Εορτή Αγίου Ανδρέα

Σήμερα είναι η εορτή του Αγίου Ενδόξου και Πανευφήμου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου. Η Πάτρα, όπου μαρτύρησε ο Άγιος εορτάζει και τον τιμά στον παμέγιστο και περικαλλή Ναό που του έχει αφιερώσει. Το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο τιμά τον Άγ. Ανδρέα ως Ιδρυτή της Πρωτόθρονης Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.

Εκεί όμως που τιμάται εξαιρετικά ο Άγιος είναι η Κύπρος, όπου τον ονομάζουν ως «Απόστολο Ανδρέα». Το πιο κοινό και γνωστό όνομα στον Κυπριακό λαό είναι το όνομα Ανδρέας. Στις γυναίκες δίνεται το όνομα Ανδρούλλα. Στην κατεχόμενη Καρπασία υπάρχει το ιστορικό Μοναστήρι που έχει αφιερωθεί στον Άγιο και ήταν από πάντα βασικός προσκυνηματικός προορισμός του Κυπριακού Ελληνισμού. Στο βιντεάκι της παρούσας ανάρτησης δίνεται ένα παραδοσιακό τραγούδι, στην Κυπριακή διάλεκτο, που περιγράφει με συγκινητικό τρόπο ένα θαύμα του Αγίου.

Καραθώνα [Δ΄]

Παρεκκλήσι Αγ. Κωνσταντίνου & Ελένης

Οφείλουμε άλλη μια επίσκεψη στην αγαπημένη Καραθώνα.

Αυτή την φορά θα δούμε το Παρεκκλήσι των Αγ. Κωνσταντίνου & Ελένης, που βρίσκεται δίπλα από το τέρμα του ασφαλτοστρωμένου δρόμου στην ωραία αυτή Αργολική παραλία.

Όπως φθάνουμε στο τέλος του δρόμου μια ταμπέλα μας κατευθύνει προς τα δεξιά, όπου κυριολεκτικά δίπλα από το κύμα βρίσκεται το μικρό αυτό ναΐδριο.

Δεν γνωρίζουμε το χρόνο ανέγερσης του ναϊδρίου αυτού.

Παλαιότερα θεωρούνταν «ησυχαστήριο», «μικρό μοναστηράκι», «μετόχι της Ι.Μ. Μεταμορφώσεως Τσέλου», στο οποίο διέμεναν κατά τους θερινούς μήνες μοναχοί της κύριας Μονής.

Το υπόστεγο που βρίσκεται μπροστά από το ναΐδριο κτίστηκε, σύμφωνα με σχετική επιγραφή, το 1875.

Από το 1895, σύμφωνα με άλλη επιγραφή, το εν λόγω ναΐδριο αναλαμβάνει να φροντίζει και να συντηρεί το Σωματείο / Αδελφότητα Οικοδόμων Ναυπλίου.

Όπως πληροφορούμαστε κατά την εορτή των Αγίων, στις 21 Μαΐου, πολλοί οικοδόμοι από το Ναύπλιο, με τις οικογένειές τους προσέρχονται στο ιερό αυτό χώρο και φροντίζουν για τον μεγαλοπρεπή εορτασμό του Παρεκκλησίου.

Προτομή Λόρδου Βύρωνα

Σε πρόσφατη επίσκεψή μου στο Ελληνικό Κέντρο Λονδίνου, που είναι ένας θαυμάσιος χώρος ο οποίος στεγάζει τις σημαντικώτερες πολιτιστικές εκδηλώσεις της Ελληνικής Ομογένειας του Λονδίνου, πρόσεξα μία προτομή που όπως φαίνεται έχει και ιστορία και αξία.

Είναι η προτομή του σπουδαίου, και εξαιρετικά αγαπητού όλων των Ελλήνων, Φιλέλληνα Λόρδου Βύρωνα (Λονδίνο 1788 - Μεσολόγγι 1824).

Το ταμπελάκι πίσω από την προτομή δίνει πληροφορίες για τον δημιουργό και τους ιδιοκτήτες της προτομής.

Όπως είναι γνωστό ο Λόρδος Βύρωνας ήταν σπουδαίος ποιητής και κατατάσσεται στη δεύτερη γενιά του ρομαντικού κινήματος της Αγγλίας. Ο λόγος του είναι μεστός και βρήκε μεγάλη απήχηση στην εποχή του.

