Monday 6 May 2019

Ἔφτασε, λοιπόν, κι ἡ Κυριακή τοῦ Θωμᾶ....


(,  τς ποδημίας ο στοχασμοί)


Πέρασε κι ατ Πασχαλιά. Κα τώρα, πο  φτασε Κυριακ το Θωμ, σταθήκαμε κα περιμένουμε τ πλοο τς γραμμς γι τν ναχώρηση. Μι ναχώρηση πο γίνεται σ ρες νοιξιάτικες, εοσμες, θεϊκές . Τ ψάλλαμε, λλωστε ατ τ πρω, στν ρθρο τς γιορτς το ποστόλου Θωμ: «Σμερον αρ μυρίζει κα καιν κτίσις χορεύει...». Ναί, πόσο μορφα εναι λα γύρω μας, πόσο φωτεινά, γιορταστικά. Κι μως... μες πρέπει ν τ κρατήσουμε στ νο λ᾿ ατά, κα ν ναχωρήσουμε. Κα πόσο μς λυπε, λλ κα μς διδάσκει ατ ναχώρηση!  Πο τ ζομε χρόνια... π τν καιρ τν σπουδν, ταν πικραμένοι παίρναμε τ πλοο, γι ν βρεθομε στ μεγάλη πολιτεία. Καρτερώντας μιν λλη εκαιρία ν ξαναγυρίσουμε στν τόπο μας.

Τώρα μως, καθς τ χρόνια πέρασαν,  τ πράγματα τ βλέπουμε κα τ ζομε διαφορετικά. Ναί, μς ρέσει ντως ν γιορτάσουμε τ πέρλαμπρο Πάσχα  στν τόπο πο μεγαλώσαμε, στω κι ν τ πατρικό μας εναι δειο π τος γονιος πο μς καρτεροσαν ν συνεορτάσουμε. Τώρα κενοι εναι ο ερο σκιοι πο φέγγουν, μ τς ψυχς τους τ χραντο φς, ταν εμες πουσιάζουμε κα τ σπίτι δειάζει π φωνς κα νθρώπινες παρουσίες. Κι όμως, ταν κάθε φορ πο θ ρθουμε γι ν γιορτάσουμε ατς τς πάντιμες μέρες, μόλις γυρίσουμε τ κλειδ τς πόρτας κα τν νοίξουμε ν μπε τ φς, μι περίεργη συντροφι νοιώθουμε ν μς κυκλώνει. Συντροφι ξάπαντος όρατη, στόσο  τόσο στοργική... Ναί, στοργική, στε ν νομίζουμε τι εμαστε ξαν σ᾿ κενα τ χρόνια, που μάνα περίμενε ν γυρίσουμε κι πατέρας, ργοπορημένος φτανε,  μ λα τ καλ κα τ καλούδια στ χέρια  του...

Σήμερα μως, καθς γυρίσαμε τ κλειδ ντίστροφα, κλείνοντας τς θύρες, να σφίξιμο πόμεινε στν καρδιά. Χαρμολύπης σφίξιμο, γιατ ξέρουμε μν πς τ σπίτι δν πομένει μοναχό, μως μες δν τ γνωρίζουμε μέχρι πότε θ χουμε ατ τν ελογία ν γυρίζουμε τ κλειδί κα ν᾿ νοίγουμε ν κλείνουμε τ σπίτι. Γιατ κάποτε θ κρυσταλλώσουν κα τ δυό: Κα τ κλειδ κα τ χέρι... Θ νεκρωθον δηλαδή.

μως ς εχηθομε μέρα πο εναι: Κα το χρόνου Πασχαλιά.  

π. Κ.Ν. Καλλιανός

No comments: