Στο πρόσφατο αφιέρωμά μας (της 7ης Σεπτεμβρίου 2009) στο ξεκίνημα των Ελληνικών Σχολείων στην Μεγ. Βρετανία, ο φίλος συνιστολόγος ardalion έγραψε ένα ενδιαφέρον σχόλιο, που είχε ως εξής:
Αξίζει να βρεθούν τρόποι να μαγνητιστούν περισσότερα παιδιά - γονείς στο Σχολείο. Το 25% σημαίνει 1 στα 4. Τα άλλα τρία μαθαίνουν ελληνικά σπίτι; Πες μας γιατί υπάρχει αυτό το πρόβλημα. Εύχομαι τα καλύτερα για τη νέα χρονιά και πολλά περισσότερα παιδιά κι ας μην είναι μόνο ελληνάκια στην καταγωγή.
Το πρόβλημα είναι σοβαρότατο και πολυπλοκότατο. Οι λόγοι της μη προσέγγισης μαθητών και οικογενειών στο Ελληνικό Σχολείο είναι κυρίως κοινωνικοί και πρακτικοί.
Στους κοινωνικούς λόγους συμπεριλαμβάνονται η αφομοιωτική τάση της Ελληνικής Ομογένειας στον αγγλικό τρόπο ζωής και οι μικτοί γάμοι. Αφομοίωση σημαίνει ενσωμάτωση. Δυστυχώς στην περίπτωση της Ελληνικής Ομογένειας που κατοικεί στις αγγλοσαξωνικές περιοχές του πλανήτη αυτή η ενσωμάτωση (σχεδόν παράδοση) γίνεται με γοργότατους ρυθμούς. Οι μικτοί γάμοι, επίσης, δημιουργούν μικτές οικογένειες, όπου η διατήρηση της ελληνικής γλώσσας και πολιτισμού περνά από πολλές δυσκολίες. Μην ξεχνούμε ότι η γλώσσα είναι κατά βάση «μητρική». Όταν, λοιπόν, η μητέρα δεν είναι Ελληνίδα, το πρόβλημα διογκώνεται.
Στους πρακτικούς λόγους έχουμε, μεταξύ άλλων, το ζήτημα των αποστάσεων, της ακαταλληλότητας των σχολικών αιθουσών (χρησιμοποιούνται ξένα σχολεία με πολλούς περιορισμούς, ή λυόμενα δωμάτια κ.ά.), καθώς και της ακαταλληλότητας της ώρας λειτουργίας των Ελληνικών Σχολείων, τα οποία αναγκαστικά λειτουργούν βράδια και Σαββατο-Κύριακα.
Έτσι, η Ελληνική Εκπαίδευση στη Μεγ. Βρετανία, και γενικώτερα στη Διασπορά, περνά από πολλούς κλυδωνισμούς. Οι προκλήσεις μεγάλες. Ο αγώνας, ιερός και εθνικός, συνεχίζεται με πολλή αφοσίωση και αγάπη.
5 comments:
Πολύ κατατοπιστική δημοσίευση! Όλα τα καλά συμβαίνουν στον Ελληνισμό δια πυρός και σιδήρου... Και πώς αντέχει ακόμη, είναι ν' απορούμε!...
Προσεύχομαι να έχετε δύναμη να διεξέρχεσθε τον αγώνα τον καλό!
@ Π.Κ.,
Ήταν μια συνοπτική ενημέρωση, για να καταλάβουμε ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο ρόδινα, όσο μπορεί να φαίνονται και να ακούγονται!
Η ενσωμάτωση είναι για μένα η καλύτερη τύχη που μπορεί να έχει μια κοινότητα αποδήμων. Να εργάζονται, να συμμετέχουν ισότιμα στην κοινωνία, να γίνονται δημιουργοί στον πολιτισμό, να μπαίνουν στο παιχνίδι της πολιτικής. Το 2009 δεν μπορεί κανείς απόδημος να ζει σε κλειστή λέσχη με ορισμένους ακόμη ομοϊδεάτες του. Πόσο θα αντέξει;
Πρόσφατα, έγραψα κάτι με πολύ φόρτιση επειδή ζώντας στο κέντρο αισθάνομαι τις δυσκολίες αφομοίωσης, ζω τη γκετοποίηση των ξένων μεταναστών, με αποτέλεσμα η ζωή μας να δυσχεραίνεται...
