Το Συναξάρι της Μεγάλης Τετάρτης

«Τη Αγία και Μεγάλη Τετάρτη της αλειψάσης τον Κύριον μύρω πόρνης γυναικός μνείαν ποιούμεθα οι θειότατοι πατέρες εθέσπισαν, ότι προ του σωτηρίου πάθους μικρόν τούτο γέγονεν».

Αυτό είναι το συναξάρι της σημερινής ημέρας, της Μεγάλης Τετάρτης. Οι συνοδοιπόροι του πάθους του Χριστού μας πιστοί καλούμαστε αυτή την ιερή ημέρα να τιμήσουμε την έμπρακτη και ειλικρινή μετάνοια της πρώην πόρνης γυναικός, η οποία έγινε συνώνυμη με την συντριβή και την αλλαγή ζωής.

Το σημαντικότατο, συγκινητικότατο και διδακτικότατο γεγονός της αλείψεως του Κυρίου με πολύτιμο μύρο από την αμαρτωλή γυναίκα διασώζουν με μικρές παραλλαγές και οι τέσσερις ευαγγελιστές. Σύμφωνα με τον ιερό ευαγγελιστή ο Ιησούς προσκλήθηκε σε δείπνο στο σπίτι κάποιου Σίμωνος, ο οποίος ανήκε στην τάξη των Φαρισαίων. Κάποια γυναίκα αμαρτωλή όταν έμαθε ότι ο Κύριος ήλθε στην πόλη, ζήτησε να μάθει σε πιο σπίτι έχει καταλύσει. Και ενώ έτρωγαν και συζητούσαν, ξάφνου μπήκε στο σπίτι η γυναίκα εκείνη, κρατώντας στα χέρια της αλαβάστρινο δοχείο γεμάτο πολύτιμο μύρο. Προχώρησε στο μέρος του Ιησού και αφού στάθηκε πίσω Του, γονάτισε και άρχισε να κλαίει και να οδύρεται γοερά. Άνοιξε αμέσως το δοχείο και άρχισε να ρίχνει απλόχερα το μύρο και να πλένει με αυτό πόδια του Ιησού. Μαζί με το πολύτιμο μύρο έσμιγε και τα καυτά δάκρυά της, τα οποία έτρεχαν σαν ποτάμι από τα μάτια της. Αφού άδειασε το δοχείο ξέπλεξε τα πλούσια μαλλιά της και σκούπισε με αυτά τα πόδια Του, φιλώντας τα αδιάκοπα.

Ο Φαρισαίος οικοδεσπότης απόρησε με το γεγονός και διαλογιζόταν: Αυτός εδώ είναι προφήτης, δε γνωρίζει το ποιόν αυτής τη γυναίκας και την αφήνει να τον αγγίξει; Ο καρδιογνώστης Χριστός είπε στον Σίμωνα: Έχω να σου πω το εξής για τις σκέψεις σου: Εκείνος είπε: μίλα μου δάσκαλε. Κάποιος, του είπε, δάνεισε χρήματα σε δύο ανθρώπους, στον πρώτο πεντακόσια δηνάρια και στον δεύτερο πενήντα. Όταν έπρεπε να τα επιστρέψουν αυτοί δεν είχαν και ο δανειστής τους τα χάρισε. Και ρωτά το Σίμωνα: ποιος από τους δυο θα χρωστάει μεγαλύτερη χάρη στον δανειστή; Ο Σίμων απάντησε: αυτός που του χαρίστηκε το μεγαλύτερο ποσό. Σωστά απάντησες του είπε ο Ιησούς. Για κοίταξε αυτή τη γυναίκα. Εγώ μπήκα στο σπίτι σου και δεν μου έπλυνες τα πόδια με νερό, όμως εκείνη μου τα έπλυνε με τα δάκρυά της και τα σκούπισε με τα μαλλιά της. Χαιρετισμό δε μου έδωκες, όμως αυτή δε σταμάτησε στιγμή να μου φιλάει τα πόδια. Με λάδι δεν μου άλειψες το κεφάλι, όμως αυτή με πανάκριβο μύρο μου άλειψε τα πόδια. Δεν αξίζει να της πω: «σου συγχωρούνται οι τόσες πολλές αμαρτίες σου, διότι με αγάπησες τόσο πολύ»; Γυρίζοντας προς τη γυναίκα της είπε: «σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου». Τότε άρχισαν οι συνδαιτυμόνες να διερωτώνται: ποιος είναι αυτός που μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες; Ο Χριστός ξαναλέγει στη γυναίκα: «Η πίστη σου σε έσωσε, πήγαινε στο καλό».

Το σώμα της αμαρτωλής αυτής γυναίκας έχε παραδοθεί εξ’ ολοκλήρου στο βόρβορο της αμαρτίας και της διαφθοράς. Όμως μέσα στα κατάβαθα της ψυχής της σιγόκαιγε αμυδρή φλόγα λυτρώσεως. Ο ψυχικός της κόσμος δεν είχε διαφθαρεί ολοκληρωτικά. Η παρουσία του Σωτήρα Χριστού στην πόλη εκείνη λειτούργησε στην καρδιά της ως ισχυρότατος άνεμος, ο οποίος θέριεψε την αδύναμη φλόγα λυτρώσεως και την έκαμε πυρακτωμένο καμίνι, ασυγκράτητη ορμή για μετάνοια και σωτηρία και γι’ αυτό έτρεξε κοντά Του με τον χαρακτηριστικό αυτό τρόπο.

«Προσέξετε, φιλόχριστοι Χριστιανοί, συμβουλεύει ο ιερός Χρυσόστομος, να νοήσετε και να απολαύσετε την καλή διήγηση της καλής αυτής γυναικός, η οποία έφτασε ως εκεί, χωρίς να την καλέσουν, πλησίασε στο μέρος που βρισκόταν ο Κύριος και εξομολογήθηκε δημόσια, εξ όλης καρδίας, τα κρίματά της, χωρίς να αισχύνη, χωρίς φόβο η αντρειωμένη στην ψυχή. Δε λογάριασε τίποτε, ούτε την ταραχή των υπηρετών, ούτε την κατηγορία και το όνειδος των παρισταμένων».

.

Ο Χριστός, εγκαινίασε μια νέα αντίληψη για τον αμαρτωλό άνθρωπο, εντελώς διάφορη από εκείνη της ιουδαϊκής κοινωνίας. Δεν είναι ο αμαρτωλός άνθρωπος μιασμένος από τη φύση του, αλλά ένας πνευματικά ασθενής, ο οποίος χρειάζεται βοήθεια. Έθεσε ως αντίδοτο της πνευματικής ασθένειας τη μετάνοια, η οποία είναι ο ισχυρότατος εκείνος μοχλός, ο οποίος γκρεμίζει το οικοδόμημα της αμαρτίας και αναγεννά τον άνθρωπο. Δια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού παρήλθε ανεπιστρεπτί το καθεστώς του νόμου και της μισθαποδοσίας, και ανέτειλε η εποχή της χάρητος και του ελέους.

Το Συναξάρι της Μεγάλης Τρίτης

«Τη Αγία και Μεγάλη Τρίτη της των δέκα παρθένων παραβολής, της εκ του ιερού Ευαγγελίου, μνείαν ποιούμεθα».

Αυτό είναι το συναξάρι της δεύτερης ημέρας της Μεγάλης Εβδομάδος. Ο Νυμφίος της Εκκλησίας και της ψυχής μας, «ο ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς», οδεύει προς το εκούσιο Πάθος Του, καλώντας κοντά Του όλους εμάς τους πιστούς Του, για να μας κάνει κοινωνούς των σωτηριωδών παθημάτων Του και του θριάμβου της Αναστάσεώς Του.

