Ο αριθμός...

Το παιχνίδι των αριθμών ήταν από πάντα ένα ενδιαφέρον χόμπυ πολλών ανθρώπων. Άλλωστε η γλώσσα των αριθμών είναι σαφώς παγκόσμια γλώσσα.

Έτσι, σκέφθηκα να δούμε σήμερα το παρακάτω παιχνίδι, που μπορεί να το παίξει ο καθένας στην παρέα του, με σίγουρη πάντα επιτυχία:

1) Επέλεξε τον αγαπημένο σου αριθμό απο το 1 ως το 9.

2) Πολλαπλασίασε το με το 3.

3) Πρόσθεσε 3, και μετά πολλαπλασίασε πάλι με το 3 (θα περιμένω να φέρεις το κομπιουτεράκι...).

4) Ο αριθμός που βρήκες αποτελείται από 2 ψηφία.

5) Πρόσθεσε τα ψηφία...

6) Το αποτέλεσμα (πάντα): 9.

Βασιλικός γάμος

Για πολύ καιρό όλα στην Αγγλία λειτουργούν στους ρυθμούς του ονομαστού και αναγκαίου για την αναβάθμιση της εικόνας της αγγλικής μοναρχίας λεγόμενου βασιλικού γάμου. Ακόμα και τα Βασιλικά Ταχυδρομεία κυκλοφόρησαν μια σειρά γραμματοσήμων, αφιερωμένη στον εν λόγω γάμο, του πρίγκηπα της Ουαλίας Ουΐλιαμ και της καλής του Αικατερίνης, που τελείται σήμερα στο Λονδίνο. Μάλλον το σωστότερο θα ήταν να λέγεται πριγκηπικός γάμος, αλλά αφού ο γαμπρός είναι ο διάδοχος του διαδόχου του Αγγλικού θρόνου ίσως να μπορεί να ονομασθεί και βασιλικός γάμος.

Πάντως οι Άγγλοι και όχι μόνο ζουν ειδικά τις τελευταίες ημέρες σε μία μέθη εορταστική, πανηγυρική, εθνική και... ονειρική. Ονειρική, γιατί όλα παραπέμπουν σε βασιλιάδες, πρίγκηπες, παλάτια, μια κοινή θνητή που κατάφερε με την ομορφιά και την εξυπνάδα της να μαγέψει το πριγκηπόπουλο, κι όλα αυτά σε μια περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, αλλά και κρίσης ηθικών αξιών.

Εμείς οι ξένοι παρακολουθούμε από απόσταση όλα τα τεκταινόμενα κι ευχόμαστε τα καλύτερα για το νέο πριγκηπικό ζεύγος. Μακάρι ο Θεός να τους προσφέρει μακροημέρευση και ευτυχία και να τους αξιώσει να εκπληρώσουν στο ακέραιο το κοινωνικό τους έργο (αφού σήμερα μόνο τέτοιο έργο έχει πια μείνει στους πρίγκηπες να κάνουν).

Ηλιακό ρολόϊ στο Marlow

Επανερχόμεθα στην πόλη των ποιητών, το Marlow. Αυτή τη φορά για να δούμε μια μικρή... γωνιά του. Είναι ένα όμορφο μικρό κτήριο, κοντά στο ποτάμι. Δεν μπόρεσα να καταλάβω τη χρήση του. Όμως πάνω από τη θύρα εισόδου πρόσεξα και φωτογράφισα ένα ηλιακό ρολόϊ.

Το ηλιακό ρολόϊ μας παραπέμπει σε άλλες εποχές. Σήμερα όλοι μας έχουμε πολλά ρολόγια. Φορούμε ρολόϊ στο χέρι, ενώ έχουμε άλλα κρεμασμένα στους τοίχους. Ο χρόνος στη σύγχρονη εποχή μας πιέζει, κάποτε μας καταπιέζει. Γι’ αυτό τον παρατηρούμε και τον παρακολουθούμε στενά (και... στεγνά).

Παλαιότερα, που η ζωή ήταν μάλλον χαλαρότερη, υπήρχαν ηλιακά ρολόγια σε κάποια κεντρικά σημεία της κατοικημένης περιοχής (χωριού, πόλης κ.λ.π.) και αυτά τα παρατηρούσαν οι περαστικοί, ή εκείνοι που είχαν επιφορτιστεί με κάποιες δημόσιες υπηρεσίες και εργασίες. Τέτοια ηλιακά ρολόγια βρίσκουμε και στην Πατρίδα. Κάποια είναι πολύ όμορφα από αισθητικής και καλλιτεχνικής πλευράς.

Αυτό που βρήκαμε στο Marlow, εκτός από τους λατινικούς αριθμούς (από το «ένα» έως το «οκτώ») και βέβαια τον κεντρικό «δείκτη» και τις σχετικές ακτίνες είχε και δύο ρητά. Το πρώτο, στο πάνω μέρος του ρολογιού, που είναι γραμμένο στη Μεσαιωνική - Σαξωνική Αγγλική διάλεκτο, λέει: «NE QUID PEREAT» (Let nothing be lost - Ας μην πάει τίποτα χαμένο). Αυτό είναι ένα γνωμικό που χρησιμοποιείται στον Αγγλο-Σαξωνικό κόσμο, αν και δεν είναι πολύ διαδεδομένο. Το βλέπουμε σε καθεδρικούς ναούς της Δύσης, σε τίτλο ιστολογίου και ως το μόττο της ζωής του διακεκριμένου αρχιτέκτονα και καλλιτέχνη Καρόλου Wade (1883-1956).

Το άλλο ρητό, στο κάτω μέρος του ρολογιού, γραμμένο στη λατινική γλώσσα, αναφέρει: «HORAS NON NUMERO NISI SERENAS» (I count only the bright hours - Μετράω μόνο τις χαρούμενες ώρες). Αυτό είναι γνωμικό που θεωρείται χαρακτηριστικό ηλιακών ρολογιών. Σύμφωνα με τον William Hazlitt (“On A Sun-Dial”, 1827): «Some monk of the dark ages must have invented and bequeathed it to us, who, loitering in trim gardens and watching the silent march of time, as his fruits ripened in the sun or his flowers scented the balmy air, felt a mild languor pervade his senses, and having little to do or to care for, determined (in imitation of his sun-dial) to efface that little from his thoughts or draw a veil over it, making of his life one long dream of quiet»!

Εκ κοιλίας μητρός...

...ή τα ταλέντα της Χριστίνας

Για τη Χριστίνα, αγαπημένη μου ανηψιά, έχω ξαναγράψει, πριν από δυο χρόνια. Είναι μια επτάχρονη σήμερα κοπελιά, με εξαιρετικά ψυχικά χαρίσματα και έμφυτα καλλιτεχνικά ταλέντα.

Μαζί με την πασχαλινή κάρτα, την οποία έγραψε η ίδια, εξ ονόματος και των άλλων δύο αδελφών της, αν και δεν είναι η μεγαλύτερη στην ηλικία, μου έστειλε δύο ποιήματα - τραγούδια και μερικές ζωγραφιές της.

Σ’ αυτά διαπιστώνει κανείς μια ευαισθησία και μια διάθεση επικοινωνίας μέσω της τέχνης. Γράφει όμορφα, ζωγραφίζει με ποικιλία χρωμάτων, τραγουδάει με την ψυχούλα της, μιλάει με γλυκύτητα και σοβαρότητα περισσή για την ηλικία της, και γενικώτερα εκπλήσσει τους πάντες με τη δημιουργικότητα και την πνευματική παραγωγή της.

Τα παιδικά τραγούδια της, με θέματα από το φυσικό περιβάλλον, έχουν ως εξής:

Τραγούδι πεταλούδας

Είμαι μια πεταλούδα
ψηλά πετώ
και οι άλλες
οι πεταλούδες
όπου κι αν πάω
αυτές με χαιρετούν.
Πεταλούδες είμαστε εμείς.
Τέλος πεταλουδιών.

Τραγούδι γοργόνας

Ίσια όλα τα κορμιά
πάρτι στην ακρογιαλιά
με τα κύματα οδηγούς
νιώστε τις ουρές σας
σε τρελό ρυθμό.
Η βασίλισσα των ωκεανών
μπέστε μεσ’ στα κύματα
πως κολυμπά
μόνο που έχει στέμμα στα μαλλιά
κολυμπά στα νερά.

Πασχάλιες ευχές

Η μεγαλύτερη εορτή της Χριστιανοσύνης είναι το Πάσχα, η Ανάσταση του Κ.η.Ι.Χ. Κατά τις ημέρες αυτές εμείς ιδιαίτερα οι Ελληνορθόδοξοι ανταλλάσσουμε μεταξύ μας ευχές για να μεταδώσουμε στους συγγενείς, φίλους και γνωστούς τη χαρά της Ανάστασης. Εμείς, μεταξύ των άλλων, λάβαμε αυτό το Πάσχα ευχετήριες κάρτες και επιστολές από πολλά αγαπημένα μας πρόσωπα. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν και οι παρακάτω.

1. Ο Σεβ. Μητροπολίτης Αργολίδος κ. Ιάκωβος:

2. Ο Σεβ. Μητροπολίτης Καστορίας κ. Σεραφείμ:

3. Ο Σεβ. Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου κ. Αμφιλόχιος:

4. Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας π. Κύριλλος:

Τῆς Ἀναστάσεως, ἡ Νύχτα καὶ ἡ Ἡμέρα

Κουρασμένες οἱ κανδῆλες ἀπό τὴν πολύωρη Ἀκολουθία τῆς Παννυχίδος, τοῦ Ὄρθρου καὶ τῆς Λειτουργίας τῆς Ἀναστάσεως ἀφήνουν τὶς στερνὲς τους ἀναλαμπὲς, τώρα ποὺ κλείσανε τὰ φῶτα, σβύσανε τὰ κεριὰ, πῆραν ἀπόλυση οἱ πιστοὶ κι ὁ καθένας τους μὲ ἀναμμένη τὴ λαμπάδα του κατευθύνεται γιὰ τὸ σπίτι του.

