Οἱ τελικὲς ἀποστάσεις

Ἤ, ὅταν ἀποχωρίζεσαι παντοτεινὰ ἀγαπημένα πράγματα

Μνὴμη ἱερὴ Νικολάου Εὐσταθίου Καραγιώργου

Ὅταν μέσα στὸ ζοφερὸ τὸ κλίμα τῶν δύστοκων ἡμερῶν ποὺ ζοῦμε, ἀναγκάζεται κάποιος, γιὰ νὰ ἐπιβιώσει, νὰ ἀποχωριστεῖ ἕνα ἀντικείμενο, ἕνα  κόσμημα - κειμήλιο ἤ ἀκόμα κι ἕνα κομμάτι γῆς ποὺ κατεῖχε, τότε ἕνα ὀδυνηρὸ κεφάλαιο ἀνοίγεται στὸν ὑπόλοιπο χρόνο τοῦ βίου του. Κι αὐτὸ γιατὶ νοιώθει νὰ χάνεται γιὰ πάντα κάτι ποὺ ἀγαποῦσε ἰδιαίτερα καὶ τιμοῦσε. Τὸ τιμοῦσε ἐπειδὴ μέσα του εἶχε ταμιεύσει κάποιες ξεχωριστὲς στιγμὲς τοῦ βίου του καὶ δοξάζει τὸ Θεὸ ποὺ μαζὶ μὲ τὸ ἀντικείμενο ποὺ διατίθεται, δὲν χάνονται κι ἐκεῖνες οἱ ἱερὲς μνῆμες, ποὺ ταυτίστηκαν μὲ αὐτὸ καὶ τὸν ψυχισμὸ τοῦ διαθέτη, ἀλλὰ παραμένουν ζωντανὲς στὴν ψυχή του ἴσαμε νὰ ἔλθει ἡ ὤρα νὰ τὶς πάρει μαζί του στὸν κόσμο τὸν ἀληθινό. Κι εἶναι ὄντως θεῖο δώρημα αὐτό. Νὰ ἀλλάζουν χέρια τὰ ἀντικείμενα, ὅμως ἡ πραγματική τους ἀξία καὶ φύλαξη νὰ παραμένει ἀκέραια στὸν διαθέτη. Στὸν ὅποιον διαθέτη εὐλογήσει ὁ Θεός. Κι αὐτό, ἐπειδὴ ἡ σοφία κι ἡ ἀγάπη Του μᾶς φωτίζουν, ὥστε νὰ σκεφτοῦμε μὲ σοβαρότητα καὶ φιλοτιμία, πὼς τίποτε δὲν μᾶς ἀνήκει σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο. Εἴτε ἀγοραστὲς εἴμαστε, εἴτε πωλητές. Ἄλλωστε, «τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς» (Ψαλμ. 32, 1). Γι᾿ αὐτὸ ὁ Θεὸς μᾶς δωρίζει τὴ μνήμη, ὥστε μὲ αὐτὴν νὰ κατέχουμε τὰ ὅσα ἀγαπᾶμε, μέχρι τὰ τέλη τοῦ βίου μας. Μὲ τὴ μνήμη, λοιπόν, κρατοῦμε ζωντανὰ μέσα μας τὰ προσφιλῆ μας πρόσωπα κι ἄθικτα τὰ ἀντικείμενα ποὺ ἀναγκαστήκαμε νὰ δώσουμε.

Άναγκαζόμαστε ὅλοι στὸ βίο μας, ποὺ στὴν οὐσία εἶναι μιὰ ἐφημερία, νὰ διαθέτουμε πράγματα. Πράγματα ποὺ μπορεῖ νὰ εἶναι ἄχρηστα, ἀλλὰ καὶ ἀγαπημένα. Ὅπως μᾶς δανείζεται γιὰ μιὰ ἤ καὶ περισσότερες μέρες ἕνα σπίτι στὴν ἐξοχὴ γιὰ τὶς διακοπές μας. Κι ἐδῶ εἶναι πάλι τὸ μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ: Ὅτι δηλαδή, κάποτε πληρώνεται ὁ χρόνος διαμονῆς μας κι ἔτσι ἀναγκαζόμαστε νὰ τὸ ἀποχωριστούμε αὐτὸ τὸ σπίτι. Ποὺ μπορεῖ καὶ νὰ τὸ ἀγαπήσαμε, ὅμως κάποια στιγμὴ πρέπει νὰ τὸ ἐγκαταλείψουμε. Ὡστόσο φεύγοντας, τὸ «κρατᾶμε» μέσα μας, μαζὶ μὲ τὶς πολύτιμες ὧρες ποὺ περάσαμε. Ὧρες, μέρες, στιγμὲς χρωματισμένες μὲ τὰ χρώματα τῆς χαρμολύπης. Ποὺ  μὲ λίγα λόγια μᾶς διδάσκει, πὼς ὅλος ὁ βίος μας πασπαλισμένος μὲ χαρμολύπη εἶναι, ἄν κάθήσουμε καὶ τὸ σκεφτοῦμε σοβαρά. Κι εύτυχῶς δηλαδή. Γιατὶ ἔτσι προσεγγίζουμε μὲ ἀληθινὸ τρόπο τὸ μέγιστον μάθημα, τὸ θάνατο. Ἔτσι δὲν εἶναι;

π. Κων. Ν. Καλλιανός