Thomas Hardy

Συμπληρώνονται φέτος 170 χρόνια από τη γέννηση ενός σπουδαίου Άγγλου ποιητή του Θωμά Χάρντυ (Thomas Hardy), ο οποίος γεννήθηκε στις 2 Ιουνίου 1840 και απεβίωσε στις 11 Ιανουαρίου 1928. Ήταν νοβελίστας και ποιητής. Ανήκε στο λεγόμενο νατουραλιστικό κίνημα, αν και φαίνεται σε κάποια έργα του να φλερτάρει με τα προηγούμενα ρεύματα (ρομαντικό και διαφώτισης).

Τα πρώτα ποιήματά του δημοσιεύθηκαν όταν ο Χάρντυ βρισκόταν στην 5η δεκαετία της ζωής του. Αμέσως αναδείχθηκε κυριολεκτικά σε σταθμό (major figure) της αγγλικής ποίησης. Η πρώτη του ποιητική συλλογή είχε τον τίτλο «Ποιήματα του Ουέσεξ» και περιείχε ποιήματα γραμμένα σε μια περίοδο 30 ετών.

Ο ίδιος ο Χάρντυ έλεγε ότι η ποίηση ήταν η πρώτη του μεγάλη αγάπη. Από τους μελετητές του υποστηρίζεται ότι έγινε πραγματικά μεγάλος ποιητής μετά τον θάνατο της πρώτης του συζύγου, της Έμμας, γεγονός που τον συγκλόνισε, τον τάραξε και τον δόνησε ψυχικά, τόσο που η ποίηση έγινε το ευεργετικό ψυχοφάρμακό του.

Τα περισσότερα ποιήματά του αναφέρονται σε απογοητεύσεις στην αγάπη και στη ζωή, κι επίσης στον αγώνα της ανθρωπότητας ενάντια στην αδιαφορία που δείχνουν οι άνθρωποι για τον ανθρώπινο πόνο. Κάποια από τα ποιήματά του δείχνουν την αγάπη και το ενδιαφέρον του για το περιβάλλον και για το ζωϊκό βασίλειο.

Ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί, έχουν τραγουδηθεί από χορωδίες κι έχουν παιχθεί από μεγάλες ορχήστρες. Δύο χαρακτηριστικά ποιήματά του είναι και τα παρακάτω:

Between us now

Between us now and here -

Two thrown together

Who are not wont to wear

Life's flushest feather -

Who see the scenes slide past,

The daytimes dimming fast,

Let there be truth at last,

Even if despair.

-

So thoroughly and long

Have you now known me,

So real in faith and strong

Have I now shown me,

That nothing needs disguise

Further in any wise,

Or asks or justifies

A guarded tongue.

-

Face unto face, then, say,

Eyes mine own meeting,

Is your heart far away,

Or with mine beating?

When false things are brought low,

And swift things have grown slow,

Feigning like froth shall go,

Faith be for aye.



To Life

O life with the sad seared face,

I weary of seeing thee,

And thy draggled cloak, and thy hobbling pace,

And thy too-forced pleasantry!

-

I know what thou would'st tell

Of Death, Time, Destiny -

I have known it long, and know, too, well

What it all means for me.

-

But canst thou not array

Thyself in rare disguise,

And feign like truth, for one mad day,

That Earth is Paradise?

-

I'll tune me to the mood,

And mumm with thee till eve;

And maybe what as interlude

I feign, I shall believe!