Οι θείοι Πατέρες όρισαν την αγία αυτή ημέρα να θυμηθούμε μια από τις πιο παραστατικές και διδακτικές παραβολές του Κυρίου μας: την παραβολή των Δέκα Παρθένων. Κι' είχαν το σκοπό τους. Η συνοδοιπορία με το Χριστό μας προς το Θείο Πάθος δεν θα πρέπει να είναι τυπική και απλά συναισθηματική, αλλά να είναι ολοκληρωτική συμμετοχή στην εν Χριστώ πορεία και να συνοδεύεται από οντολογική αλλαγή του είναι μας. Η ενθύμηση της παραβολής των δέκα παρθένων είναι μια άριστη πνευματική άσκηση για να μην διαφεύγει από τη σκέψη μας η επερχόμενη μεγάλη, επιφανής και συνάμα φοβερή ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου μας.

Την παραβολή των δέκα Παρθένων διασώζει ο ευαγγελιστής Ματθαίος στο 25ο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του. Με την ευκαιρία μιας καταπληκτικής εσχατολογικής ομιλίας Του ο Κύριος είπε και την εξής παραβολή: Η Βασιλεία των ουρανών μοιάζει με δέκα παρθένες οι οποίες αφού πήραν μαζί τους τα λυχνάρια τους πήγαν να υποδεχθούν τον νυμφίο. Πέντε από αυτές ήταν σώφρονες και φρόντισαν να έχουν μαζί τους απόθεμα λαδιού για τα λυχνάρια τους, ενώ οι άλλες πέντε ήταν ανόητες και δεν φρόντισαν να έχουν μαζί τους το αναγκαίο απόθεμα λαδιού. Επειδή δε αργούσε ο νυμφίος και η νύχτα προχωρούσε έπεσαν να κοιμηθούν. Τα μεσάνυχτα ακούστηκε μια γοερή κραυγή η οποία ανήγγειλε τον ερχομό του νυμφίου. Οι παρθένες σηκώθηκαν για να προαπαντήσουν τον νυμφίο. Οι μεν σώφρονες παρθένες που είχαν απόθεμα λαδιού άναψαν τα λυχνάρια τους, οι δε μωρές ζητούσαν απεγνωσμένα από τις σώφρονες να τους δώσουν λίγο λάδι. Εκείνες τους απάντησαν πως μόλις αρκεί για τα δικά τους τα λυχνάρια και καλά θα κάνουν να πάνε να αγοράσουν. Οι ανόητες παρθένες έτρεξαν να αγοράσουν λάδι, αλλά εν τω μεταξύ ο νυμφίος έφθασε και μπήκε στο χώρο του γάμου με τις πέντε φρόνιμες και έκλεισε την πόρτα. Οι ανόητες παρθένες έφθασαν μετά και άρχισαν να φωνάζουν Κύριε, Κύριε άνοιξέ μας. Αυτός τους απάντησε αλήθεια σας λέγω πως δεν σας γνωρίζω και έμειναν τελικά έξω του νυμφώνος. Κλείνει την παραστατική αυτή παραβολή του ο Κύριος με την εξής σωτήρια προτροπή: «Γρηγορείτε ουν, ότι ουκ οίδατε την ημέραν ουδε την ώραν εν η ο Υιός του ανθρώπου έρχεται» (Ματθ. 25:13 ) και «γρηγορείτε ουν΄ ουκ οίδατε γαρ πότε ο κύριος της οικίας έρχεται, οψέ ή μεσονυκτίου ή αλεκτροφωνίας ή πρωί΄ μη ελθών εξαίφνης εύρη υμάς καδεύδοντας» (Μάρκ. 13:35).

Η παραβολή αυτή έχει ως σκοπό να θυμίσει στους πιστούς πως η Δευτέρα και ένδοξη Παρουσία του Κυρίου θα γίνει ξαφνικά, θα έρθει «ως κλέπτης εν νυκτί» (Α΄ Θεσ. 5:2). Γι' αυτό θα πρέπει οι πιστοί να είναι πάντοτε, ανά πάσα στιγμή έτοιμοι, για την υποδοχή Του, διαφορετικά θα μείνουν έξω από τη βασιλεία του Θεού και θα χαθούν. Έτσι οι θείοι Πατέρες έκριναν σκόπιμο να αφιερώσουν μια ημέρα της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος στην ανάμνηση της εσχατολογικής αυτής παραβολής των δέκα παρθένων. Το κατανυκτικό κλίμα αυτών των αγίων ημερών είναι η καλλίτερη στιγμή για να υπενθυμίσει η αγία μας Εκκλησία στους πιστούς το φοβερό και απρόοπτο της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου. Επίσης η εγρήγορση είναι συνυφασμένη με το Πάθος του Θεανθρώπου. Ο Ίδιος ο Κύριος κατά τη δραματική νύκτα της συλλήψεως Του στον κήπο της Γεθσημανή τόνιζε στους μαθητές του «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε» (Μάρκ. 14:38)!

Μέσα στην κατανυκτική ατμόσφαιρα της Μεγάλης Εβδομάδος η μνεία της Δευτέρας Παρουσίας και η ανάγκη της συνεχούς ετοιμασίας για την τρομερή εκείνη ημέρα, είναι επιτακτική. Ο επίγειος βίος μας είναι καθοριστικός για τον επέκεινα της ζωής αυτής προορισμού μας. Οι φρόνιμες παρθένες φρόντισαν να είναι έτοιμες για την υποδοχή του Νυμφίου, σε αντίθεση με τις μωρές και νωθρές παρθένες, οι οποίες είχαν διασπάσει την προσοχή τους σε άλλες δευτερευούσης σημασίας έννοιες και δεν φρόντισαν να έχουν τα απαραίτητα εφόδια για την υποδοχή του Νυμφίου και να εξασφαλίσουν την είσοδό τους στη λαμπρή γαμήλια ευφροσύνη.

Οι παρθένες είναι οι ψυχές μας και η προμήθεια λαδιού για το λυχνάρι είναι ο επίγειος συνεχής αγώνας για να κάνουμε το θέλημα του Θεού, να κάνουμε έργα ευποιίας, να παραμερίζουμε από την ύπαρξή μας συνεχώς όλα εκείνα τα στοιχεία που είναι παρείσακτα στη φύση μας και αντιστρατεύονται την πνευματική μας πρόοδο και τελείωση. Το λυχνάρι είναι η παρρησία μας μπροστά στο Θεό. Οι φρόνιμες παρθένες συμβολίζουν τις αγαθής προαίρεσης ψυχές, οι οποίες ζουν αδιάκοπα την λαχτάρα της ένωσής τους με το Νυμφίο της Εκκλησίας, τον σωτήρα Χριστό. Γι' αυτό αγωνίζονται αέναα να αποκτούν αρετές και πνευματική προκοπή και να περιθωριοποιούν όλα εκείνα τα στοιχεία, τα οποία αντιστρατεύονται την ένωσή τους με το Θεό. Οι μωρές παρθένες συμβολίζουν τις ράθυμες, αδιάφορες και εν πολλοίς εχθρικά προς το Χριστό διατελούσες ψυχές. Είναι εκείνες οι ψυχές οι οποίες απορροφημένες από την υλιστική ευδαιμονία, αδιαφορούν για την πνευματική πρόοδο και την εν Χριστώ σωτηρία.

Το φοβερό γεγονός της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου θα γίνει, όπως αναφέραμε ξαφνικά και σε χρόνο ανύποπτο και θα πληρώσει με χαρά ανείπωτη τις φρόνιμες και αγαθές ψυχές και θα φέρει φόβο και αγωνία τις μωρές ψυχές. Οι μεν πρώτες θα επιβραβευτούν για την σώφρονα στάση τους και θα εισέλθουν στην ατέρμονη βασιλεία του Θεού, ενώ οι δεύτερες εξ' αιτίας της αμέλειά τους θα αποκλειστούν από τη βασιλεία του Θεού και θα βυθισθούν στην κατάσταση της παντοτινής λύπης και της τιμωρίας, «εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού»(Ματθ. 25:41)

Ως συνοδοιπόροι του Θείου Πάθους θα πρέπει να έχουμε συνεχώς στραμμένη τη σκέψη μας πως θα ενώσουμε την ψυχή μας με το Νυμφίο Χριστό. Τα φτηνά και εφήμερα πράγματα πρέπει να τα θέτουμε σε δεύτερη μοίρα, αν θέλουμε κι' εμείς να βρεθούμε στην ομάδα των φρονίμων παρθένων κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Ο δρόμος του Θείου Πάθους δείχνει και σε μας το δικό μας δρόμο, ο οποίος είναι ατραπός μαρτυρίου, ο οποίος όμως οδηγεί στη εν Χριστώ λύτρωση και στην αιώνια ζωή.

