Ἔφτασε, λοιπόν, κι ἡ Κυριακή τοῦ Θωμᾶ....

(ἤ,  τῆς ἀποδημίας οἱ στοχασμοί)

Πέρασε κι αὐτὴ ἡ Πασχαλιά. Καὶ τώρα, ποὺ  ἔφτασε ἡ Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ, σταθήκαμε καὶ περιμένουμε τὸ πλοῖο τῆς γραμμῆς γιὰ τὴν ἀναχώρηση. Μιὰ ἀναχώρηση ποὺ γίνεται σὲ ὧρες ἀνοιξιάτικες, εὔοσμες, θεϊκές . Τὸ ψάλλαμε, ἄλλωστε αὐτὸ τὸ πρωΐ, στὸν Ὄρθρο τῆς γιορτῆς τοῦ Ἀποστόλου Θωμᾶ: «Σἠμερον ἔαρ μυρίζει καὶ καινὴ κτίσις χορεύει...». Ναί, πόσο ὅμορφα εἶναι ὅλα γύρω μας, πόσο φωτεινά, γιορταστικά. Κι ὅμως... Ἐμεῖς πρέπει νὰ τὰ κρατήσουμε στὸ νοῦ ὅλ᾿ αὐτά, καὶ νὰ ἀναχωρήσουμε. Καὶ πόσο μᾶς λυπεῖ, ἀλλὰ καὶ μᾶς διδάσκει αὐτὴ ἡ ἀναχώρηση!  Ποὺ τὴ ζοῦμε χρόνια... Ἀπὸ τὸν καιρὸ τῶν σπουδῶν, ὅταν πικραμένοι παίρναμε τὸ πλοῖο, γιὰ νὰ βρεθοῦμε στὴ μεγάλη πολιτεία. Καρτερώντας μιὰν ἄλλη εὐκαιρία νὰ ξαναγυρίσουμε στὸν τόπο μας.

Τώρα ὄμως, καθὼς τὰ χρόνια πέρασαν,  τὰ πράγματα τὰ βλέπουμε καὶ τὰ ζοῦμε διαφορετικά. Ναί, μᾶς ἀρέσει ὄντως νὰ γιορτάσουμε τὸ ὑπέρλαμπρο Πάσχα  στὸν τόπο ποὺ μεγαλώσαμε, ἔστω κι ἄν τὸ πατρικό μας εἶναι ἄδειο ἀπὸ τοὺς γονιοὺς ποὺ μᾶς καρτεροῦσαν νὰ συνεορτάσουμε. Τώρα ἐκεῖνοι εἶναι οἱ ἱεροὶ ἴσκιοι ποὺ φέγγουν, μὲ τῆς ψυχῆς τους τὸ ἄχραντο φῶς, ὅταν εμεῖς ἀπουσιάζουμε καὶ τὸ σπίτι ἀδειάζει ἀπὸ φωνὲς καὶ ἀνθρώπινες παρουσίες. Κι όμως, ὅταν κάθε φορὰ ποὺ θὰ ἔρθουμε γιὰ νὰ γιορτάσουμε αὐτὲς τὶς πάντιμες μέρες, μόλις γυρίσουμε τὸ κλειδὶ τῆς πόρτας καὶ τὴν ἀνοίξουμε νὰ μπεῖ τὸ φῶς, μιὰ περίεργη συντροφιὰ νοιώθουμε νὰ μᾶς κυκλώνει. Συντροφιὰ ἐξάπαντος ἀόρατη, ὡστόσο  τόσο στοργική... Ναί, στοργική, ὥστε νὰ νομίζουμε ὅτι εἴμαστε ξανὰ σ᾿ ἐκεῖνα τὰ χρόνια, ὅπου ἡ μάνα περίμενε νὰ γυρίσουμε κι ὁ πατέρας, ἀργοπορημένος ἔφτανε,  μὲ ὅλα τὰ καλὰ καὶ τὰ καλούδια στὰ χέρια  του...

Σήμερα ὅμως, καθὼς γυρίσαμε τὸ κλειδὶ ἀντίστροφα, κλείνοντας τὶς θύρες, ἕνα σφίξιμο ἀπόμεινε στὴν καρδιά. Χαρμολύπης σφίξιμο, γιατὶ ξέρουμε μὲν πὼς τὸ σπίτι δὲν ἀπομένει μοναχό, ὅμως ἐμεῖς δὲν τὸ γνωρίζουμε μέχρι πότε θὰ ἔχουμε αὐτὴ τὴν εὐλογία νὰ γυρίζουμε τὸ κλειδί καὶ ν᾿ ἀνοίγουμε ἤ νὰ κλείνουμε τὸ σπίτι. Γιατὶ κάποτε θὰ κρυσταλλώσουν καὶ τὰ δυό: Καὶ τὸ κλειδὶ καὶ τὸ χέρι... Θὰ νεκρωθοῦν δηλαδή.

Ὅμως ἄς εὐχηθοῦμε μέρα ποὺ εἶναι: Καὶ τοῦ χρόνου ἡ Πασχαλιά.  

π. Κ.Ν. Καλλιανός