Είναι δε αξιοσημείωτο ότι παρότι ήταν μέλος αριστοκρατικής και παραδοσιακής αγγλικής οικογένειας, ο ίδιος προτίμησε να διαγράψει δική του ανεξάρτητη και φιλελεύθερη πορεία, γεγονός που τον στοχοποίησε και τον έθεσε απέναντι από την κοινωνία των Άγγλων ευγενών. Αυτό βέβαια ήταν θετικό για τους αγωνιζόμενους Έλληνες ενάντια στον Οθωμανικό ζυγό. Ο Μεγάλος Αγώνας των ηρωϊκών προγόνων μας απέκτησε στο πρόσωπο του Βύρωνα έναν σπουδαίο υποστηρικτή και διαφημιστή των ιδεών της ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Δικαίως, λοιπόν, ο Ελληνισμός τον τιμά ιδιαίτερα και τον ξεχωρίζει από όλους τους άλλους Φιλλέληνες.

Ο Αγιορείτης Προστάτης...

...της Πολεμικής μας Αεροπορίας

Ο ερημίτης μοναχός Ιωσήφ (κατά κόσμον Χρήστος Μπαϊρακτάρης είναι μόλις 48 ετών. Κατάγεται απο το χωριό Άγιος Βασίλειος της Κορινθίας και θεωρείται απο την οικογένεια της Πολεμικής μας Αεροπορίας ο δικός της άνθρωπος. Τον γνωρίζουν όλοι οι πιλότοι των αεροπλάνων Phantom, Corsair και F-16, οι χειριστές δηλαδή που κάθε μέρα δίνουν τον δικό τους επικίνδυνο αγώνα για την αξιοπρέπεια της Ελλάδας και την ελληνικότητα του Αιγαίου.

.

Ο πατέρας Ιωσήφ μονάζει απο την αρχή της δεκαετίας 1980 στο Άγιον Όρος. Από το 1989 έχει αποσυρθεί στο ησυχαστήριό του, στην άκρη... του πουθενά, πάνω στα βράχια του Ακρωτηρίου Άκραθως, πάνω απο ένα γκρεμό βάθους 300 μέτρων. Μόνος με το Θεό... Διαβάζει, κάνει χειρωνακτικές εργασίες και σώζει την ψυχή του.

"Είναι ένας Άγιος άνθρωπος, μια βιβλική μορφή, που όποιος τον γνωρίσει έχει ανοίξει ένα παράθυρο στον κόσμο της καλοσύνης και της αγάπης" όπως είπε ο πιλότος Γιώργος Βαζούρας που τον επισκέπτεται συχνά.

Ο πατέρας Ιωσήφ, ερημίτης του Αγίου Όρους, παρακολουθεί τις αερομαχίες στο Αιγαίο και ευλογεί τους πιλότους των μαχητικών μας. Από το 1990 περίπου όλοι οι Έλληνες πιλότοι ύστερα απο κάθε εμπλοκή με τους Τούρκους πετάνε πάνω απο το Άγιο Όρος για να πάρουν την ευχή του σεβάσμιου γέροντα.

"Κάθε μέρα, όταν ακούω τον θόρυβο των αεροπλάνων, πετιέμαι απο το κελί μου. Βγαίνω έξω και κυματίζω την Ελληνική σημαία. Δακρύζω απο συγκίνηση, καθώς αυτά τα νέα παιδιά έρχονται πάντα ύστερα απο οποιαδήποτε αποστολή στο Αιγαίο να με χαιρετίσουν και να τους δώσω την ευχή μου".

Τα τέσσερα τουρκικά F-16 τρύπησαν σαν βέλη τα πυκνά σύννεφα και ξεχύθηκαν στον ουρανό του Αιγαίου. Μόλις πέρασαν στον Ελληνικό εναέριο χώρο, χωρίστηκαν σε ζευγάρια. Το πρώτο έστριψε δεξιά και κατευθύνθηκε προς τη Θάσο και τη Σαμοθράκη. Το δεύτερο συνέχισε σε ευθεία οριζόντια για τις Βόρειες Κυκλάδες (Άνδρο-Τήνο-Μύκονο). Στο Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας στη Λάρισα είχε σημάνει ήδη συναγερμός. Απο την Αγχίαλο σηκώθηκαν τέσσερα Ελληνικά μαχητικά με κυβερνήτες έμπειρους σμηναγούς και υποσμηναγούς. Το καθημερινό... πανηγύρι μόλις άρχιζε.

