Ποιμαντικοί στοχασμοί στό περιθώριο...

Καθώς κοιτᾶς τά χρόνια σου μέσα στόν ἱ. κλῆρο συνειδητοποιεῖς πιά πώς ἀγγίζουν τό μισό, περίπου, τοῦ αἰῶνα. Πού σημαίνει πώς ὁ χρόνος σοῦ ἔχει σωρεύσει πολλές ἐμπειρίες. Παράλληλα, σοῦ παρεῖχε καί τή δυνατότητα ν’ ἀντέξεις μέσα σέ μιά καθημερινή κάμινο, στήν ὁποία θεληματικά εἰσῆλθες, γιατί δέν εἶναι δυνατό νά δοκιμαστεῖ διαφορετικά ἡ ἀντοχή, ἡ ὑπομονή καί ἡ πίστη σου, ἡ ἐμπιστοσύνη δηλαδή σ'Αὐτόν, πού σοῦ ἐπιτρέπει,  "ἑσπέρας καί πρωΐ καί μεσημβρίᾳ" νά Τόν διακονεῖς, νὰ Τὸν λατρεύεις, νἄναι ἡ καθημερινή σου συντροφιά,  ἄν δέν βιώσεις τό μαρτύριο, ἀλλά καί τήν ἀνησυχία. Γι᾿ αὐτό καί στό περιθώριο τῶν ποιμαντικῶν σου καθηκόντων, σέ ὧρες μοναξιᾶς καὶ ἐπιβεβλημένης ἀνασυγκρότησης τοῦ εἶναι -πάντα, φυσικά, μέ τή δική Του ἀνοχή- ἐπιδιώκεις νά σημειώνεις δυό λέξεις, ἔτσι, χάριν ἐνθυμήσεων, ἀλλά καί ἐντοπισμοῦ τοῦ στίγματος τῆς πορείας σου, κατά τόν διάπλου αὐτόν στή θάλασσα τοῦ παρόντος βίου. Κι αὐτά ὅλα, γιατί σοῦ χαρίζεται ἡ εὐκαιρία νά βλέπεις τίς ὅποιες σου  ἐνέργειες στὸ χτές. Στὸ  χτές, ὅπου εὐκρινῶς διακρίνεται ὁ τότε, ἀνακριβής ἐν πολλοῖς, ἐνθουσιασμός σου, ἀλλά καί ἡ ὑπερβολικὴ ἐνεργητικότητα πού ἡ νεότητα καί η ἀπειρία προσφέρει, γιά νά τά συγκρίνεις μετά,  μέ τίς σημερινές, τίς ἀπότοκες τῆς περίσκεψης ἐμπειρίες. Ἐμπειρίες, ποὺ ἐντοπίζονται στόν κόπο καί τή βαθύτατη συναίσθηση τοῦ χρέους, τά ὁποῖα τώρα πιά τά βλέπεις μέσ᾿ ἀπό τήν προοπτική τῆς διαδοχῆς: ἄραγε, διερωτᾶσαι στόν ἑπόμενο κρίκο αὐτῆς τῆς ἁλυσίδας-διαδοχῆς, τί θά παραδώσω; Καί τό ἐρώτημα γίνεται, ὅσο περνάει  καιρός, συχνότερη ἐνόχληση στή θύρα  τῆς ψυχῆς σου, ἀλλά καί τοῦ Θεοῦ. Μόνο ποὺ κάποτε πρέπει ν᾿ ἀπαντηθεῖ...

Ναί, εἶναι στ᾿ ἀλήθεια,  φαρμακερή κι ἀδυσώπητη ἡ ἀδιαφορία τῶν ἀνθρώπων, ὥστε νά σέ σκοτίζει, νά σέ ἀποσυντονίζει, νά σοῦ γεμίζει τήν ψυχή  αἰχμηρές ἀκίδες πού  σέ πληγώνουν ἀφάνταστα. Γιατί κακά τά ψέματα ἄνθρωπος εἶσαι· κι ὅταν δεῖς νά μεταβάλλεται ἡ συμπεριφορά κάποιων πού συνέδραμες καί εὐεργέτησες τόσο ἀρνητικά, τότε καταλαβαίνεις τό βάθος τῆς ἀνθρώπινης ἀτέλειας καί ἀνωριμότητας. Καί τοῦτο δέ, γιατί τότε σπουδάζεις ἐπιμελῶς πάνω στή γοητεία τῆς γόνιμης μοναξιᾶς, ἡ ὁποία καί σοῦ παρέχει τό προνόμιο τῆς προσευχῆς, τῆς σιωπῆς καί τῆς προετοιμασίας γιά νά πορευτεῖς τήν ὁδό τῆς αὐτογνωσίας.

Ὡστόσο, ἡ αὐτογνωσία, πού εἶναι τό "τέλος τῆς τῶν ἀρετῶν ἐργασίας" (Ὅσ. Νικήτας ὁ Στηθάτος), δέν ἐπιτυγχάνεται μέ μεθόδους τοῦ κόσμου, πού σκοτίζουν ἐπικίνδυνα τήν ψυχή, ἀλλά μέ τή συνδρομή ἔμπειρου πνευματικοῦ ὁδηγοῦ, ὁ ὁποῖος, ὡς ἄλλος Μωυσῆς, σέ καθοδηγεῖ στήν προσωπική σου γῆ τῆς ἐπαγγελίας, στή ἐπίγνωση "τοῦ ὁρᾶν τά πταίσματά σου καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν σου" (Ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος). Τότε ἡ ἀδιαφορία τοῦ ἄλλου, τό μαχαίρωμα καί ἡ δηκτική του διάθεση ἀρχίζουν, σιγά-σιγά, νά μεταβάλλονται σέ ὀχυρώματα, τά ὁποῖα σέ βολεύουν κάλλιστα νά κρυφτεῖς καί νά διασωθεῖς, ἔχοντας πάντα ἐμβιωμένο τόν Γεροντικό λόγο: "Ἐάν μή εἴπῃ ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ ἄνθρωπος, ὅτι ἐγώ μόνος καί Θεός, ἐσμέν ἐν τῷ κόσμῳ, οὐ ἕξει ἀνάπαυσιν" (Ἀββᾶς Ἁλώνιος). Ἤ, ὅπως ἐπιμυκήνει τήν ἔννοια τοῦ ἁγιασμένου αὐτού ἀποφθέγματος σύγχρονος Γέροντας: "Ἐξαρτᾶσαι ἀπό τούς ἄλλους, παιδί μου, γι᾿ αὐτό καί σέ  πειράζουν τά λεγόμενά τους". Καὶ μήπως δὲν εἶναι ἔτσι;

π. Κ.Ν. Καλλιανός