19 Μαΐου σήμερα

Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού

Του πεθερού μου και γνήσιου τέκνου της Ποντιακής φυλής, Νίκου Κωνσταντινίδη,
ευλαβικό μνημόσυνο

Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανές δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα -το 40% του πληθυσμού-, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα.

Ενενήντα και πλέον γενιές και 3000 χρόνια παραμονής σ’ εκείνη τη γωνιά του πλανήτη έμελλε να οδηγήσουν σ’ ένα τραγικό τέλος. Από τα μέσα του 1919 μια νέα μέρα ξημέρωσε για τον Ελληνισμό του Πόντου και της Μικράς Ασίας. Έφυγαν σαν πρόσφυγες, πεινασμένοι, άρρωστοι, φοβισμένοι και φτωχοί. Φτωχοί από οικογένεια, φτωχοί από φίλους, φτωχοί από σπίτια, περιουσίες και υπάρχοντα.

Όμως δούλεψαν σκληρά, μάθανε στα παιδιά τους γράμματα, ασχολήθηκαν με τα προβλήματα της κοινωνίας και κατάφεραν να ενσωματωθούν πλήρως με το ντόπιο ελληνικό στοιχείο στη Μητέρα Πατρίδα. Ας μην ξεχνάμε πως στην Ελλάδα (και αλλού) βρίσκονται για 3-4 γενιές, ενώ εκεί πίσω, στον ΠΟΝΤΟ, στη Μ. ΑΣΙΑ, άφησαν νεκρούς 90 γενεών. Στη σύγχρονη Ελλάδα βρίσκονται λίγοι, ΕΚΕΙ είναι πολλοί...

Οι Έλληνες στον Πόντο ανέρχονταν σε 700.000 άτομα την παραμονή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Μέχρι το τέλος του 1923 είχαν εξοντωθεί 353.000 άτομα.

Στις 13 Αυγούστου 1923 ο περιβόητος Κεμάλ Ατατούρκ έλεγε: «επιτέλους τους ξεριζώσαμε...».

Οι εκτοπιζόμενοι από τα χωριά τους δεν είχαν δικαίωμα να πάρουν μαζί τους ούτε τα απολύτως αναγκαία. Γυμνοί και ξυπόλητοι, χωρίς τροφή και νερό, δερόμενοι και υβριζόμενοι, όσοι δεν εφονεύονταν οδηγούνταν στα όρη από τους δημίους τους. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς πέθαιναν κατά την πορεία από τα βασανιστήρια. Το τέρμα του ταξιδιού δεν σήμαινε και τέρμα των δεινών τους, γιατί οι βάρβαροι κάτοικοι των χωριών τους παρελάμβαναν για να τους καταφέρουν το τελειωτικό πλήγμα.

Οι Τούρκοι αρνούνται σήμερα τη σφαγή - τη σφαγή των Ελλήνων. Κι όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με αδιάσειστα ντοκουμέντα, τα αποδίδουν στις αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου.

Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική. Η γενοκτονία των Χριστιανών ήταν ένα καλά μελετημένο σχέδιο εξόντωσης όλων των μεινοτήτων της άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας. Ένα σχέδιο που άρχισε να εφαρμόζεται από το 1914, με τον πρώτο διωγμό. Και ολοκληρώθηκε μετά την καταστροφή του 1922.

Όμως, "Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο...!!!".