Μιὰ εὐωδία κυκλώνει τὸν ἄδειο ναὸ, ποὺ αὐτὲς τὶς στιγμὲς τὴν αἰσθάνεσαι τόσο ἔντονη. Νὰ εἶναι ἄραγε ἀπό τὸ μοσχοθυμίαμα, ἀπὸ τὸ ἄρωμα ποὺ ἔδωσαν οἱ ἐπίτροποι στὸν κόσμο γιὰ τὰ «Χρόνια Πολλὰ», ἤ μήπως εἶναι τὸ περίσευμα ποὺ ἀπόμεινε στὸ Ἅγιο Ποτήριο ἀπό τὴν Πασχάλια Λειτουργία καὶ ἀναμένει, μετὰ τὴν εὐφρόσυνο κοινωνία τῶν πιστῶν, τὴν κατάλυση; Στ᾿ ἀλήθεια, παρ᾿ ὅλη τὴν κόπωση, νοιώθεις τούτη τὴ στιγμὴ μιὰ ξεχωριστὴ ἀγαλλίαση, ἀλλὰ καὶ ὑπέρμετρη συγκίνηση, καθὼς ἀναλογίζεσαι ὅτι τριάντα χρόνια ζεῖς αὐτὲς τὶς λιγοστὲς στιγμὲς, ὠς μιὰ παραχώρηση τῆς Χάριτός Του ποὺ ἐπιμένει νὰ σοῦ δωρίζει ἀκόμα τέτοιες εὐκαιρίες, γιὰ νὰ συνέρχεσαι κάπου-κάπου ἀπό τὴν ἀπόγνωση καὶ τὶς ἀνησυχίες, ποὺ, «ὥσπερ μέλισσαι κηρίον», σὲ κυκλώνουν.

Εἶναι μεταμεσονύχτια ὥρα, μὲ τὴν ἡσυχία νὰ στραγγίζει μέσα σου σταλαγμοὺς κατανύξεως καὶ ξαποσταμοῦ, ὕστερ᾿ ἀπὸ τὴν ἔνταση τῆς βραδυᾶς. Κάπου μακρυὰ ἀκούγονται ἀκόμα κάποιες κροτίδες καὶ τραγούδια τῶν εὐωχουμένων. Εἶναι Ἀνάσταση, βλέπεις κι ὅλοι μετέχουν σὲ κάποια ἐορταστικὴ τράπεζα, ἔστω κι ἄν στάθηκαν ἔξω ἀπό τὴν ἐκκλησιὰ γιὰ λίγα λεπτὰ, ἴσα-ἴσα γιὰ ν᾿ ἀκούσουν τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη».

Αὐτὸς ὁ πολύτιμος χρόνος ποὺ ζεῖς τοῦτες τὶς στιγμὲς, εἶναι καὶ ἡ ἀνταπόδοσή σου μετὰ ἀπό τόση κόπωση. Γιατὶ ὅσο περνάει ὁ καιρὸς ὅλο καὶ τὴν αἰσθάνεσαι αὐτὴ τὴν κόπωση νὰ σοῦ ροκανίζει τὰ θεμέλια τῆς ἀντοχῆς καὶ τῆς προσφορᾶς. Τὸν δοξάζεις, λοιπὸν, κι ἀπόψε ποὺ σοῦ ἐπέτρεψε νὰ κλείσεις καὶ τὴν ἐφετεινὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα, παρόλο ποὺ κατἐβαλες μεγάλη προσπάθεια, ἐπειδὴ στὴν Ἀκολουθία τῶν Παθῶν, γιὰ νὰ βοηθήσεις τὸν ἡλικιωμένο τὸν ψάλτη πήγαινες καὶ μέχρι τὸ ψαλτήρι γιὰ τ᾿ Ἀντίφωνα, τοὺς Μακαρισμοὺς, τοὺς Αἶνους, καὶ τ᾿ Ἀπόστιχα ἤ κι ἀπόψε, ποὺ ἄρχισες νωρὶς τὴν Προσκομιδὴ, γιὰ νὰ ψάλλετε τὸν Κανόνα στὴν Παννυχίδα καὶ στὴ συνέχεια στὸν Ὄρθρο. Κι ἦρθε στὸ νοῦ σου τότε ὁ παπα-Διανέλος ὁ Πρωτέκδικος, τὸν ὁποῖο μνημονεύει στὸ διήγημά του «Λαμπριάτικος ψάλτης» ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ποὺ κινδύνευσε νὰ μείνει δίχως ψάλτη στὸν Ἁη-Γιάννη στὸ Κάστρο, ὅταν πῆγε νὰ κάμει Ἀνάσταση στοὺς ποιμένες. Τὰ βλέπεις, λοιπὸν, ὅλ᾿ αὐτὰ ὡς μέτρα δοκιμασίας, ὠς μαθήματα γιὰ νὰ διδάσκεσαι τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ἀπόδραση ἀπό τὶς βεβαιότητες, ἔτσι ὥστε νὰ στερεώνεται, ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια ὁ λόγος Του: «Ἄνευ ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδὲν». Λόγος-θεμέλιο, ποὺ φυτεύεται μέσα σου καὶ νὰ σοῦ καταργεῖ ὅλα τ᾿ αὐτονόητα καὶ φυσικὰ τὰ ἀνόητα...

π. Κων. Ν. Καλλιανός

Πατριαρχική Εγκύκλιος

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ Τῼ ΑΓΙῼ ΠΑΣΧΑ

Ἀριθμ. Πρωτ. 404

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Καὶ πάλιν μετὰ χαρᾶς καὶ εἰρήνης ἀπευθύνομεν πρὸς ὑμᾶς τὸν χαρμόσυνον καὶ πλήρη ἐλπίδων χαιρετισμὸν "Χριστός Ἀνέστη"!

Αἱ συγκυρίαι καὶ τὰ γεγονότα τῆς συγχρόνου ἐποχῆς φαίνονται μὴ δικαιολογοῦντα τὸ χαρμόσυνον τοῦ χαιρετισμοῦ μας. Αἱ συντελεσθεῖσαι ἤδη φυσικαὶ καταστροφαὶ ἐκ τῶν σεισμικῶν δονήσεων καὶ τῶν θαλασσίων ὑπερκυμάτων καὶ αἱ ἐπαπειλούμεναι τοιαῦται ἐκ τῆς πιθανολογουμένης ἐκρήξεως τῶν πυρηνικῶν ἐργοστασίων, ἀλλὰ καὶ αἱ ἀνθρωποθυσίαι ἐκ τῶν πολεμικῶν συρράξεων καὶ τῶν τρομοκρατικῶν ἐνεργειῶν, ἐμφανίζουν τὸν κόσμον μας δεινῶς πληγωμένον καὶ σφαδάζοντα ὑπὸ τὴν πίεσιν φυσικῶν καὶ πνευματικῶν κακῶν δυνάμεων.

Ἐν τούτοις, ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι γεγονὸς ἀληθινὸν καὶ παρέχει εἰς τοὺς πιστοὺς χριστιανοὺς τὴν βεβαιότητα καὶ εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους τὴν δυνατότητα τῆς ὑπερβάσεως τῶν δυσμενῶν ἐπακολούθων τῶν φυσικῶν καταστροφῶν καὶ τῶν ψυχικῶν ἐκτροπῶν.

Ἡ φύσις ἐπαναστατεῖ ὅταν ἡ ὑπερφίαλος ἀνθρωπίνη διάνοια ἀποπειρᾶται νὰ τιθασεύσῃ τὰς ἀπειρομεγέθεις δυνάμεις τὰς ὁποίας ἔχει ἐμπερικλείσει ὁ Δημιουργὸς εἰς τὰ φαινομενικῶς ἀσήμαντα εἰς ὄγκον καὶ ἀδρανῆ στοιχεῖα της. Θεωροῦντες πνευματικῶς τὰ δυσμενῆ φυσικὰ φαινόμενα, τὰ ὁποῖα πλήττουν τὸν πλανήτην μας ἐπανειλημμένως καὶ διαδοχικῶς κατὰ τοὺς ἐσχάτους τούτους καιρούς, πλησιάζομεν εἰς τὴν ἀποδοχὴν τῆς ἀπόψεως ὅτι ταῦτα δὲν εἶναι ἀνεξάρτητα τῆς πνευματικῆς ἐκτροπῆς τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Τὰ σημεῖα τῆς ἐκτροπῆς, ὅπως ἡ πλεονεξία, ἡ ἀπληστία, ἡ ἀκόρεστος ἐπιθυμία τοῦ πλούτου ἐν συνδυασμῷ πρὸς τὴν ἀδιαφορίαν διὰ τὴν πτωχείαν τῶν πολλῶν τὴν ὁποίαν συνεπιφέρει ὁ ὑπέρμετρος πλουτισμὸς τῶν ὀλίγων, δὲν φαίνονται διὰ τοὺς φυσικοὺς ἐπιστήμονας νὰ ἔχουν σχέσιν πρὸς τὰ φυσικὰ γεγονότα. Ἐν τούτοις, διὰ τὸν πνευματικῶς ἐρευνῶντα τὸ θέμα, ἡ ἁμαρτία διαταράσσει ὄχι μόνον τὴν ἁρμονίαν τῶν πνευματικῶν σχέσεων ἀλλὰ καὶ τῶν φυσικῶν. Ὑπάρχει μυστικὴ σχέσις μεταξὺ τοῦ ἠθικοῦ κακοῦ καὶ τοῦ φυσικοῦ κακοῦ καὶ ἐάν θέλωμεν νὰ ἀπαλλαγῶμεν ἀπὸ τὸ δεύτερον, πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ ἀρνηθῶμεν τὸ πρῶτον.

