Ο ουρανός από τον κήπο

 
Ο κήπος, αισθανόμουν από πάντα πως, λειτουργεί κάπως ως συναισθηματικό καταφύγιο...
 

Τα λουλούδια, τα φυτά, οι ευωδιές, τα χρώματα, τα φύλλα, τα χώματα, το βλέμμα που επικεντρώνεται σε κάτι φυσικό για πολλή ώρα...
 
Κι ύστερα η ματιά ανοίγει... απλώνεται... αγκαλιάζει...
 
Έτσι ανακάλυψα αυτή την φανταστική εικόνα, στον χθεσινό ουρανό, ακριβώς πάνω από τον ένστολο κήπο...
 
Το πρώτο αντίκρυσμα (προφανώς με καρδιακή αφετηρία) έδειξε:
 
Τα νέφη… τη συννεφένια καρδιά… τον ήλιο που κρυβόταν…
 
Κι ύστερα ήλθε η ερμηνεία (προφανώς με κάποια επενέργεια του νου), λιτή, απέριττη, αλλά ουσιαστική:
 
Η εικόνα που ιστορούνταν στον απέραντο ουρανό απεικόνιζε έναν ΑρχΆγγελο, με ανοιχτές τις φτερούγες του, που κρατούσε μέσα στους κόλπους του τον ίδιο τον Αυτοκράτορα ήλιο!!!
 
Μια εικόνα ακατανίκητου φωτός...