Η Ελληνική Παρέα [A΄]

Η ομάδα αυτή με την επωνυμία «Ελληνική Παρέα» αποτελεί σύλληψη του παρόντος ιστολόγου και της Πρεσβυτέρας Βιργινίας. Ξεκίνησε πριν από 14 χρόνια στο ΒΔ Λονδίνο. Η πρώτη συνάντηση πραγματοποιήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 1998. Το αρχικό σκεπτικό, που παραμένει η φιλοσοφία της Παρέας μέχρι σήμερα, έχει ως εξής:

Η σύγχρονη ζωή μας, έτσι όπως κατανοείται και βιώνεται από τον μέσο άνθρωπο της εποχής μας (ιδιαίτερα στην Εσπερία), είναι δομημένη πάνω σε αρχές και αξίες που είναι εν πολλοίς άσχετες και ξένες προς τον χώρο του πνεύματος και της αληθείας.

22 Σεπτεμβρίου 2002

Εμείς οι (Νεο-) Έλληνες, μοντέρνοι ή μετα-μοντέρνοι, γεννημένοι και μεγαλωμένοι πάνω σε γνήσια αρχαιο-ελληνικά και βυζαντινά χώματα, είμαστε, από φύση και θέση, διαμετρικά αντίθετοι με την παραπάνω νοοτροπία και τρόπο ζωής.

Για τούτο αντιστεκόμαστε όσο μπορούμε κι όσο μας επιτρέπουν οι συνθήκες του «φιλόξενου» περίγυρου, μέσα στον οποίο κινούμεθα και εσμέν. Η αμυντική μας θωράκιση είναι αρκετά καλή. Έτσι μπορούμε και αρθρώνουμε -λογικά και συλλογικά- μαρτυρία ελπίδας και ζωής.

Μέσα σ’ αυτό το πνεύμα της κατοχύρωσης και ισχυροποίησης της δυναμικής αυτής, που μας συγκροτεί και μας χαρακτηρίζει, προτείνεται η ίδρυση και λειτουργία μιας άτυπης ομάδας, με την επωνυμία ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΕΑ. Κι όπως όλες οι παρέες, στον δικό μας τον ελληνικό χώρο, έτσι κι αυτή, θα υφίσταται για λόγους καθαρά πνευματικής ψυχαγωγίας των μελών της.

Η Παρέα αυτή δεν έχει ανάγκη από Διοικητικό Συμβούλιο και Προεδρείο, αλλά ούτε κι από τραπεζικούς λογαριασμούς και καταστατικούς κανονισμούς. Δεν έχει επίσης σκοπό να οργανώσει τα «μέλη» της σε καμμιά βασανιστική ρουτίνα. Τέτοιες έχουμε πολλές γύρω μας και μόνο ανησυχία και άγχος μας προκαλούν.

Έχει όμως σαφή και φιλόδοξο στόχο, να προσελκύσει κοντά της ανθρώπους του πνεύματος, με συγκεκριμένα ενδιαφέροντα, που άπτονται της φιλοσοφίας, ποίησης, ιστορίας, λογοτεχνίας, τέχνης και βέβαια και της θεολογίας.

Η παρούσα πρόταση - πρόσκληση τοποθετείται στο σημερινό κοινωνικό γίγνεσθαι ως μια δυναμική και προσωπική (όχι α-πρόσωπη) αντίσταση και αντίδραση, απέναντι στην σύγχρονη υπό-κουλτούρα της αβασάνιστης τηλεόρασης και της χαλαρής και απαίδευτης πολιτιστικής παιδείας μας.

Από την ανταπόκριση στο παρόν ερέθισμα, θα δοκιμασθεί και θα κριθεί και η ευαισθησία μας απέναντι σε πράγματα με οντολογική και όχι μόνο φαινομενική αξία και σημασία, καθώς επίσης και η γνησιότητα της ταυτότητάς μας.

Φεβρουάριος 2008

Στην πρόσκληση ανταποκρίθηκαν άμεσα αρκετά άτομα, άνδρες και γυναίκες, Έλληνες διπλωματικοί, διανοούμενοι, εκπαιδευτικοί, κληρικοί και επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων. Ένας απ’ αυτούς, μόλις έλαβε την πρόσκληση και το παραπάνω σκεπτικό απάντησε: «Καταπληκτική διατύπωση αδήριτης ανάγκης το μήνυμά σου». Ένας άλλος: «Την Ελληνική Παρέα την έχουμε τόσο πολύ ανάγκη εδώ στο Λονδίνο. Η φιλοσοφία της πολύ εύστοχη και επιτυχημένη».

Οι φίλοι μας αυτοί πρόσφεραν τα φώτα τους και τις ειδικευμένες γνώσεις τους στην Παρέα όποτε χρειάσθηκε, βασικά όποτε συναντήθηκαν για να συζητήσουν και να μελετήσουν συγκεκριμένα θέματα. Μερικά από τα θέματα που επεξεργάσθηκε η Παρέα είναι και τα παρακάτω:

- Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή
- Η κλωνοποίηση του ανθρώπου
- Ποίηση
- Η έννοια του Χρόνου
- Παγκοσμιοποίηση
- Νοσταλγία
- Δικαιοσύνη
- Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας (Μ.Μ.Ε.) και ο σύγχρονος άνθρωπος
- Η ζωή στην πόλη
- Ο άνθρωπος
- Το νερό
- Ελληνικές Θάλασσες και η Ναυτική Παράδοση των Ελλήνων
- Η λαϊκή ζωγραφική των Ελλήνων
- Ο αθλητισμός
- Κρυπτοχριστιανοί και Ελληνόφωνοι στην σημερινή Τουρκία
- Άγιον Όρος: Μια γενική επισκόπηση
- Παράδοση ή εκσυγχρονισμός;
- Το μυστήριο του θανάτου

Οκτώβριος 2008

Οι συναντήσεις γίνονται κυρίως στην οικία του ιστολόγου. Όταν οι καλεσμένοι είναι αρκετοί μεταφερόμαστε στην διπλανή και φιλόξενη Κοινοτική Αίθουσα. Μία συνάντηση έγινε κάποτε και στην οικία μελών της Παρέας.

Ένα ωραίο και ευχάριστο γεγονός στην ιστορία της Παρέας είναι ότι είχαμε κανονίσει συνάντηση για τις 4 Ιουλίου 2004. Είχαμε δε έτοιμο για συζήτηση το θέμα «Η ζωή στην πόλη». Η πρόσκληση είχε σταλεί στις 17 Ιουνίου, τότε που κανείς μας δεν μπορούσε να προβλέψει τι επρόκειτο τις επόμενες ημέρες να συμβεί με την Εθνική μας Ομάδα Ποδοσφαίρου. Ως γνωστόν η Εθνική μας βρέθηκε να παίζει το βράδυ της 4ης Ιουλίου 2004 στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στην Πορτογαλία. Η συνάντηση της Παρέας δεν αναβλήθηκε. Έλαβε όμως πανηγυρικό χαρακτήρα, αφού παρακολουθήσαμε με μεγάλη αγωνία όλοι μαζί τον σπουδαίο και ιστορικό εκείνο τελικό και γιορτάσαμε στο τέλος τη μεγαλειώδη, και ευχόμαστε όχι ανεπανάληπτη, νίκη της Εθνικής μας Ομάδας.

Ποιμαντικῶν βιωμάτων συνέχεια...

Καθώς κοιτῶ τά χρόνια μου μέσα στόν ἱ. κλῆρο συνειδητοποιῶ πιά πώς ἀγγίζουν τό μισό, περίπου, τοῦ αἰῶνα. Πού σημαίνει πώς ὁ χρόνος μοῦ ἔχει σωρεύσει πολλές ἐμπειρίες, παράλληλα δέ μοῦ ἔδωσε καί τή δυνατότητα ν' ἀντέξω μέσα σέ μιά καθημερινή κάμινο, στήν ὁποία θεληματικά εἰσῆλθα, γιατί δέν εἶναι δυνατό νά δοκιμαστεῖ διαφορετικά ἡ ἀντοχή, ἡ ὑπομονή καί ἡ πίστη σου, ἡ ἐμπιστοσύνη δηλαδή σ' Αὐτόν, πού σοῦ ἐπιτρέπει, "ἑσπέρας καί πρωΐ καί μεσημβρίᾳ" νά Τόν λατρεύεις, ἄν δέν βιώσεις τό μαρτύριο, ἀλλά καί τήν ἀνησυχία. Γι᾿ αὐτό καί στό περιθώριο τῶν ποιμαντικῶν μου καθηκόντων, σέ ὧρες μοναξιᾶς κι ἀνασυγκρότησης τοῦ εἶναι -πάντα, φυσικά, μέ τή Χάρη Του- ἐπιδιώκω νά σημειώνω δυό λέξεις, ἔτσι, χάριν ἐνθυμήσεων, ἀλλά καί ἐντοπισμοῦ τοῦ στίγματος τῆς πορείας μου, κατά τόν διάπλου αὐτόν στή θάλασσα τοῦ παρόντος βίου. Κι αὐτά ὅλα, γιατί μοῦ δίνεται ἡ εὐκαιρία νά βλέπω τίς ἐνέργειες τοῦ χτές, στίς ὁποῖες διακρίνεται ὁ τότε, ἀνακριβής ἐν πολλοῖς, ἐνθουσιασμός μου, ἀλλά καί ἡ ἐνεργητικότητα πού ἡ νεότητα καί η ἀπειρία προσφέρει, γιά νά τά συγκρίνω μετά, μέ τίς σημερινές, τίς ἀπότοκες τῆς περίσκεψης ἐμπειρίες, τόν κόπο καί τή βαθύτατη συναίσθηση τοῦ χρέους, τά ὁποῖα τώρα πιά τά βλέπω μέσ᾿ ἀπό τήν προοπτική τῆς διαδοχῆς: ἄραγε στόν ἑπόμενο κρίκο αὐτῆς τῆς ἁλυσίδας - διαδοχῆς, τί θά παραδώσω; Καί τό ἐρώτημα γίνεται, ὅσο περνάει καιρός, συχνότερη ἐνόχληση στή θύρα τῆς ψυχῆς μου, ἀλλά καί τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι τόσο φαρμακερή κάποτε ἡ ἀδιαφορία τῶν ἀνθρώπων, ὥστε νά σέ σκοτίζει, νά σέ ἀποσυντονίζει, νά σοῦ γεμίζει τήν ψυχή αἰχμηρές ἀκίδες πού τόσο σέ πληγώνουν. Γιατί κακά τά ψέματα ἄνθρωπος εἶσαι· κι ὅταν δεῖς νά μεταβάλλεται συμπεριφορά κάποιων πού συνέδραμες καί εὐεργέτησες τόσο, τότε καταλαβαίνεις τό βάθος τῆς ἀνθρώπινης ἀτέλειας καί ἀνωριμότητας. Καί τοῦτο δέ, γιατί τότε σπουδάζεις ἐπιμελῶς πάνω στή γοητεία τῆς γόνιμης μοναξιᾶς, ἡ ὁποία καί σοῦ παρέχει τό προνόμιο τῆς προσευχῆς, τῆς σιωπῆς καί τῆς προετοιμασίας γιά νά πορευτεῖς τήν ὁδό τῆς αὐτογνωσίας.

Ὡστόσο, ἡ αὐτογνωσία, πού εἶναι τό "τέλος τῆς τῶν ἀρετῶν ἐργασίας" (Ὅσ. Νικήτας ὁ Στηθάτος), δέν ἐπιτυγχάνεται μέ μεθόδους τοῦ κόσμου, πού σκοτίζουν ἐπικίνδυνα τήν ψυχή, ἀλλά μέ τή συνδρομή ἔμπειρου πνευματικοῦ ὁδηγοῦ, ὁ ὁποῖος, ὡς ἄλλος Μωυσῆς , σέ καθοδηγεῖ στήν προσωπική σου γῆ τῆς ἐπαγγελίας, στή ἐπίγνωση "τοῦ ὁρᾶν τά πταίσματά σου καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν σου" (Ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος). Τότε ἡ ἀδιαφορία τοῦ ἄλλου, τό μαχαίρωμα καί ἡ δηκτική του διάθεση ἀρχίζουν, σιγά-σιγά, νά μεταβάλλονται σέ ὀχυρώματα, τά ὁποῖα σέ βολεύουν κάλλιστα νά κρυφτεῖς καί νά διασωθεῖς, ἔχοντας πάντα ἐμβιωμένο τόν Γεροντικό λόγο: "Ἐάν μή εἴπῃ ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ άνθρωπος, ὅτι ἐγώ μόνος καί Θεός, ἐσμέν ἐν τῷ κόσμῳ, οὐ ἕξει ἀναπαυσιν" (Ἀββᾶς Ἁλώνιος). Ἤ, ὅπως ἐπιμυκήνει τήν ἔννοια τοῦ ἁγιασμένου αὐτού ἀποφθέγματος σύγχρονος Γέροντας: "Ἐξαρτᾶσαι ἀπό τούς ἄλλους, παιδί μου, γι᾿ αὐτό καί σέ πειράζουν τά λεγόμενά τους".