Ὁ Ἀναστὰς Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ νέος ἄνθρωπος καὶ Θεός, ἀποτελεῖ τὸ πρότυπον τῆς εὐεργετικῆς ἐπιρροῆς τοῦ ἁγίου εἰς τὸν φυσικὸν κόσμον. Ἐθεράπευε τὰς φυσικὰς καὶ πνευματικὰς νόσους καὶ διῆλθεν εὐεργετῶν καὶ ἰώμενος τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ ταυτοχρόνως ἐγαλήνευσε καὶ τὴν τεταραγμένην θάλασσαν καὶ ἐπολλαπλασίασε τοὺς πέντε ἄρτους εἰς χορτασμὸν πεντάκις χιλίων ἀνδρῶν, συνδυάζων οὕτω τὴν ἀποκατάστασιν τῆς πνευματικῆς καὶ τῆς φυσικῆς ἁρμονίας. Ἐὰν θέλωμεν εἰς τὰς παρούσας δυσμενεῖς φυσικῶς καὶ πολιτικῶς καταστάσεις νὰ ἐπιδράσωμεν εὐμενῶς, δὲν ἔχομεν ἄλλην ὁδὸν ἀπὸ τὴν πίστιν εἰς τὸν Ἀναστάντα Χριστὸν καὶ ἀπὸ τὴν τήρησιν τῶν σωτηριωδῶν διὰ τὸν ἄνθρωπον ἐντολῶν Του.

Ὁ Χριστὸς ἀνέστη καὶ συνανέστησε τὸ τέλειον ἦθος τοῦ ἀμαυρώσαντος αὐτὸ ἀνθρώπου, γενόμενος πρωτότοκος καὶ πρωτοπόρος εἰς τὴν ἀναγέννησιν τοῦ κόσμου, τῶν ἀνθρώπων καὶ τῆς φύσεως. Τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως δὲν εἶναι κενὸν οὐσιαστικῆς ἐπιρροῆς εἰς τὴν ποιότητα τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς καὶ τῆς εὐρύθμου λειτουργίας τῆς φύσεως. Ὅσον πληρέστερον καὶ βαθύτερον θὰ βιώσωμεν τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ εἰς τὰ βάθη τῶν καρδιῶν μας, τόσον εὐεργετικωτέρα θὰ εἶναι ἡ ἐπιρροὴ τῆς ὑπάρξεώς μας εἰς τὴν ὅλην ἀνθρωπότητα καὶ εἰς τὸν φυσικὸν κόσμον. Αἱ φυσικαὶ ἐπιστῆμαι ἴσως δὲν ἔχουν ἀκόμη ἐπισημάνει τὴν σχέσιν αὐτὴν μεταξὺ ἀναγεννήσεως τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀνακαινίσεως τῆς φύσεως, ἀλλὰ ἡ πεῖρα τῶν ἁγίων, ἡ ὁποία εἴθε νὰ εἶναι καὶ ἰδική μας πεῖρα, διαβεβαιοῖ ὅτι εἶναι ἐμπειρικῶς διαπιστωμένον ὅτι ὄντως ὁ ἀναγεννημένος ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος ἀποκαθιστᾷ τὴν διατεταραγμένην ἐκ τῆς ἁμαρτίας ἁρμονίαν τῶν φυσικῶν φαινομένων. Ὁ ἅγιος ἐν Χριστῷ μετακινεῖ ὄρη ἐπ’ ἀγαθῷ καὶ ὁ κακὸς καὶ ἀντίθεος ἄνθρωπος μετακινεῖ ἐδάφη καὶ ὑψώνει κύματα ὑπερμεγέθη ἐπὶ κακῷ.

Εἴθε νὰ προσεγγίσωμεν πρὸς τὴν ἁγιότητα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ ἵνα διὰ τῆς χάριτος Αὐτοῦ γαληνεύσωμεν τὰ φυσικὰ καὶ ἠθικὰ κύματα τὰ ὁποῖα πλήττουν τὸν σύγχρονον κόσμον μας.

Ἡ χάρις τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά. Γένοιτο.

Ἅγιον Πάσχα 2011

+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος
διάπυρος πρὸς Χριστὸν Ἀναστάντα
εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Για το Άγιο Φως

Η ΔΕΗΤΙΚΗ ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ

Το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου στην Αγία Ιερουσαλήμ, κατά την διάρκεια της μοναδικής και αρχαιοτάτης Τελετής του Αγίου Φωτός από το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων στον Πανίερο Ναό της Αναστάσεως, ο Πατριάρχης φορώντας μονάχα το λευκό του στιχάρι, κρατώντας δύο πολυσώματες σβηστές λαμπάδες (των 33 κεριών), γονατίζει μπροστά στον Πανάγιο Τάφο και αναπέμπει στο Μέγα Αρχιερέα Χριστό την ακόλουθη ευχή:

«Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ, η Αρχίφωτος σοφία του ανάρχου Πατρός. Ο φως οικών απρόσιτον, ο ειπών εκ σκότους φως λάμψαι, ο ειπών γεννηθήτω φως και εγένετο φως.

Κύριε, ο του φωτός χορηγός, ο εξαγαγών ημάς από του σκότους της πλάνης και εισαγαγών εις το θαυμαστόν φως της σης επιγνώσεως, ο την γην μεν πάσαν δια της εν αυτή ενσάρκου παρουσίας σου, τα καταχθόνια δε δια της εις Άδην καταβάσεώς σου φωτός πληρώσας και χαράς, μετά δε ταύτα δια των Αγίων σου αποστόλων φως καταγγείλας πάσι τοις έθνεσιν.

Ευχαριστούμε σοι, ότι δια της ευσεβούς πίστεως μετήγαγες ημάς από σκότους εις φως και γεγόναμεν υιοί δια του Αγίου Βαπτίσματος, θεασάμενοι την δόξαν σου πλήρη ούσα χάριτος και αληθείας.

Αλλ’ ω φωτοπάροχε Κύριε. Ο το μέγα φως ων, ο ειπών, ο λαός καθήμενος εν σκότει. Δέσποτα Κύριε, το φως το αληθινόν, ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον. Το μόνο φως του κόσμου και φως της ζωής των ανθρώπων, ου από της δόξης επληρώθει τα σύμπαντα, ότι φως εις τον κόσμον ελήλυθας δια της ενσάρκου σου οικονομίας, ει και οι άνθρωποι ηγάπησαν μάλλον το σκότος ή το φως.

Συ Κύριε φωτοδότα επάκουσον ημών των αμαρτωλών και αναξίων δούλων σου των τη ώρα ταύτη παρισταμένων τω παναγίω σου και φωτοφώρω τούτω τάφω και πρόσδεξαι ημάς τιμώντας τα άχραντα πάθη σου, την παναγίαν σου σταύρωσινν, τον εκούσιον θάνατον και την εν τω πανσεβάστω τούτω μνήματι του τεθεωμένου σου σώματος κατάθεσιν και ταφήν και τριήμερον εξανάστασιν, ην χαρμονικώς ήδη αρξάμενοι εορτάζειν, μνείαν ποιούμεθα και της εν Άδου καθόδου σου, δι΄ης τας εκείσε των δικαίων κατεχομένας ψυχάς δεσποτικώς ηλευθερώσας τη αστραπή της σης θεότητος φωτός πληρώσας τα καταχθόνια. Όθεν δη αγγαλομένη καρδία και χαρά πνευματική και τούτο το υπερευλογημένον Σάββατον το εν τη γή και υπό την γην θεοπρεπώς τελεσθέντα σοι σωτηριωδέστατα μυστήριά σου εορτάζοντες και σε το όντως ιλαρόν και εφετόν φως εν τοις καταχθονίοις θεϊκώς επιλάμψαν, εκ τάφου δε θεοπρεπώς αναλάμψαν αναμιμνησκόμενοι, φωτοφάνειαν ποιούμεθα, σου την προς ημάς συμπαθώς γενομένην θεοφανείαν, εικονίζοντες.

Επειδή γαρ τη σωτηρίω και φωταυγή νυκτί πάντα πεπλήρωται φωτός ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια δια το υπερφυές μυστήριον της εν Άδου καθόδου σου και της εκ Τάφου σου τριημέρου αναστάσεως. Δια τούτο, εκ του επί τούτον τον φωτοφόρον σου Τάφον ενδελεχώς και αειφώτως εκκαιομένου φωτός ευλαβώς λαμβάνοντες, διαδιδόαμεν τοις πιστεύουσιν εις σε το αληθινόν φως και παρακαλούμεν και δεόμεθά σου Πανάγιε Δέσποτα, όπως αναδείξης αυτό αγιασμού δώρον και πάσης θεϊκής σου χάριτος πεπληρωμένον, δια της χάριτος του Παναγίου και φωτοφόρου Τάφου σου.

Και τους απτομένους ευλαβώς αυτού ευλογήσης και αγιάσης, του σκότους των παθών ελευθερών και των φωτεινοτάτων σου σκηνών καταξιώσεις, όπου φως το ανέσπερον της σης θεότητος λάμπει. Χάρισαι αυτοίς, Κύριε, υγείαν και ευζωίαν και τους οίκους αυτών παντός αγαθού πλήρωσον.

Ναι, Δέσποτα φωτοπάροχε, επάκουσόν μου του αμαρτωλού εν τη ώρα ταύτη και δος ημίν και αυτοίς περιπατείν εν τω φωτί σου και εν αυτώ μένειν, έως το φως της προσκαίρου ζωής έχομεν.

Δος ημίν Κύριε, ίνα το φως των καλών έργων ημών λάμπει έμπροσθεν των ανθρώπων και δοξάσωσί σε συν τω ανάρχω σου Πατρί και τω Παναγίω Πνεύματι.

