Λόγος περί φόβου

Αυτή την εποχή, εποχή ανασφάλειας, όχι μόνο για λόγους οικονομικούς, είδα -στην πρόσφατη επίσκεψή μου- στην Πατρίδα πολλούς ανθρώπους ανάστατους, και σε κατάσταση άγχους και ταραχής. Βέβαια, έτσι αισθάνονται περισσότερο εκείνοι που αναμένουν την «σωτηρία» από τον «Καίσαρα», ο οποίος ειδικά την εποχή αυτή είναι παντελώς αδύναμος να ανταποκριθεί σε οποιοδήποτε αίτημα, όσο δίκαιο και πειστικό κι αν είναι. Έτσι, η αυτόματη αντίδραση των ανθρώπων είναι ο φόβος.

Στην οδό Πανεπιστημίου είδα και φωτογράφισα το αναρχικό αυτό σύνθημα που προτρέπει όχι σε απεργία από την εργασία αλλά σε απεργία από τον φόβο. Ούτως ή άλλως απεργούμε εναντίον αυτού που μας βασανίζει. Έτσι δεν είναι; Πόσο επίκαιρο, αλλά και τραγικό συνάμα, φαίνεται και ακούγεται!

Κι ο Γιάννης Τσαρούχης, από μια γνήσια έμπνευση του 1936, ψηλαφώντας τον φόβο, έρχεται να μας πεί:

Φόβε, αγαπητέ, χαμένε,
σκοτάδι, πλούσιοι παιδικοί φόβοι
Χαμένε φόβε του θανάτου, χρυσέ,
Χαμένη ζωηρή φαντασία και πάντα
η τιμωρία και οι πρωτόπλαστοι γυμνοί
με καταπράσινα φύλλα στη μέση στο ηλιοβασίλεμα.
Γυμνά κλεισμένα, μεστά με ό,τι
θα με βασάνιζε, σώματα δίχως ανατομία,
Χρυσό κλάμα της απελπισίας μέσα στη θέρμη,
άγνοια θάνατε παρηγορητικέ, δυνατή μουσική
της ζωής, της μικρής ζωής,
Φόβοι και πλάνες (όλα) ζεστά, χρυσά, στερεά, πλούσια,
αναντικατάστατα, επρομηνούσατε τον έρωτα
και μέσα στον έρωτα ο θάνατος.
Πλούσια σιωπή έλα ως βραβείο
εδώ εις την ψυχή υπάρχει θέσις που σε χωρεί
ίσια ίσια.