π. Κων. Ν. Καλλιανός

Εγκύκλιος για 3 Ιεράρχες

Εγκύκλιος του Σεβ. Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας κ. Γρηγορίου
επί τη ευκαιρία της εορτής των Αγίων Τριών Ιεραρχών
Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννη του Χρυσοστόμου
30 Ιανουαρίου 2012

Αγαπητοί μας εν Κυρίω,

Η εορτή των Τριών Ιεραρχών και Οικουμενικών Διδασκάλων και σοφών Ποιμένων της Εκκλησίας μας, του Μεγάλου Βασιλείου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννη του Χρυσοστόμου, μας καλεί να συνεορτάσουμε, να αναβαπτιστούμε πνευματικά και για μια ακόμα φορά να ενσκύψουμε με επιμέλεια στην αγία ζωή τους, την ζωήρρυτον διδασκαλία τους και την ανεκτίμητη προσφορά τους προς την Εκκλησία και την Ανθρωπότητα.

Οι Ιεροί αυτοί άνδρες εγνώρισαν σε βάθος το πνεύμα και το γράμμα του Ευαγγελίου και σαν γνώστες της αρχαίας ελληνικής σκέψης και σοφίας, κατάφεραν να υπερνικήσουν την ειδωλολατρεία και με ζήλο και ενθουσιασμό να υπερασπιστούν τον Χριστιανισμό, και να θέσουν τις βάσεις για την τελική επικράτησή του στη συνείδηση και των διανοούμενων και των λαών της αχανούς Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, στην Ανατολή και την Δύση.

Οι Τρεις Ιεράρχες ήταν εκείνοι οι οποίοι, κατά τρόπον θαυμαστόν διά την εποχή τους, κατάφεραν να διοργανώσουν συστηματικά τη Θεία Λατρεία, γι’ αυτό το όνομά τους διαιωνίζεται στα κείμενα της Θείας Λειτουργίας, μέχρι σήμερα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει σαν θησαυρόν ανεκτίμητον και σε συνεχή, αδιάκοπη χρήση την Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου, οι δε Κόπτες χρησιμοποιούν την Λειτουργία, η οποία φέρει το όνομα του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου.

Αναφέρω αυτά ενδεικτικά για να επισημάνω την φροντίδα των Μεγάλων τούτων Πατέρων της Εκκλησίας για την Θεία Λατρεία, για την ανάπτυξη και την καλλιέργεια της οποίας συνέθεσαν θαυμάσιες ευχές, οι οποίες μέχρι σήμερα οικοδομούν κατά Θεόν τους πιστούς, εμπνέουν τους θεολόγους και τους διανοητές και βοηθούν τους ανθρώπους να αναζητούν το θείο και να ατενίζουν εις τον ουρανόν προς ενίσχυση και παρηγορία.

Οι Τρεις Ιεράρχες, δεν ήταν μόνο Επίσκοποι που εποίμαναν θεοφιλώς ιστορικές Εκκλησίες, όπως η Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως και Καισαρείας της Μικράς Ασίας στους χρόνους εκείνους (4ο και 5ο αιώνα μ.Χ.), ήταν επίσης δόκιμοι Ιεροκήρυκες, πρωτότυποι χαρισματούχοι ερμηνευτές της Αγίας Γραφής. Αυτοί οι Ιεροί Άνδρες εθεολόγησαν μετ’ επιστήμης για τα πλέον βασικά και πάντα επίκαιρα ζητήματα της Εκκλησίας, όπως είναι το θεανθρώπινο πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, το δόγμα της Αγίας Τριάδος, η θέση της Παναγίας στα σχέδια της θείας οικονομίας, ο θεσμός της Εκκλησίας, η Θεία Ευχαριστία, η Ιερωσύνη, ο Μοναχισμός, οι αιρέσεις, η διάθεση του πλούτου, η προστασία των φτωχών και των αδυνάτων, η πλεονεξία και απληστία της άρχουσας τάξης των ημερών εκείνων. Πρέπει να τονίσουμε ότι οι Τρεις Ιεράρχες υποστήριξαν με συνέπεια και ζήλο το μοναχικόν ιδεώδες και οι ίδιοι έζησαν απλούν και ασκητικόν βίο. Ήταν άνθρωποι βαθείας πίστεως και προσευχής και σαν εγκρατείς γνώστες της Αγίας Γραφής και της ελληνικής γλώσσας, εδογμάτισαν ορθόδοξα, εκήρυξαν μετά παρρησίας και ασυνήθους πρωτοτυπίας τον θείον λόγον και ετόνισαν την μεγάλην αξίαν και της θύραθεν και της χριστιανικής Παιδείας.

Γι’ αυτό ενεθάρρυναν τους σύγχρονούς τους, και δη τους νέους, να αγαπούν και να σπουδάζουν την ελληνικήν γλώσσαν και φιλοσοφίαν, ώστε καλύτερα να διερμηνεύουν και να υπερασπίζουν το μυστήριον της θείας οικονομίας, να αντιμετωπίζουν με αυθεντίαν και γνώσιν τους αιρετικούς και να οδηγούν τα έθνη εις την ορθή πίστη και διδασκαλία του Χριστιανισμού. Έχοντες όλα αυτά κατά νουν, αγαπητοί μας αδελφοί και πατέρες, τιμούμεν τους Τρεις Ιεράρχες και όλους εκείνους τους Ιερούς Άνδρες της αρχαίας Εκκλησίας, και συνεχίζουμε να πλουτίζουμε την εκκλησιαστική και προσωπική μας ζωή και παράδοση, με τα αθάνατα διδάγματά τους, και την αγία και ταπεινή βιωτή τους. Στις προς τον Τριαδικόν Θεόν εντεύξεις και προσευχές μας, ζητούμε καθημερινά τις μεσιτείες τους στον αγώνα μας να διαφυλάξουμε την Ορθόδοξη παράδοση, να μείνουμε πιστοί στο Ευαγγέλιο της εν Χριστώ σωτηρίας, και να εμπλουτίσουμε την Εκκλησιαστική μας ζωή με την διδασκαλία τους. Με την συμμετοχή μας δε στην Θεία Λατρεία, την Θεία Ευχαριστία, την Ιερωσύνη, -την οποία με τόση πιστότητα και δύναμη λόγου και σοφίας οι Τρεις Ιεράρχες υπηρέτησαν-, με τα αθάνατα κείμενά τους και με την σοφή ποιμαντορία τους και το ιερό, χριστοκεντρικό παράδειγμά τους, μας χειραγωγούν και μας ενισχύουν στην καθημερινή μας πάλη εναντίον της αμαρτίας και του πονηρού.

Μέσα στα πλαίσια των τιμητικών εορτασμών για τους Τρεις Ιεράρχες, και σαν ιερό μνημόσυνο για την διαχρονική προσφορά τους προς την Εκκλησία, την Θεολογία και την εμβάθυνση του ανθρώπίνου Γένους στο Μήνυμα του Ιερού Ευαγγελίου της εν Χριστώ σωτηρίας, συνεχίζουμε με ταπείνωση και υπομονή την ζωή μας σε τούτη την Βιβλικήν Επαρχία του Οικουμενικού Θρόνου Κωνσταντινουπόλεως, διακονία την οποίαν οι μεγάλοι αυτοί Άγιοι Γρηγόριος ο Θεολόγος και Ιωάννης ο Χρσόστομος και ο Μέγας Βασίλειος, θεοπρεπώς εδογμάτισαν και τα ήθη των ανθρώπων κατεκόσμησαν.

Μέσα στα πλαίσια και το πνεύμα του εορτασμού των Γραμμάτων, και με την έμπνευση και τον φωτισμό των Τριών Ιεραρχών, ζητούμε την συμπαράσταση και την προσευχή σας εις την προσπάθειά μας να ιδρύσουμε Ημερήσιο Ελληνορθόδοξο Σχολείο Μέσης Παιδείας, στο Βόρειο Λονδίνο, όπως εκείνα που έχουν οι Αγγλικανοί, οι Ρωμαιοκαθολικοί, οι Μεθοδιστές, οι Ιουδαίοι και οι Μουσουλμάνοι σ’ αυτήν τη χώρα. Μόνο με την δική σας προσευχή και με το δικό σας ενεργούμενον και έμπρακτον ενδιαφέρον, θα μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε τούτο το ιερό όνειρο για την καλύτερη εκπαίδευση των παιδιών μας, για την οποίαν οι Μεγάλοι αυτοί Πατέρες της Εκκλησίας εργάστηκαν με συνέπεια και σοφία. Θέλω, επίσης, να μνημονεύσω την προσπάθειά μας για να ιδρύσουμε ένα Γυναικείο Μοναστήρι στην περιοχή του Μείζονος Λονδίνου, παράλληλα προς την Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννου Βαπτιστή του Essex, την οποία ίδρυσε ο αείμνηστος Αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος, και η οποία με επιτυχία συνεχίζει την μεγάλη προσφορά της για την πνευματική οικοδομή των πιστών, με επικεφαλής τον Ηγούμενο Κύριλλον και τους συμμοναστές του, άνδρες και γυναίκες.

Αντλώντας από τον θησαυρό της ποιμαντικής επιστήμης και της αγίας ζωής των Τριών Ιεραρχών θέλω να υπενθυμίσω και πατρικά να τονίσω ότι κάθε Ορθόδοξη Κοινότητα της Αρχιεπισκοπής μας, πρέπει να φιλοδοξεί να γίνει ένα πνευματικό φυτώριο το οποίο να καλλιεργεί την Θεία Λατρεία, την Θεολογική και Εκκλησιαστική Παιδεία, την ψαλμωδία, την αδιάλειπτη προσευχή, τη μετάνοια και την συγγνώμη, την απλότητα και την ταπεινοφροσύνη, τον ιερόν εθελοντισμόν, την φιλανθρωπία, την προστασία της Νεολαίας και της τρίτης ηλικίας. Οι Τρεις Ιεράρχες ήταν φορείς μεγάλου χριστιανικού πολιτισμού και έτρεφαν βαθείαν αγάπην προς τους ανθρώπους, ιδιαίτερα τους νέους, τους φτωχούς, τους αμαρτωλούς και τους αδυνάτους. Διαποτισμένοι από το πνεύμα του Ιερού Ευαγγελίου, αγκάλιασαν τον άνθρωπο σαν “εικόνα του Θεού του αοράτου” και έδειξαν μεγάλο σεβασμό προς την οικογένεια, την παιδεία, την δικαιοσύνη και την μετάδοση της ορθόδοξης πίστης, της οποίας υπήρξαν αληθινά μέγιστοι φωστήρες και Οικουμενικοί Διδάσκαλοι, πρόμαχοι της αγίας ημών Εκκλησίας και θεοφώτιστοι Κήρυκες του θείου λόγου.

Με αυτές τις σκέψεις σας χαιρετίζω εγκάρδια και προσεύχομαι όπως οι Τρεις Ιεράρχες κατευθύνουν τα διαβήματά μας, ενισχύουν, κλήρον και λαόν, ώστε να μένουμε πιστοί στην Ορθόδοξή μας παράδοση και με ενθουσιασμό να μελετούμε τα σοφά και αθάνατα διδάγματά τους, και διατελώ μετά θερμών ευχών και της εν Κυρίω αγάπης και τιμής.

Λονδίνο, 30 Ιανουαρίου 2012

Ο Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας Γρηγόριος

Εορτασμός Τριών Ιεραρχών

Το Ελληνικό Κολέγιο Αγ. Παντελεήμονος στο ΒΔ Λονδίνο τίμησε χθες βράδυ, σε ενδοσχολικό εορτασμό, στη βάρδια που συμμετέχουν τα μεγαλύτερα παιδιά, την Εορτή των Αγίων Τριών Ιεραρχών και των Ελληνικών & Χριστιανικών Γραμμάτων.

Ομίλησε πολύ ωραία, στα ελληνικά και αγγλικά, η Εκπαιδευτικός του Κολεγίου Θεολόγος Άννα Καλογριδάκη.

Στο λόγο της, τον οποίο παρακολούθησαν με πολλή προσοχή όλα τα παιδιά, αναφέρθηκε στο βίο και την πνευματική προσφορά των Τριών Ιεραρχών, Βασιλείου του Μεγάλου, Ιωάννου του Χρυσοστόμου και Γρηγορίου του Θεολόγου.

Στο τέλος όλα τα παιδιά προσκύνησαν με σεβασμό την ιερή εικόνα των Αγίων Τριών Ιεραρχών, την οποία κρατούσαν με τα αγνά χέρια τους δυο νεαροί μαθητές, ο Γιώργος και ο Ιάσωνας.

Η Πρεσβυτέρα στη Διασπορά

Ομιλία της Πρεσβυτέρας & Εκπαιδευτικού Βιργινίας Σαλαπάτα
κατά την συνάντηση των Πρεσβυτερών
της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Θυατείρων & Μεγ. Βρετανίας
Λονδίνο, 26η Ιανουαρίου 2012

Θέμα:
«Εμπειρίες και ανησυχίες της Πρεσβυτέρας
στην Κοινότητα της Διασποράς»

Σεβασμιώτατε, Θεοφιλέστατοι, Σεβαστοί Πατέρες,
Ελλογιμότατε κ. Καθηγητά,
Αγαπητές μου συμπρεσβυτέρες,

Θα ήθελα κατ’ αρχάς να μου επιτρέψετε να εκφράσω θερμότατες ευχαριστίες στον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο κ.κ. Γρηγόριο για την πρόσκλησή του στην ωραία αυτή Σύναξη των Πρεσβυτερών, η οποία -είμαι σίγουρη πως- θα συμβάλλει στον πνευματικό καταρτισμό και την τροφοδοσία της ψυχής μας. Επίσης δε, από της θέσεως αυτής και εκ μέρους όλων μας θα ήθελα να του ευχηθώ «Εις Πολλά Έτη Δέσποτα», με την ευκαιρία της χθεσινής ονομαστικής του εορτής.

