Στο Κέντρο των Ελλήνων...

Πραγματοποιήθηκε χθες βράδυ η προγραμματισμένη παρουσίαση των δύο πρόσφατα εκδοθέντων ποιητικών μου συλλογών ("Φαεσφόρος αίνος" και "Όπου γης") στο Ελληνικό Κέντρο Λονδίνου.

Την εκδήλωση την οποία οργάνωσε η Εταιρεία Πελοποννησίων Μεγ. Βρετανίας, με πρωτοβουλία της Προέδρου κας Ντίνας Κολοκυθά, παρακολούθησαν περίπου 130 Ομογενείς. Ιδιαίτερη χαρά και τιμή μας έδωσε η παρουσία του νέου Γενικού Προξένου της Ελλάδας στο Λονδίνο κ. Μάκη Παντζόπουλου, όπως επίσης και της Προξένου της Ελλάδας δίδας Σοφίας Σταματέλλη.

Κληρικοί, Εκπαιδευτικοί, Δημοσιογράφοι, και πολλοί φίλοι και συνεργάτες παρευρέθηκαν στην εκδήλωση αυτή, την αφιερωμένη στην Ποίηση και στην ελληνική γλώσσα μας.

Την παρουσίαση επιμελήθηκε η εκδότρια των ποιητικών συλλογών Φιλόλογος και Ιστορικός Δρ. Περσεφόνη Γιαννέλου. Οφείλω δε να ομολογήσω πως η επιλογή των ποιημάτων που παρουσίασε, η ανάλυση που έκανε σε αυτά, καθώς και η γενικώτερη ερμηνεία που επιχείρησε στην ποιητική μου άσκηση ήταν απόλυτα εύστοχες και επιτυχημένες, και έδωσαν στους παρευρεθέντες μια σφαιρική εικόνα της σκέψης του δημιουργού, επικοινωνώντας με γλυκύτητα και απαλότητα πολλά από τα μηνύματα που περιλαμβάνονται στα έργα αυτά. Ποιήματα απήγγειλε η Φιλόλογος κα. Καλλιόπη Δουρέκα, με μια όμορφη φωνή και με ένα τρόπο που έδειχνε πως είχε κατακτήσει την ουσία των αναγινωσκομένων.

Την όλη εκδήλωση διάνθιζε έκθεση ζωγραφικών έργων της φίλης ζωγράφου Αθηνάς Μπετίνη - Καπράρα, η οποία έχει φιλοτεχνήσει τα έργα των εξωφύλλων του δύο ποιητικών συλλογών.

Στο τέλος της εκδήλωσης ο ποιητής χαιρέτησε και ευχαρίστησε με τα παρακάτω λόγια:

Περιποιεί τιμή μεγάλη στην ταπεινότητά μου η αποψινή αυτή εκδήλωση. Κι όσο κι αν αισθάνομαι κάπως να κυριαρχεί μέσα μου η αίσθηση της αιδούς, σας διαβεβαιώνω ότι η παρουσία τόσων φίλων εδώ απόψε με γεμίζει με χαρά και συγκίνηση.

Ευχαριστίες εγκάρδιες οφείλω σε όσους συνέβαλαν στην πραγμάτωση του αποψινού γεγονότος. Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι οργανωτές και οι άλλοι που έκαναν έτσι ώστε να γίνει πραγματικότητα η αποψινή εκδήλωση είναι γυναίκες. Είναι άραγε τυχαίο αυτό; Κι αναφέρομαι συγκεκριμένα:

- στην Πρόεδρο της Εταιρείας Πελοποννησίων Μ.Β. κα. Ντίνα Κολοκυθά,
- στην εκδότρια, Φιλόλογο και Ιστορικό Δρα. Περσεφόνη Γιαννέλου,
- στην απαγγείλασα τα ποιήματα, Φιλόλογο κα. Καλλιόπη Δουρέκα,
- στη ζωγράφο που επιμελήθηκε τα εξώφυλλα, κα. Αθηνά Μπετίνη – Καπράρα,
- και βέβαια στην «κεντήστρα»... [για την οποία σας παραπέμπω στον «Φαεσφόρο Αίνο»]

Αμέσως μετά από τις λίγες αυτές λέξεις θα ήθελα να μου επιτρέψετε να προσφέρω από ένα συμβολικό δώρο σε κάθε μία από τις προαναφερθείσες.