Οι Τούρκοι αεροπόροι όταν αντιλήφθηκαν ότι οι διώκτες τους πλησίαζαν, ενώθηκαν στο βόρειο Αιγαίο μεταξύ της Λήμνου, του Αγίου Όρους και της Μυτιλήνης. Δεν ήθελαν απλώς να «παίξουν» αλλά να προκαλέσουν, αφού τα μαχητικά με την ημισέληνο στον ουρά ήταν οπλισμένα. Λίγα λεπτά αργότερα, στο θαλάσσιο χώρο νότια του Αγίου Όρους άρχιζε μια εικονική αερομαχία. Οι Έλληνες χειριστές, με αριστοτεχνικό τρόπο, «πήρε» ο καθένας από έναν Τούρκο και πολύ σύντομα απέκτησαν επιχειρησιακό πλεονέκτημα. Δηλαδή, κατάφεραν να βρίσκονται πίσω τους σπρώχνοντάς τους ταυτόχρονα προς τα παράλια της Τουρκίας. Σε χαμηλό ύψος πάνω απο τη θάλασσα, με επικίνδυνους ελιγμούς και με τις μηχανές σε μέγιστη ισχύ, εξελίχθηκαν εντυπωσιακές «αερομαχίες», κλειστές στροφές και σφιξίματα που έμοιαζαν με τανάλιες.

Τα VHF με τη Λάρισα είχαν ανάψει. Εντολές και οδηγίες έδιναν κι έπαιρναν, και από το ραντάρ του Χορτιάτη και της Λήμνου οι επιτελικοί αξιωματικοί της Πολεμικής Αεροπορίας χαμογελούσαν με ικανοποίηση, καθώς έβλεπαν τους Τούρκους να χάνουν σιγά-σιγά τη μάχη και να παίρνουν το δρόμο προς τις ακτές της Τουρκίας.

Τα τέσσερα Ελληνικά F-16, πρίν επιστρέψουν στη βάση τους, έκαναν ότι κάνουν τα τελευταία 13 χρόνια όλοι οι Ελληνες αεροπόροι... Πήγαν να πάρουν την ευχή απο τον προστάτη τους! Τον γέροντα Ιωσήφ, που από το ησυχαστήριό του, στους γκρεμούς του Αγίου Όρους, παρακολουθούσε την αερομαχία με δάκρυα στα μάτια. Επικεφαλής του σχηματισμού ο αρχαιότερος σμηναγός και από πίσω του τα υπόλοιπα 3 μαχητικά.

Ο μοναχός Ιωσήφ, σκαρφαλωμένος στα βράχια του ακρωτηρίου Άκραθως, με τον επικίνδυνο γκρεμό να χάσκει κάτω απο τα πόδια του, τους περίμενε. Στα χέρια του κρατούσε δύο τεράστιες σημαίες, τη γαλανόλευκη κι εκείνη του Βυζαντίου. Σε πολύ χαμηλό ύψος, τα Ελληνικά αεροπλάνα πέρασαν πάνω απο τον γκρεμό κουνώντας τα φτερά τους. Η φωνή του μοναχού χάθηκε απο το μουγκρητό των κινητήρων: "Να έχετε την ευχή μου! Γυρίστε πίσω υγιείς και πάντα νικητές...". Οι σημαίες ανέμιζαν στον παγωμένο αέρα του Αιγαίου κι ο ερημίτης μοναχός έμεινε πάνω στα βράχια μέχρις ότου τα αεροπλάνα έγιναν κουκίδες και χάθηκαν στον ορίζοντα.

"Τους αγαπώ όλους σαν παιδιά μου. Κάποιους τους έχω γνωρίσει κι απο κοντά", είπε ο ερημίτης Ιωσήφ. «Κάθε μέρα, όταν ακούσω το θόρυβο των αροπλάνων πετιέμαι από το κελλί μου. Εδώ, στην ερημιά και την ησυχία του Άθω, οι θόρυβοι έρχονται απο πολύ μακριά. Βγαίνω έξω και κυματίζω την Ελληνική σημαία. Δακρύζω απο συγκίνηση, καθώς αυτά τα νέα παιδιά έρχονται πάντα ύστερα απο οποιαδήποτε αποστολή στο Αιγαίο να με χαιρετίσουν και να τους δώσω την ευχή μου. Έχω παρακολουθήσει πάρα πολλές αερομαχίες. Έχω νιώσει φόβο και υπερηφάνια. Αλλά το συναίσθημα, έπειτα απο κάθε εμπλοκή να περνάνε πάνω από το ησυχαστήριο μου για να με χαιρετίσουν, δεν περιγράφεται... Κάποιοι απο τους πιλότους ήρθαν ως εδώ και με βρήκαν. Αγκαλιαστήκαμε, μιλήσαμε, μου άνοιξαν την καρδιά τους. Μου αποκάλυψαν τα προβλήματα τους. Νιώθω ότι με τα λόγια μου, που είναι λόγια του Θεού, θα γίνουν ακόμα πιο γενναίοι για να υπερασπίζονται πάντα την Ελλάδα μας».