Το Συναξάρι της Μεγάλης Δευτέρας

«Τη Αγία και Μεγάλη Δευτέρα μνείαν ποιούμεθα του μακαρίου Ιωσήφ του παγκάλου και της υπό του Κυρίου καταραθείσης και ξηρανθείσης συκής».

Ο Ιωσήφ θεωρείται από την Εκκλησία μας ως "εικών" και "τύπος" του Χριστού. Οπως ο Ιωσήφ φθονήθηκε από τους αδελφούς του, έτσι και ο Χριστός, κατά το Συναξάρι της Μεγάλης Δευτέρας, "παρά των ομοφύλων φθονείται". Οπως ο Ιωσήφ πωλήθηκε στους ισμαηλίτες εμπόρους για τριάκοντα αργύρια, έτσι και ο Κύριος "παρά του μαθητού τριάκοντα αργυρίοις πιπράσκεται". Όπως ο Ιωσήφ εγκαταλείφθηκε από τα αδέλφια του "εις τον ζοφώδη σκοτεινόν λάκκον", έτσι και ο Κύριος κλείσθηκε στο σκοτεινό τάφο. Τέλος, όπως ο Ιωσήφ δοξάσθηκε και βασίλευσε στην Αίγυπτο, έτσι και ο Κύριος ανέστη και την αμαρτία "κατά κράτος νικά, του κόσμου τε παντός άρχει, και φιλάνθρωπος εξυκνείται ημάς δια της μυστικής σιτοδοσίας, ως εαυτόν υπέρ ημών δους και ότι τρέφει ημάς ουρανίω άρτω".

Η άκαρπη συκιά, που ξηράθηκε, είναι το σύμβολο κάθε ανθρώπου, που δεν παρουσιάζει καρπούς αρετής και του λαού εκείνου, που δεν φάνηκε άξιος της κλήσεως του.

Φορολογία της Εκκλησίας

Πολλά έχουν ακουστεί και γραφεί το τελευταίο διάστημα για τη φορολόγηση της Εκκλησίας της Ελλάδος, λόγω των δυσμενών οικονομικών συνθηκών στην Πατρίδα. Αυτό το θέμα είναι οπωσδήποτε ιδιαίτερα σημαντικό και χρήζει σφαιρικής μελέτης. Εμείς ευρισκόμενοι στην ξένη δεν μπορούμε προφανώς να συμμετάσχουμε στη συζήτηση που γίνεται αυτή την στιγμή, με υπεύθυνο τρόπο, σε διάφορα κλιμάκια στην Εκκλησία και στην Πολιτεία. Ίσως όμως να μπορούμε να προσφέρουμε κάποιες πληροφορίες για το τι συμβαίνει στην Αγγλία, όσον αφορά τη φορολόγηση της Αγγλικανικής Κοινωνίας (Anglican Communion), περίπτωση που μπορεί να έχει κάποιες -έστω επιφανειακές- αναλογίες, λόγω του ότι είναι κι αυτή η επίσημη Χριστιανική Ομολογία στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπως είναι και η (Ορθόδοξη) Εκκλησία της Ελλάδος στην Ελλάδα. Αυτή η πληροφόρηση ίσως να συμβάλει στην καλύτερη αντιμετώπιση του σημερινού προβλήματος στην Πατρίδα.

Από την έρευνα που κάναμε τις τελευταίες ημέρες στο Λονδίνο βρήκαμε τα παρακάτω ενδιαφέροντα στοιχεία:

1. Οι Χριστιανικές Ομολογίες (αλλά και οι άλλες θρησκευτικές ομάδες που δρουν στο Η.Β.) δεν φορολογούνται για να υφίστανται ως χριστιανικά ή θρησκευτικά σώματα. Αυτό στηρίζεται στη νομική ιδέα ότι οι Ομολογίες και τα τμήματά τους (Ενορίες) είναι Φιλανθρωπικά Ιδρύματα και ως τέτοια εξαιρούνται της φορολογίας.

2. Οι Χριστιανικές Ενορίες πληρώνουν τους συνήθεις φόρους: Εθνική Ασφάλιση (National Insurance) για τους υπαλλήλους τους, ΦΠΑ, Δημοτικά Τέλη για τα κτήριά τους.

3. Όλοι οι Κληρικοί πληρώνουν φόρους στο Κράτος ως άτομα.

4. Το Παγκάρι και ο δίσκος (collections) δεν φορολογούνται στην Αγγλία. Αυτό ισχύει για όλες τις θρησκείες.

5. Οι Χριστιανικές Ομολογίες (της Αγγλικανικής συμπεριλαμβανομένης) δεν λαμβάνουν καθόλου χρήματα από το Κράτος. Έχουν όμως δικαίωμα να ζητήσουν να τους προσφερθούν χρήματα (μέσω του Gift Aid) από το Κράτος, όταν συμφωνήσει και εκείνος που προσφέρει κάποια δωρεά. Για παράδειγμα, όταν κάποιος προσφέρει μια λίρα στερλίνα προς την Εκκλησία του, εάν είναι φορολογούμενος στην Αγγλία και υπογράψει ένα σχετικό έντυπο, η Εκκλησία του μπορεί να αιτήσει να λάβει από το Κράτος 25 πέννες, τα οποία λαμβάνονται από τους φόρους που έχει πληρώσει στο Κράτος ο δωρητής.

6. Για τις όποιες επιχειρηματικές δραστηριότητες, ειδικά η Αγγλικανική Κοινωνία, φορολογείται με τον φόρο corporation.

7. Η Αγγλικανική Κοινωνία εξαιρείται από φορολογία για οποιαδήποτε επιχειρηματική δραστηριότητα, με την προϋπόθεση τα έσοδα να χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

8. Η Αγγλικανική Κοινωνία κανονίζει τα οικονομικά και φορολογικά της ζητήματα μέσω των Ενοριακών Φιλανθρωπικών Ιδρυμάτων, ενώ η Ρ/Καθολική Ομολογία τα κανονίζει μέσω των Επισκοπών.

Ίσως τα παραπάνω να μας βοηθούν, έστω και ελάχιστα, να κατανοήσουμε κάπως το παμέγιστο αυτό ζήτημα της φορολόγησης, και μάλιστα με δίκαιο τρόπο, της όποιας εκκλησιαστικής περιουσίας και της όποιας επίσης εκκλησιαστικής επιχειρηματικότητας.

π. Α.Δ.Σ.

Οι Πελοποννήσιοι εορτάζουν την Εθνική Επέτειο

Η Εταιρεία Πελοποννησίων Μεγάλης Βρετανίας εορτάζει αύριο Κυριακή των Βαΐων στο Λονδίνο την Εθνική Επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821, σύμφωνα με το παρακάτω Πρόγραμμα:

Όνειρο Ειρήνης

Την ερχόμενη Κυριακή στις 7.30 μ.μ. ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος στο Λονδίνο κ. Μάκης Παντζόπουλος θα εγκαινιάσει την έκθεση ζωγραφικής του Ματθαίου Χρήστου, στη Γκαλερί «Κ», στο Hampstead του Λονδίνου.

Στην Ανακοίνωση Τύπου που συντάχθηκε από την Ann Eastman αναφέρονται τα εξής:

Gallery K is delighted to welcome Mattheos Christou back to Hampstead for an exhibition of his latest paintings. The predominant theme of his work is peace. Peace in its obvious sense – as opposed to war and aggression, but also the peace that brings calmness to our lives, and the peace to listen to peace, so that we can shut out the raucous soundtrack of the world.