Προσωπικά, λοιπόν, δεν πιστεύω ότι είναι τυχαίο πως εμπλέκονται στην υπόθεση αυτή τόσες και τόσο ξεχωριστές γυναίκες. Aφού ούτως ή άλλως «εκ γυναικός τα κρείττω».

Οπωσδήποτε βέβαια θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι εκείνη που κυριαρχεί πέρα και πάνω απ’ όλα είναι η ίδια η Ποίηση, που κι αυτή είναι γένους θηλυκού. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, γιατί μόνο το θηλυκό έχει την ευλογία και τη χάρη να γεννά. Κι η Ποίηση είναι μια πληθωρική μήτρα, που γεννά και τροφοδοτεί τον κόσμο ολόκληρο με ωραιότητα και αισιοδοξία, υπερβαίνοντας ταυτόχρονα τον πόνο και το μαρασμό.

Κι αν θα θέλαμε να αξιοποιήσουμε το εκκλησιαστικό και υμνολογικό θησαυροφυλάκιό μας, θα λέγαμε πως απόψε τιμούμε την «Εορτή της Σύναξης της Ποιητικής άσκησης και δημιουργίας». Η Εορτή της Σύναξης αυτής, μας κάλεσε όλους απόψε εδώ, για να τιμήσουμε την μήτρα αυτή που πλημμυρίζει την μίσερη βιοτή μας με φως, ελπίδα και οπτιμισμό, με φαεσφόρο αίνο και με χαρά.

Ο προπορευόμενος εμού στα μονοπάτια της Ποιητικής δοκιμής, Ουαλός Ποιητής Euros Bowen, έχει δηλώσει με σαφήνεια περισσή ότι «η Ποίηση δεν είναι λέξεις, αλλά ο χορός της φωτιάς». Κατ’ ουσίαν δηλαδή η Ποίηση, για τον Ουαλό συνασκητή μου, είναι φωτιά. Χαριτολογώντας θα έλεγα πως είχαμε τη γυναίκα, όπως είπαμε ενωρίτερα, τώρα φανερώνεται η φωτιά, άρα εκείνο που μας λείπει είναι το νερό, σύμφωνα με τη ρήση «πυρ, γυνή και θάλασσα», στοιχεία τα οποία αποτελούν τους φυσικούς πυλώνες της ύπαρξής μας. Επιγραμματικά, σας λέγω πως το νερό θα το βρείτε παντού στα δύο αυτά βιβλία, για τα οποία κάνουμε λόγο απόψε, με διάφορες μορφές. Επιφυλλάσομαι κάποτε να πω περισσότερα για το θέμα αυτό.

Όμως θα ήθελα να επανέλθω στον ορισμό της Ποίησης από τον Κέλτη δημιουργό. Εκείνος υπογραμμίζει -εν πλήρη συνειδήσει- ότι η Ποίηση είναι φωτιά, όχι με την έννοια την καταστροφής και της απάλειψης, αλλά με την εξαιρετική έννοια του καυτηριασμού, της κάθαρσης και επομένως της θεραπείας. Για να το καταλάβουμε καλύτερα ας παραπέμψουμε με συντομία στο Ποίημά του «Ο Παντοκράτωρ της Κεφαλού», το οποίο τελειώνει ως εξής: «Μάτια του Παντοκράτορα, φωτιά που καυτηριάζει τη ρίζα της ενοχής της γης».

Αυτός ο Παντοκράτορας, ο Ποιητής ορατών τε πάντων και αοράτων, είναι και παραμένει πάντα ο αυθεντικός πρωτομάστορας Ποιητής, αυτός που καυτηριάζει κάθε ενοχή και ως εκ τούτου θεραπεύει, ανανεώνει κι αναδημιουργεί.

Επομένως, η Ποίηση είναι πραγματικό φάρμακο θεραπείας, ζωής και αθανασίας.

Πως, λοιπόν, να μην την υπηρετούμε;

Σας ευχαριστώ όλους από μέσης καρδίας.