Στεκόμενη απόψε εδώ μπροστά σας, φέρνω στη μνήμη μου όλες εκείνες τις σημαντικές και δυναμικές γυναίκες της οικογένειάς μου, που υπηρέτησαν την Αγία Εκκλησία μας ως Πρεσβυτέρες, Μοναχές, Ιεροψάλτριες, αλλά και ως απλές χριστιανές μητέρες, προσφέροντας με πνεύμα ηρωϊκό -πνευματικά και εθνικά- από το περίσσευμα της καρδιάς τους στο Χριστό και την Πατρίδα, όπως κάνουν πάντοτε οι γυναίκες της δικής μας φυλής.

Έτσι, αφού από μικρή ηλικία μαθήτευσα μέσα στο πλαίσιο αυτό, ήταν πολύ φυσιολογικό για εμένα να αποδεχθώ την πρόταση και να αναλάβω τον ιερό ρόλο της Πρεσβυτέρας, τον οποίο ρόλο κρατώ με ταπεινό πνεύμα αλλά και με χριστιανική αγωνιστικότητα για 27 συναπτά έτη, από τα οποία τα 25 είναι αφιερωμένα στη συν-διακονία -με τον Ιερέα σύζυγό μου- στην Αρχιεπισκοπή Θυατείρων. 27 χρόνια μεστά, γεμάτα από πολύτιμες εμπειρίες και πολύχρωμες προκλήσεις. Προκλήσεις, γιατί ο χώρος στον οποίο ζούμε και διακονούμε είναι τόσο διαφορετικός από εκείνον στον οποίο -οι περισσότερες από εμάς- γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε.

Προσωπικά θα ήθελα απόψε να μοιραστώ μαζί σας, έστω και επιγραμματικά, κάποιες ανησυχίες μου για το παρόν και την αγωνία μου για το μέλλον. Και το μέλλον είναι τα νέα παιδιά μας, αγόρια και κορίτσια. Αυτοί θα κληθούν «αύριο» να αναλάβουν τις ευθύνες και το έργο που επιτελούμε εμείς σήμερα. Στον τομέα αυτό βλέπω και αισθάνομαι μεγάλη ανησυχία. Αν και πρέπει να δηλώσω την σταθερή μου πίστη στην Πρόνοια του Αγίου Θεού μας, ο οποίος πάντοτε δίνει λύσεις στα μεγάλα αδιέξοδα της ζωής των ανθρώπων, θα πρέπει -ως Ελληνίδα- να υπογραμμίσω και την αρχαία ελληνική ρήση «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Εμείς -η ανθρώπινη πλευρά της Εκκλησίας μας- έχουμε υποχρέωση, με όραμα και προγραμματισμό, να εργαστούμε για να εξασφαλίσουμε τη συνέχεια και την πολυπόθητη διαδοχή.

Έτσι, ως μητέρα δύο νέων ανθρώπων, εκ των οποίων ο ένας διακονεί ήδη την Εκκλησία μας, ως Θεολόγος και Ιεροψάλτης, νιώθω επιτακτική την ανάγκη να τονίσω ότι έχουμε υποχρέωση να εργασθούμε με προσοχή και με στρατηγικό σχεδιασμό, και στις οικογένειές μας, αλλά και στις Κοινότητες, όπως επίσης και κεντρικά στην Ιερά Αρχιεπισκοπή, για να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες εκείνες προϋποθέσεις ώστε να δούμε στο εγγύς μέλλον, νέους και νέες, από τα σπλάχνα της Ομογένειας και της Αρχιεπισκοπής μας, να στελεχώνουν τις εκκλησίες και τα σχολεία μας.

Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να στρέψουμε την προσοχή και την φροντίδα μας στα θέματα της ανατροφής, μόρφωσης και διαμόρφωσης των χαρακτήρων των νέων μας, οι οποίοι εκ των πραγμάτων ζουν και δραστηριοποιούνται σε ένα περιβάλλον που είναι μόνο κατ’ όνομα χριστιανικό και το οποίο δεν τους παρακινεί, ούτε και τους εφοδιάζει με τον απαραίτητο ηθικο-πνευματικό εξοπλισμό για να βαδίσουν την σταυρική οδό της ιερωσύνης και της διακονίας.

Από την άλλη μεριά βέβαια, κι εκείνοι που αναλαμβάνουν σήμερα την διακονία αυτή, έρχονται στις Κοινότητές μας αντιμέτωποι με πολλά και ποικίλα ιδιαίτερα ζητήματα, που αφορούν τις συνθήκες διαβίωσης, τη νοοτροπία των λαϊκών αρχόντων, τα οικονομικά προβλήματα, διάφορες προκαταλήψεις κ.ά., τα οποία επίσης χρήζουν συγκεκριμένης προσοχής, ανάλυσης και αντιμετώπισης, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στην οδό της προόδου και της πραγματικής κι όχι φαινομενικής ανάπτυξης των Κοινοτήτων μας. Δυστυχώς δεν έχω περισσότερο χρόνο για να αναπτύξω την ανησυχία μου αυτή.

Θα ήθελα, επίσης, να αναφέρω την εμπειρία μου ότι η συνειδητή και αφοσιωμένη Πρεσβυτέρα δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο στην ιερατική οικογένεια και στην Κοινότητα. Κυριολεκτικά συν-διακονεί με τον Ιερέα σύζυγό της, σε καθημερινή μάλιστα βάση. Σχεδόν όλες οι γυναίκες της Ενορίας φθάνουν στον Ιερέα -για οποιοδήποτε ζήτημα τις απασχολεί- μέσω της Πρεσβυτέρας, με την οποία μοιράζονται πολλά από τα προβλήματα και τις ανησυχίες τους. Οι νεώτερες κυρίες, και μάλιστα οι μητέρες μικρών παιδιών αποζητούν τη συμβουλή της Πρεσβυτέρας για μια σειρά από ζητήματα που άπτονται της ανατροφής των παιδιών, αλλά και των εθίμων που πρέπει να ακολουθούνται στην οικογένεια. Οι ηλικιωμένες γυναίκες του εκκλησιάσματος ζητούν την Πρεσβυτέρα για να ομιλήσουν μαζί της στη γλώσσα που καταλαβαίνουν και εκφράζονται καλύτερα. Στην δύσκολη στιγμή της κοίμησης ενός μέλους της Κοινότητας η Πρεσβυτέρα -συνοδεύοντας τον σύζυγό της- είναι εκείνη που θα σταλάξει, με γλυκό κι ευγενικό τρόπο, λόγο και πράξη παρηγοριάς.

Η Πρεσβυτέρα ήταν και παραμένει πάντα στην Παράδοσή μας άνθρωπος της προσευχής και της προσφοράς, συνειδητά αναλισκόμενη στη φροντίδα για τους άλλους ανθρώπους και για την περιβάλλουσα φύση. Για τούτο σωστά έχει χαρακτηρισθεί ως «η μητέρα της Ενορίας», η «μητερούλα» όπως την αποκαλούν οι Ρώσοι.

Τελειώνοντας τον λόγο μου, θα σας παρακαλούσα, Σεβασμιώτατε, να δεχθείτε να υποβάλλω επιγραμματικά τις δύο παρακάτω σκέψεις για συζήτηση:

- Θεωρώ πως θα ήταν ωφέλιμο για όλες τις Πρεσβυτέρες και για τον αγώνα που καταβάλλουμε στις κατά τόπους Κοινότητές μας, παράλληλα με τους Ιερείς συζύγους μας, να συναντιόμαστε σε τακτικά χρονικά διαστήματα και να ανταλλάσσουμε απόψεις για τα ζητήματα που μας απασχολούν.

- Θα ήταν, επίσης, καλή ιδέα να οργανώναμε στην Ιερά Αρχιεπισκοπή μας, πάντα με την άδεια και ευλογία σας Σεβασμιώτατε, μια Αδελφότητα Πρεσβυτερών, για καλύτερη επικοινωνία μεταξύ μας. Θα μπορoύσαμε ακόμα και απόψε να ορίσουμε μια προσωρινή Επιτροπή, για να επιμεληθεί των αρχών λειτουργίας μιας τέτοιας Αδελφότητας.

Σεβασμιώτατε, Άγιοι Αρχιερείς και Σεβαστοί Πατέρες, σας παρακαλούμε να εύχεστε πάντα ενώπιον της Αγίας Προθέσως και του Ιερού Θυσιαστηρίου να μας αξιώνει ο Μεγάλος Θεός μας να αποδεικνυόμαστε αντάξιες του ρόλου μας και των προσδοκιών της Αγίας μας Εκκλησίας.

Αγαπητές συμπρεσβυτέρες, σας εύχομαι Καλή κι Ευλογημένη Χρονιά, καλή δύναμη στην ιερή αποστολή μας κι ας έχουμε πάντοτε υπ’ όψιν μας τον λόγο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: «ουδέν ισχυρότερον, γυναικός -και δη Πρεσβυτέρας- ευλαβούς και συνετής»!

Σας ευχαριστώ πολύ.

Εορτασμοί για τα Ελληνικά Γράμματα

Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Θυατείρων και Μεγ. Βρετανίας οργανώνει κάθε χρόνο πολυήμερους εορτασμούς με σκοπό να τιμήσει τους Αγίους Τρεις Ιεράρχες, καθώς και τα Ελληνικά και Χριστιανικά Γράμματα.

Το πρόγραμμα των φετινών εορτασμών έχεις ως εξής:

- Τρίτη, 24 Ιανουαρίου: Θεία Λειτουργία Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου στον Καθεδρικό ναό Αγ. Πάντων Λονδίνου, χοροστατούντος του Σεβ. Αρχιεπισκόπου κ. Γρηγορίου.

- Τετάρτη, 25 Ιανουαρίου: Εορτή Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Ονομαστική Εορτή Σεβ. Αρχιεπισκόπου κ. Γρηγορίου. Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στο Παρεκκλήσιο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής.

- Τετάρτη, 25 Ιανουαρίου: Εσπερινός στον Ι.Ν. Αγ. Νεκταρίου στο Battersea. Ομιλία του Αρχιμ. Βασιλείου Παπαβασιλείου, με θέμα: «Η ζωή του Μεγ. Βασιλείου και η διδασκαλία του περί πλούτου και φτώχειας».

- Πέμπτη, 26 Ιανουαρίου: Εσπερινός στον Ι.Ν. Αγ. Ιωάννου του Βαπτιστού, Haringey, Βορείου Λονδίνου. Θα ακολουθήσει δείπνο για τις Πρεσβυτέρες της Ιεράς Αρχιεπισκοπής.

- Παρασκευή, 27 Ιανουαρίου: Εσπερινός στον Καθεδρικό Ναό Απ. Ανδρέου, Kentish Town, χοροστατούντος του Σεβ. Αρχιεπισκόπου κ. Γρηγορίου. Ομιλία: «Περί της Ανακομιδής των λειψάνων του ιερού Χρυσοστόμου».

- Κυριακή, 29 Ιανουαρίου: Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Ι.Ν. Αγίων Τριών Ιεραρχών, στο Leeds, προεξάρχοντος του Σεβ. Αρχιεπισκόπου κ. Γρηγορίου.

- Δευτέρα, 30 Ιανουαρίου: Πανηγυρική ομιλία του Καθ. Πασχάλη Κιτρομηλίδη στο Ελληνικό Κέντρο Λονδίνου.

- Τρίτη, 31 Ιανουαρίου: Εσπερινός στον Ι.Ν. Αγ. Παντελεήμονος και Αγ. Παρασκευής, στο Harrow ΒΔ Λονδίνου, χοροστατούντος του Σεβ. Αρχιεπισκόπου κ. Γρηγορίου. Θα ομιλήσει ο Αρχιμ. Χρυσόστομος Μιχαηλίδης.

- Τετάρτη, 1 Φεβρουαρίου: Μέγας Εσπερινός Υπαπαντής του Κυρίου, στον Καθεδρικό Ναό Γενεσίου της Θεοτόκου, στο Camberwell Νοτίου Λονδίνου, χοροστατούντος του Σεβ. Αρχιεπισκόπου κ. Γρηγορίου.

- Πέμπτη, 2 Φεβρουαρίου: Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Καθεδρικό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στο Wood Green Βορείου Λονδίνου, προεξάρχοντος του Σεβ. Αρχιεπισκόπου κ. Γρηγορίου.

Σημείωση: Σε όλους τους Ναούς της Αρχιεπισκοπής Θυατείρων θα τελεσθούν Δεήσεις και Μνημόσυνα για τους Ευεργέτες και τους Εργάτες των Ελληνικών και Χριστιανικών Γραμμάτων, τα οποία οι Τρεις Ιεράρχες καλλιέργησαν κατά τρόπον υποδειγματικό με την αγία ζωή και τη σοφία τους.

Η «Παράφραση» της Καίτης Χιωτέλλη

Με μεγάλη χαρά φιλοξενούμε σήμερα στο Ημερολόγιό μας ένα αδημοσίευτο ποίημα της μεγάλης και σπουδαίας Ελληνίδας λογοτέχνιδος Καίτης Χιωτέλλη. Το ποίημα καθώς και το σύντομο βιογραφικό μας εστάλησαν, μέσω της φίλης και συνεργάτιδός μας Νατάσας Κεσμέτη, ειδικά για το ιστολόγιό μας. Είμαστε ευγνώμονες για την εύνοια αυτή!

