Wednesday 8 July 2009

Κάποτε πίναμε καφέ με φίλους...

Kάποτε ο χρόνος είχε τέσσερεις εποχές,
Σήμερα έχει δύο.
.
Κάποτε δουλεύαμε οκτώ ώρες,
Σήμερα έχουμε χάσει το μέτρημα.


Κάποτε είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας.
Τώρα τα λέμε μέσω MSN, Skype και facebook.
.
Κάποτε είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, να ακούσουμε το κελάϊδισμα των πουλιών, να νιώσουμε την ευωδιά του βρεγμένου χώματος.
Σήμερα τα βλέπουμε στην τηλεόραση.
.
Κάποτε παίζαμε με τους φίλους μας ποδόσφαιρο στις αλάνες.
Σήμερα παίζουμε ποδόσφαιρο στο Playstation.
.
Κάποτε ζητάγαμε συγγνώμη από κοντά.
Σήμερα το λέμε και με SMS.
.
Κάποτε κυκλοφορούσαμε με ταπεινά αυτοκίνητα 1000 κυβικών και ήμασταν χαρούμενοι.
Σήμερα κυκλοφορούμε με τζιπ 2000 κυβικών και στεναχωριόμαστε που δεν έχουμε τζιπ... 3000 κυβικών.
.
Κάποτε αγοράζαμε ένα παντελόνι και το είχαμε για δύο χρόνια.
Τώρα το έχουμε δύο μήνες και μετά παίρνουμε άλλο.
.
Κάποτε ζούσαμε σε σπίτι 65 τετραγωνικών και... ήμασταν ευτυχισμένοι.
Σήμερα ζούμε σε σπίτια 120 τετραγωνικών και δεν χωράμε μέσα...
.
Κάποτε λέγαμε καλημέρα σε ένα περαστικό και τον ρωτούσαμε για την τάδε οδό.
Σήμερα μας το λέει ο navigator.
.
Κάποτε πίναμε νερό της βρύσης και ήμασταν μια χαρά.
Σήμερα πίνουμε εμφιαλωμένο και... αρρωσταίνουμε.
.
Κάποτε είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας.
Σήμερα κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς και έχουμε και 5-6 λυκόσκυλα για να μην αφήσουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Είτε είναι καλός, είτε κακός.
.
Κάποτε είχαμε 2 τηλεοπτικά κανάλια και πάντα βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον να δούμε.
Σήμερα έχουμε 100 κανάλια και δεν μας αρέσει κανένα πρόγραμμα.
.
Κάποτε μαζευόμασταν όλη η οικογένεια γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι και αισθανόμασταν ενωμένοι και ευτυχισμένοι.
Σήμερα έχει ο καθένας το δικό του δωμάτιο και δεν βρισκόμαστε μαζί στο τραπέζι ποτέ...
.
Κάποτε η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό.
Σήμερα είναι ανοησία.
Κάποτε τα περιοδικά έπαιρναν συνέντευξη από τον Σεφέρη.
Σήμερα παίρνουν από τον Καρβέλα.
.
Κάποτε ντοκουμέντο ήταν μια επιστημονική ανακάλυψη.
Σήμερα ντοκουμέντο είναι ένα ερασιτεχνικό βίντεο που δείχνει δύο οπαδούς ομάδων να ανοίγουν ο ένας το κεφάλι του άλλου.
.
Κάποτε βλέπαμε στην τηλεόραση κινούμενα σχέδια με τον Μίκυ Μάους, τον Σεραφίνο, τον Τιραμόλα.
Σήμερα βλέπουμε τους Power Rangers και τους Monsters με όπλα και χειροβομβίδες να σκοτώνουν και να ξεκοιλιάζουν... τους κακούς.
.
Κάποτε μας αρκούσε μια βόλτα με τον κοπέλα μας σε ένα ταπεινό δρομάκι της γειτονιάς. Χέρι-χέρι, να κοιτάμε τον ουρανό, να σιγοψυθιρίζουμε ένα ρομαντικό τραγουδάκι και να ταξιδεύουμε νοητά.
Σήμερα πάμε διακοπές στο Ντουμπάι, στο Μαρόκο και στο Μεξικό. Και ονειρευόμαστε ταξίδια στο Θιβέτ.
.
Κάποτε είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε «Έκανα λάθος».
Σήμερα λέμε «Αυτός φταίει»...
.
Κάποτε νοιαζόμασταν για το γείτονα.
Σήμερα τσατιζόμαστε αν αγοράσει καλύτερη τηλεόραση από εμάς.
.
Κάποτε ζούσαμε με το μισθό μας.
Σήμερα ζούμε με τους μισθούς που ΘΑ πάρουμε.
.
Κάποτε δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη, μα ήμασταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένοι!
Σήμερα έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.
.
Κάποτε μας δάνειζε λεφτά ο αδελφός μας.
Σήμερα μας δανείζουν οι τράπεζες.
.
Κάποτε κοιτούσαμε στα μάτια τους ανθρώπους.
Τώρα τους κοιτάμε στην τσέπη.
.
Κάποτε δουλεύαμε για να ζήσουμε.
Σήμερα ζούμε για να δουλεύουμε.
.
Κάποτε είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας.
Σήμερα δεν έχουμε χρόνο για κανένα...
.
Αυτό το «Κάποτε», το έλεγαν Ζωή...