.

Ο αρχηγός της Αεροπορίας, πτέραρχος Γιώργος Αυλωνίτης, είναι ένας από τους αξιωματικούς που έχει συναντήσει τον μοναχό Ιωσήφ. Και όπως και οι υπόλοιποι, έχει εντυπωσιαστεί από τον γαλήνιο χαρακτήρα του και τη σοφία των λόγων του. Οι πιλότοι από όλες τις πολεμικές μοίρες έχουν στείλει στο ησυχαστήριο του ερημίτη ευχές, αναμνηστικά δώρα, αλλά πάνω από όλα την αγάπη τους, γιατί ξέρουν ότι έπειτα απο μια δύσκολη πτήση με οποιονδήποτε καιρό πάνω απο το Αρχιπέλαγος, ο σύγχρονος «προστάτης» τους θα βρίσκεται εκεί, πάνω στα βράχια, για να τους ευλογήσει και να τους εμψυχώσει...

Για του λόγου το αληθές

Δεν θα μπορούσαμε να μην έχουμε και κάποια σύντομα βιντεάκια από την ωραία βραδιά της παρουσίασης των δύο ποιητικών συλλογών, που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Δευτέρα στο Ελληνικό Κέντρο Λονδίνου. Έτσι, για του λόγου το αληθές...

1. Η κα. Ντίνα Κολοκυθά χαιρετίζει και καλωσορίζει:

2. Η Δρ. Περσεφόνη Γιαννέλου αναλύει και παρουσιάζει:

3. Η κα. Καλλιόπη Δουρέκα απαγγέλει:

4. O Τάσος Βυζάντιος (π. Α.Δ.Σ.) ευχαριστεί:

5. Η κα. Ντίνα Κολοκυθά εκφράζει τελικές ευχαριστίες:

Η σοφία του Σωκράτη

Στην αρχαία Ελλάδα (469 - 399 π.Χ.), ο Σωκράτης ήταν ονομαστός για τη σοφία του. Κάποια ημέρα συναντήθηκε με έναν γνωστό του, ο οποίος έτρεξε προς το φιλόσοφο και του λέει:

- Σωκράτη, ξέρεις τι έμαθα για κάποιον από τους μαθητές σου;

- Περίμενε ένα λεπτό, του απαντάει ο Σωκράτης. Πριν να μου πεις, θα ήθελα να σε περάσω από μια μικρή δοκιμασία. Λέγεται η δοκιμασία των Τριών.

- Δοκιμασία των Τριών;

- Ακριβώς, του λέει ο Σωκράτης. Πριν να μου μιλήσεις για το μαθητή μου, ας δοκιμάσουμε τι πρόκειται να πεις. Η πρώτη δοκιμασία είναι η Αλήθεια. Έχεις σιγουρευτεί απολύτως πως αυτό που θα μου πεις είναι αληθινό;

- Όχι, είπε ο γνωστός του φιλόσοφου. Για να είμαι ειλικρινής μόλις το άκουσα.

- Εντάξει, είπε ο Σωκράτης. Δηλαδή, δεν είσαι σίγουρος αν είναι αλήθεια ή όχι. Ας επιχειρήσουμε τώρα τη δεύτερη δοκιμασία, αυτή της Καλοσύνης. Αυτό που πρόκειται να μου ανακοινώσεις για το μαθητή μου είναι καλό;

- Όχι δεν είναι, το αντίθετο μάλιστα.

- Άρα, συνεχίζει ο Σωκράτης, θέλεις να μου πεις κάτι που δεν είναι καλό, αν και δεν είσαι βέβαιος ότι είναι αλήθεια.

