῾Υπομονῆς θητεία...

π. Εὐσεβίου Βίττη, εὐλαβικὸ Μνημόσυνο

Πρέ­πει νά δα­νει­στεῖς αὔ­ρι­ο πά­λι ἀ­π'­τόν ᾿Ι­ώβ
ἔ­να μι­κρό πο­σόν ὑ­πο­μο­νῆς.*
Π.Β.Πά­σχος

῾Ο προ­φη­τι­κός αὐ­τός λό­γος τοῦ ποι­η­τῆ ἀ­νοί­γει μέ­σα σου κα­θη­με­ρινά δρό­μους ἐλ­πί­δας κι ἀ­ντο­χῆς, κα­θώς πα­σχί­ζεις ν᾿ ἀ­νε­βεῖς, μέ πε­ρισ­σή δύ­να­μη, τόν προ­σω­πι­κό σου Γολ­γο­θᾶ. Γι­α­τί ἡ κά­θε μέ­ρα, ἡ κά­θε ὥ­ρα, ἡ κα­θε στι­γμή, στό χῶ­ρο τῆς ποι­μα­ντι­κῆς σου δρα­στη­ρι­ό­τη­τας καί συ­ντυ­χί­ας, ἀπαιτεῖ τὴν ὑ­πο­μο­νή, ποὺ εἶ­ναι τό κλει­δί ὁ­πού ἀ­νοί­γει καί τίς πι­ό ἐρ­μη­τι­κά κλει­δω­μέ­νες πόρ­τες τῶν καρδιῶν τῶν ἀνθρώπων.

Κι αὐ­τό, ἐ­πει­δή «οὐ­δέν γάρ ὑ­πο­μο­νῆς ἰ­σον καί καρ­τε­ρί­ας· πέ­τρα γάρ ἔ­οι­κεν» (ἱ. Χρυ­σό­στο­μος).᾿Αλ­λά καί τί­πο­τε δέν χα­ντα­κώ­νει τήν ψυ­χή, καί κατ᾿ ἀ­κο­λου­θί­αν τήν πνευ­μα­τι­κή μας ζω­ή, ὅ­σο ἡ ἀ­νυ­πο­μο­νη­σί­α καί ἡ ἀγ­χω­τι­κή μας δι­ά­θε­ση, στό νά πα­σχί­ζου­με νά φέ­ρου­με σέ πέ­ρας ἔ­να πλῆ­θος δρα­στη­ρι­ο­τή­των καί ὑ­πο­χρε­ώ­σε­ων. Γι­α­τί, ὅ­ταν φορ­τω­θεῖς μέ τέ­τοι­ου εἴ­δους βά­ρη, πρἐ­πει νά γνω­ρί­ζεις κα­λά ὅ­τι ὀ ἀ­νή­φο­ρος ὅ­λο καί πι­ό κο­πι­α­στι­κός θά γί­νε­ται. Ἀ­ντί­θε­τα, ὅ­ταν πα­ρα­τή­σεις στή ἄ­κρη ὅ­λα τά πε­ριτ­τά, μα­ζί μέ τίς μέ­ρι­μνες, ὅ­λο καί πε­ρι­σό­τε­ρο φτε­ρώ­νεις. Εἶ­ναι δέ βέ­βαι­ο, πώς τά πε­ρισ­σό­τε­ρα ἀ­πό τά ἄ­χρη­στα πρά­γμα­τα πού κου­βα­λᾶς μέ­σα σου τά ξεκαθαρίζεις καί τά πε­τᾶς, ὅταν βρεθεῖς σέ και­ρό πε­ρι­συλ­λο­γῆς, δο­κι­μα­σι­ῶν καί ἔ­ντο­νου πνευ­μα­τι­κοῦ ἀ­γώ­να. Γι­α­τί ὅ­λο καί πιὸ πολὺ κα­τα­λα­βαί­νεις, πώς σύ­ντο­μα θά φύ­γεις ἀπ᾿ αὐ­τόν τόν κό­σμο, κι ὅ­ση πε­ρισ­σό­τε­ρη μα­ται­ό­τη­τα συλ­λέ­γεις, τό­σο μα­κραί­νεις ἀπ᾿ τόν Οὐ­ρα­νό...

Τό­τε, λοι­πόν, εἶ­ναι πού σφυ­ρη­λα­τεῖς τό εἶ­ναι σου στό κα­μί­νι τῆς ὑ­πο­μο­νῆς καί τῆς καρ­τε­ρί­ας, ἀ­να­μέ­νο­ντας μέ συ­στο­λή καί πό­νο τήν ὅ­ποι­α ἀ­να­ψυ­χή ἔλ­θει μέ­σα σου­ ὡς εὐ­λο­γί­α σέ τού­τη τήν ἔ­γκο­πη ὁ­δοι­πο­ρί­α, σέ γῆ αὐ­χμῶ­σα καί δι­ψῶ­σα.