Ενσωμάτωση όμως δεν σημαίνει αναγκαστικά αποξένωση από την πατρίδα. Εκτός εάν η πατρίδα προκαλεί μόνο αρνητικά συναισθήματα... Το τελευταίο δεν θέλω να το πιστεύω ότι ισχύει στην Αγγλία. Ίσως, ναι, για λίγους Έλληνες. Και είναι φυσικό αφού δεν έχουμε όλοι τις ίδιες εμπειρίες. Αλλά από την εμπειρία σου η αίσθηση ότι υπάρχει η σύνδεση με την πατρίδα έχει χαθεί; Μήπως απλά οι άνθρωποι είναι περισσότερο «χαμένοι» και δεν βρίσκονται πλέον σε παραδοσιακούς χώρους (βλ. εκκλησία) όπως παλαιότερα;
Οι μεικτοί γάμοι είναι ένα θέμα. Το καταλαβαίνω. Αλλά τα ζευγάρια θα μπορούσαν να είναι διάφοροι εθνικοί συνδυασμοί, όχι αναγκαστικά ελληνας-αγγλίδα, αλλά έλληνας-ινδή ή έλληνας-ολλανδέζα. Σε αυτή την περίπτωση η συναίσθηση ότι το ζευγάρι είναι πολίτες του κόσμου, και όχι ειδικά της Αγγλίας, και ας ζουν εκεί είναι πολύ πιθανό.
Αυτό το μητρική σχετικά με τη γλώσσα με προβληματίζει... Γιατί να απαλλαχθούν οι πατέρες από το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί στην αγωγή του παιδιού τους; Δεν το εννοώ...
Δεν καταλαβαίνω ακόμη εάν ο ένας γονιός ως ταυτότητα νιώθει ότι ανήκει κάπου, σε μια εθνική ομάδα, γιατί να μην εντάξει το παιδί του στην ίδια ομάδα;
Αυτό που με σοκάρει είναι τα πρακτικά και κυρίως τα κτηριακά... Τέλος πάντων.
Επιστρέφω στον μαγνητισμό προς οικογένειες που απέχουν από τα Σαββατιανά σχολεία του Ηνωμένου Βασιλείου. Αλλά δεν μπορώ να βρω κάτι εάν δεν το συνδέσω με κίνητρα. Τι σημαίνει ελληνική γλώσσα και πολιτισμός για τους αποδήμους; Μήπως υπάρχει μια άγνοια ή και κόπωση από αυτό που παρουσιάζεται ως «ελληνικό»;
Να λοιπόν μια ιδέα. Σκέφτομαι ότι ενδεχομένως μια γέφυρα προς την Ελλάδα θα ήταν η επικοινωνία με σχολεία αντίστοιχων βαθμίδων με αυτά του Αγίου Παντελεήμονα και η ανταλλαγή επισκέψεων και τάξεων σε Ελλάδα και Αγγλία. Μέσα από τις εκδρομές συμβαίνουν πανέμορφα πράγματα. Ποια ελληνάκια δεν θα ήθελαν να έρθουν ένα ταξίδι στα μέρη σας; Και το ίδιο από την πλευρά των ομογενών.
Aκόμη, θέλω να προσθέσω στη προηγούμενη γραφή μου και να συμφωνήσω: όντως ο αγώνας είναι πολύ ιερός. Και χρειάζεται και ΠΡΟΒΟΛΗ και ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ.
Δεν έχω παιδιά, αλλά απ' ό,τι έχω παρατηρήσει από φίλους που έχουν, η γλώσσα είναι μητρική για τα πρώτα 2-3 χρόνια. Από τη στιγμή που το παιδί αρχίσει να καταλαβαίνει, χρησιμοποιεί τη γλώσσα στην οποία συνεννοούνται οι γονείς, που συνήθως για τα μεικτά ζευγάρια που ζουν στην Αγγλία είναι η αγγλική. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που τα μισο-ελληνόπουλα δυσκολεύονται να διατηρήσουν την ελληνική γλώσσα και κουλτούρα, ειδικά όταν για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορούν να πάνε στο ελληνικό σχολείο.
Post a Comment