Εις φως γαρ εθνών ημάς τέθηκας, ίνα αυτοίς τη σκοτία περιπατούσι φαίνωμεν. Αλλ΄ημείς ηγαπήσαμεν το σκότος μάλλον ή το φως, φαύλα πράσσοντες. Πας γαρ ο φαύλα πράσσων μισεί το φως κατά τον αψευδή λόγον σου, δια τούτο οσημέραι προσκόπτομεν αμαρτάνοντες, επειδή περιπατούμεν εν τη σκοτία. Αλλ΄αξίωσον ημάς το υπόλοιπον της ζωής ημών βιωτεύσαι πεφωτισμένους τους οφθαλμούς της διανοίας ημών.

Δος ημίν, ίνα ως τέκνα φωτός περιπατήσωμεν εν τω φωτί των εντολών σου, το του αγίου βαπτίσματος φωτεινόν ένδυμα, όπερ δια των έργων ημαυρώσαμεν, λεύκανον ως το φως, ο αναβαλλόμενος το φως ώσπερ ιμάτιον.

Δος ημίν ενδύσασθαιτα όπλα του φωτός, ώσπερ ιμάτιον. Δος ημίν ενδύσασθαι τα όπλα του φωτός, ίνα δι΄αυτών τον άρχοντα του σκότουςτροπούμεθα, ος μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός.

Ναι, Κύριε, και ως εν ταύτη τη ημέρα τοις εν σκότει και σκιά θανάτου καθημένοις φως έλαμψας, ούτω σήμερον λάμψον εν ταις καρδίαις ημών το σον ακήρατον φως, ίνα δια τούτου φωτιζόμενοι και θερμενόμενοι εν τη πίστει δοξάζομέν σε το μόνον εκ τούτου του αρχιφώτου φωτός ιλαρόν εις τους ατελευτήτους αιώνας. Αμήν».

Εγκύκλιος Αρχιεπ. Θυατείρων

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ
ΘΥΑΤΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ κ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ
ΕΠΙ ΤΗ ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΕΙ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Προς το Χριστεπώνυμον Πλήρωμα
της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας.

Αγαπητοί μας εν Κυρίω,

«Πιστεύω σου, Δέσποτα τη οικονομία, πιστεύω σου τη συγκαταβάσει, πιστεύω σου τη προσλήψει της εμης αρχής, πιστεύω σου του προσκυνουμένου σταυρού, πιστεύω σου τοις παθήμασι της σαρκός, πιστεύω σου τω τριημέρω θανάτω, πιστεύω σου τη Αναστάσει» (Χρυσόστομος).

Εορτάζουμεν και φέτος τα Άγια Πάθη και την εκ νεκρών Ανάσταση του Σωτήρος ημών Χριστού έχοντες νωπά στο νου μας τα τραγικά γεγονότα που έπληξαν την Ιαπωνία τον περασμένο μήνα. Παρά δε το γεγονός ότι ολόκληρη η Ανθρωπότητα σκιάζεται από την τραγωδία αυτή, εν τούτοις η Χριστιανωσύνη γιορτάζει και πανηγυρίζει μεγαλοπρεπώς τα Γεγονότα εκείνα που συνετελέσθησαν εις την Αγίαν Πόλη Ιερουσαλήμ σχεδόν πριν δύο χιλιάδες χρόνια, «περί πάντων των συμβεβηκότων τούτων», με Πρωταγωνιστή τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Και ύστερα από ολόκληρες εβδομάδες πνευματικής περισυλλογής και προετοιμασίας, εορτάζουμε, βιώνουμε και τιμούμε το Μυστήριον της θείας Οικονομίας, όπου ο Θεάνθρωπος Χριστός παθαίνει, θανατώνεται, και την τρίτην ημέρα εγείρεται από τον ζωηφόρον τάφον, νικητής και τροπαιούχος, «θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν χαρισάμενος». Τα Γεγονότα δε εκείνα που διαδραματίστηκαν εις την Αγίαν Πόλη συνεχίζουν να απασχολούν, να συγκινούν και να συνέχουν τους πιστούς κάθε ηλικίας και τάξεως μέχρι και τούτη την ώρα. Οι Άγιοι Απόστολοι, οι Δώδεκα και οι Εβδομήκοντα, και οι αμέτρητες μυριάδες των πιστών διά μέσου των αιώνων, έζησαν και απέθαναν με την προσδοκία της εκ νεκρών Αναστάσεως του Χριστού. Ο Απόστολος Παύλος γράφοντας εις τον μαθητήν αυτού Τιμόθεον υπενθυμίζει: «Μνημόνευε Ιησούν Χριστόν, εγηγερμένον εκ νεκρών κατά το Ευαγγέλιόν μου˙ εν ω κακοπαθώ μέχρι δεσμών ως κακούργος» (Β’ Τιμοθ. Κεφ. Β’ 8-9). Δικαιολογημένα οι υμνογράφοι της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος, μετά ζήλου και πίστεως κραταιάς ψάλλουν και δοξολογούν τον Χριστόν και, κατά τρόπον θαυμαστόν και ιλαρόν, μας εισάγουν εις το ιερόν κόσμον της χαράς της αγαλλίασης και της θείας μακαριότητας: «Τα πάθη τα σεπτά, η παρούσα ημέρα, ως φώτα σωστικά, ανατέλλει τω κόσμω˙ Χριστός γαρ επείγεται του παθείν αγαθότητι» (Μ. Δευτέρα).

Οι ημέρες αυτές είναι πηγή χαράς και ειρήνης θεϊκής και πνευματικής άνοιξης και ευτυχίας. Γι’ αυτό, αδελφοί και πατέρες να τιμήσουμε την ημέρα, να εορτάσουμε ιεροπρεπώς και με την ψυχή και με το σώμα μας, με τον νού και με την καρδία μας, και με όλη την ύπαρξή μας να γεμίσουμε από την ειρήνην και το φως της Αναστάσεως. Μου φαίνεται δε ότι καμμία άλλη εποχή όπως η δική μας δεν έχει τόσην ανάγκη τον Χριστό, την Ανάσταση, το Ευαγγέλιό του, την διδασκαλία Του, και την Εκκλησίαν Του.

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός «ανέβη στον Γολγοθά και έκαμεν εθελούσιαν θυσίαν γενόμενος ταυτόχρονα θύτης και θύμα παραγενόμενος Αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών δια του ιδίου αίματος εισήλθεν εφάπαξ εις τα άγια, αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος» (Εβραίους, Κεφ. Θ.11-12). Έχοντας κατά νουν αυτήν την μοναδική και ανεπανάληπτη λυτρωτική θυσία και οπλισμένοι από την Αναστάσιμη ελπίδα της νίκης του Θεανθρώπου Χριστού έναντι της φθοράς και του θανάτου, συνεχίζουμε με υπομονή την πρόσκαιρη ζωή μας και μοιραζόμαστε με τους συνανθρώπους μας, τα αγαθά της ζωής, τα λυπηρά του βίου, τις ασθένειες, τους πόνους και τον θάνατον, και τις παντός είδους ταραχές και δοκιμασίες. Προσευχόμαστε για τους εμπολέμους και εκείνους που καταπιέζονται από την τυραννία, την φτώχεια, την ανεργία, τους καταποντισμούς και τους σεισμούς, σαν το τσουνάμι που εμαυροφόρεσε στις μέρες μας την Ιαπωνία. Η χαρά όμως της Αναστάσεως δεν μπορεί ποτέ να επισκιαστεί ούτε να κρυφτεί από τα προβλήματα και τα διάφορα φυσικά κακά που δέρνουν την Κοινωνία, γιατί η Ανάσταση σημαίνει ζωή και αθανασία, σημαίνει ανανέωση ψυχής και σώματος, σημαίνει θεραπεία του πόνου και απάλειψη της δυστυχίας, σημαίνει φανέρωση και επικράτηση της θείας αγάπης προς το Ανθρώπινο Γένος χάριν του οποίου, ο Χριστός ήλθε στην Γη μας για να γεμίσει την Οικουμένη με το έλεος και την φιλανθρωπία Του.

Συμμετέχουμε πρακτικά και ψυχικά εις το θεοπρεπές τούτο παγκόσμιον Γεγονός της Αναστάσεως και το μεταποιούμε εις έργα αγάπης και καλωσύνης και προσφοράς στην καθημερινή μας ζωή. Ενισχύουμε την πίστη μας, μεταλαμβάνουμε των Αχράντων Μυστηρίων, εκφράζουμε την μεταμέλειά μας για τις αμαρτίες και τα λάθη μας προς τους πλησίον μας. Μοιραζόμαστε με γενναιοδωρία τα αγαθά μας με τους φτωχούς και τους πάσχοντες, συγχωρούμε από καρδίας τους φίλους και τους εχθρούς και καλλιεργούμε την αρετή της χαράς και της ειρήνης, της πίστεως και της ελπίδος εις την αγάπη και την φιλανθρωπία του Θεού. Γινόμαστε θεοφόροι, θεολόγοι, Χριστολόγοι και Χριστοφόροι, και αγγελιοφόροι του Μηνύματος της εκ νεκρών Αναστάσεως του Χριστού. Η οικογένεια, οι φίλοι και συνεργάτες μας και η Εκκλησία μας, αποτελούν το ιερόν πεδίο όπου δρά η δική μας αγάπη, το δικό μας ενδιαφέρον και η δική μας δραστηριότητα και φροντίδα για να διαφυλάξουμε, να μεταδώσουμε το πνεύμα και το γράμμα της Αναστάσεως του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, στοιχεία τόσο αναγκαία για τον σύγχρονο συγχυσμένο και από τον Χριστό απομακρυσμένον άνθρωπο. Ιδιαίτερα δε σκεφτόμαστε όλους εκείνους οι οποίοι τείνουν χείρα βοηθείας και ζητούν από μας τους Χριστιανούς ποτήριον ψυχρού ύδατος και ανακουφίσεως στην ερημιά της ψυχής και της ζωής τους.

