Δρομολογίου συνέχεια

Φέγγει ἡ νέα ἐπέτειος, ἡ τριακοστὴ ἕκτη τῆς ἱερατικῆς διακονίας καὶ φωτίζει τὸ νέο δρομολόγιο ποὺ ἀρχίζει. Γιατὶ τὰ τριάντα ἕξι χρόνια, τὸ διάστημα τὸ χρονικὸ  δηλαδή ποὺ ἄρχισε  ἐκείνη τὴ Κυριακὴ τῶν Βαΐων καὶ συνεχίζεται ἴσαμε σήμερα, εἶναι γιὰ τὸν ὑποφαινόμενο ἕνα θαῦμα. Ναί, θαῦμα, ἀφοῦ κατόρθωσε καὶ πέρασε τὸ φράγμα τῶν τόσων χρόνων, μηνῶν καὶ  ἡμερῶν. Ποὺ ἄν τὰ κοιτάξεις σὲ βάθος παρατηρεῖς ὅτι εἶναι μιὰ ἀλυσσίδα γεγονότων ποὺ συρράπτονται μεταξύ τους μὲ τὴν ἀνοχή Του. Γεγονότων ποὺ συμπληρώνουν στιγμὴ τὴ στιγμή, ὥρα τὴν ὥρα, μέρα τὴ μέρα τὸ  προσωπικὸ «μωσαϊκὸ» τοῦ ἱερατικοῦ του βίου. Καὶ εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστό, πώς αὐτὸ τὸ μωσαϊκὸ ἀποτελεῖται ἀπὸ ψηφίδες διάφορες καὶ ἄνισες μεταξύ τους. Ψηφίδες βιοτῆς, πασπαλισμένες μὲ δάκρυα καὶ ἀγωνία. Κάπου-κάπου μπορεῖ νὰ διακρίνονται καὶ οἱ ζωηρες ἀκτῖνες ἀπὸ μέρες φωτεινές, μέρες καὶ ὧρες ποὺ τὶς ἄγγιξε ὁ ἐνθουσιασμός κι ἡ εὐχαρίστηση. Μόνο ποὺ αὐτὲς εἶναι τόσο ἐλάχιστες, ὥστε νὰ ἀδυνατεῖς κάποτε νὰ τὶς γυρεύεις.

Ὡστόσο καταλαβαίνεις πολὺ καλά, ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια, ὅτι οἱ δυσκολίες, οἱ ἀγωνίες, οἱ γκρίζες μέρες εἶναι κάποτε περισσότερο ἀπαραίτητες ἀπὸ ἐκεῖνες τῆς χαρμοσύνης, γιατὶ γίνονται σπουδαῖα μαθήματα,  κατὰ τὸ ἀρχαῖο ρητό «Παιδείας αἱ μὲν ρίζαι πικραὶ οἱ δὲ καρποὶ γλυκεῖς». Κι εὐτυχῶς δηλαδή, ἐπειδὴ ὅλα τὰ παραπάνω σφυρηλατοῦν τὴν ψυχὴ καὶ τὴ γαλβανίζουν, ὤστε ν᾿ ἀντέχει στὶς ἐπερχόμενες καταιγίδες. Κι ἔνας ποιμένας, σὲ ὅποια κοινότητα κι ἄν διακονεῖ, μικρή-μεγάλη, σὲ χωριὸ ἤ σὲ πόλη, στὴν Ἑλλάδα ἤ στὴν ξένη, πάντα ταξιδεύει, καθὼς ξετυλίγει τὴ διακονία του, σὲ «κυμαινομένη θάλασσα», μὲ καταιγίδες σφοδρὲς ἤ ὄχι. Κι ἄν, κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενο «ὁ καλὸς ὁ καπετάνιος στὴ φουρτούνα φαίνεται», κι ὁ ἐνδεδυμένος τὴν τῆς ἱερατείας χάριν, στὶς ταραγμένες θάλασσες ποὺ καθημερινὰ ταξιδεύει, φαίνεται πόσο ὑπέυθυνος εἶναι καὶ προσεκτικός, ἔχοντας πρωτίστως ἐμπιστοσύνη, ὄχι στὶς δυνάμεις του, ἀλλὰ στὴν ἄνωθεν συνδρομή.  «Γεννηθήτω τὸ θέλημά Σου». Μὲ αὐτὸ πορεύεται, μὲ αὐτὸ διακονεῖ μὲ αὐτὸ ἀναζητᾶ εὐκαιρίες γιὰ νὰ ξεπερνᾶ τὶς ὅποιες συμπληγάδες.

Τριανταέξη χρόνια. Τὸ δρομολόγιο ἀκόμα συνεχίζεται... Καὶ μαζύ του αὐξάνεται ἠ εὐγνωμοσύνη. Πρωτίστως σὲ Κεῖνον καὶ μετὰ στοὺς συνεργάτες καὶ δικούς του ἀνθρώπους. Γιατὶ ὅλοι τους τὸν στηρίζουν. Καὶ τὴν ἔχει τόση ἀνάγκη αὐτὴ τὴ στήριξη / βακτηρία...

π. Κ.Ν. Καλλιανός