Η κα. Αἰκατερίνη Χιωτέλλη σπούδασε Φαρμακευτική στήν Ἀθήνα, καί στή συνέχεια Γαλλική Φιλολογία, Φιλοσοφία καί Νεοελληνική Λογοτεχνία στή Γενεύη. Τό 1961 ἐξέδωσε τήν ποιητική συλλογή "Ἀνατολικοί Δρόμοι", ἐκδ. Δίφρος. Ἔκτοτε συμμετεῖχε μέ συνεργασίες της σέ πολλά συλλογικά ἔργα καί σέ βιβλία Θρησκευτικῶν Γυμνασίου καί Δημοτικοῦ. Ὑπῆρξε μέλος τῆς συντακτικῆς ἐπιτροπῆς τῶν περιοδικῶν Σκαπάνη καί Σύνορο. Δίδαξε Νεοελληνική Λογοτεχνία στή ΧΕΝ, θεωρία καί πράξη τῆς μετάφρασης στό Κέντρο Μετάφρασης καί Διερμηνείας στήν Κέρκυρα καί κατόπιν στό Ἰόνιο Πανεπιστήμιο. Ἀπό τό 1977 μέχρι σήμερα ἀσχολεῖται συστηματικά μέ τήν μετάφραση τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί κυρίως μέ θέματα γλώσσας καί ὕφους τῶν ποιητικῶν της κειμένων.

Π α ρ ά φ ρ α σ η

Ζητώ συγγνώμη, Κύριε,
που, δίχως να ’μαι ο δίκαιος Αβραάμ,
έχω κι εγώ κάτι να σε ρωτήσω:

Καλά το γένος των ανθρώπων
που με τη θαυμαστή σου οικονομία
έχει απ’ την απώλεια σωθεί.

Τα όντα, όμως, που απομείνανε
ένα σκαλί στην κλίμακα πιο κάτω,
τα ανθρωποειδή, όπως τα ονομάσαμε.
Δικά σου πλάσματα κι εκείνα,
μπορείς να μην τα σπλαχνιστείς;

Ο Κύριος είπε: κάποιος τρόπος θα βρεθεί
για να σωθούν και τ’ ανθρωποειδή.

Ακόμα κάτι, Κύριε, και συχώρα με
που συνεχίζω και τολμώ να σου μιλώ.
Δωσ’ μου, όμως, την άδεια, παρακαλώ,
να σου θυμίσω τα φτωχά μας κατοικίδια,
εκείνα που μοιράζονται μαζί μας
την καθημερινή ζωή:
λυπούνται, χαίρονται, παίζουν, αγωνιούν,
τα τρυφερά τους βλέμματα το χάδι μας αποζητούν,
της ύπαρξής τους το μυστήριο κρύβουν
μες σ’ όλα αυτά που δεν μπορούν να πούν.
Δεν γίνεται να βρεις εσύ τον τρόπο
μαζί μ’ εμάς κι εκείνα να σωθούν;

Ο Κύριος είπε: θα φροντίσω
τα κατοικίδια να μη χαθούν.

Επίτρεψέ μου, Κύριε, το θάρρος, μα θυμήθηκα
κάποια γλαρόπουλα με τέτοια χάρη να πετούν,
τόσο ανάλαφρα το κύμα να χαϊδεύουν…
Κι ακόμα μέσα στα κλαδιά κελαϊδισμούς ανείπωτους,
χρώματα στα φτερούγια λαμπερά…

Αητούς περήφανους, όρνεα μαγαλόπρεπα
και ζώα του δρυμού που εσύ τα τρέφεις,
σύμφωνα με τον ψαλμωδό,
κι άλλα που στο Βιβλίο του Ιώβ εσύ προβάλλεις
με τι καμάρι για τις θαυμαστές τους ικανότητες,
λέαινες, αίγαγρους, όναγρους κι ελαφίνες
και στρουθοκάμηλους, βουβάλια κι ιπποπόταμους,
κι όλα τα κήτη τα μεγάλα που σε υπακούνε,
όπως το δείχνει η ιστορία του Ιωνά…
Για όλ’ αυτά γίνεται να μην προνοήσεις
και να τ’ αφήσεις να χαθούν παντοτινά;

Ο Κύριος αποκρίθηκε: κάτι θα κάνω
για να σωθούν όλα τα ζώα αυτά.

Κύριε, είπα, μη θυμώσεις
αν σου μιλήσω ακόμα μια φορά…
Για τ’ αγριολούλουδα που εσύ τα σύγκρινες
με τις λαμπρές του Σολομώντα τις στολές,
τα πεύκα στις ακρογιαλιές και τα μεγάλα δέντρα…
Για τις πηγές, τους καταρράχτες,
τις λίμνες και τα γήινα στρώματα,
για όσα μυστικά στης γης τα βάθη συντελούνται
και κρυσταλλώνονται τα ορυκτά σε τόσο τέλεια
και καθοριστικά για το καθένα σχήματα και χρώματα…
Για τα ηλεκτρόνια που αδιάκοπα και με σοφία κινούνται,
για όσα κρύβουν μυστικά
τα ελάχιστα μες στους πυρήνες σωματίδια…
Για τους αστερισμούς και για τ’ απρόσιτα
ωραία ουράνια σώματα…

Και μια που ακόμα σου μιλώ, πες μου, είναι δυνατό
τα φεγγαρόφωτα και τις αστροφεγγιές,
τα ηλιοβασιλέματα και τις ανατολές,
βροντές της καταιγίδας κι αστραπές
κι ουράνια τόξα που είδανε εκστατικά τα μάτια μας
αδιάφορα έτσι να τ’ αφήσεις να χαθούν;
Πες μου, κι εγώ δε θα ξαναρωτήσω.

Ο Κύριος είπε: εγώ τα έπλασα,
εγώ για όλα αυτά θα μεριμνήσω.

Καίτη Χιωτέλλη

+ Παναγιώτης Μπουτιέρος

Μόλις πληροφορηθήκαμε την αναχώρηση από τη σκηνή του βίου τούτου του αγαπητού μας φίλου, πρώην δασκάλου στο Κολέγιό μας στο ΒΔ Λονδίνο και παλιού μας γείτονα Παναγιώτη Μπουτιέρου. Ο Παναγιώτης ήταν ένας νέος άνθρωπος 42 ετών, ιδιαίτερα προσηνής, φιλικός και ταλαντούχος, με μεγάλες επιδόσεις στο χώρο της μουσικής.

Είχε εργασθεί επί σειρά ετών, ως δάσκαλος μουσικής, σε Σχολείο των Αθηνών όπου φοιτούσαν παιδιά με ειδικές ανάγκες. Από τότε είχε αναπτύξει μια ιδιαίτερα ευαισθησία για τα παιδιά αυτά και γενικώτερα για τους συνανθρώπους μας που έχουν κάποιου είδους αναπηρία. Πίστευε δε ακράδαντα ότι η μουσική είναι ένας δυναμικός τρόπος επικοινωνίας με τα άτομα αυτά.

Στο Λονδίνο δίδαξε σε Ελληνικό Σχολείο, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο και συνέθεσε μουσική, ολοκλήρωσε την οικογένειά του, με την γέννηση δύο παιδιών και έκανε πολλούς φίλους. Ύστερα επέστρεψε με την οικογένειά του στην Ελλάδα και διέμεναν στην Ξάνθη.

Τελικά, ο αγαπητός μας αδελφός Παναγιώτης μετέβη από τα πρόσκαιρα στα αιώνια και από τα λυπηρότερα στα θυμηδέστερα, αφήνοντας πίσω την απαρηγόρητη σύζυγό του Χρυσούλα και δύο μικρά παιδιά, τον Παντελή και τον Στέλιο. Ας είναι η μνήμη του αιώνια.

Ἀπό τά "Ποιμαντικά βιώματά μου"

1* Κάθε μέρα ὅλο καί περισσότερο συνειδητοποιεῖς τήν ἀναξιότητά σου, καθώς μαθητεύεις ἀναμεσ᾿ ἀπό λέξεις ἱερές, Μορφές ἁγίων καί τήν ἐμφανή παρουσία τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ξέρεις, πώς τίποτε ἀπ᾿ ὅλ᾿ αὐτά δέ σοῦ ἀξίζει, κι ὅμως ἐσύ τά ζεῖς τά νοιώθεις, τά διακονεῖς. Κι αὐτό μέ τήν παραχώρηση τοῦ Θεοῦ, πού στέκει δίπλα σου καί σέ προσέχει, τήν κάθε σου ὥρα, τήν κάθε στιγμή πού ἀναπνέεις, πού ἁμαρτάνεις, πού ζεῖς τήν πτώση καί τήν ἀνάστασή σου.

Τό ἐρώτημα λοιπόν πού αἰωρεῖται πάνω σου καί ζητᾶ ἀπάντηση εἶναι ἕνα. Γιατί μέ τόση περιφρόνηση ἀντιμετωπίζεις τή φιλανθρωπία, τή φιλαγαθότητα, τήν ὑπομονή, τήν καρτερία καί τή σιωπή τοῦ Θεοῦ; Ἀφοῦ γνωρίζεις, πώς δέν ἔχεις τή δυνατότητα νά βγεῖς ἀπό τό λαβύρινθο τοῦ ἑαυτοῦ σου δίχως τή δική Του συνδρομή, χωρίς τή Χάρη Του. Κι ὅμως συνεχίζεις νά βλέπεις τά πράγματα μέσ᾿ ἀπό τήν προοπτική τῆς προχειρότητας καί τῆς φιλαυτίας. Πού σημαίνει, πώς ξέρεις τί κάνεις, μά δέν γνωρίζεις τό τί πραγματικά θέλεις. Βέβαια, τό μπέρδεμα μέσα μου εἶναι παράγωγο κάποιων διεργασιῶν καί παλαιῶν ἀπροσεξιῶν, πού δέν ἄφησαν περιθώρια γόνιμου αὐτοελέγχου, ἀλλά συσσωρεύτηκαν μέ βιασύνη καί ἀφέλεια πάνω στή ψυχή μου καί κατάφεραν νά τήν καταντήσουν ἕνα χῶρο ἐντελῶς ἀκατάστατο, ὅπως λέει κι ὁ ποιητής, «σπήλαιο ληστῶν».

Ὅμως κάποτε τά πράγματα ἀλλάζουν κι ἔρχεται ἡ μοναξιά τῆς ἐρημίας καί τῆς ὁδοιπορίας ἐν νυκτί, μέσα σέ ἀντίξοες συνθῆκες βίου καί πολλαπλᾶ μαχαιρώματα, πού τά νοιώθεις στό κορμί σου κι ὅμως εἶναι βέβαιο πώς τά ξεπερνᾶς, γιατί πρέπει νά ξαναβγεῖς στήν ἐπιφάνεια, ν᾿ ἀνεβεῖς ἀπό τό βαθύ πηγάδι πού σέ ρίξανε καί νά μιλήσεις τή γλώσσα τῆς ἀλήθειας, τῆς εἰλικρίνειας καί τῆς βεβαιότητας. Μέ λίγα λόγια νά ξεπεράσεις καί τοῦτο τό αὐτο-ποιμαντικό ἀδιέξοδο. Πάντα ὅμως μέ τή δική Του τήν φωτεινή προπόρευση, στόν προσωπικό σου τό Γολγοθά.

2* Νυχτωμένος δρόμος. Ἥσυχος καί ὑγρός ἀπό τό ψιλόβροχο πού σέ τυλίγει. Τό δρομολόγιο πάντα τό ἴδιο. Μόνο πού αὐτή ἡ σιωπηλή, χωρίς ἴχνη θορύβου, χωρίς ἀνθρώπους νά κυκλοφοροῦν, πορεία μέσα στή νυχτωμένη πολίχνη, ὁπού ἀπό τά φωτισμένα παράθυρα τῶν σπιτιῶν ξεχύνεται ένα γαλήνιο φως, σοῦ φέρνει στό νοῦ κάποια ἄλλα βήματα ἁγίων Μορφῶν πού τό εἰδωλό τους, ἡ σκιά τους, καθρεφτίστηκαν, ὅπως καί ἡ δικιά σου σ᾿ αὐτούς τούς δρόμους, ἀλλά σέ ἄλλα χρόνια, δίσεκτα, σκληρά καί ματωμένα. Μνημονεύεις κι ἀπόψε τόν Ἅγιο Ρηγῖνο (4ος αἰ.), τόν ὅσιο Ἱερόθεο τόν Ἰβηρίτη (1724), τόν ἅγιο Κοσμά τόν Αἰτωλό (1770), τόν ἅγιο Νεκτάριο (1898), ἀλλά καί τούς Γέροντες ἐφημερίους τῶν τότε ἕντεκα ἐνοριῶν τῆς Χώρας, μέχρι τίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰ., ἀλλά καί τούς ἄλλους πνευματικούς πατέρες, ὅπως ὁ πολύς Γέροντας Σωφρόνιος Κεχαγιόγλου, ὁ φίλοςτοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, πού βημάτισαν σ᾿ αὐτά τά πέτρινα σοκάκια, ἀφήνοντας μαζί μέ τό βηματισμό καί τό χνῶτο τῆς ἁγιότητός τους, ὡσάν ἄλλο λιβανωτό, ν᾿ ἀπλωθεῖ μέσα σέ τούτη τήν πολίχνη. Μακάριοι ὅσοι καταφέρνουν στούς καιρούς μας καί κοινωνοῦν ἀπό τήν εὐωδία τῆς ἁγιότητος, πού ὡς ἄλλη εὐλογία ἄφησαν Ἐκεῖνοι στόν τόπο μας. Κάτι τέτοιες στιγμές λοιπόν, πού μέ τή γεύση τῆς βροχῆς ἡ γῆ ἀποπνέει ἐκεῖνο τό γλυκό καί τρυφερό ἄρωμα, νομίζεις πώς μαζί μ᾿ αὐτό εἶναι ἀνεμιγμένη κι ἡ ἀνάσα τῶν Ἁγίων ἐκείνων Μορφῶν. Καί παρηγοριέσαι...