Ο Νεκραναστημένος Χριστός να επισκεφθεί όλους μας, να διώξει όλα τα κακά από μέσα μας και γύρω μας και να μας αξιώσει να εορτάσουμε με υγεία και χαρά και ευφροσύνη τα Πάθη και την Ανάσταση Του. Μαζί με τον χορόν των Αγίων, των Μαρτύρων και των Οσίων, να συνεορτάσουμεν και εις την κάτω και εις την άνω Ιερουσαλήμ. Ο Νεκραναστημένος Χριστός να μας ειρηνεύσει, να μας φωτίσει και να μας αξιώσει να ψάλλουμε. «Αύτη η ημέρα ήν εποίησεν ο Κύριος˙ αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή».

Στον εκ Νεκρών Αναστάντα Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, ανήκει η δόξα, η Βασιλεία, η προσκύνηση και το άπειρον έλεος εις τους Αιώνας των Αιώνων, αμήν.

Λονδίνο, Πάσχα 2011

Ο Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων
και Μεγάλης Βρετανίας Γρηγόριος

Γολγοθάς

Από τους δύο ληστές ο ένας σώθηκε.

Μην απελπίζεσθε.

Από τους δύο ληστές ο ένας χάθηκε.

Μην επαναπαύεσθε.

ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΕ!

Ιερός Αυγουστίνος

Τροπάριο της Κασσιανής

Πριν από λίγες ώρες (Μεγ. Τρίτη εσπέρας) είχαμε την ωραία ευκαιρία να απολαύσουμε μοναδικές στιγμές κατάνυξης και βυζαντινής μουσικής πανδαισίας και εκκλησιαστικής ψαλμωδίας, όταν στον Ιερό Ναό Αγ. Παντελεήμονος και Αγ. Παρασκευής ΒΔ Λονδίνου ακούσαμε τον Πρωτοψάλτη Ανδρέα Καζαμία να ψάλλει το παραδοσιακό Τροπάριο της Κασσιανής.

Τον Πρωτοψάλτη συνόδευσε και ισοκράτησε ο Λαμπαδάριος του Ναού και Διευθυντής της Κοινοτικής Σχολής Βυζαντινής Μουσικής Δρ. Παναγιώτης Προκοπίου, όπως επίσης και ο Ιεροψάλτης Χαράλαμπος Σάββα.

Το έχει βέβαια η ημέρα, ή η βραδιά καλύτερα, να ψάλλεται το συγκινητικό αυτό τροπάριο, του οποίου το κύριο θέμα είναι η μετάνοια και η επιστροφή στους κόλπους της Ουράνιας Βασιλείας.

«...Αμαρτιών μου τα πλήθη και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μη με την σην δούλην παρίδης, ο αμέτρητον έχων το έλεος»!

Ας ευχηθούμαι να είμαστε καλά και του χρόνου να ξανακούσουμε το υπέροχο αυτό Τροπάριο της Κασσιανής, που μας φέρνει πάντα στο νου μνήμες Άνοιξης και ανθοφορίας, μνήμες Πατρίδας και δεσμών οικογενειακών, μνήμες από ένα χαμένο Παράδεισο, που αγωνιζόμαστε με νοσταλγία και λαχτάρα να επανακτήσουμε.

Παροιμίες για το μήνα Απρίλιο

Του Μάρτη ξύλα φύλαγε, μην κάψεις τα παλούκια,
και τ’ Απριλιού τις δεκοχτώ, μην κάψεις τα καρούλια (του αργαλειού).

Σαν ρίξει ο Μάρτης μια βροχή κι Απριλής άλλη μία,
να δεις κουλούρες στρογγυλές και πίττες σαν αλώνι.

Αν κάνει ο Μάρτης δυο νερά κι ο Απρίλης πέντε - δέκα,
να δεις το κοντοκρίθαρο πως στρίβει το μουστάκι,
να δεις και τις αρχόντισσες πως ψιλοκλεισιρίζουν,
να δεις και τη φτωχολογιά πως ψιλοκοσκινάει.

Αν βρέξει ο Μάρτης δυο νερά κι ο Απρίλης άλλο ένα,
χαρά σε εκείνον τον ζευγά που ’χει στη γη σπαρμένα.

Αν κάνει ο Μάρτης τρία νερά κι ο Απρίλης άλλα δύο,
να δεις του Μάρτη τα κουκιά, τ’ Απρίλη τα σιταράκια,
να δεις το γερο-Κρίθαρο πως τρέφει τη μουστάκα.

Αν κάνει ο Απρίλης δυο νερά κι ο Μάης άλλο ένα,
χαρά στονε τον γεωργό που ’χει πολλά σπαρμένα.

Απρίλης φέρνει τη δροσιά, φέρνει και τα λουλούδια.

Και τ’ Απριλιού ταις δεκοχτώ,
πέρδικα ψόφησε στ’ αυγό (δηλαδή από το κρύο).

Ως τ’ Απριλιού τις δεκαοχτώ να ’χεις τα μάτια σου ανοιχτά.
Περάσανε οι δεκαοχτώ, άραξε πάνω στο αυγό.

Ο Μάρτης έχει τ’ όνομα, κι ο Απρίλης τα λουλούδια.

Ο Απρίλης με τα λουλούδια κι ο Μάης με τα ρόδα.

Ο Απρίλης ο γρίλλης, ο Μάης ο πολυψωμάς.

Τον Απρίλη και το Μάη κατά τόπους τα νερά.

Αλί στα Μαρτοκλάδευτα και τ’ Απριλοσκαμένα.

Του Απρίλη η βροχή, κάθε στάλα και φλουρί.

Απρίλης, Μάης, κοντά είν’ το θέρος.

Στη Σόφια

Η καλή μας φωτεινοτάτη φίλη Φ.Μπ. έκανε ένα ταξίδι στη Βουλγαρία μέσα στο καταχείμωνο. Επισκέφθηκε διάφορα μέρη και θαύμασε τα ελληνικά και άλλα στοιχεία που βρήκε εκεί.

Μεταξύ των άλλων επισκέφθηκε και την πρωτεύουσα Σόφια. Ξεκίνησε την ξενάγησή της από τον επιβλητικότατο Καθεδρικό Ναό του Alexander Ν(ι)έφσκι.

Στο Νάρθηκα του Ναού είδε και φωτογράφισε αυτή την ντοστογιεφσκική μορφή του επαίτη. Όπως η ίδια χαρακτηριστικά αναφέρει: «Η επαιτεία είναι μέρος της καθημερινής ζωής και επομένως ο κύριος επαιτεί στον προθάλαμο του Ναού με τις ευλογίες του προσωπικού».

Στη συνέχεια βλέπουμε αλλαγή φρουράς στο Προεδρικό Μέγαρο, όπου με κόκκινα παλτά είναι η εσωτερική φρουρά και με γκρί παλτά η εξωτερική.

Οι στρατιώτες κάνουν αλλαγή φρουράς κάθε μία ώρα, ενώ κάθε 15' κάνουν κινήσεις για να μη ξεπαγιάσουν, αφού η θερμοκρασία το πρωί κατέβαινε σε -11 και σιγά-σιγά ανέβαινε στο -2 έως 0 στην διάρκεια της ημέρας.

Η φωτογραφία με το ακορντεόν νομίζω ότι μπορεί να είναι η καλύτερη φωτογραφία της ανάρτησης, από καλλιτεχνικής πλευράς. Είναι στη Σόφιa, στη στάση Serdica του μετρό, στο κέντρο της πόλης. Εκεί δίπλα βρίσκονται το ξενοδοχείο Sheraton και το Flocafe που ανήκει στον όμιλο Goodies και είναι ελληνική επιχείρηση. Η φίλη μας γράφει: «γνωρίσαμε τον δ/ντή του ένα νέο 35-37 χρονών, εγκατεστημένο εκεί με την οικογένειά του. Μας κέρασε και lemoncello λόγω της ονομαστικής του εορτής, Ιωάννης».

Τελειώνοντας την περιήγηση στη Σόφια βλέπουμε δυο φωτογραφίες από τη λαϊκή αγορά της πόλης.

Ἐκείνη, ἡ πρώτη στιγμή...

Ἡ κάθε ἐπέτειος τῆς χειροτονίας μας εἶναι ἀναμφίβολα κι ἕνας ἀπολογισμός, ἀλλὰ καὶ μιὰ ἀφετηρία γιὰ μιὰν ἐκκίνηση νέα, ἀνανεώσιμα ἐνθουσιαστική, βεβαία, συντονισμένη πλήρως μὲ τὸ παρελθὸν καὶ ταυτισμένη ἐξάπαντος μὲ τὸ μέλλον -τῇ βοηθείᾳ Του πάντοτε. Γιατὶ ἡ ἐπέτειος αὐτή, μέσω τῆς ὁποίας ἐπιστρέφουμε στὴν πρώτη στιγμὴ, εἶναι συνάμα κι ἕνα σύνορο ἐμβιωμένου χρόνου. Σύνορο, ποὺ ἀγγίζει μὲ τὸ μεσότοιχο ποὺ διακρατεῖ, δύο πραγματικότητες: τὴν πρὸ καὶ τὴν μετὰ τὴν ἱερωσύνη.