Mattheos Christou was born in Cyprus, in 1956. It was a year notable for conflicts including Britain and France bombing Egypt, USSR testing its nuclear bomb, the Battle of Algiers, Cyprus fighting the British for independence, and the Soviets invading Hungary. Conflict returned to Cyprus in 1974, although by then Mattheos was in Athens, at the School of Fine Arts. Among his tutors was Dimitris Mytaras, one of the most important Greek painters of the 20th century.

The curving shapes in the paintings of Mattheos Christou are free and spontaneous; there are no aggressive hard angles or sharp lines, and for him their absence represents peace. The forms in his paintings remind one of the serenely simplified sculptures of Brancusi. This sculptural approach, with its economic colour palette of blue, red, ochre and brown acrylics, with painted black borders instead of frames, combine to create his distinctive recognizable style. This is a style that he has retained throughout the years, although recently he introduced the colour green to convey optimism, and the eyes always depicted with a soulful Byzantine gaze, are often closed in contemplation or meditation.

Small boats rock gently on blue horizons, a visual metaphor for the quest of Odysseus on his eternal journey seeking fulfilment, while on the shore Penelope endlessly waits and dreams. The white dove is the universal symbol of peace and hope, although in mythology, doves accompany female deities, especially erotic Aphrodite, whereas in Christianity the dove is the emblem of the Holy Spirit. Mattheos enjoys playing with the varying meanings of the symbolism he incorporates.

Apart from peace, it is family relationships that are the most important factor in Mattheos Christou’s life. He constantly uses imagery relating to integrated family groups; they express his desire for us all to be united in peace – far beyond our own lives and family circles – rippling out across the seas harmoniously to include the universal family of Man in a world without conflict.

H έκθεση θα παραμείνει ανοικτή από τις 28 Μαρτίου έως τις 7 Μαΐου.

Ο λόγος στην Πνύκα

Εθνική Εορτή σήμερα. Η δική μας συμμετοχή από το ιστολόγιο αυτό είναι η παράθεση του λόγου που έβγαλε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ανεβασμένος στα βράχια της Πνύκας. Ο λόγος αυτός στέκεται ως η πνευματική διαθήκη του ήρωα στο έθνος. Ο λόγος του αγράμματου, μα σοφού στρατηγού, απευθυνόμενος προς τα νιάτα της Αθήνας του 1838, και προς όλους τους Έλληνες έχει ως εξής:

«Παιδιά μου! Στον τόπο τούτο που εγώ πατώ σήμερα, πατούσαν και δημηγορούσαν τον παλιό καιρό άντρες σοφοί και άντρες με τους οποίους δεν είμαι άξιος να συγκριθώ και ούτε να φτάσω τα ίχνη των. Εγώ επιθυμούσα να σας ιδώ, παιδιά μου, στη μεγάλη δόξα των προπατόρων μας κι έρχομαι να σας είπω όσα στον καιρόν του αγώνα μας και πριν απ’ αυτόν κι ύστερα απ’ αυτόν ο ίδιος παρατήρησα κι απ’ αυτά να κάμωμεν συμπερασμούς και για την μέλλουσαν ευτυχία σας, μολονότι ο Θεός μόνος ηξεύρει τα μέλλοντα. Και διά τους παλαιούς Έλληνας, οποίας γνώσεις και οποία δόξα και τιμήν έχαιραν κοντά στα άλλα έθνη του καιρού των, οποίους ήρωας στρατηγούς, πολιτικούς είχαν, διά ταύτα σας λέγουν καθ’ ημέραν οι διδάσκαλοί σας και οι πεπαιδευμένοι μας. Εγώ δεν είμαι αρκετός. Σας λέγω μόνο, πως ήτον σοφοί και από εδώ επήραν και εδανείσθησαν τα άλλα έθνη την σοφία των...

Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοια και ετρώγονταν μεταξύ τους και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι και τους υπόταξαν. Ύστερα ήρθαν και οι Μουσουλμάνοι και κάναν ό,τι μπορούσαν ν’αλλάξει ο λαός την πίστη του. Έκοψαν γλώσσες σε πολλούς ανθρώπους, αλλά εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοβαν, ο άλλος τον σταυρό του έκανε. Σαν είδε τούτο ο σουλτάνος, διώρισε ένα βιτσερέ (αντιβασιλέα), ένα πατριάρχη και του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαναν ό,τι τους έλεγε ο σουλτάνος. Ύστερον έγιναν οι κοτζαμπάσηδες σε όλα τα μέρη. Η τρίτη τάξη, οι έμποροι και οι προκομμένοι, το καλύτερο μέρος των πολιτών, μη υποφέροντες τον ζυγόν έφευγαν κι οι γραμματισμένοι πήραν τα βιβλία και φύγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα τους. Κι έτσι έμεινε ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατάντησε σε αθλίαν κατάσταση και αυτή ηύξανε καθ’ ημέρα χειρότερα· διότι αν βρισκόταν μεταξύ του λαού κανείς με λίγη άνθηση τον λάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, ή εσύρετο από τον έμπορον της Ευρώπης ως βοηθός του ή εγίνετο γραμματικός του προεστού. Και μερικοί μη υποφέροντες την τυραννίαν των Τούρκων και βλέποντες τις δόξες και τις ηδονές οπού απελάμβανον αυτοί, άφηναν την πίστη τους και εγίνοντο Μουσουλμάνοι. Και τοιουτοτρόπως κάθε μέρα ο λαός ελίγνευε και επτώχυνε. Σ’αυτή τη δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί απ’ τους φυγάδες γραμματισμένους μετέφραζαν και στέλναν στην Ελλάδα βιβλία. Και σαν τους πρέπει να χρεωστούμεν ευγνωμοσύνη, γιατί αμέσως οπού κανένας άνθρωπος απ’το λαό μάνθανε τα κοινά γράμματα, διάβαζε αυτά τα βιβλία και έβλεπε κοινά γράμματα, διάβαζε αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποιους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης κι άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και βλέπαμε και σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε τότε. Όθεν μας ήρθε στο νου να τους μιμηθούμε και να γίνομε ευτυχέστεροι και έτσι έγινε και επροόδευσεν η εταιρεία. Όταν αποφασίσαμεν να κάμωμεν την επανάσταση, δεν εσυλλογιστήκαμε τότε ούτε πόσοι είμαστε, ούτε πως δεν έχομεν άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας μας είπε, πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιτοκάραβα βατσέλα; Αλλά ως μία βροχή έπεσεν σ’ όλους η επιθυμία της ελευθερίας μας και όλοι, και οι κληρικοί και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι συμφωνήσαμεν σ’αυτό το σκοπό και κάναμεν την επανάσταση.

Στον πρώτο χρόνον είχαμεν μεγάλη ομόνοιαν και όλοι τρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας πήγαινε στον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα στο στρατόπεδο κι αν αυτή ομόνοια βαστούσε ακόμη δυο χρόνους, ηθέλαμεν κυριεύσει και την Θεσσαλίαν και την Μακεδονίαν και ίσως φτάναμε κι ως την Κωνσταντινούπολη. Τόσο τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουαν Έλληνα και φεύγαν χίλια μίλια μακριά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός κι ένα καράβι μια αρμάδα. Αλλά δεν εβάσταξε. Ήρθαν μερικοί και θέλησαν να γενούν μπαρμπέρηδες στου κασίδη το κεφάλι. Μας πονούσε το μπαρμπέρισμά τους μα τι να κάνουμε; Είχαμε κι αυτουνών ανάγκη.