π. Κων. Ν. Καλλιανός

Κάποιες Σκέψεις για Επανένωση

Η Εβδομάδα Προσευχής για την επανένωση της Χριστιανοσύνης, από τις 18 μέχρι τις 25 Ιανουαρίου, έχει διαδοθεί σε έναν συνεχώς διευρυνόμενο κύκλο Χριστιανών. Συγκεκριμένα κατά την περσινή χρονιά υπήρξαν σίγουρες αποδείξεις μιας ειλικρινούς επιθυμίας να θεραπευθούν οι διαιρέσεις της Χριστιανοσύνης, από τις οποίες η περισσότερο άξια αναφοράς ήταν ίσως το ιστορικό ταξίδι που έκανε σε κάποιους Πατριάρχες της Ορθόδοξης Εκκλησίας και στον Πάπα της Ρώμης ο Αρχιεπίσκοπος της Καντουαρίας Φίσερ. Κι ενώ υπάρχει κάθε λόγος για να συνεχίζουμε να επιμένουμε στην προσευχή, υπάρχουν επίσης λόγοι που μας υποχρεώνουν να δώσουμε ευχαριστίες για ό,τι καλό έχει ήδη επιτευχθεί. Οι παρακάτω παρατηρήσεις σκοπό έχουν να συμβάλλουν ως βοήθεια στις προσευχές και στους στοχασμούς κατά τη διάρκεια της Εβδομάδα Προσευχής.

- Το επίθετο «μία» είναι το πρώτο από τα τέσσερα που χρησιμοποιήθηκαν από το Σύμβολο της Νικαίας στην περιγραφή της Εκκλησίας. Η ανησυχία μας για την ενότητα της Εκκλησίας μας κάνει να κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε την Αγιότητα, την Καθολικότητα και την Αποστολικότητά της. Δεν μπορεί να υπάρχει μόνιμη ενότητα που να επιτυγχάνεται εις βάρος των άλλων τριών ιδιοτήτων.

- Είναι αναμφίβολα αληθινό πως ο διχασμός είναι το αποτέλεσμα της αποστασίας των Χριστιανών από την Αγιότητα, την Καθολικότητα και την Αποστολικότητα, ενώ για να αποκατασταθεί αποτελεσματικά αυτή η ενότητα είναι αναγκαίο να μάθουμε το βαθύ νόημα όλων αυτών των εννοιών.

Από συνάντηση Ορθοδόξων και Αγγλικανών το 1992 στη Δυτική Ουαλία.
Επικεφαλής της Ορθόδοξης αντιπροσωπείας ήταν ο π. Βαρνάβας.

- Υπάρχει μια σχέση μεταξύ των τεσσάρων ιδιοτήτων της Εκκλησίας και των τριών θεολογικών αρετών της πίστεως, ελπίδος και αγάπης. Στους σχεδιασμούς της επανένωσης είναι δυνατόν να επικεντρωθούμε στην αγάπη εις βάρος των άλλων δύο, με αποτέλεσμα η αγάπη να εκφυλισθεί σε συναισθηματικότητα. Είναι εξίσου πιθανό να επικεντρωθούμε στην πίστη εις βάρος της ελπίδος και της αγάπης. Σ’ αυτή την περίπτωση η πίστη γίνεται τυπική, νομική και αποκρυσταλλώνεται. Τελικά έχουμε πάντοτε την ανάγκη να κρατούμε την ισορροπία, μεταξύ των τριών θεολογικών αρετών και των τεσσάρων ιδιοτήτων της Εκκλησίας.

- Είναι πάντοτε ευκολώτερο να σπάζεις από το να αποκαθιστάς, να ανατρέπεις από το να ανεγείρεις. Η απομάκρυνση του Ισραήλ από την Ιουδαία την εποχή του Ροβοάμ πραγματοποιήθηκε με πολύ απλό τρόπο, αλλά το αποτέλεσμα ήταν η μόνιμη ρήξη στον περιούσιο λαό, με τους Σαμαρίτες να παραμένουν ως χωριστή ομάδα από τους Ιουδαίους ακόμα μέχρι τις μέρες μας. Θα πρέπει λοιπόν να εκπληττόμεθα αν η οδός της επανένωσης είναι μακρά; Αντίθετα, θα πρέπει να είμαστε καχύποπτοι για την οποιαδήποτε παρακάμψη!

- Την εποχή του Κυρίου μας οι Ιουδαίοι ήταν διαιρεμένοι σε δύο κύριες οργανωμένες ομάδες, τους Φαρισαίους και τους Σαδδουκαίους, παράλληλα με τις άλλες μικρές σχισματικές ομάδες όπως ήταν οι Ζηλωτές. Έτσι λοιπόν, στην ενσαρκωμένη ζωή Του ο Κύριός μας είδε το κακό των διχασμών. Για τούτο η προσευχή Του «ἵνα πάντες ἓν ὦσι» ήταν δυνατή, με σκοπό ο νέος Ισραήλ να μην βασανιστεί όπως και ο παλιός.

- Σ’ αυτούς που σκέπτονται βαθιά για τα πνευματικά ζητήματα το θέαμα της διαιρεμένης Χριστιανοσύνης τους φέρνει μεγάλη θλίψη. Η απόπειρα να θεραπευθεί η πληγή του σχίσματος προσθέτει κι άλλο πόνο, λύπη για τις παρεξηγήσεις των προσπαθειών, καχυποψίες, ακόμα και εχθρικότητα απέναντι στους άλλους Χριστιανούς, αλλά όλα αυτά είναι σημάδια πως συμμετέχει κανείς, έστω και σε μικρό βαθμό, στην Υψηλή Αρχιερατική Προσευχή του Χριστού.

- Μια επανενωμένη Εκκλησία, την οποία η αρετή της Ελπίδος μας ενθαρρύνει να προσδοκούμε, θα ήταν το coup-de-grâce για τον Σατανά (θα του επέφερε δηλαδή θανατικό πλήγμα, ή χαριστική βολή). Για τούτο θα αντισταθεί σε όλες τις προσπάθειες για την επανένωση με όλη τη δύναμη που έχει στη διάθεσή του. Τη μεγαλύτερη επιτυχία του την καταφέρνει όταν κατορθώνει να εκτρέπει όλες τις προσπάθειες και να παράγει αντί για επανένωση ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση στις τάξεις των Χριστιανών.

+ Αρχιμ. Βαρνάβας Burton
Orthodox Leaflet, Ιανουάριος 1961, No. 1, σσ. 2-3
Μετάφραση: Πρωτοπρ. Αναστάσιος Δ. Σαλαπάτας

Συνέδριο για τον Ουνιτισμό

Στο Κέντρο Ανατολικού Χριστιανισμού, που εδρεύει στο Κολέγιο του Heythrop (Πανεπιστήμιο του Λονδίνου), οργανώθηκε στις 18 και 19 Ιανουαρίου ένα Συνέδριο, με θέμα: «Η Ανατολική Καθολική Εκκλησία στη σύγχρονη Ευρώπη». Το Συνέδριο επικεντρώθηκε στην ιστορία του Ουνιτισμού, στην τρέχουσα κατάσταση, στις μελλοντικές προοπτικές, με παράλληλη παράθεση πολλών παραδειγμάτων. Όσον αφορά το όνομα της εκκλησιαστικής αυτής ομάδας, θα πρέπει να σημειωθεί ότι είναι γνωστή με την ονομασία Ανατολική Καθολική Εκκλησία, ενώ οι οπαδοί της ονομάζονται Έλληνες Καθολικοί (έτσι είναι γνωστοί στη Δύση), κι επίσης ως Ουνίτες (ονομασία που χρησιμοποιείται κυρίως από τον Ορθόδοξο χώρο).

Οι Σύνεδροι στο εν λόγω Συνέδριο μελέτησαν συγκεκριμένα τη θέση που κατέχει μέσα στην Χριστιανοσύνη η Ουνιτική ομάδα. Είναι γεγονός ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ανοικτά ζητήματα, ακόμα δε και πληγές, από την σχέση της με τον Ουνιτισμό. Ένα από αυτά φαίνεται και από το όνομα που έχει δοθεί στον Ουνιτισμό από σύγχρονους μελετητές του, ως «ενδιάμεσες Εκκλησίες» (Churches In-between), που σημαίνει βέβαια ανάμεσα στην Ορθοδοξία και τον Ρ/Καθολικισμό. Η Ουνιτική εκκλησιαστική ομάδα παρουσιάζεται επίσης και ως μια έκφραση της ποικιλίας (diversity) της Ρ/Καθολικής Παράδοσης στον σύγχρονο κόσμο. Πάντως από την μελέτη του φαινομένου αποδεικνύεται πως οι Ουνίτες παρουσιάζουν μια διακριτή εκκλησιαστική αλλά και κοινωνική ταυτότητα, όχι αποκλειστικά και μόνο στην Ευρώπη, όπου έχουν «γεννηθεί», αλλά και διεθνώς, όπου δραστηριοποιούνται μέσω των Αποδήμων Ουνιτικών εκκλησιαστικών ομάδων.

Ένας από τους στόχους του Συνεδρίου ήταν να ερευνήσει διάφορα πλαίσια θρησκευτικής και εκκλησιαστικής δράσης του Ουνιτισμού στον χωρόχρονο της σύγχρονης ιστορίας, μέσω της ανάλυσης πολυάριθμων περιστατικών. Τα κείμενα και τα αποτελέσματα του Συνεδρίου θα εκδοθούν από τον Εκδοτικό Οίκο «Routledge» σε ειδικό Τόμο, ο οποίος θα κυκλοφορήσει την 1η Νοεμβρίου 2012, με τίτλο «Ο Ανατολικός Καθολικός Χριστιανισμός στη σύγχρονη Ευρώπη».

Αρκετοί από τους συγγραφείς αυτού του Τόμου συμμετείχαν στο Συνέδριο, με σκοπό να παρουσιάσουν αναλυτικά τα ευρήματά τους. Στην αρχή του Συνεδρίου τονίσθηκε πως η εν λόγω ακαδημαϊκή προσπάθεια σκοπό είχε να συμβάλλει στην κατανόηση του φαινομένου της Ανατολικής Καθολικής Εκκλησίας, αλλά και γενικώτερα της Ρ/Καθολικής Εκκλησίας. Οι Ουνίτες σύνεδροι υποστήριξαν την άποψη ότι η ομάδα τους έχει υποστεί διωγμούς, στην διάρκεια της ζωής και ιστορίας της, και από τα κομμουνιστκά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης, αλλά και από την επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία δεν αποδέχεται την δράση των Ουνιτών στον χώρο της. Πάντως στο Συνέδριο αυτό συμμετείχαν και κάποιοι Ορθόδοξοι κληρικοί και λαϊκοί, οι οποίοι είχαν την ευκαιρία να εκφράσουν ελεύθερα, αλλά χωρίς πολεμική γλώσσα και ορολογία, την άποψη της Εκκλησίας μας, γύρω από το σημαντικό αυτό φαινόμενο του Ουνιτισμού.

Για το ζήτημα της ονομασίας των Ουνιτών, ο σύνεδρος Simon Marincak που ομίλησε για την Σλοβακική Ελληνική Εκκλησία, ανέφερε πως η επίσημη ονομασία είναι «Έλληνες Καθολικοί», ενώ η Daniela Kalkandijeva, η οποία ομίλησε για την περίπτωση της Βουλγαρίας, είπε πως στη χώρα της η γνωστότερη και πιο διαδεδομένη ονομασία είναι «Ουνίτες».

Στην περίπτωση της Ρουμανίας, ο Ciprian Ghisa ανέφερε πως η Αυστριακή Αυτοκρατορία ονόμαζε τους Έλληνες Καθολικούς ως «Ουνίτες», ενώ ονόμαζε τους Ορθόδοξους «Μη Ουνίτες» (Non-Uniates), δημιουργώντας έτσι μια πολεμική αντιπαράθεση. Ο ίδιος ομιλητής τόνισε πως η ενότητα μεταξύ των Ρ/Καθολικών και των Ουνιτών βασίσθηκε στην πίστη (in fide) κι όχι στη λατρεία (in ritu).

Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθεί πως υπάρχει οπωσδήποτε διαφοροποίηση μεταξύ Ρ/Καθολικών και Ουνιτών στον τομέα του λειτουργικού τυπικού, αφού οι Ρ/Καθολικοί χρησιμοποιούν το λατινικό τυπικό ενώ οι Ουνίτες το βυζαντινό.

