο: «Η έμπνευση για τα έργα αυτά ήλθε στον καλλιτέχνη από μια επίσκεψή του στο Άγιον Όρος, όπου μελέτησε τις εικόνες και σχημάτισε την άποψη ότι θα μπορούσαν να παραχθούν σήμερα και με άλλους τρόπους και υλικά, όπως π.χ. με γυαλί. Έχοντας υπ’ όψιν ότι η ουσία της βυζαντινής αγιογραφίας είναι η αποτύπωση του θείου, θεώρησε πως το γυαλί, με το χαρακτηριστικό της διαφάνειας που το διακρίνει, μπορεί να αποκαλύπτει αλλά και να αποκρύπτει μέσα του την εικονιζόμενη φιγούρα».

Αξίζει να παραθέσουμε και μερικές σκέψεις του ίδιου του δημιουργού: «Like most Greeks, I was raised in two visual traditions: a Western one, where novelty was at a premium; and an Orthodox tradition, which valued conformity above everything. To succeed as an artist in the non-Orthodox world, you had to come up with a new visual vocabulary. To be an Orthodox icon-maker, you had to learn a pictorial language handed down from artist to artist, unchanged, since the start of time. The question for me, as for many Greeks, is how to reconcile these two things: to make icons which are modern, but which respect the traditions of iconography. Icons aren't just images of holiness. They are holy, sometimes even acheiropoieton - made by saints, untouched by human hand. As one historian puts it, “the icon is a hole in the dyke separating the visible world from the divine, and through this hole ooze precious drops from the great sea of God's mercy.” The search for a new iconography is not something to be undertaken lightly. It struck me, on a retreat to Mount Athos a few years ago, that glass was the ideal medium for conducting this search. Icons have always been seen as windows between the human and divine worlds: glass is both transparent and capable of bearing an image, a revelation and a mystery. Abstraction -seeing reality in a non-realist way- is part of the iconic tradition. (Icon-makers have never gone in for perspective, or for naturalistic portraiture). After a lot of thought, I have set to work on a series of icons of mainly the Madonna and child which will, I hope, place Orthodox traditions in a modern context -see miracles in new technology, signs of God's genius in materials like fluorescent paint. The Virgin is both the Mother of God and a woman. She is eternal, but also mortal; unchanging, but capable of change».

Νέο βιβλίο

Σήμερα είναι μια σημαντική ημέρα για την Ελληνική Λογοτεχνία. Εκδίδεται επισήμως και κυκλοφορεί «εις άπασαν την επικράτειαν» και όχι μόνο το νέο πόνημα του μεγάλου δημιουργού και Πρίγκιπα των Νεο-Ελληνικών Γραμμάτων κ. Κώστα Καρακάση. Το νέο του βιβλίο έχει τον τίτλο: «Ο βιολονίστας». Ευρισκόμενος προχθές το Σάββατο στο κέντρο των Αθηνών κατάφερα να το βρω σε κεντρικό βιβλιοπωλείο της πρωτεύουσας και τώρα (παρότι βρίσκομαι στην άλλη άκρη της Ευρώπης) το κρατώ στα χέρια μου και αρχίζω από σήμερα την ανάγνωση.

Ο ίδιος ο συγγραφέας μας «ξεναγεί» στο νέο του βιβλίο με τα εξής λόγια (τα οποία παίρνω από το οπισθόφυλλο): «Μια ιστορία αγάπης που ξεκινά ένα Χριστουγεννιάτικο βράδυ σε κάποιο δρόμο της Αθήνας. Μια μοιραία συνάντηση που φέρνει κοντά έναν δεξιοτέχνη βιολονίστα και μια πάμπλουτη κληρονόμο. Έτσι θα αρχίσει να ξετυλίγεται ο μίτος μιας απίστευτης ιστορίας τεσσάρων γενεών μουσικών, που μεταναστεύουν σαν πλάνητες τσιγγάνοι. Κωνσταντινούπολη, Βιέννη, Βουδαπέστη, ένα ταξίδι στην Ευρώπη με προορισμό την Αλεξάνδρεια και, τέλος, η Αθήνα. Έρωτες, σαγηνευτικές περιπέτειες μα και ανθρώπινα δράματα που συνιστούν την ίδια την ζωή. Γυναίκες που μαγεύτηκαν και παθιάστηκαν, άνδρες που πόνεσαν και δοκιμάστηκαν. Και όλα αυτά ρέουν σαν την ονειρική μουσική που φτερουγίζει μέσα από τις χορδές ενός βιολιού και γίνεται η πυρωμένη σφραγίδα του βίου και της πολιτείας των ανδρών, που το κράτησαν στα χέρια τους. Ένας ολόκληρος κόσμος αισθημάτων, γνώσης και πάθους, έτσι ακριβώς όπως πρέπει να είναι η Μουσική αλλά και η μεγάλη Τέχνη όποιας μορφής. Να συγκινεί και να μαγεύει...».