Ο γνωστός του μεγάλου φιλόσοφου σήκωσε τους ώμους του, αισθανόμενος κάπως ντροπιασμένος. Ο Σωκράτης τότε συνέχισε, λέγοντας:

- Μπορεί να περάσεις τελικά τη δοκιμασία, γιατί υπάρχει κι ένα τρίτο τεστ, το φίλτρο της Χρησιμότητας. Αυτό που πρόκειται να μου πεις για το μαθητή μου θα μου φανεί χρήσιμο σε κάτι;

- Όχι, δεν νομίζω.

- Λοιπόν, κατέληξε ο φιλόσοφος, αν αυτό που θέλεις να μου αναφέρεις δεν είναι ούτε Αληθινό, ούτε Καλό, αλλά ούτε και Χρήσιμο, για ποιο λόγο θέλεις να μου το πεις;

Ο κουτσομπόλης άνθρωπος νικήθηκε τελικά από τον μοναδικό Σωκράτη κι έτσι ντροπιασμένος δεν είπε τίποτε άλλο.

Αυτός ήταν ο λόγος που ο Σωκράτης ήταν ένα λαμπερό αστέρι, ένας μεγάλος φιλόσοφος, που θεωρούνταν πνευματική και διανοητική κορυφή στα χρόνια της αρχαιότητας και όχι μόνο.

Στο Κέντρο των Ελλήνων...

Πραγματοποιήθηκε χθες βράδυ η προγραμματισμένη παρουσίαση των δύο πρόσφατα εκδοθέντων ποιητικών μου συλλογών ("Φαεσφόρος αίνος" και "Όπου γης") στο Ελληνικό Κέντρο Λονδίνου.

Την εκδήλωση την οποία οργάνωσε η Εταιρεία Πελοποννησίων Μεγ. Βρετανίας, με πρωτοβουλία της Προέδρου κας Ντίνας Κολοκυθά, παρακολούθησαν περίπου 130 Ομογενείς. Ιδιαίτερη χαρά και τιμή μας έδωσε η παρουσία του νέου Γενικού Προξένου της Ελλάδας στο Λονδίνο κ. Μάκη Παντζόπουλου, όπως επίσης και της Προξένου της Ελλάδας δίδας Σοφίας Σταματέλλη.

Κληρικοί, Εκπαιδευτικοί, Δημοσιογράφοι, και πολλοί φίλοι και συνεργάτες παρευρέθηκαν στην εκδήλωση αυτή, την αφιερωμένη στην Ποίηση και στην ελληνική γλώσσα μας.

Την παρουσίαση επιμελήθηκε η εκδότρια των ποιητικών συλλογών Φιλόλογος και Ιστορικός Δρ. Περσεφόνη Γιαννέλου. Οφείλω δε να ομολογήσω πως η επιλογή των ποιημάτων που παρουσίασε, η ανάλυση που έκανε σε αυτά, καθώς και η γενικώτερη ερμηνεία που επιχείρησε στην ποιητική μου άσκηση ήταν απόλυτα εύστοχες και επιτυχημένες, και έδωσαν στους παρευρεθέντες μια σφαιρική εικόνα της σκέψης του δημιουργού, επικοινωνώντας με γλυκύτητα και απαλότητα πολλά από τα μηνύματα που περιλαμβάνονται στα έργα αυτά. Ποιήματα απήγγειλε η Φιλόλογος κα. Καλλιόπη Δουρέκα, με μια όμορφη φωνή και με ένα τρόπο που έδειχνε πως είχε κατακτήσει την ουσία των αναγινωσκομένων.

Την όλη εκδήλωση διάνθιζε έκθεση ζωγραφικών έργων της φίλης ζωγράφου Αθηνάς Μπετίνη - Καπράρα, η οποία έχει φιλοτεχνήσει τα έργα των εξωφύλλων του δύο ποιητικών συλλογών.

Στο τέλος της εκδήλωσης ο ποιητής χαιρέτησε και ευχαρίστησε με τα παρακάτω λόγια:

Περιποιεί τιμή μεγάλη στην ταπεινότητά μου η αποψινή αυτή εκδήλωση. Κι όσο κι αν αισθάνομαι κάπως να κυριαρχεί μέσα μου η αίσθηση της αιδούς, σας διαβεβαιώνω ότι η παρουσία τόσων φίλων εδώ απόψε με γεμίζει με χαρά και συγκίνηση.