Ο Lucian Leustean ανέφερε πως η Ορθόδοξη Εκκλησία αντιλαμβάνεται τον Ουνιτισμό ως «δούρειο ίππο», ο οποίος θα πρέπει να καταστραφεί. Αυτό βέβαια είναι μια πραγματικότητα, αφού το Ουνιτικό ζήτημα έχει δημιουργήσει τεράστια προβλήματα σε διάφορες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

Εκείνο το σημείο που δημιούργησε αίσθηση, ιδιαίτερα στους Ορθόδοξους συνέδρους, ήταν ότι αποδείχθηκε πως οι Ουνιτικές ομάδες είναι ιδιαίτερα εθνικιστικές, σε αντίθεση με την οικουμενικότητα του Ρ/Καθολικισμού. Απ’ ό,τι φάνηκε στο Συνέδριο η πλέον εθνοφυλετική Ουνιτική ομάδα είναι η Αρμενική, για την οποία ομίλησε ο John Wooley. Αυτή δέχεται ως μέλη αποκλειστικά Αρμενίους. Αυτό το γεγονός -όπως και συζητήθηκε εκτενώς- θα δημιουργήσει προβλήματα στην ύπαρξη της ομάδας αυτής, ιδιαίτερα στο τμήμα της Διασποράς της.

Ο Anthony O’Mahony, ο οποίος είναι διακεκριμένος Καθηγητής του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, παρουσίασε τα αποτελέσματα της έρευνάς του αναφορικά με τους Ιταλο-Αλβανούς, που συστήνουν την Ελληνική Καθολική (Βυζαντινή) Εκκλησία της σύγχρονης Ιταλίας, και αναφορικά με την Ανατολική Βυζαντινή Καθολική Εκκλησία στην Ελλάδα και την Τουρκία. Ο ίδιος ομιλητής ανέφερε πως η δυνατότητα να αναγνωρισθεί κάποιος ως Ανατολικός Καθολικός έγινε πραγματικότητα κατά την τελευταία περίοδο της Οθωμανικής κυριαρχίας, εξ ου και η γέννηση της Ελληνικής Καθολικής Εκκλησίας σε Ελλάδα και Τουρκία, αρχής γενομένης από την Κωνσταντινούπολη. Υπογράμμισε πάντως πως στην εποχή μετά την Β΄ Σύνοδο του Βατικανού οι Ελληνόρυθμοι Καθολικοί αντιμετωπίζονται ως τμήμα της Ρ/Καθολικής Εκκλησίας και όχι ως διακριτή ομάδα. Σήμερα η Ουνιτική ομάδα των Αθηνών (η οποία όπως αναφέρθηκε αριθμεί 2500 μέλη) εξυπηρετεί τις ποιμαντικές ανάγκες Ελλήνων, Ουκρανών, Ρουμάνων, καθώς και Ουνιτών από άλλες εθνότητες, αποκτώντας έτσι έναν διεθνιστικό χαρακτήρα που υπερβαίνει στην πράξη τα όρια του εθνοφυλετισμού.

Το παράδειγμα της Ρωσίας, το οποίο δόθηκε από την Stefanie Hugh-Donovan, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, αφού ο βασικός λόγος της γέννησής του ήταν ότι πολλοί είχαν πιστέψει ότι μέσω αυτής της Ουνιτικής οδού θα μπορούσε να προωθηθεί η ενότητα μεταξύ Ορθοδόξων και Ρ/Καθολικών.

Στην περίπτωση πάντως της Γεωργίας, την οποία παρουσίασε ο John Flannery, υπάρχει ένα μυστηριώδες όσο και μοναδικό γεγονός, ότι ο Πατριάρχης Κύριλλος Β΄ (1917-18) είναι ο μόνος αρχηγός Ορθόδοξης Εκκλησίας που έχει αναγνωρίσει με απόφασή του την «Ουνιτική Εκκλησία».

Ο Robin Gibbons παρουσίασε το όχι πολύ γνωστό θέμα της Διασποράς των Ουνιτών, που αποδεικνύει τη ρευστότητα των παραδοσιακών δομών του Χριστιανισμού στη τρέχουσα χρονική συγκυρία και πραγματικότητα. Το κέντρο της Χριστιανικής μαρτυρίας και ζωής φαίνεται πως έχει μεταφερθεί εκτός της Ευρωπαϊκής ηπείρου. Ήδη, άλλες περιοχές του πλανήτη, με μεγάλες πληθυσμιακά ομάδες, πρωταγωνιστούν στον τομέα της Χριστιανικής δραστηριότητας και στην διάδοση του Ευαγγελικού μηνύματος. Η Αμερική, η υπο-Σαχάριος Αφρική, αλλά κυρίως η Ασία (με βασικές περιοχές την Ινδία και την Κίνα) βρίσκονται σήμερα στο Χριστιανικό προσκήνιο. Αυτό το νέο δεδομένο, όσον αφορά την διάδοση του Χριστιανισμού, αφορά κυρίως τους Ρ/Καθολικούς, τους Ουνίτες, τους Αγγλικανούς και τους Προτεστάντες. Η Ορθόδοξη Εκκλησία φαίνεται -τουλάχιστον από την πληθυσμιακή της σύνθεση- να είναι ακόμα επικεντρωμένη στην Ευρώπη. (Τα στοιχεία αυτά αποτελούν αποτελέσματα πρόσφατης έρευνας, η οποία -εκτός των άλλων- δείχνει πως οι Ορθόδοξοι αποτελούν το 12% του Χριστιανισμού παγκοσμίως). Το σύγχρονο φαινόμενο βέβαια των συνεχών μετακινήσεων των παραδοσιακών Χριστιανικών ομάδων και πληθυσμών δημιουργεί καινούργια δεδομένα σε παγκόσμιο επίπεδο. Η Διασπορά φανερώνεται πια ως μια πραγματικότητα που αφορά και ενδιαφέρει όλες τις Χριστιανικές Ομολογίες και Δικαιοδοσίες. Το γεγονός αυτό δημιουργεί την ανάγκη για αναζήτηση νέων και σύγχρονων λύσεων σε μια σειρά από πολλά και διάφορα προβλήματα που αναφύονται συνεχώς.

Το Συνέδριο έδειξε με γραφικό τρόπο πως οι διάφορες εθνικές Ουνιτικές ομάδες δημιουργήθηκαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, για διαφορετικούς λόγους η μία από την άλλη, χωρίς να έχουν κοινή εκκλησιολογία. Παρόλα αυτά η Ρώμη δέχθηκε όλες αυτές τις ομάδες και τις ενέταξε υπό την εκκλησιαστική της αιγίδα, έχοντας μαζί τους ευχαριστική διακοινωνία. Ήταν πραγματικά ενδιαφέρον, ειδικά για τους Ορθόδοξους συνέδρους, να διαπιστώσουν και να βεβαιωθούν πως ο Ρ/Καθολικισμός έχει μέσα στους κόλπους του διάφορες και διαφορετικές εκκλησιαστικές παραδόσεις και πρακτικές.

Το Συνέδριο ολοκληρώθηκε με την τέλεση Θείας Λειτουργίας από τους Μελκίτες Ελληνο-Καθολικούς, στο Παρεκκλήσι του Κολεγίου του Heythrop. Το Παρεκκλήσι παραχωρήθηκε ευγενώς από τις Ρ/Καθολικές Αδελφές της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, οι οποίες το έχουν υπό την εποπτεία τους. Η άκρως ενδιαφέρουσα Θεία Λειτουργία τελέσθηκε με το Βυζαντινό τυπικό, εμπεριέχοντας όμως και στοιχεία του Λατινικού λειτουργικού τυπικού, κάνοντας έτσι την όλη Ακολουθία αρκετά διαφορετική και διακριτή, σε σχέση με αυτά που γνωρίζει κανείς ακολουθώντας ξεχωριστά την Ανατολική ή τη Δυτική λειτουργική παράδοση.

Δημήτρης Σαλαπάτας
Θεολόγος-Διεθνολόγος

Πηγή: ΙΕΡΟ ΒΗΜΑ

Επέτειοι κατά το 2012

Κατά τη διάρκεια του 2012 θα γιορταστούν ή θα απασχολήσουν τους ειδικούς κάποιες σημαντικές επέτειοι του παρελθόντος:

- Τα 200 χρόνια από τη γέννηση του σπουδαίου άγγλου πεζογράφου Κάρολου Ντίκενς (Ολιβερ Τουίστ, Δαβίδ Κόπερφιλντ, Χριστουγεννιάτικη Ιστορία).

- Τα 200 χρόνια από την έναρξη του Αγγλοαμερικανικού Πολέμου, που θα λήξει δύο χρόνια αργότερα “ισόπαλος” με τη συνθήκη της Γάνδης.

- 200 χρόνια από την αποτυχημένη εκστρατεία του Μεγάλου Ναπολέοντα στη Ρωσία.

- Τα 100 χρόνια από την έναρξη του Πρώτου Βαλκανικού Πολέμου, που οδήγησε στον εδαφικό διπλασιασμό της Ελλάδας και την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης.

- Τα 100 χρόνια της Ελληνικής Αεροπορίας, που σηματοδοτείται από την πρώτη πτήση στους ελληνικούς αιθέρες του πολιτικού μηχανικού και αεροναυπηγού Εμμανουήλ Αργυρόπουλου (1889-1913) με αεροπλάνο τύπου Νιούπορτ, 50 ίππων (8 Φεβρουαρίου). Την ίδια ημέρα ο Αργυρόπουλος θα πετάξει για δεύτερη φορά, με συνεπιβάτη τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος κατενθουσιασμένος δηλώνει ότι η Ελλάδα θα πρέπει να εκμεταλλευτεί αυτό το νέο όπλο. Δεν πέρασαν επτά μήνες και τον Σεπτέμβριο του 1912 δημιουργήθηκε στη Λάρισα ο “Λόχος Αεροπόρων”, η πρώτη πολεμική αεροπορική μονάδα της χώρας.

- Τα 100 χρόνια από τη βύθιση του Τιτανικού.

- Τα 100 χρόνια από τον ηρωϊκό θάνατο του ποιητή Λαυρέντιου (Λορέντζου) Μαβίλη.

- Τα 50 χρόνια από τη δημιουργία των Beatles με την οριστική τους σύνθεση και την κυκλοφορία της πρώτης τους μεγάλης επιτυχίας Love Me Do.

- Τα 50 χρόνια από τον θάνατο του σπουδαίου έλληνα μουσουργού Μανώλη Καλομοίρη.

- Τα 50 χρόνια από τον θάνατο του Έλληνα γιατρού Γεώργιου Παπανικολάου. Από τους πρωτοπόρους της κυτταρικής βιολογίας, ανακάλυψε το Τεστ-Παπ, που ανιχνεύει τον καρκίνο της μήτρας.

Ο Gainer διαβάζει Bowen

Η Ουαλία η αγαπημένη και πάλι στο σαλόνι το Ημερολογίου μας. Δύο εκλεκτά τέκνα της πριγκηπικής αυτής και Κέλτικης γης, παρουσιάζονται μέσα από τούτη την ανάρτηση.

Ο ένας είναι ο Euros Bowen, ο μέγας Ποιητής της σύγχρονης Κέλτικης λογοτεχνίας. Ο άλλος ο Jeffrey Gainer, Αγγλικανός Ιερέας και Πανεπιστημιακός Καθηγητής, αγαπημένος οικογενειακός φίλος.

Και για τους δύο έχουμε αφιερώσει ειδικές αναρτήσεις στο παρελθόν. Σε τούτη εδώ τους φέρνουμε κοντά τον έναν στον άλλον, με τον Gainer να διαβάζει ποιήματα του Bowen.

Το σημαντικό βέβαια είναι, εκτός από την ποίηση αυτή καθ’ αυτή, η γλώσσα, η Ουαλική. Η ολιγομιλούμενη αλλά πολύτιμη αυτή λαλιά είναι ένας πραγματικός λογοτεχνικός και πολιτιστικός θησαυρός για τους Κέλτες και για όλους τους καλλιεργημένους ανθρώπους.

«Η γυναίκα στο Πακιστάν»

Στην Κοινότητα Αγ. Παντελεήμονος ΒΔ Λονδίνου πραγματοποιήθηκε την περασμένη Κυριακή, 15η Ιανουαρίου 2012, Πνευματική Σύναξη. Κατά τη Σύναξη αυτή ομίλησε η Φιλόλογος κα. Αλεξάνδρα Δήμου, Καθηγήτρια στο Ελληνικό Κολέγιο Αγ. Παντελεήμονος και Υποψήφια Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, με θέμα: «Η γυναίκα στο Πακιστάν».

Η κα. Δήμου παρουσίασε το ενδιαφέρον θέμα της με βαθιά γνώση και γλαφυρό τρόπο και κράτησε το ενδιαφέρον του ακροατηρίου από την αρχή μέχρι το τέλος της ομιλίας της. Στην παρουσίαση αυτή χρησιμοποιήθηκαν και πολύ χαρακτηριστικές έγχρωμες διαφάνειες.