Από τότε άρχισε η διχόνοια και χάθηκε η πρώτη προθυμία κι ομόνοια. Κι όταν έλεγες του Κώστα να δώσει χρήματα διά τας ανάγκας του έθνους, ή να πάει στον πόλεμο, τούτος πρόβαλλε το Γιάννη. Και μ’αυτό τον τρόπο κανείς δεν ήθελε να συντράμει, μήτε να πολεμήσει. Και τούτο έγινε επειδή δεν είχαμε έναν αρχηγό και μια κεφαλή, μα ένας έμπαινε πρόεδρος έξι μήνες, σηκωνόταν ο άλλος και τον έριχνε και καθόταν αυτός άλλους τόσους. Κι έτσι ο ένας ήθελε τούτο κι ο άλλος τούτο. Ίσως όλοι θέλαμε το καλό, πλην καθένας κατά τη γνώμη του. Όταν προστάζουνε πολλοί, ποτέ το σπίτι δεν κτίζεται ούτε τελειώνει. Ο ένας λέει ότι η πόρτα πρέπει να βλέπει στο ανατολικό μέρος, ο άλλος στο αντικρυνό κι ο άλλος στο βοριά, σαν να ήταν το σπίτι στον αραμπά και να γυρίζει καθώς λέγει ο καθένας. Με τούτον τον τρόπο δεν κτίζεται ποτέ το σπίτι, αλλά πρέπει να είναι αρχιτέκτονας, οπού να προστάζει πώς θα γίνει. Παρομοίως κι εμείς χρειαζόμαστε έναν αρχηγό κι έναν αρχιτέκτονα, όστις να προστάζει κι οι άλλοι να υπακούνε και ν’ ακολουθάνε. Αλλά επειδή είμαστε σε τέτοια κατάσταση, εξαιτίας της διχόνοιάς μας, έπεσε η Τουρκιά πάνω μας και κοντέψαμε να χαθούμε και στους στερνούς επτά χρόνους δεν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα.

Σ’αυτή την κατάσταση έρχεται ο βασιλιάς, τα πράματα ησυχάζουν και το εμπόριο κι η γεωργία κι οι τέχνες αρχίζουν να προοδεύουν και μάλιστα η παιδεία. Αυτή η μάθηση θα μας αυξήσει και θα μας ευτυχήσει. Αλλά για να αυξήσουμε, χρειάζεται κι η στερέωση της πολιτείας μας, που γίνεται με την καλλιέργεια και με την υποστήριξη του θρόνου. Ο βασιλιάς μας είναι νέος, και συμμορφώνεται με τον τόπο μας. Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να τη στεριώσετε, γιατί σαν πιάσαμε τ’ άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως κι ύστερα υπέρ πατρίδος. Όλα τα έθνη του κόσμου έχουν και φυλάνε μια θρησκεία. Να μην έχετε πολυτέλεια, να μην πηγαίνετε στους καφενέδες και στα μπιλιάρδα. Να δοθήτε στις σπουδές σας και καλύτερα να κοπιάσετε λίγο, δυο και τρεις χρόνους και να ζήσετε λεύτεροι στο υπόλοιπο της ζωής σας, παρά να περάσετε τέσσερις-πέντε χρόνους τη νεότητά σας και να μείνετε αγράμματοι, να σκλαβωθείτε στα γεράματά σας. Ν’ακούτε τις συμβουλές των δασκάλων και γεροντοτέρων και κατά την παροιμία «μύρια ήξευρε και χίλια μάθαινε».

Η προκοπή σας και η μάθησή σας να μη γενεί σκεπάρνι μόνο για το άτομό σας, μα να κοιτάζει το καλό της κοινότητας, γιατί μέσα στο καλό αυτό βρίσκεται και το δικό σας. Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξαιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος και διά τούτο σας ζητώ συγχώρεση γιατί δεν μιλάω καθώς οι δάσκαλοί σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, άκουσα και γνώρισα για να ωφεληθήτε απ’τα περασμένα κι απ’ τα κακά αποτελέσματα της διχόνοιας, που να την αποστρέφεστε και να έχετε ομόνοια. Εμάς μη μας τηράτε πια. Το έργο μας κι ο καιρός μας πέρασε κι οι μέρες της γενιάς που σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν σε λίγο περάσει. Τη μέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθεί η νύκτα του θανάτου μας, καθώς την ημέρα των Αγίων Ασωμάτων θέλει διαδεχθεί η νύκτα και η αυριανή ημέρα. Σε σας μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο που μεις λευτερώσαμε...».

Ο Βασιλικός Οίκος των Stewarts

Τα βρετανικά γραμματόσημα που κυκλοφόρησαν χθες είναι αφιερωμένα στον Βασιλικό Οίκο των Stewarts.

Στα γραμματόσημα αυτά παρουσιάζονται οι 7 Βασιλιάδες που βασίλεψαν στη Σκωτία από το 1406 μέχρι την Ένωση των Στεμμάτων με την Αγγλία το 1603.

Εκτός από τα γραμματόσημα με τους Βασιλιάδες κυκλοφόρησαν και άλλα 4 γραμματόσημα, αφιερωμένα στην εποχή της βασιλείας τους, σύμφωνα με τα παρακάτω:

1st Class - James I (1406-1437): James I (1394 - 21 February 1437) was nominal King of Scotland from 4 April 1406 until his death, although his effective reign only began in May 1424. He spent the earlier part of his reign as a prisoner in England. On his release he made moves to create a strong centralised monarchy in Scotland, and was assassinated by dissident nobles.

1st Class - James II (1437-1460): James II of Scotland (16 October 1430 - 3 August 1460) was the son of James I of Scotland and of Joan Beaufort (daughter of John Beaufort, 1st Earl of Somerset and of Margaret Holland). He gained the nickname "Fiery face" because of a conspicuous vermilion birthmark on his face. He was killed by the accidental explosion of one of his own cannon at the siege of Roxburgh Castle in 1460.

1st Class - James III (1460-1488): James III was an unpopular and ineffective monarch owing to an unwillingness to administer justice fairly, a policy of pursuing alliance with England, and a disastrous relationship with nearly all his extended family. By 1479 this alliance was collapsing. In 1482 leading his subjects against an English invasion, James was arrested at Lauder Bridge. He was imprisoned in Edinburgh Castle, and a new regime, led by 'lieutenant-general' Albany, became established. James regained power, by December 1482 but he became estranged from his wife, Margaret of Denmark, and increasingly his eldest son, favouring his second son. Matters came to a head in 1488 when he faced an army raised by the disaffected nobles at the Battle of Sauchieburn, where he was defeated and killed. His heir, the future James IV, took arms against his father, provoked by the favouritism given to his younger brother.

62p - James IV (1488-1513): James IV (17 March 1473 - 9 September 1513) was King of Scots from 11 June 1488 to his death. He is generally regarded as the most successful of the Stewart monarchs of Scotland, but his reign ended with the disastrous defeat at the Battle of Flodden Field, where he became the last monarch from Great Britain to be killed in battle.

62p - James V (1513-1542): James V (c. 10 April 1512 - 14 December 1542) was King of Scots from 9 September 1513 being just 17 months old when James IV died at Flodden Field, until his premature death at the age of thirty, which followed the Scottish defeat at the Battle of Solway Moss.

81p - Mary (1542-1567): Mary (popularly known as Mary, Queen of Scots) (8 December 1542 - 8 February 1587) was the only surviving legitimate child of King James V. She was six days old when her father died and made her Queen of Scots. In 1558, she married Francis, Dauphin of France, who ascended the French throne as Francis II in 1559. However, Mary was not Queen of France for long; she was widowed on 5 December 1560. After her husband's death, Mary returned to Scotland, arriving in Leith in 1561. Four years later, she married her first cousin, Henry Stuart, Lord Darnley. Their union was unhappy and in 1567, Darnley was found dead in the garden at Kirk o'Field, after a huge explosion in the house. She then married James Hepburn, 4th Earl of Bothwell, who was generally believed to be Darnley's murderer. Following an uprising against the couple, Mary was imprisoned in Loch Leven Castle on 15 June and forced to abdicate the throne in favour of her one-year-old son, James VI. After an unsuccessful attempt to regain the throne, Mary fled to England seeking protection from her father's first cousin, Queen Elizabeth I, whose kingdom she hoped to inherit. Elizabeth, however, ordered her arrest, because of the threat presented by Mary, who was considered the rightful ruler of England by many English Catholics. After a long period of custody, she was tried and executed for treason following her involvement in three plots to assassinate Elizabeth.