Το βιβλίο, που ο εκλεκτότατος συγγραφέας αφιερώνει στη «Μάγδα του Βαρδάρη» και στην «Ιωάννα της Τεργέστης», εκδόθηκε από τις εξαίρετες «Εκδόσεις Ψυχογιός». Στην πρώτη του έκδοση τυπώθηκαν 15.000 αντίτυπα, τα οποία είμαι σίγουρος πως δεν θα φθάσουν ούτε για την πρώτη ημέρα της επίσημης κυκλοφορίας. Για την ιστορία αξίζει να αναφέρουμε ότι την θεώρηση του κειμένου έκανε η Άννα Μαράντη, την σύνθεση του εξωφύλλου η Χρυσούλα Μπουκουβάλα, την ηλεκτρονική σελιδοποίηση η Ελένη Σταυροπούλου, την εκτύπωση η Α. & Φ. Δεληγιάννης Ο.Ε., την βιβλιοδεσία η Κωνσταντίνα Παναγιώτου & Σία Ο.Ε., ενώ η εκτύπωση έγινε «σε χαρτί ελεύθερο χημικών ουσιών χλωρίου και φιλικό προς το περιβάλλον». Στις Εκδόσεις Ψυχογιός και σε όλους τους συντελεστές αξίζουν θερμότατα συγχαρητήρια.

Πριν να ολοκληρώσω το σύντομο αυτό αφιέρωμα δεν μπορώ να μην κάνω μια αναφορά στο εξώφυλλο του βιβλίου, το οποίο με εντυπωσίασε. Από το ασπρόμαυρο αχνό βαθύ παρελθόν ταξιδεύουμε προς την «ερυθρά» θάλασσα, μέσα από την οποία αναδύεται, ως βασικός πρωταγωνιστής, ένα ανάγλυφο βιολί, με το δοξάρι να κινείται από ένα αόρατο χέρι. Ο τίτλος είναι γραμμένος με το χέρι στο χρώμα της χιλιετίας μας, το μωβ (που μου αρέσει πολύ). Είμαι σίγουρος ότι όλα αυτά σημαίνουν κάποια πράγματα που θα τα ανακαλύψουμε στην πορεία της ανάγνωσης.

Από μέσης καρδίας εύχομαι να είναι καλοτάξιδο, με πολλές επανεκδόσεις και μεγάλη επιτυχία.

Επέστρεψα...

Πήγα, είδα, βίωσα, κοινώνησα και επέστρεψα.

Εύχομαι να μην με ρωτήσετε που θέλω να βρίσκομαι, που είμαι πιο ευτυχισμένος. Δεν είναι καθόλου εύκολες οι απαντήσεις σε τέτοιες ερωτήσεις.

Θέλω νάμαι κι εδώ, θέλω νάμαι κι εκεί.

Πριν από λίγο καιρό ήλθε ένας Ιρακινός να με δει για κάποιο ζήτημα στο γραφείο μου. Πίσω από την πλάτη μου έχω μια μεγάλη αφίσα με θέμα πανομοιότυπο με την μοναδική φωτογραφία αυτής της ανάρτησης. Κάποια στιγμή με ρωτάει: «Τι είναι αυτό το μέρος;»

«Ο τόπος γέννησης και καταγωγής μου», του απαντώ.

Κι εκείνος μου λέει: «Κι εδώ τι κάνεις;»

Έλα ντε!!!

Singing birds

Φίλοι μου,

Η Πατρίδα με καλεί. Θα πρέπει να ανταποκριθώ στην κλήση αυτή.

Για λίγες ημέρες θα είμαι εκεί.

Σας αφήνω σε καλή παρέα:

Τι λέτε;

ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

ΜΗ ΠΡΟΣΕΥΞΩΜΕΘΑ ΦΑΡΙΣΑΪΚΩΣ

Η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας ανοίγει σήμερα στα πιστά τέκνα της μια μεγάλη, ωραία και κατανυκτική πύλη, η οποία οδηγεί στο υψηλού πνευματικού επιπέδου στάδιο που ονομάζεται Τριώδιο. Αυτό το στάδιο των αγώνων, το Τριώδιο, αρχίζει σήμερα και διαρκεί μέχρι το Άγιο και Μεγάλο Σάββατο. Στο συναξάρι της ημέρας διαβάζουμε:

«Κατά δε την παρούσαν ημέραν, συν Θεώ, και του Τριωδίου αρχόμεθα, ο πολλοί μεν των αγίων, και θεοφόρων μουσουργών ημών Πατέρων, άριστα και ως εχρήν, υπό του αγίου κινούμενοι Πνεύματος, εμελούργησαν».