Τα κύρια θέματα που αναφέρθηκαν στην εν λόγω ομιλία ήταν:

- Γενικά χαρακτηριστικά του Πακιστάν (σύνορα, φυλές, γλώσσα, θρησκεύματα)

- Ο τρόπος ζωής στις πόλεις και στην ύπαιθρο του Πακιστάν

- Η θέση της γυναίκας στην κοινωνία του Πακιστάν

- Οι επαγγελματικές δραστηριότητες των γυναικών στο Πακιστάν

- Η ενδυμασία τους

- Η εκπαίδευσή τους

- Η τροφή της οικογένειας

- Ο γάμος, τα έθιμα, οι γιορτές

- Διακεκριμένες γυναίκες του Πακιστάν

Στο τέλος της ομιλίας έγινε εκτενής συζήτηση και η κα. Δήμου δέχθηκε πολλές και διάφορες ερωτήσεις από το ακροατήριο, στις οποίες απάντησε αναλυτικά και με πλούσια επιχειρήματα, από τη γνώση και την οικογενειακή εμπειρία της, αφού ο σύζυγός της είναι Πακιστανός.

Βασιλόπιτα Πελοποννησίων 2012

Προχθές την Κυριακή έκοψαν την καθιερωμένη Βασιλόπιτα οι Πελοποννήσιοι Μεγάλης Βρετανίας.

Η παραδοσιακή τελετή και το εορταστικό γεύμα πραγματοποιήθηκαν στο εστιατόριο του Πελοποννήσιου Πέτρου Οχτάρα, στο κεντρικό Λονδίνο.

Της τελετής προέστη ο ιδρυτής και πρώτος Πρόεδρος της Εταιρείας Πελοποννησίων Πρωτοπρ. Αναστάσιος Δ. Σαλαπάτας.

Η Πρόεδρος κα. Ντίνα Κολοκυθά και τα εκλεκτά μέλη του Δ.Σ. υποδέχονταν τους πολλούς καλεσμένους, που γέμισαν ασφυκτικά το εστιατόριο, με χαρά και χαμόγελο.

Τις δύο εύγεστες βασιλόπιτες ετοίμασε και προσέφερε το μέλος του Δ.Σ. κα. Σωτηρία Κατσαρού.

Βραδινή ἐπιστροφή

ἤ, Ὁ καιρός τῆς ἡσυχίας καί τῆς ἀνασυγκρότησης τοῦ ποιμένα

῝Οταν χαμηλώσει τό φῶς τῆς μέρας, ὅταν οἱ σιωπηλοί οἱ ἴσκιοι ἀρχίζουν τό σεργιάνι τους στίς σκοτεινές τοῦ Ναοῦ γωνίες, κάπου τότε, στό σύνορο τῆς μέρας μέ τή νύχτα, ἀρχίζει βραδινή ἐπιστροφή τοῦ ποιμένα: εἴτε ἁπλός παπᾶς εἶναι αὐτός, εἴτε βαθμοφόρος κληρικός, εἴτε Ἐπίσκοπος. Γιατί ἔχει τόση σημασία αὐτή βραδινή ἐπιστροφή...

Ἐπιστρέφεις λοιπόν ὕστερ’ ἀπό τήν ἔνταση τῆς μέρας, ἀπό τήν ἐπικίνδυνη ἐν πολλοῖς ὁδοιπορία σου πάνω σέ ὁριακά σημεῖα, στήν κόψη τοῦ ξυραφιοῦ, ἐπιστρέφεις στό ταμεῖον σου, στό σπίτι, στό κελλί, στόν χῶρο τῆς δικῆς σου ἡσυχίας καί ἀνάπαυσης. Καί μέσα στή σωτήρια τῆς νύχτας ἡσυχία, ἔστω καί γιά ἐλάχιστες στιγμές, ἐπιδιώκεις τήν εὐλογημένη μόνωση, γιά νά ξεκουκίσεις τό προσωπικό σου κομποσκοίνι τῶν ὅσων εἶδες, ἄκουσες, ἔζησες κατά τή διάρκεια, στό μῆκος δηλαδή τῆς μέρας πού τέλειωσε. Μέ λίγα λόγια ἀποθέτεις ἐμπρός σου τά ὅσα, ὡς ἄλλο ἄχθος φέρεις, λόγια κι ἔργα, δικά σου, τῶν συναδελφῶν σου, τῶν προϊσταμένων σου, τοῦ κόσμου κι ἀρχίζεις ὡς ἄλλος φιλότιμος, κατά τόν ποιητή, ἔμπορος τό ξεχώρισμα, καθώς μετρᾶς,

“...τό βράδυ, κέρδη,
ζημιές δοῦναι - λαβεῖν, τά φριχτά λάθη σου...”[1],

πασχίζοντας νά βάλεις μιά τάξη μέσα σου.

Οἱ ἐλάχιστες καί πολύ χρήσιμες, ὡς ἄλλη ἀντιβίωση χαρές ἀπομένουν στήν ἄκρη γιά σερμαγιά. Κι αὐτές δέν μπορεῖ νά εἶναι, παρά μιά συγκαταβατική κουβέντα, μιά εἰλικρινής χειραψία, ἕνα χαμόγελο ἀδελφικό χωρίς τό φτιασίδωμα τῆς ἠθοποιίας, ἀλλά καί μιά σωστή, χωρίς βιασύνη, πνευματική συνάντηση, ὅπου ξεδιπλώνεται ἡ ψυχή κι ἀνασαίνει εὐλογημένη. Σιμά δέ μ’ αὐτές γειτονεύουν καί οἱ στιγμές, οἱ ὧρες, μέ τούς ἔντονους ρυθμούς, πού σφυροκοποῦν τή ψυχή, τήν τραυματίζουν πολλές φορές, καθώς ἐντοπίζεται τό πάθος τοῦ ἐγωϊσμοῦ πού φέρεις καί πού τό χρησιμοποιεῖς γιά νά ὑπάρξει δυνατότητα ὥστε νά παρεμποδιστεῖ ὁ ἄλλος καί νά κερδίσεις ἐσύ τήν εὔνοια ἤ καί τό ἀντίθετο. Ἐπίσης συνυπάρχει ἡ ἀχαρακτήριστη συμπεριφορά, τήν ὁποία δείχνεις ἤ σοῦ δείχνουν, ὅπως οἱ εἰρωνίες, οἱ σαρκασμοί, ἡ περιφρόνηση κι ὁ αὐταρχισμός, στοιχεῖα δηλαδή πού ἀπομακρύνουν τή Χάρη τοῦ Θεοῦ γιά κοινωνία ἀγάπης καί συνδιαλλαγῆς.

Πιό ἁπλά, ὅλ’ αὐτά σοῦ ἐπιτρέπουν νά σταθεῖς ἀπέναντι στόν ἑαυτό σου καί ν’ ἀρχίσεις νά μετρᾶς ἕνα - ἕνα τά τραύματά σου ἤ καί τά λάθη σου. Στίς περιπτώσεις αὐτές μοναδική καταταφυγή εἶναι ἡ προσευχή κι ὕστερα ὁ Γέροντας γιά τήν ἐξαγόρευση, γιά τήν ἐνίσχυση.

«Εὐθύς πρός τόν πνευματικόν ἰατρόν δράμωμεν, ἀναφέρει ὀ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, καί τόν ἰόν τῆς ἁμαρτίας (κι ὅλης τῆς φαρμακωμένης μας αἴσθησης) διά τῆς ἐξαγορεύσεως ἐξεμέσωμεν...»[2], γιά νά μαζέψουμε τά κομμάτια τοῦ θρυμματισμένου μας εἶναι καί νά βροῦμε τό κουράγιο ν’ ἀνασυνθέσουμε τή ψυχή μας μέ προσευχή καί αὐτοθεώρηση. Εἶναι κάτι πού ὁ Θεός κατά τό νυκτερινόν στάδιον μᾶς προσφέρει μέ τή συνδρομή καί τοῦ ὕπνου, πού ξεκουράζει τήν ταραγμένη μας ὑπόσταση.

Γράφοντας πρίν ἀπό χρόνια ἕνας Νεοέλληνας διανοητής γιά τή νυχτερινή ἡσυχία καί τό βάλσαμο πού ἀφήνει στίς πληγές, σημείωνε μεταξύ τῶν ἄλλων καί τά ἑξῆς:

“Κάθε βράδυ, μαζεύεται κανείς στό σπίτι του, καί μέσα στήν στοργική σιγή τῆς νύχτας παλεύει νά βγάλει ἀπό μέσα του τά μαχαίρια πού ὅλη μέρα τοῦ ἔριχναν, νά ἐπιδέσει τίς πληγές του, νά νεκρώσει τούς πόνους του καλώντας στά βλέφαρά του τόν ὕπνο”[3].

Συνεχίζοντας, θά ἤθελα νά προσθέσω στά παραπάνω, πώς τά μαχαίρια ποτέ δέν μπορεῖς νά τά βγάλεις μόνος σου. Ἀπαιτεῖται βοήθεια ἄνωθεν. Βοήθεια πού προσμετρᾶται σέ ὑπομονή, προσευχή, ταπείνωση, δάκρυα, ἀντοχή καί ξεκαθάρισμα τῶν ὅσων περιττῶν φέρεις μέσα σου...

Εἶναι δέ αὐτός ὁ χρόνος τῆς αὐτοκριτικῆς, τῆς ἀνασυγκρότησης τοῦ ἑαυτοῦ μας, ὁ χρόνος τῆς ποιμαντικῆς ἡσυχίας[4], ἡ ὁποία ἀπαιτεῖται νά συνυπάρχει μέ τόν παράλληλο ἀπελπισμό ἀπέναντι στόν κόσμο καί τά σύν αὐτῷ. Ἤ πιό ἁπλᾶ χρειάζεται, γιά νά διατηρηθεῖ ἡ μέσα μας ἰσορροπία, νά δοῦμε μέ σταθερότητα καί εἰλικρίνεια, πώς δέν εἶναι δυνατό νά ἐλπίζουμε «ἐπ’ ἄρχοντας, ἐπί υἱούς ἀνθρώπων», γιά νά μπορέσουμε τήν ἑπομένη τό πρωΐ νά ξαναβρεθοῦμε στή διακονία μας. Καί μιλῶ γιά τόν ἀπελπισμό, γιατί τόν θεωρῶ ὡς τό πλέον γνήσιο ἰατρικό - θεραπευτικό μέσον, τό ὁποῖο θά ἀποσπάσει τά “μαχαίρια” καί θά καθαρίσει τίς πληγές.

Συχνά ὁ ποιμένας βρίσκεται στό στόχαστρο τοῦ κόσμου, πού κοιτάζει μέ μύριους τρόπους νά τόν ἐνοχοποιήσει, νά τοῦ καταστείλει κάθε δυνατότητα γιά ἐπικοινωνία καί στήριξη στόν καθένα, πού θά ζητήσει τήν πνευματική, ἀλλά καί κάποτε τήν ὑλική του συνδρομή. Ὁ κόσμος πάντα προκαλεῖ καί δέν ἀφήνει περιθώρια γι’ ἀνάσα. Γι’ αὐτό ἔχοντας ὁ ποιμένας, ὡς ὅπλο του τόν ἀπελπισμό[5] ἀπέναντι στόν κόσμο, πού στήν κυριολεξία ἑρμηνεύεται ὡς τό προνόμιο, ὡς ἡ ἄσκηση νά μήν περιμένει τίποτε κι ἀπό κανένα, προσπαθεῖ νά συνεχίσει τόν ἀγώνα του. Μέ σύμμαχο καί ἀρωγό τό Θεό, πού ξέρει πάντα νά στέκει στό δρόμο του, ὅπως τότε, πού, ὡς στήλη φωτεινή, ὁδηγοῦσε τό λαό Του στήν ἔρημο (βλ. Ἔξ. 13, 21 ἑξ.), φυλάσσοντάς τον ἀπό παντός κακοῦ.

Σύμφωνα μέ τήν λειτουργική μας παράδοση καί ζωή, ἡ κάθε μας μέρα ἀρχίζει ἀπό τήν ὥρα πού θά διαβάσουμε τόν Ἑσπερινό καί θά προετοιμαστοῦμε γιά νά ὑποδεχτοῦμε τήν νύχτα καί ἀργότερα, τό Φῶς τό Ὀρθρινό.

Μέσα σ’ αὐτή, λοιπόν, τή προοπτική τοῦ χρόνου καί τοῦ σταδίου τοῦ νυχτερινοῦ ἐπιτελεῖται μιά δυναμική ἀνανέωση τοῦ καθενός μας, καθώς μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία γιά μελέτη καί προετοιμασία γιά τήν ἑπομένη, γιά τή μέρα πού ξημερώνει.

Ὁ ποιμένας, λοιπόν, μέσα σ’ αὐτά τά περιθώρια τῆς νύχτας ἔχει τόν ἀπαραίτητο χρόνο νά προετοιμάσει τή δική του ἑπόμενη ἡμέρα. Περιμένοντας πάντα, ὕστερ’ ἀπό προσευχή καί ἀναζήτηση τοῦ θείου ἐλέους, τό Φῶς του, ὅπως «τήν ἐν σκότει ψυχήν του» καθαρίσει «ἀπό πάσης ἁμαρτίας»[6]. Γιατί μόνο μέσα σ’ αὐτό τό Φῶς εἶναι δυνατό νά ἀναβαπτιστεῖ ὅλη του ἡ ὕπαρξη καί στή συνέχεια νά ἀναζωπυρωθεῖ τό ἱερατικό φρόνημα, νά ξανάψει ὁ ἐνθουσιασμός καί νά ὑπάρξει ἡ βεβαιότητα, πώς δέν εἶναι τό ἔργο του ἔργο ἀνθρώπων, ἀλλά Διακόνων Θεοῦ.

