Ἄσχημοι καιροί καί σκοτεινοὶ ἄνθρωποι

Ὅσο περνάει ὁ καιρός ὅλο καί περισσότερο ζητᾶς τήν ἡσυχία, τήν ἀπομόνωση καί φυσικά τήν ἀποχή ἀπό τίς μεγαλοφωνοῦσες συντυχίες· συντυχίες πού πληγώνουν, διχοτομοῦν καί μακραίνουν τή δυστυχία μέσα σου. Γιατί στίς μέρες μας, ὅπου ἔχει συσωρευτεῖ ὅ,τι τό σπουδαῖο καί τεχνολογικά τέλειο, οἱ ἄνθρωποι ὁλοένα καί γίνονται ἀτελεῖς· μεταπλάθονται δηλαδή σέ ὄντα πού βόσκουν στά λιβάδια τῆς κατανάλωσης καί τοῦ ἀνταγωνισμοῦ, μέ σκοπό τήν αὔξηση τῆς ἐγκόσμιας περιουσίας τους, πού τούς γίνεται καθημερινά βρόγχος στήν ψυχή τους, γι᾿ αὐτό καί παρατηρεῖται αὐτό τό φαινόμενο τῆς πλεονεξίας καί τῆς σκληρῆς πάλης, τό ποιός δηλαδή θά κυριέψει, ποιός θά ἐξαφανίσει τόν ἄλλον ἀπό τούς καταλόγους τῶν ἀνθρώπων, γιά νά ὑπερισχύσει αὐτός.

Πῶς, λοιπόν, οἱ καιροί μας νά μή γίνουν ἄ-σχημοι, δίχως δηλαδή τήν εὐπρέπεια καί τό ἦθος, πού μᾶς κληροδότησαν οἱ πατέρες μας, ὅταν, μάλιστα, βλέπουμε μέ τόση βεβαιότητα νά ἀγριεύει καί νά θεριεύει ὁ κόσμος, παρ᾿ ὅλο πού εὐδόκησε ὁ Θεός, ὥστε στά χρόνια μας νά δοῦμε τόσα καί τόσα θαυμαστά καί ἐξαίσια πράγματα, πού μποροῦσαν νά μᾶς ἀναπάψουν! Καί μαζί μ᾿ αὐτούς τούς καιρούς ἄ-σχημοι μεταβάλονται καί  γίνονται κι οἱ ἄνθρωποι, μή φέροντας δηλαδή τή σφραγίδα καί τήν ὀμορφιά τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ πού τούς δόθηκε  τήν ἡμέρα τῆς Δημιουργίας. Γι᾿ αὐτό καί ἄρχισε ἡ συνεχής καθίζηση τοῦ Ἀνθρώπου, ὡς ὄντος μέ θεϊκή προέλευση καί δυνατότητα ἁγιασμοῦ, ἀπό τό θρόνο τοῦ κυρίαρχου τῆς οἰκουμένης πού τόν εἶχε τάξει ὁ Δημιουργός του. Γιά νά λάβει τή θέση του ἕνα πλάσμα δίχως σπλάχνα ἐλέους καί ἐντιμότητας, τό ὁποῖο ζεῖ γιά νά ταλανίζεται μέ τό σισύφιο μαρτύριο τῆς τάχα δημιουργίας: δημιουργίας πού βάση της ἔχει τά ὑλικά άγαθά κατά τό γραφικό «ψυχή μου ἔχεις πολλά ἀγαθά κείμενα εἰς ἔτη πολλά».

Καθώς διάβηκα τήν ἕκτη δεκαετία ἐγκόσμιου βίου,  παρατηρῶ τήν ἀποχή τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν καλλιέργειά του, κυρίως τήν ἐσωτερική, καί τήν διαρκῆ προσπάθειά του νά ψαύσει μέ ὅσα μέσα μπορεῖ τό κέρδος καί τήν οἰκονομική του ἐπιφάνεια. Γι᾿ αὐτό καί οἱ ἀδυσώπητοι ἀνταγωνισμοί, οἱ ἀνόσιοι συσχηματισμοί καί περισσότερο οἱ σκοτεινές συμμαχίες γιά τήν ἐξαφάνιση τοῦ ἄλλου καί τήν κυριαρχία αὐτῶν πού νομίζουν πώς μέ τό χρῆμα καὶ μὲ παγίδες διάφορες  θά κατακτήσουν τόν κόσμο. Δίχως νὰ λησμονοῦμε τὶς νέες παγίδες τοῦ διαβόλου, τὶς σκοτεινὲς ὑποκλοπὲς ἡλεκτρονικοῦ τύπου, ποὺ γίνονται χάριν ἐκβιασμοῦ καὶ διατηρήσεως τῆς ἐπιφάνειας τοῦ ἑνὸς ἔναντι τοῦ ἄλλου.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὀφείλει ὁ καθένας μας νὰ ἐρευνήσει βαθειά τὶς φλέβες τῆς ψυχῆς του, γιὰ νὰ βρεῖ ἐκεῖνες τὶς πηγὲς, ποὺ θὰ τοῦ χαρίσουν εἰρήνη καὶ τὴν ἡσυχὶα. Γιατὶ ἀπό πουθενὰ δὲν ὑπάρχει ἐλπίδα νὰ ἐμφανιστοῦν αὐτὰ τὰ ἀγαθά, παρά μονάχα ἀπό τή βαθειὰ συναίσθηση καὶ ἐμβίωση τοῦ Γεροντικοῦ λόγου: «Φεῦγε καὶ σώζου».   Κι ἄν γυρίσουμε ἀνάποδα τὶς λέξεις, νὰ είμαστε σίγουροι; πολλὰ θὰ βροῦμε.

π. Κων. Ν. Καλλιανός