Ἀλήθεια, σκεφτήκαμε ποτὲ ὄλοι ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ, πὼς ἦταν ἐκείνη ἡ πρώτη στιγμή, ἡ «μετάβαση» δηλαδή, ἀπό τὸν κόσμο τοῦ λαϊκοῦ στὴν πραγματικότητα τῆς ἱερωσύνης; Μἐ λίγα λόγια, διαννοηθήκαμε ποτὲ, τὶ δύναμη ψυχῆς θέλει καὶ ἔχει ἐκείνη ἡ ἁπλὴ κίνηση, τὸ νὰ βγάλεις, δηλαδή, τὸ σακκάκι καὶ νὰ ντυθεῖς τὸ ζωστικό; Ἴσως κάποιοι νὰ μὴν καταλαβαίνουν τὶ ἐννοῶ γράφοντας αὐτὴ τὴ λεπτομέρεια, ποὺ ἐνέχει μεγάλο εἰδικὸ βάρος καὶ ἰκανῆς σημασίας ψυχολογική δυναμική. Ὡστόσο, θὰ ἤθελα νὰ παρακαλέσω τὸν καθένα μας, Γέροντα ἤ νέο κληρικὸ· ἁπλὸ παπᾶ ἤ ὀφφικιοῦχο· ἱερομονάχο καὶ Ἐπίσκοπο, νὰ σταθοῦν γιὰ λίγο καὶ ν᾿ ἀναπολήσουν ἐκείνη τὴν πρώτη στιγμή. Γιατὶ μέσω αὐτῆς τῆς κίνησης ἀρχίζει κανεὶς ν᾿ ἀποδεσμεύεται (ἀλήθεια, πόσο;) ἀπό τὰ γήινα καὶ ἐφήμερα κι ἀρχίζει νὰ κάνει τὸν πρῶτο του βηματισμὸ στὸ Χορὸ καὶ τὸ Χῶρο τῆς ἱερωσύνης. Κι εἶναι κορυφαῖος αὐτὸς ὁ βηματισμὸς, γιατὶ ἀποτελεῖ καὶ παραμένει μιὰ προσπάθεια ἀναζήτησης ἰσορροπίας, καθὼς πολλὲς καὶ ποικίλες παγίδες τὸν παρενοχλοῦν. Παγίδες φυσικὰ τοῦ κόσμου, ποὺ φτεροκοπᾶ αὐτὲς τὶς ἄχραντες στιγμὲς γύρω μας καὶ ἐπιμένει νὰ περιθωριοποιήσει τὸ Μέγα Μυστήριο, ὥστε νὰ παραγεμίσει τὴν ψυχή μας μὲ λογισμοὺς διάφορους καὶ ἐν πολλοῖς ἐκμαυλιστικούς. Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ εὐχὲς ποὺ ἀναγινώσκει ὁ Ἀρχιερέας, κατὰ τὴν σεπτὴ καὶ ἄχραντη ὥρα τῆς χειροτονίας, ἐνέχουν ἐκρηκτικὸ περιεχόμενο, γιατὶ ἔχουν δοκιμαστεῖ, ὡς προσευχὴ ἀιώνων, ὡς ἰκέσιος λόγος, ὅπως στερεωθεῖ ὁ νεοχειροτονούμενος καὶ προσβλέπει πάντοτε στὴν ἡμέρα καὶ τὴν ὥρα αὐτή μὲ νοσταλγία, ἱερὸ δέος καὶ φιλοτιμία. Κυρίως, ἀπέναντι σ᾿ Ἐκεῖνον ποὺ τοῦ ἔδωσε τὴ δυνατότητα νὰ σταθεῖ «ἔνδον τοῦ ναοῦ καὶ, κυρίως, ἔνδον τοῦ Θυσιαστηρίου».

Ὡστόσο, μὲ τὴ στοιβάδα τῶν χρόνων ποὺ μέσα μας συσωρεύεται, εἶναι δυνατὴ κι ἡ λήθη. Ὅπως δυνατὴ εἶναι καὶ ἡ ἀπογοήτευση ποὺ πυκνώνει στὴν ψυχὴ, ὅπως ἡ συννεφιὰ στὴν εὐδία τῆς μέρας, καὶ τῆς ἀφαιρεῖ τὴν ἰκμάδα καὶ τὸ πρῶτο ἐκεῖνο σκίρτημα τοῦ ἐνθουσιασμοῦ: αὐτὴ τὴ θεόπεμπτη εὐλογία γιὰ φιλότιμη διακονία. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀπαιτεῖται ἡ συχνότερη ἐπιστροφὴ σ᾿ ἐκείνη τὴν πρώτη στιγμὴ, τὴν κορυφαία στιγμὴ, ὅπου ἡ ἀλλαγὴ ἀπό τὰ τοῦ κόσμου στὰ τοῦ Θεοῦ ὁριοθέτησε τὴν περιουσία μας: τὴν ἐλεύθερη ἐπιλογή μας, δηλαδή, ὅπως ἀγόγγυστα πασχίσουμε νὰ διακονήσουμε τὴν πνευματική μας οἰκογένεια, τὴν ἐνορία. Ἄν δὲ σὲ περίπτωση ἀπωλέσουμε αὐτὸ τὸ ὄραμα καὶ τὸ ἀντικαταστήσουμε μὲ κατακτήσεις κοσμικοῦ χαρακτήρα καὶ ἐφήμερου τρόπου αὐτοεκτίμησης καὶ συσώρευσης πλούτου (πρβλ. Λκ. 12, 16-21) , τότε καλύτερα εἶναι νὰ ξαναβάλουμε τὸ σακκάκι μας, νὰ κρεμάσουμε, μὲ τὴν προσδοκία τοῦ ἑπόμενου αὐθεντικοῦ κλητοῦ, τὸ ζωστικό μας καὶ νὰ ξαναγυρίσουμε εἰς τὰ ἴδια. Γιατὶ ἡ κατάχρηση τῆς ἱερατικῆς διακονίας σὲ ἐφαλτήριο οἰκονομικῆς ἐλαφρύνσεως ἤ ἐπίλυσης τῶν ὅσων ἀτομικῶν ἐκκρεμοτήτων μας -οἰκογενειακῶν, οἰκονομικῶν, προσωπικῶν φιλοδοξιῶν κ.ἄ, δὲ στοχεύει πουθενὰ ἀλλοῦ παρὰ μόνο στὴν ἴδια τὴν καρδιὰ τῆς Ἐκκλησίας. Νὰ Τὴν πληγώσει καὶ μὲ ἀπώτερο σκοπό τὴν ἀποξένωση ἀπό τὸν βέβαιο συντροφικὸ πυρήνα: αὐτὸν τῆς ἄδολης διαπροσωπικῆς σχέσης καὶ τῆς συμπαγοῦς κοινότητας, ὅπως εἶναι καὶ παραμένει ἡ ἐνορία.

Περπατώντας ἤδη στὴν τριακοστὴ δεύτερη χρονιὰ ἱερατικῆς διακονίας συλλογίζομαι ὅτι τὰ χρόνια ποὺ πέρασαν, συμπυκνώνονται σ᾿ κείνη τὴν πρώτη στιγμὴ τοῦ γκρίζου Κυριακάτικου πρωϊνοῦ τοῦ Νοεμβρίου, τὸ ὁποῖο εἶναι ἀναφίβολα ὁ ἄξονας, ποὺ γύρω του περιστρέφομαι, ὅπως τὀτε, στὸ Χορὸ δηλαδή, γύρω ἀπό τὴν Ἁγία Τράπεζα, κατὰ τὴν ὥρα τῆς χειροτονίας... Χορὸ ποὺ συνεχίζεται ἀκόμα μὲ τὴν ἀνοχή Του, βέβαια, καὶ τὶς προσευχὲς ὅλων ἐκείνων ποὺ ἐπιμένουν νὰ θεωροῦν τὸν παπᾶ τους πνευματικὸ ὁδηγὸ ἤ καὶ εἰλικρινῆ φίλο. Κι αὐτὸ τοῦ φτάνει καὶ τοῦ περισσεύει.

π. Κων. Ν. Καλλιανός

Σημείωση: Σήμερα είναι η επέτειος της χειροτονίας εις Πρεσβύτερο του π. Κ.Ν.Κ., συγγραφέα του παραπάνω κειμένου. Του ευχόμαστε ολόψυχα Χρόνια Πολλά κι Ευλογημένα, πλημυρισμένα πάντα από τη Χάρη και το Φως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που τον προσκάλεσε να διακονήσει με τις δικές του ανθρώπινες δυνάμεις αυτό το θεανθρώπινο Σώμα της Εκκλησίας Του, μέσα στο οποίο λαμβάνουμε την πρόγευση της Βασιλείας των Ουρανών!

Λάζαρος ο τετραήμερος

Η Aγία Εκκλησία μας τιμά σήμερα το υπερφυσικό θαύμα της εγέρσεως του δικαίου Λαζάρου του τετραημένου, φίλου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Με το θαύμα αυτό ο Κύριος τόνισε και υπογράμμισε το μυστήριο της κοινής των ανθρώπων αναστάσεως. Ο Λάζαρος μετά την έγερσή του και τα εκούσια Πάθη καί την Ανάσταση του Χριστού μας, διωκόμενος κατέφυγε στη νήσο Κύπρο, οπού αργότερα τον συνάντησαν οι απόστολοι Παύλος καί Βαρνάβας καί τον χειροτόνησαν πρώτο επίσκοπο Κιτίου, της πόλης που αποκαλείται σήμερα Λάρνακα.

Ο σημερινός διάδοχος του Αγίου Λαζάρου είναι ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κιτίου κ. Χρυσόστομος, ο οποίος -σε πρόσφατη επίσκεψή του στο Λονδίνο- μου ανέφερε ότι θεωρεί τον Άγιο Λάζαρο ως προσωπικό του Άγιο Προστάτη. Μου έδωσε δε και μια όμορφη εικόνα του Αγίου Λαζάρου, με την παράκληση να τον θυμάμαι στις προσευχές μου.