81p - James VI (1567-1625): James VI (19 June 1566 – 27 March 1625) was King of Scots as James VI from 1567 to 1625, and King of England and Ireland as James I from 1603 to 1625. He became King of Scotland as James VI on 24 July 1567, when he was just thirteen months old, succeeding his mother Mary, Queen of Scots. Regents governed during his minority, which ended officially in 1578, though he did not gain full control of his government until 1581. On 24 March 1603, as James I, he succeeded the last Tudor monarch of England and Ireland, Elizabeth I, who died without issue. He then ruled the kingdom of England, Scotland, and Ireland for 22 years, often using the title King of Great Britain, until his death at the age of 58.

1st Class - St Andrews: Until the 15th century, the people of Scotland went to England or the Continent for a university education. Wishing to improve training of priests in his diocese, in 1410 the Bishop of St Andrews allowed teaching to start in his city. Papal approval of new universities was difficult to obtain, but the Scots used the split in the Church between supporters of rival popes to obtain a formal charter in 1413.

1st Class - College of Surgeons: In 1505, the Barber Surgeons of Edinburgh were given the Seal of Cause and incorporated as a Craft Guild to promote and maintain the high standards of their trade. King James IV’s personal interest in the new science of medicine guaranteed his support, and in October 1506 a Royal Charter confirmed its formal establishment. Today it remains one of the world’s oldest surgical associations.

81p - Court of Session: The supreme civil court of Scotland originated during the reign of James I in ‘sessions’ of parliamentary committees for civil justice. By the reign of James IV a permanent panel of judges had emerged, but it was only in 1532 that the body was formalised, when James V created the College of Justice with 15 professional ‘Lords of Session’ funded by a tax on the Church.

81p - John Knox: After time as a galley slave, John Knox became a preacher in England. In 1553 he fled to Geneva, but six years later he returned to Scotland and had a key role in the revolution against French influence and Catholicism. As minister of Edinburgh, he helped to devise the framework of Scotland’s Protestant Church, but died in 1572 with his plans unrealised.

Μικρές χαρές της ζωής

Μια φορά κι ένα καιρό σε μια χώρα μακρινή ζούσε ένα αγόρι, διαφορετικό απ’ όλα τ’ άλλα. Τον έλεγαν Ευτύχη. Όλα κυλούσαν ήρεμα στη ζωή του, ώσπου κάποτε, πριν πολλά - πολλά χρόνια, ένα γεγονός έγινε η αιτία για να δει τη ζωή με άλλα μάτια. Τότε του αποκαλύφθηκε ένα μεγάλο μυστικό: η λύση σ’ ένα γρίφο που οι άνθρωποι προσπαθούσαν να λύσουν εδώ και χιλιετίες. Του αποκαλύφθηκε...

Δείτε το μέχρι το τέλος. Θαυμάστε την όμορφη φωνή του Μάκη Ρευματά και την έμπνευση και δημιουργία των παρακάτω συντελεστών:

Ηθοποιοί: Λευτέρης Ελευθερίου και Ευγενία Δελιάλη
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Πιλάβιος

Σενάριο: Δέσποινα Λαδή

Διευθύντρια φωτογραφίας: Zωή Μαντά

Mουσική: Χρήστος Τριανταφύλλου

Σχεδιασμός Ήχου: Teo Βαβούρης

Μοντάζ: Kώστας Βαριβοβιώτης

Παραγωγή: MovieTeller films

Θαλασσινά τοπία από το Λουτράκι

Ένα εξαίσιο μέρος της αγαπημένης Πατρίδας σκέφτηκα να παρουσιάσω σήμερα, μέσα από τα θαλασσινά τοπία του, που τα αποτύπωσε στην κάμερα ο πρωτότοκος υιός και ευγενώς μου τα παραχώρησε.

Είναι το Λουτράκι, παραθαλάσσια πόλη του Νομού Κορινθίας, που βρίσκεται πολύ κοντά στην Αθήνα (80 χλμ.), έτσι ώστε πολλοί κάτοικοι του Λεκανοπεδίου να πηγαίνουν συχνά στο Λουτράκι για λίγη ξεκούραση κι ένα καφέ.

Ξακουστό για τα ιαματικά λουτρά του αλλά και για τις θαλάσσιες δραστηριότητες που προσφέρει, η αρχαία πόλη των Θερμών, το σημερινό Λουτράκι, απλώνεται κατά μήκος μιας μαγευτικής παραλίας 4 χιλιομέτρων.

Το εύκρατο κλίμα και το φυσικό περιβάλλον του Λουτρακίου, οι πανέμορφες και πεντακάθαρες παραλίες του, το φημισμένο μεταλλικό και ιαματικό νερό, συνθέτουν την εικόνα ενός μοναδικού τουριστικού προορισμού αλλά και ενός εξαιρετικού τόπου για μόνιμη κατοίκιση, αποκτώντας ολοένα και περισσότερους φίλους.

Ήταν η αγαπημένη πόλη των Θεών, για αυτό και ο Απόλλων και η Ήρα είχαν τους ναούς τους εκεί για τη λατρεία τους. Το Λουτράκι γεννήθηκε μαζί με τη Θεά Υγεία και μεγάλωσε στα χέρια του Ξένιου Δία.

Ένας σημαντικός αρχαίος πολιτισμός αναπτύχθηκε στην περιοχή Περαία σημερινή Περαχώρα, λόγω της πλεονεκτικής γεωγραφικής θέσης του. Ένα μεγάλης κατασκευής υδραγωγείο δημιουργήθηκε το 300 π.Χ. Κατά τους προ-ρωμαϊκούς χρόνους το Λουτράκι ήταν ένα ζωτικής σημασίας κομμάτι της Κορίνθου, υπερηφανευόμενο για έναν ακμαίο πολιτισμό ισάξιο με αυτόν της Κορίνθου. Κατά τη διάρκεια των Βυζαντινών χρόνων οι εκκλησίες χτίστηκαν γύρω από τα ιαματικά λουτρά.

Η πιο πρόσφατη ιστορία του Λουτρακίου, που ονομάστηκε έτσι από τα θερμικά λουτρά που παρείχαν οι πηγές του, άρχισε το 1847 όταν έγινε η πρώτη επίσημη ανακοίνωση για τη θεραπεία ασθενών και άρχισε η οργανωμένη ανάπτυξη των εγκαταστάσεων γύρω από τις πηγές. Το Λουτράκι χαρακτηρίστηκε ως Λουτρόπολη το 1925.

Με το πέρασμα των χρόνων δεν έχασε καθόλου την ιδιότητα αυτή, αλλά τόνωσε το τουριστικό της προφίλ αξιοποιώντας τα ιαματικά νερά, μια σειρά από φυσικές ομορφιές και τα κλιματικά προσόντα που κάνουν την πόλη, πέραν των άλλων, έναν προορισμό θεραπευτικού τουρισμού.

Αυτό το δώρο της φύσης, "το νερό της ζωής" όπως εύστοχα έχει χαρακτηρισθεί, αποτελεί σύμβολο για το Λουτράκι, αφού οι θεραπευτικές του ιδιότητες και τα ευεργετικά του αποτελέσματα είναι γνωστά δια μέσου των αιώνων.

