Ἔγκλειστος βίος...

Δανείζομαι τὸν τίτλο αὐτοῦ τοῦ γραφτοῦ ἀπὸ μιὰ ποιητικὴ συλλογὴ τοῦ κορυφαίου ποιητὴ καὶ καθηγητοῦ στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Ἀθήνας κ. Π.Β. Πάσχου, ποὺ κυκλοφορήθηκε ἀπὸ τὶς ἀλήστου μνήμης «Ἐκδόσεις τῶν Φίλων» τὸ 1973. Πρὶν ἀπὸ σαρανταεφτὰ χρόνια δηλαδή καὶ ὀνομαζεται «Ἔγκλειστος βίος».

Ἔχω σταθεῖ πολλὲς φορὲς στὰ τρυφερὰ καὶ ντυμένα λυρικότητα, ἀλλὰ καὶ μυρωμένα ἀπὸ θυμίαμα εὔοσμο τῆς Πίστεώς μας, ποιήματα τῆς συλλογῆς αὐτῆς. Ὅμως τώρα, ποὺ ζοῦμε αὐτὸν ἔγκλειστο βίο ξαναθυμήθηκα αὐτὸν τὸν προφητικὸ τίτλο τοῦ ἀγαπητοῦ μου ποιητὴ καὶ νοιώθω πόσο δίκαιο εἶχε κι ὁ ἴδιος, ποὺ ἔζησε αὐτὸν τὸν βίο στὸ Παρίσι, ὅπου σπούδασε, μακρυὰ ἀπὸ τὴ Λευκοπηγή, τὴ Μάνα του, ὅπως ὀνομάζει τὸ χωριό του. Κι ἄν ἔσταζε τότε θλίψη τὸ Latin Quarter, ὅπως διαβάζουμε σὲ κάποιο ποιήμα τῆς συλλογῆς του αὐτῆς, τώρα ὅλοι μας νοιώθουμε νὰ στάζει θλίψη ἡ ψυχή μας, καθὼς πλησιάζει ἡ Μεγαλοβδομάδα καὶ το Πάσχα. Κι ὅπως ἀναφέρει σὲ πρόσφατο ποίημά  του ὁ ἀγαπητὸς συλλειτουργὸς π. Παναγιώτης Καποδίστριας, ὄντως ἔρχονται,

«ἀνεόρταστες ἑορτὲς

σὲ κουρτίνες μοναξιᾶς» κρεμασμένες

Ὡστόσο, στὸ περιθώριο ὅλων αὐτῶν τῶν συμβεβηκότων στέκει ἀπεναντί μας ἡ θεοφώτιστη ὑμνογραφία μας νὰ μᾶς θυμίσει αὐτὸ ποὺ μνημονεύει κι ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἀγιορείτης, ὅτι δηλαδή, μὲ τὴν ἀρχὴ τῆς Μ. Σαρακοστῆς οἱ παλιοὶ οἱ Γεροντάδες πήγαιναν στὴν ἔρημο γιὰ περισσότερη ἡσυχία καὶ ἐντατικὴ προσευχὴ συνδυασμένη μὲ νηστεία  καὶ ἄσκηση. Ἐπέστρεφαν δὲ τὸ Σάββατο τοὺ Λαζάρου γιὰ νὰ ἑορτάσουν ὅλοι μαζὶ τὰ σωτήρια Πάθη καὶ τὴ λαμπροφόρο Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας. Ἔτσι ἡ Ἐκκλησία γιὰ νὰ τιμήσει αὐτοὺς τοὺς θείους ἀγῶνες ἐκείνων τῶν ἁγίων Γερόντων μᾶς χάρισε τοὺς παρακάτω  εὐκατάνυκτους  ὕμνους:

«Οἱ ἐν ταῖς ἐρήμοις, καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις, ἥκατε ἀθροίσθητε, σὺν ἡμῖν βαϊοφόροι, ὑπαντῆσαι τῷ Βασιλεῖ καὶ Δεσπότῃ...».

«Σήμερον ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡμᾶς συνήγαγε, καὶ πάντες αἴροντες, τὸν Σαυρόν Σου λέγομεν: Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου, Ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις».

Θάρθει ἡ στιγμὴ καὶ ἡ μέρα, ὅπου θὰ λήξει κι ὁ ἔγκλειστος βίος μας, ὡστόσο αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία εἶναι νὰ βιώσουμε μὲ γνήσια ἀσκητικὴ παιδεία καὶ θεοφώτιστη συνείδηση, πὼς οἱ παραπάνω ὕμνοι ἀφοροῦν κι ἐμᾶς. Κι ὄχι μονάχα μᾶς ἀφοροῦν, ἀλλὰ πρωτίστως μᾶς ψυχωφελοῦν. Ἤ, ὅπως τὴν ἐρχόμενη Παρασκευὴ θὰ ψάλλουμε,

«Τὴν ψυχωφελῆ, πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, καὶ τὴν ἁγίαν ἑβδομάδα τοῦ Πάθους σου, αἰτοῦμεν κατιδεῖν Φιλάνθρωπε, τοῦ δοξάσαι ἐν αὐτῇ τὰ μεγαλεῖά σου, καὶ τήν ἄφατον δι΄ ἡμᾶς οἰκονομίαν σου, ὁμοφρόνως μελῳδοῦντες, Κύριε δόξα σοι». Ἀμήν.

π. Κ.Ν. Καλλιανός