Στην εσταυρωμένη Μεγαλόνησο ψάλλουν κι ένα ωραίο τραγούδι (ή κάλαντα), αφιερωμένο στον Άγιο Λάζαρο, το οποίο έχει ως εξής:

Έαρ ημίν επέφανεν, τοις πάσι το μηνύον

την του Λαζάρου έγερσιν, ξένον φρικτόν σημείον.

Άνθη και ρόδα εύοσμα, κατάνυξις ψυχής τε,

και λέγω σας ακροαταί, εις την χαράν να είσθε.

Ακούσατε την έγερσιν του τεταρταίου φίλου

και την χαράν, ην έλαβον αι αδελφαί εκείνου,

δια να καταλάβετε τι είναι θεία αγάπη

και πως ψυχή λυτρώνεται από πικρόν τον Άδην,

ως και αυτός ο Λάζαρος, όστις είχεν αγάπην

με τον Δεσπότην τον Χριστόν, πολλήν, καθαρωτάτην.

Αρχίζω την διήγησιν κι όλοι ακροασθείτε

με πόθον και με προσοχήν, για να ωφεληθήτε.

Ο Λάζαρος κατήγετε από την Βηθανίαν

και τον Χριστόν εδέχετο με περισσήν φιλίαν.

Είχεν και δύο αδελφάς, την Μάρθαν και Μαρίαν,

είχον αγάπην περισσήν και καθαράν καρδίαν.

Αυτός λοιπόν ησθένησεν ασθένειαν μεγάλην

και πυρετός τον έβαλεν, κι είχεν μεγάλην ζάλην.

Μα ο Χριστός ευρίσκετο εις μίαν άλλην πόλιν

με όχλον πολυάριθμον ομού και αποστόλοι

τοις μαθηταίς του έλεγεν με την βραχυλογίαν,

σηκούτε να υπάγωμν πάλιν στην Βηθανίαν,

ο Λάζαρος κεκοίμηται και θέλω να κινήσω,

δια να πάγω προς αυτόν και να τον εξυπνίσω.

Οι μαθηταίς δεν εννοούν το τι ’θελεν να είπη.

Ο Λάζαρος απέθανεν, κι είναι μεγάλη λύπη,

ημέρες είναι τέσσερεις, που είναι πεθαμμένος

και εις τον τάφον βρίσκεται κι είναι λαζαρωμένος.

Τότε, λοιπόν, ξεκίνησαν να παν στην Βηθανίαν

οι απόστολοι κι ο Χριστός και όλ’ η συνοδεία.

Η Μάρθα τους προϋπαντά με θρήνους και με γόους

και προσκυνούσα τον Χριστόν, λέγει αυτούς τους λόγους:

Αν ήσο ώδε, Κύριε, ο Λάζαρος ο φίλος

ποτέ δεν θα απέθνησκεν το βέβαιον εκείνος.

Κι ο Ιησούς μας ο Χριστός τότε συνεκινήθην:

Μάρθα, Μαρία, μην κλαίτε, μόνον έχετε πίστιν,

ο γαρ πιστεύων εις εμέ, κάν αποθάνει, ζήση.

Λέγ' η Μαρία, Κύριε, ξεύρω, όσ' αν αιτήσης

σου τα χαρίζει ο Θεός, αν θέλης και ορίσης.

Της λέγει, πού τεθείκατε τον Λάζαρον τον φίλον,

υπάγετε ουν έμπροσθεν και δείξατε μοι κείνον.

Και παρευθύς επρόσταξεν και τούτον να ποιήσουν,

τον λίθον εκ του μνήματος να τον αποκυλίσουν.

Επάνωθεν του μνήματος εστάθην και δακρύζει.

Κι ως άνθρωπος εδάκρυσεν με πολλήν ευσπλαχνίαν,

να δείξει την συμπάθειαν και την επιεικείαν,

και ως Θεός εφώναξεν μίαν φωνήν μεγάλην,

Λάζαρε, δεύρο έξελθε, κι ηκούσθην εις τον Άδην.

Ο Άδης αναστέναξεν, έτρεμεν, εφοβείτον,

ως ήκουσεν του Ιησού την θεϊκήν φωνήν του

τον Λάζαρον απέλυσεν ευθύς και τον αφήνει

και τον βιάζει μάλιστα μήπως εκεί πομείνη.

Εξήλθεν ουν ο Λάζαρος έξω λαζαρωμένος,

κίτρινος, μαύρος και χλωμός και τεταπεινωμένος.

Επρόσταξεν κι ελύσαν του τας χείρας και τας πόδας,

και πήγεν εις τον οίκον του μονάχος κατά μόνας.

Πλήθος πολύ επίστευσεν τότε εκ των Εβραίων,

ιδόντες το θαυμάσιον, και εκ των Φαρισσαίων.

Την δε επαύριον λοιπόν ανέβην εις την πόλιν

επ΄ όνου καθεζόμενος, ομού κι οι αποστόλοι.

Και τα παιδία τα μικρά τον επροϋπαντούσαν

και,ως θανάτου νικητήν, όλοι τον ευφημούσαν,

το «ωσαννά» εκραύγαζον, ομού, «ευλογημένος

ο νυν ερχόμενος Χριστός, ο κεχαριτωμένος».

Και επληρώθην το ρηθέν, παντώς η προφητεία

του προφητάνακτος Δαβίδ, λέγουσα η αγία:

«Εκ στόματος νηπίων τε και εκ των θηλαζόντων

τον αίνον κατηρτίσαμεν, το “ωσανά” βοώντων».

Φθόνος πολύς κατέλαβεν τότε τους Ιουδαίους,

αρχιερείς και ιερείς κι αυτούς τους Φαρισαίους,

και τον Χριστόν και Λάζαρον ζητούσιν να φονεύσουν,

από το πρόσωπον της γής να τους εξολοθρεύσουν.

Και, φοβηθείς ο Λάζαρος, εις του Ιάφα φθάνει,

την Κύπρον την περίφημον ευθύς καταλαμβάνει.

Στες Αλυκές εξέβηκεν, τες περιφημισμένες,

κι εδιέτριβεν εκεί δια πολλές ημέρες.

Και ήλθον οι απόστολοι και τον χειροτονούσιν

αρχιερέαν του Χριστού και τον καθοδηγούσιν.

Τριάντα χρόνους έζησεν μετά την έγερσιν του,

διόλου δεν εγέλασεν εις όλην την ζωήν του.

Και ύστερον απέθανεν εκεί στο ποιμνιόν του

και ευλαβώς εκήδευσαν πάντες το λείψανον του.

Και τό ΄χομεν ως θησαυρόν, καύχημαν και ελπίδαν

και δι' αύτου λυτρούμεθα που κάθε τυρανίδαν.

Μετά καιρόν πολλύν λοιπόν το λείψανον Λαζάρου

εκ Κωνσταντινουπόλεως ήλθον, ινά το πάρουν,

με προσταγήν βασιλικήν Λεόντος Σοφωτάτου

ούτος γαρ έκτισεν ναόν μέγαν εις τ' όνομα του,

έθεσεν δε το λείψανον μέσα στο ιερόν του,

και βρύει θαύματα πολλά εκεί εις τον ναόν του.

Κι εσείς, όπου τ' ακούετε, να' χετε την ευχήν του,

νά 'χετε πάντα βοηθόν την θείαν δυναμίν του.

Και την λαμπράν Ανάστασιν όλοι ν' αξιωθώμεν,

τον παντοδύναμον Θεόν ίνα δοξολογώμεν.

Κι εμείς καλώς σας ηύραμεν και να πολυχρονάτε

τυριά πολλά να κάμνετε κι εμάς να μας διάτε.

H Άνοιξη νικάει πάντα

Ένα μικρό ταξίδι στο απερίγραπτης ομορφιάς Marlow, την πόλη των ποιητών, μας πείθει απόλυτα για την αλήθεια του τίτλου.

Απρίλης μήνας και ιδού αναβαίνωμεν εκούσια εις Ιεροσόλυμα... Ο καιρός μας βέβαια στη γηραιά Αλβιώνα δεν είναι πάντα ευνοϊκός. Αντίθετα μάλιστα. Ο ουρανός παραμένει... σκοτεινός.

Όμως η ανθοφορία δεν σταματά! Η ζωή συνεχίζει ακάθεκτη την πορεία της! Η Άνοιξη είναι εδώ, ακόμα και με σκοτεινιά!

Συγκεκριμένη απόδειξη για τούτο είναι και οι πανέμορφες τουλίπες, που τις βλέπουμε να ξεπηδούν μέσα από τα... κούτσουρα! Η Άνοιξη, η ζωή, όντως νικάει πάντα!

Η Ολυμπιάδα μετά τον Αλέξανδρο

Πραγματοποιείται σήμερα στο Ελληνικό Κέντρο Λονδίνου (The Hellenic Centre, 16-18 Paddington Street, Marylebone, London W1U 5AS), από τις 7.15 μ.μ., μια ενδιαφέρουσα εκδήλωση, στη διάρκεια της οποίας θα ομιλήσει ο Robin Waterfield, με θέμα: «Tears of Iron: Olympias after the Death of Alexander the Great».

Στην ίδια εκδήλωση θα παρουσιασθεί και το βιβλίο του ομιλητή, με τίτλο: «Dividing the Spoils, the War for Alexander the Great’s Empire».

Την εκδήλωση συνδιοργανώνουν το Ελληνικό Κέντρο, η Ένωση Μακεδόνων Μεγ. Βρετανίας και ο σπουδαίος και παγκοσμίου φήμης και εγκυρότητας Εκδοτικός Οργανισμός «Oxford University Press».

Βασιλική Σαιξπηρική Εταιρεία

Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από την ίδρυση (1961) της Βασιλικής Σαιξπηρικής Εταιρείας (Royal Shakespeare Company).

Για το λόγο αυτό τα Βασιλικά Ταχυδρομεία της Βρετανίας κυκλοφόρησαν χθες μια σειρά δέκα γραμματοσήμων αφιερωμένη στην Εταιρεία και την προσφορά της.

Ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής Μιχαήλ Boyd είπε: «We perform at our home in Stratford-upon-Avon and around the UK and the world, and, as we celebrate our 50th birthday, we seek to inspire new generations through Shakespeare -unquestionably Britain’s greatest artist- whose work reminds us what it is to be human».

Αυτό τον μήνα η Βασιλική Σαιξπηρική Εταιρεία αρχίζει τους επετειακούς γενέθλιους εορτασμούς, που θα διαρκέσουν έναν ολόκληρο χρόνο. Στη διάρκεια του χρόνου αυτού θα παρουσιασθούν νέες θεατρικές παραγωγές. Η πρώτη από αυτές θα είναι μια νέα παράσταση «Macbeth», σε σκηνοθεσία του Μιχαήλ Boyd.

Ο μορφωμένος άνθρωπος...

...σύμφωνα με τον ορισμό του παππού μας του Σωκράτη

Όταν ρώτησαν κάποτε τον Σωκράτη να τους δώσει τον ορισμό του μορφωμένου ανθρώπου, εκείνος δεν ανέφερε τίποτε για την συσσώρευση γνώσεων του κάθε ανθρώπου.

«Η μόρφωση είπε, είναι θέμα συμπεριφοράς... Ποιούς ανθρώπους λοιπόν θεωρώ 'μορφωμένους';

1. Πρώτα απ' όλα αυτούς που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις, αντί να ελέγχονται από αυτές.

2. Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα και λογική.

3. Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές τους.

4. Αυτούς που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς καλοπροαίρετα.

5. Αυτούς που ελέγχουν τις απολαύσεις τους.

6. Αυτούς που δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες και τις αποτυχίες τους.

7. Τελικά αυτούς που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και την δόξα τους...».

Τοῦ Ἐπιταφίου τά ἄνθη...

Ἀπομένει στό χέρι ἀκόμα ἡ μοσχοβολιά τῆς ματζουράνας καί τοῦ μαγιάτικου τοῦ τριαντάφυλλου· ὅπως ἐπίσης ἀκόμα φαίνεται στά δάχτυλα ἡ ἐωθινή δροσιά πού κρατοῦσαν τά ἄνθη ἐκεῖνα, τά ἄνθη τῆς εὐλαβείας δηλαδή, πού κόμιζες πρωΐ-πρωΐ στήν παλιά τήν ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ σου, τήν ἔρημη σήμερα, γιά νά στολιστεῖ ὁ Ἐπιτάφιος.

Τότε ὑπῆρχε ἀκόμα ἡ ἁπλότητα καί ἡ προσφορά... Γιατί τό ἐξεζητημένο ἦρθε ἀργότερα, μέ τήν εἴσοδο τοῦ νεοπλουτισμοῦ, τῆς ἀποταγῆς κάθε μορφῆς παράδοσης καί τῆς σχέσης μέ τίς ρίζες πού διακρατοῦν τήν ἱστορική μνήμη καί συνέχεια...

Οἰ μέρες πού ἔρχονται, μέρες Μεγαλοβδομαδιάτικες, Πασχάλιες ἡμέρες, θυμίζουν πολλά καί παράλληλα δημιουργοῦν ἐρωτήματα.

Ἤδη οἱ ἐκκλησιές προετοιμάζονται· οἱ εὐλαβεῖς γυναῖκες, ὅσες δηλαδή ἀπόμειναν, ξεσκονίζουν, σιδερώνουν, καθαρίζουν τά καντήλια καί τά μανουάλια, ἐνῶ παράλληλα ξεσκεπάζεται καί τό κουβούκλιο τοῦ Ἐπιταφίου, γιατί πρέπει νά εἶναι ἕτοιμο κι αὐτό. Φυσικά δέ θά χρειαστεῖ νά καθαριστεῖ ὁ πολυέλαιος νά τοποθετηθοῦν νέα φιτίλια καί καινούριο λάδι, μήτε τά φανάρια τοῦ Κουβουκλίου θά γυαλιστοῦν, γιατί ὅλα εἶναι ἠλεκτρικά τώρα πιά. Καί μαζί μ᾿ αὐτά θά παραγγελθοῦν τά ἄνθη τοῦ Ἐπιταφίου, ἄνθη εἰσαγωγῆς, πού θά στολίσουν μέ τήν ὅποια φροντίδα οἱ λιγοστές γυναῖκες τῆς ἐνορίας. Γιατί τά παιδιά δέν θά ἔλθουν πιά, κρατώντας στά τρυφερά τους χέρια τά ἄνθη τῆς εὐλαβείας καί τῆς προσευχῆς πού τούς ἔδωσαν οἱ μανάδες τους· μήτε θά ὑπάρξει ἐκείνη ἡ εὐωδία ἀπό τή χρυσοπράσινη ματζουράνα νά ποτίσει τά δάχτυλα... Γιατί τά ἄνθη τοῦ ἐμπορίου δέν εὐωδιάζουν, ὅπως καί δέν τά κομίζουν χέρια παιδιῶν, ἀλλά φτάνουν στό ναό συσκευασμένα. Καί τό χειρότερο, ὅταν παρέλθουν λίγες ἡμέρες "ὅζουν", ἀποπνέουν δηλαδή μιά μυρωδιά σαπίλας ἀναμιγμένη μέ τό φάρμακο τῆς συντήρησης πού τά ραντίζουν γιά νά διατηρηθοῦν.

Ἄν πονᾶ ἡ ψυχή αὐτές τίς μέρες, δέν εἶναι γιατί ἔφυγαν πρόσωπα καί συνήθειες, ἀλλά γιατί δέν ἀντικαθίστανται. Κι ὅλο λιγοστεύουν... Γι᾿ αὐτό καί ὅσοι παραμένουν ἀθεράπευτοι νοσταλγοί τῶν εὐλογημένων ἐκείνων ἐθίμων, στέκουν μέ ἱερή προσοχή, σέ μιάν ὥρα ἡσυχίας καί αὐτοσυγκέντρωσης, πασχίζοντας νά θυμηθοῦν. Ἀγωνίζονται δηλαδή νά μήν ξεχάσουν· καί τό κυριώτερο, νά μήν ἀφήσουν τή Μεγαλοβδομάδα τους νά χαντακωθεῖ μέσα στίς μυλόπετρες τοῦ συρμοῦ, τῆς ἀνοχῆς / ἀδιαφορίας, ἀλλά στολίζουν τόν Ἐπιτάφιο τῆς ψυχῆς τους μέ ἀληθινά ἄνθη εὐλαβείας καί δάκρυα, μνημονεύοντας τίς ἱερές συνήθειες πού τούς ἔμαθε ἡ μάνα τους καί πού τίς δίδαξαν ἐκεῖνες οἱ σεμνές καί ἄδολες "στολίστρες"· ἐκεῖνες πού ἤξεραν πώς θ᾿ ἀξιοποιήσουν καί τό πιό ἔσχατο ἄνθος, ὥστε νά παρουσιαστεῖ ἕνα σύνολο λιτό μέν, ἀλλά γεμᾶτο ἀπό αὐτοπροσφορά πίστη καί εὐλάβεια...

π. Κ.Ν. Καλλιανός

Τα Θυρανοίξια

Ιερή συγκίνηση και χαρά ανέκφραστη πλημύρισε τις ψυχές όλων μας χθες βράδυ, που παρευρεθήκαμε στην Ακολουθία των Θυρανοιξίων του νεόδμητου Ιερού Ναού του Αγίου Παντελεήμονος του Ιαματικού και της Αγίας Παρασκευής.

Η θεοφιλής και φιλογενής Κοινότητά μας, η οποία ιδρύθηκε το 1975, σ’ αυτήν την ωραία περιοχή του ΒΔ Λονδίνου, στο Harrow, έκανε ένα τολμηρό άλμα στο όνειρο και στο μέλλον. Με σεβασμό και πιστότητα στις Ιερές Παραδόσεις μας και με δυναμισμό και αυτοπεποίθηση κατάφερε να επιτύχει κάτι μοναδικό, που η Ομογένειά μας στη Μεγ. Βρετανία δεν είχε καταφέρει για περισσότερα από 100 χρόνια, δηλαδή να οικοδομήσει εκ θεμελίων νέο Ιερό Ναό, σε βυζαντινό ρυθμό, και να τον παραδώσει από χθες στη λατρεία του Αγίου Θεού μας και στην τιμή των Προστατών Αγίων.

Οι Άρχοντες, τα πιστά μέλη, οι αφοσιωμένοι φίλοι και οι ευλαβείς προσκυνητές και χορηγοί, αισθάνθηκαν πως εδώ πραγματοποιήθηκε ένας αληθινός άθλος και ένα πραγματικό θαύμα. Ο άθλος έχει διάσταση ιστορική, όπως και το έργο που μόλις ολοκληρώσαμε. Το θαύμα δε, μας συνδέει κατ’ αρχάς με τον Πατέρα μας τον εν τοις ουρανοίς, ο οποίος μας ελέησε και μας ευλόγησε απλόχερα, και μας συνδέει επίσης με την ιερή πίστη των Αγίων Πατέρων μας.

Το έργο αυτό παραδίδεται τώρα πια στην ιστορία, η οποία θα δικαιώσει τους κτήτορες, τους ευεργέτες, τους δωρητές και όλους αυτούς που στήριξαν ποικιλότροπα την ευγενική αυτή προσπάθεια. Επίσης δε, κληροδοτείται στην ελπιδοφόρα νέα γενεά μας, η οποία θα συνεχίσει το ιερό έργο που εμείς ξεκινήσαμε.

Είθε η χάρις του Μεγάλου Θεού μας και οι πρεσβείες των Προστατών Αγίων μας να είναι πάντα μεθ’ ημών.