Ευχαριστίες εγκάρδιες οφείλω σε όσους συνέβαλαν στην πραγμάτωση του αποψινού γεγονότος. Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι οργανωτές και οι άλλοι που έκαναν έτσι ώστε να γίνει πραγματικότητα η αποψινή εκδήλωση είναι γυναίκες. Είναι άραγε τυχαίο αυτό; Κι αναφέρομαι συγκεκριμένα:

- στην Πρόεδρο της Εταιρείας Πελοποννησίων Μ.Β. κα. Ντίνα Κολοκυθά,
- στην εκδότρια, Φιλόλογο και Ιστορικό Δρα. Περσεφόνη Γιαννέλου,
- στην απαγγείλασα τα ποιήματα, Φιλόλογο κα. Καλλιόπη Δουρέκα,
- στη ζωγράφο που επιμελήθηκε τα εξώφυλλα, κα. Αθηνά Μπετίνη – Καπράρα,
- και βέβαια στην «κεντήστρα»... [για την οποία σας παραπέμπω στον «Φαεσφόρο Αίνο»]

Αμέσως μετά από τις λίγες αυτές λέξεις θα ήθελα να μου επιτρέψετε να προσφέρω από ένα συμβολικό δώρο σε κάθε μία από τις προαναφερθείσες.

Προσωπικά, λοιπόν, δεν πιστεύω ότι είναι τυχαίο πως εμπλέκονται στην υπόθεση αυτή τόσες και τόσο ξεχωριστές γυναίκες. Aφού ούτως ή άλλως «εκ γυναικός τα κρείττω».

Οπωσδήποτε βέβαια θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι εκείνη που κυριαρχεί πέρα και πάνω απ’ όλα είναι η ίδια η Ποίηση, που κι αυτή είναι γένους θηλυκού. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, γιατί μόνο το θηλυκό έχει την ευλογία και τη χάρη να γεννά. Κι η Ποίηση είναι μια πληθωρική μήτρα, που γεννά και τροφοδοτεί τον κόσμο ολόκληρο με ωραιότητα και αισιοδοξία, υπερβαίνοντας ταυτόχρονα τον πόνο και το μαρασμό.

Κι αν θα θέλαμε να αξιοποιήσουμε το εκκλησιαστικό και υμνολογικό θησαυροφυλάκιό μας, θα λέγαμε πως απόψε τιμούμε την «Εορτή της Σύναξης της Ποιητικής άσκησης και δημιουργίας». Η Εορτή της Σύναξης αυτής, μας κάλεσε όλους απόψε εδώ, για να τιμήσουμε την μήτρα αυτή που πλημμυρίζει την μίσερη βιοτή μας με φως, ελπίδα και οπτιμισμό, με φαεσφόρο αίνο και με χαρά.

Ο προπορευόμενος εμού στα μονοπάτια της Ποιητικής δοκιμής, Ουαλός Ποιητής Euros Bowen, έχει δηλώσει με σαφήνεια περισσή ότι «η Ποίηση δεν είναι λέξεις, αλλά ο χορός της φωτιάς». Κατ’ ουσίαν δηλαδή η Ποίηση, για τον Ουαλό συνασκητή μου, είναι φωτιά. Χαριτολογώντας θα έλεγα πως είχαμε τη γυναίκα, όπως είπαμε ενωρίτερα, τώρα φανερώνεται η φωτιά, άρα εκείνο που μας λείπει είναι το νερό, σύμφωνα με τη ρήση «πυρ, γυνή και θάλασσα», στοιχεία τα οποία αποτελούν τους φυσικούς πυλώνες της ύπαρξής μας. Επιγραμματικά, σας λέγω πως το νερό θα το βρείτε παντού στα δύο αυτά βιβλία, για τα οποία κάνουμε λόγο απόψε, με διάφορες μορφές. Επιφυλλάσομαι κάποτε να πω περισσότερα για το θέμα αυτό.

Όμως θα ήθελα να επανέλθω στον ορισμό της Ποίησης από τον Κέλτη δημιουργό. Εκείνος υπογραμμίζει -εν πλήρη συνειδήσει- ότι η Ποίηση είναι φωτιά, όχι με την έννοια την καταστροφής και της απάλειψης, αλλά με την εξαιρετική έννοια του καυτηριασμού, της κάθαρσης και επομένως της θεραπείας. Για να το καταλάβουμε καλύτερα ας παραπέμψουμε με συντομία στο Ποίημά του «Ο Παντοκράτωρ της Κεφαλού», το οποίο τελειώνει ως εξής: «Μάτια του Παντοκράτορα, φωτιά που καυτηριάζει τη ρίζα της ενοχής της γης».

Αυτός ο Παντοκράτορας, ο Ποιητής ορατών τε πάντων και αοράτων, είναι και παραμένει πάντα ο αυθεντικός πρωτομάστορας Ποιητής, αυτός που καυτηριάζει κάθε ενοχή και ως εκ τούτου θεραπεύει, ανανεώνει κι αναδημιουργεί.

Επομένως, η Ποίηση είναι πραγματικό φάρμακο θεραπείας, ζωής και αθανασίας.

Πως, λοιπόν, να μην την υπηρετούμε;

Σας ευχαριστώ όλους από μέσης καρδίας.

Κοινωνία προσώπων

Μεγάλη χαρά μας έφερε η χθεσινή ημέρα. Το μεσημέρι είχαμε την εξαιρετική τιμή να φιλοξενήσουμε στο σπιτικό μας πέντε φίλους και συνοδοιπόρους στα μονοπάτια της τέχνης.

Εν όψει της σημερινής εκδήλωσης στο Ελληνικό Κέντρο Λονδίνου, για την παρουσίαση των δύο ποιητικών μου συλλογών που εκδόθηκαν πρόσφατα, κατέφθασαν από την Αθήνα, ειδικά για την εκδήλωση αυτή, τρεις ερίτιμες και πανέμορφες κυρίες: η Φιλόλογος, Ιστορικός και Εκδότρια Δρ. Περσεφόνη Γιαννέλου, η Φιλόλογος κα. Καλλιόπη Δουρέκα και η Μαθηματικός κα. Αικατερίνη Δανιήλ - Πολυχρονιάδου.

Συνδαιτυμόνες στο τραπέζι, που έστρωσε με ιδιαίτερη μαεστρία η Καπετάνισσα, είχαμε επίσης και το ζεύγος των αγαπημένων φίλων μας ζωγράφων Αλέξη και Αθηνάς Καπράρα.

Όσον αφορά τα φαγητά, σαρακοστιανά βέβαια, ομολογώ ότι όλοι μας απολαύσαμε και γευθήκαμε υπέροχες γεύσεις, αφού -όπως είναι γνωστό- εμείς έχουμε ένα θηλυκό... Μαμαλάκη στο σπιτικό μας.

Για να ζηλέψουν οι φίλοι και όχι μόνο παρουσιάζω μερικά μόνο πιάτα, όπως γεμιστά (με ρύζι) καλαμαράκια, σολομό ψητό, γαρίδες τυλιγμένες σε φύλλο και κάποια εξαιρετικά εύγευστα ινδικά φαγητά.

Και που να σας λέω για εκείνα που δεν βλέπετε, όπως μελιτζάνες παπουτσάκια, μπάμπιες, κυπριακή κολοκυθόπιτα, νηστήσιμο γαλακτομπούρεκο, κουλουράκια του κρασιού και τόσα άλλα.

Βραβείο Αναγνωστών

Όπως έγινε πρόσφατα γνωστό το τελευταίο βιβλίο του Πρίγκιπα της Νεο-Ελληνικής Λογοτεχνίας Κώστα Καρακάση, με τον τίτλο «Ο Βιολονίστας», μπήκε στην μικρή λίστα των υποψήφιων για το Βραβείο Αναγνωστών, που διοργανώνει και εφέτος το ΕΚΕΒΙ. Το βιβλίο επιλέχθηκε από τις Λέσχες αναγνωστών και τους βιβλιοπώλες ανά την Ελλάδα και η ψηφοφορία του κοινού θα διαρκέσει έως τις 7 Δεκεμβρίου ε.έ.

Ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει πως «το καλύτερο βραβείο που έχω εισπράξει είναι αναμφίβολα αυτή η αστείρευτη αγάπη των αναγνωστών, η εμπιστοσύνη των σε κάθε μου κείμενο και η αναγνώριση του έργου μου ακόμα και από τους λίγους εκείνους -που για προσωπικούς τους λόγους- κρατούν τις επιφυλάξεις τους. Είμαι ευγνώμων προς όλους και γνωρίζω την ευθύνη που έχω απέναντί τους. Για τον λόγο αυτό και δεν παράγω νέα βιβλία με την ευκολία που θα μπορούσε να έχει η γραφίδα μου και παρά την αδημονία του κοινού να μου ζητά νέα αναγνώσματα. Εξ άλλου το πλέον σημαντικό που έχω εισπράξει -και που ήταν πάντα η κρυφή μου επιθυμία- από τους αναγνώστες μου ήταν ότι το κάθε βιβλίο μου είναι "διαφορετικό".... Με ικανοποιεί ιδιαίτερα και δεν θα μου άρεσε να ακούσω μια κρίση για το όποιο βιβλίο μου, που να λέει.... "μία από τα ίδια"... Ελπίζω πως έτσι θα συνεχίσω, πιστός στην προμετωπίδα της ιστοσελίδας μου, να διακονώ την Λογοτεχνία με σεβασμό απέναντι των αναγνωστών... Καλά λοιπόν τα Βραβεία, αλλά προέχει πάντα η αγάπη του κοινού...».

Σε εμάς μένει, απλά και ταπεινά, να ευχηθούμε ολόψυχα στον αξιότατο αυτό δημιουργό μετά τις 7 Δεκεμβρίου να έχει θέα από την κορυφή...

Καραθώνα [Γ΄]

Η Κατακεκρυμμένη

Κάθε φορά που επισκέπτομαι την Πατρίδα, και μάλιστα την ιδιαίτερη, ανακαλύπτω και μια άλλη ομορφιά.

Πριν από ένα μήνα, λοιπόν, κάνοντας μια βόλτα στην Καραθώνα (Ναύπλιο), είδα την ταμπέλα να δείχνει προς τον Ιερό Ναό Παναγίας Κατακεκρυμμένης.

Όπως αποκαλύπτουν και οι φωτογραφίες της ανάρτησης ο Ναός αυτός, ο οποίος είναι αφιερωμένος στη Γέννηση της Θεοτόκου, είναι κυριολεκτικά μια σπηλιά μέσα σε βράχο, πάνω στο βουνό της Καραθώνας.

Για να φθάσει κανείς εκεί πρέπει να ανέβει αρκετά σκαλοπάτια. Δεν θυμάμαι πόσα.

Η ανάβαση πάντως είναι άνετη, γιατί τα σκαλοπάτια είναι πλατιά.

Ο χώρος είναι μάλλον άγριος, αλλά όμορφος και πολύ περιποιημένος.

Μου έκανε εντύπωση το ασβέστωμα των σκαλοπατιών, της εισόδου και του Ναού.

Ένα μικρό, αλλά κομψό και λειτουργικό καμπαναριό είναι κτισμένο στο πλατύσκαλο, λίγο πριν το Ναό.

Η γαλανόλευκη σημαία μας κυματίζει στο ιστό της.

Την βρήκα πάντως σκισμένη, προφανώς γιατί ο άνεμος εκεί πάνω είναι πάντα δυνατός.

Όταν ο επισκέπτης - προσκυνητής ανέβει τελικά εκεί πάνω, ανταμείβεται από την υπέροχη θέα. Η Καραθώνα βρίσκεται κυριολεκτικά στα πόδια του. Και τότε βάζει στόχο για την επόμενη κορυφή.

Όσον αφορά την ιστορία του, φαίνεται πώς ο μικρός αυτός Ναός ήταν ασκητήριο και βρίσκεται εκεί από το 1500 περίπου. Λέγεται, μάλιστα, πως πρέπει να ανήκε στη διαλελυμένη σήμερα Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος Καραθώνος.

Ο ανθρωποφάγος

Ένας ανθρωποφάγος διασχίζει κάποιο πολυσύχναστο δρόμο της Αθήνας. Σταματά έναν από τους περαστικούς και τον ρωτά:
- Μήπως σε λένε Μιχάλη;
- Όχι, απαντά εκείνος!
Γυρνάει τότε και τον τρώει! Συναντά τον επόμενο και του κάνει την ίδια ερώτηση:
- Μήπως σε λένε Μιχάλη;
- Όχι!
Τον τρώει κι αυτόν!
Η ιστορία συνεχίζεται για κάμποσες μέρες!
Συναντά, λοιπόν, τον επόμενο και τον ρωτά:
- Μήπως σε λένε Μιχάλη;
- Ναι, απαντά εκείνος!
- Άντε, ρε Μιχάλη! Έφαγα όλο τον κόσμο για να σε βρω!