...ή η επιστροφή του ξενιτεμένου
Στην πρόσφατη επίσκεψη στα πάτρια είχα την ευκαιρία να γευθώ -για άλλη μια φορά- την υποδοχή και την φιλοξενία της Μάνας.
Εννοείται πως έγινε «ανάσταση» στο πατρικό μας με την μετά από ένα ολόκληρο χρόνο επιστροφή του ξενιτεμένου.
Οι μηχανισμοί φιλοξενίας ενεργοποιήθηκαν. Ένας από τους κυριώτερους ήταν τα γλυκά και τα φαγητά. Οι γεύσεις...
Η Μάνα στα γιορτινά της. Το ίδιο και η αδελφή με τους κουραμπιέδες της.
Τα γλυκά πήγαιναν κι έρχονταν. Πέργαμο, νεράντζι, κουλουράκια, γαλακτομπούρεκο, άρτοι διάφοροι.
Επίσης μπακαλιάρος με χόρτα και μια πληθώρα άλλων παραδοσιακών φαγητών, καθώς επίσης και κρασί από το βαρέλι.
Γέμισα από γεύσεις και αγάπη. Για να δούμε θα μου φτάσουν μέχρι την επόμενη φορά...
8 comments:
Καλημέρα Αδελφέ μου.
Ελπίζω να "τσικνίσατε" και εκεί, παρά τα χιόνια...
Ε! Της Μάνας τα καλούδια όπως και το χαμόγελο της ΠΟΤΕ δεν το χορταίνουμε.
Μαζί με την Αγάπη του Θεού, ποτέ δεν τα χορταίνουμε...
Ας είναι ευλογημένα.
Να είσαι πάντα καλά, να την χαίρεσαι την υποδοχή και την αγκαλιά της Μάνας..
@ Κώστας Καρακάσης,
Οι Πόντιοι τραγουδούν για τη Μάνα:
Η μάνα εν βράχος, η μάνα εν ρασίν
Σον δύσκολον την ώρα σ', μανίτσα θα τσαείς
Η μάνα εν το στήριγμαν, τη χαράς το κλαδί
τ' ατηνές η εγάπη κε βρίεται ση γην
Η μάνα εν κρύο νερόν και σο ποτήρ' κε μπαίν'
Η μάνα να μη ίνεται, η μάνα να μη εν.
@ Roadartist,
Μακάρι, όλος ο κόσμος...
Ωραία όλα, αλλά το γαλακτομπούρεκο ειδικά φαίνεται τέλειο!!!
@ Σοφία,
Η όψη βέβαια είναι ένα πράγμα, η γεύση όμως είναι το κάτι άλλο...
Αχ, αχ,αχ...αυτές οι μανούλες...
Έχουμε μια σχέση "άλλη" με τους γιους μας.
Θυμάμαι στη σχολή, στο μάθημα της Δογματικής, μιλώντας για την Παναγία, την ανθρώπινη παρηγοριά και για «ταις πρεσβείες της Παναχράντου», είπαμε για το περιστατικό του Εν Κανά Γάμου…αστειευόμενοι:
Πήγε και η Παναγία να ζητήσει μια χάρη στο γιο της, κι Εκείνος την αποπήρε, "τι εμοί και συ, γύναι;"...
Αλλά, όπως κάθε σωστός γιος… ΕΚΑΝΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΥ ΖΗΤΗΣΕ Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ…
Να σας χαίρονται οι μανούλες σας όλους, είστε η ευλογία του Θεού στη ζωής τους.
Αυτή η καρδιά της μάνας.....χρυσωρυχείο!!!!!
Αχ, ζήλεψα το μπακαλιάρο με τα χόρτα. Δεν το έχω ξαναδεί ή ακούσει.
΄Αγρια ήταν τα χόρτα;
Θα τολμήσω να το φτιάξω.
Μα, πολύ το ζήλεψα.
Μετ'ασπασμών τε και εναγκαλισμών
Post a Comment