Γι’ αὐτό καί μέ τόν ζείδωρο ὕπνο πού ἔρχεται νά τοῦ δώσει «ἀνάπαυσιν σώματος καί ψυχῆς», στό νοῦ του φθάνει τό πρόσωπο τοῦ πολυάθλου Ἰώβ, μαζί μέ τήν ὑπενθύμιση τοῦ ποιητῆ:

“Πρέπει νά δανειστεῖς αὔριο πάλι ἀπ' τόν Ἰώβ
ἔνα μικρό ποσόν ὑπομονῆς” [7],

καί δίκαιο ἔχει. Ἀλλιῶς δέν μπορεῖς νά συνεχίσεις...

π. Κων. Ν. Καλλιανός

[1] Π.Β. Πάσχος, Ἐρωδιός φιλαμαρτήμων, ΑΚΡΙΤΑΣ, Ἀθήνα 1988 σελ. 14
[2] Ἐπιστ. 1, 150 ἐξ. βλ. Ἀρχιεπ. Βασίλειος Κριβοσέϊν, Μέσα στό φῶς τοῦ Χριστοῦ, ἐκδ. ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ, Θεσσαλονίκη 1983, σελ.175.
[3] Κ.Ε. Τσιρόπουλος, Παιδεία Ἐλευθερίας, Ἀθήνα 1985, σελ. 35.
[4] Γιά τήν ποιμαντική ἡσυχία καί τίς ἐπιμέρους εὐεργετικές της προσφορές βλ. περισσότερα, Ἰω. Κ. Κορναράκης, Ποιμαντικά θέματα, Θεσσαλονίκη 1979, σελ. 60-64.
[5] Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος, Λόγοι Ἀσκητικοί, ΕΠΕ Φιλοκαλία, τόμ.. 8Α, εκδ. Ἐλευθ. Μερετάκη, Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 300 εξ.
[6] Τριώδιον, Φωταγωγικόν, πλ. δ΄ ἤχου.
[7] Π.Β. Πάσχος, Ἔγκλειστος βίος, ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ, Ἀθήνα 1973, σελ. 97

Τιμητικός Τόμος για τον Μητροπ. Ιταλίας

Κατά την παρελθούσα χρονιά (2011) η Ιερά Μητρόπολη Ιταλίας και Μελίτης εόρτασε τα 20-χρονα της Πατριαρχείας της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, τα 20 χρόνια από την ίδρυση της Ι.Μ. Ιταλίας, καθώς και την δεκαπενταετία από την εκλογή και ενθρόνιση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ιταλίας κ. Γενναδίου.

Στον ιστορικό χώρο του “Campo dei Greci” της Βενετίας, τον οποίο κοσμούν ο περίλαμπρος και μεγαλοπρεπής Μητροπολιτικός Ναός του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων, το Μέγαρο της Μητρόπολης και η ιστορική Κοινότητα των Ορθοδόξων Ελλήνων, φιλοξενήθηκε ο πυρήνας των πολλών και διαφόρων λατρευτικών και λοιπών τιμητικών εκδηλώσεων.

Η πολυετής και καλλίκαρπη διακονία του Αγίου Ιταλίας, μεταξύ των άλλων, τιμήθηκε και με την έκδοση τριών Τόμων, την επιμέλεια των οποίων είχε ο Πανοσιολογιώτατος Πρωτοσύγκελλος της Ι.Μ. Ιταλίας π. Ευάγγελος Υφαντίδης. Οι Τόμοι διανθίζονταν με κείμενα και φωτογραφικό υλικό. Ένας από τους τρεις Τόμους έχει τίτλο: «Ποιμαντική της Ορθοδόξου Διασποράς». Στον τόμο αυτό συμμετείχαν καταξιωμένοι κληρικοί και λαϊκοί, οι οποίοι έχουν βιώσει τα προβλήματα και τις προοπτικές της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Διασπορά.

Στον εν λόγω Τόμο, και συγκεκριμένα στις σελίδες 155-170, φιλοξενείται κι ένα δικό μας κείμενο, με τον τίτλο: «Διακονώντας μιαν... άλλη Ελλάδα στη Γηραιά Αλβιώνα». Ολόκληρο το κείμενο μπορεί να το διαβάσει κανείς εδώ.

Για την ιστορία θεωρώ πως αξίζει να παραθέσουμε τα εξαιρετικά ενδιαφέροντα Περιεχόμενα του εν λόγω Τόμου, τα οποία έχουν ως εξής:

- Σεπτόν Πατριαρχικόν Γράμμα

- Πρόλογος

- Δρος Νικολάου Π. Μπάρκα, Εισαγωγή: Ουσιαστικά χαρακτηριστικά της ποιμαντικής διακονίας και μαρτυρίας της Ορθοδόξου Μητροπόλεως Ιταλίας και Μελίτης, επί Αρχιερατείας Μητροπολίτου Γενναδίου Ζερβού

- Μητροπολίτου Σικάγου κ. Ιακώβου, Κηρύξατε πάντα τα Έθνη

- Μητροπολίτου Γερμανίας κ. Αυγουστίνου, Η Πανορθόδοξη συνεργασία στη Γερμανία

- Μητροπολίτου Προικοννήσου κ. Ιωσήφ, Η Εκκλησία στην Ωκεανία. Σχέσεις και εξελίξεις

- Μητροπολίτου Σεβαστείας κ. Δημητρίου, Ποιμαντική διακονία της Ορθοδόξου Διασποράς

- Μητροπολίτου Μύρων κ. Χρυσοστόμου, «Διασποράς παρεπόμενα» (Ιστορική αναδίφηση)

- Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε και Αγκόλας κ. Σεραφείμ, Ορθόδοξη Διασπορά και Ιεραποστολή στην Αφρική

- Μητροπολίτου Νέας Ζηλανδίας κ. Αμφιλοχίου, Περί ποιμαντικής της Ελληνικής Διασποράς

- Μητροπολίτου Κορέας κ. Αμβροσίου, Η Ορθόδοξη Διασπορά στην Κορέα

- Metropolitan of Bursa Prof. Dr. Elpidophoros, Man: servant of the city and lord of the world. A thorough comparison between theCreation’s Accounts in Genesis 1-2 and in Enuma Elish

- Bishop of Mokissos Demetrios, Orthodox Ministry in the... Diaspora?

- Αρχιμανδρίτη του Οικουμενικού Θρόνου Ευαγγέλου Υφαντίδη, Ο Ιερεύς και δη της Διασποράς κατά τον Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίον

- Archimandrita del Trono Ecumenico Athenagoras Fasiolo, La Liturgia come element unificante dei popoli. Testi Sacri. Testi Liturgici. Edisioni varie. Analisi di un progetto per le edizioni in lingua italiana

- Archimandrita Stefan Popa, La Chiesa, L’Uomo e la creazione. Sintesi ecclesiologica per gli Ortodossi della diaspora

- Αρχιμανδρίτη Θεοφύλακτου Γ. Βίτσου, Το θείον κήρυγμα εις την Διασποράν

- Πρωτοπρεσβυτέρου Κυριακού Τσουρού, Τα «θρησκευτικά» προσωπεία της «Νέας Εποχής», μια νέα απειλή για το Ορθόδοξο φρόνημα στην Ελλάδα και στους Αποδήμους

- Πρωτοπρεσβυτέρου Αναστασίου Δ. Σαλαπάτα, Διακονώντας μιαν... άλλη Ελλάδα στη Γηραιά Αλβιώνα

- Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Μπασιούδη, Ορθόδοξο εορτολόγιο και λειτουργική ζωή στη Γερμανία

- Rev. Dr. John Chryssavgis, Redefining Environmental Ethics. Insights for a Greener Heart and Society

- Καθ. Βασιλείου Σταυρίδη, Άγιος Γεώργιος - Ισλάμ. Εισαγωγικό σημείωμα

- Υποσημειώσεις

Από τον Σεβασμιώτατο Άγιο Ιταλίας λάβαμε ωραία επιστολή και τις πολύτιμες ευχές του, με την ευκαιρία της συμμετοχή μας στον Χαριστήριο Τόμο. Από της θέσεως αυτής, θα ήθελα να του μεταφέρω και τις δικές μου ευχές και προσευχές για Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά, μεστή ουρανίων δωρεών και πάσης Κυριακής αγαθοδωρίας.

Σύζυγοι

Ένα ζευγάρι οδηγούσε με το αυτοκίνητο σ’ έναν εξοχικό δρόμο, χωρίς να μιλούν καθόλου. Ενωρίτερα είχαν τσακωθεί και κανείς από τους δύο δεν ήθελε να μιλήσει πρώτος, δείχνοντας έτσι ότι κάπως υποχωρεί.

Κάποια στιγμή πέρασαν από μια φάρμα και πήρε το μάτι τους τα ζώα, μουλάρια, κατσίκες και γουρούνια. Τότε ο άνδρας ρώτησε σαρκαστικά:

- Συγγενείς σου;

- Ακριβώς, του απάντησε η γυναίκα του, πεθερικά μου!

-----------------------------------------------------------

Ο άνδρας διάβασε στη γυναίκα του ένα άρθρο σχετικά με το πόσες λέξεις χρησιμοποιούν καθημερινά οι γυναίκες και οι άνδρες. Οι γυναίκες χρησιμοποιούν 30.000, ενώ οι άνδρες 15.000.

Η γυναίκα έδωσε τη δική της εξήγηση, λέγοντας πως ο λόγος που γίνεται αυτό είναι γιατί οι γυναίκες πρέπει να επαναλαμβάνουν ό,τι λένε στους άνδρες τους δύο φορές.

- Τί είπες; Τη ρώτησε ο άνδρας της.

-----------------------------------------------------------

Ο άνδρας είπε στη γυναίκα του:

- Δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορείς να είσαι τόσο όμορφη και ταυτόχρονα τόσο χαζή.

Κι η γυναίκα του του απάντησε:

- Επίτρεψέ μου να σου εξηγήσω. Ο Θεός με έπλασε όμορφη έτσι ώστε εσύ να ελκύεσαι από εμένα. Την ίδια ώρα με έκανε χαζή έτσι ώστε εγώ να ελκύομαι προς εσένα.

-----------------------------------------------------------

A man and his wife were having an argument about who should brew the coffee each morning.

The wife said, “You should do it, because you get up first, and then we don’t have to wait as long to get our coffee”.

The husband said, “You are in charge of cooking around here and you should do it, because that is your job, and I can just wait for my coffee”.

Wife replies, “No, you should do it, and besides, it is in the Bible that the man should do the coffee”.

Husband replies, “I can’t believe that, show me”.

So she fetched the Bible, and opened the New Testament and showed him at the top of several pages, that it indeed says......... “HEBREWS”!!!

Ταινία για την Άλωση

Περισσότερα από 17 εκατ. δολάρια και περίπου τρία χρόνια ξόδεψαν οι Τούρκοι για να κάνουν την Άλωση της Κωνσταντινούπολης μια ταινία υπερπαραγωγή, με τίτλο «Άλωση 1453» (Fetih 1453), η οποία έχει ήδη αρχίσει να προβάλλεται στην Τουρκία, ενώ θα βγει στις αίθουσες, σε ΗΠΑ, Βρετανία, Γερμανία, Ρωσία, Σκόποια και Γαλλία τον Φεβρουάριο και φέρει τη σκηνοθετική υπογραφή του άγνωστου στην διεθνή κινηματογραφική σκηνή Τούρκου σκηνοθέτη Φαρούκ Ακσόι. Σύμφωνα μάλιστα με τα τουρκικά ΜΜΕ, είναι η ταινία με τον μεγαλύτερο προϋπολογισμό στην ιστορία του τουρκικού σινεμά.

Η «Άλωση» μας δείχνει πώς ο Σουλτάνος Μεχμέτ ο Πορθητής κατέλαβε την Πόλη και σύμφωνα με δημοσίευμα της «Χουριέτ», τόσο οι πολεμικές σκηνές του έργου όσο και οι ερωτικές σκηνές αναμένεται να προκαλέσουν αίσθηση... Η ταινία παρουσιάζει τη ζωή του σουλτάνου έως και τη στιγμή της εισβολής στις 29 Μαΐου του 1453. Εκτός όμως από το πολεμικό κομμάτι, κύριο θέμα της ταινίας είναι και ο έρωτας του Ουλούμπατλί Χασάν-Ιμπραήμ Τσελικιόλ, του θρυλικού Οθωμανού στρατιώτη που ανέβηκε πρώτος στα τείχη της Πόλης, με την Ερά, την κόρη του Ουρβανού την οποία ερωτεύεται και ο Ιουστιανιάνης, αρχηγός των Γενουατών υπερασπιστών της Πόλης.

Οι Τούρκοι κατακτητές παρουσιάζονται στην ταινία ως οι κυρίαρχοι του κόσμου, ωστόσο, ο Φαρούκ Ακσόι, παραλείπει να μας δείξει σημαντικές πτυχές της ιστορίας όπως τις λεηλασίες και τις μαζικές σφαγές Ελλήνων. Πληροφορίες αναφέρουν μάλιστα ότι οι Έλληνες στρατιώτες εμφανίζονται να σκύβουν το κεφάλι στην τουρκική... υπερδύναμη!

Σημειώνεται ότι το τρέιλερ της ταινίας, το οποίο σύμφωνα με την Χουριέτ, "μέσα σε μια μέρα το παρακολούθησαν 1.670.000 άτομα", κόστισε 600 χιλιάδες δολάρια και γυρίστηκε σε 1,5 μήνα!