Ε΄ Κυριακή των Νηστειών

«ΟΣ ΕΑΝ ΘΕΛΗ ΓΕΝΕΣΘΑΙ ΜΕΓΑΣ ΕΝ ΥΜΙΝ,
ΕΣΤΑΙ ΥΜΩΝ ΔΙΑΚΟΝΟΣ»

Βρισκόμαστε ήδη στο πέμπτο σκαλοπάτι της Μεγ. Σαρακοστής, στην Πέμπτη Κυριακή των Νηστειών. Η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας παρακολουθεί προσεκτικά τα βήματα του Ιδρυτή και Ευεργέτη της Κ.η.Ι.Χ., ο οποίος μαζί με τους Αγίους Μαθητές Του «ήσαν εν τη οδώ αναβαίνοντες εις Ιεροσόλυμα».

Η πορεία αυτή δεν ήταν ευχάριστη και απολαυστική. Δεν ήταν πορεία που θα τους οδηγούσε σε χαρές και σε κοσμική αναγνώριση του θεϊκού μεγαλείου Του. Ήταν πορεία οδύνης και στεναγμών, όπου «ο Υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται τοις αρχιερεύσι και τοις γραμματεύσι, και κατακρινούσιν αυτόν θανάτω και παραδώσουσιν αυτόν τοις έθνεσι, και εμπαίξουσιν αυτώ και μαστιγώσουσιν αυτόν και εμπτύσουσιν αυτώ και αποκτενούσιν αυτόν». Η σπουδαιότητα της πορείας αυτής βέβαια δεν βρίσκεται μόνο στην εκούσια θυσία, τις λεπτομέρειες της οποίας θα βιώσουμε λειτουργικά όλοι οι αφοσιωμένοι χριστιανοί σε λίγες ημέρες, αλλά αποκαλύπτεται περισσότερο και καθαρώτερα στην αμέσως επόμενη φράση: «και τη τρίτη ημέρα αναστήσεται».

Είναι αλήθεια πως πάντοτε η Ορθοδοξία στηρίζει την πίστη και την χριστιανική ζωή των μελών της πάνω σ’ αυτή την μεγάλη αλήθεια, στην Ανάσταση του Κυρίου. Η Ανάσταση του Χριστού είναι το απόγειο της δόξας της Θεανθρώπου, είναι η Ιθάκη των χριστιανών. Στο πραγματικό αυτό γεγονός στηρίζεται η πίστη των Ορθοδόξων. Για τούτο και η Ορθόδοξη Εκκλησία ονομάζεται Εκκλησία της Αναστάσεως.

Ο Κύριος μας μάλιστα, παρότι πορεύεται εκούσια προς το Πάθος, και γνωρίζοντας ακριβώς τι πρόκειται να βιώσει σε λίγες ημέρες, δεν παύει να σκέπτεται και να φροντίζει για την πνευματική κατάσταση και την ενίσχυση των Μαθητών Του. Αυτή την ύστατη ώρα της θυσίας και της αυτοπροσφοράς, ευκαιρίας δοθείσης (όταν ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης ζήτησαν πρωτοκαθεδρία στη Βασιλεία των Ουρανών), Εκείνος τους σύναξε όλους γύρω Του και τους δίδαξε την πραγματικά χριστιανική στάση στις διανθρώπινες σχέσεις.

«Εκείνος που θέλει να γίνει μεγάλος μεταξύ σας θα είναι υπηρέτης σας, και εκείνος που θέλει να είναι μεταξύ σας πρώτος, θα είναι δούλος όλων», τους είπε. Λόγια ιερά, σκέψεις ανώτερες, που δύσκολα μπορεί να συλλάβει ο κοινός ανθρώπινος νους. Όμως οι χριστιανοί δεν είμαστε κοινοί θνητοί, είμαστε κεκλημένοι να υπηρετήσουμε τον Μεγάλο Ποιητή «ορατών τε πάντων και αοράτων», τον «Θεό των θεών και τον Κύριο των κυρίων». Έτσι, δεν μπορούμε πια να ζούμε χοϊκά και να κουβαλάμε πάνω μας τη μυρωδιά της γης. Έχουμε υποχρέωση συνεχώς να αναβαθμιζόμαστε, να ανεβαίνουμε στα πνευματικά σκαλοπάτια και να αποκτούμε θέα του ακτίστου Φωτός.

Το «ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα» δεν αφορά μόνο τον Κύριο και τους Μαθητές Του, δεν αναφέρεται μόνο σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αλλά αφορά όλους τους χριστιανούς, όλων των εποχών και τάξεων. Και σ’ αυτή την πορεία προς την ατομική μας θυσία και προσφορά, η οποία θα έχει βέβαια ως επακόλουθο και την προσωπική εμπειρία της λαμπροφόρου Αναστάσεως, έχουμε υποχρέωση να είμαστε διάκονοι, να θεραπεύουμε τον πόνο του διπλανού μας και να υπηρετούμε τους ιερούς σκοπούς της χριστιανικής ζωής και κοινωνίας. Να είμαστε κοντά και δίπλα με τους συνανθρώπους μας, πάσχοντες και υποφέροντες μαζί τους, για να δείξουμε με την προσωπική μας βιοτή ότι ενστερνιζόμαστε το παράδειγμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και έτσι να δώσουμε γνήσια μαρτυρία χριστιανικής πίστεως και αγάπης προς όλους.

Αμήν.

π. Α.Δ.Σ.

Η πόλη του Windsor

Η πανέμορφη πόλη του Windsor βρίσκεται στον Βασιλικό Δήμο του Windsor, της Κομιτείας Berkshire, στα δυτικά του Λονδίνου και νότια του Τάμεση.

Η πρώϊμη ιστορία της πόλης χάνεται στα βάθη των αιώνων. Σ’ αυτήν βρίσκει κανείς ρωμαϊκά και αγγλοσαξωνικά στοιχεία.

Η πρώτη επίσημη αναφορά γίνεται στον σπουδαίο ιστορικό Κώδικα Αγγλο-Σαξωνικό Χρονικό.

Εκεί βρίσκεται η πιο παλιά βασιλική κατοικία που είναι μέχρι σήμερα εν χρήσει, σχεδόν συνεχώς από τον 11ο αιώνα. Το αρχικό κάστρο, χτισμένο μετά τη νορμανδική εισβολή του 1066, ξαναχτίστηκε με πέτρα επί Ερρίκου του 2ου (1154-1189).

Το 1332 αναφέρεται ως μια από τις 50 πλουσιώτερες πόλεις της Αγγλίας. Η πρόοδός της ήταν αποτέλεσμα της σχέσης της με το στέμμα.

Ο Γεώργιος ο 4ος επισκεύασε το στρόγγυλο πύργο και τις επάλξεις το 19ο αι. Τα διαμερίσματα του Κράτους, που υπέστησαν μεγάλες ζημιές στην πυρκαγιά του 1992, άνοιξαν ξανά στο κοινό.

Από τα πιο ενδιαφέροντα κτίσματα εντός του κάστρου είναι το παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου (1475), μεγαλοπρεπές δείγμα κατακόρυφου γοτθικού ρυθμού.

Το Windsor, λόγω της φυσικής ομορφιάς της περιοχής αλλά και των σπουδαίων κτηρίων του, ιδιαίτερα του βασιλικού κάστρου, και λόγω της εγγύτητάς του στο Λονδίνο, προσελκύει πολλούς τουρίστες, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες.

Φιλολογικός Σύλλογος Παρνασσός

Η ίδρυση του Συλλόγου έγινε στις 24 Ιουνίου 1865 από τα τέσσερα παιδιά του νομισματολόγου Παύλου Λάμπρου, Μιχαήλ, Σπυρίδωνα, Κωνσταντίνο και Διονύσιο. Η πρώτη έδρα του Παρνασσού βρίσκεται στην οικία του πατέρα τους. Λίγα χρόνια αργότερα, αν και οι ιδρυτές είναι ακόμη γυμνασιόπαιδες, ο Σύλλογος αποκτά φήμη. Σε αυτό συμβάλλει και η κοινωνική θέση που κατέχει ο Παύλος Λάμπρος. Με τη δική του παρέμβαση, το 1872, αποδέχεται τη θέση του επιτίμου Προέδρου ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος.