«Πά­λιν καί πολ­λά­κις» ὁ στί­χος αὐ­τός τοῦ ποι­η­τῆ, πού ἔ­χει κο­πεῖ ἀ­πό τό με­ταλ­λεῖ­ο τῆς Ὀρ­θό­δο­ξης πνευ­μα­τι­κῆς μας ζω­ῆς καὶ παράδοσης, συντροφεύει τήν ψυ­χή μέ τήν πα­νί­ε­ρη Μορ­φή τοῦ Δι­καί­ου καί πο­λυ­ά­θλου Ἰ­ώβ, σέ και­ρούς καί χρό­νου­ς ὅ­που ἡ δι­και­ο­σύ­νη δέν συ­νυ­πάρ­χει μέ τούς ἐ­νοι­κοῦ­ντας ἐ­πί τῆς γῆς, ἀλ­λά, κι αὐ­τό εἶ­ναι τό πλέ­ον ση­μα­ντι­κό, δι­α­σώ­ζε­ται στόν Πα­τέ­ρα τῶν Φώ­των, πού ὑ­πο­μέ­νει κι Ἐ­κεῖ­νος τή δι­κή μας ἀ­πο­στα­σί­α κι ἀ­να­μέ­νει, μέ τή φι­λο­στορ­γί­α πού Τόν δι­α­κρί­νει, τήν ἐ­πι­στρο­φή μας (πρβλ. Λ­κ. 15, 11-32). Ἔ­τσι ὁ Θε­ός ὑ­πο­μέ­νε­ι τίς ἀ­τα­ξί­ες μας κι ἐ­μεῖς ὑ­πο­μέ­νου­με τίς δοκι­μα­σί­ες, πού, ὡ­στόσο, εἶ­ναι καί πα­ρα­μέ­νουν τά ση­μά­δι­α τῆς παι­δεί­ας Του.

Ἄν ό ποι­μέ­νας ἐ­πι­θυ­μεῖ νά προ­βεῖ μέ ἱ­ε­ρα­πο­στο­λι­κό ζῆ­λο, σέ μι­ά ἐ­πί­πο­νη ἀ­να­θε­ώ­ρη­ση τῆς στά­σης του ἀ­πέ­να­ντι στόν κό­σμο, τό­τε, ἴ­σως, θά μπο­ροῦ­σε νά σκε­φτε­ῖ μα­ζί μέ τόν Δί­και­ο Ἰ­ώβ, τή φι­λαν­θρω­πί­α τοῦ Θε­οῦ (πρβλ. Ἰώβ. 42, 1-6), πού ὑ­πο­μο­νε­τι­κά στέ­κει κι ἀ­φου­γκρά­ζε­ται τούς καϋ­μούς καί τά προ­βλή­μα­τα ὅ­σων ἐ­πι­θυ­μοῦν νά τά κα­τα­θέ­σουν τα­πει­νά στά χέ­ρι­α Του ὡς ἄλ­λη προ­σφο­ρά. Ἀλ­λά καί ὅ­σων ἔ­χει συ­ντε­λε­στεῖ ἡ ἐ­πι­στρο­φή τους, ἀ­φοῦ ἐν τῶ με­τα­ξύ "ὡς χρυ­σός ἐν χω­νευ­τη­ρί­ῳ" (Σοφ. Σολ. 3, 6) δο­κι­μά­στη­καν μέ τή φι­λο­τι­μί­α καί τό ἐν­δι­α­φέ­ρον τοῦ "πι­στοῦ καί φρο­νί­μου δού­λου" (Μτθ. 24, 45), ὥ­στε νά κα­τα­στοῦν οἱ κε­κλημ­μέ­νοι συν­δαι­τη­μό­νες στό Δεῖ­πνο τῆς Βα­σι­λεί­ας Του (πρβλ. Λκ. 14, 15-24). Ἄλλωστε ἄς μὴ λησμονοῦμε τὸν λόγο τοῦ Ἀδελφοθέου καὶ μάρτυρα: «Ἰδοὺ μακαρίζομεν τοὺς ὑπομένοντας· τὴν ὑπομονὴν Ἰὼβ ἠκούσατε, ὅτι πολυεύσπλαχνος ἐστιν ὁ Κύριος καὶ οἰκτίρμων» (Ἰακ. 5, 11). Ἀλήθεια, πόσοι τὸ καταλαβαίνουμε αὐτό;

π. Κων.Ν.Καλλιανός

* Οἱ στίχοι προέρχονται άπό τήν ποιητική συλλογή τοῦ Π.Β. Πάσχου, Ἔγκλειστος βίος, Ἀθήνα 1973, σελ. 97.