Ὁ Μοναχός Μάρκελλος Καρακαλλινός

Μία ἀπό τίς εὐγενικές, τίμιες καί φιλόθεες Μορφές τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀνεχώρησε ἀπό τά πρόσκαιρα εἰς τά θυμηδέστερα, μετά ἀπό μεγάλη δοκιμασία καί ἀγωνιώδη σχοινοβασία πάνω στό τεντωμένο σχοινί τῆς ἀσθένειας καί τοῦ πόνου, πού τά ὑπέμεινε μέ Ἰώβειο ὑπομονή, ἀδιάλειπτο μνήμη τοῦ θανάτου καί θερμή προσευχή στό προσωπικό του ὄρος τῶν Ἐλαιῶν. Πρόκειται γιά τόν σεβαστό καί πάντα ἀγαπητό Γέροντα, τόν μοναχό π. Μάρκελλο Καρακαλλινό, τόν Δάσκαλο, ὅπως τόν θυμοῦνται στό χωριό μου, τό Κλῆμα, γιατί πέρασε ἕνα ἰκανό διάστημα ὡς ἐκπαιδευτικός, πρίν εἰσέλθει στίς θεοφίλητες τάξεις τοῦ Ἀγγελικοῦ Σχήματος , τό ὁποῖο ἐτίμησε μέ πίστη, καρτερία καί φιλοτιμία ἄμετρο.

Τόν Δάσκαλο Γιάννη τόν γνώρισα στό χωριό μου, ὅταν σπούδαζα στήν ἱερατική Σχολή. Ἦταν ἔνας ἁπλός, φωτισμένος καί εὐγενής ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος βοήθησε πολύ τό χωριό καί ἰδιαίτερα τά παιδιά τοῦ Δημοτικοῦ, πού τά μάθαινε, ὄχι μονάχα τά γράμματα πού ἔπρεπε, ἀλλά καί τοῦ "Θεοῦ τά πράματα", γιά νά συντονιστοῦμε μέ τό διαχρονικό κλίμα τῆς Ὀρθοδόξου παράδόσεώς μας. Διακόνισε στό ψαλτήρι, κήρυττε μέ ἁπλότητα, βοηθοῦσε ψυχές καί παράλληλα στό μικρό του κελλί, στό σπιτάκι δηλαδή πού ὑπάρχει μέχρι σήμερα στό παλιό Σχολεῖο, "ἐνώπιος ἐνωπίῳ" προσευχόταν, μελετοῦσε, ἐνῶ συνεχῶς προετοιμαζόταν γιά τήν πρώτη του ἀναχώρηση, πρός τό Ἅγιον Ὄρος.

Κρατῶ ὡς κειμήλιο τίς Ὁμιλίες τοῦ Ἁγίου Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου πού τοῦ ἔδωσα καί μελέτησε ὑπογραμμίζοντας κάποια χωρία. Δέν ἔκανε τό ἴδιο στόν Β΄ τόμο τῆς Φιλοκαλίας· ὡστόσο ἄφησε τό ἐκτύπωμα τῆς παρουσίας του, τήν ὁποία ἰχνογραφοῦν καί τά βιβλία του, "Ἡ στολή τῆς ψυχῆς", ἕνα ἀπό τά κορυφαῖα δοκίμια Ὀρθοδόξου ἀνθρωπολογίας, δυστυχῶς ἄγνωστο σε πολλούς, γιατί δέν φέρει ὄνομα, ἀλλά εἶναι γνωστό τοῖς πᾶσι ὅτι προέρχεται ἀπό το χέρι του καὶ τὴν καρδιά του. Μάλιστα,  στὸ καλὸ περιοδικὸ «Παριανά» (τ. 103), τὸ ὁποῖο διευθύνει ὁ τίμιος καὶ φιλότιμος ἐργάτης τοῦ ἁγνοῦ Πνεύματος, ὁ κύριος Νικ. Χρ. Ἀλιπράντης, ὑπάρχει μιὰ ἀπό τὶς τελευταῖες ἐπιστολὲς τοῦ ἀγαθοῦ Γέροντος Μαρκέλλου. Ἴσως με αὐτὴν νὰ πιστοποίησε τὴν φιλόχριστη ἀναχώρησὴ του, ἀπὸ «τῶν λυπηροτέρων ἐπὶ τὰ χρηστότερα καὶ θυμηδέστερα», ἀλλὰ και τὴν συνάντησή του με τὸν ἅγιο Γέροντα Ἰωσήφ τὸν Ἡσυχαστὴ. Ἀνάβω ἕνα κερὶ καὶ παρακαλῶ τὸν καὶ Νεκρῶν καὶ Ζώντων ἐξουσιάζοντα Κύριο νὰ τὸν ἔχει σιμὰ Του, ὥστε νὰ δέεται καὶ γιὰ μὰς τοὺς ἁμαρτωλοὺς…

παπα-Κωνσταντῖνος Ν. Καλλιανός