Η πρώτη ημέρα του Τριωδίου είναι η ονομαζόμενη Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου. Το όνομά της η ημέρα λαμβάνει από το ευαγγελικό ανάγνωσμα, στο οποίο ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας παρουσιάζει την γνωστή παραβολή, που διηγήθηκε ο Κύριος, για τους δύο τύπους ανθρώπων που πήγαν στο Ναό με σκοπό να προσευχηθούν. Ο ένας, ο Φαρισαίος, προσευχήθηκε με έπαρση και κομπασμό, διαφημίζοντας τα θετικά στοιχεία της προσωπικότητάς του και αφηγούμενος όλα τα καλά που είχε πράξει. Ο άλλος, ο Τελώνης, με σκυμμένο το κεφάλι προσευχήθηκε ταπεινά, παρακαλώντας τον Κύριο να του συγχωρέσει τις αμαρτίες του.

Πολλοί και ιδιαίτερα εύστοχοι -πνευματικά και ηθικά- ύμνοι, συνοδεύουν την ευαγγελική περικοπή στην σημερινή Ιερή Ακολουθία. Ένα ωραίο στιχηρό τροπάριο των Αίνων του Όρθρου, σε πρώτο ήχο, αναφέρει χαρακτηριστικά τα εξής:

«Μη προσευξώμεθα φαρισαϊκώς αδελφοί. Ο γαρ υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται. Ταπεινωθώμεν εναντίον του Θεού, τελωνικώς δια νηστείας κράζοντες, Ιλάσθητι ημίν ο Θεός, τοις αμαρτωλοίς».

Το ευαγγελικό ανάγνωσμα και το παραπάνω τροπάριο μας εισάγουν σε ένα καθαρά Ορθόδοξο πλαίσιο σκέψης, όσον αφορά ειδικά το επίπεδο και την ποιότητα της σχέσης μας με τον Θεό και βέβαια και της προσευχής μας. Η προσευχή είναι οπωσδήποτε μια γνήσια δυνατότητα άμεσης επικοινωνίας του πιστεύοντος ανθρώπου με τον Θεό και Δημιουργό του. Αυτό είναι ένα στοιχείο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Εκείνο όμως που πολλοί χριστιανοί δεν έχουν ξεκάθαρο στη διάνοια και στην ψυχή τους είναι ο τρόπος επικοινωνίας. Για τον λόγο αυτό δημιουργούνται φαινόμενα όπως αυτά που περιγράφει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα.

Η Εκκλησία, μέσω των κληρικών και των εντεταλμένων κατηχητών, μας διδάσκει από παιδικής ηλικίας να προσευχόμαστε κάθε ημέρα και με απλό τρόπο, χρησιμοποιώντας δικές μας λέξεις και φράσεις, αλλά κι εκείνες τις προσευχές που έχουν συντάξει οι Άγιοι Πατέρες. Κυρίαρχη θέση στην πνευματική μας ζωή έχει πάντα και η Κυριακή Προσευχή, το γνωστό «Πάτερ ημών», το οποίο μαθαίνουμε όλοι μας από μικρής ηλικίας, όπως επίσης και το «Βασιλεύ ουράνιε», το Σύμβολο της Πίστεως, καθώς και άλλες διάφορες προσευχές, συνοδευόμενες πάντα από το σημείο του Τιμίου Σταυρού, κάποτε δε και από κάποιες ευλαβικές πράξεις, όπως είναι το θυμίαμα και ο ασπασμός των ιερών εικόνων.

Μπορούμε βέβαια να προσευχόμαστε όπου και όποτε επιθυμούμε, στο σπίτι, στο δρόμο, στο χώρο εργασίας και φυσικά όταν βρισκόμαστε στον Ιερό Ναό. Η προσευχή μας δεν μπορεί να συνοδεύεται από επίδειξη του εγώ, αλλά πρέπει να γίνεται με ταπεινό, ήρεμο και ειρηνικό πνεύμα. Το μυστικό της επιτυχίας στην υπόθεση της προσευχής είναι διπλό. Κατ’ αρχάς να προσευχόμαστε και για εκείνους που μας έχουν βλάψει, ή που απλά δεν έχουμε καλή κοινωνική σχέση μαζί τους. Κι επίσης, να είμαστε πάντα έτοιμοι να δεχθούμε το θέλημα του Θεού, έστω κι αν είναι κάπως διαφορετικό από αυτό που εμείς έχουμε ζητήσει. Εκείνος γνωρίζει καλύτερα ποια είναι πραγματικά «τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών».

Η ποιμαίνουσα Εκκλησία κατηχεί και διδάσκει, με πολλούς και διάφορους τρόπους, τον λαό του Θεού, και οι ίδιοι οι πιστοί αγωνίζονται συνεχώς να αποκτήσουν γνώσεις αλλά και εμπειρικά βιώματα, αναφορικά με τα πνευματικά ζητήματα. Η προσπάθεια και ο αγώνας μπορούν και πρέπει να εντατικοποιηθούν, έτσι ώστε να έχουμε μεγαλύτερα και καλύτερα αποτελέσματα, χρησιμοποιώντας συνεχώς την προσευχή ως ένα πνευματικό όπλο με στόχο την κατά χάρη θέωση.

ΑΜΗΝ. ΓΕΝΟΙΤΟ.

Πρωτοπρ. Αναστάσιος Δ. Σαλαπάτας