10 comments:

logia said...

...κάποτε είχαμε όνειρα
σήμερα όλα τσαλαπατιούνται και τα παιδιά μαθαίνουν να γίνονται σκληρά κ πεζά...
έχεις δίκο σε όλα!!!
μα το θέμα είναι οτι αφού όλοι μας το καταλαβαίνουμε γιατί δεν αλλάζουμε κάτι; Γιατί αφηνόμαστε στη ροή ενός ποταμού που μας παρασύρει σε τόπους που δεν μας αρέσουν; γιατί;

Anastasios said...

@ logia,

Αχ αυτά τα "γιατί"!

Όλους μας βασανίζουν.

Όμως να ξέρεις ότι η μεταμόρφωση της ζωής αρχίζει από την αναζήτηση, δηλαδή από το "γιατί".

Η διάγνωση έγινε, η αναζήτηση άρχισε, η αλλαγή προμηνύεται...

Roadartist said...

Φοβερή ανάρτηση!!!
Δικό σου το κείμενο αγαπητέ φίλε μου??? Υποκλίνομαι..

Θίγεις πάρα πολλές αλήθειες..

Anastasios said...

@ Roadartist,

Ο "χρόνος" και η "συγγνώμη" είναι τα δύο βασικά συστατικά αυτής της ανάρτησης.

Και τα δύο με απασχολούν πολύ προσωπικά. Πιστεύω πως είναι κεντρικά σημεία στην ζωή μας.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Γέλασα με τον Καρβέλα...
Σήμερα προτείνουμε ως υποψήφιο στην Ευρωβουλή τον Κάτμαν


Κάποτε αγοράζαμε με μια δραχμή 10 φυστίκια Αιγίνης από το Στράτο το στραγαλατζή στην παραλία τ' Αναπλιού. Τρώγαμε τον καρπό και ύστερα γλείφαμε το αλάτι από τα κελύφη, για να μην πάει τίποτε χαμένο...
Σήμερα τα αγοράζουμε με τα κιλά

Είμαστε ευτυχείς γιατί εμείς οι του "κάποτε", τουλάχιστον ΖΗΣΑΜΕ.

Μετ' ασπασμών τε και εναγκαλισμών

Anastasios said...

@ ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ,

Πάντως από εμάς εξαρτάται να μεταδώσουμε "ζωή" στα παιδιά μας.

Αν μεταλαμπαδεύσουμε σωστά ό,τι παραλάβαμε και βιώσαμε, θα συνδράμουμε θετικά στη συνέχιση εκείνου του "κάποτε".

Anonymous said...

συμφωνώ με την roadartist, πράγματι αισθάνομαι τυχερός που πρόλαβα και έζησα αυτά κάποτε...στα παιδικά μου χρόνια

και τώρα δεν έχω παράπονο, απλά βλέπω αυτό που συντελείται γύρω μου και δεν ξέρω πια τι να πω

Anastasios said...

@ ηλιογράφος,

Τα παιδικά μας χρόνια μάς έχουν σημαδέψει όλους.

Μπορούμε όμως πιστεύω να φροντίσουμε να έχουν ανάλογες εμπειρίες και τα παιδιά μας, που είναι το μέλλον.

Να σου πω ένα παράδειγμα. Εμένα μου άρεσε να πετάω αετούς όταν ήμουν πιτσιρικάς. Έτρεχα στην εξοχή, ανέπνεα καθαρό αέρα, ήμουν μαζί με φίλους, μπολιαζόμουν από την ιδέα του πετάγματος στο ουρανό, η οποία με βόηθησε στα κατοπινά μου πετάγματα. Τα παιδιά μου μεγάλωσαν στην Αγγλία. Όμως κατάφερα, τουλάχιστον μια χρονιά, να τα πάω στην Πατρίδα, στα ίδια μέρη που έζησα μικρός, και πετάξαμε μαζί αετούς, στην κατάλληλη εποχή.

Είναι άλλο να το διηγείσαι κι άλλο να το βιώνεις. Μπορούμε σίγουρα να επιδιώξουμε και να καταφέρουμε ανάλογα πράγματα όλοι μας. Θέληση χρειάζεται...

Α. Παπαγιάννης said...

"Σχολάσατε, και γνώτε ότι εγώ ειμι ο Θεός" μας προτρέπει ο Δαβίδ στους Ψαλμούς του. Αυτή η "σχόλη", να κατεβάσουμε λίγο στροφές, να κοιτάξουμε γύρω μας από απλό ενδιαφέρον (και όχι συμφέρον), να κοιτάξουμε μέσα μας (τι δύσκολο που είναι αυτό το ατένισμα...), να κοιτάξουμε Ψηλά, πέρα από το τσιμέντο και τις μηχανές, ίσως είναι που μας λείπει. Ο προβληματισμός έχει την αξία του: δεν έχουμε ακόμη αλλοτριωθεί τελείως.

Anastasios said...

@ Α. Παπαγιάννης,

Σίγουρα δεν έχουμε αλλοτριωθεί τελείως. Έχεις δίκιο.

Και ο λόγος μάλλον είναι αυτός που αναφέρει ο Sir Steven Runciman, ότι εμείς στην δική μας Παράδοση διασώζουμε ακόμα την εμπειρία του μυστηρίου.

Κι αυτό το μυστήριο μας δίνει φτερά και μας απομακρύνει από τη μυρωδιά της γης και το χώμα.