Τα πρώτα χρόνια της ξενιτειάς ήμουν σχεδόν κάθε βράδυ εκεί.
Αργότερα απαλύνεται σιγά - σιγά ο πόνος. Μειώνεται το άγχος της απουσίας.
Καθώς ισορροπεί η εσωτερική αντάρα κάθε επίσκεψη στο «πατρικό» σημαίνει ειρηνική επιστροφή στις ρίζες, στα παιδικά χρόνια, στην ασφάλεια της μητρικής αγκάλης.
Η αυλή μας με τη ιδιαίτερη χλωρίδα της, δώρο του Θεού, με την ήρεμη φροντίδα και επιμέλεια της μάνας και του πατέρα, είναι πάντα ο πρώτος χώρος υποδοχής.
Τα άλλα έπονται.
...μήνας μεγάλος
και μακρύς,
που πλάθει τα όνειρά μας
ελληνικά,
κι ας κατοικούμε σ’ έναν τόπο άλλο,
και ζωντανά,
σαν το χαρούμενο
του σπουργιτιού φτερούγισμα
πάνω από τον κήπο
τον πολύχρωμο
του πατρικού μου του σπιτιού.
Μάης '94
και μακρύς,
που πλάθει τα όνειρά μας
ελληνικά,
κι ας κατοικούμε σ’ έναν τόπο άλλο,
και ζωντανά,
σαν το χαρούμενο
του σπουργιτιού φτερούγισμα
πάνω από τον κήπο
τον πολύχρωμο
του πατρικού μου του σπιτιού.
Μάης '94
2 comments:
Τα χαϊδεύουν με αγάπη χέρια τρυφερά και τους μιλάνε με αγάπη.
Μέχρις εδώ έφτασαν οι μυρωδιές της Αργολικής αυλής.
Βασιλικά, δεντρολίβανα, αρμπαρόριζες, μπ)β)ουκαβίλια (τόσο μικρή και πνιγμένη στο λουλούδι), καλαμπόκια κι' εκείνο το σαξ λουλουδάκι που πολύ αγαπώ και που ποτέ δεν μπόρεσα εδώ στην πόλη να διατηρήσω για πολύ.
΄Εχω κι' εγώ ένα τέτοιο τραπεζάκι, είναι Αναπλιώτικο και το αγαπημένο του παππού μου.
Μετ' ασπασμών τε και εναγκαλισμών
@ ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ,
Απλές ομορφιές, αλλά οικίες, αληθινές και -όπως λες- πολύ αγαπημένες.
Post a Comment