Έτσι, στις 17 Μαρτίου 1875, ο Παρνασσός αναγνωρίζεται με Β.Δ. ως Νομικό Πρόσωπο. Μέχρι τότε ο Σύλλογος έχει ήδη διασυνδεθεί με 80 επιστημονικά σωματεία εντός και εκτός Ελλάδος.

Ήδη από τα πρώτα χρόνια του Συλλόγου, άρχισε να σχηματίζεται από διάφορες δωρεές ένας πρώτος πυρήνας της περίφημης Βιβλιοθήκης του. Οι πρώτοι που δώρησαν βιβλία δικά τους ή άλλων ήσαν διάφοροι λογοτέχνες, όπως οι Δημήτριος Κορομηλάς, Σπυρίδων Βασιλειάδης, Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος, Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής, Δημήτριος Βικέλας, Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, Κωστής Παλαμάς (ο Παρνασσός έχει και Αίθουσα εκδηλώσεων που φέρει το όνομά του), Ανδρέας Λασκαράτος.

Η Βιβλιοθήκη αρχικά είναι διασκορπισμένη σε διάφορες αίθουσες και χωρίς τα βιβλία να έχουν καταγραφεί συστηματικά. Αυτή αναπτύχθηκε κανονικά μόνον μετά τη μεταστέγαση του Συλλόγου στο κτήριο της οδού Κατακουζηνού, οπότε όλες οι πίσω αίθουσες του ισογείου του κεντρικού κτηρίου διαμορφώθηκαν κατάλληλα, με μεγάλα ξύλινα ράφια, και απετέλεσαν έκτοτε τον φιλόξενο χώρο της Βιβλιοθήκης του Παρνασσού. Τα εγκαίνια της Βιβλιοθήκης έγιναν, με μεγάλη επισημότητα, στις 15 Δεκεμβρίου 1935, γεγονός που προφανώς ώθησε αρκετά μέλη του Συλλόγου να δωρίσουν όχι μόνον συγγράμματά τους, αλλά και ολόκληρες συλλογές βιβλίων.

Στις 29 Δεκεμβρίου 1926 η Ακαδημία Αθηνών απονέμει στον Παρνασσό το αργυρό μετάλλιο, θέλοντας να επιβραβεύσει την μέχρι τότε κοινωνική και επιστημονική δράση του.

Το 1947 ιδρύεται επίσημα η Πινακοθήκη του Συλλόγου, η οποία σήμερα αριθμεί 205 έργα Ελλήνων καλλιτεχνών και 35 του ζωγράφου Κ. Γιαννακό.

Τα μέλη του Παρνασσού διακρίνονται σε «επίτιμα», «τακτικά», και «αντεπιστέλλοντα». Σήμερα τα τακτικά μέλη του είναι 480. Η σημερινή διεύθυνση του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσού είναι: Πλατεία Αγ. Γεωργίου, Καρύτση 8, Αθήνα.

Νοηματική γλώσσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία

Σε μια ιστοσελίδα ανακάλυψα αυτή την πολλή ενδιαφέρουσα είδηση, η οποία σίγουρα θα συγκινήσει πολλούς. Όπως αναφέρει ο αρθρογράφος, «Σε μια συμβατική Ορθόδοξη Ακολουθία ανάπηροι, όπως τυφλοί ή κωφοί, μπορεί να αισθάνονται χαμένοι. Αλλά μια εκκλησία στη Μόσχα έχει αλλάξει το τοπίο προσφέροντας ειδική διακονία προς τα μέλη του εκκλησιάσματος με ειδικές ανάγκες. Οι περισσότεροι εκκλησιαζόμενοι σε μια μοσχοβίτικη εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία είναι κωφοί ή τυφλοί, που με την βοήθεια της εκκλησίας έχουν καταφέρει να εκφράσουν την πίστη τους. Η ενορία αυτή ιδρύθηκε πριν από 18 χρόνια με τον σκοπό αυτό. Έχει δε συνεργαστεί με την κοινότητα των κωφών με σκοπό να καλλιεργήσει τη νοηματική γλώσσα που χρησιμοποιείται σήμερα εκεί στη λατρεία. Ο ναός που χρησιμοποιείται επιλέχθηκε ειδικά γιατί μη έχοντας κολώνες επιτρέπει στο εκκλησίασμα να δουν από όλα τα σημεία τον Ιερέα. Η νοηματική γλώσσα χρησιμοποιείται και στην εξομολόγηση, σε ένα τμήμα του ναού που είναι απομονωμένο πίσω από κουρτίνες. Οι εκκλησιαζόμενοι με ειδικές ανάγκες είναι ευτυχείς που έχουν αυτό τον ειδικό χώρο λατρείας».

Τελευταία πληροφορήθηκα και για ανάλογες προσπάθειες στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών και στην Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος. Μακάρι να ευοδωθούν προς όφελος των συνανθρώπων μας που τις έχουν ανάγκη.

Δούλοι...

Καθώς φαίνεται, έχω γίνει τελικά συνθηματοσυλλέκτης. Πάντως το κάνω αυθόρμητα. Δεν συλλέγω τα πάντα. Μόνο εκείνα που μου τραβούν την προσοχή.

Το σημερινό σύνθημα το είδα πρόσφατα στο Ναύπλιο. Μου έκανε εντύπωση η λέξη «δούλοι». Ίσως να εμπεριέχει μια υπερβολή. Ίσως πάλι και όχι. Πάντως σημασία έχει από ποια οπτική γωνία βλέπει κανείς τη δουλεία. Αν είμαστε δούλοι σε κοσμικούς άρχοντες, ή σε καταστάσεις που μας έχουν εγκλωβίσει μέσα τους, τότε τα πράγματα σίγουρα δεν πάνε καλά, και μάλλον θα πρέπει να... αλλάξουμε ζωή, σύμφωνα με τον ποιητή.

Στην Ορθόδοξη Παράδοσή μας όμως οι λέξεις αποκτούν κάποια διαφορετική έννοια. Λαμβάνουν μια άλλη, πιο πνευματική, διάσταση. Στην Παλαιά Διαθήκη διαβάζουμε: «Ιδού δη ευλογείτε τον Κύριον, πάντες οι δούλοι Κυρίου» (Ψαλμ. 133, 1). Στην Καινή Διαθήκη ο Απόστολος των Εθνών Παύλος στην Προς Ρωμαίους Επιστολή (Ρωμ. 1, 1) γράφει: «Παῦλος, δοῦλος Ἰησοῦ Χριστοῦ...». Κατά την περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής, ακούμε στις εκκλησίες να απαγγέλεται μια σύντομη προσευχή μετανοίας του Οσίου Εφραίμ του Σύρου. Σ’ αυτή αναφέρονται τα εξής: «Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργίας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δος• πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης χάρισαί μοι τω σω δούλω…».

Ίσως λοιπόν τελικά να μην είναι και τόσο κακό να είμαστε δούλοι. Μόνο που θα πρέπει να διαλέξουμε με ιδιαίτερη προσοχή και πνεύμα διάκρισης τον Κύριο που θα ακολουθούμε...

50 χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας

Εορτάζονται φέτος τα 50-χρονα από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Για τούτο οργανώνονται πολλές και ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις για να τιμηθεί η Κύπρος και ο πολιτισμός της.

Έτσι, την ερχόμενη Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010, με πρωτοβουλία της αεικίνητης και ελλογιμότατης Δρος Νίκης Κατσαούνη, Μορφωτικής Συμβούλου της Κυπριακής Υπάτης Αρμοστείας Λονδίνου, οργανώνεται στο Βρετανικό Μουσείο μια εκδήλωση με μουσική και ομιλία από τον Δρα Θωμά Kiely, με θέμα την μουσική στην Αρχαία Κύπρο.

Το γενικό θέμα - τίτλος της εκδήλωσης είναι: «50 χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας - 5000 χρόνια κυπριακής μουσικής». Άξιον και δίκαιον μεγαλύνειν Κύπρον, την γην της πικραμένης Παναγιάς...